" ชีวิตเริ่มแรก แท้จริงแล้วมีแค่ขาวกับดำ"
ปรัชญาปรำปราในตำราเขียนไว้แบบนั้น... ชีวิตของผมเองก็เหมือนกัน ที่ถ้าจะเปรียบกับรูปภาพก็คง
เป็นภาพเรียบๆแสนจืดชืด ที่มีแต่เส้นขีดตรงๆตัดผ่านไปมาอย่างเป็นระเบียบ และตรงตามแบบแผนจนเกินควร
" คิดว่าสอบเข้ามาได้ที่หนึ่งแล้วจะทำตัวกร่างได้งั้นหรอ ? "
จนกระทั่งวันหนึ่ง... สายฝนสาดซัดนำพาโชคชะตาให้ผมพบกับใครคนหนึ่งและสบตาเข้าโดยบังเอิญ
ใครคนนั้นที่มีดวงตาเศร้าหมองเหลือเกิน โดยมารู้ทีหลังว่าคือ 'รูมเมท' นิสัยไม่เป็นมิตรของตัวเองในภาคเรียนใหม่
และถึงแม้ว่าอีกฝ่ายจะดูเป็นคนเย็นชาและเอาแต่ใจอย่างร้ายกาจ... แต่ลึกลงไปแล้ว
ในความรู้สึกแบบนั้นกลับแฝงไปด้วยความอบอุ่นและอ่อนโยน
" อย่าทำหน้าแบบนั้น... มันไม่เหมาะกับนาย "
เวลาที่เดินช้าช้าไม่เคยเหลียวหลัง พ้นผ่านไปอย่างน่าใจหาย
ผมไม่รู้ตัวว่าปล่อยให้ช่องว่างระหว่างความแตกต่างลดลงไปตั้งแต่เมื่อไหร่
จะมารู้อีกที... จิตรกรรมสีขาวดำของผมก็ถูกแต่งแต้มด้วยสีสันใหม่จากเจ้าคนมือบอนนั่นไปเสียแล้ว
+ + + + + + + +
โอ้ว.. ดูเหมือนเรื่องนี้ค่อนข้างมีกระแสตอบรับนะคะ ซึ้ง Y Y
555 ติชมยังไง อยากตบเด็กเนิร์ดมั้ย มาเม้ากันที่ #ฟมพ (ฟิคมีเพียง) ด้วยนะคะ
จะรออย่างมีความหวังค่ะ > <///
:)
Shalunla
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น