FIC EXO (KAILU/CHANBAEK/HUNHO/etc.)

ลำดับตอนที่ #2 : [OS] HABIBI (KAI x LUHAN)

โฮกกกกกกก เรื่องแรกเม้นไม่เยอะเท่าไหร่ แต่ยังจะลง อิ_อิ 555555555
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ เม้นให้เราบ้างเน้อ เป็นยาชูกำลังเพื่อแต่งฟิคต่อไป -v-
 

...........................................................................................................................

 

 

 

เมื่อตอนเย็นเวลาเลิกเรียนของโรงเรียนทั่วไป ผู้คนต่างเดินพลุกพล่านกันไปมาเพื่อจะกลับบ้านหรือไปทำธุระของตนเอง เช่นเดียวกันกับลู่หานและอี้ชิง นักเรียนแลกเปลี่ยนจากจีน ทั้งสองก็เดินออกมาหน้าโรงเรียนเพื่อที่จะกลับหอตัวเองเหมือนกัน แต่ไม่ทันยังจะเดินไปไหน กลับมีเด็กผู้ชายคนหนึ่งวิ่งมาทางพวกเขา

"จะเอาคนนี้!" เด็กผู้ชายตัวเล็กๆผิดคล้ำคนหนึ่งวิ่งมาหาลู่หาน ก่อนจะยื่นมือมาคว้าจับชายเสื้อของลู่หานไว้แน่นเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ
"เด็กที่ไหนเนี่ยลู่หาน ฮ่าๆๆ น่ารักจัง" อี้ชิงย่อตัวลง ก่อนจะยื่นมือไปดึงแก้มเด็กคนนั้น
"ไม่รู้อ่ะ มาจากไหนเนี่ยตัวเล็ก"
"มาจากนู้น" เด็กคนนั้นใช้นิ้วชี้ของมืออีกข้างที่ว่างชี้ไปยังโรงเรียนประถมข้างๆโรงเรียนของลู่หาน ก่อนจะดึงชายเสื้อลู่หานเหมือนอย่างกับว่าอยากให้ลู่หานเดินไปที่ไหนกับเขาสักแห่ง
"ไปหาชานยอลลี่" เด็กชายตรงหน้าลู่หานดึงชายเสื้อลู่หานแรงขึ้นเมื่อเห็นเขาไม่ก้าวขาตาม
"ฮ่าๆๆ ชานยอลลี่ไหนล่ะเด็กน้อย" อี้ชิงหัวเราะก่อนจะลูบหัวถามเด็กคนนั้นอย่างเอ็นดู
"จิ้! ก็ตามมาสิ"  เด็กน้อยยิ่งขมวดคิ้วเข้าไปใหญ่ เมื่อเห็นลู่หานไม่ยอมเดินตามตัวเอง
"ไปดีมั้ยอี้ชิง?" เมื่อเด็กนั่นเห็นลู่หานถามอี้ชิง เขาก็มองอี้ชิงตาขวางเหมือนกับว่าถ้าอี้ชิงตอบว่าไม่ไป เด็กคนนี้ได้มีศึกกับเขาแน่ๆ
"ไปเถอะ ฉันก็อยากรู้ว่าเด็กนี่จะทำอะไรของเขา ฮ่าๆๆ" อี้ชิงหัวเราะอย่างอารมณ์ดี เด็กดำนี่ทำให้เขาตลกชะมัด
เด็กชายตัวน้อยกระตุกชายเสื้อของลู่หานเพื่อให้เดินตามมา แต่ลู่หานเหลือบมองมองเล็กที่จับเสื้อเขา มันทำให้เสื้อเขายับชะมัด เขาเลยตัดสินใจดึงมือเล็กออกจากเสื้อนักเรียนของเขา ก่อนใช้มือของตัวเองจับมือของเด็กนั่นแทน
"เดี๋ยวเสื้อพี่ยับ จับมือดีกว่าเนอะ" ลู่หานยิ้มให้เด็กน้อยอย่างเป็นมิตร อี้ชิงที่เดินตามลู่หานมาแอบเหลือบมองปฎิกิริยาของเด็กนั่น ทันทีที่ลู่หานจับมือของเด็กนั่น เขาก็เงยหน้ามองลู่หานอย่างสายตาที่ตกตะลึง หน้าและหูของเขาค่อยๆเริ่มขึ้นสี มันทำให้อี้ชิงอดที่จะแซวเด็กนั่นด้วยความเอ็นดูไม่ได้จริงๆ
"แหน่ๆๆ ลู่หานจับมือนี่ถึงกับหน้าแดงเชียวนะๆ" อี้ชิงยื่นมือไปยืดแก้มของเด็กนั่นอีกรอบ แก้มนุ่มชะมัดเลย มันทำให้เขาอยากยืดจนเด็กนั่นแก้มตุ่ยเป็นบ้า แต่ปฎิกิริยาที่เขาได้กลับมาคือเด็กน้อยคนนั้นมองเขาซะแทบจะกลืนกินเขาไปเลยทีเดียว
"แดงอะไรเล่า!" เด็กนั่นปัดมืออี้ชิงออกจากแก้มตัวเอง ลู่หานมองหน้าเด็กผู้ชายตรงหน้า ก็เห็นตามที่อี้ชิงบอกจริงๆด้วยว่าเขาหน้าแดง
"ฮ่าๆๆๆ เขินพี่หรอ" 
"ไม่ได้เขินสักหน่อย!" เด็กน้อยมองลู่หาน ก่อนจะยู่ปากตัวเองด้วยความไม่พอใจ
"จงอินนี่! ไปไหนมา!!" จู่ๆก็มีเด็กผู้ชายมัธยมปลายหน้าตาดีสองคนวิ่งพุ่งเข้ามาหาเด็กน้อยที่มากับลู่หานและอี้ชิง นั่นทำให้ลู่หานและอี้ชิงแอบตกใจ ดึงตัวเด็กคนนั้นไว้กับตัวเองทันที
"ไม่ต้องตกใจ นี่ไงชานยอลลี่ที่จะพามาหา ส่วนนี่แบคฮยอนนี่ ฮาบี๊บี๋ของชานยอลลี่" เด็กผู้ชายตัวเล็กชี้ไปยังผู้ชายตัวสูงโย่งหน้าตาดีที่เด็กคนนั้นเรียกเขาว่าชานยอลลี่ ก่อนจะชี้ไปหาผู้ชายตัวเล็กๆ สูงไม่มากเท่าไหร่ หน้าตาน่ารักจิ้มลิ้มที่เด็กคนนั้นเรียกว่าฮาบี๊บี๋ของชานยอลลี่
"เอ่อ..ขอบคุณนะครับที่พาจงอินมาส่ง" ผู้ชายตัวสูงโย่งโค้งให้ลู่หานและอี้ชิงก่อนจะดึงมือจงอินให้เดินไปหาเขา แต่จงอินกับยื้อมือตัวเองไว้
"จงอินนี่พาเค้ามาเอง นี่ไงลู่หาน คนที่จงอินนี่บอกชานยอลลี่ไงว่าจะเอามาเป็นฮาบี๊บี๋ของจงอินนี่" ลู่หานและอี้ชิงมองเด็กตรงหน้าด้วยความไม่เข้าใจภาษาสื่อสารของเขา อะไรคือฮาบี๊บี๋? เด็กนี่จะเอาลู่หานมาเป็นฮาบี๊บี๋งั้นหรอ? 
"แล้วขอเขารึยัง" คนตัวเล็กที่หน้าตาจิ้มลิ้มย่อตัวลงนั่งต่อหน้าจงอินก่อนจะเอ่ยปากถามเด็กตรงหน้าลู่หาน
"ก็ไปบอกไปแล้วว่าจะเอา" จงอินกอดอก ก่อนจะแลบลิ้นใส่แบคฮยอน
"แล้วเขาให้รึเปล่าล่ะ"
"ให้สิ แบคฮยอนนี่อ่ะ ไม่งั้นเขาจะตามจงอินนี่มาหรอ" ลู่หานและอี้ชิงอ้าปากเหวอมองหน้าทั้งสองสลับกันไปมาในระหว่างที่พวกเขาเถียงกัน 
"ไปบังคั.."
 "แบคฮยอนอ่า เลิกเถียงกับจงอินนี่เถอะ กลับบ้านกัน" ชานยอลดึงแขนของแบคฮยอนให้ลุกขึ้น ก่อนจะดึงมือจงอินให้เดินตามมา แต่จงอินยังรั้งตัวเองไว้อยู่กับลู่หานและอี้ชิง
"เดี๋ยวสิชานยอลลี่ นี่ไงฮาบี๊บี๋ของจงอินนี่" จงอินกระตุกมือของชานยอล แล้วใช้นิ้วชี้ของมือข้างที่ว่างชี้ไปที่ลู่หาน พร้อมมองลู่หานด้วยแววตาใสแป๋ว
"ครับ ชานยอลลี่รู้แล้วครับ กลับบ้านกันเนอะจงอินนี่ เซฮุนนี่รอเล่นด้วยอยู่น้า" ชานยอลจับมือเล็กดึงให้เดินตามเขาอีกรอบ ครั้งนี้จงอินยอมเดินตามชานยอล ทั้งสองเดินไปที่รถเวสป้าสีเขียวพ่วงข้างก่อนจะอุ้มจงอินขึ้นที่นั่งตรงพ่วงข้างๆรถ 
"ผมต้องขอโทษแทนน้องผมด้วยนะครับ ที่สร้างความวุ่นวายให้ ขอโทษจริงๆนะครับ" ชานยอลพูดก่อนจะสตาร์ทรถ แต่เมื่อจงอินได้ยินก็หันไปมองหน้าชานยอลอย่างไม่พอใจ
"เอ่อ ไม่เป็นไรครับ" ลู่หานยิ้มให้ แล้วมองจงอินที่ตอนนี้เบ้ปากเหมือนเขากำลังจะร้องไห้ ไม่พอใจที่พี่ชายของตัวเองพูดแบบนี้
"ชานยอลลี่ไม่เชื่อเค้าอ่ะ ฮึก..ฮือออ" และแล้วน้ำตาของจงอินก็ไหลออกมา อี้ชิงแอบหันไปหัวเราะอีกทาง พร้อมทั้งคิดในใจว่าเด็กคนนี้ท่าทางจะชอบเพื่อนสนิทเขาจริงจังแฮะ
"เป็นผู้ชายเขาไม่ร้องไห้ต่อหน้าคนที่ชอบนะ อึ้บเร็ว อย่าร้องๆ" แบคฮยอนหันหน้าไปบอกจงอิน แต่ดูเหมือนว่าเด็กนั่นจะไม่ฟังคำพูดของแบคฮยอน แถมยิ่งน้ำตาไหลพรากกว่าเดิมอีก
"ก..ก็ชานยอลลยี่ไม่เชื่อ ฮือออ"
"เอ่อ ผมขอตัวก่อนนะครับ" ชานยอลโค้งตัวลาให้ลู่หานและอี้ชิงก่อนจะค่อยๆบิดแฮนด์ออกตัวรถไปอย่างช้าๆ

ลู่หานมองตามเด็กคนนั้นอย่างเป็นห่วง เพราะก่อนพี่ชายของเขาจะออกตัวรถไปเด็กนั่นมองหน้าเขาทั้งน้ำตา

"เด็กคนนั้นน่ารักเป็นบ้า ฮ่าๆๆๆ" อี้ชิงยังหัวเราะไม่หยุด ลู่หานเลยหันไปมองหน้าเพื่อนสนิทของตัวเองด้วยความไม่เข้าใจว่ามันน่าขำตรงไหน
"มันขำตรงไหนเนี่ยอี้ชิง"
"ขำสิ ดูเด็กนั่นดิ ท่าทางจะชอบนายจริงจังนะลู่หาน ฮ่าๆๆ" อี้ชิงหัวเราะไม่หยุด ก่อนจะตบบ่าของเพื่อนสนิทตัวเองเบาๆ
"เด็กชอบเหมือนผู้ใหญ่ไม่ได้รึไง" ลู่หานขมวดคิ้วถามอี้ชิง เขาเป็นเด็กเขาก็มีสิทธิ์ชอบหนิ ถึงแม้จะชอบคนที่อายุห่างมากกว่าตัวเองก็ตามเถอะ..
"อย่าบอกนะว่านายจะกินเด็กน่ะลู่หาน" 
"ไม่ใช้แบบนั้นสักหน่อย แต่ที่ไม่เข้าใจคือนายน่ะจะไปหัวเราะอะไรเขานักหนา เขาดูน่าสงสารออก"
"งั้นเลิกก็ด้ายย ฮาบี๊บี๋ของจงอินนี่~ ฮ่าๆๆๆ" อี้ชิงยิ่งขำเข้าไปใหญ่เมื่อเขาเลียนแบบพูดศัพท์ที่แปลไม่ออกของไอ้เด็กนั่น
"ไหนบอกจะหยุดไงอี้ชิง เดินกลับหอคนเดียวเลยนะ" ทันทีที่พูดจบลู่หานก็เดินกลับไปทางเดิมที่เด็กนั่นลากเขามา
"เฮ้ย รอด้วยดิลู่หานเพื่อนรักกกก"

 

 

 

ไม่น่าเชื่อนะว่าเด็กนั่นน่ะตามจีบเขามาสี่ปี ตอนเด็กๆเด็กนั่นแค่มารอลู่หานตอนเลิกเรียนที่หน้าโรงเรียน เพื่อจะได้คุยกับเขา และทุกครั้งเด็กนั่นมาหาก็จะมีขนมยี่ห้อMMติดมือมาให้เขาและอี้ชิงทุกครั้ง 
แต่เหมือนมีช่วงหนึ่งที่เด็กนั่นหายไป ระยะเวลาพอมาคิดๆดูแล้วก็เหมือนจะปีครึ่งได้ ลู่หานกับอี้ชิงก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเด็กนั่นหายไปไหน แต่อยู่มาวันหนึ่ง ก็มีเด็กผู้ชายผิวคล้ำ สูง หน้าตาดีแต่มันคุ้นๆตาลู่หานและอี้ชิงมากเลยแต่คิดไม่ออกว่าใคร แต่ก็คล้ายเด็กน้อยที่ห่างหายหน้าตาไปจากเขาตั้งปีครึ่ง แต่ทันทีที่เด็กผู้ชายคนนั้นเดินเข้ามาหาลู่หาน แล้วยื่นขนมยี่ห้อMMให้ลู่หานและอี้ชิง ทั้งสองก็รู้เลยว่าเด็กคนนี้คือใคร เหตุการณ์นั้นมันทำให้เขาทั้งสองตกตะลึงมากไม่คิดว่าจะเป็นจงอินเด็กที่เคยมาเฝ้าลู่หานหน้าโรงเรียนทุกวันหลังเลิกเรียน พอลู่หานถามว่าเขาหายไปไหนมา ทำไมเปลี่ยนไปเยอะขนาดนี้ จงอินก็บอกว่าเขาขึ้นมัธยมเลยย้ายโรงเรียนไปเรียนที่เดียวกับชานยอล ที่เปลี่ยนไปเยอะก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม อาจจะเป็นเพราะเขาได้เป็นนักกีฬาทีมบาสของโรงเรียนเลยได้ฝึกบ่อยๆ มันเลยทำให้เขาสูงขึ้นเร็ว อี้ชิงเลยถามต่อจงอินต่อว่าจะกลับมาจีบลู่หานอีกแล้วหรอ เขาก็ตอบอย่างหน้าตายว่าใช่ คำตอบนั่นก็ทำลู่หานหน้าแดงจนไม่รู้จะหลบหน้าไม่ให้เพื่อนสนิทของเขาและจงอินเห็นได้อย่างไร 

แต่กว่าลู่หานจะตกลงปลงใจเป็นแฟนกับจงอินได้ก็เป็นระยะเวลาตั้งสี่ปี ลู่หานยังงงว่าจงอินทนจีบลู่หานได้ไงตั้งแต่ลู่หานพึ่งขึ้นเกรด10จนขึ้นปีสอง แต่ตลอดระยะเวลาที่จงอินจีบเขา สถานะของจงอินก็เหมือนแฟนเขา เพราะเขาก็ไม่ได้คุยกับใคร ถึงจะมีใครมาคุยด้วยไอ้เด็กนั่นก็กีดกันออกไปซะหมด แถมตอนมาโรงเรียนตอนเช้าจงอินก็มาส่งเขา ตอนเลิกเรียนจงอินก็มารอรับเขา ถ้าวันไหนจงอินมีกิจกรรมกับชมรมบาส เด็กนั่นก็จะโทรบอกลู่หานให้ไปรอเขาที่โรงเรียนของตัวเองแทน นี่ยังไม่นับเรื่องไอ้เด็กนั่นชอบหาเศษหาเลยกับร่างกายเขาอีกนะ! มันไม่ต่างจากคำว่าแฟนตรงไหนเลย

"ทำอะไรอ่ะลู่หาน" ร่างหนาเดินเข้ามากอดร่างเล็กจากด้านหลังก่อนจะใช้คางเกยไหล่ของคนตรงหน้า
"อ่านไดอะรี่" ลู่หานยิ้มให้คนรักของตัวเองก่อนจะเปิดไดอะรี่หน้าถัดไป
"อ่านทำไมอ่ะ ไปนอนกอดกันนี่กว่า ป่ะๆ"

"ไอ้บ้า! ตอนโตมาทำไมเป็นแบบนี้ ตอนเด็กๆที่มาจีบพี่แรกๆยังร้องไห้แงๆอยู่เลย" ลู่หานใช้มือเล็กบีบที่แก้มจงอินอย่างหมั่นเขี้ยว
"โหย ตอนนั้นยังเด็กอยู่นี่นา นี่ยังไม่หายโกรธพี่ชานยอลกับพี่แบคฮยอนเรื่องนี้อยู่นะ" ลู่หานหัวเราะก่อนจะยกไดอะรี่ขึ้นมาตีบนหัวจงอินเบาๆ

"บอกเคล็ดลับมาดิ ทำไมสูงเร็วจัง ตอนที่ร้องไห้แงๆต่อหน้าพี่ครั้งแรกอยู่ปอหกใช่มั้ย แต่ทำไมมอหนึ่งสูงกว่าพี่แล้วล่ะ"
"เคยบอกไปแล้วนี่ว่าเล่นบาส เลยสูงเร็ว ลู่หานก็หัดเล่นกีฬาสิ เผื่อสูงบ้าง" จงอินใช้หัวของเขาถูกับไหล่ของลู่หานไปมา ก่อนจะกัดไหล่ของลู่หานเบาๆด้วยความหมั่นเขี้ยว
"โอ้ย เจ็บนะ" ลู่หานใช้ไดอะรีตี่ที่หัวของจงอินอีกสองเพื่อแก้แค้นที่จงอินกัดลู่หาน แต่จงอินก็ยังกัดลู่หานไปเรื่อยๆอย่างไม่หยุด
"งั่มๆ"
"นี่จงอิน ว่าแต่อะไรนะที่จงอินเคยพูดไว้ ฮาเบะ ฮาอะไรสักอย่างอ่ะที่ไม่ใส่ภาษาคนอ่ะ มันแปลว่าอะไรหรอ" 

"ฮาบี๊บี๋ต่างหากเล่าลู่หาน" ตอนนี้จงอินเปลี่ยนใจจากกัดไหล่ของลู่หานมาทำอย่างอื่นแทน จงอินเริ่มใช้จมูกซุกไซร้บริเวณไหลปลาร้าและลำคอของลู่หาน

"นั่นแหละ แปลว่าอะไร อื้อ..ไม่เอาสิจงอิน" ร่างหนาค่อยๆเลื่อนจมูกขึ้นไปสูดดมที่ซอกคอของร่างเล็ก มือหนาจากที่กอดเอวของคนตัวเล็กไว้ก็ค่อยๆลูบไล้เข้าในด้านในสาปเสื้อ
"แปลว่าที่รักไง" เมื่อร่างสูงพูดจบประโยคเขาก็ใช้ริมฝีปากขบเม้มไปที่คอเรียวของร่างเล็ก พร้อมเลื่อนไล้มือหนาขึ้นมาเรื่อยๆจนถึงหน้าอกของร่างบาง
"อื้อ..จงอินน่า อ๊ะ" ร่างบางร้องครางทันทีที่ร่างสูงบีบยอดอกที่อยู่ในสาปเสื้อของตนเอง 
"ไปต่อเหอะป่ะ ค่อยมาอ่านต่อก็ได้ไดอะรี่อ่ะ" จงอินอุ้มร่างของลู่หานขึ้นไปบนเตียงก่อนจะเริ่มมิชชั่นพิชิจอยู่ลู่หานในคืนนี้

END

♥:ฮะว้ากกกกกกจบแบ้ว เขาจะทำอะไรกันต่อค่อยไปมโนเอานะ ฮือๆ ; w ;
*habibi เป็นภาษาแอโรบิกนะคะแปลว่าที่รัก ฮิ้ววววววววว