เซเรีย เจ้าหญิงแห่งรัตติกาล

ลำดับตอนที่ #1 : โรงเรียนแห่งกษัตริย์

ตอน1

โรงเรียนแห่งกษัตริย์

                ค่ำคืนหนึ่งในยามดวงจันทรากำลังส่องสว่างทั่วผืนนภา   ผู้คนหลับใหลหากแต่ยังมีคนๆหนึ่งที่กำลังนั่งครุ่นคิดถึงเรื่องต่างๆที่เคยทำสัญญาเอาไว้

“ขอให้เจ้าทำตามสัญญาด้วยนะ  กษัตริย์แห่งโรนัทดัส”ชายคนหนึ่งพูดกขึ้นก่อนจะหันไปมองห้องที่อยู่เยื้องกับห้องของตน  แสงไฟในห้องยังเปิดสว่างอยู่   ถ้าเขาเดาไม่ผิดคนในห้องนั้นคงกำลังฝึกซ้อมการต่อสู้อยู่แน่ๆ 

“แล้วคงได้เจอกันนะ”ชายคนนั้นพูดก่อนจะกรอกข้อมูลต่างๆลงในกระดาษแผ่นหนึ่งจนเสร็จแล้ว  เดินกลับเข้าไปในห้องของตน

                ยามรุ่งสางหญิงสาวผู้หนึ่งเดินออกมาจากห้องก่อนจะเหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างถูกวางลงบนพื้น  ซองจดหมายเล็กๆถูกจ่าหน้าส่งมาถึงนาง

“อะไรกัน”นางพึมพำเบาๆแล้วก้มลงหยิบซองจดหมายขึ้นมาจากพื้นก่อนจะแกะออกอ่าน   เนื้อความด้านในทำให้นางร้องออกมาแทบไม่เป็นภาษา   โรงเรียนแห่งกษัตริย์โรงเรียนที่ทุกคนฝันอยากเข้ามาที่สุด   โรงเรียนนี้จะรับแต่คนที่จะเป็นกษัตริย์ต่อไปในอนาคตเท่านั้น   กษัตริย์ในตอนนี้ต่างก็ไปเรียนที่โรงเรียนกษัตริย์แห่งนี้ไม่ว่าจะเป็นท่านตาหรือท่านพ่อของเธอเอง   หญิงสาวยิ้มร่าเดินเข้าไปกอดพ่อของตน

“ท่านพ่อ ข้าได้ไปเรียนโรงเรียนกษัตริย์แล้วนะ”หญิงสาวยิ้มแล้วชูจดหมายในมือขึ้นให้ชายตรงหน้าดู

“หืม  ต้องสอบก่อนไม่ใช่หรือ  พ่อว่าเจ้าเตรียมตัวไปสอบก่อนจะดีกว่านะ   อีกไม่กี่วันแล้วนี้”พ่อของนางบอกแล้วแกะซองจดหมายออกมาอ่าน

“อีก 1 อาทิตย์ งั้นข้าเตรียมไปเก็บของเดินทางดีกว่า”หญิงสาวบอกแล้วเดินกลับเข้าไปในบ้าน

ผู้เป็นพ่อมองตามหญิงสาวผู้เป็นลูกของตนลับหายเข้าไปในปราสาท  ก่อนจะอมยิ้มน้อยๆ  เมื่อก่อนตอนเขาได้รับจดหมายเขาก็มีอาการเช่นเดียวกับลูกสาว  แต่จะว่าไปในตอนนั้นก็สอบเข้าก็โหดใช่เล่น  ถ้าไม่เก่งจริงก็ไม่สามารถเข้าไปเรียนได้ต่อให้เป็นลูกหลานกษัตริย์ใหญ่มากจากไหนก็เถอะ   ขนาดเขายังสอบเข้าไปได้แบบฉิวเฉียด   และได้ทำสัญญากับเพื่อนทั้ง 4 คนเอาไว้   คนที่เปรียบเป็นเพื่อนสนิทที่สุดตอนที่เขาเรียนอยู่ที่โรงเรียนกษัตริย์แห่งนั้น  แต่สิ่งที่เขาเป็นห่วงมากที่สุดหาใช่เรื่องที่โรงเรียนไม่  หากแต่เป็นฝีมือของลูกสาวตนเอง  เท่าที่เขาได้เห็นฝีมือการต่อสู้ของนาง บอกได้คำเดียวว่า...  อ่อนหัด  ตอนเขาไปสอบเข้าโรงเรียนกษัตริย์เขายังมีฝีมือมากกว่านางในตอนนี้เสียอีก สุดท้ายก็คงต้องอวยพรให้เจ้าสอบเข้าโรงเรียนกษัตริย์ให้ได้... เซเรีย

“อืม...  มีดพกล่ะ”หญิงสาวพูดขึ้นเมื่อนึกขึ้นได้และมองไปรอบๆ ก่อนที่จะมีมือๆหนึ่งยืนมีดสั้นของเธอมาไว้ตรงหน้า  เซเรียหันไปมองผู้มาใหม่  ก่อนจะยิ้มให้และรับมีดสั้นมาเก็บไว้  

“พ่อมีอะไรหรือคะ”หญิงสาวถาม

“ใส่สิ่งนี้ไว้ซะ”พ่อบอกแล้วยืนสิ่งๆหนึ่งมาให้เธอ มันเป็นต่างหูเล็กๆสีดำสนิท ลวดลายของมันดั่งเปลวเพลิงที่พร้อมจะมอดไหม้ทุกสิ่งที่แตะต้องโดน

“ค่ะ”หญิงสาวบอกแล้วหยิบมาใส่  ร่างของหญิงสาวค่อยๆเปลี่ยนสภาพจากหญิงสาวตัวเล็กๆเป็นชายหนุ่มที่สูงประมาณ185 ซม.  นัยต์ตาสีดำมองไปเบื้องหน้าอย่างไม่หวั่นเกรงต่อสิ่งใด ผมสีดำที่ตอนนี้สั้นจนกลายเป็นทรงรากไทรปลิวตามแรงลมที่พัดเข้ามา    

“ขอบคุณครับพ่อ”เซเรียพูด นางปรับตัวได้ดีเพราะชอบนำต่างหูนี้มาใส่เล่นอยู่บ่อย  หญิงสาวยิ้มแล้วมองตนเองในกระจกอีกครั้ง   ชุดของเธอถูกเปลี่ยนเป็นเสื้อสีดำแขนยาวกับกางเกงขางยาวสีดำเช่นกัน

“รีบไปเถอะ   เซเรีย  แล้วก็อย่าถอดต่างหูนี้โดยเด็ดขาดนะ จำไว้ตอนนี้ลูกคือ  เซน  เพนริว  ไซโฟเนส แห่งกราเวลด้า   ลูกคนที่ 2 ของกษัตริย์กราเวลด้า”พ่อบอก ‘โรนัทดัส  เวเนวเกรเทส  ไลท์วิล เซโฟรเลท  ข้าทำตามสัญญาแล้วนะ  หวังว่าลูกของพวกเจ้าคงเป็นบุรุษทุกคนนะ’ กษัตริย์กราเวลด้าคิดแล้วมองบุตรสาวที่อยู่ในร่างชายน้อยๆ

“ข้าจะไม่ถามเหตุผลของท่านพ่อ  เพราะข้ารู้ว่าข้าคงมิได้คำตอบอีกเช่นเคย”เซนพูนแล้วเดินออกมาจากปราสาทไปที่คอกม้า  เซนเลือกมาสุดโปรดของตนที่เป็นสีดำสนิท  นางตั้งชื่อมันว่า เกวนัส

“ไปกันเกวนัส”เซนร้องแล้วกระตุกบังเหียนแรงๆ  จนม้าวิ่งออกไป

                ทางด้านปราสาทของกษัตริย์โรนัทดัส  องค์กษัตริย์ก็กำลังยืนมองบุตรชายสุดที่รักที่กำลังหัวเสียอย่างมาก แล้วยิ้มน้อยๆ  เพียงแค่มีจดหมายมาบอกว่าให้ไปเรียนที่โรงเรียนกษัตริย์เท่านั้นแหละ  เจ้าลูกสุดที่รักก็อาละวาดอย่างหนัก  แต่ก็ยังเดินไปเก็บเสื้อผ้าที่ห้องพร้อมเสียงดังปึงปังจนเขาทนไม่ไหวเลยต้องมายืนเฝ้าอยู่ในตอนนี้  ส่วนที่บุตรชายหัวเสียเรื่องอะไรเข้าก็จนใจจะถาม

“แต่ก่อนท่านพ่ออยู่ที่หออะไร”อาเรสหันมาถามจนกษัตริย์โรนัทดัสที่ไม่ทันตั้งตัวถึงกับสะดุ้ด

“หอใต้”กษัตริย์โรนัทดัสตอบแล้วหันไปมอง  บุตรชายที่หยิบดาบมาเหน็บไว้ที่ข้างเอว  เสื้อแขนสั้นสีขาวสบายๆกับกางเกงขายาวสีขาว   เป็นชุดโปรดของลูกชายนี้เอง

“อืม  งั้นข้าไปล่ะ”อาเรสบอกแล้วกระโดดลงจากหน้าต่างไปที่ม้าของตนพอดี

“เก่งจริงๆ  แล้วลูกของพวกเจ้าล่ะ  เก่งกันรึเปล่า  ไลท์วิล  เซโฟรเลท  เวเนวเกรเทส  กราเวลด้า”กษัตริย์แห่งโรนัทดัสพูดเบาๆตามหลังบุตรชายที่ขี้ม้าออกไปนอกปราสาทจนลับตา

                 ณ  ปราสาทไลท์วิท

                โอเทสกำลังเก็บเสื้อผ้าลงในกระเป๋าสัมภาระต่างๆ  ทันทีที่ได้รับจดหมายจากโรงเรียนแห่งกษัตริย์  โอเทสยิ้มร่าหน้าบานรีบวิ่งมาเก็บเสื้อผ้าทันที   รู้นะว่าต้องสอบก่อน  แต่มันดีใจนี้หน่า   โอกาสแบบนี้มันหาได้ง่ายๆซะที่ไหนกัน   โอเทสยิ้มแล้วก้มมองชุดตนเอง   เสื้อสีน้ำตาลแขนกุดกางเกงขายาว 4 ส่วน  เสร็จซะที  โอเทสยิ้มแล้วคิดในใจ 

“อีก 3 วันจะสอบแล้ว  รีบไปเถอะ”เสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากด้านหลังที่โอเทสไม่ต้องหันไปมองก็รู้ดีว่าใคร  พ่อของเขา...  กษัตริย์ไลท์วิท

“คร้าบ   งั้นข้าไปล่ะนะ”โอเทสบอกแล้วหอมแก้มพ่อของตนไป 2 ที ก่อนจะโอ้ลั้ลล้าวิ่งลงกระไดด้วยความเร็วที่มองตามไม่ทันไปที่คอกม้า  เลือกม้าสีขาวปลอดก่อนจะกระโดดขึ้นขี้  แล้วบังคับให้วิ่งออกไปนอกปราสาท

“หวังว่าคงจะเป็นเพื่อนกันได้นะ  เซโฟรเลท กราเวลด้า โรนัทดัส เวเนวเกรเทส”กษัตริย์ไลท์วิลพูดตามหลังเจ้าลูกชายตัวดีไปแล้วหันหลังเดินออกจากห้อง   เหลือบมองไปที่กรอบรูปใหญ่  รูปของเพื่อนๆในโรงเรียนแห่งกษัตริย์   หอใต้ในปีนั้นมีคนน้อยที่สุด  คือ19คน  1ในนั้นก็คือเขาเอง   กษัตริย์แห่งไลท์วิลยิ้มให้กับทุกคนในรูป  แล้วเดินจากไป

                เสียงปึงปังดังมาจากห้องๆหนึ่งในปราสาทหลังใหญ่   กษัตริย์แห่งเซโฟรเลทเดินเข้าไปในห้องนั้นแล้วก็ต้องรีบก้มหัวหลบอย่างเร็วเพราะมีเสื้อตัวหนึ่งลอยปลิวเข้ามาหาเขา 

ปัง!!

เสียงปิดกระเป๋าดังขึ้น   กษัตริย์เซโฟรเลทเงยหน้าขึ้นมามองก่อนจะลุกขึ้นยืนพลางกระแอ่มไอกลบเกลื่อน   บุตรชายยืนยิ้มอยู่ตรงหน้า  เหงื่อไหลท่วมตัว ตอนนี้เขาอยู่ในชุดสีฟ้าสดใส  เสื้อมีฮู้ดแขนกุดกับกางเกงขา 2 ส่วน 

“ไปเถอะ  โรงเรียนแห่งกษัตริย์น่ะ   แล้วเจ้าจะรู้ซึ้งถึงคำว่า... อันตราย”กษัตริย์แห่งเซโฟรเลทพูดขู่พร้อมกับยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ลูกชาย

“ครับ   พอข้าสอบเข้าได้ข้าก็จะไปอยู่หอใต้แบบท่านพ่อให้ได้”ชานัสพูดแล้วก้มตัวเล็กน้อยก่อนจะหยิบผ้าในมือของกษัตริย์เซโฟรเลทมาเช็ดหน้า

“งั้นข้าไปล่ะนะ ท่านพ่อ”ชานัสพูดแล้วหยิบเป้กระโดดลงกระไดทีละ 2 ขั้นไปเรื่อยๆ   หันมายิ้มให้กษัตริย์เซโฟรเลทอีกครั้งก่อนจะหันไปเลือกมาสีน้ำตาลอ่อนมา 1 ตัวก่อนกระโดดขึ้นขี่  แล้วบังคับให้มันวิ่งออกไปนอกปราสาท

“ขอให้ได้เจอกันนะ พวกลูกๆทั้งหลาย หึหึ”กษัตริย์เซโฟรเลทพูดด้วยน้ำเสียงแฝงแววขบขับไว้เต็มที่  ในตอนที่เขาเรียนที่โรงเรียนแห่งกษัตริย์ทุกคนต่างขนานนามเขาว่า  ปีศาจจอมเจ้าเล่ห์  แล้วเขาก็ปฏิเสธไม่ได้เสียด้วย เพราะมันคือเรื่องจริง

          เดลคิลยืนอ่านจดหมายตรงหน้า   ใบหน้าเรียบเฉยแฝงแววดีใจจนปิดไว้แทบไม่มิด  โอกาส1ใน100ที่จะได้เข้าเรียนในโรงเรียนกษัตริย์แห่งนี้   กษัตริย์เวเนวเกรเทสยืนมองลูกชายอยู่จากทางด้านหลัง   ยิ้มน้อยๆเมื่อนึกถึงตนเองในสมัยก่อน   ป่านนี้เพื่อนๆเขาคงจะส่งลูกๆเข้าเรียนกันหมดแล้วมั้ง  ยังไงก็ขอให้ได้เจอกันล่ะนะ   กษัตริย์เวเนวเกรเทสยืนมองอยู่พักใหญ่จนเดลคิลอ่านจบ  เขาหันมามองกษัตริย์เวเนวเกรเทสด้วยแววตาดีใจอย่างสุดๆแม้จะมีสีหน้าเรียบเฉยอยู่ก็ตาม

“มีโอกาสสอบแล้วสินะ    ไปเก็บเสื้อผ้าสิ  เดี๋ยวพ่อจะไปหาม้ารอไว้ให้”กษัตริย์เวเนวเกรเทสพูด  เดลดิลมองหน้าเล็กน้อยแล้วก้มตัวเล็กๆให้แทนคำขอบคุณก่อนจะเดินขึ้นกระไดไปอย่างช้าๆ

“ม้าที่เหมาะกับเจ้ามันไม่ได้อยู่ในคอกหรอกนะ”กษัตริย์เวเนวเกรเทสพูดแล้วเดินไปอีกทางกับคอกม้า   ห้องเล็กๆที่พอจะมีแสงสว่างส่องเข้าไปได้ถึงนิดหน่อยถูกเปิดออก   สัตว์ที่อยู่ด้านในเงยหน้าขึ้นมองและลุกขึ้นยืนก่อนจะย่อตัวทำความเคารพคนตรงหน้า

“ถึงเวลาที่เจ้าจะได้ออกไปด้านนอกแล้วล่ะ”กษัตริย์เวเนวเกรเทสพูดก่อนจะจูงสัตว์ที่อยู่ด้านในออกมา    ไม่นานเท่าไรนักเดลคิลก็เดินออกมานอกปราสาทมีเป้ใบเล็กๆสะพายอยู่บนบ่าข้างขวา   เสื้อแขนสั้นสีน้ำตาลแดงกับกางเกงขายาวสีเดียวกับเสื้อ   กษัตริย์เวเนวเกรเทสมองบุตรชายอย่างชื่นชม   เดลคิลเดินมาตรงหน้าก่อนจะก้มหัวให้หนึ่งทีก่อนจะจูงม้าเดินออกมานอกวังโดยมีกษัตริย์เวเนวเกรเทสเดินตามมาส่ง

“ขอให้เจ้าโชดดี”กษัตริย์เวเนวเกรเทสตรัสบอก

“ครับ ท่านพ่อ”เดลคิลพูดแล้วขึ้นขี่ม้าก่อนจะบังคับให้มันวิ่งออกไปนอกปราสาท

“แล้วคงได้เจอกันนะ”กษัตริย์เวเนวเกรเทสพูดตามก่อนจะเดินกลับเข้าไปในปราสาท

                ณ  โรงเรียนแห่งกษัตริย์

                ผู้คนมากมายกำลังเดินกันให้ว่อน   รุ่นพี่ปี2 ยืนอยู่หน้าประตูคอยต้อนรับผู้คนและกษัตริย์จากเมืองต่างๆที่พาลูกมาส่งที่โรงเรียนแห่งกษัตริย์   รุ่นพี่ปี3 นั่งอยู่ที่โต๊ะลงทะเบียน   ส่วนรุ่นพี่ปี4 ปี5 และปี6  ก็ยืนรออยู่ในหอประชุม   เนื่องจากการสอบจะเริ่มขึ้นในวันพรุ่งนี้  วันนี้ทุกคนเลยต้องมาพักที่ห้องประชุมใหญ่   ส่วนกษัตริย์จะต้องเดินทางกลับในวันนี้  ไม่สามารถรออยู่ที่นี้ได้

“เฮ้อ!  คนเยอะเป็นบ้าเลย   ลงทะเบียนตรงไหนเนี่ย”เซนเดินฝ่าผู้คนไปลงทะเบียนได้จนสำเร็จแล้วเดินหลบออกไปนั่งพักที่สวนหย่อมข้างๆ

“เฮ้!  นายชื่อะไรเหรอ”ชายหนุ่มคนหนึ่งเดินมานั่งข้างๆเซนแล้วยิ้มกว้างให้

“เซน   เซน เพนริว ไซโฟรเนส แห่งกราเวลด้า”เซนพูดแล้วหันไปมองหน้าชายที่ถาม  ดูแล้วน่าจะสูงประมาณ190 ซม.  อายุก็น่าจะพอๆกับเขา ผมสีฟ้าสดใส  กางเกงขา 2 ส่วนกับเสื้อมีฮู้ด 

“อืม  ฉันชื่อชานัส  เวเฟรท  ไนท์เอเนส  แห่งเซโฟรเลท”ชานัสแนะนำตัวก่อนจะนั่งลงข้างๆ

“ชานัสงั้นเหรอ   ไปตรงนู้นกันดีกว่านะ”เซนชวน  ชานัสพยักหน้าตกลง ทั้ง2เดินฝ่าผู้คนออกไปจนถึงประตูหน้า  แล้วก็ไปยืนมองดูผู้คนที่กำลังเดินเข้ามาในประตูโรงเรียน   ม้าของพวกเขาถูกนำไปเก็บไว้ที่คอกม้า ส่วนสัมภาระต่างๆก็นำไปไว้ที่หอประชุมเรียบร้อยแล้ว

“คนเยอะจะตาย   นายชอบเหรอ”ชานัสถามก่อนจะเบียดผู้คนออกมายืนด้านนอก

“ไม่ชอบหรอกแต่มันไม่มีอะไรทำ”เซนบอกแล้วยิ้มกว้าง

“งั้นตามมานี้สิ”ชานัสพูดก่อนจะเดินนำมายังสวนหย่อมที่เดิม   จนถึงตอนนี้ก็มีผู้คนมานั่งรออยู่ที่นี้เพียงเล็กน้อย   คนส่วนใหญ่มักจะไปอยู่ที่หอประชุมเสียมากกว่า

“ดูนะ”ชานัสบอกก่อนจะเรียกลูกไฟเล็กๆมาไว้ในมือ   แล้วปามันออกไปที่ก้อนหินก้อนใหญ่ที่อยู่อีกฟากของสวน

“แข่งกัน ใครปาถึงก่อนชนะ”ชานัสพูดแล้วเรียกลูกไฟอีกลูกมาไว้ในมือแล้วปาเล่นอย่างสนุกสนานแต่มันไปได้เพียงแค่กลางทางก็หายไปเสียแล้ว

“ว้า~  ลูกที่สิบแล้วนะ”ชานัสบ่นแล้วปาออกไปอีกลูก  โดยที่เซนได้แต่ยืนมองเฉยๆ  ก็พลังเธอมันอ่อนหัดจะตาย   ใครจะกล้าโชว์ล่ะ

“อ้าวเซน  ทำไมไม่ปาล่ะ”ชานัสหันมาถาม  เซนได้แต่ยิ้มแห้งๆก่อนจะเรียกลุกไฟมาไว้ในมือแล้วปาออกไป  ลูกไฟไปได้เพียงแค่ เศษ1ส่วน4เท่านั้นก็หายไป  

“ฮิฮิ  มีฝีมือแค่นี้ยังกล้ามาสอบอีกเหรอเนี่ย”เสียงจากผู้หญิงคนหนึ่งที่นั่งอยู่ด้านหลังพูดขึ้น   ชานัสหันไปมองเล็กน้อยก่อนจะต้องหันไปมองที่ก้อนหินอีกครั้งเมื่อมีลูกไฟวิ่งผ่านหน้าเขาไปพร้อมกันถึง 3 ลูก  ลูกหนึ่งไปได้  เศษ3ส่วน4  คนที่ปาใส่เสื้อแขนกุดกับกางเกงขาวยาว4ส่วน  ลูกไฟอีกลูกพุ่งไปจนถึงก้อนหิน คนที่ปาใส่ชุดเสื้อแขนสั้นสีน้ำตาลแดงกับกางเกงขายาว   ลูกไฟลูกสุดท้ายปาออกไปจนถึงก้อนหินแล้วเลยผ่านก้อนหินออกไปอีก  คนที่ปาใส่ชุดสีขาว เสื้อแขนสั้นกับกางเกงขายาว   เซนกับชานัสมองอย่างอึ้งๆ  หญิงสาวที่ว่าเซนเมื่อกี้ก็ดูจะงงเหมือนกัน   ชานัสที่ตั้งสติได้ก่อนรีบเดินเข้าไปหาทั้ง 3  พร้อมกับลากเซนไปด้วย

“นี้ๆ  พวกนายชื่ออะไรกันบ้าง”ชานัสถาม

“โอเทส  เวลนิส  เมเคร่า  แห่งไลท์วิล”ชายที่อยู่ด้านซ้ายสุดตอบ

“เดลคิล  โรเฟท  มิลาเคล  แห่งเวเนวเกรเทส”ชายที่อยู่ตรงกลางตอบแล้วมองไปที่คนที่ยืนอยู่ด้านขวาสุด

“อาเรส  โครอัล  เซเฟย์ลิคัส  แห่งโรนัทดัส”ชายด้านขวาสุดตอบ

“อืม  ฉันชื่อชานัส  เวเฟรท  ไนท์เอเนส  แห่งเซโฟรเลทนะ  พวกนายเก่งจังเลย”ชานัสพูด   ก่อนจะหันไปสะกิดเซนเบาๆ

“อ๊ะ...  โทษที ฉันชื่อเซน เพนริว ไซโฟรเนส แห่งกราเวลด้า”เซนตอบ

“ประกาศ ประกาศ  ขอให้ผู้สมัครทุกคนไปรวมตัวกันที่หอประชุมใหญ่ค่ะ”เสียงจากลำโพงที่ถูกติดไว้ที่สวนหย่อมดังขึ้น ทั้ง 5 มองหน้ากันสลับไปมาและเดินไปที่หอประชุมพร้อมกัน

“เอาล่ะ ทุกคน  หาที่นั่งกันตามสบายนะ”เสียงจากชายชราที่ยืนอยู่บนเวทีพูดขึ้น   ทั้ง 5 เลือกที่จะเดินไปนั่งมุมๆหนึ่งที่มองเห็นเวทีได้ชัดเจน

“ก่อนอื่นก็ขอสวัสดีทุกคนที่มีโอกาสได้มานั่งอยู่ ณ ที่นี้  ฉันชื่อราเชล  เป็นครูใหญ่ของโรงเรียนนี้”เสียงฮือฮาดังขึ้นทั่งห้องประชุมทันทีที่ชายบนเวทีพูดจบ

“เงียบๆกันหน่อย   ก่อนอื่นฉันจะแจ้งเรื่องต่างๆในโรงเรียนนี้ให้ฟัง”ราเชลพูดแล้วเหลือบมองไปยังทั้ง 5 ที่ยังนั่งเฉย 

“โรงเรียนแห่งนี้มีหอพักทั้งหมด 4 หอ คือ หอใต้ หอเหนือ หอตะวันออก และหอตะวันตก  การสอบเข้าที่จะมีขึ้นในวันพรุ่งนี้  จะไม่มีการสอบเขียนโดยเด็ดขาด  การสอบเข้าจะแบ่งออกเป็นสี่กลุ่มใหญ่   อาจารย์จะเป็นผู้คุมสอบยกเว้นหนึ่งกลุ่มที่รุ่นพี่ปี4  จะเป็นผู้คุม  หัวหน้าหอจะขึ้นมากล่าวอะไรนิดหน่อยกับทุกคนนะ”ราเชลพูดก่อนที่จะมีรุ่นพี่ปี 4 สี่คนเดินขึ้นมาบนเวที

“พี่เป็นหัวหน้าหอตะวันออก  ชื่อเคลวิล   กราเทส  โพเทร่า”เคลวิลพูดจบก็เดินออกไปรออีกทางหนึ่งปล่อยให้ทั้ง 3 คนพูดต่อ

“พี่เป็นหัวหน้าหอใต้  ชื่อฟาเรล  พราเนส  ชางนาส”ฟาเรลพูดแล้วเดินออกไปอีกทางหนึ่ง

“หัวหน้าหอเหนือ  ราชัท  จางคิล  ไรโครเวท”ราชัทพูดแล้วเหลือบมองฟาเรลนิดๆ

“พี่เป็นหัวหน้าหอตะวันตกชื่อ นิสดริว  เจนทัส   แพนโทเรสจ้ะ”นิสดริวพูดแล้วโยนไมค์ให้หัวหน้าหอใต้พูดต่อ

“ชิ!  เอาล่ะ ตอนนี้ทุกคนคงรู้จักกันบ้างแล้ว   งั้นวันนี้จบแค่นี้ล่ะ  พรุ่งนี้เจอกัน  อ่อ...  ผู้หญิงนอนทางซ้าย ผู้ชายนอนทางขวานะ”ฟาเรลพูดแล้วดีดนิ้วหนึ่งที  ผ้าปูที่นอนก็ปรากฏขึ้นมาอยู่ด้านหนึ่ง   ก่อนจะหันไปยักคิ้วให้หัวหน้าหอเหนือ  ราชัทก็ดีดนิ้วหนึ่งครั้งมีหมอนกองอยู่อีกทางหนึ่ง  เคลวิลดีดนิ้วอีกครั้ง ผ้าห่มถูกเสกขึ้นมากองตรงหน้า 

“สุดท้าย  ผู้ชายทุกคนในที่นี้ต้องช่วยกันปูที่นอนพวกนี้นะจ๊ะ  ส่วนผู้หญิงไปอาบน้ำแล้วก็ไปเดินเล่นกันได้เลยจ้ะ”นิสดริวพูดแล้วผลักผู้ชายบนเวทีทั้งสามคนให้ลงมาอยู่ด้านล่าง  ยักคิ้วให้หนึ่งทีก่อนจะเดินออกจากหอประชุมไป

“เอาล่ะ  รีบๆทำกันเถอะ”ฟาเรลร้องตะโกนให้ได้ยินทั่วๆก่อนจะเดินไปหยิบผ้าห่มมาปู   ทั้งหมดช่วยกันทำยกเว้น คน 5 คนที่นั่งอยู่มุมๆหนึ่ง

“ชานัส  โอเทส   อาเรส  เดลคิล พวกนายไม่คิดจะลุกไปช่วยหรือไง”เซนพูดแล้วทำท่าจะลุกขึ้นไปช่วยแต่ก็ถูกฉุดแขนเอาไว้เสียก่อน

“ไม่จำเป็นหรอกหน่า   เดี๋ยวเจ้าอาเรสมันก็ทำเองล่ะ  พวกเรานั่งรอเฉยๆเถอะ”โอเทสพูดแล้วเสมองไปยังคนที่ถูกพาดพิง

“ใช่ไหมล่ะ”โอเทสพูดอีกครั้ง  เป็นเวลาเดียวกันกับที่รุ่นพี่ทั้ง 3 หันมาเห็นพอดี

“ทุกคนหยุดก่อน”เคลวิลร้องตะโกนให้ได้ยินกันทั่วๆก่อนจะเดินเข้าไปหาทั้ง 5 คน

“ทำไมไม่ไปช่วยคนอื่น”เคลวิลเดินเข้ามาถาม  ทั้ง4คนได้แต่มองหน้ากันก่อนจะหันไปมองคนที่นั่งไม่ยอมพูดอะไรมานานแล้ว

“พวกนายคิดว่าตัวเองเก่งนักหรือไง  ถึงได้ไม่มาช่วยเพื่อนน่ะ”ราชัทพูด  อาเรสหันไปมองแล้วหันไปมองของตรงหน้า   ฟาเรลมองหน้าทั้ง 5 คนเล็กน้อยก่อนจะยิ้มออกมา   ‘ปีนี้รู้สึกจะมีพวกใจกล้ามาอีกแล้วสิเนี่ย’ 

ฟาเรลคิดแล้วเดินเข้าไปหาทั้ง 5 คน

“จะใช้เวทย์ก็ใช้สิ  ไม่มีใครห้ามซะหน่อย”ฟาเรลพูดแล้วมองไปที่อาเรส  ทันใดนั้นของทุกอย่างในห้องก็ลอยขึ้นมาก่อนจะหายไปแล้วปรากฏขึ้นมาใหม่ตามจุดต่างๆที่ต้องปูผ้า   ฟาเรลมองแล้วพยักหน้าอย่างพอใจ

“แน่ดีนี้  แล้วพรุ่งนี้เจอกัน”ประโยคสุดท้ายฟาเรลก้มลงมาพูดให้ได้ยินกันแค่ 6 คนด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ

อาเรสยักไหลน้อยๆอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะลุกขึ้นเดินนำออกไปด้านนอก

“ไปกินข้าวกันเถอะ”ชานัสชวนพร้อมกับลากทุกคนไปที่ห้องอาหารกลาง

“ฉันเอาวีว่า  พวกนายล่ะ”ชานัสถามแล้วหันไปสั่งกับแม่ครัว

“ฉันเอาเฟรส”เซนพูดแล้วหันไปมองหน้าสามคนที่เหลือ

“กราเวน”อาเรสพูด

“งั้นฉันเอา...  ลีคัส ล่ะกัน  น่ากินดี”โอเทสพูด

“นาวา”เดลคิลพูดแล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะๆหนึ่ง   ไม่นานอาหารที่ทุกคนสั่งก็มาอยู่ตรงหน้า  ต่างคนต่างก้มหน้าก้มตากินไม่มีใครพูดอะไรจนเสร็จ 

“เฮ้อ  อิ่มจังเลย”โอเทสพูดขึ้นมาคนแรกหลังจากก้มหน้าก้มตากินอยู่นาน

“อะไรกัน  ใกล้ค่ำแล้ว  รีบไปกับเหอะ”เซนบอกหลังจากมองดูนาฬิกาเรือนใหญ่ที่ถูกแขวนไว้บนผนังห้องอาหาร

“เอาสิ”โอเทสบอกแล้วลุกขึ้นยืน

ทั้ง 5 คนพากันเดินไปที่หอประชุมใหญ่ก่อนจะเลือกนอนทางริมขวาสุด  ในขณะที่คนอื่นๆกำลังหลับใหลกลับมีใครคนหนึ่งลุกขึ้นมามองท้องฟ้าในยามค่ำคืน   เซเรียนั้นเอง  เธอเงยหน้ามองท้องฟ้าสีดำก่อนจะเดินกลับไปนอนที่เดิม  ทุกครั้งก่อนจะนอนเธอจะต้องทำแบบนี้ประจำ  แม้เธอจะไม่รู้ว่าทำไม  แต่มันก็เป็นสิ่งที่เธอทำเป็นปกติอยู่แล้ว

                ในเช้าวันรุ่งขึ้น  ทั้ง 5 ที่ตื่นเช้ากว่าคนอื่นๆพากันไปรอที่หอประชุม  ในช่วงเช้าทุกคนต่างกำลังทำธุระส่วนตัว  รุ่นพี่ทั้ง 4 และอาจารย์ใหญ่ ที่น่าจะมาเป็นกลุ่มสุดท้ายกลับมาเป็นกลุ่มที่ 2 ต่อจากกลุ่มของเซน

“ยินดีต้อนรับสู่โรงเรียนแห่งกษัตริย์นะ   พวกรุ่นน้อง”ฟาเรลนั้นเองที่เป็นคนพูดประโยคนี้กับทั้ง 5

“พวกเรายังไม่ใช่นักเรียนของโรงเรียนนี้ซะหน่อย”โอเทสแย้ง

“เชื่อเซ้นซ์ข้าสิ  ไม่เคยพลาดอยู่แล้ว  ไม่นานพวกเจ้าต้องได้มาเป็นรุ่นน้องข้าแน่ๆ”ฟาเรลพูดแล้วเดินออกไปอีกทาง   เซนเห็นรุ่นพี่ราชัทยกมือตบหัวรุ่นพี่ฟาเรลหนึ่งที  รุ่นพี่ฟาเรลหันมาส่งสายตาอาฆาตให้แล้วเดินตามหลังอาจารย์ใหญ่ไปที่ข้างเวที  ตอนนี้ทุกคนเริ่มที่จะทยอยมาที่หอประชุม   และสายตาของเซนก็ไปปะทะกับสายตาของคนๆหนึ่งเข้า  หญิงสาวที่เขาเจอตอนเล่นลูกไฟนั้นเอง   หญิงสาวคนนั้นหันมามองเซนอย่างหยามๆแล้วเดินออกไปทางอื่น   ตอนนี้อาจารย์ราเชลเดินขึ้นไปบนเวทีแล้วก้มหัวให้ทุกคนเล็กๆ  ก่อนจะเสกกล่องเล็กๆมากล่องหนึ่ง

“ในกล่องนี้จะมีหมายเลข1  2  3 และ 4  ให้ทุกคนจับกลุ่ม 5 คนแล้วส่งตัวแทนมาจับหมายเลขในกล่องนี้”อาจารย์ราเชลพูดจบก็มีนักเรียนบางคนเดินหากลุ่มขณะที่กลุ่มของเซนมีครบ 5 คนแล้วจึงไม่จำเป็นต้องหาใครอีก   ทั้ง 5 คนต่างกำลังเถียงกันว่าจะให้ใครเป็นคนขึ้นไปจับฉลากในกล่อง  

“นายนั้นแหละ ชานัส ไปจับเลย”เซนพูดแล้วดันเพื่อนของตนให้ไปที่เวที

“ไอ้บ้า  นายก็ไปจับเองสิวะ”ชานัสพูดแล้วหันไปดันหลังเซนแทน

“พอโว้ย! ข้าตัดสินให้  แกนั้นแหละไปจับ เซน”โอเทสพูดแล้วผลัก เอ่อ...  เรียกว่าถีบจะดีกว่า  เซนขึ้นไปบนเวที

“จับสิ”อาจารย์ราเชลพูด แล้วยื่นกล่องใบนั้นให้เซน   เซนยืนมองก่อนจะกลืนน้ำลายดังเอื๊อก  แล้วค่อยๆล้วงมือเข้าไปในกล่องนั้นแล้วเดินลงมาจากเวที

“เบอร์ไรวะ   เปิดสิ เซน”โอเทสที่นานๆจะเปิดปากพูดสักครั้งพูด  เซนค่อยๆคลี่กระดาษแผ่นนั้นออก  เบอร์ที่อยู่ในนั้นคือเบอร์ 3

“เบอร์ 3 อะไรวะ”ชานัสพูดแล้วเสียงของอาจารย์ใหญ่ก็ดังขึ้นก่อน

“เอาล่ะ จับกันครบทุกกลุ่มแล้วนะ  งั้นฉันจะบอกว่ากลุ่มไหนต้องไปเจอกับพวกรุ่นพี่นะ”อาจารย์ราเชลพูด

“กลุ่มที่ต้องอยู่กับรุ่นพี่ในปีนี้ก็คือ  กลุ่มที่จับได้เบอร์ 3”หลังจากอาจารย์ราเชลพูดจบก็มีเสียงถอดหายใจบ้าง เสียงตกใจบ้าง  อาจารย์ราเชลยิ้มแล้วมองไปที่กลุ่มของเซน

“อาจารย์ราเชลครับ  ไหนตอนแรกจะเอาเบอร์ 2 ให้ไปเจอกับกลุ่มรุ่นพี่ไงล่ะครับ”รุ่นพี่เคลวิลเดินเข้ามากระซิบกับอาจารย์ราเชล

“เฮ้อ! งั้นฉันขอยืมคำพูดของเจ้าฟาเรลหน่อยแล้วกัน  เชื่อเซ้นซ์ข้าสิ ไม่เคยพลาดอยู่แล้ว”อาจารย์ราเชลพูดแค่นั้นแล้วหันไปทางกลุ่มของเซนอีกที   ประวัติศาสตร์คงซ้ำรอยเดิมอีกครั้งแล้วสิเนี่ย  อาจารย์ราเชลคิด   ในขณะที่กลุ่มของเซนที่นึกขึ้นมาได้ว่ากลุ่มพวกตนได้เบอร์ 3

“เฮ้ย”เสียงของทั้ง 5 ร้องขึ้นมาพร้อมกัน

“กลุ่มเราได้เบอร์อะไรนะ”เซนพูดแล้วมองไปที่หน้าของแต่ละคน   โอเทสนั่งเหงื่อตก  เดลคิลที่ไม่ค่อยจะแสดงท่าทางอะไรนั่งเอามือกุมหัว    ชานัสทำท่าจะร้องไห้  ดูท่าคนที่ไม่หยี่ระอะไรกับเรื่องนี้ดูจะมีแค่คนเดียว...  อาเรส

“เบอร์ สะ... สาม”โอเทสพูดตะกุกตะกัก   เขาก็พอจะรู้เรื่องของโรงเรียนนี้มาบ้างล่ะ  ก็กลุ่มที่โดนรุ่นพี่คุมการสอบเข้าทุกทีม ไม่เคยมีทีมไหนผ่านเข้าไปเรียนได้เลยในรอบ 100 ปีที่ผ่านมา

“เอาล่ะนะ  กลุ่มที่จับได้เบอร์ 3 ไปหารุ่นพี่คนไหนก็ได้ที่อยู่ในหอประชุมแห่งนี้ แต่ให้รีบหน่อยล่ะ  เพราะรุ่นพี่ 1 คนจะรับรุ่นน้องได้กลุ่มเดียว”หลังจากที่อาจารย์ราเชลพูดจบกลุ่มที่จับได้เบอร์ 3  ก็รีบลุกวิ่งขึ้นไปหารุ่นพี่ที่อยู่ในหอประชุมทันที  ยกเว้นก็แต่กลุ่มของนักเรียนชาย 5 คน ที่นั่งอยู่ด้านในสุดของหอประชุม ที่ยังนั่งเงียบๆ รุ่นพี่หลายคนสังเกตแล้วก็เดินผ่านไป ยกเว้นรุ่นพี่คนหนึ่งที่เดินเข้าไปหาแล้วนั่งลงข้าง

“หวัดดี  ทำไมไม่ไปหารุ่นพี่ล่ะ”รุ่นพี่คนนั้นพูด

“รู้ได้ไงว่าพวกผมได้เบอร์ 3”อาเรสถาม

“ความสามารถน่ะ”ทันทีที่รุ่นพี่คนนั้นพูดประโยคนี้จบ  เซนก็หันควับมาทันที

“พี่รานอฟ!!!”เซนร้องตะโกนขึ้นมา  รุ่นพี่คนนั้นหันมามองแล้วยิ้มให้

“เอาล่ะ ขอแนะนำตัวอีกครั้ง  ฉันชื่อรานอฟ เอ็กซ์ตร้า  ไอเกลซิส  แห่ง  เฮลฟ์เวยาน่า ยินดีที่ได้รู้จัก รุ่นน้องทุกคน”รุ่นพี่รานอฟบอกแล้วหันไปยักคิ้วให้เซน

“ต่อจากนี้ไป ฉันจะเป็นผู้ดูแลพวกนายเอง  ไม่ต้องห่วง ฉันไม่โหดหรอก”รุ่นพี่รานอฟพูด ในขณะที่เซนทำหน้าตาเหยเก  อยากเชื่อตายล่ะ  เนี่ยนะไม่โหด  เซนคิด

“ไปกันเถอะ   เดี๋ยวไปสอบช้าจะโดนหักคะแนนเอานะ”รุ่นพี่รานอฟพูดแล้วลุกขึ้น ก่อนที่คนอื่นๆจะลุกตาม

“จริงสิพวกนายชื่ออะไรกันบ้างล่ะ”รุ่นพี่รานอฟพูด

“อาเรส”อาเรสพูดแล้วก้มหัวให้

“ชานัส”ชานัสพูดแล้วก้มหัวให้เล็กน้อย

“โอเทสครับ”โอเทสพูดแล้วก้มหัวให้

“เดลคิล”เดลคิลพูดแล้วโค้งหัวให้

“เซน”เซนพูดแล้วส่งสายตาดุเดือดไปให้

“อ้าว ไม่ได้ชื่อเซเรียหรอกเหรอ”รุ่นพี่รานอฟพูดแล้วแกล้วทำหน้าบ้องแบ้ว

“ชิ! พวกนายรอตรงนี้ก่อนนะ”เซนพูดแล้วลากแขนรุ่นพี่รานอฟออกมาจากตรงนั้น

“พี่รานอฟ”เซนพูดแล้วมองหน้ารุ่นพี่รานอฟอย่างหาเรื่อง

“อะไรครับ น้องเซน ฮ่าๆๆๆ”รุ่นพี่รานอฟพูดแล้วหัวเราะ

“พี่-รา-นอฟ”เซนพูดอีกครั้งแล้วกดเสียงต่ำ

“โอ๋ๆ  พี่ขอโทษ  อย่าโกรธน้า~”พี่รานอฟพูดแล้วหยิกแก้มเซนอย่างมันเขี้ยว

“พี่รานอฟมาทำอะไรที่นี้”เซนพูด

“มาเที่ยวมั้ง   พี่เป็นนักเรียนที่นี้นะ”พี่รานอฟพูด

“ว่าแต่เราเถอะ  ทำไมท่านอาต้องให้ใส่ต่างหูอันนั้นด้วยล่ะ”พี่รานอฟถาม

“ไม่รู้ ไร้เหตุผลเหมือนเดิม”เซนพูด

“งั้นเหรอ พี่ว่าตอนนี้เราออกมานานเกินไปแล้วนะ รีบกลับเถอะ เดี๋ยวไปสอบไม่ทัน”พี่รานอฟพูดแล้วเดินนำเซนเข้าไปในหอประชุมอีกครั้ง

“เอาล่ะนะ  ที่พี่จะพาพวกน้องไปคือด้านหลังโรงเรียน”พี่รานอฟพูดแล้วพาทุกคนเดินอ้อมไปด้านขวาของหอประชุม

“ถึงแล้วล่ะ  เฮ้~  ไซครอส”พี่รานอฟพูดแล้วหันไปเรียกใครสักคน

“อ้าว กลุ่มสุดท้ายมาพอดี”รุ่นพี่คนหนึ่งเดินเข้ามาหาพี่รานอฟ

“ไซครอส แล้วกลุ่มอื่นล่ะ”พี่รานอฟพูด

“รออยู่ทางโน้นแหนะ   ไปเถอะ”รุ่นพี่ไซครอสพูดแล้วเดินนำไปด้านในที่ลึกกว่าเดิม