FIC EXO (KAILU/CHANBAEK/HUNHO/etc.)

ลำดับตอนที่ #5 : [mini series] Use Somebody 3 (KAI x LUHAN)

มาแบ้ว แต่งแบบลวกๆ ไม่ได้ตรวจคำผิด+ไม่ไ้ด้ตรวจเนื้อเรื่องเบย แง

ขี้เกียจบ่นเนอะ ไปอ่านกันโลด TwT

อ่านแล้วเม้นให้เราบ้าง เข้าใจเปล่า! *ตี*

 

Mini Series : Use Somebody Part3 


สองวันแล้วครับ ที่ผมไม่ได้เห็นหน้าแฟนผม

ไม่ได้ยินเสียงแฟนผม

ไม่ได้กอดแฟนผม ไม่ได้จูบแฟนผม เฮ้อ ไล่วันนี้ก็คงไม่หมด

 

..คิดถึงเป็นบ้า

 

สองวันแล้วนั้บตั้งแต่วันที่ผมทะเลาะกับลู่หาน

นอนคนเดียวมาสองคืน ไม่มีคนให้หยอก ไม่มีคนให้แกล้ง

ไม่มีคนให้มาเอาใจ ไม่มีให้นอนกอด..

 

..เหงาเป็นบ้า

 

จะไปง้อดีมั้ยนะ..

จะยกเลิกแผนดีมั้ยนะ..

 

เฮ้ย! ไม่ดี! จงอินมึงต้องอดทนนะเว้ย! ไม่งั้นแฟนมึงเอาแต่ใจมากขึ้นกว่าเดิมแน่นอน (เถียงกับตัวเอง =_=)

 

เมื่อคืนผมนอนคิดถึง เอ้ย! คิดแผนดัดนิสัยลู่หานทั้งคืน

ผมกะจะเริ่มแผนในคืนนี้ แต่อย่างแรก ผมต้องมีกองกำลังก่อน

วันนี้ผมเลยโทรเรียกไอ้เซฮุนให้เข้ามาหาผมที่ห้อง เพื่อให้มันมาช่วยในแผนการนี้อีกแรง

 

นั่นไงครับ พูดถึงก็เปิดประตูเข้ามาพอดี พอเข้ามาห้องผมมันก็เดินไปหาอะไรกินในห้องครัว ก่อนมันจะได้ข้าวโพดมาถือกิน แล้วค่อยเดินนั่งโซฟาที่อยู่ตรงหน้าผม

 

 

นี่ผมมาบ้านมันหรือมันมาบ้านผมกันแน่วะ..

 

"เรียกกูมามีไร" 

 

"กูทะเลาะกับลู่หาน" ไอ้เซฮุนมองหน้าผมอึ้งๆก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างดัง

 

"หัวเราะหาพ่_ง" ผมมองค้อนมัน ก่อนจะยื่นมือไปตบหัวมันอย่างแรง

 

"โอ้ย กูเจ็บ ฮ่าๆๆๆ พี่ลู่ทิ้งมึงแล้วอ่ะดิ"

 

"กูบอกแค่ทะเลาะกัน สัส"

 

"เออ แล้วมึงเรียกกูมานี่จะให้พามึงไปย้อมใจใช่มั้ย" มันแกะเม็ดข้าวโพดใส่มือก่อนจะโยนใส่ปาก แล้วยักคิ้วให้ผมสองที แถวบ้านเรียกกวนตีนครับ แม่ง ผมเรียกมันมาถูกคนรึเปล่าวะเนี่ย

 

"เปล่า กูจะให้มึงช่วย" เอาเถอะ ผมมีทางเลือกไม่มากหรอก และเหมือนไอ้เพื่อนสนิทที่อยู่ตรงหน้าผมจะร่วมมือช่วยเหลือเวลาผมทำไม่ดีๆที่สุดแล้ว

 

"ช่วยไรวะ" มันแกะข้าวโพดใส่มืออีกรอบก่อนจะยื่นมาให้ผม แต่ผมปัดมันออกไปอย่างรำคาญ มันมองหน้าผมเชิงพูดว่า 'มึงไม่แดกจริงหรอ' ใครจะกล้ากินวะ ทั้งขี้เล็บ ทั้งขี้มือ

 

"นี่มึงช่วยสนใจกูให้มากกว่านี้หน่อยได้มั้ยเนี่ย"

 

"อ่ะๆ ว่ามามึงจะให้กูช่วยไร"

 

"กูจะดัดนิสัยลู่หานว่ะ"

 

"ห้ะ! ร้อยวันพันปีกูเห็นมึงตามใจปีพี่ลู่หานจะตาย มึงคิดไงมึงจะกลายเป็นม้าพยศไปเนี่ย!" เซฮุนมันอ้าปากค้างแล้วมองผมอย่างไม่น่าเชื่อ ข้าวโพดแม่งก็เต็มปากอยู่นะ เฮ้อ

 

"กูว่าเขาเอาแต่ใจเกินไปแล้วว่ะ"

 

"กูว่ามึงตามใจพี่เขามากไปเอง"

 

"แต่กูมีกรอบที่จะตามใจเขานะเว้ย" ไอ้เซฮุนถอนหายใจ แล้วมองผมด้วยสายตาที่เหนื่อยใจ ก่อนจะเมินหน้าหนีไปทางอื่น

 

"มึงจะให้กูทำไมยังไง ว่ามา" โหย ผมนึกว่ามันจะไม่ช่วยผมแล้วนะเนี่ย ซึ้งว่ะ ส่วนตัวมันสนิทกับลู่หานและพวกพี่อี้ชิง แรกๆจะไม่ขอความเชื่อเหลือจากมันเพราะมันสนิทกับพวกนี้แหละ แล้วกลัวมันไม่ช่วยผม แต่มันช่วยว่ะ ซึ้ง ร้องไห้ได้มั้ยเนี่ย ฮืออ

 

"คืองี้นะมึง...." ผมค่อยๆเล่าแผนนี่จะทำในคืนนี้ให้มันฟังอย่างใจเย็น มันก็นั่งตั้งใจแกะข้าวโพดกินต่อไปไม่ค่อยฟังผมเท่าไหร่ แต่ผมก็ยังเล่าให้มันฟังอย่างตั้งใจ

 

"มึงว่ามันแรงไปป่ะวะ" เมื่อผมเล่าแผนการของผมจบ ผมเลยถามเพื่อขอความคิดเห็นจากมัน

 

"ไม่หรอกมั้ง"

 

"งั้นเอาตามนี้นะมึง อย่าลืมโทรชวนพวกพี่อี้ชิง กับพวกรุ่นพี่เรามาด้วยนะ"

 

"มึงเห็นกูเหมือนแม่ค้าทำก๋วยเตี๋ยวหรอวะ แม่งสั่งเอาๆ" มันยกแกนข้าวโพดขึ้นมาทำท่าเหมือนจะขว้างใส่ผม แต่โชคดีที่มันคิดได้ว่าข้าวโพดยังไม่หมด มันเลยเอาลงไปแกะเม็ดกินต่อ

 

"เดี๋ยวงานนี้สำเร็จ กูเลี้ยงชานมไข่มุกมึงสองเดือน"

 

"มึงเห็นกูเป็นคนยังไงหรอจงอิน!! มึงเห็นกูเห็นแก่ของกินหรอ! พูดแบบนี้กูยืนขึ้นเลยนะเว้ย!!!" 

 

"จะเอาไม่เอา"

 

"เอาสัส มึงเห็นกูถูกแบบแล้วแหละเพื่อน ก๊ากก" ผมมองมันด้วยสายตาเหนื่อยใจ ก่อนจะลุกขึ้นเดินหนีมันไปหาอะไรกิน พร้อมคิดเรื่องแผนที่ผมจะเริ่มคืนนี้ แค่คิดก็สนุกแล้ว..

คงไม่แรงไปหรอก..มั้ง

 

..คืนนี้เราจะได้เห็นดีกันนะลู่หาน 

 

ื

 

- XYZ Nightclub -

 

 

"โหย นี่จงอินคิดไรเนี่ยชวนพวกพี่มาเลี้ยง" พี่ชานยอลที่เดินเข้ามาถึงพร้อมกับพี่แบคฮยอน พี่จุนมยอน พี่คยองซู เข้ามาตบไหล่ผมทักทายเบาๆ

แต่เมื่อกี้พี่ชานยอลว่าไงนะ..ผมเลี้ยง? 

 

"อะไรพี่ ผมชวนมาดิ้งค์กันเฉยๆ ไม่ได้จะเลี้ยง"

 

"อ้าว แล้วทำไมตอนไอ้เซฮุนโทรไปชวน มันบอกว่าแกจะเลี้ยง" พี่แบคฮยอนที่นั่งลงข้างพี่ชานยอลกอดอกมองหน้าผมกับไอ้เซฮุนสลับกัน

 

"มึงบอกพวกพี่เขาแบบนั้นหรอวะ" ผมหันไปมองหน้าเซฮุนที่ตอนนี้มันกำลังดึงแขนพี่จุนมยอนให้นั่งลงข้างๆมัน

 

"เออดิ ไม่งั้นพวกพี่แม่งจะมามั้ย จุนมยอนบอกให้นั่งนี่ไงเล่า!" มันหันมาบอกผมแปบหนึ่งก่อนจะหันไปสนใจพี่จุนมยอนที่ไม่ยอมนั่งลงข้างมันสักที

 

"ถ้าแกไม่เลี้ยง งั้นพี่กลับล่ะ" พี่ตยองซูเตรียมตัวเหมือนจะลุกขึ้นออกจากที่นั่ง และกำลังดึงแขนพี่แบคฮยนไปด้วย พี่แบคฮยอนไป พี่ชานยอลก็ต้องไปด้วย พี่ชานยอลไปพี่จุนมยอนก็ไม่มีเพื่อน ไม่มีพี่จุนมยอน ไอ้เซฮุนคงไม่อยู่หรอก นี่ผมต้องเลี้ยงสินะ..

 

"นั่งลงก่อนดิพี่ รีบไปไหนเนี่ย เลี้ยงก็เลี้ยง" ผมดึงแขนพี่คยองซูไว้ก่อนจะดึงให้พี่เขาลงมานั่งข้างๆ

 

"เออ แค่นั้นก็จบ"

 

"แล้วลู่หานไปไหนวะ ทำไมได้มาเที่ยวได้เนี่ย" พี่ชานยอลหันมาถามผม

 

"ทะเลาะกันนิดหน่อยพี่"

 

"อ้าว ไหนบอกชวนพวกอี้ชิงมาด้วยไง" พี่คยองซูหันหน้ามาถามผมก่อนจะหยิบน้ำขึ้นมาจิบ

 

"ก็..ชวนมาไง"

 

"อ้าว นั่นไงพวกอี้ชิงมาแล้ว" พี่แบคฮยอนพูดขึ้นแล้วชี้นิ้วไปทางที่พวกพี่อี้ชิงที่กำลังเดินมา ผมมองตามนิ้วที่พี่แบคฮยอนชี้ไป ก็เห็นกลุ่มพี่อี้ชิงเดินมาจริงๆ มาครบแฮะ..ทั้งพี่อี้ชิง พี่มินซอก พี่จงแด จื่อเทา หึ..พี่อี้ฝาน แล้วก็ลู่หาน

 

ไม่ทันที่จะถึงโต๊ะผม ลู่หานก็หันมาสบตากับผมทันที เขาหยุดเดินก่อนจะดึงแขนพี่อี้ชิง และดูเหมือนพี่อี้ชิงจะพูดอะไรกับเขาสักอย่าง ผมมองเขาสักพักก่อนจะเบือนหน้าหนีไปทางอื่น

 

"โหวมาครบทุกคนเลยแฮะ" จื่อเทากวาดสายตามองดูทุกคนอย่างยิ้มก่อนจะเดินเข้ามาหาผมกับไอ้เซฮุน ที่นั่งอยู่ไม่ห่างกันเท่าไหร่

 

"เป็นไงมึงได้ข่าวทะเลาะกับกบบ้าของพวกกู" จื่อเทาตบไหล่ทักทายผมเบาๆ ก่อนจะยิ้มเยาะเย้ยผม

 

"สมน้ำหน้ากูเข้าไป" ผมยกแก้วเหล้าขึ้นมาดื่นก่อนจะเมินหน้าหนีมัน

 

"แค่นี้ทำงอนนะดำ โอ๋ๆ" ไอ้จือเทาเหมือนจะเข้ามากอดปลอบผม แต่ผมยื่นเท้าไปใส่มันก่อน ไอ้เซฮุนมองผมกับไอ้จื่อเทาเล่นกัน ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ

 

"โต๊ะเต็มแล้วอ่ะ เดี๋ยวพวกพี่นั่งอีกโต๊ะนะจงอิน" พี่อี้ชิงบอกผมก่อนจะไปนั่งโต๊ะข้างๆโต๊ะพวกผม ผมมองคนตัวเล็กที่นั่งข้างๆพี่อี้ชิงอย่างตั้งใจ และเหมือนเจ้าตัวจะรู้ตัวด้วยแหละว่าผมมอง เขามองกลับมาที่ผม ผมแสยะยิ้มใส่เขาก่อนจะหันหนีไปทางอื่น

 

"ตามสบายเลยครับพี่อี้ชิง" 

 

"อ้าว ทำไมลู่หานมานั่งนี่ ไม่ไปนั่งกับจงอินหรอ" พี่จงแดมองหน้าผมสลับกับหน้าลู่หานก่อนจะถามขึ้น

 

"อ..เอ่อ" ไม่ทันที่ลู่หานจะตอบคำถามพี่จงแดเสร็จ ผมก็แทรกลู่หานตอบก่อน

 

"อ้อ ผมไม่ได้กับเขาน่ะครับ เขานั่งกับพวกพี่น่ะถูกแล้ว" ทุกคนหันมามองหน้าผมอย่างอึ้งๆ รวมทั้งลู่หานก็ด้วยที่มองหน้าผมอย่างไม่เชื่อตาตัวเองว่าผมจะพูดแบบนี้

 

"พูดอะไรก็เห็นใจคนอื่นบ้างนะจงอิน" พี่อี้ฝานที่นั่งเงียบมานานมองหน้าผมก่อนจะเอ่ยปากพูดขึ้นมา

 

"คนอื่นยังไม่เห็นใจผมบ้างเลยครับ" ผมมองหน้าพี่อี้ฝานก่อนจะยิ้มที่มุมปาก 

 

"ใจเย็นนะมึง" ไอ้จือเทาเห็นสถานการณ์อึดอัดแบบนี้ มันยื่นมือมาตบเข่าผมเบาๆพร้อมหันหน้ามาพูดกับผม

 

"อืม" ผมขานตอบจื่อเทา ก่อนจะเหลือบไปมองลู่หานที่ตอนนี้มีพี่อี้ฝานมานั่งคุยข้างๆ

 

"เฮ้อ จงอินพากูไปเข้าห้องน้ำหน่อย" ไอ้เซฮุนเหลือบมองลู่หานก่อนลุกขึ้นมาดึงมือผมให้ลุกขึ้นตามมัน

 

"เดี๋ยวมานะจุนมยอน" มันบอกพี่จุนมยอนให้รับรู้ ก่อนจะลากให้ผมเดินตามมัน

 

มันลากผมมานั่งที่บาร์ใกล้ฟลอร์เต้น ก่อนจะสั่งมาร์ตินี่ให้ผมกับมันอย่างคนแก้ว

ผมมองกลับที่โต๊ะที่พวกผมนั่งอยู่ ก็เห็นลู่หานนั่งคุยกับพี่อี้ฝานอย่างออกรสออกชาติ และมีช่วงหนึ่งที่ลู่หานหยุดคุยกับพี่อี้ฝาน และหันมามองที่ผมนั่ง ก่อนจะหันหน้าไปคุยอะไรสักอย่างกับพี่จุนมยอน 

 

"มึงมองไปมึงทำอะไรเขาไม่ได้หรอก" ไอ้เซฮุนยกแก้วมาร์ตินี่ขึ้นมาจิบก่อนจะมองหน้าผม

 

"กูเริ่มแผนต่อไปแล้วแม่ง หงุดหงิด" 

 

"รอแค่เวลา กูว่ามีคนหล่อๆอย่างกูมานั่งด้วยแปบเดียวสาวก็มา" พูดไม่ทันขาดคำก็มีผู้หญิงคนหนึ่งที่ใส่เดรสสีดำ ตัวบาง มานั่งข้างๆผม ก่อนจะยกแก้วไวน์ของเธอขึ้นมาเหมือนกับว่าเธอจะชวนผมชนแก้วด้วย

 

และแน่นอนผมไม่ขัดศรัทธาเธออยู่แล้ว ผมยกแก้วมาร์ตินี่ของตัวเองชนกับแก้วของเธอเบาๆ ก่อนจะยิ้มให้เธอ

 

 

"เอ็มม่าค่ะ" เธอยิ้มอย่างยั่วยวนให้ผม ก่อนจะยกแก้วไวน์ของเธอขึ้นจิบ

 

"จงอินครับ"

 

"มากับเพื่อนกันแค่สองคนหรอคะจงอิน" เธอนั่งท้าวคางกับเคาท์เตอร์ ก่อนจะก้มตัวต่ำ คอเสื้อของเธอที่ลึกอยู่แล้ว ยิ่งก้มลงไปอีก ยิ่งเห็นอะไรชัดเจนมากยิ่งขึ้น ดูเหมือนเธอจะแรงไม่ใช่ย่อยเหมือนกันนะเนี่ย..

 

"เปล่าครับ เพื่อนผมนั่งที่โต๊ะทางนู้นครับ ผมแค่ออกมาคุยธุระกับเพื่อนคนนี้เฉยๆ" ผมยิ้มให้เธอก่อนจะจ้องเข้าไปที่ดวงตาเธอที่มองผมอย่างเชิญชวนเหลือเกิน

 

"สวัสดีนะคะเพื่อนจงอิน" เธอยิ้มทักทายไอ้เซฮุน ก่อนจะหัวเราะเบาๆ

 

"เรียกผมเซฮุนก็ได้ครับ"

"ยินดีที่ได้รู้จักค่ะเซฮุน" ไอ้เซฮุนมองเธอก่อนจะยกแก้วมาร์ตินี่เชิงทักทายเธอ เอ็มม่ายิ้มตอบเซฮุนก่อนจะยกแก้วขึ้นอีกรอบ

 

"สนใจไอ้เซฮุนมากกว่าผมแล้วสินะ :(" ผมเบ้ปากของตังเอง ก่อนจะมองเธอด้วยแววตาที่ตัดพ้อ

 

"เปล่าสักหน่อย จงอินน่าสนใจกว่าตั้งเยอะ" เอ็มม่าใช้มือของเธอหยิกแก้มผมเบาๆ ก่อนจะหัวเราะผมด้วยความเอ็นดู

 

"ถ้าเอ็มสนใจคนอื่นมากกว่าผม ผมน้อยใจจริงๆด้วยนะ" ผมแกล้งเมินเอ็มม่าด้วยการหันหน้าหนีไปอีกทาง แต่เธอกลับใช้มือจับหน้าผมให้หันกลับมาทางเธอ ก่อนจะค่อยๆเลื่อนมือไล้ลงต่ำจากหน้าผมจนไปถึงหน้าอกของผม

 

"งั้นจงอินต้องมองเอ็มเห็นอย่าให้คาดสายตานะ" เธอใช้มืออีกข้างของเธอขึ้นมาบีบจมูกผมเบาๆ

 

"หึๆ แน่นอนอยู่แล้ว" ผมหัวเราะในลำคอเบาๆก่อนจะจ้องเข้าไปที่ตาเธอ

 

"กลับโต๊ะกันป่ะมึง" ไอ้เซฮุนที่เมินเฉยผมตั้งนาน หันมาสะกิดไหล่ผมก่อนจะพูดกับผม

 

"เอ็มไปด้วยได้รึเปล่าคะ" เอ็มม่าพูดขึ้น ก่อนจะยิ้มเพื่อนสนิทผมอย่างเป็นมิตร 

 

"ตามสบายเลยครับ" ไอ้เซฮุนพูดตามแผนที่วางไว้ ดูเหมือนแผนของผมทุกอย่างจะดำเนินไปด้วยดี ถึงเอ็มม่าจะไม่ขอไปกับพวกผมด้วย ผมก็ตั้งใจจะชวนเธอไปด้วยอยู่แล้ว

 

 

ไอ้เซฮุนเดินน้ำหน้าก่อนผมและเ็อ็มม่าไปที่โต๊ะ เอ็มม่าเธอสอดแขนของเธอเข้ามาควงผมอย่างวิสาสะ ผมมองหน้าเธอก่อนจะยิ้มให้ และดูเหมือนแขนผมกำลังโดนควงโดนเธอ เหมือนมีอะไรบ้างอย่างดันแขนผมเข้ามา ผมหันหลับไปมองแขนผมข้างที่โดนควงอีกรอบก็เห็นหน้าอกของเอ็มม่ากำลังดันกับแขนผมอยู่

 

เฮ้อ นี่มันหน้าอกคนเหมือนลูกแตงโมวะเนี่ย..

 

 

ทันที่ที่ผมไปถึงโต๊ะทุกคนก็มองผมอย่างตกตะลึง ผิดกับเอ็มม่าที่ทำตัวเหมือนคุ้นเคยกับเพื่อนๆของผม เธอโบกมือทุกทายก่อนจะยิ้มให้ทุกคนอย่างเป็นมิตร

 

"อะไรน่ะจงอิน" พี่อี้ชิงหันหน้ามาถามผมด้วยสีหน้าไม่เข้าใจ ว่าตอนนี้ผมกำลังทำอะไร

 

"อ้อ เพื่อนใหม่น่ะครับ เขาขอมานั่งโต๊ะด้วย" ผมยิ้มให้พี่อี้ชิง ก่อนจะหันไปเหลือบมองปฎิกิริยาของคนที่นั่งข้างๆพี่อี้ชิง

 

ลู่หานมองผมด้วยสายตาที่ผมบอกไม่ถูกจริงๆ มันดูไม่ออกเหมือนเขามีหลายอารมณ์ในเวลาเดียวกัน แต่เห็นอย่างชัดๆคือดูเหมือนเขาจะไม่พอใจที่ผมทำแบบนี้

แต่ผมแกล้งทำไม่สนใจ ก่อนจะเมินหน้าหนีเขา และหันมาสนใจเอ็มม่าต่อ

 

"เอ็มอยากกินอะไรรึเปล่า เดี๋ยวผมสั่งให้" เธอพยักหน้าตอบผม ก่อนจะเปิดเมนูขึ้นมา ผมเลยจัดการโบกมือเรียกพนักงานให้เธอ

 

"เอา..." เธอหันไปสั่งพนักงาน เมื่อสั่งเสร็จเธอหันมายิ้มให้ผม ก่อนจะหอมแก้มผมอย่างไม่ทันตั้งตัว

 

"จงอินน่ารักจังเลย" ไอ้เซฮุนกับไอ้จื่อเทาเห็นที่เธอทำกับผมไปเมื่อครู่ พวกมันมองด้วยความตกใจ น้ำของพวกมันที่พึ่งดื่มไปเมื่อกี้แทบพุ่งออกมาจากปากของพวกมันทั้งสอง

 

"อี้ฝานอยากกินอะไรบ้างรึเปล่า เดี๋ยวเราเลี้ยงเอง" ผมหันหน้าไปตามเสียงพูดที่ของคนที่คุ้นเคย ลู่หานเหลือบสายตามองมาทางผมเล็กน้อยก่อนจะหลบตาเมื่อเห็นผมจ้องเขาอยู่

 

"ไม่เอาหรอกลู่หาน ลู่หานสิ อยากกินอะไรรึเปล่า เดี๋ยวเลี้ยง" พี่อี้ฝานยิ้มให้ลู่หานก่อนจะยื่นมือไปขยี้ผมของลู่หาน ก่อนทั้งสองจะยิ้มให้กัน

 

เฮ้ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

 

 

"พูดแล้วไม่คืนคำนะอี้ฝาน งั้นเดี๋ยวเอา......" ผมขมวดคิ้วมองลู่หานด้วยความไม่พอใจ ดูเหมือนทั้งสองจะมีความสุขมาก

 

ลู่หานทำตัว..น่ารักกว่าที่อยู่กับผมอีกด้วยซ้ำ.......

 

 

"สั่งอะไรมาเนี่ย ทำไมมีแต่ของชอบของเราล่ะเนี่ย" พี่อี้ฝานพูดขึ้นก่อนจะหัวเราะเบาๆ

 

"ก็สั่งแต่ของอี้ฝานชอบนี่" ลู่หานยู่ปากพูดกับพี่อี้ฝาน ก่อนที่พี่อี้ฝานจะใช้มือลูบหัวลู่หานอีกรอบ และทั้งสองก็ยิ้มให้กันอีก..
 

ผมยกแก้วเหล้าที่วางอยู่บนหน้าผมขึ้นมาดื่มจนหมดแก้ว ก่อนจะมองตาขวางไปทางด้านที่ลู่หานนั่งอยู่กับพี่อี้ฝานอีกรอบ 

 

"พวกเขาเป็นแฟนกันหรอคะจงอิน ดูน่ารักกันจัง" เอ็มม่าหันหน้ามาถามผม ก่อนเธอจะหัวเราะเบาๆและหันไปมองลู่หานและพี่อี้ฝาน

 

"คงงั้นมั้ง" ผมตอบด้วยหน้าตาที่เฉยชา แต่ดูเหมือนเธอจะเศร้าๆเมื่อผมพูดแบบนั้นกับเธอ

 

"เอ็มทำไมอะไรให้จงอินไม่พอใจอะไรรึเปล่า"

 

"เปล่าครับ ผมนอนไม่พอ เลยรู้สึกหงุดหงิดนิดหน่อยน่ะ" ผมหันไปยิ้มให้เธอก่อนจะลูบหัวเธอเบาๆ

 

"นึกว่าไม่พอใจอะไรเอ็มซะอีก" เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่น้อยใจ ก่อนจะเอียงหัวลงมาซบที่ไหล่ผม

 

"น่ารักขนาดนี้จะไม่พอใจอะไรอีกล่ะ" ผมใช้มือข้างหนึ่งโอบไปที่ไหล่ของเธอ และดูเหมือนเธอจะพอใจ เพราะ

เธอหันหน้ามายิ้มให้ผมทันทีที่ผมโอบรอบไหล่เธอ

 

"เฮ้ย ลู่หานจะทำอะไรน่ะ!" ผมหันไปทางลู่หานอีกรอบ ทันทีที่ได้ยินเสียงพี่มินซอกทักท้วงการกระทำอะไรสักอย่างของลู่หาน

 

"จะกินเหล้าไง" และดูเหมือนเขาจะไม่ฟังที่พี่มินซอกพูดสักนิดเลย เขายังจะยกแก้วดื่มอีกรอบ

 

"ห้ามกิน" ผมเบือนสายตากลับมาที่โต๊ะของผม ก่อนจะพูดขึ้นมาเสียงดังเพื่อให้ลู่หานรับรู้

 

"ยุ่งไรด้วย" และดูเหมือนเขายังจะดันทุรังดื่มเหล้าให้ได้ โดยไม่ฟังผมสักนิดเลย

 

"บอกว่าห้ามกินไง!" ผมลุกขึ้นเดินไปหาลู่หานก่อนจะดึงแก้วเหล้าออกจากมือเขา

 

"อย่ามายุ่งได้มั้ย!!" ลู่หานลุกขึ้นผลักผมอย่างเต็มแรง จนผมแทบจะล้มลงพื้น

 

นี่ผมอุตส่าห์เป็นห่วงเขานะ..นี่หรอผลตอบแทนที่ผมได้รับ

เหอะ ไร้ค่าสิ้นดี..

 

"หึ ดูแลกันให้ดีหน่อยซิ" ผมหันไปบอกหน้าไปทางอี้ฝานก่อนจะพูดลอยๆขึ้นมา ผมเดินกลับไปที่โต๊ะก่อนจะดึงแขนของเอ็มม่าให้ลุกขึ้นตามผม

 

"ผมเริ่มอารมณ์ไม่ดีแล้วสิ เอ็มพาผมไปเต้นหน่อยได้รึเปล่า์?"

 

"ได้ทุกอย่างอยู่แล้วสำหรับจงอิน" เธอยิ้มให้ผมก่อนจะจูงมือผมให้เดินตามเธอมา ผมหันกลับไปมองที่โต๊ะ ก็เห็นสายตาลู่หานที่ดูแวบแรกเหมือนเขาจะร้องไห้ แต่แค่แปบเดียวเท่านั้นสายตาเขาก็เปลี่ยนเป็นสายตาเย็นชาทันที

 

 

ผมคงตาฝาดไปเอง..แค่คิดก็ตลกแล้ว ลู่หานนี่นะจะมาร้องไห้? แถมเป็นผมซะด้วย คงไม่มีทาง...

 

เสียงเพลงดังกระหึ่มไปทั่วฟลอร์ คนมากมายที่อยู่ในนี้เต้นอย่างไม่ได้สนใจใคร

 

เอ็มม่าใช้แขนทั้งสองข้างของเธอโอบรอบคอผม ก่อนจะหัวเราะอย่างคิกคัก เธอค่อยๆเริ่มออกสเต็ปของเธอ สะโพกของเธอส่ายไปมาเหมือนยั่วยวนผม เธอสบหน้าลงที่หน้าอกของผม ก่อนจะเขยิบตัวเองให้ใกล้ผมยิ่งกว่าเดิม 

 

ตอนนี้ตัวของเราทั้งสองแทบจะแนบชิดกัน เธอค่อยๆช้อนตาขึ้นมามองหน้าผม ก่อนจะดึงคอของผมให้ก้มลงต่ำ และเธอก็ค่อยๆเขย่งตัว ยื่นหน้ามาสัมผัสที่ริมฝีปากผมอย่างที่ผมไม่ทันตั้งตัว เธอค่อยๆใช้ลิ้นของเธอไล้เลียทั่วริมฝีปาก และดูดเน้นตรงมุมปากผม 

 

ผมยอมรับเลยว่าตกใจมาก ไม่คิดว่าเอ็มม่าจะเป็นผู้หญิงแรงและกล้าได้ขนาดนี้ ผมได้แต่ยืนเกร็งไม่ได้ตอบรับจูบของเธอ ผมรู้สึกได้ว่ามีสายตาหลายคู่จ้องมองที่เรา แต่สายตาผมเลือกหันมองไปทางด้านข้าง 

 

ผมเห็นลู่หานที่ยืนไม่ห่างจากตรงที่ผมยืนเท่าไหร่ มองผมด้วยสายตาผิดหวังที่เห็นผมทำแบบนี้

 

ผม..ไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้

 

 

ผมผลักตัวเอ็มม่าออกก่อนจะหันตัวมองไปยังลู่หานและเดินเข้าไปหาเขา แต่เขากลับวิ่งหนีผมออกไปอีกทาง

 

"ลู่หาน!!" ผมตะโกนเรียกชื่อเขาเสียงดังแต่เสียงเพลงที่ดังกลบเสียงผมไปหมดเลย ผมเลยตัดสินใจวิ่งตามเขาไป 

 

"ไหนมึงบอกจะดัดนิสัยเขาไง ทนหน่อยดิมึง" แต่ยังไม่ทันได้วิ่งไปไหนไอ้เซฮุนกลับมาดึงแขนผมไว้ เพื่อห้ามผมไม่ให้วิ่ง

 

"มึง..แต่มันผิดแผนนะเว้ย กูแค่จะยั่วให้เขาหึงกู แล้วให้เขามาง้อกูแค่นี้ แต่นี้เขาเห็นกูจูบกับผู้หญิงอื่นเลยนะมึง!"

 

"เออสัส กูไม่คิดเหมือนกันว่าแม่งจะผิดแผนขนาดนี้ กูว่ามึงไปตอนนี้พี่ลู่หานก็ไม่คุยกับมึงหรอกว่ะ" 

 

"ทำไมดีมึง" ตอนนี้ผมกังวลไปหมดแล้ว ลู่หานไปไหนของเขานะ ให้ตายเถอะ กลับมาให้ผมอธิบายให้ฟังก่อนได้มั้ยเนี่ย!

 

"กูว่าพี่ลู่หานคงกลับห้องพี่อี้ชิง เดี๋ยวกูบอกพี่อี้ชิงกลับไป ส่วนมึงกลับไปนอนซะ พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน" เซฮุนมันพูดหน้าเครียด ก่อนจะเดินกลับไปที่โต๊ะ

 

ผมเดินออกจากผับ ก่อนจะเดินไปที่รถของผม เื่พื่อจะขับมันกลับไปห้องของผม

 

 

เรื่องวันนี้มันเลวร้ายที่สุดตั้งแต่ผมคบกับลู่หานมาเลยนะ

ผมไม่คิดว่ามันจะผิดแผนขนาดนี้...ผมไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นถึงขนาดนี้จริงๆ

ผมแค่จะแกล้งควงผู้หญิงสักคนเพื่อให้เขาหึงผม เขาหวงผม

ให้เขารู้สึกแบบที่ผมรู้สึกกับเขาบ้าง จะได้ให้เขาเข้าใจผมบ้าง

แต่ปฎิกิริยาของลู่หานกลับไม่ใช่ตามที่ผมคิดไว้

มันกลับเป็นไปอีกทางที่ผมไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนี้

 

 

ให้ตายเถอะ ผมรู้สึกผิดเป็นบ้า.......

 

 

 

 

เมื่อถึงคอนโดทีผมซื้อไว้ ผมก็เลี้ยวเข้าทันที แต่ยังไปไม่ถึงที่จอดรถ มือถือของผมก็ดังขึ้น เมื่อมองไปที่ล็อคสกรีนของเห็นเบอร์พี่อี้ชิงโชว์หรา ทำไห้ผมจอดรถรับสายเขาก่อน

 

(จงอิน!!!! ทำอะไรลู่หานเนี่ย! ทำไมลู่หานกลับมาร้องไห้หนักขนาดนี้!)

 

"ลู่หานร้องไห้หรอ!? เดี๋ยวนะพี่เดี๋ยวผมไปหอพี่เดี๋ยวนี้แหละ" เมื่อผมพูดจบผมก็วางสายพี่อี้ชิงทันที ก่อนจะบึ่งรถไปที่หอพี่อี้ชิงทันที

 

 

 

ใช้เวลาไม่นานผมก็ถึงหอพี่อี้ชิง ผมจอดรถไว้หน้าหอก่อนจะีรีบวิ่งขึ้นไปห้องพี่อี้ชิง 

 

เมื่อผมถึงห้องพี่อี้ชิงก็เห็นพี่อี้ชิงยืนอยู่หน้าห้องที่เดินกระวนกระวายอย่างไม่อยู่สุข

 

"จงอิน!!" พี่อี้ชิงหันมาเห็นผมพอดี ก่อนที่จะเรียกชื่อผมเสียงดัง

 

"ทำไมพี่ไม่เข้าไปข้องในล่ะครับ"

 

"ลู่หานไม่ให้พี่เข้าไป" พี่อี้ชิงนั่งลงที่หน้าห้องอย่างเหนื่อยใจ ก่อนจะเงยหน้ายิ้มให้ผม

 

"เข้าไปสิ จงอินเข้าไปลู่หานคงไม่ว่าหรอกมั้ง" 

 

"ค..ครับ" ผมยิ้มให้พี่อี้ชิงก่อนจะเปิดประตูเข้าไปในห้องพี่อี้ชิง

 

"ฮึก.. ใครเข้ามา! อี้ชิงหรอ บอกว่าอย่าึพึ่งเข้ามาไง" เสียงสั่นๆที่ของลู่หานที่ดังออกมาจากห้องนอน ดูเหมือนเจ้าตัวยังไม่เลิกร้องไห้เลย ผมเข้าไปจะฆ้าผมตายมั้ยเนี่ย

 

"ไม่ใช่พี่อี้ชิง ผมเอง" ผมเดินเข้าไปที่ห้องนอน ก่อนจะมองไปที่บนที่นอนที่ตอนนี้มีคนคลุมโปงตัวเองไว้มิดทั้งตัว

 

"อ..ออกไปเลย!" เสียงสะอื้นของเจ้าตัวยังดังออกมา ผมค่อยๆเดินเข้าไปที่เตียงก่อนจะกอดทั้งผ้าห่มและคนในผ้าห่มเอาไว้แน่น

 

"ขอโทษนะ" ผมซบหน้าลงบนตัวของลู่หานที่มีผ้าห่มผันไว้อยู่ ก่อนจะลุกขึ้นแล้วค่อยๆใช้มือดึงผ้าห่มออกจากตัวลู่หาน

 

"ฮือ มาำ..ฮึก มาทำไม คนบ้า!" เมื่อผมดึงผ้าห่มออกจากตัวลู่หานก็เห็นเจ้าตัวนอนตัวขดน้ำตาไหลอย่างไม่ขาดสาย

 

"มารับกลับไง ไม่คิดถึงกันบ้างหรอ" ผมก้มตัวลงคร่อมลู่หานก่อนจะใช้มือปาดน้ำตาที่ไหลออกไม่หยุด ตานี่ทั้งบวมทั้งแดง นี่ผมทำอะไรลงไปเนี่ย!

 

"ฮึก..ฮือ จงอินน่า" ลู่หานพุ่งตัวเข้ามากอดผมไว้แน่น ผมค่อยๆใช้มือลูบหัวเพื่อปลอบประโลมเขา

 

"ร้องไห้ทำไมครับคนดี" 

 

"ห้าม ฮึก ห้ามไปกับใครนะ ห้ามไปจูบกับใครนะ!" ลู่หานกอดผมแน่นยิ่งกว่าเดิม ผมหัวเราะเบาๆก่อนจะกอดเขาตอบ

 

"รู้รึยังว่าหวงขนาดไหนเวลาลู่หานไปกับคนอื่น หืม?"

 

"ร..รู้แล้ว ไม่ทำแล้ว"

 

"รู้รึยังครับว่าเป็นห่วงขนาดไหนเวลาไปกับใครที่ไม่ใช่ผม"

 

"อื้อ"

 

"รู้แล้วอย่าทำอีกนะครับ" ตอนนี้ลู่หานคนเก่งกอดผมกลมดิ๊ดไม่ยอมปล่อยไปไหนเลย เป็นแบบนี้ตลอดก็คงดีเนอะ..

"ทำไมต้องไปจูบกับผู้หญิงคนนั้นด้วย" คนตัวเล็กถามผมด้วยน้ำเสียงอู้อี้ๆเพราะว่าตอนนี้คนเก่งของผมก้มหน้าซบลงบนไหล่ผม

 

"เขาเข้ามาจูบเอง ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาจะจูบผม"

 

"แล้วให้เขาจูบทำไมเล่า!" ลู่หานเงยหน้าจากไหล่ผมก่อนจะมองหน้าผมอย่างไม่พอใจ

 

"ก็เขาเข้ามาจูบตอนไม่ได้ตั้งตั..อื้ม" คนตรงหน้าพุ่งเข้ามาจูบโดยไม่ทันตั้งตัว แต่พอริมฝีปากแตะกันเท่านั้นแหละเจ้าตัวกลับผมไปต่อไม่เป็น จนผมต้องเป็นคนเริ่มก่อน

 

"อะ.. อื้อ" ผมจูบที่ริมฝีปากของคนตรงหน้าซ้ำๆ ก่อนจะส่งลิ้นเข้าไปเกี่ยวเล่นกับลิ้นของคนตรงหน้า ลู่หานจูบตอบผม ก่อนจะเอียงหน้าเื่อให้ได้หน้ารับองศากับริมฝีปากผมพอดี

 

จูบของเราทั้งสองเริ่มด้วยเป็นจูบที่่อ่อนโยน แต่เพียงไม่นานก็กลายเป็นจูบที่เร่าร้อน ลิ้นผมกับลิ้นลู่หานเกี่ยวพันกันอย่างไม่มีใครยอมใคร ผมดูดริมฝีปากล่างของลู่หานซ้ำๆ ก่อนจะส่งปลายลิ้นของผมไปเกี่ยวเล่นกับปลายลิ้นของคนตรงหน้า

 

ผมค่อยๆใช้มือแกะเม็ดกระดุมของลู่หานทีละเม็ด ก่อนจะใช้มือไปสัมผัสที่หน้าอกของลู่หาน และเหมื่อนคนตรงหน้าจะแอ่นหน้าอกรับมือผมทันที่ที่สัมผัส

 

ผมผละริมฝีปากออก ก่อนจะก้มลงไปไซร้ซอกของขาวของคนตรงหน้า

 

"อื้อ จงอิน" ผมเลื่อนมือของตัวเองไปที่ยอดอกสีชมพู ก่อนจะใช้นิ้วเขี่ยไปมา

 

"อ๊ะ จงอิน ไม่เอา" ลู่หานบิดตัวไปมา ก่อนจะใช้มือมาดึงมือผมออก แต่ดูเหมือนมือคู่นี้ของลู่หานจะหมดแรง มือเล็กก็เลยได้แค่จับผมแขนผมไว้เฉยๆ

 

ผมเลื่อนหน้าลงไปเรื่อยๆ ค่อยๆใช้ปากและลิ้นชิมไปทั่วร่างกายของลู่หาน และเมื่อถึงยอดอกสีชมพูผมก็ค่อยๆลงลิ้นไปสัมผัสทันที

 

"อ๊ะ!จงอิน อื้อ.. อี้ชิงๆ" ลู่หานใช้มือตัวเองพยายามดันหน้าผมออกไปอีกรอบ นี่ผมลืมพี่อี้ชิงไปเลยนะเนี่ย..

 

ผมมองหน้าของคนตรงหน้าที่ตอนนี้ขึ้นสีอย่างเห็นได้ชัด ตาปรือๆที่คอยมองผม ปากที่กัดไว้เพื่อไม่ให้เสียงดังออกมา

 

ให้ตาย...จะต่อก็เกรงใจพี่อี้ชิงจริงๆ

 

 

"ลู่หาน ลุกขึ้นกลับห้องให้เร็วเลย" ผมดึงตัวลู่หานลุกขึ้นก่อนจะติดกระดุมทุกเม็ดให้เขาอย่างรวดเร็ว

 

"จะรีบไปไหนเนี่ยจงอิน"

 

"รีบไปต่อดิ" 

 

"ทะลึ่ง!" ว่าแล้วผมก็ดึงลู่หานให้เดินตามผมมานอกห้อง ก่อนจะเปิดประตูออกจากห้องไป

 

"กลับแล้วหรอ" พี่อี้ชิงที่นั่งเฝ้าหน้าห้องมองดูพวกผมอย่างงงๆ

 

"กลับแล้วครับ ขอบคุณนะครับพี่อี้ชิง เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมมาเอาเสื้อผ้า" พี่อี้ชิงค่อยๆมองตามตัวลู่หานที่รอยแดงเต็มจางๆเต็มคอ ผมเผ้ากระเซอะกระเซิง

 

"อ..โอเค" พี่อี้ชิงตอบรับผมด้วยน่าแดงๆ คงรู้แล้วสินะว่าผมรีบไปทำอะไร ผมขอโทษจริงๆนะครับพี่อี้ชิง......

 

"รีบไปทำไมเนี่ย!" คนที่ผมจับมือเงยหน้าขึ้นมามองผมหน้าแดงจัด

 

"ไปต่อบนรถ" ผมยิ้มมุมปากให้คนตรงหน้า ก่อนจะเปิดประตูรถให้แล้วผมก็ตามเขาขึ้นรถไปอย่างรวดเร็ว

 

"อื้อ..จงอิน อ๊ะ! ไม่เอา"

 

 

 

END

 

♥:ทำไมต้องจบแบบนี้ทุกที โรคจิตจัง U_U 55555555555555555555555555555

ตอนหน้าจะเป็นคู่อื่นโนะ ^0<

แต่งคู่อื่นจบค่อยมาต่อไคลู่อีกที ~_~