คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
The Secret of successor
บทนำ
ในนามของสรรพสิ่งทั้งปวง จงมอบพลังแห่งความกล้าหาญให้แก่บุตรของข้า ซาน ราฟาเอิร์น จงชักนำให้ทุกอย่างเป็นไปตามที่โชคชะตากำหนด พลังลี้ลับจงถ่ายทอดสู่บุตรแห่งข้า จงส่งพลังที่ยิ่งใหญ่ไปกว่าพลังของชัยชนะให้แก่บุตรของข้า ให้บุตรของข้าแข็งแกร่งยิ่งกว่าสิ่งอื่นใด ด้วยนามแห่งข้า... เซน ราฟาเอิร์น บุตรแห่งสรรพสิ่ง
“ไง... ซาน อย่าบอกนะว่าเจ้าแพ้อีกแล้วน่ะ”เสียงหัวเราะของเพื่อนสาวดังขึ้นเมื่อซานกลับมาด้วยสภาพเนื้อตัวถลอกปอกเปิก ซานพยักหน้ารับก่อนจะยิ้มกว้าง
“ข้าแพ้จนชินแล้วล่ะ โดยเฉพาะเรื่องการฟันดาบเนี่ย ให้ตายยังไงข้าก็แพ้เจ้าดาเวลหลุดหลุ่ย”เพื่อนสาวหัวเราะก่อนจะหันกลับไปโบกมือให้แก่ชายหนุ่มอีกคนที่เดินเข้ามา ดาเวล โซฟาบรีช ในขณะที่อีกฝ่ายโบกมือกลับ สภาพดูดีแตกต่างกับสภาพของคนที่เพิ่งต่อสู้เสร็จมาหลายขุม
“เทร่า ศาตราจารย์โกลเทลบอกว่าจะสอบเพิ่มระดับเวทย์ให้เจ้าน่ะ ตอนสี่โมงเย็นไปพบศาตราจารย์ที่ชั้น R ห้อง 703 นะ”ดาเวลบอก เทร่า ไซซาซอล พยักหน้ารับก่อนจะก้มลงดูนาฬิกาประจำตัว เข็มสั้นชี้ไปที่เลข3 เข็มยาวชี้ไปที่เลข10
“โอ๊ย! ตายแน่ เหลือเวลาอีกแค่สิบนาที งั้นข้าไปก่อนนะ แล้วข้าจะตามไปทานอาหารทีหลัง”เทร่าว่าแล้วผลุนผลันวิ่งออกไป ไม่ทันได้หันมามองว่ามีใครบางคนกำลังแอบยิ้มตามไป
“ซาน... แล้วเมื่อไรเจ้าถึงจะได้เพิ่มระดับเวทย์เสียที จนตอนนี้เจ้าก็ขึ้นปีสามจวนเจียนจะจบแล้วแท้ๆ แต่ระดับเวทย์ของเจ้ากลับไม่ต่างกับเด็กชั้นปี 1 เผลอๆอาจจะน้อยกว่าเสียด้วย”ดาเวลบ่นเบาๆให้พอได้ยินกับสองคน ซานยิ้มเบาๆ ใช่... ไม่ว่าจะเป็ฯเรื่องดาบ เรื่องเวทย์ หรือเรื่องไหนๆ เขาก็มันจะอยู่อันดับสุดท้ายเสมอ ยิ่งพยายาม ความสามารถที่มีก็ดูจะตกต่ำลง จนเขาเองก็เริ่มชินกับการเป็นที่สุดท้ายเสียแล้ว
“ข้าเองก็ไม่รู้ แต่ข้ามีเพื่อนอย่างเจ้ากับเทร่า แค่นี้ข้าก็เหมือนตัวเองเป็นที่หนึ่งอยู่แล้วล่ะ”ซานเอ่ยชม ดาเวลเป็นที่หนึ่งในระดับชั้นปี ส่วนเทร่าระดับเวทย์ของนางก็เกือบจะเทียบเท่าอาจารย์ฝึกหัดไปแล้ว ซานเบือนหน้ามองไปรอบๆตัว เสียงหัวเราะของเอนๆ แต่จะเรียกว่าเพื่อนได้หรือไม่เขาก็ไม่แน่ใจ เพราะนอกจากเทร่ากับดาเวล เขาแทบไม่เคยคุยกับใครเกินสองประโยค ไม่ใช่เพราะเขาไม่มีมนุษย์สัมพันธ์ แต่เหมือนเป็นเหตุการณ์ประหลาด ทุกคนที่ซานเข้าใกล้มักจะมีอุบัติเหตุหรือภัยร้ายอยู่ร่ำไป ยกเว้นเพียงแค่ดาเวลกับเทร่าเท่านั้นที่ไม่เคยมีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นเลย มีบางครั้งที่หลายคนสงสัยและลองเข้ามาคุยกับเขา แต่ไม่นานก็ต้องถอดใจ เพราะเหตุการณ์ร้ายๆที่เกิดขึ้นเป็นลางบอกเหตุได้อย่างดี ในทุกวันนี้มีแต่คนหลีกเลี่ยงที่จะพบเจอหรือพูดคุยกับเขา แต่ซานก็ไม่ได้ใส่ใจ ตามที่บอก การที่เป็นที่สุดท้ายเป็นสิ่งที่เขาพบเจอกับมันมาตั้งแต่เกิด
“จะว่าไป อีกไม่นานพวกเราก็จะจบจากโรงเรียนนี้แล้ว ข้าอยากรู้เหลือเกินว่าพวกเราจะต้องเจอกับบททดสอบใดก่อนจบ”ดาเวลว่า การทดสอบก่อนจบจะมีงานชิ้นหนึ่งให้นักเรียนที่จะจบไปทำ แตกต่างกันไปในทุกๆปี ในปีที่แล้ว รุ่นพี่ที่จะจบไปต้องไปตามหาสัญลักษณ์ของโรงเรียนที่ถูกซ่อนไว้ทั่วโลกและมีจำนวนเพียง 10 อัน ดังนั้นถึงจะได้ครอบครองเอาไว้แล้ว ก็ต้องปกป้องมันเอาไว้จนกว่าจะกลับมารายงานตัวกับทางโรงเรียนได้ หากสัญลักษณ์ถูกแย่งไประหว่างทางนั้นก็เป็นอุบัติเหตุที่เกิดขึ้น ทางโรงเรียนไม่รับผิดชอบใดๆทั้งสิ้น แต่ถึงจะมีเพียง 10 อัน คนที่หาและนำกลับมาได้ก็มีไม่เกิน 8 อัน โรงเรียนนี้นักเรียนที่จบไปในแต่ละปีมีเกือบ 100 คน แต่คนที่สอบผ่านและถือว่าจบไปจริงๆมีน้อยกว่า 50 คน บางปีมีจบแค่ 3 คน หรือบางปีไม่มีใครสอบผ่านเลย
“ข้าหิวแล้วล่ะ ไปหาอะไรกินกันเถอะ”ซานพึมพำก่อนจะเดินตามดาเวลไปที่ห้องอาหาร ไม่นานอาหารสองสามชนิดก็ถูกนำมาวางลงบนโต๊ะ พร้อมจานข้าวสวยอีกสองจาน น้ำอีกสองแก้ว และไม่รอช้า อาหารตรงหน้าถูกทั้งสองฟาดเรียบในเวลาไม่ถึงสิบนาที เมื่อหนังท้องตึง หนังตาก็หย่อน ทั้งสองเดินกลับไปยังห้องพัก แต่คงจะถึงคราวดวงซวยของทั้งสอง เมื่อมีบุรุษลึกลับสองคนมาปรากฏตรงหน้าของดาเวลและซาน เสียงทุ้มต่ำนั่นไม่ชวนให้น่าฟังเลยสักนิดเมื่อนึกถึงเตียงนอนนุ่ม และสายลมยามเย็นที่แสนสบาย
“อาจารย์ใหญ่มีคำสั่งเรียกพบท่านทั้งสอง ขอเชิญไปกับพวกเราด้วย”สายลมค่อยๆโอบล้อมทั้งสองเอาไว้ ก่อนที่บริเวณนั้นจะไม่เหลือใครยืนอยู่เลยสักคนเดียว...
ห้องอาจารย์ใหญ่ถือว่าเป็นห้องที่เป็นความลับมากที่สุด คนที่สามารถเข้าไปได้ ถ้าไม่ใช้ผู้ที่อาจารย์ใหญ่อนุญาตโดยตรงก็มีแค่เพียงศาตราจารย์ที่เป็นหัวหน้าแต่ละสายวิชาเท่านั้น ดาเวลและซานการเข้าห้องอาจารย์ใหญ่ถือเป็นเรื่องปกติมากถึงมากที่สุด ดาเวลได้เข้าไปในฐานะนักเรียนดีเด่นเคียงคู่กับเทร่า นักเวทย์ประจำโรงเรียน ผิดกับซานที่มักจะถูกเรียกเข้าไปตำหนิติเตียนและถูกตักเตือนเรื่องการเรียนบ่อยๆ
ก๊อกๆ
บุรุษลึกลับรอเวลาให้ผ่านไปสักสองสามวินาที ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปอาจารย์ใหญ่ผู้มีความเคร่งขรึมบนใบหน้าเป็นเรื่องปกติ แต่วันนี้ดูท่าว่ามันจะเป็นเรื่องที่เคร่งเครียดกว่าการเรียกดาเวลมาชื่นชมหรือเรียกซานมาตำหนิมากนัก ทั้งสองก้าวเข้าไปใกล้อาจารย์ใหญ่ก่อนจะโค้งตัวลงแทนการทำความเคารพ อาจารย์ใหญ่พยักหน้าก่อนที่ทั้งสองจะนั่งลงบนเก้าอี้นวมตัวใหญ่ที่ทำมาจากขนแกะ เสียงกระแอ่มไอเล็กดังขึ้นตรงหน้า เรียกความสนใจจากทั้งสอง
“ที่ข้าเรียกเจ้าทั้งสองมาในเวลานี้ก็เพราะมีเรื่องบางอย่างที่ข้าต้องบอกพวกเจ้า รวมถึงเทร่าด้วย อีกไม่นานนางคงจะมาถึง”อาจารย์ใหญ่กล่าว และก็เป็นตามคำพูด เสียงเคาะประตูดังขึ้นทันทีที่อาจารย์ใหญ่กล่าวจบ เทร่าดูจะแปลกใจเล็กน้อยที่เห็ฯทั้งสองนั่งรออยู่ล่วงหน้า
“เอาล่ะ! มานั่งลงสิ แล้วเราจะได้เข้าเรื่องของเราเสียที”
...
เม้นๆบ้างก็ดีนะ
Dark_ Sniper
ความคิดเห็น