เซเรีย เจ้าหญิงแห่งรัตติกาล

ลำดับตอนที่ #11 : การฝึกครั้งสุดท้าย

ตอน 9

การฝึกครั้งสุดท้าย

                ทั้ง 5 เดินกลับมาที่ห้องพักของตัวเอง   ชานัทเร่งใช้เวลาทั้งวันที่เหลือทำงานที่ถูกอาจารย์ซีกราทีสั่งเอาไว้   เซนนั่งเหม่อไปที่หน้าต่าง  โอเทสนั่งยิ้มๆพร้อมกับนั่งมองหน้าชานัทไปด้วย  เดลคิลกับอาเรสเอานั่งจ้องหน้ากัน จนเซนคิดว่าไม่ใครก็ใครสักคนคงจะท้องไปแล้ว

“มาหาพี่หน่อยสิ”เสียงรานอฟดังขึ้นมาในมโนสำนึกของเซน  เขากระเด้งตัวลุกขึ้น  ก่อนจะมองไปรอบๆห้อง

“ไม่ต้องมองหรอก   เสียงจากจิต  ตอนนี้คนที่เรียกเธอคงรออยู่ที่หน้าห้องล่ะมั้ง”เดลคิลที่นั่งมองหน้าอาเรสอยู่ตอบขึ้นมาแทนโดยที่ตาก็ยังไม่ละไปจากดวงตาของอาเรส

“อืม”เซนรับคำก่อนจะเดินออกไปที่นอกห้อง

“พี่รานอฟ”ตามที่เดลคิลเดาไว้ไม่มีผิดรานอฟยืนรออยู่ที่หน้าห้องของเซนจริงๆโดยที่ข้างๆตัวรานอฟมีหญิงสาวหน้าตาสวยยืนอยู่

“นี้คือเจ้าหญิงฟาเซล  เรสด้า  บรานิส  แห่งไซโคเนส  ราชินีในอนาคตของพี่”รานอฟพูดยิ้มๆ  ฟาเซลหันมามองอย่างเคืองๆก่อนจะตีไปที่ไหล่รานอฟเบาๆ

“บ้าสิ  ฉันก็มีบ้านเมืองต้องดูแลนะ”ฟาเซลหน้าแดงเล็กน้อยแล้วเบนหน้าหนีไปทางอื่น

“เซน  เรียกเพื่อนๆนายออกมาให้หมด  แล้วไปเจอพวกพี่ที่ห้องพัก”รานอฟเริ่มเปลี่ยนเสียงเป็นจริงเป็นจัง  เซนพยักหน้าอย่างไม่ค่อยเข้าใจเท่าไรแต่ก็เดินกลับไปในห้องแต่โดยดี

“นายคิดว่าแบบนี้จะดีแล้วหรือไง”เสียงของไซครอสดังจากด้านหลัง

“ถึงฉันไม่บอก  สักวันเขาก็ต้องรู้อยู่ดี”รนอฟตอบง่ายๆแล้วจูงมือฟาเซลไปยังห้องพักของเขา

“ทุกคน  พี่รานอฟเรียกให้พวกเราไปรวมกันที่ห้องพักปี 4”เซนร้องบอก  โอเทสเงยหน้ามามองนิดหน่อยก่อนจะลุกไปเก็บอุปกรณ์ต่างๆของชานัทเข้ากระเป๋า  ส่วนเจ้าของอุปกรณ์เหล่านั้นก็นั่งบิดข้อมือไปตามระเบียบสาเหตุหลักคือว่าเขียนรายงาน 80 หน้าด้วยความเร็วจนเสร็จไปเมื่อครู่   เดลคิลผละสายตาออกจากอาเรสแล้วลุกขึ้น  อาเรสเองก็เช่นกัน 

“งั้นก็ไปสิ  รออะไรอยู่ล่ะ”อาเรสเอ่ยคนแรกแล้วเดินนำไปที่ประตู   ไม่มีใครมีสีหน้าแสดงความกังวลเลยสักคนเดียว  ทั้งหมดรีบวิ่งขึ้นไปที่ห้องของหัวหน้าชั้นปี 4 แล้วไม่ทันเคาะประตู  รานอฟก็เดินมาเปิดประตูให้  คำแรกที่เซนเริ่มพูดกับรานอฟทำให้เพื่อนๆอมยิ้ม

“ช้าชะมัด  ทำท่าเป็ด 5 รอบ”เซนสั่ง  รานอฟมองหน้าเซนเล็กน้อยแล้วเริ่มเอามือสองข้างท้าวไว้ที่เอว  เอาขาหนีบกันและอ้าเท้าออกจากกัน

“เป็ดๆๆ  ก๊าบๆๆ  เป็ดๆๆ ก๊าบๆๆ”เสียงหัวเราะดังขึ้นเมื่อรานอฟเต้นท่าเป็ดจบลง

“ฮาๆๆ”เสียงคนในห้องดังขึ้น  ไซครอส  ฟาเรลกับเลฟินนั่งเอามือกุมท้องแล้วหัวเราะจนตัวงอ

“เอาล่ะ  คราวนี้ตาเซนบ้างแล้ว  โทษฐานที่มาเร็วเกินไป  ทำท่าลิง 10 รอบ”รานอฟสั่ง  เซนถึงกับยืนอึ้ง แล้วค่อยๆยกมือสองข้างมาประกบกัน

“เจี๊ยกๆ คร่อกๆ เจี๊ยกๆ คร่อกๆ”เซนเอามือตีกันไปมาแล้วกระโดดไปตรงโน่นทีตรงนี้ที  9 คนที่เหลือได้แต่หัวเราะด้วยความฮา  จะเว้นไว้คนเดียวคือเดลคิลที่ทำเพียงกระตุกยิ้มที่มุมปากเท่านั้น  ท่าเป็นของรานอฟเมื่อเทียบกับท่าลิงของเซนแล้ว  ความฮาต่างกันหลายสิบขุมเลยทีเดียว  เมื่อทำจบเซนแทบจะวิ่งไปขย้ำคอของรานอฟเสียเดี๋ยวนั้น ถ้าไม่ติดว่าถูกเพื่อนๆห้ามเอาไว้

“ไม่เอาหน่า  พี่รานอฟมีธุระอะไรเหรอครับ”โอเทสฉุดแขนเซนเอาไว้ก่อนจะหันไปถาม

“มีเรื่องนิดหน่อยเกี่ยวกับพลังของพวกเธอน่ะ”ไซครอสหันมาตอบแทน  เซนที่หลุดจากการจับกุมได้กระโดดเข้าใส่รานอฟทันทีโดยไม่มีใครสั่ง  รานอฟวิ่งพล่านทั่วห้อง  จนเดลคิลทนไม่ไหวจึงร่ายเวทย์ขังเซนเอาไว้ในห้องกระจกแก้วใสๆ  ที่มองเห็นด้านนอกและได้ยินเสียงทุกอย่างชัดเจน

“พลังพวกเธอยังตื่นไม่หมด   ดังนั้นถ้าพวกเธอคิดจะต่อกรกับพวกปีศาจล่ะก็...  เชื่อได้เลย1000เปอร์เซ็นต์ว่าพวกเธอต้องไม่รอดแน่”ฟาเรลพูด

“นั้นคือ... ผู้ปราบปีศาจคนที่ 5 ชื่อลานีคูส  รู้จักไว้ด้วยล่ะ”ไซครอสบอกแล้วหันมาทางเซนตรงๆ

“โดยเฉพาะนาย... เซน”ไซครอสหันมาพูดโดยเฉพาะ

“ผม... ทำไมล่ะครับ”เซนชี้ตัวเองอย่างงงๆ

“ลานีคูสจะเป็นคนสอนพลังธาตุสายฟ้าให้กับนาย”ฟาเรลหันมาตอบแทนก่อนจะเบนหน้าไปทางเดลคิล 

“ส่วนนายมากับฉัน”ฟาเรลกล่าวแล้วเดินมาประกบตัวกับเดลคิล  แสงสีขาวสว่างจ้าแสบตาจนกระทั่งแสงเลือนหาย  ร่างของฟาเรลกับเดลคิลก็หายไปด้วย

“นายคู่กับฉัน”ไซครอสเดินมาประกบตัวกับอาเรส  แสงสขาวสว่างวาบขึ้นมาอีกครั้ง แล้วทั้งสองก็หายไป

“ฉันกับ... นาย”เลฟินหันมอง 3 คนที่เหลือแล้วเดินไปประกบตัวกับชานัท  แสงสว่างอีกครั้งแล้วก็จางหายไป

“เหลือคนสุดท้าย  นายเดินมานี้”รานอฟร้องเรียกโอเทส   แล้วแสงก็สว่างขึ้นมาทั่วห้องจนหายไป  บัดนี้ทั้งห้องเหลืออยู่เพียง 2 คนคือ  เซนกับลานีคูส

“ไปกับเถอะ”ลานีคูสพูด  ถ้าไซครอสไม่ชิงแนะนำลานีคูสเสียก่อน  เซนคงจะนึกว่าเป็นร่างแฝดของเดลคิลแน่ๆ

“กริชไทม์”ลานีคูสเอ่ยแล้วเสียงสีขาวก็ล้อมรอบตัวพวกเขาไว้  เซนหลับตาแน่น  จนกระทั่งมีสายลมพัดผ่านตัว  เซนถึงได้ค่อยๆลืมตาขึ้นมา  ที่ๆเซนอยู่คือ ทุ่งหญ้าสีเขียวขจี  มีดอกไม้หลายหลายพันธุ์ขึ้นมารอบๆตัวของเซน  เขามองอย่างตื่นตาตื่นใจ  ผิดกับคนที่มากับเขาด้วยอย่างลิบลับ  ลานีคูสเดินไปที่ใต้ต้นไม้แห่งหนึ่งก่อนจะหยิบปลอกแขนขึ้นมา 4 อัน  แล้วโยนให้เซนสองอัน ตนเองใส่เองอีกสองอัน

“อาวุธล่ะ”ลานีคูสถามเมื่อใส่ปลอกแขนเสร็จแล้ว

“มีดสะ...”ไม่ทันที่เซนจะเอ่ยจบร่างของลานีคูสก็พุ่งเข้ามาประชิดตัวเขาก่อนจะตวัดดาบในมือแนบไปกับลำคอของเซน  ความเย็นของดาบทำให้เซนขนลุกชัน  รังสีที่กระหายการฆ่าแผ่กระจายรอบตัวของลานีคูส  เขาแลบลิ้นเลียลิ้มฝีปากเขาๆแล้วฟันลงไปที่แขนข้างที่เซนใส่ปลอกเอาไว้

เปรี๊ยง!!!

เสียงฟ้าผ่าดังสนั่นทั่วแถบนั้น  มันถูกผ่าลง ณ จุดที่เซนเคยยืนอยู่  ในเวลาเดียวกันกับที่ลานีคูสเข้ามาประชิดตัวเซนอีกครั้ง  ในครั้งนี้  เซนชัดมีดสั้นของตนขึ้นมาป้องกันได้อย่างทันท่วงที  ทั้งสองดันอาวุธของตนให้เข้าหาอีกฝ่ายให้ได้มากที่สุด

เปรี๊ยง!!!!

เสียงฟ้าผ่าดังขึ้นอีกครั้ง   เซนเป็นฝ่ายฟันปลอกแขนของลานีคูสได้  เขาถอยไปตั้งหลักในที่ไกลๆ   ลานีคูสยังยืนอยู่กับที่  สายฟ้าผ่าลงมาในจุดที่ลานีคูสยืนอยู่  ไม่ต้องหลบลานีคูสใช้มือเพียงข้างเดียวดูดสายฟ้าไว้ได้ก่อนจะเบนพลังสายฟ้านั้นไปทางเซน

โครม!!!

ต้นไม้ต้นหนึ่งที่รับเคราะห์แทนเซนล้มลงมาอย่างไม่เป็นท่า  ตอไม้สีดำด้านล่างไหม้เป็นจุลในเวลาไม่กี่วิ  เซนหันไปมองลานีคูสอย่างอึ้งๆ  ลานีคูสทำหน้าเบื่อหน่ายก่อนจะเอ่ยประโยคหนึ่งออกมาเบาๆ

“ใช้ไม่ได้  เอาใหม่”ลานีคูสเอ่ยแล้วเริ่มถอยออกไปยังที่ไกลๆ เซนมองอย่างงงๆก่อนจะรู้สึกถึงอะไรที่เย็นเยียบวางอยู่บนต้นคอ  ดาบสีเงิน  กระทบกับแสงแดดสะท้อนไปมา  รังสีกระหายการฆ่าถูกปล่อยออกมาอีกครั้งจากลานีคูส   เซนกำมีดสั้นในมือแน่น ‘ทำไมกัน  ทั้งที่มีอาวุธอยู่ในมือ  แต่กลับทำอะไรไม่ได้เลย’ เซนคิด

“ถ้าแค่นี้ยอมแพ้ก็เลิกฝึกซะเถอะ”ลานีคูสเอ่ยแล้วลดดาบลง  เซนจ้องคนด้านหลังอย่างไม่เข้าใจ  แต่เพียงไม่นาน  ทุกอย่างที่เซนสงสัยก็กระจ่างชัดขึ้นมา   ลานีคูส  เดินไปยังที่โล่งๆ แล้วเรียกร่างแฝดของตนออกมา  เขาตวัดดาบใส่ร่างแฝดตรงหน้า  แต่ร่างแฝดนั้นก็รับได้  และโจมตีใส่ลานีคูสทุกรูปแบบ   เขากลายมาเป็นฝ่ายรับ  เสียงดาบกระแทกกันไปมา  จนเห็นเป็นประกายไฟเกิดขึ้น   เซนมองอย่างทึ้งและอึ้ง  แล้วหยิบมีดสั้นของตนขึ้นมาดู

“พร้อมจะสู้ต่อรึยัง”เสียงลานีคูสกระซบที่ข้างหูเซน  ‘ไม่จริงหน่า  ที่ๆเขากับลานูสยืน ห่างกันตั้ง  400 เมตร  แล้วเขาแค่ก้มหน้านิดเดียว  ทำไมถึงน่ากลัวขนาดนี้  ลานูสคนนี้แน่จริงๆ’ เซนคิดแล้วหันไปมองยังที่ๆลานีคูสเคยยืนอยู่   ร่างแฝดของลานีคูสล้มอยู่ตรงนั้น  ทั่วร่างกายของร่างแฝดที่แต่รอยไหม้เกรียม  ลานีคูสบอกว่าเป็นเพราะพลังสายฟ้าที่ใช้โจมตีทำให้ผิวหนังไหม้

“เริ่มใหม่นะ”ลานีคูสบอกเหมือนเอ่ยธรรมดาแต่เสียงกลับกังวานอย่างไม่น่าเชื่อ

“ครับ”เซนรับคำแล้วตั้งท่า

“ด้านหลัง”ลานีคูสตะโกนแล้วกระโดดอ้อมเซนมาที่ด้านหลัง  เซนหันหลังไปใช้มีดสั้นแล้วผลักลานีคูสออกไป  ก่อนจะเริ่มเป็นฝ่ายบุกบ้าง

“เบาไป”ลานีคูสบอกแล้วให้แรงเพียงนิดหน่อยผลักเซนออกไป

“แฮกๆๆ”เซนถอยออกมาตั้งหลัก  พร้อมสูดหายใจเอาอาการเข้าไปให้ได้มากที่สุด  ผิดกับลานีคูสที่ยังยืนได้อย่างสบายๆ   ไร้รอยขีดข่วด

“ย้าก!!!”เซนตะโกนแล้ววิ่งเข้าใส่ลานีคูส  พอใกล้ๆถึงเซนก็กระโดดไปด้านหลังแล้วฟันลงไปเต็มแรง

เคร้ง!!!!!

เสียงดาบที่ลานีคูสหันมาป้องกันได้ในทันที   แล้วผลักเซนออกไปจนกระเด็นไปหลายเมตร   เซนล้มลงไปก่อนจะนิ่งไปสักพัก  

“ลุกได้เมื่อไรก็เรียกนะ”ลานูสบอกก่อนจะเดินไปหลบใต้เงาต้นไม้

“โอ๊ย!”เซนร้องออกมา  ร่างกายเขาเต็มไปด้วยบาดแผล   ปลอกแนที่ใส่ก็หนักหลายสิบโล  ทำเอาเขายกแขนแทบไม่ขึ้น

“แบบนี้ให้ตายก็เป็นผู้ปราบปีศาจไม่ได้หรอก”ลานูสเอ่ยเหมือนประชดประชัน   เซนยิ้มเยาะกับตัวเองเบาๆ  จริงสินะ  ถ้าแค่นี้เขายอมแพ้   เรื่องที่เคยเกิดขึ้นมาครั้งหนึ่งก็คงไม่สามารเกิดขึ้นได้อีกครั้ง  เซนพยุงตัวเองให้ลุกขึ้น  กระชับมีดสั้นให้มือแน่นหลับตาแล้วสูดหายใจเอาอาการเข้าปอดให้มากที่สุด

“พร้อมจะเอาริงแล้วหรือไง”ลานีคูสถามแล้วลุกขึ้นมายืนตรงหน้าเซน

“คราวนี้ฉันไม่ออมมือแบบเมื่อรู่หรอกนะ”ลานีคูสเอ่ยก่อนจะตั้งท่าให้มั่น

“ทำไมถึงไม่ฝึกพลังสายฟ้าให้ผม  ทำไมถึงให้ผมสู้กับคุณ”เซนถาม

“ไว้นายรู้เมื่อไร  นายก็จะสู้กับฉันได้เอานั้นแหละ”ลานีคูบอกแล้วจู่โจมเซนให้ไม่ทันตั้งตัว

เปรี๊ยง!!!! 

สายฟี้ส้มผ่าลงมายังจุดที่เซนยืนอยู่  เขาเบี่ยงตัวหลบด้วยความเร็วแล้วโจมตีลานีคูสกลับ  ลานีคูสยกดาบขึ้นกัน  ก่อนจะปัดมีดสั้นของเซนออกไปจนกระเด็น

“ไร้อาวุธแล้วนายจะทำอะไรฉันได้”ลานีคูสเอ่ยถามก่อนจะย้างก้าวเข้ามาหาเซน  เซนคุกเข่าลงอย่างยอมแพ้   ไร้อาวุธแล้วเขาก็เหมือนหมาจนตรอกไม่สามารถสู้ได้อีกแล้ว

“ยอมแพ้แล้วงั้นเหรอ  ชิ!”ลานีคูสสถบเบาๆแล้วปาดาบตัวเองทิ้ง

“เสียเวลาจริงๆเลย  ฉันไม่น่าบ้าส่งพลังของตัวเองให้นายเลย  พับผ่าสิ”ลานีคูสบ่นเบาๆ

เคร้ง!!!!   เปรี๊ยง!!!

เสียงดาบกระทบกันก่อนที่สายฟ้าจะผ่าลงมายังจุดที่ลานีคูสยืนอยู่  เขาใช้วิธีการเดิมคือการส่งสายฟ้าที่ผ่าลงมาไปที่เซน  แต่ผิดคาด  แทนที่เซนจะหลบ  เขากลับใช้มีดสั้นของตนเป็ฯที่รับสายฟ้าเอาไว้แทน แล้วเบนพลังสายฟ้ากลับไปยังลานีคูส

“นายรู้แล้วหรือ”ลานีคูสถาม  เซนยิ้มก่อนจะปาดเลือดที่มุมปากของตน

“ก็พอจะรู้อะไรบางอย่างนั้นแหละ”เซนยิ้มแล้ววิ่งเข้าหาลานีคูส

“ก็พอไหว”ลานีคูสเอ่ยเบาๆแล้วยกดาบขึ้นกันมีดสั้นของเซน  แต่แทนที่เซนจะฟันมีดสั้นลงมา  เขากลับหลบฉากออกไปด้านข้าง แล้วส่งดาบในมโนสำนึกเข้าไปแทน

“ใช้ได้นี้หน่า”ลานีคูสเอ่ยชมเขาใช้ดาบของเขากันดาบของเซนทันท่วงที  แต่คราวนี้เขากลับดันเซนออกไปไม่ได้

เปรี๊ยง!!!!

เซนทิ้งดาบของตัวเองในทันที  สายฟ้าที่ผ่าลงมา  ทำให้ร่างของลานีคูสกระเด็นไปไกล   เซนยิ้มแล้วมองมดสั้นในมือของตน  ในที่สุดเขาก็ทำให้ลานีคูสโดนสายฟ้าของเขาจนได้

“โอเค  ด่านนี้นายผ่านแล้ว”ลานีคูสเดินกลับมา  แล้วเอ่ยบอก

“แต่ทำเสื้อผ้าฉันสกปรกไปหมด”ลานีคูสหยิบเสื้อตัวเองขึ้นมาดูแล้วทำหน้าเซ็งๆ    เสื้อของลานีคูสเปรอะไป

ด้วยดิน  สาเหตุคงมาจากการกระเด็นไปคลุกฝุ่นเมื่อครู่

“ไปฝึกต่อเอาเองแล้วกันนะ”ลานีคูสบอกแล้วเดินไปนั่งเล่นอยู่ใต้เงาไม้

“พี่ลานีคูส”เซนเรียกเบาๆ  ลานีคูสหันมามองหน้าเซนก้มหัวลงแล้วเอ่ยด้วยเสียงอันดัง

“ขอบคุณมากครับ”เซนโค้งตัวเต็มที่ทำให้ไม่เห็ฯรอยยิ้มที่ฉาบอยู่เต็มใบหน้าของลานีคูส  แต่เมื่อฌซนเงยหน้าขึ้นมา  รอยยิ้มทั้งหมดก็หายไปอย่างรวดเร็ว   ลานีคูสลุกขึ้นปัดกางเกงก่อนจะเดินนำไปที่ริมแม่น้ำ

“นายรู้รึเปล่าว่า  สายฟ้ามีพลังอะไรใช้ทำอะไรบ้าง”ลานีคูสถาม

“ก็...  ใช้ผ่าคนไงครับ”เซนตอบงงๆ

“ไม่ใช่หรอก  พลังที่แท้จริงของสายฟ้าน่ะ  มันคือสิ่งนี้ต่างหาก”ลานีคูสบอกแล้วแบมือออก  แสงสีส้มค่อยๆขยายตัวขึ้น  เหมือนจะร้อนแต่ก็เย็น  เป็นพลังที่บอกไม่ได้ว่ารู้สึกยังไง   ลานีคูค่อยๆใช้มืออีกข้างโอบล้อมพลังนั้นไว้แล้ววางลงบนมือของเซนที่แบออกมารับอย่างแผ่วเบา   เซนมองหน้านูสอย่างงงๆ  เขายิ้มเบาๆแล้วพยักหน้าไปทางพลังที่อยู่บนมือเซน  พลังนั้นค่อยๆขยายขึ้น  เซนรู้สึกว่าความเหนื่อยล้าของการต่อสู้เมื่อครู่ค่อยๆจางหายไป   จนกระทั่งก้อนพลังเหล่านั้นเล็กลงเรื่อยๆแล้วหายไปในที่สุด

“พลังของสายฟ้าน่ะ  เป็นได้ทุกอย่าง  ผู้ที่ครองพลังสายฟ้าถือว่าเป็นพลังที่อันตรายมากที่สุด  และก็ถือว่าเป็ฯพลังที่อ่อนที่สุดด้วยสำหรับผู้ที่ใช้ไม่เป็น”ลานีคูสตอบ

“งั้นเหรอครับ”เซนทำท่าคิดก่อนจะแบมือมาด้านหน้า  ก้อนพลังนั้นเกิดขึ้นมาอีกครั้ง  พร้อมๆกับสายฟ้าเล็กๆที่แล่นอยู่รอบๆก้องพลังนั้น

“ไปซะ”เซนพูดพร้อมดันพลังออกไป

ตูม!!!!!

พลังก้อนนั้นวิ่งไปชนกับต้นไม้ตรงหน้า จนระเบิดเป็นจุล  รากไม้ดำเป็นตอตะโก   เซนมองต้นไม่ที่ถูกโค่นไปแล้วหันมามองหน้าลานีคูสสลับไปมา

“ใช้ได้เลย   หมดหน้าที่ฉันแล้วล่ะนะ”ลานีคูสบอกแล้วเดินลุยน้ำไปกลางแม่น้ำ  เซนมองตามอย่างงงๆแล้วก็กระจ่างเมื่อลานีคูสสาดน้ำใส่เขา  เซนยิ้มตอบใบหน้านิ่งเฉยของลานีคูสแล้วสาดน้ำกลับบ้าง

                ทางด้านของเดลคิลกับฟาเรล  ทั้งสองมาโผล่ที่สวนแห่งหนึ่ง   เดลคิลหันมามองฟาเรลแล้วหันไปมองทางอื่นแทน

“นายธาตุลม  ก็ไม่น่าจะหนักหนาอะไรเท่าไร”ฟาเรลเอ่ยแล้วเริ่มร่ายคาถา ลมเริ่มแรงขึ้นและก่อตัวเป็นพายุขนานย่อม   เดลคิลมองฝ่าเข้าไปในพายุอย่างไม่เกรงกลัว  ฟาเรลยืนอยู่ใจกลายพายุลูกนั้นก่อนที่พายุก้อนนั้นจะเคลื่อนตัวเข้าหาเดลคิลด้วยความเร็ว   เดลคิลหลับตาลงแล้วพึมพำอะไรบ้างอย่าง  เมื่อพายุลูกนั้นใกล้เข้ามาเรื่อยๆ  เดลคิลก็ลืมตาขึ้นแล้วสายลมอีกระลอกก็พัดพายุลูกนั้นกลับไปหาฟาเรล   โดยคราวนี้พายุลูกนั้นเพิ่มกำลังเข้าไปอีกหลายสิบเท่า

“กลับไปซะ”ฟาเรลเอ่ยเบาๆ  พายุลูกนั้นกลับตาลปัตรอีกครั้ง  มันพัดกลับไปหาเดลคิลโดยคราวนี้ก็เพิ่มพลังเข้าไปอีก  จนต้นไม้แถวนั้นถูกถอนรากออกมา  ปลิวเข้าไปอยู่ในพายุลูกนั้น  แปลกที่คราวนี้เดลิลไม่ได้ทำอะไรเพียงแค่แบมือออกมาแล้วพายุลูกนั้นก็หายไปอยู่ในกำมือของเดลคิล

“เก่งพอตัว  แต่ต่อจากนี้จะไม่อ่อนแบบเมื่อครู่แล้วนะ”ฟาเรลเอ่ยก่อนจะร่ายคาถาด้วยความเร็ว  

“โปรดจงฟังข้า  พลังแห่งสายลมเอย...  จงสร้างมีดขึ้นมา   จงสร้างพลังแห่งลมขึ้นมา   ใบมีดแห่งสายลม  ฟลายเออร์คิล!!!”ฟาเรลเอ่ยขึ้นมา  จากนั้นลมก็แรงขึ้นมาอย่างไร้สาเหตุ   ลมที่พัดผ่านเดลคิลเกิดเป็นแผลนับพันๆจุดทั่วร่างกาย    เดลคิลยืนอยู่ตรงนั้นไม่ขยับไปไหน   เขาได้แต่ยกยิ้มที่มุมปากแล้วเอ่ยเบาๆ

“พลังแห่งสายลม  จงเชื่อฟังข้า  อำนาจแห่งเทพและปีศาจ  จงสร้างสายลมขึ้นมา  จงสร้างพลังของข้าขึ้นมา  สายลมพิโรธ!!!”จากนั้นก็เกิดสายลมขึ้นมาระลอกหนึ่ง   พลังของฟาเรลถูกพลังของเดลคิลกันออกไปหมด  ก่อนที่พลังครั้งสุดท้าย จะส่งพลังของฟาเรลกลับไปทำร้ายเจ้าของเอง  บาดแผลเกิดขึ้นเต็มร่างกายของฟาเรล  เดลคิลเงยหน้ามองฟาเรลช้าๆ  เลือดสีแดงไหลออกมาจากมุมปากของเขา  ร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผล  จนแทบมองไม่เห็นผิวเนื้อ

“เก่งจริงๆ  คิดไม่ผิดที่ฉันถ่ายพลังให้นาย”ฟาเรลพยักหน้ากับตัวเอง  แล้วส่งพลังเขามาหเดลคิลเรื่อยๆ 

“พลังย้อนกลับ”เดลคิลพูดเพียงครั้งเดียว   พลังที่ฟาเรลเคยส่งมาให้เดลคิลเป็ฯระลอกๆก็ย้อนกลับไปหาฟาเรลในคราวเดียว   จนฟาเรลล้มไปที่พื้น

“พลังแค่นี้ก็พอแล้วมั้ง”เดลคิลพูดกับตัวเอง  เมื่อครู่เขาส่งพลังของตัวเองออกไปเพียง 1 ใน 10 ส่วนเท่านั้น

“นายเก่งกว่าที่ฉันคิดไว้มากเลยนะ”ฟาเรลเอ่ยก่อนที่ร่างโงนเงนของเขาจะล้มลง

“ให้ตายสิ   น่าเบื่อเป็นบ้า”เดลคิลสถบกับตัวเองแล้วเดินเข้าไปใกล้ฟาเรล

“เฮลฟ์ตี้เดล”เดลคิลเอ่ยพร้อมพลังสีทองที่เกิดขึ้นมาห่อหุ้มร่างของฟาเรลแล้วจางหายไป  ฟาเรลลืมตาขึ้นมาแล้วลุกขึ้นมาอย่างปกติ

“ขอบใจ”ฟาเรลหันมาพูดกับเดลคิลก่อนที่จะเกิดแสงสีขาวหุ้มตัวเขาทั้งสองและไปปรากฏที่ห้องของฟาเรล

                มาถึงคู่ของอาเรสกับไซครอส   ทั้งคู่มาโผล่ที่หลังหอใต้   ไม่มีการบอกกล่าวอะไรล่วงหน้า  ไซครอสส่งพลังไฟของตนเองไปเผาอาเรส  เขากระโดดหลบจนต้นไม้ด้านหลังถูกเผาไหม้

“ไม่คิดจะบอกกันเลยนะครับ”อาเรสยิ้มแล้วส่งพลังตัวเองกลับไปบ้าง

ตูม!!!!!!

พลังทั้งสองคนประสานกัน  แสงสีแดงสว่างไปทั่ว   เมื่อพลังนั้นหายไปร่างของทั้งสองก็กระเด็นไปคนละทิศคนละทาง

“โอ๊ย~”อาเรสร้อง  เขารู้สึกเหมือนกระดูกในร่างกายจะหักออกจากกัน    แต่เขาก็กัดฟันพาร่างของตนให้ลุกขึ้นมาได้อีกครั้ง

“โฮก~”เสียงของสิงโตไฟคำรามขึ้น  อาเรสเพิ่งจะสังเกตเห็นว่าไซครอสเรียกสัตว์เวทของตัวเองออกมา

“ไฟนอลดัสตี้!!”อาเรสท่องเวทย์ก่อนที่พลังไฟของเขาจะคุมขังสัตว์เวทย์ตัวนั้นเอาไว้

“พี่ไซครอส  พี่เล่นแรงไปแล้วนะ”อาเรสบ่นพลางหยิบขวดยาเล็กๆโยนไปบนอากาศ

“ผมน่ะ  เวทย์อาจไม่ดีเท่าเดลคิลมัน  แต่ถ้าเรื่องยาพิษล่ะก็... ผมไม่แพ้ใครแน่”อาเรสบอกแล้วตบขวดยาพิษที่ลอยอยู่บนอากาศจนแตก  ละอองที่ตกลงไป  เมื่อโดนกับอะไร  สิ่งนั้นก็จะถูกแช่แข็งทันที  ไม่เว้นแม้แต่ไฟ ของฟาเรล

“ถ้าถนัดแต่เรื่องยาพิษมันจะไปสู้ใครได้ล่ะ”ไซครอสเอ่ยพลางหลบละอองยาพิษไปด้วย

“มันก็ไม่แน่เสมอไปใช่มั้ยล่ะพี่”อาเรสกล่าว  ก่อนจะหยิบยาพิษอีกขวดที่ถูกซ่อนไว้หลังมือปาขึ้นไปด้านบนอีกครั้ง  เมื่อขวดยาพิษเจอกับละอองของยาพิษขวดที่แล้วก็จับตัวแข็งในทันที  ไซครอสมองหน้าอาเรสแล้วยิ้มอย่างมีชัย

“ไงล่ะ  ตอนนี้ยาพิษนายถูกแช่แข็งไปแล้ว  งั้นนายจะทำยังไงต่อไป”ไซครอสถามพลางก้าวเท้าเข้ามาหาช้าๆ

“ทำแบบนี้ยังไงล่ะครับ”อาเรสบอกแล้วเงยหน้ามองขวดยาพิษที่ตอนนี้พองออกจนใกล้แตก

เปรี๊ยะ!

ขวดยาพิษที่ถูกแช่แข็งอยู่นั้นระเบิดออก  ไฟสีแดงขยายใหญ่ขึ้นจนสว่างไปทั่วบริเวณสิ่งที่ครั้งแรกถูกแช่แข็งอยู่นั้นเมื่อเจอกับความร้อนของไฟก็แตกไปในพริบตา  ไซครอสเองก็เหงื่อทะลักท่วมตัว ทั้งๆที่ไม่ได้โดนละอองยาพิษน้ำแข็ง

“พี่นี้ก็ทนดีนะครับ  ถ้าเป็นคนอื่นป่านนี้คงยอมแพ้ไปแล้ว”อาเรสเอ่ยพลางหัวเราะ แล้วโยนขวดยาพิษในมือไปมา ทำเอาไซครอสหวั่นๆว่าในขวดนั้นจะเป็นยาพิษชนิดไหนกันแน่

“ไฟเออร์สตรีท”ไซครอสร้องออกมา  ไฟสีแดงออกมาจากมือของไซครอสแล้วลามตามพื้นไปล้อมรอบอาเรส

“ว้า! แบบนี้ก็จบเร็วสิครับ”อาเรสยิ้มๆ แล้วปาขวดยาพิษนั้นไปบริเวณที่มีไฟเกิดขึ้น  น้ำแข็งแช่แข็งไฟพวกนั้นอย่างรวดเร็วแล้วลามไปถึงต้นกำเนิดของไฟนั้นหรือก็คือมือของไซครอสนั้นเอง

“ขอโทษนะครับพี่  แต่ผมรู้ว่าถ้าผมสู้กับพี่ด้วยพลังแล้วล่ะก็...  ผมคงสู้พี่ไม่ได้แน่ๆ  ยังไงแค่นี้คงพอใช่ไหมครับ”อาเรสถามเมื่อเดินเข้ามาอยู่ใกล้ๆ

“อืม”ไซครอสตอบทั้งๆที่มือกำลังถูกแช่แข็งอยู่ 

เพล้ง!

อาเรสใช้สันมือของตนทุบลงไปที่น้ำแข็งบนมือของไซครอสจนแตกละเอียด   

“กลับกันเถอะครับ”อาเรสบอก  ไซครอสเดินเข้ามาประชิดตัวก่อนลำแสงสีขาวจะโอบล้อมพวกเขาและจางหายไปในที่สุด

                ในฝั่งชานัทและเลฟิน   พวกเขาไปอยู่ในป่าทึบที่ไร้แสงแดด  ทันทีที่มาถึงเลฟินก็ล้มตัวลงนอนในทันที  ชานัทมองหน้าเลฟินที่หลับตาอยู่อย่างงงๆ  จากนั้นก็เดินเที่ยวอยูในป่าสักพัก  จนเวลาล่วงไปประมาณ 10 นาที

โครม!

เสียงต้นไม้ต้นหนึ่งล้มลง  ชานัทหันไปมองตามเสียงนั้นด้วยความเร็ว  ทิศทางที่ชานัทได้ยินดังมาจากที่ๆเลฟินนอนอยู่  เขาทิ้งผลไม้ในมือทุกอย่างแล้วรีบวิ่งกลับไปในทันที

“หลงกลฉันแล้วล่ะ เด็กน้อย”เลฟินพูดจากด้านหลังของชานัท  แล้วแผ่นดินตรงที่ชานัทยืนอยู่ก็แยกออกจากกัน  เขากระโดดหลบด้วยความเร็วแล้วปีนขึ้นไปอยู่บนต้นไม้

“ไม่เอานะพี่เลฟิน  ไม่เล่นแบบนี้สิ”ชานัทครวญคราง

“ไม่ได้เล่น  ฉันเอาจริง”เลฟินพูด พลันสายตาชานัทก็เหลือบไปเห็นอะไรบางอย่าง

“พี่เลฟิน  หลบเร็ว”ชานัทตะโกนลั่นก่อนจะกระโดดลงจากต้นไม้แล้วผลักเลฟินออกจากตรงนั้น

“ปฐพีพิพากษา”ชานทร้องแล้วแผ่นดิน ณ ที่นั้นก็แยกจากกันเป็ฯสองส่วน  หมาป่าที่วิ่งเข้ามาหาตกลงไปในหลุมลึก พร้อมเสียงหอนที่ดังโหยหวน

“บู๋ว์~”ชานัทพลิกตัวขึ้นมายืนอีกครั้ง แล้วรีบวิ่งเข้าไปหาเลฟินในทันที

“พี่เลฟินเป็นไงบ้าง    เจ็บตรงไหนรึเปล่า”ชานัทพลิกตัวเลฟินขึ้นมา 

“ไม่เป็นไรหรอก  ขอบใจนะ”เลฟินเอ่ยแล้วพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นมา

“โอ๊ะ!”ยังไม่ทันยืนได้ตรง เลฟินก็ทรุดลงไปอีกครั้ง

“สงสัยข้อเท้าจะพลิกล่ะมั้ง”ชานัทกล่าว

“ทนเจ็บหน่อยนะครับ”ชานัทเอ่ยแล้วจับข้อเท้าเลฟินขยับเล็กน้อย

“เสร็จแล้วครับ  แต่คงยังเดินไม่ได้อยู่นั้นแหละ”ชานัทกล่าวแล้วพยุงเลฟินให้ไปนั่งพิงต้นไม้ต้นหนึ่งแถวนั้น

“บู๋ว์~~~”เสียงหมาป่าหลายสิบตัว ที่กำลังหอนอยู่ด้านหลังของชานัท  เขาหันไปมองแล้วลุกขึ้นเผชิญหน้ากับหมาป่าทั้งหมด

“พร้อมนะ”ชานัทกล่าวพลางหักนิ้วดังกร๊อบแกร๊บ

ฟี้ว~

เสียงธนูดังแหวกอากาศพุ่งลงไปปักที่หัวของหมาป่าตัวหนึ่ง  มันล้มลง  นัยน์ตาหมาป่าเบิกโพล่ง  พรรคพวกของมันที่เหลือหันไปมองชานัทแล้วกระโจนเข้าหาชานัทพร้อมกัน

 “จงฟังข้า  เทพแห่งแผ่นดิน  จงสร้างกำแพงแห่งดินเพื่อป้องกันข้า!”ชานัทพูดพร้อมกับกำแพงดินที่พุ่งขึ้นมาป้องกันการจู่โจมของพวกหมาป่าทั้งหมด

“ข้าไม่เคยคิดจะฆ่าพวกเจ้า  ดังนั้นแยกย้ายกันไปเสียจะดีกว่านะ”ชานัทกล่าวได้แค่นั้นหมาป่าทั้งหมดก็มองหน้ากันก่อนจะวิ่งกลับเข้าไปในป่าลึก

“รู้สึกจะคุยกันรู้เรื่องนะ”ชานัทยิ้มร่าแล้วเดินเข้าไปประกบตัวกับเลฟิน   เขามองหน้าเลฟินแล้วยิ้ม  เลฟินเองก็ยิ้มตอบก่อนที่ลำแสงสีขาวจะโอบพวกเขาไว้และดับมอดไป

          ซ่า!

เสียงน้ำที่พุ่งเข้าใส่โอเทส  เขาหลบได้อย่างเฉียดฉิวก็จะตีน้ำกลับไปบ้าง  รานอฟกับโอเทสมาอยู่ ณ ผืนน้ำแห่งหนึ่ง        

“วารีพิฆาต”รานอฟเอ่ย  สายน้ำม้วนขึ้นเป็นเกลียวก่อนจะพุ่งเข้าใส่โอเทสอย่างเต็มแรง

โครม!

“โอ๊ย~”โอเทสร้องลั่นแล้วผุดขึ้นมาจากน้ำ พร้อมไอค่อกแค่ก

“ไม่ไหวแล้วครับพี่รานอฟ”โอเทสพูดแล้วย่ำน้ำเข้าฝั่ง

“ไหวรึเปล่าเนี่ย”รานอฟย่ำน้ำตามมาแล้วถาม

“พี่รานอฟโหดชะมัด  พี่ลานีคูสยังดูใจดีกว่าเลย อิจฉาเซนชะมัด”โอเทสบ่นแล้วเอามือลูบผมเบาๆ

“ฮาๆ  ลานีคูสนะเหรอใจดี   โหดที่สุดในกลุ่มพี่ต่างหากล่ะ ป่านนี้เซนคงจะสลบไปแล้วมั้งน่าสงสารจริงๆ ฮาๆๆ”รานอฟพูดไปหัวเราะไปจนโอเทสนึกแหยง

“เอาล่ะ!  ฝึกต่อได้แล้ว”รานอฟบอกแล้วผลักโอเทสลงน้ำอีกครั้ง

ตูม!

“โอ๊ย~ พี่รานอฟ~”โอเทสลากเสียงยาวพร้อมโผล่ขึ้นมาหายใจเหนือผิวน้ำ

“วารีพิฆาต”รานอฟเอ่ยอีกครั้ง  น้ำม้วนตัวเป็นเกลียวก่อนจะพุ่งเข้าใส่โอเทสอย่างเต็มแรง  แต่โอเทสก็หลบได้อย่างฉิวเฉียด

“แฮกๆ”โอเทสหอบหายใจด้วยความเหนื่อย เขาใช้พลังทั้งหมดยันตัวเองเอาไว้ไม่ให้ปลิวไปตามกระแสน้ำ

“สายน้ำแห่งการรักษา”โอเทสเอ่ยแล้วสายน้ำรอบๆตัวเขาก็ม้วนขึ้นเป็นเกลียว  บังโอเทสไว้ข้างใน  รานอฟได้เพียงยืนมองอยู่มุมด้านนอกไม่สามารถฝ่าเข้าไปด้านในได้

“จงเชื่อฟังข้า  เทพธิดาแห่งวารี  จงสดับฟังคำสั่งของข้า  ขอจงสร้างมังกรใหญ่กำจัดศัตรูของข้าเถิด”โอเทสกล่าวทั้งๆที่อยู่ในเกลียวน้ำ   มังกรที่สร้างขึ้นมาจากน้ำพุ่งตัวขึ้นสูงสุด แล้วตวัดลงสู่ผืนน้ำสีราว  น้ำสาดกระจายไปทั่วพร้อมพัดร่างรานอฟที่หมดสติเข้าไปริมฝั่ง   โอเทสเดินลุยน้ำกลับไปยังริมฝั่งแม่น้ำก่อนจะแบกรานอฟให้ขึ้นไปอยู่บนฝั่ง

“พี่รานอฟครับ”โอเทสเรียกแล้วเขย่าตัวรานอฟเบาๆ

“แค่กๆ”รานอฟไอเอาน้ำออกมาแล้วลืมตาขึ้น

“ผมผ่านแล้วนะครับ”โอเทสยิ้ม  รานอฟมองคนตรงหน้าด้วยสายตาเอ็นดูก่อนแสงสีขาวจะสาดส่องไปทั่วบริเวรนั้น  แล้วร่างทั้งสองก็จางหายไป

+++++++++++++++++

อัพจนได้สิหน่า

เหนื่อยเป็นบ้าเลย

แล้วเจอกันตอนหน้านะครับ

ชอบไม่ชอบเม้นบอกกันบ้างนะ

อ่อ...  แล้วก็ถ้าไข้ใจตรงไหน  เม้นถามได้นะครับ

แล้วจะตอบให้ครับ

บาย...

Dark_ Sniper