คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : CHAPTER THREE จุด จุด จุด
03 จุด จุด จุด
แดฮยอนมองโทรศัพท์ในมือ ที่มีไลน์ของจุนฮงส่งมาบอกว่า ‘วันนี้ไม่ต้องมารับ ทำงานกลุ่ม 2คนบ้านจงออบกลับดึกครับ‘
ตอนนี้แดฮยอนอยู่ในตึกวิศวะ นั่งมองชีทในมือแต่ใจกลับนึกถึงเรื่องของจุนฮง กลับดึกงั้นหรอ อืม ผมก็มีเวลาว่างอยู่ไม่น้อยน่ะสิ ไปกินเหล้ากับเพื่อนดีไหม จะนอนรอจุนฮงกลับคอนโดมันก็ว่างเกินไป
มือหนาหยิบไอโฟนขึ้นมาเลื่อนดูเบอร์ และก็สะดุดกับเบอร์ๆนึง มันถูกเมมไว้ด้วยอิโมจิหัวใจสีเหลือง และภาพในหัวก็ลอยจึ้นมาเสียดื้อๆ
“เจอกันเมื่อพี่ต้องการนะ”
ทำงานบ้านจงออบหรอ... กลุ่มละ 2 คน ก็ไม่น่าจะมีวีอยู่ด้วย คิดได้แบบนั้นก็เก็บไอโฟนใส่ในกระเป๋าและนั่งเบื่อในไม่กี่นาทีต่อมาก็หมดการเรียนของวันนี้แล้ว แดฮยอนเดินลงมาจากตึก ตรงไปยังรถคันสวย เข้าไปนั่งเรียบร้อยก่อนจะ ส่งข้อความไลน์ไปให้แฟนตัวเอง
‘เสร็จแล้วบอกนะครับที่รัก ดึกแค่ไหนเดี๋ยวไปรับ’
แน่นอนหยอดคำหวานใส่ไปเติมความล่อลื่นให้กับความรัก และจัดการบึ่งรถมุ่งไปที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง หรูพอสมควร สั่งห้องวีไอพีและจัดการโทรไปหาเบอร์ที่เมมเป็นรูปหัวใจสีเหลือง ไม่นานเจ้าตัวก็รับ
“ฮัลโหล ครับ ”
(อยากเจอผมแล้วหรอ ไวกว่าที่คิดนะครับ หึ)
“แต่พี่ว่าช้า อยากรู้จักเราให้มากกว่านี้ ”
(อ้อ หรอครับ)
“มาหาพี่หน่อย ที่ XXXX”
(โอเคครับ เคลียร์อะไรๆให้ดีๆล้ะครับ ม้วฟ)
แดฮยอนวางสายลงพร้อมกับยิ้มกรุ่มกริ่ม จุนฮงนี่มีเพื่อนแบบนี้ได้ไงกัน แซ่บแบบนี้คงไม่ต้องสอนอะไรให้ยุ่งยาก
มองนาฬิกาพบว่าตอนนี้ 16.00 กว่าๆแล้ว ปี 1 ทันตแพทย์คงเลิกเรียนแล้วแหงๆ จึงกดเข้าแอพกล้องและเปลี่ยนเป็นกล้องหน้า เซ็ทผมให้ดูดีกว่านี้หน่อย
เอาหล่ะ หล่อแล้ว
...
“อมยิ้มอะไรอ่ะมึง” จงออบถามขึ้นหลังจากเห็นเพื่อนที่นั่งแท็กซี่ข้างๆอมยิ้มกับไอโฟนที่อยู่ในมือ
“ดูดิ่มึง กูจะแกล้งกลับไปเองไม่ต้องดึกดีป่ะ” จุนฮงโชว์ช่องแชทไลน์ของแดฮยอนให้จงออบดู ก่อนร่างข้างๆจะเหล่ตามอง
“งั้นมึงต้องรีบพิมพ์วิจัยแบบเร็วๆนะ เสร็จเมื่อไหร่มึงกลับได้”
จุนฮงพยักหน้าก่อนจะมองออกนอกหน้าต่าง นี่ถ้าเขากลับไปโดยที่ไม่ดึกและซื้อเค้กสตอเบอร์รี่ของโปรดไปให้ จะต้องเซอร์ไพส์แน่ๆ คิกๆ
จุนฮงเเละจงออบเดินเข้ามาในบ้านหลังหนึ่ง บ้านหลังนี้ไม่ใหญ่มากเเต่การตบเเต่งดูวินเทจ และดูเป็นบ้านชั้นเดียวที่สวยงามหลังหนึ่ง
"ตามสบายเลยนะเพื่อน กูไปเอาโน๊ตบุคแปป" หลังจากที่จงออบพูด จุนฮงก็นั่งตรงโซฟาและหยิบเอกสารตัวอย่างวิจัยมา เพื่อดูสิ่งที่ต้องทำ
"อ่ะ นี่ มึงทำดำเนินการวิจัยนะ เดี๋ยวกูคิดปัญหาเเละสาเหตุเอง" จงออบยื่นโน๊ตบุคสีดำให้เเละนั่งลงข้างๆเพื่อนรักก่อนจะเปิดโน๊ตบุคอีกเครื่อง
"กูจะต้องทำเสร็จก่อนสามทุ่มครึ่ง คิกๆ" จงออบหรี่ตามองจุนฮงที่มุ่งมั่น .. คือมึงเเน่ใจนะ ? วิจัยเลยนะว้อย
ก่อนทำงานก็ขอเชคไอจีซะหน่อย จงออบหยิบไอโฟนขึ้นมาก่อนจะกดเข้าไป ในเเอพ Instagram เลื่อนดูอะไรเรื่อยเปื่อยก่อนจะชะงักนิ้วหัวเเม่มือที่กำลังเลื่อน
ภาพของเพื่อนในคณะกับรุ่นพี่คนนึง เเน่นอน จงออบไม่ได้สนใจเพื่อนเเต่ดันเพ่งไปที่รุ่นพี่ที่ชูสองนิ้วอยู่ข้างๆ กดไปในภาพทำให้เเท็กขึ้น ก็ลองกดเข้าไปดู..
'YJAYO'
น่ารักดีเเฮะ กดฟอลซะหน่อยก็ไม่เสียหาย นิ้วโป้งทำการกดฟอลเรียบร้อยเเต่ไม่ทันไร..
ปึ่กก
"โอ้ยย มึงตบหัวกูทำไม"
"รีบทำดิ่มึง กูรีบ อันเด้อสเเต๊น????? " จุนฮงชี้หน้าเพื่อนตัวดีก่อนที่จงออบจะพยักหน้าเอือมๆเเละยกโน๊ตบุคมาไว้บนตัก
21.27 น.
"มึง เหลือบรรณานุกรมกับสารบัญ" จงออบบอกเพื่อนที่กำลังนั่งพิมพ์อย่างใจจดใจจ่อ
"มึงทำเลยย กูทำส่วนของกูจะเสร็จเเล้ว "
"มึงนี่เป็นเพื่อนที่ดีมาก - -" จงออบมองเพื่อนที่กุรีกุจอเซฟงานไว้และรีบเก็บของใส่กระเป๋า
“กูไปละน้า จุ้บ” ส่งจูบให้จงออบอย่างามๆ ก่อนจะเดินมาหน้าซอยและเรียกแท็กซี่ ไปยังร้อนเค้กร้านโปรดของแดฮยอน
ตอนนี้พึ่งสามทุ่มครึ่งกว่าๆ จะยังรอเรารึเปล่านะ ><
ณ บาร์XV
“เมาแล้วนะครับ กลับคอนโดของพี่ไหม ” ตอนนี้วีกับแดฮยอนมากินเบียร์กันที่บาร์ชื่อดังแห่งหนึ่งหลังจากตกลงกันในร้านอาหาร
“พี่ยังไม่เมาน่า ถ้าเมาแล้วเราจะไปส่งพี่หรอหืม” แดฮยอนกระดกแก้วเบียร์เข้าปากก่อนจะหันไปหอมแก้มวีที่นั่งอยู่ข้างๆ
“เดี๋ยวผมไปส่งเองครับพี่แดฮยอน : ) ” วียิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะชะโงกหน้ามางับหูแดฮยอนเบาๆ ตอนนี้แดฮยอนคงไม่เหลือสติคิดผิดชอบชั่วดีแล้วล่ะ
“ไปต่อกันที่คอนโดพี่ได้ไหมครับ ที่นี่คนเยอะจัง ผมไม่ค่อยชอบ” วีสอดมือเข้าไปในไรผมสีดำสนิทของแดฮยอนที่กำลังซุกไซร้ลำคอตัวเองอยู่ ก่อนจะออกแรงดึงเบาๆ
“ไปสิ่ครับน้องวี” ริมฝีปากบางกระตุกยิ้มที่ได้ยินดังนั้น ก่อนจะพยุงแดฮยอนออกจากที่บาร์และตรงไปยังรถหรู ขึ้นขับซะเองเพราะวีก็ขับรถเป็นอยู่แล้ว
รถออดี้สีดำสนิทแล่นไปตามถนน อีกคนก็กึ่งหลับกึ่งตื่น อีกคนก็มีความคิดในหัววุ่นไปหมด
นี่จะทำยังไงดีนะ จะให้จุนฮงมาเห็นหรือทิ้งรอยไว้ดี ? หึ
ขอโทษกามเทพที่ยิงลูกศรให้จุนฮงกับพี่แดฮยอนด้วยนะครับ เพราะตอนนี้ผมจะทำการดึงมันออกมาเอง : )
22.12 น.
“พี่แดฮยอนนนนน” จุนฮงเดินเข้ามาในคอนโดหลังจากรูดคีย์การ์ดเสร็จเรียนร้อย เดินเข้ามาในเคาว์เตอร์ครัวก่อนจะวางถุงเค้กลง
“อยู่ไหนเนี่ย” ระหว่างที่เดินไปห้องนอนก็สังเกตเห็นเน็กไทด์มหาวิทลัยเดียวกับที่เรียนอยู่มันวางอยู่ที่พื้น มันคงไม่แปลกอะไรเพราะแดฮยอนก็เรียนที่มหาวิทลัยเดียวกันกับจุนฮงแต่... ที่เน็กไทด์นั้นมันดันมีป้ายชื่อของคนที่จุนฮงคุ้นมากที่สุดหนีบไว้อยู่
‘คิม แทฮยอง
รหัสนักศึกษา 2761 คณะทันตะแพทย์ศาสตร์’
คิ้วเรียวขมวดวุ่นก่อนจะรีบเร่งฝีเท้าไปเปิดประตูห้องนอน และภาพที่ทำให้จุนฮงอึ้งไปชั่วขณะก่อนน้ำตาจะหยดลงสู่ใบหน้าใส
‘พี่แดฮยอน อ๊า.. อื้ออ’
‘วีครับ อืม... อ่าห์’
สมองของจุนฮงประมวลผลกับสิ่งที่ตาเห็น นี่ผมต้องทำไงต่อไปหรอ เดินเข้าไปขัดจังหวะ หรือควรจะเดินออกไป... ฮึก
สองขาก้าวถอยหลังก่อนจะหยิบกระเป๋าขึ้นสะพาย เดินออกไปจากประตูคอนโดทันที นี่ฝันอยู่ใช่ไหม ? ก้อนเนื้อข้างซ้ายที่มันเจ็บอยู่นี่ มันยังเต้นอยู่ใช่ไหม
ผม... อยากหายไปจากโลกนี้จัง
ที่รัก ที่จริงมันไม่มีออบเเจนะ TT เเต่มีคอมเม้นมา ไรท์ก็จัดให้ 555 ตอนนี้ก็ไม่ค่อยดราม่าสักเท่าไร ฮรือ (?)
B
B<
ความคิดเห็น