วังวงแห่งจิตใจ

ข้อมูลเบื้องต้น

              กล่าวว่ามนุษย์นั้น จิตใจล้ำลึก คดเคี้ยว ยากแท้หยั่งถึง เราไม่อาจรู้ได้ว่าคนที่ทำดีกับเราตอนนี้ อนาคตจะเป็นอย่างไร ทุกคนเอาแต่สร้างกำแพงระหว่างกันโดยไม่รู้ตัว เริ่มห่างเหิน ไม่ช่วยเหลือกัน ไร้ความสามัคคี จนในที่สุดมันก็ว่างเปล่า หรือนี่จะเป็นความจริงของโลก ผู้คนไม่สามารถเปลี่ยนแปลงกันได้จริงเหรอ

เนื้อเรื่อง

กล่าวว่ามนุษย์นั้น จิตใจล้ำลึก คดเคี้ยว ยากแท้หยั่งถึง เราไม่อาจรู้ได้ว่าคนที่ทำดีกับเราตอนนี้ อนาคตจะเป็นอย่างไร ทุกคนเอาแต่สร้างกำแพงระหว่างกันโดยไม่รู้ตัว เริ่มห่างเหิน ไม่ช่วยเหลือกัน ไร้ความสามัคคี จนในที่สุดมันก็ว่างเปล่า

          คนดี ผู้ที่เสียสละ กลายเป็นสิ่งแปลกปลอมอันน่าหัวร่อของสังคม การทำคุณบูชาโทษนั้นมีอยู่ถมไป หัวเราะเยาะจนผู้ที่เคยเป็นคนดีนั้น กลัวที่ทำความดี จนต้องตามน้ำไป หัวเราะเยาะคนอื่นทั้งๆที่ไม่อยาก แต่ก็ไม่อาจขัดขืนกระแสสังคมได้ จนในมี่สุดก็เกิดเป็นวงจรอุบาทไม่จบสิ้น….

         วีระ ชายหนุ่มผู้ที่เหนื่อยล้ากับชีวิต หลังจากที่เขาจบจากมหาวิทยาลัยมาก็โดยหลอกมาโดยตลอด ทำงานที่ไหนเมื่อไหร่อย่างไรก็ไม่เคยมีความหมาย เพราะในที่สุดเขาจะเหลือติดตัวมาไม่กี่บาทตอนโดนไล่ออก

            ทั้งๆที่ตัวเขาเองนั้นเหนื่อยยากแสนเข็นหรือโดนหลอกมาแค่ไหน

            เขาก็ยังทำเป็นมองไม่เห็นว่าโดนหลอก ทำตัวให้คนอื่นด่าว่าโง่ทั้งๆที่ตัวเองฉลาด เพราะเขายังคง “เชื่อ” ในจิตใจของมนุษย์ เชื่อว่าสักวันสิ่งที่เขาทำจะไม่สูญเปล่า เชื่อสักวันจะมีคนมาตอบแทนเขาด้วยคำเพียงเล็กน้อยว่า “ขอบคุณ” เขาได้แต่บอกตัวเองว่าคงมีสักวัน และนี่เป็นสิ่งที่ทำให้เขาก้าวเดินต่อไปได้โดยไม่จบชีวิตลงเป็นข่าวหน้าหนึ่งในหนังสือพิมพ์รายวัน

             วันนี้ฝนตกเล็กน้อย ท้องฟ้าสีเทา เขายังคงก้าวเดินต่อไปยังสถานที่แห่งท้องฟ้า ในถานะ ผู้ช่วยนักบิน

             งานใหม่ อาชีพใหม่ และคงจะเป็นการเริ่มต้นใหม่ของเขา ช่วงชีวิตอันสว่างรำไร… เขาคิดว่าหลังจากย้ายมาที่นี่ทุกอยากจะเปลี่ยนไป ที่ใหม่ๆ ผู้คนใหม่ๆ บางทีเขาอาจจะพบคนที่ตามหาก็ได้…

         แต่ว่า… ก็เป็นอย่างที่คิด ไม่ว่าที่ไหน ก็ไม่เคยแตกต่างกัน

           เขาเพิ่งโดนหัวหน้างานของเขา กัปตัน ยักยอกเงินไปนับล้าน หัวหน้าของเขามีข้ออ้างที่ดูเกินจริงอย่างมาก เพราะว่าเขาบอกว่าลูกสาวของเขานั้นใกล้จะตายอยู่รอมร่อ ต้องใช้เงินมากมายมหาสารในการรักษา

         ‘จำนวนเงินขนาดไหนกัน ที่แม้แต่คนทำงานอย่างกัปตันเครื่องบินก็ยังไม่มีปัญญาจ่าย?’

          เขาพูดกับตัวเองพลางนั่งเหม่อลอยไปอย่างไร้ความหมาย ถึงแม้จะฟังดูเกินจริงแค่ไหน

แต่เขาก็ไม่กล้าที่จะด่าว่าอะไร  ‘หากว่ามันเป็นเรื่องจริงล่ะ…’ แค่คำไม่กี่พยางค์นี้ ก็ผลักดันให้เขาจมลงไปอยู่กับความสิ้นหวังได้

           เขาแทบไม่เหลืออะไรอีกแล้ว วันนี้คงเป็นวันสุดท้ายในการทำงานของเขา เพราะเขาเพิ่งจะได้รับซองสีขาวบนโต๊ะวันนี้

            เศร้าจนแถบร้องให้ กลัวจนไม่กล้าเปิดดู ได้แต่นั่งเครียดอยู่ตัวคนเดียวเท่านั้น จนตัวเองหนีมาบนเครื่องบินนี้ ไม่ยอมเปิดอ่าน…

           อีกไม่นานเครื่องบินก็จะออกจากท่า เขาที่นั่งเหม่อลอยอยู่ที่ห้องคนขับก็ตัดสินใจเช็คเครื่องอีกครั้ง ก่อนจะทำการขึ้นบินไปยังจุดหมายปลายทางครั้งสุดท้ายของเขาพร้อมกับเพื่อนร่วมงานที่ใจไม่ซื่อคนนี้

        ทุกอย่างดูดีในช่วงแรกๆ การเดินทางปลอดภัยเป็นที่หนึ่ง สวัสดิภาพ บลาๆๆ มันก็เป็นเพียงแค่โฆษณาชวนเชื่อเท่านั้น

           เครื่องบินเกิดการขัดข้องอย่างหนัก เพราะการตรวจดูเครื่องแบบขอไปทีของช่าง และความชะล่าใจและประมาทของเขาที่ไม่ตรวจเช็คดูให้ดีๆ

            ในไม่ช้าเครื่องบินก็จะตกลง บนเครื่องเริ่มวุ่นวาย ปีกซ้ายระเบิดเป็นจุณ ที่ยังคงทรงตัวได้นี่เรียกได้ว่าเป็นปาฎิหาริย์ของแท้

             เสียงเอะอะโวยวายดังลั่นไปทั่ว ไม่เว้นแม้แต่พนักงานบริการทั้งหลาย มีทั้งคำด่า คำสาปแช่งสารพัด คำสวดพาวนา อนิจจา ทุกอย่างล้วนสูญเปล่ายิ่งนัก สุดท้าย…ก็โทษกันเอง

              เครื่องบินกำลังจะเสียการทรงตัว ทุกอย่างเริ่มพังไม่เป็นท่า เครื่องเริ่มหมุนควงสว่านโหม่งโลกอย่างไม่มีทางช่วยได้

         ในขณะนั้นเองจู่ๆโลกก็หยุดลงกะทันหัน

         ทุกอย่างเหมือนหยุดเวลาเอาไว้ ไม่ขยับ ไม่มีเสียง มีแต่วีระเท่านั้นที่รู้สึกตัว ขยับได้และตื่นตกใจอยู่ตัวคนเดียว

       เขาต้องตกใจสุดขีดเมื่อเขาได้มองไปยังแสงที่สาดมายังตัวเขา อบอุ่น แต่เต็มไปด้วยพลัง

 อ้าปากค้าง มองไปอย่างแทบไม่เชื่อสายตา สิ่งที่ไม่มีอยู่จริงกลังปรากฏอยู่ต่อหน้าเขา

       “มนุษย์เอ๋ย… ข้ามาเสวนากับเจ้า…”เทวดากล่าว

       “สงสัยเราคงสติแตกไปแล้วแน่ หรือไม่ก็ตายไปแล้ว…”เขาพูดออกมาเบาๆ

      “เจ้าไม่ได้สติแตกหรือตายไปแล้วแต่อย่างไร เจ้ายังคงมีชีวิตอยู่… ข้าได้หยุดเวลาไว้ และมาเสวนากับเจ้า ณ ที่นี่ ตอนนี้ จงดีใจเสียเถิด เพราะน้อยคนนัก จะมีโอกาสเช่นนี้”

      “โอ้… ถ้าอย่างนั้น ท่านเทวดาผู้ยิ่งใหญ่ท่านนี้ทำไมถึงมาพูดคุยกับผมล่ะ ทั้งๆที่เมื่อก่อนก็ไม่เคยแม้แต่จะโผล่ออกมาแท้ๆ ทำไมถึงหยุดเวลาแทนที่จะช่วยพวกเรา…ช่วยพวกเค้า! ท่านมามัวเสียเวลาพูดคุยกับผมทำไมกัน!?”

        “เพราะทุกอย่างล้วนเป็นไปตามกรรม…และเพราะว่าเจ้ามันแปลกประหลาดยังไงล่ะ”

       “เอ๊ะ…”เขาอุทานขึ้นมาอย่างไม่เข้าใจ      

          “ในขณะที่คนอื่นเอาแต่ร้องลั่นเอะอะโวยวาย เอาแต่โทษกันและกัน มีแต่เจ้าเท่านั้นที่เสียใจแทนพวกเขา มีเพียงเจ้าคนเดียวที่คิดถึงคนอื่น สิ่งเหล่านี้ถือเป็นสิ่งแปลกประหลาดมากไม่สิ…แทบเป็นไปไม่ได้ของมนุษย์ตอนนี้เลยต่างหาก”

         “เพราะสิ่งนี้เอง ทำให้ข้าสนใจเจ้ายิ่งนัก…”

       “ข้าอยากรู้ เหตุใดเจ้าจึงยอมทุ่มเทให้กับผู้อื่นถึงเพียงนี้ ทำไมเจ้าถึงยังทำตัวให้คนอื่นด่าว่างี่เง่า ทำไมเจ้าถึงยังทำตัวเป็นคนดีอยู่ได้ ข้านั้นสงสัยจนทนไม่ไหว…”

        ‘แม้แต่เทวดายังหาว่าเรางี่เง่างั้นเหรอนี่’วีระคิดในใจ

          “ก็ได้…ไหนๆท่านก็อุตส่ามา… ผมก็จะเล่าให้ฟัง”

          “ท่านเทวดา… ท่านที่คิดว่าทุกอย่างล้วนเป็นไปตามกรรมนั้นคงจะไม่เข้าใจ… ท่านได้สังเกตมั้ยว่าช่วงนี้มีแต่คนไปนรกทั้งนั้น สวรรค์ของท่านโล่งแจ้ง แทบจะไร้เทวดามาอยู่อาศัยเลยใช่หรือไม่ ท่านมีอำนาจพลังประหลาด ลึกลับ แต่กลับไม่ยอมช่วยเหลือผู้คน…

           ท่านเคยลงมาดูยังโลกมนุษย์ขณะนี้หรือเปล่า ทุกๆสิ่งที่พวกเขาทำกันก็เพื่อผลตอบแทน รายได้ แม้แต่พระเองสมัยนี้ก็ยังทำให้เสื่อมศรัทธาได้…”

              ทั้งๆที่โดนว่าไปขนาดนี้ แต่เทวดาก็ยังลอยอยู่นิ่งๆ ฟังอย่างคนมีมารยาท…

สมกับเป็นเทวดาจริงๆ เป็นคนดีอย่างที่คิดไว้

          “โลกเริ่มไม่น่าอยู่ขึ้นทุกวัน เปิดข่าวขึ้นมาก็มีแต่ข่าวร้ายๆ ไม่ก็ไร้สาระ คนดีมีเพียงแค่หยิบมือ… ไม่สิ แทบไม่มีเลยต่างหาก พวกที่เป็นคนดีก็อยู่แบบหาเช้ากินค่ำ อยู่อย่างสุตจริต อดมื้อกินมื้อ ในขณะที่คนชั่วกินอยู่อย่างหรูหราอยู่อย่างสุขสบายบนกองเงินกองทอง

         เมืองก็เหมือนท่อระบายน้ำ อุดตันไปด้วยขยะที่เรียกว่าเศษซากจากการกระทำอันเห็นแก่ได้ของพวก ‘ผู้ดี’ คนดีที่ดีจริงๆที่คอยเก็บเศษซากไม่ให้ท่อมันตันก็มีเพียงน้อยนิด แทบจะนับคนได้ทั้งๆที่เป็นเมืองที่ใหญ่โตขนาดนี้

          จนสุดท้าย ท่อมันก็ตัน… น้ำมันก็ท่วมพวกผู้ดีทั้งหลาย… แต่พวกนั้นกลับเอาแต่โทษว่าเป็นความผิดของคนดีทั้งหลายที่ไม่เก็บรักษาทำความสะอาดกันให้ดีๆ”

       ในดวงตาของวีระเริ่มมีน้ำตาเล็ด เขาไม่เคยระบายความในใจแก่ใครมาก่อน

       “ท่านรู้รึเปล่าว่าคนพวกนั้นที่คอยเก็บขยะล้างท่อให้ตลอดน่ะ มันรู้สึกยังไง ท่านเคยรู้รึเปล่าทั้งๆที่เป็นแบบนั้น ผมก็ยังไม่อยากหยุดทำมัน… เพราะว่าหากโลกนี้ไม่มีคนอย่างเราอยู่ละก็ โลกเรามันคงไร้ความหมาย โลกที่มีแต่น้ำเน่าโสโครกนั้นไม่มีคนอยากอยู่หรอก”

        “ถ้าหากโลกนี้ไม่มีคนดีอยู่ละก็ ผมเองก็จะเป็นให้เอง ตรงนี้ไงล่ะ!”

        เทวดาได้เพียงแต่อยู่นิ่งๆ มองดูวีระอย่างสมเพชเท่านั้น

       “ท่าเช่นนั้น ข้าจะให้เจ้าขอเลือกอะไรก็ได้หนึ่งอย่างละกัน เพื่อเห็นแก่ความดีของเจ้า… เจ้าจะขอให้ตัวเองรอดตายเพื่ออยู่ต่อไป… หรือจะเลือกให้ชีวิตเจ้า แลกกับชีวิตของคนพวกนี้”

      “ผมขอให้ใช้ชีวิตของผมแลกกับชีวิตทุกคนบนเครื่องบินลำนี้ได้หรือเปล่า…”วีระพูดออกไปแบบไม่ต้องคิดเลย

      “ข้านึกแล้ว…แต่เหตุใดเจายังคงยืนกรานจะขอแบบนั้นล่ะ เจ้าจะขอให้เอาตัวเองรอดไปคนเดียวก็ได้ วิญญาณเจ้าคนเดียวยังสูงส่งกว่าคนพวกนี้รวมกันอีก คนพวกนี้รังแต่จะหนักโลกมิใช่รึ หากหายไปซักฝูงนึงก็ไม่เป็นไรไม่ใช่รึ…”

       “คนพวกนี้อาจจะเป็นอย่างที่ผมพูด… แต่พวกเขาก็อาจจะยังคงมีลูก… มีครอบครัว หากพวกเขาตายไปแล้ว… ใครจะคอยดูแลคนพวกนั้น ผมไม่อยากให้คนรุ่นต่อไปเจ็บปวด หรือต้องมาจบลงเป็นคนที่คอยเอาแต่จะทิ้งขยะลงท่อระบายน้ำอีกแล้ว…”

       “เจ้าเองก็มีครอบครัวมิใช่รึ…หากเจ้าตายไปใครกันที่จะเลี้ยงดูครอบครัวของเจ้า…”

   เทวดาเอาแต่ตั้งคำถามเรื่อยๆ ทั้งๆที่มีพลังขนาดนี้แต่กลับเลือกที่จะถามเอาตรงๆ โดยไม่กลัวที่ผมอาจจะโกหก เชื่อใจคนแปลกหน้าโดยสมบูรณ์แบบนี้…

        “ผมไม่มีอีกแล้วล่ะ… นับตั้งแต่ผมยอมเปลี่ยนแปลงตัวเองมาเป็นคนแบบนี้ พวกเขาก็ทิ้งผมไปทันที…”วีระเอ่ยออกมาอย่างเศร้าสร้อย

       “แล้วเจ้าจะทิ้งพวกนั้นไปแบบที่พวกเขาทิ้งเจ้างั้นเหรอ ปากก็ว่าอย่างแต่การกระทำก็เป็นอีกอย่าง… แล้ว-”

        “ถ้าอย่างนั้นจะให้ผมทำยังไงล่ะ! ยอมตายกันทั้งหมดนี่เหรอ! ท่านเป็นคนเสนอเองไม่ใช่เหรอว่าใจให้ผมตายหรือพวกเค้าตาย! เป็นท่านท่านจะเลือกอะไรล่า ตอบผมมาซี่!..”

        “…” เทวดาไม่ตอบ

       “ใช่ว่าทุกคนจะเลือกแบบนี้ได้ ตั้งแต่ท่านตั้งคำถามให้ผมเลือกท่านก็รู้อยู่แต่แรกแล้วไม่ใช่เหรอไงว่าผมจะเลือกอะไร!”

       “ผมไม่อยากตาย… ใครๆก็ไม่อยากมาตาย ท่านเองตอนมีชีวิตอยู่เองก็ไม่อยากตายแน่ๆ

เช่นเดียวกับเราทุกคน…ทุกคนบนเครื่องบินลำนี้…”

        วีระเริ่มเอาแต่ร้องให้ สะอึกสะอื้น

       “หากเจ้าตายตอนนี้ก็จะไม่มีอะไรเปลี่ยน… ทุกอย่างก็จะยังคงเหมือนเดิมนะ… เจ้าแน่ใจจริงๆแล้วเหรอ หากสักวันนึงจะมีคนแบบเจ้ามาอีกล่ะ…”

       “ผมได้ตัดสินใจไปแล้ว…ถึงตอนนั้นอย่าได้ถามอะไรเช่นนี้อีก ผมไม่อยากให้ใครต้องทนเลือกอะไรแบบนี้อีกแล้วถ้าหากนี้เป็นชะตากรรม ก็ขออย่าให้มันเป็นไปเถอะ ”วีระพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ทำใจรับความตายได้ในที่สุด

         “ถ้าเช่นนั้น ก็ขอให้มันเป็นไปอย่างเดิม… มนุษย์เอ๋ย เจ้า…จะรอดตาย…”

       วีระพูดไม่ได้… อยู่ๆเหมือนมีอะไรมาปิดปากไว้ เหมือนโดนอะไรเหนี่ยวรั้ง จะร้องตะโกนสาปแช่งก็ไม่ได้ ไร้พลัง คนที่เรียกตัวเองว่าเป็นคนดี สุดท้ายก็ไม่แม้แต่จะช่วยเหลือใครได้งั้นเหรอ…

       “ชะตากรรมนั้นโหดร้ายเสมอ… สิ่งที่เจ้าทำได้ นั้นคือเป็นพลังมุ่งต่อไป…จงเชื่อมั่นสะว่าสักวันนึงมันจะมีอะไรเปลี่ยนแปลง…ไป…”เขาไม่ได้ยินเสียงอีกต่อไป คำพูดท่อนต่อไปนั้นสูญเปล่า

     แสงสว่างแสบตาขึ้นเรื่อยๆ เจิดจ้าจนเขามองไม่ได้อีกต่อไป ได้แต่ร้องให้อยู่อย่างนั้น

      แล้วทุกอย่างก็ถูกแสงนั้นกลืนกินหายไป…

.

.

.

.

.

       วีระ ตื่นขึ้นมาบนโรงพยาบาลท่ามกลางนักข่าวมากมาย แม้แต่ครอบครัวที่ไม่เคยติดต่อมาเลยก็ยังมาหาเขา ‘รองกัปตันผู้รอดชีวิตอย่างปาฏิหาริย์’

        ทั้งๆที่เป็นแบบนั้น เขาเองก็ไม่ดีใจสักนิด เอาแต่โทษตัวเอง เอาแต่ก่นด่าสาปแช่งเทวดาองค์นั้น… ใช่ เขายังจำทุกอย่างได้ดี

          การบำบัดร่างกายเป็นไปอย่างทรมานแสนสาหัด แม้ครอบครัวหรือพวกนักข่าวจะคอยแวะเวียนกันมา แต่เมื่อเวลาผ่านไป ไม่นานทุกคนก็ลืมเลือนไป… มีเพียวเด็กสาวที่เขาไม่รู้จักเท่านั้นที่คอยมาแวะเวียนเยี่ยมเขา

          หลังจากที่กลับมายังคอนโดแล้ว เขาที่เอาแต่ทำตัวเป็นผีตายซาก ไม่เอาอะไรซักอย่าง… ก็ยังคงจมอยู่กับอดีตต่อไป

          ดื่มเหล้า ไม่ไปทำงาน เอาแต่อยู่ห้อง ทำตัวไม่เป็นผู้เป็นคน เริ่มเสียใจที่ตัวเองเอาแต่เชื่อใจคนอื่น เสียใจที่ตนเองทำตัวเป็นคนดี…

       ตกเย็นวันหนึ่งก็มีเด็กคนหนึ่งเอาจดหมายมาให้…

       เขาที่ลองเปิดอ่านดูก็ตกใจ เพราะมันเป็นใบโอนย้ายสิทธิการดูแลเด็ก และ…เด็กคนนั้นเป็นลูกของกัปตัน… หัวหน้าใจคตของเขา… แต่จดหมายไม่ได้สอดมาแค่ใบโอนย้ายเฉยๆ

         แต่มีข้อความเขียนด้วยลายมือบรรจง… เขียนถึงเขา…

“   ถึงนาย วีรพัทธ์ ที่เคารพ

              ผมรู้ว่าผมคงไม่มีหน้ามาพูดคุยกับคุณอีกต่อไป ผมไม่มีหน้ามาฝากลูกของผมไว้กับคุณ ผมรู้ว่าหลังจากนี้ไม่นานผมจะไปมอบตัวข้อหายักยอกเงินผู้อื่น…

               แต่คุณรู้มั้ย… ผมนั้นตั้งแต่เด็กเอาแต่ทะเยอทะยาน พอแก่ตัวมาก็เอาแต่มุ่งหน้าอย่างเดียวไม่สนใจคนข้างหลัง พอมารู้สึกตัวอีกที ภรรยาผมก็เสียไปแล้ว เหลือเพียงผมกับลูก

ผมที่เอาแต่เสียใจก็ได้ใช้เงินทั้งหลายไปอย่างสุรุ่ยสุร่ายไปจนหมด ทั้งเล่นหวย เล่นม้า การพนัน…    

               ผมไม่ได้รู้ตัวเลยว่าลูกของผมป่วยหนักแค่ไหน ผมไม่ได้รู้ตัวเลยว่าทำอะไรลงไป

แต่ว่าผมมีเพียงอย่างเดียวที่อยากจะบอกคุณไว้

         “ขอบคุณ” สำหรับสิ่งต่างๆทั้งหมด “ขอบคุณ”สำหรับชีวิตของลูกผม สำหรับทุกๆอย่าง… ขอให้นี่เป็นคำขอครั้งสุดท้ายของผมได้หรือไม่ คุณวีระ…

                                                                        นาย ศักสิทธิ์ คงปัญญา                       ”

            คำที่เขาตามหามานานแสนนาน ในที่สุดก็ได้รับมัน

            วีระ วิ่งเข้าไปในห้อง ไปยังซองสีขาวที่เขาไม่เคยเปิดดูซองนั้น ข้างในนั้น เป็นใบโอนตำแหน่งกัปตันและใบจบการศึกษาการเป็นผู้ช่วยนักบิน… หาใช่ใบไล่ออกจากงานอย่างที่เขาคิดไว้ จากกัปตันใจคตของเขา…  แท้จริงแล้วเขานั้นเองนั่นแหละ ที่ไม่ยอมเชื่อใจคนอื่น คิดแต่ว่าคนอื่นนั้นไม่ดีกันหมดทุกคน

         เด็กที่ยืนอยู่หน้าห้องของเขา เด็กที่คอยมาเยี่ยมเขาตลอดที่โรงพยาบาล เด็กที่มีรูปอยู่ในซองจดหมายที่เขาได้รับ คือคนเดียวกัน… และกำลังยืนอยู่ต่อหน้าเขา…

       มันทำให้ วีระ นึกคำพูดที่ขาดตอนของเทวดาตอนนั้นออก

         “ความจริงแล้ว ข้าจะสามารถเลือกคนที่จะรอดได้เพียงคนเดียวเท่านั้น ข้าได้คุยกับคนบนเครื่องบินนั้นทั้งหมดพร้อมกันหลังจากที่คุยกับเจ้า พวกเขาทุกคนเลือกที่จะให้เจ้าเป็นคนรอดหลังจากที่ข้าเล่าเรื่องของเจ้าให้พวกเขาฟัง เจ้าเป็นคนจิตใจดีงาม วีระ… มนุษย์เอ๋ย จงรับโอกาสครั้งนี้ไป…และจงใช้มันให้คุ้มค่า… เพื่อไม่ให้ทุกคนบนนี้ต้องเสียใจภายหลังเถิด….”

     ขอเจ้าจงจงเชื่อมั่นต่อไป…

     เขาร้องให้ออกมา หัวเราะไปด้วย พลางเดินเข้าไปหาเด็กแล้วพูดว่า

“สวัสดีนะ… พ่อชื่อวีระนะ จะเป็นพ่อใหม่ให้กับหนู… เข้าบ้านมา… เดี๋ยวพ่อจะหาอะไรให้ทานนะ…”

                                                    แล้วคุณล่ะ ได้รับข้อคิดอะไรจากเรื่องนี้บ้าง…