เซเรีย เจ้าหญิงแห่งรัตติกาล

ลำดับตอนที่ #3 : ตามล่าภูตและการสอบครั้งที่สอง

ตอน3

ตามล่าภูตและการสอบครั้งที่สอง

ทั้ง 5 ห้อยโหนตามกิ่งไม้ไปเรื่อยๆ  เซนก็โหนให้ช้าที่สุดเพื่อรอโอเทสที่โหนกิ่งไม้ไม่ค่อยจะเก่งเท่าไรนัก  และที่เซนค้นพบอีกอย่างคือ ทุกคนโหนกิ่งไม้ได้ยอดเยี่ยมมาก  โดยเฉพาะเดลคิลกับอาเรส สองคนนั้นแปปๆก็ไปโผล่ตั้งโน่นทีตรงนี้ที  เร็วพอๆกับเธอเลยทีเดียว

“โอเทส  นายขึ้นหลังฉันเถอะ  มันช้าเกินไปแล้วนะ”เซนพูด โอเทสมองหน้าเซนอย่างเจ็บช้ำที่เซนพูดตรงเกินไปและค่อยๆไต่มาขึ้นหลังเซน

“งั้นฉันไปแล้วนะ”เซนพูดแล้วกระโจนไปที่กิ่งไม้เรื่อยๆ  กิ่งโน่นกิ่งนี้จนในที่สุดก็ตามทุกคนทัน

“เดลคิล ทางซ้าย”เซนร้องบอกแล้วเอื้อมมือไปคว้าอะไรบางอย่าง

“อะไรน่ะ”โอเทสที่อยู่บนหลังเซนถาม  เซนไม่ตอบแต่ยื่นมันไปให้ดูแทน

“ละอองแห่งความตายงั้นเหรอ”โอเทสพูดออกมาแล้วยื่นไปให้อาเรสที่ไต่กิ่งไม้มาจนถึงข้างๆเซน

“ขอดูหน่อยสิ  อืม...  ต้นไม้พิษที่จัดอยู่ในอันดับที่1587  มีสรรพคุณทำให้คนที่โดนมีร่างกายช้าจนถึงกับไร้ความรู้สึก   รูปร่างเหมือนละอองเกสรดอกไม้ธรรมดา”อาเรสพูดแล้วโยนมันทิ้งอย่างไม่สนใจ

“มันคงปลิวมาจากแถวนี้ล่ะ  รีบไปกันเถอะ  เซน นายนำไปเลย”อาเรสพูดแล้วกระโดดย้ายไปอีกกิ่งหนึ่งเพื่อเปิดทางให้เซนไต่ไปด้านหน้าได้เร็วขึ้น

“ฉันจะไปเร็วขึ้นนะ”เซนร้องบอกด้านหลังแล้วเริ่มเร่งสปีดขึ้นมา

“เอาเลย”ชานัทพูดแล้วไต่กิ่งไม้ตามมาติดๆ  ทุกคนต่างใช่ความคิดกันอยู่จึงทำให้การเดินทางต่อจากนี้เงียบมากถึงมากที่สุด

“เอาล่ะ  ถึงแล้ว”เซนบอกแล้วปล่อยให้โอเทสลงจากหลัง มังกรรัตติกาลก็ขยายร่างกายขึ้นจนเท่ากับครั้งแรกที่เซนเจอ

“ต้องทำยังไงเหรอ”โอเทสทำหน้าเหลอหราแล้วถาม

“ก็... หลับตา  เปิดจิตให้ว่าง  แล้วก็ร้องออกมา”เซนบอกแล้วทำเป็นตัวอย่างให้ดู

“เริ่มนะ”ชานัทบอกแล้วเริ่มทำเป็นคนแรก

“กรี๊ซ!!!”เสียงของทั้ง 4 ดังประสานกันเป็นเสียงมังกรที่ดังไปทั่วทั้งผืนป่า

 “กรี๊ซ~”เสียงมังกร 2 ตัวตอบรับมาจากทางผืนป่าอีกฝั่งหนึ่ง  ไม่นานมังกรทั้งสองตัวนั้นก็บินมาหมอบอยู่ตรงหน้าเดลคิลและชานัท   มังกรของเดลคิลเป็นมังกรวิหค  1ใน5 สัตว์ภูตอันดับหนึ่ง   มังกรของชานัทก็เป็นสีน้ำตาลอ่อนๆ  มันคือมังกรปฐพี  1ใน 5 สัตว์ภูตอันดับหนึ่ง เช่นกัน

“กรี๊ซ~”สักพักก็มีเสียงร้องของมังกรอีก 2 ตัวดังมาจากด้านหลังของทั้ง 5 มังกรอีก 2 ตัวบินมาหมอบที่โอเทสและอาเรส  มังกรของอาเรสเป็นสีขาวปลอด  มันคือมังกรตะวัน  1ใน5 สัตว์ภูตอันดับหนึ่ง  ส่วนมังกรของโอเทสก็ดูไม่แตกต่างจากของคนอื่นมากเท่าไรนัก เพราะเป็นสัตว์ภูต 1 ใน5 สัตว์ภูตอันดับหนึ่ง  มังกรของโอเทสมีชื่อว่า  มังกรสายน้ำที่มีสีฟ้าอ่อนๆเป็นสีตัวของมัน

“รีชทักทายเพื่อนหน่อยสิ  มาครบหมดแล้วไม่ใช่เหรอ”เซนหันไปแซวมังกรตัวเองเล่นๆทีหนึ่ง  มันทำหน้าเหมือนจะยิ้ม  จากนั้นก็มีลำแสงสีดำคลุมตัวมันเอาไว้ ทันทีที่แสงนั้นหายไปมังกรรัตติกาลก็หายไปด้วยเหลือเพียงชายหนุ่มหน้าตาคมเข้ม ผมสีดำสนิท  นัยต์ตาสีเหลืองอ่อนๆหันมามองเซนแล้วยิ้มให้อย่างเป็นมิตร

“รีช”เซนเรียก ชายหนุ่มคนนั้นหันมาและพยักหน้ารับ

“เปลี่ยนร่างก่อนดีกว่ามั้ย   แบบนี้ก็คุยกันไม่รู้เรื่องพอดี”มังกรรัตติกาลที่อยู่ในร่างของมนุษย์หันไปคุยกับมังกรที่เหลือ  ก่อนจะมีลำแสงสีต่างๆมีคลุมตัวมังกรทั้งหมดเอาไว้

“ว้าว  มังกรสายน้ำ”โอเทสร้องทั้งทีที่เห็นมังกรตัวเองในร่างของมนุษย์ผู้หญิง ผมหยักโศกสีฟ้าอ่อน  นัยต์ตาสีฟ้าหันมามองโอเทสก่อนจะเดินมาหยุดตรงหน้า

“สวัสดีค่ะ   ฉันชื่อเบลค่ะ ยินดีที่ได้รู้จัก”มังกรสายน้ำในร่างหญิงสาวพูด

“ครับๆ  ผมโอเทสครับ”โอเทสพูดแล้วก้มหัวให้

“อิอิ  ค่ะ  ฉันรู้จักคุณแล้วล่ะค่ะ”มังกรสายน้ำพูดแล้วยิ้มน้อยๆ

“มังกรตะวันนายมีชื่อไหม”อาเรสหันไปถามมังกรตัวเองที่ตอนนี้อยู่ในร่างของชายหนุ่มชุดขาวดูหล่อเหลาเอาการ

“ข้าชื่อเรสขอรับ  ข้าเป็นน้องของท่านพี่รีชขอรับ”ทั้งทีที่มังกรตะวันพูดจบ  มังกรรัตติกาลก็เดินเข้ามาหาแล้วตบหลังดัง ป้าบ!

“ไง  ไม่คิดจะทักพี่ตัวเองเลยนะ ห่างกันแค่วันเดียวเอง คิดเหลิงหรือไง”มังกรรัตติกาลพูด

“พี่รีชก็...  ข้าไม่ทำแบบนั้นหรอกครับ ข้าเคารพพี่รีชจะตายไป”

“เบล  มานี้หน่อยสิ”มังกรตะวันหันไปเรียกมังกรสายน้ำที่กำลังคุยกับเจ้านายตัวเองเพลิน

“มังกรวิหค”เดลคิลเรียก แล้วชายหนุ่มในชุดสีเขียวอ่อนก็หันมาหาเดลคิลก่อนจะโค้งตัวให้อย่างสวยงาม

“นายชื่ออะไร”เดลคิลถาม

“ข้าชื่อกาเรนครับท่านเดลคิล”มังกรวิหคพูด

“อืม ไปเถอะกาเรน”เดลคิลบอกแล้วหันไปมองมังกรปฐพีของชานัทที่ตอนนี้อยู่ในร่างของเด็กสาว ผมเหยียดตรง ชุดกระโปรงสีน้ำตาลอ่อน ดวงตาสีดำมองไปรอบๆตัว

“เธอชื่ออะไรเหรอ”ชานัทถามแล้วมองมังกรปฐพี

“ฉันชื่อซีนิสค่ะ ท่านชานัท”มังกรปฐพีตอบ

“อืม  เซนจะกลับกันยัง”ชานัทพยักหน้ารับรู้แล้วหันไปตะโกนคุยกับเซน

“เอาสิ”เซนตะโกนตอบกลับมา

“งั้นพวกนายไปกันเองแล้วกันนะ  ฉันกลับก่อน”เซนบอกแล้วเดินออกจากป่าแห่งนั้นตามด้วยเพื่อนอีกทั้ง 4 คน

                ทันทีที่ทั้ง 5 กลับมาถึงห้องก็กลายเป็นเวลาใกล้เย็นแล้ว เนื่องจากทั้ง 5มัวแต่เอาเวลาไปเล่นอยู่ในป่าซะเป็นส่วนใหญ่   ทางที่ทั้ง 5 ไปครั้งแรก  ถ้าเดินเลี้ยวไปอีกทางก็จะเป็นธารน้ำใสที่ชัดแจ๋วมองลงไปเห็นพื้นดินใต้น้ำ ปลาเล็กปลาน้อยแหวกว่ายอยู่ในน้ำโดยไม่กลัวทั้ง 5 เลยสักนิด  โอเทสเลยเล่นน้ำเพลินจนลืมเวลา  ถ้าเดินออกไปอีกไม่นานก็จะเจอสวนดอกไม้ที่มองไปได้ไกลสุดลูกหูลูกตา  เซนที่เดินเก็บดอกไม้เพลินมารู้ตัวอีกทีก็มีดอกไม้เต็มกำมือแล้ว

“เฮ้อ! สนุกเป็นบ้าเลย  คราวหน้าไปอีกนะ”ชานัทบอกหลังออกจากห้องน้ำ

“จะมีโอกาสได้ไปเรอะ  ป่านั้นมันก็อยู่ในเขตโรงเรียนแห่งกษัตริย์นะ ถ้าเราสอบเข้าที่นี้ไม่ได้ก็คงไม่มีโอกาสได้ไปอีกแล้วล่ะ”อาเรสบอกแล้วหยิบดอกไม้ที่เซนเก็บขึ้นมาดู

“อาราบลู”อาเรสท่องคาถาขึ้นมาเบาๆ แล้วดอกไม้ที่อยู่ในมืออาเรสก็กลายเป็นนกตัวเล็กๆตัวหนึ่ง

“เฮ้ย! เก่งว่ะ สอนบ้างสิ”ชานัทร้องออกมาทันทีที่เห็นนกตัวนั้นออกมาจากมืออาเรส

“เอาไปสิ”อาเรสพูดแล้วหยิบดอกไม้ดอกหนึ่งโยนไปให้ชานัท

“อาราบลู  ท่องสิ”อาเรสพูดแล้วกำดอกไม้ในมือตัวเองลงก่อนที่มันจะกลายเป็นหนูตัวเล็กๆอีกตัว

“ทำได้ไงอ่ะ”ชานัทถามแล้วมองอาเรสอย่างอึ้งๆ

“ท่องตามที่บอกแล้วนึกในใจว่าอยากได้สัตว์อะไร”อาเรสบอกอีกทีแล้วหันไปมองเดลคิลที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออย่างตั้งใจ

“อ่านอะไรอยู่ เดลคิล”อาเรสชะโงกหน้าไปดูหนังสือในมือเดลคิล

“ความลับ”เดลคิลบอกสั้นๆแล้วเรียกมิติออกมาก่อนจะโยนหนังสือเล่นนั้นเข้าไปในมิติที่เกินขึ้น

“อาราบลู”เสียงชานัทที่กำลังลองคาถาบทใหม่ดังขึ้น  แล้วสิ่งที่อยู่ในมือของชานัทก็คือกระต่ายสีขาวตัวเล็กๆ

“เย้~  ทำได้แล้ว ทำได้แล้ว”ชานัทพูดแล้วกระโดดไปรอบๆห้อง

“ใกล้ค่ำอีกแล้ว  พรุ่งนี้ก็สอบแล้วอ่ะดิ”เซนก้มหน้าคิดหนัก  เธอจะสอบเข้าโรงเรียนแห่งกษัตริย์ได้ไหมนะ  ทั้งปู่และพ่อเธอก็สอบเข้าได้กันหมด ถ้าเธอสอบไม่ได้คงขายหน้าวงศ์ตระกูลแย่  เซนคิด

“ช่างมันเถอะหน่า ได้ไม่ได้ก็แล้วแต่โชคล่ะกัน  ว่าแต่ตอนนี้ไปหาอะไรใส่ท้องกันก่อนดีไหม”โอเทสพูดแล้วฉุดทุกคนให้ลุกขึ้น

“โหย~  คนเยอะเป็นบ้าเลย  ทำไงดีเนี่ย”อาเรสพูดแล้วมองไปรอบๆจะว่าไปโรงเรียนนี้มันก็ไม่ได้แย่อย่างที่คิดไว้แต่แรกหรอกนะ

“ฉันมีวิธี”เดลคิลพูดแล้วเดินไปด้านหลังร้านอาหาร

“อ้าว พวกลูกของกราเวลด้านี้หน่า  มีอะไรเหรอ”ป้ารีน่าถามแล้วหันมามองทั้ง 5

“ป้าครับ ผมหิวข้าวคนก็เยอะด้วย”เดลคิลเริ่มพูด

“พอๆ ป้ารู้แล้ว  เดี๋ยวไปนั่งรอด้านหลังแล้วกัน จะรีบทำให้”ป้ารีน่าพูดแล้วชี้ไปที่โต๊ะม้าหินด้านหลัง

“คร้าบ~”ทั้งหมดประสานเสียงตอบรับและพากันเดินไปนั่งตรงม้าหินเงียบๆ

“มาแล้ว  วิชเกรท  ทานกันได้ใช่ไหม”ป้ารีน่าถามแล้ววางจานอาหารลงตรงหน้าทุกคน

“ครับ ได้แน่นอน ถ้าป้ารีน่าเป็นคนทำละนะ”เซนพูดแล้วก้มหน้ากินอาหารทั้งป้ารีน่าทำมาให้

“เหมือนพ่อจริงๆเลย  ขอให้ประวัติศาสตร์ไม่ซ้ำรอยเถอะนะ”ป้ารีน่าพูดกับตนเองก่อนจะเดินกลับเข้าไปทำอาหาร

“สอบพรุ่งนี้นายคิดว่าจะทำได้ป่ะ”ชานัทหันมาถามทุกคนในกลุ่ม

“แล้วแต่ดวงล่ะมั้ง”โอเทสพูดแล้วเงยหน้าข้นมาจากจานข้าว

“ได้ก็ดีไป ไม่ได้ก็ซวย”อาเรสพูดแล้วเงยหน้ามาเป็นคนที่สอง

“ถ้าโชคดีก็คงได้นะ”เดลคิลพูดแล้วเงยหน้าขึ้นจากจานที่กินเสร็จ

“ถ้ามันง่ายก็คงพอทำได้”เซนเงยหน้ามาบอกคนสุดท้ายก่อนจะลุกแล้วรวมจานทุกคนเพื่อไปเก็บ

“ตกลงพวกนายหวังแต่ดวงใช่ไหม”ชานัทพูดแล้วเอามือกุมหัว

“อืม  อย่าบอกนะว่านายก็หวังดวงน่ะ”โอเทสพูดแล้วหันไปมองหน้าชานัท

“ข้าหวังพึ่งพวกแกไม่ใช่ดวง”ชานัทพูดแล้วฟุบหน้าลงบนโต๊ะ

“มันก็เหมือนกันละวะ  ทำใจเหอะ”อาเรสบอกก่อนจะเอามือลูบหลังชานัทเป็นการปลอบใจ

“ไปหาภูตพวกเรากันเหอะ”เดลคิลชวนก่อนจะลุกขึ้นยืนเป็นคนแรก

“นี้ๆ  ขอฉันยืมหนังสือนายอ่านบ้างสิ”โอเทสหันไปสะกิดเดลคิลเบาๆ

“จะอ่านก็เอาไปสิ”เดลคิลเรียกมิติออกมาก่อนจะล้วงมือเข้าไปหยับหนังสือออกมาเล่มหนึ่ง

“ไหนๆ  หนังสืออะไรเนี่ย   เฮ้ย!นี้มันหนังสือเวทย์มนต์ของรุ่นพี่ปี 6 นี้หน่า  นายอ่านด้วยเหรอ”โอเทสถามทันทีที่เห็นหน้าปกของหนังสือเล่มนั้น

“อืม  อ่านจบจนใช้คาถาได้ทั้งเล่มแล้ว”เดลคิลบอกแล้วเดินล่วงหน้ากลับไปห้อง

“เก่งว่ะ”โอเทสพูดตามหลังก่อนจะหันไปมองหน้าคนอื่นๆ

“ไปเหอะ”เซนพูดแล้วดันทุกคนให้ออกเดิน

                ในเช้าวันรุ่งขึ้นทุกคนรีบตื่นขึ้นมาเพื่อทำธุระส่วนตัว   เซนได้สิทธิ์อาบน้ำก่อนเป็นคนแรกเนื่องจากตื่นก่อน  หลังจากที่ทุกคนทำธุระส่วนตัวเสร็จก็พากันเดินมาที่หอประชุม  นักเรียนหลายคนเริ่มทยอยมาจนเกือบครบแล้ว

“ว้าว   คนเยอะขนาดนี้แล้วฉันจะสอบติดไหมเนี่ย”ชานัทพูดขึ้นมาแบบขำๆ

“หน้าอย่างนายติดก็แปลกล่ะ”เดลคิลกัดเล็กๆน้อยๆก่อนจะเดินไปนั่งที่มุมหอประชุมที่เดิม

“เออนะ  เฮ้ย! เดลคิลแกหลอกด่าฉันเหรอ”ชานัทพูดแล้ววิ่งตามเดลคิลไป

“เขาเรียกว่าด่ากันตรงๆเลยต่างหากเล่า!”อาเรสพูดแล้วส่ายหน้าเบาๆ

“ไปเถอะ”เซนพูดแล้วจูงมือโอเทสที่ทำหน้าเครียดๆเดินไปหาเดลคิลและชานัท

“รีช  อยู่ไหม”เซนเรียกเบาๆ  แล้วมังกรรัตติกาลในฉบับย่อก็บินเข้ามาหา

“กรี๊ซ”มันร้องเบาๆก่อนจะบินไปเกาะไหล่เจ้านาย

“ขี้อ้อนจังนะ  แล้วเพื่อนนายล่ะ”เซนถาม  มังกรรัตติกาลมองไปด้านหลังแล้วส่งเรียกเรียก

“กรี๊ซ”มันเรียกเบาๆ ไม่นานมังกรอีก 4 ตัวก็บินเข้ามาเกาะบ่าเจ้านายมันอย่างรู้งาน

“นายไม่คิดจะแปลงเป็นคนเหรอ”เซนถาม  มังกรรัตติกาลส่ายหน้าเบาๆแล้วฟุบหลับลงบนไหล่ของเซน

“เอาล่ะ  มากันครบแล้วใช่ไหม”เสียงจากลำโพงที่ถูกติดตั้งไว้ที่เสาทุกต้นในห้องประชุมดังขึ้น  ทั้ง 5 คนพึ่งจะสังเกตเห็นว่ามีนักเรียนเข้ามาในหอประชุมครบแล้วและตอนนี้อาจารย์ราเชลก็กำลังยืนอยู่บนเวที

“เนื่องจากมีเหตุการณ์ไม่คาดฝันเกิดขึ้นกับกลุ่มที่รุ่นพี่ปี 4 คุมอยู่  ดังนั้นเพื่อป้องกันเหตุการณ์ที่อาจจะเกิดขึ้นกับกลุ่มอื่นๆ  ทางโรงเรียนจึงเปลี่ยนวิธีการสอบเข้าเป็นข้อสอบเขียนแทน  ในตอนนี้กระดาษข้อสอบทั้งหมดกำลังถูกแจกไปอยู่ที่หัวหน้าของทุกกลุ่ม  เวลาสอบมีทั้งหมด  5  ชั่วโมง  ข้อสอบมี  3000 ข้อ  ถ้าทำถูกได้ 1 คะแนน  ทำผิดติดลบ 2 คะแนน  ขอให้ทุกคนโชคดี”ทันทีที่อาจารย์ราเฃชลพูดจบก็มีกระดาษปึกหนึ่งปรากฏอยู่บนหน้าตักของอาเรส  และมีอยู่บนตักของหัวหน้ากลุ่มทุกกลุ่ม

“แจกเลย”โอเทสพูดแล้วหยิบข้อสอบออกมาดู

“กรี๊ง~  เริ่มทำข้อสอบได้”เสียงออดดังขึ้นเพื่อบบอกเวลาการทำข้อสอบ

“อืม  ทำไงเนี่ย”เซนบ่นกับตัวเองเบาๆแล้ววางข้อสอบลงกับพื้น  ทุกคนในกลุ่มก็ทำเช่นนั้น ก่อนที่ทุกคนจะพร้อมใจกันนอนหลับ  หลายคนมองมาที่กลุ่มของอาเรสอย่างสนใจ   บางคนก็เอาแต่ตั้งหน้าตั้งตาทำข้อสอบอย่างเอาเป็นเอาตาย  บางคนก็มัวแต่ชะเง้อคอมองข้อสอบที่คนอื่นทำอยู่  

“อืม  เมื่อไรจะครบ 5 ชั่วโมงซะที”โอเทสละเมอออกมาเบาๆ   ตอนนี้คนที่หลับไปแล้วก็มี โอเทสกับชานัท ส่วนอีก 3 คนที่เหลือแม้จะหลับตาแต่ก็ไม่มีใครหลับลงสักคน   ข้อสอบมันง่าย  แต่สิ่งที่ทำให้พวกเขาทำข้อสอบไม่ได้คือจิตสังหารที่ถูกแผ่ออกมาอย่างรุนแรงและจับทิศทางไม่ได้  เดลคิลมองไปรอบๆแล้วก็พบว่าจิตสังหารนั้นมันแผ่มาทางกลุ่มของพวกตนจริงๆ อีก 2 คนก็ดูเหมือนจะรู้ตัวแล้วเช่นกัน

“ด้านหลัง”เซนกระซิบกับอาเรสที่นั่งฝั่งตรงข้ามกับตนเองเบาๆ   อาเรสหันไปมองก่อนจะเบี่ยงตัวหลบแทบไม่ทัน  ลำแสงสีดำพุ่งผ่านหนาของอาเรสไปอย่างฉิวเฉียด  และอุณหภูมิในห้องประชุมก็ดูจะลดลงเรื่อยๆ  โอเทสกับชานัทที่หลับลงไปแล้วยังลืมตาขึ้นมามอง

“อือ...  ทำไมหนาวจัง”ชานัทพูดแล้วลูบแขนตัวเองไปมา   กลุ่มของเธอมีลำแสงสีดำคลุมอยู่  และดูเหมือนจะไม่มีใครรู้ตัว เพราะเซนยังเห็นทุกคนในหอประชุมนั่งทำข้อสอบกันอยู่เฉยๆ

“ฮาๆ  ไม่ต้องห่วงหรอก  ทุกคนคงเห็นแค่พวกเธอนอนหลับอยู่นั้นแหละ”เสียงเย็บเยียบดังมาจากด้านหลังของทุกคน   อาเรสรีบให้ทุกคนยืนหลังติดกันพร้อมชัดดาบของตนออกมาด้วย  เซนก็คว้ามีดสั้นสองสามเล่มมาไว้ในมือ

“ไง  พวกสายเลือดเทพกับปีศาจ  ข้ามาดี  แค่จะมาบอกว่าอีกไม่นาน ราชาปีศาจจะแข็งแกร่งขึ้นและจะมาล้มล้างโลกนี้  ฮาๆ”ร่างปีศาจสีดำพูดขึ้นพร้อมทั้งหัวเราะด้วยเสียงที่หน้าขยะแขยง

“แล้วนายมาบอกทำไม”เดลคิลถามกลับด้วยเสียงที่เย็นเยียบไม่แพ้กัน

“เพื่อที่พวกเจ้าจะได้มีเวลารับมือกับความตายยังไงล่ะ  ฮึฮึ”พูดได้แค่นั้น  ร่างของปีศาจก็ค่อยๆเลือนหายออกไปแล้วลำแสงสีดำนั้นก็ค่อยๆหายไปด้วย

“มันชักจะมีกลิ่นแปลกๆแล้วนะ”อาเรสพูดแล้วเก็บดาบลงฝัก

“เดี๋ยวค่อยถามแล้วกัน”เดลคิลเก็บดาบลงฝักแล้วนั่งลงที่พื้น

“อันตรายจริงๆ”โอเทสพูดแล้วฟุบหน้าลงกับพื้นเหมือนครั้งแรกที่หลับ

“ระวังคนสงสัยล่ะ”ชานัทว่าแล้วฟุบหลับลงไปอีกคน

“หมดเวลาเล่นแล้ว”เซนยิ้มเยาะพร้อมกับเก็บมีดสั้นในมือลงข้างกางเกงแล้วฟุบหน้ากับพื้นเหมือนคนกำลังหลับ  เมื่อทุกคนอยู่ในท่าก่อนที่จะมีลำแสงสีดำคลุมแล้วทุกอย่างก็กลับมาเป็นปกติ  เซนแกล้งทำเป็นค่อยๆตื่น  คนอื่นๆก็เช่นกัน

“โอ๊ย~  คิดไม่ออกโว้ย~”เสียงคนๆหนึ่งดังขึ้นจากกลางหอประชุม  คนที่ตะโกนเป็นชายหนุ่มหน้าตาดีเอาการเขาตะโกนพร้อมกับโยนข้อสอบขึ้นไปในอากาศแล้ววิ่งออกไปนอกหอประชุม

“เฮ้อ~  พวกนายรู้คำตอบของข้อสอบแล้วใช่ไหม”เดลคิลถอนหายใจพร้อมหันมาถาม

“อือฮึ”ทุกคนพร้อมใจกับพยักหน้ารับ

“รีช”เซนส่งเสียงเรียกสัตว์ภูตของตน  ไม่นานมังกรรัตติกาลที่หลับอยู่ก็เงยหน้าขึ้นมามองก่อนจะบินมาอยู่ตรงหน้า

“ฉันเคยได้ยินมาว่าสัตว์ภูตที่ติดอันดับ 1 ใน 5 อย่างนายจะมีสัตว์ภูตประจำตัวอีกหนึ่งตัวใช่ไหม”เซนถาม  มังกรรัตติกาลพยักหน้ารับพร้อมหันไปเรียกสัตว์ภูตของตนมา

“กรี๊ซ”ไม่นานก็มีนกตัวเล็กๆตัวหนึ่งบินเข้ามาหา  นกสายฟ้า  นกที่ได้ชื่อว่าเป็นสัตว์ภูตระดับกลาง  มีความสารถในการเรียกสายฟ้าแล้วลมพายุได้

“ดีมาก  งั้นเวลาฉันต้องเอาภูตไปให้คนอื่นดู  นายช่วยให้นกสายฟ้าออกมาแทนได้ไหม”เซนพูดเบาๆ

“กรี๊ซ”มันร้องแล้วหยักหน้ารับ  อาเรสที่เห็นแบบนั้นก็เรียกมังกรของตัวเองออกมา

“เรส”อาเรสร้องเรียกมันเบาๆแล้วมังกรตะวันก็มาปรากฏอยู่ตรงหน้า

“นายเห็นแล้วใช่ไหม”อาเรสถามแล้วพยักเพยินไปที่เซนกับมังกรรัตติกาล

“กรี๊ซ”มังกรตะวันร้อง สักพักก็มีแมวตัวเล็กๆตัวหนึ่งมาปรากฏตรงหน้าอาเรส

“แมวเพลิง สัตว์ภูตระดับกลาง”อาเรสพูดแล้วลูบหัวเจ้าแมวนั้นเบาๆ

“ต่อไปถ้ามีคนขอดูสัตว์ภูตฉัน ฉันจะให้แมวเพลิงออกไป ได้ไหม”อาเรสหันไปถามมังกรตะวัน คำตอบที่ได้กลับมาคือการพยักหน้ารับ

“ดีมาก  แล้วคนอื่นจะเห็นตัวพวกนายไหมเนี่ย”อาเรสถามแล้วมองไปรอบๆ

“กรี๊ซ”มังกรตะวันร้องตอบพร้อมส่ายหัวไปมา

“ก็ดี  นอนเถอะ”อาเรสพูดแล้วหลับไป 

“กรี๊ง~  เหลือเวลาอีก 4 ชั่วโมง”เสียงจากลำโพงดังขึ้นมาอีกครั้งก่อนจะเงียบไป

“นายทำอะไรอยู่น่ะ”ชานัทหันมาถามเซนที่กำลังนั่งเขียนอะไรบางอย่างลงในกระดาษข้อสอบ

“มันว่างน่ะ  เลยนั่งทำเล่นๆ”เซนบอกแล้วเขียนคำตอบลงในกระดาษ

“ไหนๆก็ว่างแล้ว  มาแข่งกันดีกว่าไหม”โอเทสแนะนำ  อาเรสกับเดลคิลเงยหน้าขึ้นมามองก่อนจะพยักหน้า

“งั้นเริ่มลยนะ”โอเทสพูดแล้วเขียนคำตอบลงในข้อสอบ   ถ้ามีใครมองมาที่ทั้ง 5 คนในตอนนี้ก็จะพบว่าทั้ง 5 กำลังแข่งกันเขียนเร็วอยู่ ไม่ใช่การสอบเข้า  ทั้ง 5 เขียนด้วยความเร็วดุจพายุ ไม่มีใครกินใครได้  เสร็จเร็วพอๆกัน

“อืม...”เซนเงยหน้ามามองทุกคนก่อนจะก้มลงไปเขียนอีกครั้ง   หลายคนที่ทำได้ไปเกือบครั้งเงยหน้าขึ้นมามอง กลุ่มของโอเทส  ไม่มีความเครียดปรากฏอยู่บนหน้าของทั้ง 5 มีแต่ความสนุกและความท้าทายที่มีให้เห็ฯอยู่ แม้แต่เดลคิลก็ไม่เว้น  

“เฮ้อ~  เสร็จแล้ว”เซนเงยหน้าจากข้อสอบเป็นคนแรก

“คนที่ 2”เดลคิลพูดแล้วหันมาอมยิ้มกับเซน

“เย้ๆ  คนที่ 3”ชานัทเงยหน้ามาแล้วแปะมือกับอีก2คน

“เกือบสุดท้ายแหนะ”อาเรสเงยหน้าจากข้อสอบแล้วยักคิ้วกวนๆให้ทุกคน

“แง~  คนสุดท้าย”โอเทสเงยหน้าขึ้นมาแล้วทำท่าเกือบร้องไห้  ทุกคนหัวเราะรวนก่อนจะเอาข้อสอบไปส่งให้อาจารย์ราเชลที่ยืนรออยู่

“กรี๊ง~  เหลือเวลาอีก 1 ชั่วโมง”เสียงจากลำโพงดังขึ้น

“ไปรอฉันที่หน้าหอประชุม”อาจารย์ราเชลพูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

“ครับ”ทั้งหมดพูดตอบรับพร้อมกับเดินออกไปที่หน้าหอประชุม  ด้านหน้ามีกษัตริย์กราเวลด้า  กษัตริย์โรนัทดัส  กษัตริย์ไลท์วิล   กษัตริย์เวเนวเกรเทส  กษัตริย์เซโฟรเลทและพี่รานอฟยืนรออยู่

“ไปกับพ่อ”กษัตริย์กราเวลด้าพูดเสียงเครียดพร้อมกับเดินเข้ามาจูงมือเซน

“ปล่อย!”เสียงจากด้านหลังดังขึ้นมา อาจารย์ใหญ่เดินเข้ามาดึงมือเซนออกจากมือของกษัตริย์กราเวลด้า

“ถอยไปก่อน”อาจารย์ราเชลสั่งก่อนจะเดินมาบังทั้ง 5 ไว้

“เซน  มานี้ เร็วเข้านี้มันปีศาจไม่ใช่อาจารย์ราเชล”กษัตริย์กราเวลด้าพูดแล้วตั้งท่าจะเดินเข้ามาฉุดมือเซน

“อย่าไปเชื่อมัน เซน  นี้แหละปีศาจ พ่อพวกนายเดินทางกลับไปตั้งแต่เช้าแล้ว”อาจารย์ราเชลพูดแล้วดันทั้ง 5 ให้ถอยไปอีก

“อย่าไปเชื่อมันนะโอเทส  มาหาพ่อเร็วเข้า”กษัตริย์ไลท์วิลทำท่าจะเข้ามาหาโอเทสอีกคน

“ถอยไปนะ   ทุกคนกลับเข้าไปในหอประชุม เร็วเข้าสิ”อาจารย์ราเชลบอกแล้วหันไปดันกษัตริย์ไลท์วิล

“ไม่ต้องหรอก  แค่นี้ก็รู้แล้วล่ะ”เดลคิลพูดแล้วชักดาบออกมา ทุกคนต่างก็หยิบอาวุธของตนขึ้นมาพร้อม

“ปีศาจน่ะ  มันไม่มีเงาหรอกนะ”เดลคิลพูดแล้วยิ้มเยาะ  ทุกคนในที่นี้มีเงาหมดยกเว้นเพียงคนเดียว...  อาจารย์ราเชล

“ฉัวะ...”เสียงดาบ 4 เล่มและมีดสั้นอีกหนึ่งแทงเข้าไปในร่างๆนั้น  ร่างของอาจารย์ราเชลค่อยๆกลายเป็นปีศาจตัวสีดำและระเหยออกไปหมด

“สำเร็จ”ทั้ง 5 คนร้องออกมาพร้อมแปะมือกัน

“ลูกทำได้รึเปล่า”กษัตริย์เวเนวเกรเทสเดินเข้ามาถามเดลคิล

“แล้วผมทำได้ไม่ได้มันจะเกี่ยวกับคุณหรือไง  ในเมื่อคุณน่ะก็เป็นปีศาจเหมือนกันนี้หน่า”เดลคิลพูดเสียงเย็นแล้วแทงดาบเข้าไปในท้องของกษัตริย์เวเนวเกรเทสจนมิดด้าน  เมื่อหันไปมองคนอื่น ทุกคนต่างก็ทำแบบเดียวกับเดลคิล อาเรสแทงดาบเข้าไปที่ท้องของกษัตริย์โรนัทดัส   ชานัทและโอเทสแทงลงไปตรงหน้าอกส่วนเซนใช้มีดปาดไปที่คอของกษัตริย์กราเวลด้า

“แก... รู้ได้ไง”ร่างปีศาจของกษัตริย์โรนัทดัสถามก่อนที่จะระเหยกลายเป็นไอ

“คุณไม่มีแววตาไงล่ะ  ผมไม่ได้โง่ขนาดแยกไม่ออก ระหว่างปีศาจกับพ่อหรอกนะ”อาเรสตอบเสียงเย็น ทั้งหมดเดินเข้าไปหารานอฟ

“พี่รานอฟ  ตกลงพ่อพวกเราอยู่ไหน”โอเทสถามด้วยเสียงธรรมดาไร้การข่มขู่

“นาย... ไม่ฆ่าฉันใช่ไหม”พี่รานอฟพูดเสียงสั่น

“ถ้าแน่ใจว่าตัวเองมนุษย์ก็ไม่มีอะไรต้องห่วงนี้หน่า”เซนตอบแล้วหัวเราะเบาๆ

“เอ่อ...  พ่อพวกนายกำลังออกไปเที่ยวในเมืองนี้น่ะ”รานอฟตอบ

“แล้วพี่มาอยู่กับพวกปีศาจได้ไงเนี่ย”ชานัทถาม

“อาจารย์ใหญ่ส่งให้พี่มาอยู่กับพวกมันน่ะ  เผื่อเวลาเจอปัญหาพี่จะได้ช่วยพวกนายทันไงล่ะ”รานอฟพูด

“นี้มันเรื่องอะไรกันแน่  บอกพวกเราหน่อยได้ไหม”ชานัทถาม

“เอ่อ...”รานอฟทำท่าอึกอัก

“คงไม่ได้  ไปได้แล้วรานอฟ”เสียงจากด้านหลังดังขึ้น อาจารย์ราเชลเดินเข้ามาอยู่ตรงหน้าทั้ง 5

“ตอนนี้คำทำนายยังไม่ตรงทั้งหมด  รอจนกว่าเธอจะสอบเข้าที่นี้ได้  เรื่องทั้งหมดเธอจะเข้าใจเอง”อาจารย์ราเชลพูดแล้วหันหลังเดินกลับเข้าหอประชุม

“เฮ้อ! นี้มันเรื่องอะไรกันวะเนี่ย!!!”โอเทสตะโกนออกมาอย่างเหลืออด

“ไปกินข้าวก่อนไป”เซนพูดแล้วตบหัวโอเทสไปหนึ่งทีก่อนจะวิ่งนำทุกคนไปที่โรงอาหาร

“ป้ารีน่า   ขอแบบเมื่อวานน้า~”เซนร้องตะโกนสั่งเนื่องจากตอนนี้ยังไม่มีใครออกจากหอประชุม  โรงอาหารจึงว่างมีแค่ 5 คนนี้เท่านั้นที่เดินมาเป็นกลุ่มแรก

“จ้า ขอมาป้าจัดให้”ป้ารีน่าตะโกนตอบกลับแล้วเดินเข้าไปทำอาหาร

“นายว่า... พวกเราจะสอบเข้าได้ไหม”เซนลองถาม

“น่าจะได้นะ  มันง่ายซะขนาดนั้น”อาเรสตอบ

“แต่ว่าไอ้คนที่ออกไปก่อนน่ะ  ชื่ออะไร มีใครรู้บ้าง”ชานัทถาม

“โกลกรีท  อิลเรฟ  นารีฟวูลแห่งจาการ์ ”เดลคิลพูดขึ้นมา

“อืม  อ๊ะ... ข้าวมาแล้ว”โอเทสพยักหน้าแล้วหันไปเห็นป้ารีน่าที่ยกจานข้าวออกมาพอดี

“เอิ๊ก~  อร่อยจริงๆ”เซนพูดหลังจากกินข้าวเสร็จ

“น่าเกลียดชะมัด  เรอออกมาได้”เดลคิลพูดเบาๆแต่มันดันไปเข้าหูเซนพอดี

“เฮ้ย! เดลคิลแกนินทาฉันระยะเผาขนเลยนะโว้ย”เซนร้องแล้วตั้งท่าจะตบหัวเดลคิลจนร้อนโอเทสต้องมาห้าม

“พอๆ เลิกทะเลาะกันได้แล้ว”โอเทสร้องห้าม

“เออ  ก็ได้”เซนพูดแบบกระชากเสียงแล้วนั่งลง

“  ทำไรต่อดีล่ะ”ชานัทถาม

“ไปหาต้นยาพิษกันดีกว่า”โอเทสเสนอ

“ก็ดี แก้เบื่อดี”อาเรสตอบแล้วลุกขึ้น

“ไปหาจากไหนดีล่ะ”ชานัทถามแล้วหยิบจานไปเก็บก่อนจะวิ่งกลับมา

“ป่าด้านหลังโรงเรียนนั้นแหละ”เดลคิลพูดแล้วลุกขึ้นมา

“งั้นไปกันเลย”เซนร้องและวิ่งนำทุกคนไป

“โอ๊ะ~  ต้นพัช”เซนร้องแล้วหยิบต้นเล็กๆต้นหนึ่งขึ้นมา

“เฮ้ย! มาดูต้นดาน์วนี่สิ”เสียงโอเทสตะโกนแล้วชี้ให้ดูต้นไม้ต้นเล็กๆ

“โห  เจอต้นที่มีพิษแรงเลยนะเนี่ย”อาเรสพูดแล้วยิ้ม

“เอาล่ะได้เยอะรึยัง”อาเรสถามแล้วมองไปที่มือของทุกๆคน

“รอเดี๋ยวนะ”อาเรสพูดแล้วเดินไปหยิบหินมา 2 ก้อนเล็กก้อนใหญ่ก้อน

“เอามาสิ”อาเรสพูดแล้วรับเอาต้นยาพิษจากทุกคนมา

“เริ่มจากต้นกรีทีช”อาเรสพูดแล้วเริ่มทุบต้นไม้ต้นนั้นให้เป็นฝอย

“ชานัท นายไปเอาน้ำจากน้ำตกตรงนั้นมาหน่อยสิ”อาเรสสั่งแล้วก้มลงไปบดต้นยาพิษต่อ

“มาแล้ว  แค่นี้พอไหม”ชานัทพูดแล้วยกชามแก้วที่ใส่น้ำเอาไว้ครึ่งหนึ่ง

“โอเค  กำลังดีเลย”อาเรสหันไปดูแล้วพูดก่อนจะหยิบต้นกรีทีชที่บดเสร็จแล้วลงไปใส่ไว้ในชาม

“ต่อไปก็...  พัช”อาเรสพูดแล้วหยิบต้นพัชขึ้นมาบดต่อ

“เอ้า เดลคิล ช่วยหน่อยสิ”อาเรสยื่นไม้คนให้กับเดลคิลที่นั่งข้างๆ

“เสร็จอีกหนึ่ง”อาเรสร้องแล้วหยิบต้นพัชที่ถูกบดแล้วลงในชาม 

“นายกำลังทำอะไรเนี่ย”ชานัทถาม

“ชู่ว์~  ก็มันว่างนี้หน่ากว่าจะถึงเย็นนี้น่ะ  ช่วยหยิบเกรซเทียให้หน่อยสิ”

“ต้นนี้เหรอ”เซนถามแล้วชี้ไปที่ต้นเล็กๆต้นหนึ่ง

“ใช่เลย”

“อ่ะ...”เซนยื่นให้อาเรส

“บดๆๆๆ  บดให้แหลก”อาเรสร้องออกมาแล้วปาดเหงื่อที่หน้าผาก การบดโดยใช้พลังงานตัวเองมันเหนื่อยจริงๆไม่งั้นยาก็จะไม่แหลกใช้ไม่ได้  อาเรสคิด

“เสร็จแล้ว  เดลคิล คนได้ไหม”อาเรสหันไปถาม

“อืม ได้เหลืออีกกี่อย่างน่ะ”เดลคิลถาม

“อีก 3 มี ราติล  จีนาส  ลาบาพิน  พวกนี้บดแปปเดี๋ยวก็ละเอียดแล้วล่ะ”อาเรสพูดแล้วหยิบต้นยาพิษต่างๆที่ร่ายชื่อออกมาเมื่อสักครู่

“อ่ะ...  จีนาสก่อนตามด้วยลาบาพิน  ราติลเอาปิดท้าย เฮอะๆ”อาเรสพูดแบบขำๆแล้วโยนทุกอย่างลงในชาม

“เดี๋ยวฉันคนเอง”อาเรสพูดพร้อมปาดเหงื่อ

“คนๆให้เข้ากัน”อาเรสคนชามแล้วร้องไปเรื่อยๆก่อนจะดีดนิวขึ้นมาครั้งหนึ่ง  กองไฟปรากฏอยู่ตรงหน้า อาเรสยกชามที่คนแล้วไปไว้บนกองไฟก่อนจะคนต่อไปเรื่อยๆ สักพักน้ำในชามก็เดือด  อาเรสหยิบขวดแก้วจากมิติที่ตนเปิดขึ้นมา 5 ขวด พร้อมกรอกน้ำในชามลงไปในขวด 5 ขวดจนเต็ม  เมื่อเหลือน้ำอยู่อีกนิดหน่อย อาเรสก็หยิบขวดแก้วที่เล็กกว่าทุกอันมากรอกยาเข้าไปจนหมด

“ยาอันนี้เป็นยาพิษมีสรรพคุณกิดเนื้อหนังและกระดูก  แม้แต่เหล็กมันก็กัดได้จนละเอียด  ดูนะ”อาเรสพูดแล้วปาขวดยาขวดเล็กๆไปที่ก้อนหินก้อนใหญ่  ทันทีที่ตัวยาไปโดนก้อนหินมันก็กัดก้อนหินจนกร่อนไม่เหลือแม้แต่ซาก

“โอ้! แต๊งค์มากเพื่อนรัก”โอเทสเดินไปตบหลังอาเรสเบาๆแล้วหยิบขวดใส่ยาพาไปเก็บไว้หนึ่งขวด

“เอาไปสิ”อาเรสบอกแล้วโยนขวดยาให้เซน  ชานัทและเดลคิล

“เสร็จแล้ว ไปไหนต่อดี”เดลคิลถาม

“กลับสิ  ไปรอผลสอบ”ชานัทตอบก่อนจะวิ่งกลับไป

“เผื่อจะผ่าน”โอเทสร้องอีกคนแล้ววิ่งตามชานัทไป  คนอื่นๆก็วิ่งตามไปเหมือนกันหมด

                เมื่อกลับมาถึงโรงเรียนก็เป็ฯเวลาเดียวกันที่อาจารย์หลายท่านนำผลการสอบมาแปะไว้ที่บอร์ดพอดี  นักเรียนหลายคนอัดกันเข้าไปดูผลสอบของตน  หลายคนร้องดีใจ บางคนก็ร้องไห้  บางคนทำหน้าตาเฉยๆจนดูไม่ออก  เซนเบียดเข้าไปดูผลสอบ

“นี้ไง  เจอแล้ว  เซน  เพนริว  ไซโฟเนสแห่งกราเวลด้า  ผ่าน!”เซนร้องตะโกนขึ้นมาอย่างดีใจ

“เย้ๆ  ผ่านแล้วโว้ย!”แต่ดูเหมือนเสียงของเซนจะเทียบไม่ได้กับเสียงของชานัทเมื่อครู่สักนิด  เสียงชานัทดังก้องไปทั่งหอประชุมเซนกับชานัทกระโดดกอดกันอย่างไปอายใคร

“เซน ฉันผ่านแล้ว”โอเทสเดินเข้ามาบอกแล้วร้องไชโยกับทุกคน

“อาเรสนายผ่านใช่ไหม”เซนเดินเข้าไปถาม

“อืม  ผ่าน”อาเรสตอบนิ่งๆไม่มีแววความดีใจสักนิด

“ไม่ดีใจเหรอ”เซนถาม

“ดีใจสิ  แต่มันแสดงออกไม่พถูกน่ะ”อาเรสพูดแล้วหันมายิ้มให้

“เดลคิล นายผ่านรึเปล่า”เซนหันไปถามคนที่ยืนทำหน้านิ่งอยู่ข้างๆ

“ผ่านสิ”เดลคิลตอบเบาๆ

“เย้  ผ่านกันหมดแล้ว  ไปหอประชุมดีกว่า”โอเทสที่เดินมาได้ยินพอดีลากทุกคนเข้าไปในหอประชุม ที่ที่สำหรับคนสอบผ่าน

“สวัสดีทุกๆคนที่สอบผ่าน  ตอนนี้ทุกคนเป็นนักเรียนโรงเรียนแห่งกษัตริย์แล้วนะ”อาจารย์ราเชลที่อยู่บนเวทีพูดก่อนจะเหลือบมองมาที่กลุ่มของชานัท

“หลังจากการสอบครั้งแรก  สังเกตหลังมือด้านขวาให้ดีดี  เห็นสัญลักษณ์แล้วหรือยัง  สัญลักษณ์เสือของหอเหนือ  สัญลักษณ์นกฟินิกซ์ของหอตะวันออก  สัญลักษณ์โลมาเป็นของหอตะวันตก  และสุดท้ายสัญลักษณ์มังกรของหอใต้”ทั้ง 5 ก้มมองสัญลักษณ์ที่เกิดบนมือตัวเอง   ทุกคนเป็นรูปมังกรกันหมด

“เอาล่ะ ตอนนี้คงเห็ตหัวหน้าหอของตัวเองแล้วใช่ไหม  เดินเข้าไปหาเลย”ทั้ง 5 เดินเข้าไปหารุ่นพี่ฟาเรล 

“ทำไมหอใต้มีนักเรียนน้อยจังเลยครับ รุ่นพี่ฟาเรล”เซนถามเมื่อสังเกตเห็นนักเรียนของหออื่นมากกว่าหอของตน

“ไม่รู้สิ  เป็นแบบนี้มาตั้งแต่ก่อนที่พี่จะเข้าเรียนแล้วล่ะ”ฟาเรลตอบ

“ไปกันเถอะ  มาครบแล้วใช่ไหม”ฟาเรลถาม

“คร้าบ/ค่า”เสียงทุกคนตอบรับ
Dark_ Sniper