FIC EXO (KAILU/CHANBAEK/HUNHO/etc.)

ลำดับตอนที่ #4 : [mini series] Use Somebody 2 (KAI x LUHAN)

ฮือ พึ่งได้มาต่อเนอะ ; w ; จริงๆกะจะต่อตั้งแต่คืนวันนั้นแล้วแหละ

แต่เม้นน้อยเกิน เราเลยน้อยใจไม่ต่อเบย T_T

กะจะมาต่อให้วันต่อมา แต่เรากลับไม่ได้แตะคอมตั้งสองวัน! เพราะมีสอบ ._.

ต้องขอโทษจริงๆเนอะที่มาต่อช้า ; ~ ;

อ่ายแล้วเม้นให้ด้วยก็ดีโนะ เป็นกำลังใจให้เรา TT_TT 

 

 

 

Mini Series : Use Somebody Part2

 

(จงอินวันนี้แม่ซื้อของมาฝาก ตอนเย็นเข้ามาเอาของกับแม่ที่บ้านด้วยนะ)

 

"ได้ครับแม่ เจอกันตอนเย็นนะ"

 

(โอเคจ้ะ)

 

หลังจากที่คุยกับแม่เสร็จผมก็วางโทรศัพท์ไว้ที่โต้ะข้างๆเตียง ก่อนจะขึ้นไปบนเตียงเพื่อปลุกคนที่นอนตื่นสาย ตอนที่ไม่มีฤทธิ์นี่แฟนผมน่ารักจริงๆนะ อยากให้ทุกคนเห็นตอนเขาหลับจัง เหมือนเด็กเลยแหละ จมูกรั้นๆ ปากเรียวเล็ก แก้มอมชมพูพองๆ ขนตาเป็นแพยาว เฮ้อ อย่าหาว่าผมเห่อแฟนนะ ก็ลู่หานน่ารักจริงๆนี่นา.. แต่อย่าให้ตื่นขึ้นมาเชียว เหมือนปีศาจตัวน้อยๆที่ขี้เอาแต่ใจทีเดียว แต่ก็น่ารักอยู่ดีแหละนะ ฮ่าๆๆ

"ลู่หาน ตื่นได้รึยัง" ผมค่อยๆสะกิดตัวเขาให้ตื่น แต่เหมือนเจ้าตัวกำลังหลับฝันสบายเลยทีเดียวเลยแหละ ตานี่พริ้มเชียว

 

"ลู่หาน ตื่นได้แล้วนะ" ไม่มีเสียงตอบรับตามเคย คนตัวเล็กตรงหน้าผมยังนอนนิ่งอยู่เลย

 

"ลู่หานครับ" ผมค่อยๆก้มลงไปกระซิบใกล้ๆหูลู่หาน ทำไมแก้มชมพูแบบนี้นะ สักหน่อยคงไม่เป็นไร..มั้ง ผมเริ่มจรดปลายจมูกลงแก้มลู่หาน ก่อนจะคลอเคลียพวงแก้มใสของคนตรงหน้า หอมจังเลย..

 

"อื้ออ" คนที่พึ่งรู้สึกตัวเริ่มใช้มือเล็กมาดันหน้าผมออกไป แต่อย่างว่าเมื่อมันได้เริ่มใครจะไปหยุดได้ง่ายๆล่ะ หึๆ

"ขอนิดเดียว" ผมค่อยๆเคลื่อนจมูกย้ายไปที่แก้มลู่หานของอีกด้าน ก่อนจะจุ้บแก้มลู่หานเบาๆ

 

"นี่นิดเดียวแล้วนะ ออกไปดิ" ลู่หานเริ่มใช้มืออีกข้างมาช่วยดันหน้าผมออกจากหน้าเขา แต่ใช้ว่าผมจะยอมหยุดง่ายๆ ผมเลื่อนหน้ามาที่คอของคนตัวเล็ก ก่อนจะใช้ริมฝีปากกดลงซอกคอขาวของคนตรงหน้า

"จูบหน่อยนะ" ผมหยุดมองหน้าลู่หานชั่วครู่ ไม่ทันที่คนตรงหน้าผมจะอนุญาต ผมก็ค่อยๆเคลื่อนริมฝีปากของตัวเองเพื่อจะไปประทับริมฝีปากบางตรงหน้า จริงๆผมไม่สนผมอนุญาตของลู่หานอยู่แล้วแหละ ไม่อนุญาตผมก็จะทำ ก๊ากก

"ไม่เอ..อื้ออ" ใครก็ได้บอกลู่หานทีว่าไม่ทันแล้วแหละ แต่ผมคิดว่าเจ้าตัวคงรู้แล้ว ผมค่อยๆดูดดึงริมฝีปากของคนตรงหน้า ก่อนจะส่งลิ้นเข้าไปในโพรงปากของคนตัวเล็ก มือที่คอยดันหน้าตั้งแต่ต้น กลับกลายว่ามือคู่นั้นเป็นมือคู่เดียวกันที่โอบรอบคอผมตอนนี้ ลู่หานเริ่มจูบตอบผม ลิ้นของคนตัวเล็กพันเล่นกับลิ้นผมจนไม่รู้ว่าของใครเป็นของใคร อื้อหือ..ผมไม่ทนแล้วครับ ผมส่งมือของผมค่อยๆลูบไล้เข้าไปในเสื้อตัวบาง แต่ยังไม่ถึงไหนลู่หานกลับผละหน้าออก ก่อนจะใช้มือตีไหล่ผม

"ไม่นิดเดียวแล้วโว้ย!" คนตัวเล็กลุกขึ้นนั่งเตรียมตัวจะก้าวลงจากเตียง ก่อนจะผลักผมออกจากทางลงของเขา

"โหย ทำเค้าเป็นขนาดนี้แล้วไม่รับผิดชอบหรอ"

"รับผิดชอบตัวเองเหอะ!" ว่าแล้วเจ้าตัวเขาก็เดินไปหยิบเสื้อผ้ากางเกงและผ้าเช็ดตัวมาเตรียมไว้เพื่อจะไปอาบน้ำ

"ให้ไปถูหลังให้มั้ยลู่หาน~" ผมนั่งมองเขาทุกอิริยาบถ แก้มพองๆของคนตัวเล็กแดงขึ้นเรื่อยๆ แต่ปากเรียวเล็กนั่นก็คอยว่าผมตลอด มันน่ารักจริงๆเหอะให้ตาย!

"ไอ้หื่นเอ้ย!!" ลู่หานเดินตึงตังเข้าห้องน้ำไป ส่วนผมนอนหัวเราะท้องแข็งที่เตียงนอน ด้วยท่าทางของลู่หานก่อนเข้าห้องน้ำ เขาพองลมที่แก้มและทำปากจู๋ๆ ก่อนจะหันมาแลบลิ้นใส่ผม ผมยังไม่เคยเห็นใครทำแบบนี้แล้วน่ารักเท่าแฟนของผมสักคนเลย จริงๆนะ! 

..ว่าแต่วันนี้ผมชมแฟนตัวเองว่ารักไปกี่รอบแล้วนะ?

 

 

 

 

 

"เออลู่หาน วันนี้ผมจะเข้าไปบ้านนะ ไปด้วยกันมั้ย" ทันทีที่ผมพูดจบลู่หานก็เงยหน้าขึ้นมามองผมทั้งๆที่เขากำลังจะเอาไส้กรอกเข้าปาก

 

"ไปทำไมอ่ะ"

 

"แม่พึ่งกลับมาจากเที่ยวอังกฤษ เลยโทรบอกให้ไปเอาของฝาก ไปด้วยกันนะ" ผมหยิบทิชชู่ก่อนจะยื่นไปเช็ดคราบอาหารติดที่ริมฝีปากของคนตรงหน้า ไม่เลอะไม่เทอะไม่ใช่ลู่หานนะครับ

 

"ไม่เอาอ่ะ ขี้เกียจ จงอินไปคนเดียวดิ"

 

"ไปด้วยกันเหอะนะ"

 

"ม่ายอาววว" ลู่หานเคี้ยวไส้กรอกจนแก้มตุ่ยก่อนจะส่ายหัวไปมา ถ้าไม่รู้ว่าคนตรงหน้าอายุเยอะกว่าผม ผมคงคิดว่าผมเตี้ยงต้อยแล้วแหละ มันให้ฟีลแบบนั้นจริงๆนะ ลู่หานเหมือนเด็กเป็นบ้า

 

"งั้นผมไปตอนเย็น จะกลับค่ำนิดหน่อยนะ" ผมยิ้มให้คนตัวเล็กตรงหน้า ก่อนจะยื่นทิชชู่ไปเช็ดคราบอาหารที่เปื้อนบนหน้าของลู่หานอีกรอบ

 

"อื้อๆ งั้นไปหาพวกอี้ชิงนะ" อี้ชิงที่ว่าก็คือเพื่อนสนิทของลู่หานเองครับ และอี้ชิงยังเป็นรุ่นพี่ที่ผมรู้จักอีกนะครับ นี่แหละพ่อสื่อชักรักให้ผมกับลู่หาน ต้องขอบคุณเขาจริงๆเพราะเขาช่วยจีบลู่หานคนแมนซะติดหนึบ ถ้าผมไม่มีพี่อี้ชิงนี่ผมไม่มีคนเอาแต่ใจคนนี้นั่งกินข้าวเปื้อนปากตรงหน้าผมหรอกครับ 

 

"กลับเร็วๆด้วยนะ"

 

"อะไรอ่ะ! ทีตัวเองยังกลับค่ำเลยนะ!" นั่นไง.. ปีศาจตัวน้อยขี้เอาแต่ใจมาอีกแล้วครับ และแน่นอนผมมีสิทธิ์อะไรได้นอกจากตามใจเขาล่ะครับ..

 

"ก็เป็นห่วงไงครับ" ผมยิ้มก่อนจะไปยื่นมือไปขยี้ผมของคนตัวเล็กที่ทำหน้าบูดบึ้งใส่ผม

 

"ไม่ต้องมาจับ! ยังไงก็จะกลับค่ำบอกไว้เลยนะเว้ย" ลู่หานใช้มือของเขาปัดมือที่ลูบหัวผมออก ก่อนจะกอดอกหันหน้าหนีผมไปอีกทาง

 

"ได้ครับ แต่ผมกลับมาต้องเจอลู่หานที่ห้องนะ"

 

"เรื่องมากจริงโว้ยยยยย!" เจ้าตัวเดินตึงตังออกจากห้องครัว ปล่อยให้ผมนั่งงงคนเดียว

 

วันนี้เวรประจำัวันที่ลู่หานล้างจานนี่..เมื่อวานผมล้างไปแล้วนะ..

 

"เดี๋ยวลู่หาน! วันนี้ลู่หานต้องล้างจา.."

 

"เออ! แค่นี้ทำให้ไม่ได้ใช่มั้ย! จำไว้เลยนะ!!" คนตัวเล็กเดินเข้าที่ห้องครับอีกรอบเพื่อที่จะกอดอกตัวเองแล้วเมินหน้าหนีผมไปทางอื่น เพื่อแสดงให้ผมดูว่าตอนนี้เจ้าตัวไม่พอใจเป็นอย่างมาก.. นี่เอาแต่ใจตัวเองมากไปแล้วนะ คิดว่าผมจะยอมตลอดงั้นหรอ!!

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

"ได้ครับ ทำให้ได้ครับ" ยอมสิครับ.. ก๊ากก มาทำท่าทางโกรธน่ารักๆแบบนี้ใครไม่ยอมก็บ้าแล้วครับ!


 

 

 

 

"แม่ครับ ลูกชายสุดหล่อของแม่มาแล้วครับบ" ทันทีที่ผมเปิดประตูบ้านเข้าไป ผมก็พุ่งตัวเข้าไปกอดแม่ผมทันที 

 

"แม่ก็คิดถึงลูกชายสุดหล่อของแม่เหมือนกัน" แม่กอดผมตอบ ก่อนจะจับหน้าผมมาหอมแก้มทั้งสองข้าง

 

"มาถึงก็ออเซาะแม่เลยนะยะ" พี่สาวของผมมองผมอย่างหมั่นไส้ ก่อนจะปาหมอนข้างๆมาใส่ผม

 

"อย่ามาอิจฉากันนะพี่" ผมหัวเราะเยาะพี่สาวผมก่อนจะเข้าไปกอดแม่อีกรอบ

 

"กอดแม่บ่อยจังเลยนะ แล้วลู่หานไม่มาด้วยหรอลูก" 

 

"โดนน้องลู่หานทิ้งแล้วแหละแม่" ผมยังไม่ทันตอบ พี่สาวของผมก็ชิงตอบคำถามแม่ผมซะก่อนแล้ว

 

"พี่มั่วแล้ว! ลู่หานเขาจะทิ้งคนที่นิสัยดีและหล่อแบบผมลงได้ไง" ผมหันไปแลบลิ้นปลิ้นตาใส่พี่สาวผม ก่อนเจ้แกจะโยนหมอนมาทางผมอีกรอบ

 

"ไอ้หลงตัวเองเอ้ย!"

 

"ฮ่าๆๆ อย่าทะเลาะกันสิลูก ว่าแต่ลู่หานไปไหน รึทิ้งลูกไปจริงๆ?" แม่ยื่นมือมาดึงแก้มของผมเบาๆ ก่อนจะดึงแก้มไปมาให้หน้าผมส่ายเบาๆ

 

"ลู่หานเขาไปหาเพื่อนน่ะครับ เขาเลยมาไม่ได้"

 

"เสียดายจัง แม่ซื้อของฝากมาฝากลู่หานเยอะเเยะด้วยนะ" 

 

Rrrrrrrrrrrrrr

 

ผมหยิบมือถือที่ดังขึ้นมาดูว่าเป็นสายใครโทรเข้ามา ปรากฏว่าเป็นคนที่พวกเราพูดถึงพอดีครับ อะไรจะบังเอิญขนาดนั้น..

"ใครโทรมาน่ะลูก"

 

"ลู่หานครับ" ผมยิ้มก่อนจะชูหน้าจอมือถือให้แม่ดูเพื่อโชว์ว่าลู่หานโทรมาจริงๆ

"พูดถึงปุ้บก็โทรมาปั้บเลยอะไรจะบังเอิญขนาดนั้น ฮ่าๆๆ" พี่สาวผมแซวคนปลายสายที่ไม่เรื่องว่าเขานินทาตัวอยู่ ก่อนหัวเราะออกมา ทำให้แม่ของผมอดหัวเราะตามที่สาวผมไม่ได้

 

"ผมขอตัวแปบนะครับ" ผมเดินออกจากห้องรับแขกไปที่สวนหลังบ้านก่อนจะกดรับสายทันทีเพื่อไม่ได้ลู่หานรอนานกว่านี้

 

(ฮัลโหลจงอิน)

 

"ว่าไงครับ" ผมพูดไปยิ้มไปเหมือนคนบ้าทันทีที่ได้ยินเสียงจากปลายสาย

 

(วันนี้จะกลับดึกหน่อยนะ)

 

"ทำไมจะกลับดึกล่ะ" 

 

(จะไปเที่ยว) เที่ยว? เที่ยวอะไรตอนกลางคืน อย่าบอกนะว่า..

 

"ไปเที่ยวไหนครับ"

 

(ไปเที่ยวผับ นะจงอินนะ) นั่นไง อย่างที่ผมคิดไว้เลย ลู่หานพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนผิดกลับตอนแรก ถ้าคนตัวเล็กอยู่ตรงหน้าผมตอนนี้คงนั่งทำหน้าอ้อนผมแล้วแหละ

 

"ไปกับใครครับ" 

 

(ไปกับพวกอี้ชิงมินซอกนี่ไง นะจงอินนะ)

 

"ไปแค่นี้จริงหรอ?"

 

(อื้อ ไปแค่นี้แหละ)

 

(ลู่หานว่าไง จะได้บอกอี้ฝานว่าจะไปไม่ไป) เสียงของคนอื่นแทรกขึ้นมาจากปลายสาย ได้ยินเสียงผมก็รู้แล้ว

แหละว่าเป็นเสียงของพี่มินซอก เพื่อนสนิทของลู่หานอีกคน

 

แต่อี้ฝานนี่คงใช่อู๋อี้ฝานที่เคยตามจีบลู่หานสินะ.. ผมจำเขาได้ดี เขาจีบลู่หานมาก่อนผมแต่ลู่หานคิดกับเขาแค่เพื่อน แต่ที่ลู่หานยังคุยกับไอ้นี่เพราะว่ามันเป็นเพื่อนสนิทของลู่หานตั้งแต่ที่ลู่หานอยู่จีนแล้ว

 

"โกหกทำไม" ผมเปลี่ยนน้ำเสียงจากตอนแรกที่เราคุยกันกลายเป็นน้ำเสียงห้วนๆทันที

 

(ก็ถ้าบอกว่าอี้ฝานไปจงอินก็จะไม่ให้ไปอยู่ดีอ่ะ)

 

"แล้วคิดว่าถ้ามันไม่ไป แล้วผมจะให้ไปรึไง"

 

(งั้นจะไปด้วยกันมั้ยล่ะ) ปลายสายพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูเหมือนจะหงุดหงิดไม่น้อยกว่าผมเช่นกัน 

 

"ไม่ไป แล้วลู่หานก็ห้ามไป"

 

(จะไปอ่ะ!!) ลู่หานเริ่มใช้เสียงที่เหมือนจะตะคอกผม ด้วยความเอาแต่ใจของเขา ผมรู้ดีว่าตอนนี้เขามีท่าทีที่หงุดหงิดผมแค่ไหนที่ผมไม่ได้ตามใจเขา

 

"ให้รู้เรื่องนะลู่หาน" ตั้งแต่คบกันมาผมไม่เคยไม่ตามใจลู่หานสักครั้ง แต่ครั้งนี้ลู่หานจะไปเที่ยวผับ นี่ยังไม่พอแถมยังมาโกหกผม แถมมีไอ้นั่นไปด้วย อย่าคิดว่าผมจะยอมให้ลู่หานไป หึ!

 

(ก็บอกว่าจะไปๆๆๆๆๆๆๆๆไง!) 

"กลับไปห้องตอนทุ่มหนึ่งให้เจอหน้านะ แค่นี้แหละ" ผมชิงกดวางสายก่อนทันทีก่อนลู่หานจะพูดอะไรออกมา 

"เป็นอะไรลูก หน้าเครียดมาเชียว" ผมเดินเข้ามาในห้องรับแขกดังเดิมก่อนจะเดินเข้ามากอดแม่ด้วยความเหนื่อยใจ นี่เป็นครั้งที่สามมั้งถ้าจำไม่ผิดที่ต้องมาทะเลาะกับลู่หาน ผมไม่ชอบให้มันเป็นแบบนี้เลย ให้ตายเถอะ

 

"ทะเลาะกับลู่หานมาสินะ" พี่สาวผมที่นั่งกินขนมและเล่นมือถืออยู่หันมามองผมแล้วพูด ก่อนจะหันหนีไปกินขนมและสนใจมือถือต่ออีกรอบ

"จริงหรอจงอิน" แม่ผมจับหน้าที่ผมซบตรงที่ไหล่แม่ให้เงยขึ้นมาสบตากับท่าน ผมมองหน้าแม่ ดูเหมือนแม่จะเป็นกังวลกับเรื่องพวกผมสองคนมาก รู้สึกแย่ชะมัดที่ต้องมาทะเลาะกันให้แม่รู้..

 

"ก็นิดหน่อยครับแม่" ผมก้มลงไปซบไหล่แม่เหมือนเดิม แล้วแม่ก็ใช้มือมาตบที่แก้มผมเบาๆก่อนจะยิ้มให้ผม 

 

"แม่ไม่รู้หรอกนะว่าเราทะเลาะกันเรื่องอะไร แต่ค่อยๆคุยกันนะจงอิน แม่เป็นห่วงทั้งสองนะ"

 

"ครับแม่" ผมหอมแก้มแม่เบาๆ ก่อนจะยกนาฬิกาที่ข้อมือขึ้นมาดู นี่มันทุ่มหนึ่งแล้วนี่นา ผมต้องกลับบ้านไปดูว่าคนเอาแต่ใจของผมเขาจะกลับมาอย่างที่ผมบอกรึเปล่า..

 

"ถึงเวลากลับห้องแล้วหรอลูก" แม่ใช้มือค่อยๆลูบหัวผมเบาๆ

 

"ครับ ต้องกลับไปตรวจดูคนขี้เอาแต่ใจที่ห้องว่ากลับมารึยัง" ผมลุกขึ้นก่อนจะหิ้วของฝากที่แม่ผมวางไว้ข้างๆโซฟาที่เรานั่ง

 

"อย่าลืมให้ของฝากที่แม่ซื้อให้ลู่หานด้วยล่ะ คุยกันดีๆนะลูก"

 

"ครับแม่ ไปก่อนนะครับ" ผมก้มลงไปหอมแก้มแม่ ก่อนจะหันไปบอกลาพี่สาวของผมที่กินขนมและเล่นมือถือไม่สนใจแม่กับผมเหมือนในตอนแรก

 

"พี่ผมกลับก่อนนะ ไว้เจอกัน" พี่สาวไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาออกจากจอมือถือแต่กลับยกมือโบกให้ผมแทน ก่อนจะพูดขึ้นมาว่า

 

"คุยกันด้วยเหตุผลดีๆล่ะ"

 

ผมรู้ว่าทั้งครอบครัวผมเป็นห่วง เขารู้ว่าผมเป็นคนอารมณ์ร้อนเวลาไม่พอใจ ส่วนลู่หานไม่ต้องพูดถึง รายนั้นไม่ดั่งใจก็โวยวายแล้ว

ผมก็ได้แต่หวังว่าลู่หานคงเลือกที่จะมาอยู่รอผมที่ห้อง..หวังให้เป็นแบบนี้นะ อย่าเป็นแบบตรงข้ามเลย..

 

 

 

 

 

 

หึ..ผมคงหวังมากไปสินะ หวังไปสินะที่ลู่หานเขาจะเลือกมารอผมอยู่ที่ห้อง

น่าสมเพชตัวเองชะมัด คิดเข้าข้างตัวเองเกินไปสินะว่าลู่หานคงเลือกเรา

เห็นห้องที่ไม่มีใครอยู่แล้วมัน..เจ็บชะมัดยาด

 

ผมพยายามทำให้ตัวเองไม่ฟุ้งซ่านโดยทำตัวให้ไม่อยู่นิ่ง กลับห้องมาแบบนี้ผมต้องอาบน้ำสินะ ผมเตรียมเสื้อผ้าก่อนจะอาบน้ำ แต่ใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงผมก็แต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว จะทำอะไรต่อดีนะ? สายตาผมกวาดมองรอบๆ ก่อนจะเจอกองแผ่นหนังที่ผมไปซื้อมาดูมา แต่ไม่ได้มีโอกาสดูสักที ผมหยิบพวกมันขึ้นมาเลือก ก่อนผมจะได้หนังที่ผมถูกใจ ผมก็จัดการใส่เครื่องเล่นทันที หวังว่ามันจะช่วยผมได้นะ..

 

แต่เวลาก็ผ่านไปจนถึงเที่ยงคืนแล้ว ผมดูหนังจบไปสามเรื่องแล้ว แต่ทำไมผมไม่สนุกกับมันเลยล่ะ ไหนบอกว่าหนังดีวะ! โกหกทั้งเพ!

 

โกหก..เหมือนคนที่ผมกำลังรอเขาให้กลับมาที่ห้อง

 

ผมปิดทีวีก่อนจะขึ้นไปนอนที่บนเตียง ก่อนจะหยิบหนังสือการ์ตูนขำๆขึ้นมาอ่าน ผมอ่านไปสักพัก มันไม่เห็นจะน่าขำตรงไหนเลยนี่ ผมว่าผมอ่านเล่มนี้แล้วนะ ทำไมแต่ก่อนผมอ่านแล้วขำมันล่ะ? ให้ตายเถอะ ทำไมมันยังฟุ้งซ่านแบบนี้นะ

 

"โธ่เว้ยยยยยยยย!!" ผมชกกำปั้นลงใส่หมอน ก่อนจะมองนาฬิกาที่ตอนนี้เข็มสั้นมันกำลังจะชี้ไปที่เลขหนึ่ง นี่มันตีหนึ่งแล้วนะ ทำไมกลับดึกแบบนี้!

 

ไม่ทันที่ผมจะเลิกฟุ้งซ่าน ผมก็ได้ยินเสียงเหมือนมีคนเปิดประตูห้องเข้ามา ไม่ผิดคาดครับ ลู่หานเดินเข้ามาในห้องก่อนจะมองหน้าผม แต่กลับเห็นสายตาของผมที่จ้องเขาอยู่แล้ว เขาเดินหันหนีไปทางอื่นทันที

 

"ทำไมพึ่งมา" ผมเอ่ยปากถามลู่หานด้วยน้ำเสียงห้วนๆ

 

"ก็พึ่งเสร็จ" ลู่หานเตรียมเสื้อผ้าไปอาบน้ำ พร้อมตอบผมด้วยท่าทีที่เฉยชา

 

..เขาไม่คิดจะแคร์ความรู้สึกของผมบ้างรึไงนะ?

 

ผมเลิกสนใจเขาก่อนจะล้มตัวลงนอนบนที่นอน เขามองชายตามองผมก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป

 

ผมไม่ได้โกรธ..ผมไม่เคยโกรธเขาลงหรอก

ผมรักลู่หานจะตายไป ผมแคร์ลู่หานจะตายไป

ทำไม..เขาไม่แคร์ผมบ้างนะ

เขาคงเห็นคนอื่น..สำคัญกว่าผม

แต่ในทางกลับกัน ผมกลับเห็นเขาสำคัญกว่าคนอื่น

ผมไม่ได้โกรธลู่หานจริงๆ ผมแค่น้อยใจ..ก็เท่านั้น

 

ผมได้ยินเสียงประตูห้องน้ำเปิดออกมา คงจะอาบน้ำเสร็จแล้วสินะ

 

"จงอิน ยังไม่นอนใช่มั้ย"

 

"..." ผมเลือกที่จะเงียบไม่ตอบเขา

 

"รู้นะว่ายังไม่นอน"

 

"..."

 

"อย่างี่เง่าได้มั้ย เรื่องแค่นี้ ไม่ได้ไปทำอะไรกับอี้ฝานสักหน่อย อี้ชิงกับมินซอกก็ไปด้วย จือเทากับจงแดก็ไป" ผมเป็นห่วงแค่เรื่องนี้ที่ไหน ทั้งพวกขี้เมาที่จะมายุ่มย่ามกับลู่หาน แค่คิดก็โมโหแล้ว.. อีกทั้งตัวลู่หานเองเป็นคนดื่มแอลกอฮอล์มากไม่ได้เพราะเขาจะแพ้ เขาคิดว่าเขาดูแลตัวเองได้รึไง หรือคิดว่าไม่มีผมแต่ยังมีคนอื่นที่จะดูแลได้สินะ..

 

"หันมาคุยกันดีๆได้มั้ย" ผมยังนอนนิ่ง ไม่ขานตอบลู่หานใดๆทั้งสิ้น

 

"เออ! ไม่ต้องพูดนะ นอนเงียบอยู่นั่นแหละ!" ผมได้ยินกุกๆกักๆเหมือนลู่หานทำอะไรสักอย่าง แล้วก็เงียบไปสักพัก ก่อนจะได้ยินเสียงปิดประตูดังปัง

 

ผมพลิกตัวหันไปมองเห็นตู้เสื้อผ้าที่เปิดไว้ ผมลุกขึ้นไปดูก็ปรากฎว่าเห็นกระเป๋าหายไปใบหนึ่งพร้อมเสื้อผ้าของลู่หานบางส่วน คงออกไปนอนที่อื่นแล้วสินะ ผมก็คิดไว้แล้วแหละว่าเขาจะทนอธิบายให้ผมฟังได้นานแค่ไหน

 

ผมนั่งลงบนที่นอน สักพักก็ได้ยินเสียงข้อความเข้า เห็นเบอร์พี่อี้ชิงเป็นคนส่งข้อความมา ทั้งๆที่พี่เขาไม่ค่อยส่งอะไรมาหาผมเลย

 

'ทำไมพี่ถึงได้กลับมารับลู่หาน ทะเลาะอะไรกันรึเปล่า' 

 

คงจะไปนอนกับพี่อี้ชิงสินะ ดีแล้วแหละที่นอนกับพี่อี้ชิง คนอื่น..ผมไม่ค่อยไว้ใจเท่าไหร่

ผมอ่านข้อความพี่อี้ชิงก่อนจะพิมพ์ส่งกลับไป

 

'นิดหน่อยครับ ฝากไว้สักพักหน่อยนะครับพี่อี้ชิง'

 

คิดหรอ..ว่าคนอย่างลู่หานจะง้อผมทั้งๆที่รู้ว่าผมงอน และตัวเองก็ผิดซะเต็มเปา

ผมย้ำว่าผมไม่ได้โกรธลู่หานจริงๆ ผมแค่น้อยใจ

..สักพักคงหาย

ลู่หานของผมเอาแต่ใจเกินไปแล้ว ผมคงต้องทำอะไรสักอย่างซะแล้วแหละ!

แล้วเราจะได้เห็นดีกันนะลู่หาน หึ..

 

 

 

♥:มารอดูกันโนะว่าจงอินจะทำยังไงกับลู่หานที่ขี้เอาแต่ใจ

จะดัดนิสัยลู่หานยังไงน้า คึคึ