ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : 3
เช้าวันรุ่งขึ้น อากาศปกคลุมไปด้วยเมฆขมุกขมัว
ลอเรนซ์นักบวชแห่งนิกายฟรานซิสกันได้ออกไปเก็บดอกไม้อยู่ตามบริเวณวัดของท่านอยู่
โรเมโอซึ่งเพิ่งกลับจากบ้านจูเลียตได้เดินผ่านมาทางนั้น พบลอเรนซ์เข้าก็ทำความเคารพ
ลอเรนซ์เห็นโรเมโอจึงถามขึ้นว่า
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"ไปไหนมาแต่เช้าตรู่เชียวพ่อหนุ่ม ดูท่าทางกระปลกกระเปลี้ยราวกับว่าไม่ได้หลับนอน มีทุกข์ร้อนอะไรหรือ?"
ต่อคำถามของบาทหลวง โรเมโอจำต้องสารภาพความจริงออกมาว่า
"ครับ เป็นความจริง ผมไม่ได้นอนเลยเมื่อคืนนี้ เพราะกำลังปลาบปลื้มยิ่งนัก"
"อ้อ !" บาทหลวงอุทานออกมา
"ความปลาบปลื้มนั้นเห็นจะไปสนทนาอยู่กับรอสะลินด์ละกระมัง?"
"มิได้ครับ" โรเมโอตอบ
"ผมไม่ได้เกี่ยวข้องกับรอสะลินด์มาหลายเวลาแล้ว และชื่อรอสะลินด์นั้นเลือนรางไปจากความทรงจำของผมเสียด้วย"
"ถ้าจะไปได้คนรักใหม่กระมัง?" บาทหลวงย้อนถาม
"แน่นอนขอรับ" โรเมโอสารภาพอย่างไม่ปิดบัง
"เมื่อคืนนี้ผมได้ไปเที่ยวงานมหกรรมที่บ้านท่านคาปูเล็ต ได้พบจูเลียตธิดาสาวเจ้าของบ้าน หล่อนสวยถูกอกถูกใจผมจริงๆ
ความรักจึงได้เริ่มเกาะกินหัวใจผมเมื่อคืนนี้เอง หล่อนก็รักผม เราทั้งสองจึงตกลงจะแต่งงานกันในวันนี้
ขอให้ท่านบาทหลวงช่วยเป็นเจ้าภาพจัดงานให้ผมด้วย"
"อะไร ! พ่อหนุ่ม" บาทหลวงกล่าวเป็นเชิงตำหนิ
"ช่างรวดเร็วเหลือเกินนะ เออ ! เจ้าความรักของพ่อหนุ่มๆสาวๆกลับกลายเร็วแท้ๆ
เมื่อวานนี้รักอยู่กับหญิงคนหนึ่ง วันนี้เปลี่ยนมารักอีกคนหนึ่ง ช่างว่องไวจริง"
โรเมโอกล่าวแก้ตัวว่า"ท่านบาทหลวงขอรับ ใจผมไม่คลอนแคลนง่ายถึงเพียงพันนี้หรอกครับ
ท่านก็ยังอยู่ว่าผมรักรอสะลินด์เพียงไร ท่านยังเคยตำหนิผมว่า ผมรักรอสะลินด์จนกลายเป็นหลงไปเสียแล้ว
ท่านเองได้ทักท้วงว่ารักก็รักเถิด แต่อย่าหลง ถึงแม้ผมจะรักรอสะลินด์ถึงเพียงนั้น แต่รอสะลินด์หาได้รักตอบผมสักนิดหนึ่งไม่
กลับเหยียดหยามผมเสียด้วยซ้ำไป เมื่อเป็นเช่นนี้ผมจะทนรักรอสะลินด์ข้างเดียวต่อไปอย่างไรได้
ในเมื่อผมได้พบแล้วซึ่งหญิงที่งามกว่าและถูกใจยิ่งกว่ารอสะลินด์ ขอท่านบาทหลวงได้
ช่วยจัดงานวิวาห์ให้ผมด้วยเถอะครับ"
"เอาละ เมื่อผูกสมัครรักใคร่กันจริงจังเช่นนี้ ฉันก็พลอยยินดีด้วย ยินดีจะช่วยจัดงานให้เธอ" บาทหลวงรับคำ
โรเมโอก็กล่าวขอบคุณ แล้วอำลากลับ
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ระหว่างทางที่โรเมโอเดินกลับบ้าน ก็ได้พบกับเบ็นโวเลียวและเมอคิวติโอ กำลังพูดถึงเรื่องโรเมโอที่หายตัวไปตลอดคืน
เบ็นโวเลียวได้บอกแก่เมอคิวติโอว่า เขาได้ไปติดตามไปหาโรเมโอถึงบ้าน ถามคนใช้ก็ได้ความว่าโมโอไม่กลับบ้านตลอดคืน
เกรงว่าจะถูกทำร้ายก็เป็นไปได้ แล้วสองสหายก็ตกลงกันว่าจะต้องรีบออกติดตามโรเมโอให้พบจงได้
ขณะที่ทั้งสองสหายกำลังปรึกษากันอยู่นั้นก็พอดีเห็นโรเมโอเดินผ่านมา ทั้งสองจึงดีใจกล่างทักด้วยคำล้อเลียน
"แหม ! เกลอแก้ว แกนี่ช่างคลั่งเอามากๆเชียวนะ" เบ็นโวเลียวเอ่ย่ขึ้น
"มัวแต่เพ้อคลั่งแต่ผู้หญิงยิงเรือจนไม่เป็นอันกินอันนอน"
"เมื่อคืนนี้ถ้าจะไปยิงเรือแม่สายสวาทขาดใจแน่ทีเดียว" เมอคิวติโอกล่าวขึ้นบ้าง
"ฉันเป็นทุกข์เสียเกือบแย่ นึกว่าถูกพวกนั้นมันเล่นงานหมอบไปแล้วเสียอีก"
"จริงๆ อย่างเมอคิวติโอว่านั้นเหละ" เบ็นโวเลียวกล่าวล้อขึ้นอีก
"หลงผู้หญิงจนลืมเพื่อน มันจะมากไปหน่อยกระมัง?"
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ต่อคำล้อเลียนของสองสหาย โรเมโอมิได้ตอบประการใดๆ ขณะนั้นเองก็ประจวบกับคนใช้จูเลียตและปีเตอร์
มาบอกแก่โรเมโอว่า เขาต้องการจะพูดความลับกับโรเมโอ ขอให้ปลีกตัวพบกับเขาสักครู่หนึ่ง
โรเมโอจึงขอให้เบ็นโวเลียวและเมอคิวติโอเดินล่วงหน้าไป โดยนัดพบกันที่บ้านโรเมโอ
คนใช้ของจูเลียตได้ลอบถามถึงการนัดหมายจัดพิธีสมรสได้แล้วเพียงไร โรเมโอจึงบอกคนใช้ให้ไปนัดจูเลียต
ให้ไปทำพิธีสมรสที่โบสถ์ท่านบาทหลวงลอเรนซ์และคนใช้คอยรับ และตอนกลางคืนเขาจะไปพบจูเลียตที่ห้องนอน
ของหล่อนและคนใช้คอยรับบันไดเชือกจากคนใช้ของเขาซึ่งจะลอบนำไปส่งให้
และเมื่อเห็นโรเมโอไป ก็ให้ทอดบันไดลงรับด้วย
ครั้นได้เวลากำหนดตามที่นัดหมายกันไว้ โรเมโอจึงได้ไปคอยจูเลียตอยู่ที่โบสถ์บาทหลวงลอเรนซ์
สักครู่จูเลียตก็ไปถึง เมื่อทั้งสองได้ทำความตกลงกันเรียบร้อยว่าจะทำการสมรส
บาทหลวงลอเรนว์จึงเริ่มประกอบพิธีสมรสให้ตามประเพณีนิยมจนเสร็จ แล้วประกาศเป็นสักขีพยานดังๆว่า
"เป็นอันว่าโรเมโอและจูเลียตได้เป็นสามีภรรยากันถูกต้องตามประเพณีนิยมตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป"
คู่ผัวเมียหนุ่มสาวได้สนทนาปราศรัยกันตามภาษารักจนอิ่มเอมเปรมใจ แล้วจูเลียตก็ขอตัวกลับบ้าน
เกรงว่าบ้านจะเที่ยวตามหาและจับความจริงได้
ลอเรนซ์นักบวชแห่งนิกายฟรานซิสกันได้ออกไปเก็บดอกไม้อยู่ตามบริเวณวัดของท่านอยู่
โรเมโอซึ่งเพิ่งกลับจากบ้านจูเลียตได้เดินผ่านมาทางนั้น พบลอเรนซ์เข้าก็ทำความเคารพ
ลอเรนซ์เห็นโรเมโอจึงถามขึ้นว่า
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"ไปไหนมาแต่เช้าตรู่เชียวพ่อหนุ่ม ดูท่าทางกระปลกกระเปลี้ยราวกับว่าไม่ได้หลับนอน มีทุกข์ร้อนอะไรหรือ?"
ต่อคำถามของบาทหลวง โรเมโอจำต้องสารภาพความจริงออกมาว่า
"ครับ เป็นความจริง ผมไม่ได้นอนเลยเมื่อคืนนี้ เพราะกำลังปลาบปลื้มยิ่งนัก"
"อ้อ !" บาทหลวงอุทานออกมา
"ความปลาบปลื้มนั้นเห็นจะไปสนทนาอยู่กับรอสะลินด์ละกระมัง?"
"มิได้ครับ" โรเมโอตอบ
"ผมไม่ได้เกี่ยวข้องกับรอสะลินด์มาหลายเวลาแล้ว และชื่อรอสะลินด์นั้นเลือนรางไปจากความทรงจำของผมเสียด้วย"
"ถ้าจะไปได้คนรักใหม่กระมัง?" บาทหลวงย้อนถาม
"แน่นอนขอรับ" โรเมโอสารภาพอย่างไม่ปิดบัง
"เมื่อคืนนี้ผมได้ไปเที่ยวงานมหกรรมที่บ้านท่านคาปูเล็ต ได้พบจูเลียตธิดาสาวเจ้าของบ้าน หล่อนสวยถูกอกถูกใจผมจริงๆ
ความรักจึงได้เริ่มเกาะกินหัวใจผมเมื่อคืนนี้เอง หล่อนก็รักผม เราทั้งสองจึงตกลงจะแต่งงานกันในวันนี้
ขอให้ท่านบาทหลวงช่วยเป็นเจ้าภาพจัดงานให้ผมด้วย"
"อะไร ! พ่อหนุ่ม" บาทหลวงกล่าวเป็นเชิงตำหนิ
"ช่างรวดเร็วเหลือเกินนะ เออ ! เจ้าความรักของพ่อหนุ่มๆสาวๆกลับกลายเร็วแท้ๆ
เมื่อวานนี้รักอยู่กับหญิงคนหนึ่ง วันนี้เปลี่ยนมารักอีกคนหนึ่ง ช่างว่องไวจริง"
โรเมโอกล่าวแก้ตัวว่า"ท่านบาทหลวงขอรับ ใจผมไม่คลอนแคลนง่ายถึงเพียงพันนี้หรอกครับ
ท่านก็ยังอยู่ว่าผมรักรอสะลินด์เพียงไร ท่านยังเคยตำหนิผมว่า ผมรักรอสะลินด์จนกลายเป็นหลงไปเสียแล้ว
ท่านเองได้ทักท้วงว่ารักก็รักเถิด แต่อย่าหลง ถึงแม้ผมจะรักรอสะลินด์ถึงเพียงนั้น แต่รอสะลินด์หาได้รักตอบผมสักนิดหนึ่งไม่
กลับเหยียดหยามผมเสียด้วยซ้ำไป เมื่อเป็นเช่นนี้ผมจะทนรักรอสะลินด์ข้างเดียวต่อไปอย่างไรได้
ในเมื่อผมได้พบแล้วซึ่งหญิงที่งามกว่าและถูกใจยิ่งกว่ารอสะลินด์ ขอท่านบาทหลวงได้
ช่วยจัดงานวิวาห์ให้ผมด้วยเถอะครับ"
"เอาละ เมื่อผูกสมัครรักใคร่กันจริงจังเช่นนี้ ฉันก็พลอยยินดีด้วย ยินดีจะช่วยจัดงานให้เธอ" บาทหลวงรับคำ
โรเมโอก็กล่าวขอบคุณ แล้วอำลากลับ
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ระหว่างทางที่โรเมโอเดินกลับบ้าน ก็ได้พบกับเบ็นโวเลียวและเมอคิวติโอ กำลังพูดถึงเรื่องโรเมโอที่หายตัวไปตลอดคืน
เบ็นโวเลียวได้บอกแก่เมอคิวติโอว่า เขาได้ไปติดตามไปหาโรเมโอถึงบ้าน ถามคนใช้ก็ได้ความว่าโมโอไม่กลับบ้านตลอดคืน
เกรงว่าจะถูกทำร้ายก็เป็นไปได้ แล้วสองสหายก็ตกลงกันว่าจะต้องรีบออกติดตามโรเมโอให้พบจงได้
ขณะที่ทั้งสองสหายกำลังปรึกษากันอยู่นั้นก็พอดีเห็นโรเมโอเดินผ่านมา ทั้งสองจึงดีใจกล่างทักด้วยคำล้อเลียน
"แหม ! เกลอแก้ว แกนี่ช่างคลั่งเอามากๆเชียวนะ" เบ็นโวเลียวเอ่ย่ขึ้น
"มัวแต่เพ้อคลั่งแต่ผู้หญิงยิงเรือจนไม่เป็นอันกินอันนอน"
"เมื่อคืนนี้ถ้าจะไปยิงเรือแม่สายสวาทขาดใจแน่ทีเดียว" เมอคิวติโอกล่าวขึ้นบ้าง
"ฉันเป็นทุกข์เสียเกือบแย่ นึกว่าถูกพวกนั้นมันเล่นงานหมอบไปแล้วเสียอีก"
"จริงๆ อย่างเมอคิวติโอว่านั้นเหละ" เบ็นโวเลียวกล่าวล้อขึ้นอีก
"หลงผู้หญิงจนลืมเพื่อน มันจะมากไปหน่อยกระมัง?"
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ต่อคำล้อเลียนของสองสหาย โรเมโอมิได้ตอบประการใดๆ ขณะนั้นเองก็ประจวบกับคนใช้จูเลียตและปีเตอร์
มาบอกแก่โรเมโอว่า เขาต้องการจะพูดความลับกับโรเมโอ ขอให้ปลีกตัวพบกับเขาสักครู่หนึ่ง
โรเมโอจึงขอให้เบ็นโวเลียวและเมอคิวติโอเดินล่วงหน้าไป โดยนัดพบกันที่บ้านโรเมโอ
คนใช้ของจูเลียตได้ลอบถามถึงการนัดหมายจัดพิธีสมรสได้แล้วเพียงไร โรเมโอจึงบอกคนใช้ให้ไปนัดจูเลียต
ให้ไปทำพิธีสมรสที่โบสถ์ท่านบาทหลวงลอเรนซ์และคนใช้คอยรับ และตอนกลางคืนเขาจะไปพบจูเลียตที่ห้องนอน
ของหล่อนและคนใช้คอยรับบันไดเชือกจากคนใช้ของเขาซึ่งจะลอบนำไปส่งให้
และเมื่อเห็นโรเมโอไป ก็ให้ทอดบันไดลงรับด้วย
ครั้นได้เวลากำหนดตามที่นัดหมายกันไว้ โรเมโอจึงได้ไปคอยจูเลียตอยู่ที่โบสถ์บาทหลวงลอเรนซ์
สักครู่จูเลียตก็ไปถึง เมื่อทั้งสองได้ทำความตกลงกันเรียบร้อยว่าจะทำการสมรส
บาทหลวงลอเรนว์จึงเริ่มประกอบพิธีสมรสให้ตามประเพณีนิยมจนเสร็จ แล้วประกาศเป็นสักขีพยานดังๆว่า
"เป็นอันว่าโรเมโอและจูเลียตได้เป็นสามีภรรยากันถูกต้องตามประเพณีนิยมตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป"
คู่ผัวเมียหนุ่มสาวได้สนทนาปราศรัยกันตามภาษารักจนอิ่มเอมเปรมใจ แล้วจูเลียตก็ขอตัวกลับบ้าน
เกรงว่าบ้านจะเที่ยวตามหาและจับความจริงได้
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น