FIC EXO (KAILU/CHANBAEK/HUNHO/etc.)

ลำดับตอนที่ #1 : [SF] Not just me (KAI x LUHAN)

กะจะแต่งฟิคสั้นๆๆๆๆๆๆๆแบบ OS แต่ทำไมมันยาว ; w ;
พล็อตคิดออกเพราะวันสอบขี้เกียจอ่านหนังสือสอบ ㅎㅎㅎㅎ
เอ็นจอยกับฟิคเรานะ ♥♥

 

 

 

 

 

"ฮยอง"

"ว่าไง?"

"ฮยองรู้ตัวมั้ย ฮยองหน้าเหมือนไอ้เซฮุนมากๆเลย"

 

ลู่หานรู้ตัวดี..รู้ดีตลอดมา เขาไม่เคยจะหลอกความรู้สึกตัวเองหรอกว่าเขาน่ะ

.

.

ชอบคิมจงอิน

 

 

แต่ชีวิตของลู่หานไม่ได้สวยงามดั่งในนิยายหรอก ที่จะชอบเขาแล้วเขาจะชอบตอบ

ถึงแม้เขายังไม่บอกเด็กนั่น แต่การกระทำของคิมจงอินบ่งบอกเหลือเกินว่าเด็กนั่นน่ะ

.

.

ชอบโอเซฮุน

 

 

วันนี้เป็นวันหยุดของเอ็กซ์โซ ตลอดสัปดาห์นี้พวกเขามีงานไม่หยุดไม่หย่อน แทบจะไม่ได้พัก

ดังนั้นทุกคนต่างจึงหาที่พักผ่อนกัน เมมเบอร์บางคนก็ออกไปเที่ยวข้างนอกบ้าง หรือนอนอยู่บนห้องบ้าง

แต่ลู่หานเลือกที่จะหยิบหนังสือการ์ตูนวันพีชมานอนอ่านบนโซฟาข้างล่างหอ

..มันช่างเป็นวันที่สบายของลู่หานจริงๆ

 

แต่ไม่ทันที่ลู่หานจะได้เปิดการ์ตูนอ่าน ก็มีคนเปิดประตูเข้ามาในหอเขา

"ฮยอง ทำอะไรอยู่น่ะ"
ทันทีที่ลู่หานเห็นหน้าคนที่เข้ามา เขากลับยิ้มออกอย่างปิดบังไม่ได้
ไม่ใช่คนอื่นคนไกลที่ไหน เป็นจงอินเมมเบอร์ฝั่งเคที่ขยี้ตาเข้ามาในท่าทีที่ยังไม่ตื่นดีเท่าไหร่

"ฮยองสิควรถามนาย เข้ามาทำอะไรที่หอฝั่งเอ็ม"

"หอนู้นเสียงดัง ผมจะนอนก็นอนไม่หลับ เลยจะมานอนนี่"

"ไปนอนอยู่ข้างบนกับอี้ชิงสิ"

"ไม่เอา เดี๋ยวอี้ฝานฮยองตี นอนกับฮยองนี่แหละ ลุกขึ้นนั่งๆ"

ถึงแม้ลู่หานไม่เข้าใจเด็กนี่เท่าไหร่ว่าจะมานอนด้วยกันได้ไง โซฟาตัวเล็กนิดเดียวเอง แต่ร่างบางก็ลุกขึ้นตามคำสั่งของจงอินอย่างว่าง่าย

"ไปนั่งตรงริมๆโซฟาดิฮยอง"

คนตัวโตกว่านั่งลงโซฟาตัวเดียวกับลู่หาน ก่อนจะผลักเขาไปที่ริมโซฟา

อะไรของไอ้เด็กนี่กันแน่นะ

"อะไรของนายเนี่..เฮ้ย! อะไรเนี่ยจงอิน"

จงอินล้มตัวนอนลงบนโซฟา แต่นี่ไม่ใช่เรื่องที่ลู่หานจะตกใจ แต่ตกใจที่ไอ้เด็กนั่นใช้ตักเขาหนุนแทนหมอนน่ะสิ!

"ฮยองจะเสียงดังทำไมเนี่ย ก็จะนอนไง อ่ะนี่หนังสือการ์ตูนฮยองอ่านไปดิ"

ร่างหนาหยิบหนังสือการ์ตูนส่งให้ลู่หาน ก่อนจะพลิกตัวกอดอกนอนอย่างสบาย

ลู่หานก้มมองคนตรงหน้าแล้วแอบยิ้มโดยไม่คนตรงหน้าเห็น ก่อนจะเปิดหนังสือการ์ตูนมาปิดหน้าตัวเอง ทันทีที่รู้สึกว่าแก้มของตัวเองร้อนไม่ไหวแล้ว เขินเป็นบ้าเลย..
 "ฮยอง"

"ห้ะ อะไร"

ทันทีที่เด็กนั่นเรียกเขา ลู่หานก็ก้มลงไปหาอัตโนมัติ นั่นทำให้สายตาที่จงอินมองลู่หานก่อนหน้านี้สบเข้ากับดวงตาของคนร่างบางทันที 

แต่เพียงการสบตาของทั้งสองเพียงชั่วครู่ ก็ทำให้ใบหน้าทั้งสองเคลื่อนเข้าไปใกล้ๆกันราวกับว่ามีแม่เหล็กต่างขั้วติดอยู่ที่หน้าของทั้งคู่
"เฮ้ ลู่หานเสียงโทรศัพ..โอ๊ะ.." มินซอกที่ถือโทรศัพท์ลู่หานเดินลงมาจากข้างบนหอ เขาอยากฆ่าตัวเองให้ตายจริงๆ เขาไม่น่าเดินลงมาเลย น่าจะปล่อยให้โทรศัพท์ดังอยู่แบบนั้น มินซอกรู้ตัวว่าครั้งนี้เขาพลาดมากที่มาผิดจังหวะขนาดนี้
"เอ่อ..ไม่มีอะไรล่ะ ฉันขึ้นไปข้างบนก่อนนะ อ้อ สวัสดีนะจงอิน"

"สวัสดีครับมินซอกฮยอง" จงอินโบกมือขึ้นให้มินซอกทั้งๆที่นอนอยู่บนตักลู่หานเหมือนเคย เขาทำตัวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งๆที่คนตัวเล็กกว่านั่งหน้าแดงจนทำตัวไม่ถูกแล้ว

"ฮยองต่อมั้ย?" ร่างหนาเงยหน้าขึ้นมองคนข้างบนด้วยสายตาที่กรุ้มกริ่ม พร้อมกับปากที่กลั้นยิ้มไว้เต็มที่

"ต่อบ้าอะไรล่ะจงอิน!" ลู่หานให้หนังสือการ์ตูนวันพีชที่แสนรักแสนหวงของเขาตีไปที่หน้าของคนตัวโตอย่างลืมตัว ไอ้เด็กนี่!แค่นี้เขาก็เขินจะบ้าอยู่แล้ว!

"โอ้ย! ฮยอง ฮ่าๆๆ ผมหมายถึงให้ผมพูดต่อจากเมื่อกี้มั้ย" จงอินจับข้อมือเล็กที่ของลู่หาน ไม่งั้นเขาไม่หยุดตีหน้าหล่อๆของจงอินแน่ๆ
"ก..ก็พูดสิ" ไอ้เด็กดำนี่จะแกล้งเขาไปถึงไหนนะ เฮ้อ ใจเขาเต้นจนจะหลุดออกมาอยู่แล้วนะ

"ผมมีโจ๊กจะเล่าให้ฟัง แต่ฮยองต้องเล่นด้วยนะ"

"อืมๆ"

"สมมตินะ ผมเป็นคนแปลกหน้ามาเคาะประตูบ้านฮยองนะ" ลู่หานพยักหน้าตอบจงอินอย่างเขินๆ

..เขินที่เด็กนี่ยังไม่เลิกจับข้อมือเขาเลย เขินที่เขาต้องมามองตากับเด็กนี่ ฮยองจะบ้าตายอยู่แล้วรู้รึเปล่าจงอิน?

"ก๊อก ก๊อก ก๊อก" ร่างหนายื่นมืออีกข้างที่ว่างเคาะไปที่หน้าผากของลู่หานเบาๆ ก่อนจะมองหน้าคนตรงหน้า พร้อมยิ้มออกมาอย่างขำๆ

"โอ้ย อะไรเนี่ยจงอิน" ลู่หานไม่เข้าใจในสิ่งที่จงอินทำ ทำให้เขาเบ้ปากด้วยความไม่พอใจและไม่เข้าใจที่คนตัวโตกว่ากำลังจะทำอะไร
"ก็เคาะประตูไง เจ็บรึไง โอ๋ๆ" มือหนายื่นไปที่หน้าผากของร่างบางอีกรอบ ไม่ได้จะไปเขกหน้าผากเหมือนเดิม แต่มือหน้ายื่นไปลูบหน้าผากบริเวณที่เขาเขกลงไป 

"ไม่เจ็บนะ โอ๋ๆ"

"ไอ้บ้า เจ็บที่ไหนเล่า" ลู่หานใช้มือเล็กปัดมือหนาที่กำลังลูบหน้าผากของตัวเองออกไป

"อ้าวก็นึกว่าเจ็บ เห็นเบ้ปากนี่"

"ไม่เจ็บโว้ย แล้วมือเนี่ยเมื่อไหร่จะปล่อย" คนตัวเล็กกว่าชูมือข้างที่โดนมือของจงอินจับมาได้สักพักขึ้นมาโชว์ให้คนตัวโตกว่าดู

"จับไว้แบบนี้ไม่ดีหรอ งั้นจับไว้แบบนี้ดีกว่า" จงอินปัดหนังสือการ์ตูนที่มือเล็กกำไว้นานแสนนาน ก่อนจะใช้มือของตัวเองเข้าไปกุมมือเล็กแทนทันที

"..." ลู่หานได้แต่อ้าปากพะงาบๆ หน้าขึ้นสีแดงจัดขึ้นกว่าเดิม น่ารักเป็นบ้าเลยเถอะ..
"ฮยองถามผมสิว่าใครมา" คนตัวโตกว่ายิ้มออกมาอย่างพอใจเมื่อเห็นท่าทีเลิกลั่กของคนตรงหน้า

"ค..ใครมาครับ" 

"เป็น" 

"เป็นไหนครับ?" ถึงแม้ลู่หานจะไม่เข้าใจว่าชื่อเป็นนี่มันชื่อคนรึไง แต่เขาขี้เกียจโต้แย้งกับไอ้เด็กตรงหน้า กลัวมันมีอะไรมาแกล้งเขาอีก เขาจะได้เขินเป็นบ้าซะเปล่าๆ

"เป็นแฟนกันมั้ยครับ?" นั่นไง..โดนอีกแล้วไงล่ะ ตอนนี้ลู่หานอยู่ในสภาวะที่ตัวแข็งทื่อ เขาทำอะไรไม่ถูกแล้ว บ้าเถอะ..เขาจะบ้าตาย

"ฮ่าๆๆขำมั้ยฮยอง" คนตัวโตกว่าหัวเราะออกมาเสียงดัง ผิดกลับลู่หานอย่างลิบลับที่ตอนนี้ยังไม่ได้สติกลับคืนมาเลย

"ข..ขำ ฮ่ะๆๆ" แม้จงอินจะชอบเล่นมุกตลกที่เขาไม่เข้าใจอยู่บ่อยครั้ง แต่เขาก็ขำทุกที เพราะความไม่เข้าใจของเขาเองนั่นแหละ แต่ครั้งนี้น่าจะหนักนะ ลู่หานเข้าใจแต่กลับขำไม่ออกซะงั้น

Rrrrrrrrr
"แปบนะฮยอง" จงอินหยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมา ก่อนที่จงอินจะเอามือถือแนบใส่หู ลู่หานแอบเหลือบมองหน้าจอโทรศัพท์จงอิน ก็เห็นชื่อของเซฮุนพร้อมกับรูปคู่ที่จงอินกับเซฮุนถ่ายด้วยกัน
"ฮัลโหล ว่าไง"

(ไอ้ดำนี่มึงอยู่ไหน)

"อยู่หอเอ็มครับ มานอนครับ"

(นี่มึงจะพูดเพราะกับกูทำไมวะ จะอ้วก)

"โหวอะไรเนี่ย"

(มึงจะออกไปซื้อของกับกูมั้ย ไม่ไปกูจะได้ไปกับจุนมยอนแค่สองคน)

"ไปสิครับ รอแปบนะครับ"

ก่อนจะเอาโทรศัพท์ออกจากหู จงอินก็เหลือบตามองไปที่ปฎิกิริยาของลู่หาน ก็เห็นสายตาของลู่หานที่มองมายังจงอินอยู่แล้ว เมื่อทั้งสองสอบตากัน ต่างคนก็ต่างเบือนสายตาหนี

"ไม่กวนฮยองแล้วดีกว่า เดี๋ยวฮยองขาชาไปกว่านี้ ฮ่าๆๆ" จงอินลุกขึ้นนั่ง แต่ลู่หานกลับรู้สึกไม่สบายตัวเลย เหมือนทุกอย่างมันว่างเกินไป เหมือนขาดอะไรสักอย่าง..
"ไม่มีอะไรชาไปกว่านี้แล้วแหละ"

"ขอโทษนะฮยอง ผมต้องไปข้างนอกกับเซฮุนแล้วนะ" 
"อื้อ" ลุ่หานหยิบหนังสือการ์ตูนขึ้นมานอนอ่านดังเดิม โดยไม่มองหน้าหรือสนใจจงอินที่จ้องตัวเองอยู่
"ไปแล้วนะฮยอง"

"จ..จะไปไหนกัน" ลู่หานรู้ว่าเขาไม่ควรถามในเรื่องนี้ แต่เขาพยายามบอกสอมงของเขาเองไม่ให้ถามแท้ๆ แต่มันกลับไม่ฟังเขาเลย

"ไม่บอกหรอก" จงอินยิ้มก่อนจะมองคนตรงหน้าที่นอนเหยียดบนโซฟาเปิดอ่านหนังสือการ์ตูนที่ทำท่าทีไม่สนใจเขาเท่าไหร่
"อื้อ"

"อย่าอ่านเยอะล่ะเดี๋ยวสายตาสั้นนะ" จงอินเดินเข้าไปลูบหัวลู่หานเบาๆพร้อมยิ้มให้ ก่อนจะเดินออกไป 
.
.
และในขณะเดียวกันน้ำตาของลู่หานก็ไหลออกมาไม่หยุดเลย..

ลู่หานไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจที่จงอินทำแบบนี้

จะมาทำให้เขารักทำไม จะมาทำท่าทีให้ความหวังแบบนี้กับเขาทำไม

หรือเห็นเขาเป็นแค่ตัวแทนของเซฮุนงั้นหรอ .. กับเซฮุนทำแบบนี้ไม่ได้ใช่มั้ย

เลยต้องมาทำกับเขาแทน

ทั้งๆที่รู้แต่ก็ยังยอมเขาขนาดนี้ ทั้งๆที่รู้ก็ยังรักเขาขนาดนี้

เขาเกลียดตัวเองชะมัดยาด

ฮ่ะๆๆ รู้ตัวรึยังว่าตัวเองมันน่าสมเพชแค่ไหนน่ะลู่หาน?

 
 

 

"นี่มึงจะแกล้งลู่หานฮยองไปถึงไหนกัน" เซฮุนยกมือขึ้นตบหัวเพื่อนสนิทของตัวเองไปป้าบหนึ่ง เขาล่ะหมั่นไส้ไอ้ดำนี่จริงๆเลย มันคงคิดว่ามันหล่อมากนะ ถึงได้เทียวแกล้งลู่หานฮยองแบบนี้

"โอ้ยกูเจ็บนะ กูแกล้งอะไรฮยอง กูรักฮยองจะตาย"

"รักภาษาอะไรน่ะจงอิน รู้ตัวรึเปล่าวันนี้อู๋อี้ฝานโทรมาบอกฮยองว่าลู่หานฮยองร้องไห้ ไม่รู้เพราะอะไร อยากให้ฮยองไปช่วยปลอบ" จุนมยอนมองค้อนไอ้เด็กดำที่ตาเหลือกตกใจทันทีที่เขาพูดประโยคเมื่อกี้จบ
"อะไรนะฮยอง ลู่หานฮยองร้องไห้ตอนไหน ทำไมตอนออกมาผมไม่เห็น" จงอินสาบานได้ว่าเขาไม่เห็นจริงๆนะว่าลู่หานฮยองร้องไห้ ตอนเขาเดินออกมายังเห็นลู่หานฮยองนอนอ่านหนังสือการ์ตูนอยู่นี่นา

"โหว นี่มึงทำลู่หานฮยองร้องไห้เลยหรอวะ กูเลิกเล่นบทเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อกับมึงตบตาลู่หานฮยองอีกแล้วนะ" เซฮุนปาหมอนข้างๆตัวปาไปใส่จงอิน แต่จงอินกลับหลบได้ ก่อนจะชักคำถามจุนมยอนต่อ

"ตอนนี้เขาเลิกร้องไห้ยังฮยอง" สีหน้าของจงอินกังวลอย่างเห็นได้ชัด จุนมยอนอยากสมน้ำหน้าไอ้เด็กนี่จริงๆ ตอนแกล้งลู่หานก็ไม่คิด พอเขาร้องไห้กลับจะบ้าตาย

"ไม่รู้ เลิกแกล้งลู่หานฮยองได้แล้วนะ ส่วนเซฮุนเลิกให้ความร่วมมือกับจงอินได้แล้ว"

"ผมไม่อยากเล่นสักหน่อย แต่มันบังคับผมนี่นา มึงนี่ก็นะจงอิน มึงทนได้ไงเนี่ยให้คนที่มึงรักขนาดนี้ร้องไห้ มึงสนุกหรอ ไอ้ซาดิสก์"
"กูไม่คิดว่าเขาจะร้องไห้นี่หว่า กูกะจะขอเขาเป็นแฟนแล้วเนี่ย เฮ้อ ทำไงดีวะเนี่ย" จงอินนั่งกอดเข่าก่อนจะก้มหน้าของตัวเองลงใส่เข่า เขาไม่คิดจริงๆนะว่าลู่หานฮยองจะร้องไห้ เขาคงคิดน้อยไปจริงๆสินะ..
"ไปขอซะวันนี้เลยดิ" เซฮุนหันไปตอบ ก่อนจะแอบยิ้มสะใจที่เพื่อนสนิทตัวเองกุ้มใจได้ขนาดนี้ 
"มึงจะบ้าหรอไอ้ปัญหาอ่อน กูพึ่งทำเขาร้องไห้วันนี้"
"งั้นมึงก็รอต่อไป มึงอย่าลืมนะมีชายอื่นเล็งลู่หานฮยองไว้เยอะนะเว้ย"

"มีก็ช่าง ลู่หานฮยองเขาชอบกู" จงอินพูดด้วยท่าทางที่เศร้าๆแต่กลับดูมั่นใจ ทำให้จุนมยอนกับเซฮุนหันไปอ้วกใส่จงอิน

 "ระวังนะจงอิน เคยได้ยินรึเปล่า ว่าเจ็บซ้ำๆมันก็จำและไม่อยากเจ็บอีก" ทันทีทีีจุนมยอนพูดจบ จงอินก็เริ่มคิดมากอีกทันที ลู่หานฮยองยังจะชอบเราเหมือนที่เราชอบเขาอยู่รึเปล่านะ..

คิมจงอินจะบ้าตาย..วันนี้ก็ลู่หานฮยองยังไม่คุยกับเขาเหมือนเดิม!

ดูเหมือนตลอดสี่วันที่ผ่านมา ลู่หานเหมือนจะพยายามหลบหน้าเขา เลี่ยงที่จะคุยกับเขา

ไม่ใช่ว่าเขาคิดไปเองนะ ตลอดสี่วันที่ผ่านมาจงอินเห็นลู่หานทีไร เมื่อไหร่ ที่ไหน เวลาใด ก็จะเข้าไปทักทันที แต่อีกคนกลับเดินหนีเมินเฉยเมื่อเห็นจงอินซะงั้น

เฮ้ย วันแรกเขายังไม่เอะใจอะไรนะ แต่นี่มันสี่วันแล้วนะ เขาเริ่มคิดมากแล้วสิ

หรือลู่หานฮยองจะเกลียดเขาแล้วรึเปล่านะ..

 

"เอาไงดีวะเซฮุนกูเครียด"

"มึงทำเขาเสียใจมาเยอะ เป็นกูกูก็ไม่เอามึงหรอก" เซฮุนนั่งดูดชานมไข่มุก พร้อมใช้สายตาเหยียดๆมองจงอินอย่างสมน้ำหน้า

"โหย มึงต้องช่วยกูดิเพื่อน" จงอินเดินเข้าไปนวดไหล่ให้เซฮุนก่อนจะก้มมองตาเพื่อนสนิทอย่างเว้าวอน

"อย่ามองกูด้วยสายตาแบบนี้ กูจะอ้วก"

"จนกว่ามึงจะช่วยกูอ่ะ กูจะหยุด" จงอินยังคงบีบนวดเซฮุนต่อไปก่อนจะไล่นวดไปถึงแขน พร้อมยังใช้สายตาเว้าวอนเซฮุนอย่างต่อเนื่อง

"พอเถอะ กูจะอ้วกจริงๆแล้วนะไอ้ดำ"

"มึงจะช่วยกูป่ะล่ะไอ้ตุ๊ด"

"กูรำคาญมึง ช่วยก็ได้วะ" เซฮุนปัดมือทั้งสองข้างของเพื่อนรักออก ก่อนจะใช้มือตบหัวจงอินอย่างหมั่นไส้

"โอ้ย กูรักมึงจัง พ่อยอดขมองอิ่มของพี่ ฮ่าๆๆๆ" จงอินใช้มือทั้งสองข้างบีบแก้มเซฮุนก่อนจะดึงเข้าดึงออกไปมาอย่างสนุกมือ

"โอ้ย! ไอ้สัส ปล่อยเลย"

"มาจุ้บทีมาๆ ฮ่าๆๆ" จงอินทำปากจู๋ก่อนจะแกล้งยื่นเข้าใกล้หน้าเซฮุน 

เสียงประตูเปิดเข้ามา แต่จงอินกับเซฮุนไม่ได้สนใจเท่าไหร่ เพราะเซฮุนมัวดึงผมจงอินที่มันกำลังยื่นปากทุเรศๆของมันเข้ามาใกล้เขา
"ชานยอลอยู่รึเปล่.." ลู่หานที่จะเดินเข้ามาตามชานยอลในหอเค กลับเจอจงอินและเซฮุนกำลังหยอกล้อกัน ดูเหมือนทั้งคู่มีความสุขดี เขา..ไม่น่าเข้ามาเลยจริงๆเชียว
 "เฮ้ย ลู่หานฮยอง!!" เซฮุนตกใจเหมือนเห็นลู่หานฮยองเข้ามา จะไม่ให้ตกใจได้ไง สภาพท่าทางเขากับไอ้จงอินตอนนี้มันน่าคิดมากสุดๆเลยไงล่ะ

"เอ่อ..โทษทีนะ ฝากบอกชานยอลไปหอเอ็มทีนะถ้าเจอเขา" ทันทีที่ลู่หานพูดธุระจบเขาก็รีบหมุนตัวเดินออกไปก่อนที่น้ำตามันจะไหลออกมาก่อน
"เดี๋ยวสิฮยอง!" แต่ไม่ทันที่จะก้าวออกไปจงอินก็วิ่งเข้ามารั้งแขนเขาไว้ก่อน

"ฮยองรีบ" ลู่หานพยายามดึงแขนตัวเองออกมาจากมือของจงอินที่จับแขนเขาไว้แน่น แต่ยิ่งพยายามดึงออกมาเท่าไหร่จงอินก็ใช้บีบแขนเขาแรงขึ้นเท่านั้น

"ผมขอคุยด้วยหน่อยสิ"

"ไว้วันหลังได้มั้ย ฮยองรีบ"

"ไม่ได้ ฮยองเดินตามผมมาดีๆนะ ผมไม่อยากให้ฮยองเจ็บแขน" จงอินดึงแขนเล็กให้เดินตามขึ้นมาตามเขา แต่ดูเหมือนเจ้าของแขนเล็กนั่นจะไม่ยอมตามเขามา

"ฮยองผมขอร้องล่ะ ตามผมมาเถอะนะ" จงอินพูดอย่างอ่อนใจเพราะเขาไม่อยากบีบแขนเล็กของลู่หานมากไปกว่านี้อีกแล้ว 
"อื้อ" ลู่หานก้มหน้าลงทันที เขารู้ว่าตอนนี้น้ำตาที่เขากลั้นไว้มานานมันกำลังจะไหลออกมาเพียงเพราะคำพูดของคนตรงหน้า ระยะเวลาเพียงแค่สี่วันที่ลู่หานพยายามหลบหน้า ไม่พูดคุยกับเขา ก็ไม่ทำให้ลู่หานรักจงอินลดน้อยลงจริงๆ

คนตัวโตกว่าค่อยๆเลื่อนมือหนาจากต้นแขนลงมากุมมือเล็กของลู่หาน ตอนนี้จงอินพูดได้เต็มปากเต็มคำว่าเขาคิดถึงมือคู่นี้จริงๆ
น้ำตาลู่หานที่กลั้นไว้ในที่สุดก็ไหลออกมาเพียงเพราะสัมผัสจากคนตรงหน้า เขาไม่ได้อยากอ่อนแอต่อหน้าจงอินเลย บ้าจริง..

ทั้งสองเดินออกมาไกลจากหอไม่เท่าไหร่ จงอินก็หยุดเดินแล้วหมุนตัวทางด้านหน้าลู่หาน ก่อนจะใช้มือหนาจับหน้าลู่หานให้เงยขึ้นมามองหน้าเขา
"ฮยอง เลิกร้องไห้ได้แล้วน้า" คนตัวโตกว่าค่อยใช้นิ้วโป้งปัดน้ำตาออกจากแก้มคนตัวเล็ก แต่ดูเหมือนยิ่งปัดออกเท่าไหร่ ลู่หานยิ่งร้องไห้หนักขึ้นกว่าเดิม
"นี่ฮยองอ่า ผมบอกให้เลิกร้องนะ ไม่ได้ให้ร้องหนักกว่าเดิมนะ" 
"ฮึก จงอิน จงอินจะมาทำแบบนี้กับฮยองทำไม.." ลู่หานพยายามที่จะหยุดร้องตามที่จงอินบอก แต่การกระทำของจงอินตอนนี้ทำเขาหยุดร้องไม่ได้จริงๆ

"ทำไมจะทำไม่ได้ล่ะครับ"

"ก็..ก็จงอินไม่ได้ชอบฮยอง แล้วยังทำแบบนี้กับฮยอง ฮึก.. ม..มันเจ็บนะไอ้บ้า" ลู่หานใช้มือฟาดไปที่ไหล่จงอินอย่างไม่ยั้งแรง แต่เจ็บแค่นี้ยังไม่เจ็บเท่าที่จงอินทำกับลู่หานหรอก..
"แล้วฮยองรู้ได้ไงว่าผมไม่ชอบฮยอง" จงอินรวบคนตัวเล็กกว่าเข้ามากอด ก่อนจะใช้มือลูบหัวของคนตรงหน้าเพื่อปลอบ เขาไม่ชอบที่จะเห็นลู่หานร้องไห้จริงๆ
"ก็จงอินชอบ..ชอบเซฮุน"

"กับไอ้เซฮุนอ่ะ ผมบอกให้มันแกล้งฮยองกับผมเองแหละ อย่าโกรธกันนะ จริงๆผมชอบฮยองนะ" ลู่หานเงยหน้ามองจงอินทั้งน้ำตา ความรู้สึกของลู่หานตอนนี้ทั้งตกตะลึง ดีใจ เสียใจ แค้น มัน..ปนกันไปหมดเลย จนลู่หานไม่รู้จะแสดงอารมณ์ไหนออกมาก่อน
"ฮึก..ฮืออออออออออ!!" ลู่หานยื่นแขนเข้าโอบกอดคนตรงหน้าตอบ ก่อนที่จะเลือกที่จะปล่อยน้ำตาออกมาด้วยความดีใจ โกรธ เศร้า น้ำตานี่แทนได้หลายอารมณ์จริงๆ 
"ร้องหนักกว่าเดิมอีก โอ๋ๆ อย่าร้องนะคนแก่ โอ๋ๆ"  คนตัวโตกว่ากอดคนตัวเล็กไว้แน่นก่อนจะโยกตัวเบาๆเพื่อปลอบคนที่เขารัก
"แก่ ฮึก แก่บ้าอะไร!" ถึงปากของลู่หานจะว่าจงอิน แต่เขากลับซุกหน้าลงบนอกของจงอิน
"เป็นแฟนกันนะ" จงอินดึงตัวของลู่หานออกจากอ้อมกอดของเขาก่อนจะก้มหน้าลงไปประทับจูบกับริมฝีปากบางของลู่หานอย่างแผ่วเบา ก่อนจะถอนริมฝีปากของตนเองออกมา พร้อมกับสบตาร่างบางเพื่อรอคำตอบ
"อื้อ" ทันทีที่ลู่หานตอบตกลง จงอินก็ก้มหน้าเพื่อไปประทับจูบกับคนตรงหน้าอีก จงอินค่อยๆจูบริมฝีปากของลู่หานอย่างอ่อนโยน ก่อนจะส่งลิ้นเข้าไปในปากบาง ลู่หานใช้แขนทั้งสอบโอบรอบคอจงอิน ก่อนจะส่งลิ้นเล็กของตัวเองเข้าไปเกี่ยวพันกับลิ้นหาที่เหมือนรอเขาอยู่นาน ทั้งคู่ต่างส่งลิ้นพันเกี่ยวกันอย่างไม่แพ้ใคร ก่อนลู่หานจะผละตัวออกมาจากจูบนั่น
"รักจงอินนะ"
"อื้อ รักลู่หานฮยองเหมือนกัน" ทั้งสองต่างหัวเราะก่อนจะเริ่มประชิดริมฝีปากเข้าใกล้กันอีกรอบ.. 

END