เซเรีย เจ้าหญิงแห่งรัตติกาล

ลำดับตอนที่ #5 : พลังที่ถูกปลดปล่อย

ตอน 4

พลังที่ถูกปลดปล่อย

                พี่ฟาเรลพาทุกคนเดินกลับมาที่หอใต้  โดมของหอใต้มีสัญลักษณ์มังกรติดอยู่   ฟาเรลเดินเข้ามาตรง

กลางของหอ

“สวัสดีทุกคน  ขอแนะนำตัวอีกทีนะ  พี่ชื่อฟาเรล  พราเนส  ชางนาส  ทุกคนคงรู้จักกันอยู่แล้ว ปีนี้มีนักเรียนมาอยู่ที่หอเราทั้งหมด 15 คน  และเท่าที่ดูนักเรียนที่สอบได้คะแนนเต็ม 5 คนแรกก็มาอยู่หอเราหมดเลยนะเนี่ย”ฟาเรลพูดแล้วหันมายักคิ้วให้กลุ่มโอเทส

“กฎขอหอ  ง่ายๆ 3ข้อ  1.ดูแลของๆตัวเองให้ดี  ถ้าหายไปหอจะไม่รับผิดชอบ  2.หาเงินเข้าหอให้ได้มากที่สุด และให้เงินออกจากหอให้ได้น้อยที่สุด  3.ข้อนี้สำคัญ  ถ้าจะแหกกฎ 10 ข้อที่ถูกตั้งไว้ ก็ทำไปเลย ไม่มีใครว่าเพราะมันแหกกันมาตั้งนานแล้ว  อยากกลับหอดึกเท่าไรก็เชิญ ถ้าไม่กลัวอาจารย์จับได้  นอกนั้นอีก 10 ข้อไปหาอ่านเอาเอง”ฟาเรลพูดแบบสบายๆ

“การแบ่งห้องนอน จะได้เลือกกลุ่มละห้องส่งตัวแทนไปเลือกซะ   แต่ถ้าใครอยากอยู่คนเดียวก็รอกลางเทอมค่อยแยกห้องนะ”ฟาเรลพูด

“ตามที่ทุกคนรู้มา   พรุ่งนี้จะมีการรับน้อง การรับน้องจะโดนเวียนไปเรื่อยๆ  เริ่มต้นจากหอใต้  หอตะวันตก  หอเหนือ  หอตะวันออก  จนครบ”

“ตอนนี้ผู้หญิงของหอใต้เหลือน้อยเต็มที  ดูอย่างปีนี้ก็มีแค่ 3 คน  เพราะงั้นดูแลให้ดีดีนะ”ฟาเรลพูดแล้วเดินถอยหลังไปหนึ่งก้าว

“งั้น... เดี๋ยวพี่จะส่งรุ่นพี่ไปดูแลกลุ่มน้องๆนะ”ฟาเรลพูดแล้วหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งออกมา

“กลุ่มแรก  กลุ่มเดลคิล  คนที่จะดูแลคือรุ่นพี่รานอฟกับรุ่นพี่ไซครอส  กลุ่มที่สอง  กลุ่มจีเรีย  คนที่จะดูแลคือรุ่นพี่วารีชและรุ่นพี่ปรีนัส  กลุ่มสุดท้าย  กลุ่มพาเรซ  คนที่จะดูแลคือรุ่นพี่สิลคราและรุ่นพี่เลฟิน  ครบนะ”

“คร้าบ/ค่า”ทุกคนร้องตอบรับ

“ไงทุกคน  เจอกันอีกแล้วนะ”รานอฟเดินเข้ามาทัก

“เก่งจริงๆ เชื่อแล้วว่าทำไม่ปีศาจรานอฟอย่างนายถึงชอบ”ไซครอสพูดตามหลัง

“เดี๋ยวพี่ฟาเรลพาไปดูห้องนะ  เดลคิลพี่ให้นายไปเลือก”ไซรอสพูดแล้วไล่ให้เดลคิลไปเลือกห้องกับพี่ฟาเรล

“ครับ”เดลคิลรับคำก่อนจะเดินไปหาพี่ฟาเรล

“ห้องอาหารที่นี้อยู่ชั้นสอง  ถ้าเวลาไปเรียนแล้วกลับมากินที่หอไม่ทันก็ให้ไปกินที่ห้องอาหารกลางที่พวกนายกินกันอยู่ทุกวันนั้นแหละ”ไซครอสบอก

“แล้วก็อีกนะ...  หอพักนี้จะปิดตอนเที่ยงคืน  ถ้ากลับมาไม่ทันก็ให้แอบไปเข้าด้านหลังหอ  แต่ระวังคนคุมเห็นนะ  ยกเว้นวันพุธ  วันนั้นจะเป็นเวรของพวกพี่ม.4 กลับดึกเท่าไรก็เชิญ ไม่มีใครว่าหรอก ต่อให้เห็นก็ไม่เป็นไร”รานอฟพูด

“กฎ 10 ข้อ  ข้อ1.ห้ามกลับหอเกินเที่ยงคืน  ข้อ2.ห้ามนำอาหารไปกินในห้องเรียน  ข้อ3.ถ้าถูกลดแต้มหอลงจะถูกลงโทษ ข้อนี้ห้ามแหกนะ  ข้อ4.ทุกเช้าจะต้องตื่นมาตั้งแต่ 7 โมงเพื่อเข้าแถว  ข้อ5.ถ้าเกิดเหตุการณ์อะไรที่อันตรายให้รีบเรียกรุ่นพี่ที่คุมกลุ่มตนเอง  ข้อ6.ห้องอาหารจะเปิดเวลา 7.00 – 21.00 น.  ข้อ7.รุ่นพี่ต้องคอยดูแลรุ่นน้องทุกคน  ข้อ8.ให้คุมรุ่นน้องของตนเองให้ดี  หากรุ่นน้องทำอะไรผิดรุ่นพี่ที่คุมรุ่นน้องจะโดนลงโทษเป็นสองเท่าที่รุ่นน้องได้รับ  ข้อนี้พี่ขอร้องให้ทำตามเถอะนะ  ข้อ9.ต้องเชื่อฟังอาจารย์ที่สอนอย่างตั้งใจ  ข้อ10.ถ้าไม่เข้าใจอะไร ย้อนกลับไปอ่านที่ข้อ1”รานอฟท่องกฏทั้งหมดให้ฟัง

“ใครเป็นคนตั้งน่ะพี่”เซนถาม

“ พวกพี่คิดกันเองล่ะ แต่อาจารย์ต้องตรวจก่อนเลยต้องทำให้ดีหน่อย”ไซครอสบอก

“ไปกันเถอะ”เดลคิลเดินเข้ามาหาทุกคน

“นายเลือกห้องไหนเหรอ”โอเทสถาม

“ไม่ได้เลือก พี่เลือกให้พวกเราเป็นหัวหน้าปี 1”เดลคิลอบ  พี่รานอฟกับพี่ไซครอสหันไปมองหน้ากันก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

“ซวยแล้วน้องเอ้ย...  หัวหน้าปี 1 ถ้ามีคนมาท้าสู้ด้วยต้องให้ไม่อยากสู้ก็ต้องรับคำท้า พวกพี่โดนมาแล้วแทบแย่แหนะ”พี่ไซครอสหัสเราะรวน

“ไปๆ  ไปดูห้องไป๊”รานอฟไล่แล้วหันไปหัวเราะกับไซครอสต่อ

“เดลคิล นายเดินนำสิ”ชานัทดันให้เดลคิลเดินไปด้านหน้า

“ห้องนี้ล่ะ”เดลคิลพูดแล้วหยิบกุญแจมาไขประตู ห้องนี้เหมือนกับห้องที่ทุกคนมาพักครั้งแรก  เพียงแต่จะใหญ่กว่าเดิมเท่านั้นเอง

“เอาล่ะ ฉันจองริมหน้าต่าง”เซนพูดแล้ววิ่งไปที่เตียงริมสุดทันที

“ฉันเอาริมประตู”โอเทสร้องเป็นคนที่สองแล้ววิ่งไปที่เตียงใกล้สุดปล่อยให้อีก 3 คนเดินไปที่เตียงกลางเอาเอง

“เอาล่ะ  ใกล้ค่ำแล้วนะ พรุ่งนี้ตอนเช้า 8 โมงไปรวมตัวกันที่ห้องประชุมกลางนะ”ไซครอสพูดเตือนก่อนจะเดินออกจากห้องไป

“เซน ขอคุยด้วยหน่อยสิ”รานอฟโผล่หน้ามาเรียก

“อืม”เซนตอบรับแล้วเดินตามรานอฟออกไปด้านนอก

“อีก  4 วัน จะถึงวันงานแล้วนะ  เรามีชุดรึยัง”รานอฟบอกแล้วถอดต่างหูของเซนออก

“ยังเลยค่ะพี่  ไม่รู้จะหาที่ไหนนี้หน่า  พวกนั้นอยู่ในห้องด้วย  ถ้าเอามาคงถูกสงสัยแย่”เซเรียพูดแล้วเงยหน้ามองพี่รานอฟ

“งั้นเดี๋ยวพี่หาให้แล้วกัน  พอถึงวันงานก็ให้มาที่ห้องพี่นะ   อยู่ชั้น 6 เป็นหัวหน้าหอเหมือนเซเรียนั้นแหละ  พี่ไปก่อนนะ”รานอฟูดแล้วคืนต่างหูให้เซเรียก่อนจะเดินไปที่ลิฟท์

“บายค่ะพี่”เซเรียโบกมือให้แล้วหันหลังเดินกลับห้องแต่ก่อนหน้านั้นก็ได้ใส่ต่างหูคืนเรียบร้อยก่อนแล้ว

                วันรุ่งขึ้น  เซนที่ตื่นก่อนทุกคนได้เดินไปปลุกคนที่หลับอยู่เริ่มจาก  โอเทส คนที่ขี้เซาที่สุด

“โอเทส  ตื่นโว้ย!!”เซนตะโกนใส่หูแล้วถีบโอเทสลงเตียง  โอเทสที่ตื่นขึ้นมาทำหน้างงๆแล้วหยิบของเดินเข้าห้องน้ำ  ต่อไปก็ชานัท

“ไอ้ชานัท  สายแล้วโว้ย!!!”เสียงถูกลดลงมาเบากว่าเดิมแต่ลูกถีบก็ยังแรงเท่าเดิม

“เฮ้ย!”ชานัทตะโกนแล้วรีบกุลีกุจอหยิบอุปกรณ์อาบน้ำวิ่งเข้าไปตามโอเทสอีกคน  อีก 2 คนที่เหลือ เซนแค่สะกิดเบาๆเท่านั้นก็ตื่นกันหมด  ไม่จำเป็นต้องตะโกนใส่แบบ 2 คนแรก  หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จทั้งหมดก็ย้ายร่างของตัวเองมาไว้ที่ห้องประชุมของหอใต้  ชานัทกับโอเทสเหมือนร่างไร้วิญญาณ  เดินเซไปทางโน่นทีทางนี้ที  ดูเหมือนทั้งสองคนจะทิ้งวิญญาณเอาไว้บนเตียง  จนเซนต้องค่อยเดินตบหัวไปตลอดทาง

“สวัสดีน้องๆ  วันนี้ตามสัญญา พวกเราจะต้องรับน้องกัน  แต่ก่อนหน้านั้นพี่จะบอกว่าวันที่รับน้องของหอตะวันออก  พวกน้องๆจะโดนรับน้องแค่ครึ่งวัน  เพราะช่วงเย็นจะมีงานเลี้ยงอำลาให้รุ่นพี่ม.6 ที่จบในปีนี้  รุ่นน้องที่โดนรุ่นพี่คนไหนขอร้องให้ไปงานก็ช่วยๆไปกันหน่อยนะ  พอดีว่าพวกพี่หลายคนยังไม่มีคู่กันเลยน่ะ”ฟาเรลพูดแล้วเอามีลูบหัวแบบเขินๆเรียกเสียงหัวเราะให้กับรุ่นน้องหลายคน

“งั้น... เราจะเริ่มรับน้องกันล่ะ  รุ่นพี่ทุกคนครับ... เชิญ”ฟาเรลพูดแล้วผายมือมาทางรุ่นน้อง หลายคนมองหน้ากันก่อนจะค่อยๆกระจ่างเมื่อรุ่นพี่เดินเข้ามาหารุ่นน้องที่ถูกใจ เรียกได้ว่า 1 ต่อ 1 เลย  และเซนคงไม่พ้นพี่รานอฟอีกแน่ๆ   เดลคิลก็เป็นใครไปไม่ได้นอกจากไซครอส  อาเรสก็ได้รุ่นพี่ฟาเรลเป็นคู่  ชานัทได้รุ่นพี่ผู้หญิงชื่อดีสวา  และโอเทสได้รุ่นพี่ปี 3 เป็นคู่ชื่อปราเวล  ทั้งหมดถูกนำมาที่ฝั่งขวาของหอใต้

“กติกาไม่ยากนะ  ทุกคนรู้จักเกมวิ่งไล่จับใช่ไหม”ฟาเรลถาม  ทุกคนพยักหน้ารับยกเว้นเซนที่หันไปมองหน้ารานอฟแล้วกลืนน้ำลายดังเอื๊อก!

“กติกาไม่ยาก  รุ่นพี่อยู่กลุ่มรุ่นพี่  รุ่นน้องอยู่กลุ่มรุ่นน้อง  รุ่นน้องจะเป็นคนวิ่งหนีรุ่นพี่  ส่วนกติกาแบบระเอียดยิบให้เซนเป็นคนอธิบายแล้วกันนะ”รานอฟหันไปยักคิ้วให้เซนก่อนจะเดินไปวางแผนกับกลุ่มของรุ่นพี่

“กติกาที่พี่รานอฟพูดเมื่อกี้ อย่าไปสนใจเลยนะ  กติกาจริงๆคือ การทำร้ายอีกฝ่ายให้ได้รับบาดเจ็บต่างหาก  ดังนั้นเวลาวิ่งให้ใช้เวทย์ได้ด้วย  ทำให้อีกฝ่ายบาดเจ็บจนวิ่งไม่ได้แต่ก็ต้องระวังอีกฝ่ายใช้เวทย์กับเราด้วยนะ  โดยเฉพาะที่พวกหันหลังวิ่งทำให้มองไม่เห็นน่ะ  ถ้าจะให้ดีก็เรียกภูตออกมาขี่ก็ได้  ลองเรียกภูตของภูตพวกนายออกมาสิ”แล้วเซนก็เรียกนกสายฟ้าออกมา  คนที่เหลือก็เริ่มเรียกภูตออกมาเช่นกันอาเรสเรียกเอาแมวเพลิงออกมา  โอเทสก็เรียกเอาเสือสายน้ำสัตว์ภูตระดับกลางออกมา นกฟินิกซ์บินมาอยู่ตรงหน้าของเดลคิล  และสุดท้ายคืองูสายเลือดของชานัส

“พร้อมนะ”เซนเรียกกำลังใจจากทุกคน

“อืม”ทุกคนพยักหน้า แล้วโอเทสก็ยื่นนิ้วโป้งเข้ามากลางวง ทุกคนมองหน้ากันก่อนจะยิ้มเล็กๆแล้วเอานิ้วโป้งของตนไปแปะไปที่นิ้วโป้งของโอเทส

“เราต้องผ่าน เฮ้!”ทั้งหมดพูดพร้อมกันก่อนจะหันมาเผชิญหน้ากันรุ่นพี่

“เริ่ม!”ไซครอสเป็ฯผู้ร้องเริ่มเกมส์  จากนั้นรุ่นพี่หลายคนก็วิ่งเข้าหารุ่นน้อง  แต่เข้าไม่ทันถึงตัวก็โดนเวทย์กระแทกกลับไปเสียก่อน

“ไปกันเถอะ”เซนหันมาบอกทุกคนแล้วกระโดดขึ้นขี่สัตว์เวทย์ของตนทันที

“ไปเร็วนกสายฟ้า”เซนร้องบอกหลังจากส่งเวทย์ขั้นอ่อนไปกันรานอฟไว้

“กราว์ๆ”นกสายฟ้าตอบรับก่อนจะพาเซนบินขึ้นไปบนท้องฟ้า  เซนหันไปมองรานอฟที่ไล่ตามมาติดๆก่อนจะยกยิ้มที่ใครได้เห็นก็เป็นเสียววาบ  เซนเริ่มท่องคาถาเบาๆจากนั้นก็มีสายฟ้าผ่าลงมาตรงที่ๆรานอฟเคยยืนอยู่

“เฮ้ย  เล่นแรงไปแล้ว”รานอฟโดดหลบก่อนจะส่งคลื่นยักษ์มาพัดให้เซนตกลงน้ำ

“ใครจะยอมกันเล่า!”เซนตะโกนกลับก่อนจะเร่งให้นกสายฟ้าบินโฉบขึ้นไปในที่ที่สูงขึ้น

“โอ๊ย!”เป็นจังหวะเดียวกับที่เซนหันไปเห็นโอเทสกำลังเรียกสายน้ำไปพันรอบตัวรุ่นพี่ที่ตามจับอยู่

“หึ!”เซนหันไปยิ้มเย็นให้รานอฟก่อนจะเรียกสายฟ้ามาไว้ในมือแล้วปาลงไปที่รานอฟทั้งหมด 5 ลูก

“เฮ้ย! เวทย์พันธนาการ”กว่าที่รานอฟจะรู้สึกตัวเวทย์พันธนาการที่เซนร่ายเวทย์ออกไปเมื่อครู่ก็เริ่มทำงาน ลูกไฟสายฟ้าที่เซนปาออกไปเมื่อครู่ถ้าดูจากมุมด้านบนจะเป็นดาว 5 แฉก  เวทย์พันธนาการขั้นต่ำ  จะอยู่ได้แค่ 10 นาทีเท่านั้น แต่เท่านี้ก็เพียงพอที่เซนจะจัดการกับรานอฟ

“พร้อมนะ”เซนตะโกนถามทุกคน  ตอนนี้รุ่นพี่ทุกคนกำลังโดนเวทย์พันธนาการจากรุ่นน้องไว้ตามจุดต่างๆ  แม้แต่ฟาเรลก็โดนอาเรสใช้เวทย์พันธนาการขั้นกลางจัดการเอาไว้

“พร้อม!!!”ทุกคนตะโกนพร้อมกันก่อนจะส่งพลังเวทย์ทั้งหมดไปที่รุ่นพี่

“ตูม!!!!!!~”เสียงระเบิดดังขึ้นมาทั่วทั้งบริเวณนั้นฝุ่นจากพื้นกระจายขึ้นมาอยู่บนพื้นดิน  ก่อนที่รุ่นพี่หลายคนจะค่อยๆคลานออกมาจากฝุ่นพวกนั้น

“แค่กๆ”ฟาเรลไอออกมาก่อนจะเดินเข้าไปพยุงรุ่นพี่หลายคนที่ไม่มีแรงเดิน

“ขอบใจนะ”ฟาเรลหันมาพูดกับอาเรส

“ขอบคุณ?? เรื่องอะไรครับ”อาเรสแกล้วทำหน้าเซ่อก่อนจะถาม

“คิดว่าพี่รู้ไม่ทันหรือไง  ปลดเวทย์พันธนาการก่อนจะส่งพลังเวทย์เข้ามา  ใช้เวลาเพียงชั่วเสี้ยววิที่จะใช้ในการหนี  แล้วส่งเวทย์ให้ไม่ตรงกับจุดที่พวกพี่ยืนอยู่ เพื่อลดแรงบาดเจ็บ”ฟาเรลพูดลากยาว  รุ่นน้องทั้งหมดหันมามองหน้ากันก่อนจะลอบยิ้ม

“เอาล่ะ  การทดสอบของหอใต้แบบกลุ่มเล็กจบลงแล้ว  ไปรวมกับกลุ่มอื่นๆที่หน้าหอสิ”ฟาเรลประกาศลั่นก่อนจะเดินนำไปหน้าหอ

“ต่อไปการรับน้องแบบเดี่ยวๆ  รุ่นพี่เดินไปหารุ่นน้องได้เลย”ทันทีที่ฟาเรลประกาศจบ รุ่นพี่หลายคนก็เดินไปหารุ่นน้อง  แต่ที่เซนแปลกใจคือรานอฟที่ชอบอยู่กับเธอเป็นชีวิตจิตใจก็เดินไปหารุ่นน้องคนอื่นเช่นกัน

“น้องๆ  น้องมีคู่รึยัง”รุ่นพี่คนหนึ่งเดินเข้ามาหาเซน  เซนหันไปมองแล้วส่ายหน้า

“งั้นพี่คู่กับน้องนะ  พี่ชื่อเลฟิน”เลฟินพูดแล้วส่งยิ้มมาให้

“ครับ  ผมชื่อเซน”เซนพูดแล้วโค้งตัวให้นิดหน่อย

“ไปกันเถอะ”เลฟินชวนก่อนจะพากันเดินไปหาฟาเรล

“ทำไงต่อล่ะ”เลฟินถาม

“นายเอาดาบมารึเปล่า”ฟาเรลถามกลับ

“อือ  เอามา ทำไมล่ะ หรือนายจะให้ดวลดาบกับน้องคนนี้”เลฟินพูดแล้วหยิบดาบตัวเองออกมา

“เยส! แล้วเซนล่ะ เอาดาบมารึเปล่า”ฟาเรลหันมาถามคนที่ยืนข้างๆ

“เอ่อ...  ผมใช้แต่มีดสั้นน่ะ”เซนบอกแล้วหยิบมีดสั้นของตนเองออกมา

“ก็ได้  งั้นพวกนายไปหาที่สู้เอาเองแล้วกัน   จบแล้วเลฟินก็พาเซนไปกินข้าวด้วยล่ะ  ทั้งวันนี้พวกนายจะต้องอยู่ด้วยกันจนกว่าจะถึงเวลานอน  โอเคนะ”ฟาเรลสั่งด้วยน้ำเสียงข่มขู่

“คร้าบ  ได้คร้าบ”เลฟินรับเสียงเนืองๆก่อนจะพาเซนไปที่มุมด้านหนึ่ง

“กติกาไม่ยากหรอก พี่แค่จะทดสอบฝีมือการต่อสู้เท่านั้นแหละ”เลฟินบอกกติกาอย่างง่ายๆแล้วชักดาบของตนออกจากฝัก

“ผมยังไม่เก่ง  ช่วยให้คำแนะนำทีนะครับ”เซนเอ่ยพร้อมกับยักคิ้วไปให้เลฟิน  เลฟินมองคนตรงหน้าก่อนจะยิ้มมุมปาก 

“ย้าก!”เลฟินร้องก่อนจะส่งดาบเข้าไปหาเซน  เซนหลบโดยการเบี่ยงตัวไปทางซ้ายพร้อมแทงมีดสวนไปที่ท้องของเลฟิน

“ฉัวะ...”เสื้อของเลฟินขาดเป็นทางยาว และมีเลือดไหลออกมานิดหน่อย

“หึ! เก่งนิ  ดีเลยฉันจะได้ไม่ต้องออมแรง”เลฟินพูดก่อนจะฟาดดาบลงมาตรงหน้าของเซน 

“หึย!”เซนร้องแล้วถอยไปด้านหลัง  ก่อนจะปามีดเล่มหนึ่งไปที่เลฟิน

“ระวังด้านหลังนะ”เลฟินกระซิบเสียงแผ่ว เซนหันไปมองพร้อมกับกระโดดหลบไปอีกที่หนึ่ง  ดาบเล่มหนึ่งพุ่งเข้าใส่เซนโดยมีเลฟินคอยบังคับทิศทางโดยใช้เวทย์

“ดูให้ทั่วสิ”เสียงเลฟินกระซิบข้างหูก่อนจะอัดหมัดลงที่ท้องของเซน

“อั่ก!”เซนกระอักเลือดสีแดงเข้มออกมาก่อนจะถอยออกไปตั้งหลักห่างๆ

‘ไม่ไหว  เราสู้ไม่ได้’เซนนึกในใจพร้อมมองไปรอบๆเพื่อหาทางต่อสู้

“ไม่ไหวแล้วสินะ”เลฟินยิ้มเยาะก่อนจะย่างเท้าเข้ามาหาเซนอย่างช้าๆ

“สุดท้ายก็มีฝีมืออยู่แค่นี้สินะ”เลฟินมองเซนอย่างหยามเหยียด และมันก็ไปปลุกจิตใต้สำนึกของเซนให้ทำงาน

“อย่างนั้นเหรอ...”เซนก้มหน้าพูดเสียงเย็น

“อะ... อะไรกัน”เลฟินถอยหลังไปหนึ่งก้าวเมื่อเจอกับแววตาของเซน  ‘นั้นมันแววตาของปีศาจชัดๆ’เลฟินคิด

“งั้นมาเจอกันใหม่หน่อยสิ”เซนตะโกนลั่นจนทำให้การต่อสู้ของทุกคู่หยุดนิ่งแล้วหันมามองเซนกันเป็นตาเดียว

“เซน!! หยุดนะ”อาเรสเป็นคนแรกที่ร้องขึ้นมาก่อนจะวิ่งเข้ามาหาเซน โอเทสกับชานัทก็วิ่งตามมาติดๆ  ส่วนเดลคิลก็ตามมาสบทบทีหลัง

“นี้มันการรับน้อง ไม่ใช่เรื่องจริง”เดลคิลพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“งั้นสินะ  ฉันลืมไป”เซนหันมายิ้มให้ทุกคนแล้วหันไปก้มตัวขอโทษเลฟิน

“ขอโทษครับ  รุ่นพี่ไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ”เซนถามแล้วมองไปที่ร่างกายของเลฟิน

“ไม่หรอกแต่ก็เกือบๆล่ะนะ”เลฟินพูดยิ้มๆพร้อมกับเอามือลูบหัวเขินๆ

“แล้วจะทดสอบต่อไหมครับ”เซนถาม

“พอแล้วล่ะ  แค่นี้ก็พอรู้ฝีมือแล้ว”ฟาเรลเดินเข้ามาบอก

“บ่ายแล้ว  ไปทานข้าวกันก่อนเถอะ”ฟาเรลประกาศ

                เซนกับเลฟินเดินเข้ามาที่โรงอาหารของหอใต้  และเป็นอีกครั้งที่เซนสังเกตเห็นว่าป้ารีน่าเป็นคนทำอาหารที่หอใต้

 “ป้ารีน่าเขาทำงานที่หอใต้ตั้งนานแล้ว ที่นายไปเจอที่ห้องอาหารกลางก็เพราะคนทำอาหารไม่พอ ป้ารีน่าเลยไปช่วย”เลฟินที่ตีความหมายสีหน้าของเซนออกบอก

“อืม... พี่ว่าจะบอกนานแล้ว  ตอนรับน้องของหอเหนือระวังให้ดีนะ”เลฟินที่กำลังเคี้ยวข้าวพูด

“ทำไมล่ะครับ”เซนถามอย่างสงสัย

“อ้าว... ยังไม่รู้เหรอเนี่ย  หอใต้กับหอเหนือเป็นศัตรูกันมาตั้งนานแล้ว  นานจนจำสาเหตุไม่ได้แล้วด้วย”เลฟินบอกด้วยสีหน้าขำๆ

“ครับ”เซนพยักหน้ารับ

“พี่ถามอะไรนายอย่างสิ”เลฟินหันมาบอก เซนหันมามองหน้าก่อนจะพยักหน้า

“ทำไมพี่ไม่เคยได้ยินชื่อนายจากเมืองกราเวลด้าเลยล่ะ พี่รู้จักแต่องค์หญิงเซเรีย แต่ไม่ยักรู้จักองค์ชายเซน”เลฟินถาม

“เอ่อ...  พี่ลองไปถามจากพี่รานอฟเอาสิครับ”เซนตอบ

“นายสนิทกับปีศาจรานอฟมากเหรอ”

“ครับ  มาก!”เซนย้ำเสียงลงไปในคำตอบ

“อืม  กินข้าวเถอะ  เดี๋ยวจะมีการรับน้องอีก”เลฟินพูดก่อนจะกลืนข้าวคำสุดท้ายลงไป

“ครับๆ”เซนเอ่ยก็จะรีบยัดข้าวลงปาก

“แค่กๆ... นะ... น้ำ”ไม่ทันไรเซนก็สำลักจนเลฟินหยิบน้ำให้แทบไม่ทัน

“ค่อยๆกิน  ข้าวก็ไม่วิ่งหนีไปไหนหรอกนะ”เลฟินล้อ

“ชิ!”เซนหันไปมองแล้วหันหน้าไปอีกทาง

“โอ๋ๆ  พี่ล้อเล่นหน่า”เลฟินง้อแล้วหันไปหัวเราะต่อ

“งั้นเดี๋ยวผมไปหาเพื่อนก่อนนะ”เซนบอกแล้วลุกเอาจานไปเก็บ เลฟินเลยเดินตามก่อนจะแย่งจานในมือของเซนเพื่อเอาไปเก็บให้แทน

“เฮ้ พี่เลฟิน”เซนร้องก่อนจะพยายามแย่งจานในมือของเลฟิน

“ไอ้เลฟิน”เสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากด้านหลังของทั้งสอง  เลฟินหันไปมองจึงเป็นโอกาสดีที่เซนจะแย่งจานคืนมา

“รานอฟ  มีไรวะ”เลฟินหันไปถาม

“มีปีศาจบุกมาจากทางหอของเรา”รานอฟพยายามพูดให้เบามากที่สุด  แล้วหันไปกวักมือเรียกฟาเรลกับไซครอส

“ปีศาจมันบุกมาทางหลังหอ  ตอนนี้กำลังมีคนไปบอกอาจารย์ใหญ่”รานอฟรีบเล่าอีกครั้งก่อนที่จะวิ่งออกไปด้านหลังหอ

“เดี๋ยวพี่มานะ”เลฟินหันมาพูดกับเซนก่อนจะวิ่งตามคนอื่นไป

“โอเทส เดลคิล ชานัท อาเรส”เซนตะโกนเรียกชื่อทั้ง 4 ดังลั่งห้องอาหาร

“มีอะไร”ชานัทตะโกนถามกลับ

“ไปสิ”เดลคิลตอบคนแรกก่อนจะลุกขึ้นจากโต๊ะที่มีจานอาหารที่พึ่งกินไปได้เพียงครึ่งวางอยู่

“เอาด้วยก็ได้”อาเรสบอกก่อนจะลุกจากโต๊ะ

“พวกเราก็เอาด้วย เนอะ”โอเทสหันไปถามชานัทก่อนจะลุกขึ้นมาหาเซน

“เอาไงเอากัน”ชานัทพูดเป็นคนสุดท้ายแล้วลุกขึ้นมารวมตัวกับคนอื่นๆ

“ไปเลย!”เซนพูดก่อนจะออกวิ่งไปทางหลังหอ

                ทันทีที่ทั้ง 5 วิ่งมาถึงด้านหลังก็ต้องตกตะลึงเมื่อรานอฟกำลังใช้พลังทั้งหมดเพื่อหยุดปีศาจ  และไซ

ครอสเองก็โดนทำร้ายจนลุกไม่ขึ้น

“พวกนาย  มาทำไม”เลฟินที่หันมาเห็นทั้ง 5 ตะโกนถามก่อนจะหันไปรับมือกับปีศาจอีกตัวที่โผล่มาจากดิน  ทั้ง 5 หันมองหน้ากันและแววตาของทั้งหมดก็เปลี่ยนไป  มีดสั้นที่อยู่ในมือของเซนเริ่มทำงานโดยการปาดไปโดนไหล่ของปีศาจที่กำลังสู้อยู่กับรานอฟ

“โครม!”เสียงของปีศาจตัวหนึ่งปะทะกับต้นไม้ต้นใหญ่  คนที่ทำก็คือ... เดลคิล

“โฮก~”ปีศาจที่อยู่เบื้องหน้าของทุกคนขยายตัวออกใหญ่ขึ้นเกือบ 10 เท่าตัว  รุ่นพี่ทั้งหมดออกมายืนข้างน้องๆยกเว้นเพียงคนเดียวที่ไม่มีรุ่นพี่มายืนประกบข้าง  เซนกระโดดขึ้นไปบนกิ่งไม้ต้นหนึ่งก่อนจะปามีดสั้นของตนลงไปที่ตาข้างหนึ่งของปีศาจ

“โฮก~”มันร้องอย่างทรมานพร้อมเอามือกุมตาข้างที่โดนเซนปามีดใส่

“เซน”อาเรสตะโกนพร้อมชูขวดยาที่อาเรสเคยทำไว้ให้ เซนพยักหน้าก่อนจะหยิบขวดยาขึ้นมาไว้ในมือแล้วปาออกไปที่ปีศาจตัวนั้น

“โฮก!!~”ร่างกายของมันค่อยๆละลายและระเหยออกไปในที่สุด  และเซนเองก็เพิ่งสังเกตเห็นว่าคนอื่นๆก็ปาขวดยาไปที่ปีศาจหมดแล้ว

“โฮก!!!!!~”เสียงร้องของปีศาจดังกึกก้องไปทั่งแถบบริเวณนั้นก่อนที่ร่างปีศาจทั้งหมดจะละลายและระเหยออกไป  ทันทีที่ปีศาจหายไปทั้งหมดแววตาของทั้ง 5 ก็กลับกลายเป็นแบบเดิม  เซนเดินไปแปะมือกับทุกคนในกลุ่ม

“สำเร็จ”ชานัทร้องตะโกน

“หมดเวลาเล่นแล้ว  ไปกันเถอะ”เสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากด้านหลังทุกคน

“อาจารย์ราเชล!!”เสียงทุกคนประสานเป็นหนึ่งเดียวกัน

“มีเรื่องอีกมากที่พวกนายยังไม่รู้   ตามฉันมาสิ”อาจารย์ราเชลบอกก่อนจะเดินนำทุกคนไปที่ห้องพักรับรองของโรงเรียน

“อาจารย์”เซนเรียกอาจารย์ราเชลเบาๆเมื่อรู้สึกว่าเดินมาไกลพอสมควร

“อ่อ... ถึงแล้ว เข้าไปสิ”อาจารย์ราเชลหันมายิ้มให้เล็กๆแล้วดันหลังทั้ง 5 คนเข้าไปในห้องรับรอง

“พ่อ!”เซนเรียกเมื่อเจอกษัตริย์กราเวลด้ากำลังโดนกษัตริย์โรนัทดัส กษัตริย์เวเนวเกรเทส  กษัตริย์ไลท์วิท  และกษัตริย์เซโฟรเลทรุมตบหัวกษัตริย์กราเวลด้าพ่อของนาง

“อ้าว! มาแล้วเหรอ  เซเรียนั่งก่อนสิ”กษัตริย์กราเวลด้าพูดแล้วเขยิบที่นั่งให้ทั้ง 5

“เซเรีย?”โอเทสทำหน้างง

“อืม...  ยังไม่รู้นี้นะ  เซเรียลูกถอดต่างหูได้แล้วล่ะ”กษัตริย์กราสเวลด้าสั่งแล้วรับต่างหูคืนจากเซเรีย

“เฮ้ย!”หลายคนในห้องร้องลั่นเมื่อเห็นเซเรียตอนที่ถอดต่างหู

“ที่พ่อเรียกลูกๆมาวันนี้ก็เพราะมีเรื่องบางอย่างจะบอกพวกลูกๆ”กษัตริย์โรนัทดัสพูดอย่างเป็นงานเป็นการ

“นี่เป็นคำทำนายที่กษัตริย์ เอ๊ย...  คนๆหนึ่งทำนายเอาไว้”กษัตริย์ไลท์วิลกล่าวก่อนจะยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้อ่าน

“คำทำนายที่หนึ่ง  ทั้ง 5 คน จะมีบุรุษ 4 คนและสตรี 1 คน   คำทำนายที่สอง ทั้ง 5 จะมาพบกันในโรงเรียนแห่งกษัตริย์  คำทำนายที่สาม  ในการสอบเข้าโรงเรียนแห่งกษัตริย์ทั้ง 5 จะไม่สามารถสอบเข้าในวิธีการต่อสู้ได้  คำทำนายที่สี่  ทั้ง 5 จะได้อยู่หอใต้  คำทำนายที่ห้า ทั้ง 5 จะได้ภูตในตำนานไปเป็นภูตประจำตัว และทำทำนายสุดท้าย ทั้ง 5 คือผู้ที่มีสายเลือดเทพและปีศาจ”เซเรียค่อยๆอ่านไปทีละบรรทัดและเมื่ออ่านจบก็เงยหน้าขึ้นถาม

“อะไรเนี่ยท่านพ่อ”เซเรียถามพร้อมยื่นกระดาษแผ่นนั้นคืน

“ทั้ง 5 คนนี้  คือผู้ที่มีสายเลือดทั้งเทพและทั้งปีศาจผสมกันอยู่ในตัว   และพวกลูกๆก็ตรงตามคำทำนายทั้ง 6 นี้ หรือพวกลูกๆว่าไม่จริง”กษัตริย์กราเวลด้าถามกลับ ทั้ง 5 มองหน้ากันก่อนจะถอนหายใจออกมา

“เฮ้อ!”เสียงทั้ง 5 ที่ดังออกมาพร้อมกันทำให้มังกรทั้ง 5 ตัวรีบออกมาดูผู้เป็นนายทันที

“ท่านเซเรีย”รีชที่แปลงเป็นบุรุษร้องเรียกก่อนจะก้มหน้าไปหาเซเรีย

“ทำไมท่านถึงถอดต่างหูเล่าขอรับ”รีชถามอย่างไม่รู้ประสีประสา  แต่เมื่อหันไปเจอกษัตริย์กราเวลด้าและคำทำนายก็พอจะเข้าใจอะไรขึ้นมาลางๆ

“อ๋อ...  ข้าเริ่มเข้าใจแล้วครับ  งั้นคำทำนายพวกนี้ก็หมายถึงพวกท่านน่ะสิครับ”รีชถามแล้วรีบกระโดดหลบฝ่ามือของเซเรียทันที

“ขอโทษครับ”รีชก้มหน้าสำนึกผิด

“แล้วท่านพ่อมาบอกพ่อข้าทำไม”โอเทสเริ่มถามและทำตัวเป็นงานเป็นการขึ้นมา

“ปีศาจเริ่มบุกเข้ามาในเมืองแล้ว  พวกเจ้าต้องหยุดปีศาจทั้งหมดโดยการฆ่าราชาปีศาจ”กษัตริย์กราเวลด้าพูด

“เอาจริงอ่ะพ่อ!”เซเรียร้องอย่างไม่เชื่อหู

“โกหกล่ะมั้ง  ยังไม่ใช่ตอนนี้พ่อแค่บอกไว้เฉยๆ  พอถึงเวลาจะได้ไม่ตกใจ”กษัตริย์กราเวลด้าพูดแล้วตบหัวเซเรียไปหนึ่งที

“กลับไปได้แล้ว  ไป๊! ออกมานานเดี๋ยวคนอื่นจะสงสัย”กษัตริย์เซโฟรเลทที่นั่งเงียบพูดขึ้นมา

“คร้าบๆ  แล้วพบกันใหม่”ทั้ง 5 ประสานเสียงพร้อมกันก่อนจะโค้งตัวเล็กน้อยเป็นการทำความเคารพ  และเซเรียก็ใส่ต่างหูคู่นั้น  ทำให้กลายเป็นบุรุษอีกครั้ง

“กลับไปที่ห้องพัก เคลียร์กันอีกยาวเลย”ชานัทหันไปแยกเขี้ยวให้กับเซน

“คร้าบๆ  กลับไปจะตอบหมดเลย”เซนพูดเสียงเนืองๆ

“ไปกันเถอะ  เพื่อนๆคงสงสัยถ้าเรากลับไปช้า”เดลคิลที่เงียบมานานมากๆพูดก่อนจะเดินนำทุกคนไปที่โรงอาหารของหอใต้

                ทั้ง 5 เดินมาจนถึงโรงอาหาร   รุ่นพี่ทั้งหมดที่ยืนรอหน้าห้องพักรับรองขอแยกตัวไปเพื่อทำธุระบางอย่าง  เซนหันมามองหน้าทั้ง 4 เมื่อทั้งโรงอาหารไร้ผู้คน  เสียงลมพัดดัง หวิวๆ  ยังคงก้องอยู่ในหูของทั้ง 5 

“เสียงสายลมที่พัดโชย   แววตาที่ทอดมองออกไปเบื้องหน้าอย่างไร้จุดหมาย  จากขาวเป็นดำ  จากแสงสว่างเป็นมืดมน  จากดีเป็นเลว  จากจริงเป็นลวง    ภาพมายาที่ถูกสร้างสรรค์อย่างสวยงามนั้นคือสิ่งที่กำลังกัดกินจิตใจมนุษย์ให้เลวทรามต่ำช้าลงเรื่อยๆไป”เดลคิลรำพันออกมาให้ได้ยินทั่วกัน  ทั้ง 5 หลับตาลงอย่างช้าๆก่อนจะปล่อยพลังทั้งหมดให้ครอบคลุมตัว    ทันทีที่ทั้ง 5 ลืมตาขึ้นมา  ก็มีแสงเจิดจ้าส่องประกายไปทั่วก่อนจะสลับเป็นความมืดมิดที่ทำให้ทั้งโรงเรียนตกอยู่ในความมืด  ก่อนที่แสงสว่างจะกลับมาอีกครั้งพร้อมกับพลังในร่างกายของทั้ง 5 ที่แปรเปลี่ยนไปจากเดิม  แววตาสีเลือดที่เกิดขึ้นกับทั้ง 5 ทำให้ร่างกายดูมีพลังมากขึ้นไปอีกหลายเท่าตัว  เซน  อาเรส  โอเทส  เดลคิล  ชานัท  หันมองหน้ากันก่อนจะกัดลงไปที่นิ้วโป้งด้านขวาของตน  ไม่มีการนัดหมาย ไม่มีการบอกกล่าว  ทั้ง 5 ยกนิ้วที่มีเลือดสีแดงอาบอยู่ออกไปแตะนิ้วคนอื่นอย่างพร้อมเพรียง  ก่อนที่เสียงทั้ง 5 จะประสานกันดังกึกก้องไปทั่งทั้งโรงเรียนแห่งกษัตริย์

“ปลดปล่อยพลังเวทย์!!!!!!!!!!”เสียง 5 เสียงดังขึ้นพร้อมความมืดและความสว่างที่เกิดขึ้นอย่างพร้อมกันแสงทั้งหมดเข้าผสมกันจนเกิดเป็นสีเทาอ่อนๆ  และจางหายไปเมื่อแววตาของทั้ง 5  กลับไปเป็นเช่นเดิม

“ซวยแล้วล่ะ”โอเทสพูดขึ้นเป็นคนแรกหลังจากกลับมาอยู่ในปัจจุบัน

“เวทย์ลบความจำ”เดลคิลพึมพำเบาๆ

“จำไหวเรอะ”ชานัททำท่าแหยงนิดๆเมื่อเห็นจำนวนคนที่ต้องลบความจำ

“5คน น่าจะไหวนะ”อาเรสเสนอความจริง

“ในนามของพวกข้า  สายเลือดเทพและปีศาจ  จงนำพลังของพวกข้ามาลบความทรงจำชั่วขณะของผู้คนที่นี้ด้วยเถิด”ไร้การนัดหมายทั้ง 5 พูดออกมาพร้อมกัน  แม้จะไม่เคยเรียนเวทย์บทนี้แต่เพราะเป็นผู้มีสายเลือดที่แตกต่าง เวทย์พวกนี้จึงติดตัวมาตั้งแต่กำเนิด  หลังท่องเวทย์ หมองจางๆก็ลอยผ่านผู้คนในโรงเรียนแห่งกษัตริย์ทุกคนที่ต้องเวทย์ต่างล้มหลับลงไปที่พื้น   จนเมื่อหมอกจากทุกคนก็ทยอยกันลุกขึ้นและเดินจากไปโดยไม่ได้ถามอะไรกับทั้ง 5

“เหมือนมีพลังขึ้นมาอีกโขเลยแหะเรา”เซนบ่นกับตัวเองเบาๆแล้วลอบยิ้ม

“ก็ปลดผนึกเวทย์แล้วไม่ใช่เหรอไงล่ะ   โง่จัง”ชานัทพูดเบาๆแต่จงใจให้เซนได้ยิน

“แกตาย!!!!”เซนร้องก่อนจะไล่ถีบชานัทไปรอบๆโรงอาหาร  อีก 3 คนที่เหลือก็ได้แต่อมยิ้มไปตามๆกัน

                ในสถานที่อันมืดมิดไร้สิ่งแสงสว่าง  มีเพียงโคมไฟเล็กๆที่ส่องพอให้มองเห็นทางในความมืด   อมนุษย์หลายตนเดินผ่านไปมา   กลิ่นเหม็นอับโชยชื้นไปทั่ว  เลือดสีแดงของมนุษย์หลายคนที่ถูกนำไปเป็นเหยื่อสังเวยแก่ความหิวโหยของเหล่าอมนุษย์   แต่หากยังมีที่ที่หนึ่ง  ที่ยังมีความสะอาดไร้กลิ่นเหม็นอับชื้น  อมนุษย์หลายตนนั่งล้อมวงกัน  พร้อมกับปรึกษาเรื่องๆหนึ่งที่ปีศาจส่วนใหญ่ไม่เคยรับรู้

“ตอนนี้ท่านราชาปีศาจได้ถือกำเนิดขึ้นแล้ว”อมนุษย์ตนหนึ่งกล่าวขึ้นอย่างสุภาพ

“ใช่...  แม้จะอยู่ในโลกมนุษย์ที่น่าเกลียดชังพวกนั้น”อมนุษย์อีกตนกล่าว

“แต่ว่าตอนนี้ราชาปีศาจยังไม่แข็งแกร่ง  ท่านก็รู้ ท่านลาบอน  ท่านกีเอล  พวกเรายังต้องรอเวลาที่ราชาปีศาจ

เจอเรื่องที่ทำให้ใจเขวได้ก่อน มิเช่นนั้น ใครเล่าจะอยากมาอยู่ในเมืองปีศาจเช่นนี้”ปาดาส  อมนุษย์ที่เป็นถึงเสนาฝ่ายซ้ายของเมืองปีศาจเอ่ย

“ทำไมกัน! เหตุใดทำไมช่วงที่ราชาที่แข็งแกร่งที่สุดต้องไปอยู่บนโลกที่มีแต่เหล่าตัวน่ารังเกียจพวกนั้นด้วย”กีเอล  ผู้ดำรงตำแหน่งเสนาฝ่ายขวาพูด

“แล้วเราจะทำอย่างไรต่อไปดี  ท่านปาดาส”ลาบอน  ปีศาจที่แข็งแกร่งที่สุดในโลกปีศาจ  จนได้ตำแหน่งนายพลแห่งโลกปีศาจ

“รอสิ  ในเมื่อเรายังทำอะไรไม่ได้ ก็รอต่อไป  แต่เมื่อมีโอกาสก็ฉวยมันเข้าไว้”ปาดาสยิ้มเยาะในความมืดด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ


Dark_ Sniper
++++++++++++

*คนเขียนขอคุย*


พิมผิดเยอะมากมาย  ใครเจอก็วานบอกกันบ้างนะครับ  จะรีบมาแก้ให้

ในตอนนี้รู้สึกจะออกแนวมึนๆหน่อย  รีบปั่นเกินเหตุ

พอดีว่าได้ไปงานโคนันแล้ว

ติด1ใน10นะเออ

เลยรู้สึกดีใจและลามปามมาถึงนิยายที่ยังปั่นไม่จบ

วานไปดูอิมเมจอีกทีนะครับ

พอดีโชเพิ่งแก้ไขใหม่

กลัวไม่ถูกใจครับ  ฮ่าๆๆๆ

ถ้าไม่เข้าใจตรงไหน เม้นบอกเลยครับ  แล้วคำตอบทั้งหมดจะปรากฏอยู่ในตอนต่อไป

ถ้าไม่ชอบก็เม้นบอกมานะครับ  แล้วโชจะนำไปปรับ+ปรุง ในตอนต่อไป  จะด่าเลยก็ไม่ว่าครับ

ฮ่าๆๆ  ช่วยกันเม้น+โหวตหน่อยนะครับ

ไม่อยากให้เงียบเหงา

บายคนอ่านทุกคนครับ  เจอกันตอนหน้า