FIC EXO (KAILU/CHANBAEK/HUNHO/etc.)

ลำดับตอนที่ #7 : [FIC KAI x LUHAN] PAST OF LIST (30%)

เห่นโหล่วทุกคนนน กลับมาพร้อมกับช็อตฟิคไคลู่สั้นๆ #O#
ยังจะมีคนอ่านเหมือนเดิมมั้ยก็ไม่รู้....หายไปนานขนาดนี้ T_T
ไปอ่านกันเลยค่าา ปิ๊งง!





'ผมไม่ให้พี่ไป'

'แต่พี่ต้องกลับไปบ้านพี่ ตอนนี้ครอบครัวพี่มีปัญหาเรื่องเงินนะ พี่บอกเราไปแล้วหนิ ทำไมไม่เข้าใจพี่อีก'

'ผมจะส่งพี่เรียนเอง อยู่กับผมที่นี่นะ....'

'พี่ทำไม่ได้จริงๆ ไม่ใช่ว่าพี่ไม่อยากอยู่นะ เข้าใจพี่บ้างสิ'

'โธ่เว้ย!!!! ถ้าพี่กับผมอยู่ห่างกันขนาดนี้ มันจะมีความหมายอะไร!!'

'เราคุยโทรศัพท์กันได้นะจงอิน พี่จะพยายามหาทางกลับมาเรียนที่นี่นะ'

'เราจะคุยโทรศัพท์กันได้ทุกวันเลยรึไง ทุกเวลาเหมือนผมอยู่ที่นี่กับพี่รึเปล่า!? แล้วตอนไหนที่จะได้กลับหาห้ะ!? ตอนไหนพี่ตอบผมได้มั้ย!!?'

'พี่....ไม่รู้'

'ผมว่าเราเลิกกันเถอะ'






"ลุงครับ นี่ค่าแท็กซี่ ไม่ต้องทอนนะครับ" ผมยิ้มให้กับลุงแท็กซี่ที่มาส่งผมที่สตูดิโอของนิตยาสารวัยรุ่นชื่อดังของเกาหลีก่อนจะลงจากรถ 

สงสัยกันล่ะซิว่าผมมาทำอะไรที่นี่

วันนี้ผมมีงานถ่ายแบบกับช่างภาพคนหนึ่ง ชื่ิอ'คิมจินอุน' ผมรู้จักช่างภาพคนนี้นะ! เขาเป็นช่างภาพที่มีชื่อเสียงในเกาหลีพอสมควรเลยแหละ ถึงผมจะเป็นคนจีนและพึ่งมาอยู่เกาหลีได้เพียงแค่เดือนเศษๆ แต่ผมเคยเรียนไฮสคูลที่เกาหลีมาก่อนนะ ผมกลับไปเรียนมหาลัยที่จีนได้ประมาณปีหนึ่ง และผมก็สอบได้ทุนของมหาลัยชื่อดังของเกาหลี เลยโอนหน่วยกิตย้ายมาที่มหาลัยที่ผมสอบทุนได้ 

ดูเหมือนว่าผมจะนอกเรื่องถ่ายแบบผมไปไกล -.-

เอาเป็นว่าผมคุ้นเคยรู้จักโซลพอๆกับปักกิ่งบ้านเกิดผมเลยแหละ!

ที่ไปที่มาของการถ่ายแบบของผมในครั้งนี้คืออาทิตย์ก่อนผมไปเดินซื้อของที่เมียงดง อยู่ๆมีพี่สาวคนหนึ่งเดินเข้ามาชักชวนผมไปเป็นถ่ายแบบให้กับนิตยาสารวัยรุ่นชื่อดังของเกาหลี ตอนนั้นผมไม่ได้สนใจหรอกครับ ผมเลยปฎิเสธพี่สาวคนนั้นไป พี่สาวเลยให้นามบัตรเขากับผม เผื่อสักวันผมเปลี่ยนใจขึ้นมา แต่แล้วโชคชะตาก็ทำให้ผมโทรไปติดต่อพี่สาวคนนั้นเพื่อตกลงรับงานถ่ายแบบ ที่ทำต้องทำแบบนั้นเพราะผมช็อปเพลินจนลืมว่าเงินในกระเป๋าผมเหลือแค่นิดเดียวเองน่ะสิ เฮ้อ

ผมน่ะไม่ชอบงานในวงการแบบนี้สักเท่าไหร่หรอก แต่ก็ไม่รู้ว่าจะหาเงินใช้จากที่ไหน ถ้าโทรไปขอหม่าม๊าต้องโดนดุแน่ๆ แถมถ่ายแบบก็ไม่ได้ให้เสียหายสักหน่อย แถมยังได้ประสบการณ์อีก ทำๆไปก็ไม่เสียหายอะไรถึงผมจะไม่ชอบมันเท่าไหร่ก็เถอะ (_ _)

ตอนนี้ผมกำลังจะเปิดประตูเข้าไปในสตูดิโอถ่ายภาพของผมแล้ว ตื่นเต้นชะมัด! ขนาดผมไม่ได้ชอบงานนี้ผมยังอดตื่นเต้นไม่ได้เลย เฮ้ออ

"เฮ้ยๆๆ! ยกไฟมาวางไว้ตรงนี้ดิ เฮ้ยไอ้เสื้อดำคนนั้นเอ็งจะเอาฉากออกไปไหน แล้วได้มารึยังเตียงอ่ะ โทรหาดิวะพวกนี้ ชักช้าอะไรอยู่จะถึงเวลางานแล้วนะเว้ย!!!!"

ผม....มาผิดเวลารึเปล่า...........

ดูเหมือนว่าพวกพี่ทีมงานยังจัดฉากยังไม่เสร็จกันเลย ผมคงมาผิดเวลาจริงๆ TvT แต่พี่ซูจินนัดเวลานี้เลยนี่น่า หรือนาฬิกาผมเดินเร็วไปนะ....

"อ้าวลู่หาน! มาแล้วหรอ" หว้า...ดูเหมือนพี่ซูจินเห็นผมแล้วล่ะซิ หมุนตัวกลับไม่ทันแล้วแฮะ
พี่ซูจินคือพี่สาวคนที่มาติดต่อผมที่เมียงดงเองนะครับ ไม่ต้องงงกันๆ -_-)/

"เอ่อ..ครับ สวัสดีครับพี่ซูจิน" ผมโค้งตัวทักทายพี่ซูจินก่อนจะเกาท้ายทอยตัวเองแก้เขิน

"ผมมาเร็วไปรึเปล่าครับ ผม...เอ่อ กลับก่อนแล้วมาใหม่ก็ได้นะครับพี่"

"ไม่หรอกจ้ะลู่หาน ตามเวลานัดพี่เลย เดี๋ยวฉากก็จะเสร็จแล้ว สักพักช่างภาพคงมาน่ะ ลู่หานไปทำผมแต่งหน้ากับพี่ผู้หญิงคนอวบๆคนนั้นเลยน้า"

"ครับพี่ ขอบคุณมากครับ" ผมโค้งตัวให้พี่ซูจินอีกรอบ ก่อนจะเดินไปหาพี่ผู้หญิงคนนั้น เหมือนพี่เขาจะทานข้าวอยู่แหละ ผมควรเข้าไปหาดีมั้ยนะ มันจะเป็นการรบกวนพี่เขามั้ยนะ...

"เอ่อ...."

"อ้าว!! น้องลู่หานนายแบบวันนี้ใช่มั้ยเนี่ย" หลังจากผมยืนเก้ๆกังๆอยู่ด้านหลังพี่คนแต่งหน้าได้ไม่นาน พี่เขาก็หมุนเก้าอี้หันมาเจอผมพอดี

"ใช่ครับๆๆๆๆ" ผมพยักหน้ารัวๆก่อนจะฉีกยิ้มให้พี่เขา

"ไม่ต้องพยักหน้ารัวขนาดนั้นพี่ก็เชื่อจ้า หน้าตาน่ารักขนาดนี้ คิคิ มานั่งตรงเก้าอี้ข้างๆพี่เลยจ้า เดี๋ยวพี่แต่งให้น่ารักกว่าเดิมนะ" พี่สาวช่างแต่งหน้าบิดแก้มผมก่อนจะเปิดกระเป๋าเครื่องสำอางที่อยู่อีกโต๊ะใกล้ๆ

"วันนี้พี่จะแต่งหน้าให้ลู่หานแบบใสใสนะ ส่วนผมอาจจะเซ็ตให้ยุ่งๆนิดหนึ่ง รู้คอนเซ็ปของงานนี้แล้วใช่มั้ยลูก" พี่สาวช่างแต่งหน้าฉีดน้ำอะไรสักอย่างใส่หน้าผม ก่อนจะป้ายรองพื้นเล็กน้อยและเกลี่ยเบาๆที่หน้าผม

"เห็นพี่ซูจินบอกว่าSleeping Boyใช่รึเปล่าครับ"

"ใช่แล้วลูก พี่เลยจะแต่งให้หนูเป็นแบบใสใส ผมยุ่งนิดๆเหมือนคนพึ่งตื่นนอน หลับตานะพี่จะแต่งตาให้"

เวลาผ่านไปสักพักพี่ช่างแต่งหน้าก็แต่งหน้าให้ผมเสร็จแล้วแหละ ส่วนผมพี่เขาก็กำลังเซ็ตให้ ผมมองตัวเองในกระจกตอนนี้ดูดีเป็นบ้าเลยแฮะ ฝีมือพี่เขาเยี่ยมจริงๆ

"ฮวาริน เธอจัดการน้องลู่หานเสร็จรึยัง พี่จินอุนมาแล้วนะ" พี่ซูจินเดินเข้ามาหาพี่ช่างแต่งหน้าก่อนจะเดินเข้ามาส่องดูหน้าผม =.=

"ว้าว น่ารักจังเลยลู่หาน พี่นี่ตาถึงจริงๆเล้ยย"

"ฝีมือฉันด้วยย่ะยัยซูจิน อ่ะ เสร็จพอดี น่ารักมากเลยหนูลู่ของพี่" ผมยิ้มให้พี่ช่างแต่งหน้า เอ่อ พี่ฮวารินที่พี่ซูจินเรียกแหละครับ (_ _)

"ใส่ชุดเข้าไปนี่ต้องน่ารักมากขึ้นแน่ๆ เออฮวาริน วันนี้หลานชายของพี่จินอุนคนที่เคยมาอาทิตย์ก่อนมาด้วยแหละ ฉันเห็นเมื่อกี้แทบลมจับ หล่อลากมากกก"

"จริงหรอ กรี้ดๆ เดี๋ยวฉันต้องออกไปดูล่ะ >_< ส่วนแกพาหนูลู่หานไปแต่งตัวเลย ไม่ต้องมาขัดฉันนน"

"ย่ะะ อย่าให้ถึงคิวฉันเถอะ ป่ะลู่หาน ไปใส่ชุดกับพี่กัน" ผมนั่งฟังพี่ซูจินกับพี่ฮวารินคุยเรื่องหลานชายของคุณจินอุคได้สักพัก ผมก็ได้ลุกขึ้นเดินตามพี่ซูจินเข้าไปในอีกห้องหนึ่ง ดูเหมือนว่าจะเป็นห้องแต่งตัวนั่นแหละ เพราะมีเสื้อผ้าเต็มห้องเลย

"เดินเข้าไปเปลี่ยนชุดต้องห้องเล็กๆที่มีเลข1ตรงหลังห้องเลยนะลู่หาน ชุดห้อยอยู่ในห้องนะจ้ะ เสร็จแล้วออกไปหาพี่ข้างนอกเลยนะ พี่ไปขัดขวางยัยฮวารินก่อนนะ คึคึ"

"ฮ่าๆๆๆ ได้เลยครับ สู้ๆนะครับพี่ซูจิน!" 

"น้องลู่หานให้กำลังใจพี่ขนาดนี้ พี่ออกไปสู้กับยัยหมูฮวารินก่อนนะงั้น พี่รอข้างนอกนะค้า~" ผมยิ้มพร้อมกับชูสองนิ้วให้พี่ซูจิน ก่อนพี่แกจะเดินออกจากห้องนี้ เมื่อพี่เขาไปแล้วผมก็เดินไปห้องเล็กหมายเลขหนึ่งตามที่พี่ซูจินบอก 

ในห้องนี้มีชุดนอนสีขาวอยู่ชุดหนึ่ง และเหมือนมันจะเป็นชุดของผมแหละ ....แต่ทำไมมันเสื้อมันตัวใหญ่แล้วทำไมกางเกงมันขาสั้นจัง T_T 

ผมชักไม่แน่ใจแล้วสิว่าเป็นของผมรึเปล่า ลองใส่แล้วค่อยออกไปถามพี่ซูจินก็ได้มั้ง....

เมื่อผมสวมเสื้อและติดกระดุมเสร็จก็พบว่าเสื้อมันชายเสื้อยาวมากกก ยาวจนถึงหน้าต้นขาผมเลยแหละ พอผมลองหยิบกางเกงขึ้นมาใส่ก็พบว่ากางเกงก็สั้นมากกก สั้นจนเลยเข่าผมมาตั้งคืบหนึ่ง! ชายเสื้อแทบจะปิดปลายกางเกงผมได้อยู่แล้ว โฮกกกกก ผมต้องออกไปในสภาพนี้จริงๆหรอเนี่ยยย อายชะมัด...

ทำใช้เวลาทำใจอยู่นานก่อนจะเดินออกไปข้างนอกเพื่อไปหาพี่ซูจิน ตลอดทางที่เดินมาก็มีแต่สายตาพวกพี่ๆทีมงานมองผม บางคนถึงกับหลุดปากให้ผมได้ยินชัดๆเลยว่าเขาพูดว่าอะไรบ้าง 'ขาวจัง' 'เนียนจัง' 'น่ารักจัง' ....ว้ากกก ผมจะบ้าตายย T___T

"พ...พี่ซูจินครับ"

"ว้ายยย น้องลู่หาน ทำไมชุดเป็นแบบนี้เนี่ยย"

"อ้าว ไม่ใช่ชุดผมหรอครับ..." ภาวนาอย่าให้มันใช่เลย สาธุๆๆๆ

"ใช่ๆ ชุดนี้แหละๆ" อ้าว....แล้วพี่ซูจินจะตกใจให้ผมดีใจทำไมมม

"เอ่อ น้องลู่หานอย่าทำหน้าเสียใจแบบนั้นสิจ้ะ พี่หมายถึงชุดแบบนี้ แต่เขาเอามาให้เราผิดไซส์แน่ๆเลยแหละ พี่มั่นใจ! ชุดนอนอะไรเสื้อตัวใหญ่ แต่กางเกงสั้นแบบนี้!"

"ใช่ๆครับๆ ตอนเปลี่ยนผมก็สงสัย ให้ผมไปเปลี่ยนเป็นชุดเดิมผมก่อนได้มั้ยครับพี่ซูจิน..." ผมมองพี่ซูจินด้วยสายตาที่อ้อนวอน ก่อนจะกระพริบตาถี่ๆเพื่อให้พี่เขาเห็นใจผมยิ่งขึ้น

"อร้ายย อย่ามาทำหน้าแบบนี้กับพี่นะ พี่แพ้ผู้ชายน่ารั..."

"ซูจิน นายแบบพร้อมรึยัง"

"พ..พี่จินอุน"

"ค..คุณจินอุน เอ่อ...สวัสดีครับ" ผมก้มหัวให้พี่จินอุน ตอนนี้ผมตื่นเต้นเป็นบ้าเลย นี่ผมจะได้ถ่ายแบบจริงๆหรอเนี่ย ยิ่งเจอคุณคิมจินอุน ความตื่นเต้นผมยิ่งเพิ่มเป็นล้านเท่าเลยนะ T^T

"อ้าวสวัสดีๆไอ้หนู นี่หรอนายแบบ น่ารักดีจัง ไปหามาจากไหนอีกล่ะเนี่ยซูจิน เธอนี่เจ๋งจริงๆ ฮ่าๆๆ"

"ขอบคุณที่ชมค่ะพี่จินอุน แต่ตอนนี้เกิดปัญหาค่ะ คือชุดของนายแบบเขาส่งมาผิดไซส์ พี่จินอุนจะรอให้เขามาส่งชุดใหม่ก่อนมั้ยคะ หรือจะเริ่มถ่ายเลย" 

"ดูเหมือนจะไม่เป็นปัญหาอะไรมากนี่ แต่เสื้อยาวกางเกงสั้นไปนิด เราไม่ได้ถ่ายแบบยืนสักหน่อย ถ่ายชุดนี่ไปก่อนแล้วกัน ชุดใหม่มาส่งแล้วค่อยเปลี่ยน มันเสียเวลาเปล่าๆ" ผมได้ยินคำตอบแล้วผมแทบทรุด....เฮ้อ ผมไม่ควรทำตัวเป็นตัวปัญหาสินะ T T

"เอ่อ เอางั้นเลยนะคะ.....ลู่หานสู้ๆนะ"พี่ซูจินเข้ามากระซิบผมก่อนจะเดินไปที่อื่น ทิ้งผมให้อยู่กับคุณจินอุน

"ถ่ายแบบครั้งแรกใช่มั้ยเรา ชื่ออะไรนะ"

"ล..ลู่หานครับ เอ่อ ครั้งแรกครับๆ"

"ฮ่าๆๆ ไม่ต้องเกร็งหรอกเวลาคุยกับผมน่ะ ชิวๆ" ชิวบ้าอะไรล่ะครับคุณจินอุน มาเป็นผมแล้วจะชิวไม่ออก....

"ค...ครับๆ"

"ชื่อลู่หานนี่เป็นคนเกาหลีรึเปล่าเนี่ย"

"เปล่าครับๆ เอ่อ เป็นคนจีนครับ"

"อ้าว แล้วทำไมเราพูดภาษาเกาหลีชัดจัง"

"เอ่อ...เคยอยู่ที่นี่ครั..."

"อาจินอุน จะเริ่มถ่ายแบบเมื่อไหร่เนี่ยผมง่วงแล้.......พี่ลู่หาน"

"....จงอิน"

"อ้าวทำไมสองคนนี้รู้จักกันล่ะเนี่ย อางงแล้วนะจงอิน"

"เปล่าครับอา แค่เคยรู้จักกันนานมาแล้วครับ"
เขามองหน้าผมด้วยสายตาที่เหมือนเดิม...เหมือนสายตาที่เขาใช้มองผม สายตาที่บางทีก็ดูเหมือนจะห่วงใย แต่บางทีมันกลับดูเฉยชา

"อ้าวหรอ ดีแล้วๆ เดี๋ยวลู่หานสแตนด์บายเตรียมถ่ายเลยนะ ส่วนแก ไอ้จงอินตามอามาดูการทำงานของอา"

"ครับอา เดี๋ยวผมตามไป" 
ผมมองคุณจินอุนที่ยิ้มให้ผมก่อนจะค่อยๆเดินจากผมไป ปล่อยให้ผมอยู่กับจงอิน...แค่สองคน

"ไง ไม่ทักทายกันหน่อยหรอ...พี่ลู่หาน" เขาเหยียดยิ้ม ก่อนจะเดินเข้าใกล้ผมกว่าเดิม 
หนึ่งปีผ่านไป...เขาแทบไม่ได้เปลี่ยนไปเลย

เป็นไปได้ผมอยากโผกอดเขาทันทีที่เห็นหน้าเขาตั้งแต่วินาทีแรก แต่มันเป็นไปไม่ได้ ในเมื่อผมกับเขาตอนนี้แค่...คนรู้จักกัน

"ไงจงอิน สบายดีมั้ย" ผมฉีกยิ้มให้เขากว้างๆ และทำตัวเหมือนที่ผ่านมาด้วยกัน มันไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"หึ. ถามถึงตอนนี้หรือตอนนั้นล่ะ ถ้าตอนนี้ก็สบายดี"

"อ่าๆ ก็ดีแล้ว เดี๋ยวพี่ไปถ่ายแบบก่อนนะ" ผมกำลังจะเดินหน้าไปที่ฉาก แต่อยู่ๆกับมีมือมารั้งตัวผมไว้

จงอินดึงตัวผมเข้าไปประชิดกับตัวเขา ก่อนจะก้มหัวลงมากระซิบข้างๆหูผม

"ผมคิดถึงพี่นะ"

.........พี่ก็คิดถึงนายมากเหมือนกัน


➡สองปีก่อน

30%








วันนี้เราคึก
เลยอยากแต่งรูปแต่งดิสเอาไปขึ้นทวิตให้คนอ่านที่น่ารักทุกๆคนของเรา #ทำไมไม่แต่งฟิคให้มันจบ . _ .
มีใครอยากให้เราแต่งรูปให้มั้ยค้า คือว่างจริงๆ T_T

EX. รูปที่เราแต่งนะคะ
http://ww4.sinaimg.cn/bmiddle/70d3695dgw1e4ty1b94y8j20dw0jgtao.jpg
http://ww2.sinaimg.cn/bmiddle/70d3695dgw1e4ty1e96evj20c80atwf5.jpg

ถ้าอยากให้เราแต่งให้ทิ้งลิ้งค์รูปไว้ให้เราเว้ยเลยโนะๆ สเปเชี่ยลสำหรับคนอ่านเค้าทุกๆคน~