ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 2
เมื่อจากคฤหาสน์ของคาปูเล็ตใกล้เที่ยงคืน โรเมโอไม่อาจหักห้ามความอาลัยในตัวจูเลียตได้
พอเห็นสหายทั้งสองกำลังเดินคุยไปข้างหน้า โรเมโอจึงกระโดดแผลวปีนกำแพงเข้าไปยัง
ด้านในคฤหาสน์คาปูเล็ตอีก
สหายทั้งสองซึ่งเดินคุยกันไปข้างหน้าได้ครู่ เหลียวหลังกลับมาดูไม่เห็นโรเมโอ
เบ็นโวเลียวจึงถามขึ้นว่า
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
\"เอ ! นี่โรเมโอหายไปไหนยังไม่มากระมัง?\"
\"เอ !ก็เห็นเดินตามหลังเรามาหยกๆ เจ้าหมอนื่พิเรนเหมือนกันนา\" เมอคิวติโอตอบ
\"มันคงเปิดกลับก่อนเราแล้วซินี่\"
\"มันคงกลับไปในคฤหาสน์นั้นอีกแล้วน่ะซื\" เบ็นโวเลียวออกความเห็น
\"กำลังจะติดอกติดใจแม่รอสะลินด์ของมันอยู่แทบใจจะขาด\"
\"เออ ! หัวอกคนหนุ่ม รักผู้หญิงแล้วลืมเพื่อนยังงี้เสมอ\" เมอคิวติโอพึมพำกับเบ็นโวเลียว
\"เราบ้างเขาบ้างก็เหมือนกันแหละวะ\"
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
สองสหายเที่ยวตามหาตะโกนร้องร้องเรียกจนสุดเสียงก็แล้ว แต่โรเมโอไม่ปรากฎตัวให้เห็น
ทั้งสองสหายจึงตกลงใจว่า โรเมโอกำลังคลั่งสวาทปล่อยให้เพลินไปเลยก็แล้วกัน ทั้งสองสหายจึงกลับบ้าน
ปีนกำแพงเข้าไปได้ โรเมโอก็หลบเข้าไปอยู่ในสวนของท่านลอร์ดคาปูเล็ตอาศัยความมืดแห่งราตรีนั้น
เป็นฉากกำบังค่อยๆแฝงกายเข้าไปยังห้องนอนของจูเลียต แล้วปีนขึ้นไปบังเงาอยู่ข้างบนหน้าต่างของห้องนอน
ของจูเลียตก็เช่นเดียวกัน เมื่อกลับมาถึงห้องนอนแล้ว หล่อนพะว้าพะวงมาก อาวรณ์อยู่แต่ใบหน้าของโรมีโอ
ไม่เป็นอันหลับนอนยืนเกาะขอบหน้าต่าง ดวงตาเลื่อนลอยเหม่อจ้องแต่แสงสลัวแห่งราตรีนั้น
ล้มตัวลงนอนก็นอนไม่หลับ จูเลียตกำลังพลุกพล่าน ใบหน้าของโรเมโอลอยเด่นให้เห็นถนัด
สักครู่แว่วได้ยินเสียงฝีเท้าเบาๆผ่านเข้ามากระทบหู
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
\"จูเลียตจ๋า ! งามอะไรเช่นนี้เห็นเพียงแวบเดียวเท่านั้น หัวใจของฉันถูกฉุดกระชากอย่างรุนแรง
จูเลียตช่างปราศจากไฝฝ้าราคี ไม่มีรอยตำหนิสักนิดเดียว ไฉนจะได้ไว้เป็นคู่ชีวิต\"
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จูเลียตได้ยินเสียงพึมพำขาดกระท่อนกระแท่น จึงเดินออกมามองดูก็เห็นโรเมโอเกาะบานหน้าต่างก็รู้สึกทันทีว่า
โรเมโอมาด้วยความรักอย่างแท้จริง
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ความรักระคนกับความสงสารต่อโรเมโอ ขณะนั้นจูเลียตจึงบอกเขาว่า
\"โรเมโอคะ ดิฉันเสียดายเหลือเกินที่คุณกำเนิดมาในตระกูลของมองตาคิว
เธอจะถอนตัวจากตระกูลนั้นได้ไหม เพื่อเธอจะได้เป็นของดิฉันเท่านั้น\"
\"โธ่ จูเลียตจ๋า\" โรเมโอรำพัน
\"ขอสารภาพต่อเธอด้วยความสัตย์จริงว่า ฉันตื้นตันใจเหลือเกินที่ได้มาพบเธอ แต่ความบาดหมางของตระกูลกีดกั้น
มิให้ฉฉันมีหวังดั่งใจปรารถนาสำหรับความรู้สึกของฉันแล้ว ไม่เคยคิดริษยาอาฆาตตระกูลของเธอเลย--ให้ตายเถอะจูเลียต\"
จูเลียตตอบว่า\"ดิฉันเชื่อความสุจริตของคุณค่ะ แต่นามของเธอนั้นเท่านั้นที่เป็นอริต่อตระกูลดิฉัน
แต่ตัวเธอนั้นก็ยังคงเป็นตัวของเธออยู่ เป็นคนดีที่ใครๆในวีโรนาสรรเสริญยกย่องอยู่ค่ะ ดิฉันได้ยิน แม้เธอจะเปลี่ยนชื่อเสียใหม่
ก็คิดว่าชื่อเสียงเกียรติคุณยังเป็นของเธออยู่เหมือนน้ำหอมที่หอมหวล-อวล-อบอยู่แม้จะเปลี่ยนชื่อของมันไปอย่างไร
แต่มันยังคงความหอมอยู่ได้ ดิฉันเห็นว่ามีสิ่งใดเสียหายสำหรับคุณหรือไงคะ\"
\"ผมยินดีมากที่ได้รับฟังคำแนะนำจากเธอวันนี้\" โรเมโอตอบ
\"ฉันยินดีกระทำตามคำแนะนำของเธอด้วยรู้สึกในความหวังดีของเธอมาก แต่จะเปลี่ยนเป็นอะไรดีก็ไม่รู้\"
\"แล้วแต่ใจชอบซิคะ\" จูเลียตตอบ
\"เปลี่ยนเป็นอย่างนี้--ดีไหม?\" โรเมโอตอบแก่หล่อน
\"จูเลียต--ฉันจะเปลี่ยนชื่อจากโรเมโอว่าชื่อ รัก ให้เธอเรียกฉันว่า รัก ก็แล้วกันนะ\"
จูเลียตแสดงอาการเอียงอายตามประสาคนสาว หายตัวเข้าไปชั่วครู่ พอกลับออกมาถามว่า
\"เธอขึ้นมาได้อย่างไรคะกำแพงก็สูง ทั้งตระกูลของเธอและดิฉันก็ไม่สมควรกัน เธอต้องฝ่าอันตรายมากทีเดียว\"
โรเมโอตอบด้วยเสียงละห้อย\"จูเลียตจ๋า ความรักหนา อย่าว่าแต่กำแพงกั้นชั้นเดียวรอบบ้านของเธอเลย
ภูเขากั้นอีกเจ็ดชั้น ฉันจะเข้ามาให้ได้\"
\"มิได้คะ โรเมโอ ดิฉันนั้นน่ะเป็นห่วงเกรงว่าใครๆ จะเห็นเข้าอาจฆ่าเธอตาย แล้วดิฉันจะนั่งร้องไห้อยู่คนเดียว\" จูเลียตพูด
\"ฉันไม่เคยหวาดหว้นต่ออันตรายเหล่านั้นเลย แต่คิดอยู่ข้อเดียวว่า ถ้าเธอรักฉันอย่างฉันที่รักเธออย่างนี้แล้ว
ไม่มีสิ่งใดกีดขวางฉันได้ ฉันขอสารภาพต่อเธอว่า ชาตินี้ฉันจะยอมตายก็เพราะขาดเธอเท่านั้น\"
\"จริงหรือคะ\" จูเลียตวอนถาม
\"จะหวานแต่ปากกระมังคะ\"
\"โธ่ ! จูเลียตจ๊ะ ขอเทพยดาฟ้าดินเป็นพยานด้วย ฉันจะรักจูเลียตจนวันตาย รักจูเลียตคนเดียวเท่านั้น\"
โรเมโอยืนยันด้วยความมั่นคง
\"ขอบพระคุณในความไมตรีของคุณนะคะ ดึกแล้วค่ะ ดิฉันต้องลาเธอละ\"
\"รีบร้อนเหลือเกิน จูเลียตจ๋า คุยกันอีกสักหน่อยไม่ได้หรือ\" โรเมโอวิงวอน
\"วันหน้าเถอะค่ะ คุณขา\" จูเลียตตอบแก่เขา
\"ผู้หลักผู้ใหญ่มาเห็นเข้าจะไม่ดี เธอรีบกลับไปเสียก่อนเถอะค่ะ\"
พอจูเลียตพูดขาดคำ นางสาวใช้เที่ยวร้องเรียกหา จูเลียตจึงจำใจต้องเขาไป
\"ราตรีสวัสดิ์ค่ะ โรเมโอ\"
\"ลาก่อนคืนนี้จูเลียต\" โรเมโอกล่าวอย่างละห้อย
\"เธอจะไม่กลับมาหาฉันอีกหรือจ๊ะ จูเลียต\"
ความจริงจูเลียตยังไม่อยากจะจากเขาไป พอเดินไปได้หน่อยจึงหันมาบอกแก่โรเมโอว่า
\"คอยอยู่สักครู่ก่อน ประเดี๋ยวจะมาหาเธออีก คอยด้วยนะคะ\"
จูเลียตเดินเข้าไปในห้องสักครู่ก็กลับออกมาพบกับโรเมโออีก
\"เธอมีอะไรจะพูดก็พูดเสีย ดึกแล้วนะ โรเมโอ\"
\"จูเลียต ! จ๊ะ\" โรเมโอกล่าวขึ้น
\"ไม่มีอะไรอีกที่ฉันปรารถนาในโลกนี้ นอกจากจูเลียตคนเดียวเท่านั้น
ฉันต้องการจะแต่งงานกับเธอ จะรับปากได้ไหมจ๊ะ จูเลียต\"
\"อะไร ช่างรวดเร็วนักล่ะคะ\" จูเลียตพูดขึ้น
\"รอไปก่อนไม่ได้หรือคะ\"
\"ความรักทำให้ฉันใจร้อน\" โรเมโอบอกความจริงใจ
\"ฉันรักจูเลียตมากเพียงใดก็อยากจะได้มาเป็นสิทธิของตัวเร็วๆ จูเลียตรับคำฉันด้วยนะ ว่าเธอจะแต่งงานกับฉัน\"
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จูเลียตก็รักโรเมโอเท่าๆกับโรเมโอรักหล่อน และเมื่อหัวใจตรงกันเช่นนั้น หล่อนจึงตกลงรับคำว่าจะ
แต่งงานกับเขาในวันรุ่งขึ้น ให้โรเมโอจัดสถานที่และกำหนดเวลาทำการวิวาห์ไว้ให้พร้อม
ได้เวลากำหนดหล่อนจะไปตามนัด
ขณะที่จูเลียตรับปากกับโรเมโอเรียบร้อยแล้ว ก็ได้ยินเสียงคนใช้ร้องเรียกหาอีก หล่อนจึงต้องจำใจพรากจากเขาไป
ด้วยความอาลัยที่สุด ก่อนจะลับกายไป หันมากำชับโรเมโออีกครั้งว่า
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
\"พรุ้งนี้นะคะ โรเมโออย่าลืม เก้านาฬิกาจะให้คนไปติดต่อ\"
\"ไม่ลืมเวลากำหนด ฉันจะคอยอยู่\" โรเมโอรับรองอย่างแข็งแรง
แล้วหนุ่มสาวก็จากกันไปด้วยความเศร้าและเสียดาย
พอเห็นสหายทั้งสองกำลังเดินคุยไปข้างหน้า โรเมโอจึงกระโดดแผลวปีนกำแพงเข้าไปยัง
ด้านในคฤหาสน์คาปูเล็ตอีก
สหายทั้งสองซึ่งเดินคุยกันไปข้างหน้าได้ครู่ เหลียวหลังกลับมาดูไม่เห็นโรเมโอ
เบ็นโวเลียวจึงถามขึ้นว่า
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
\"เอ ! นี่โรเมโอหายไปไหนยังไม่มากระมัง?\"
\"เอ !ก็เห็นเดินตามหลังเรามาหยกๆ เจ้าหมอนื่พิเรนเหมือนกันนา\" เมอคิวติโอตอบ
\"มันคงเปิดกลับก่อนเราแล้วซินี่\"
\"มันคงกลับไปในคฤหาสน์นั้นอีกแล้วน่ะซื\" เบ็นโวเลียวออกความเห็น
\"กำลังจะติดอกติดใจแม่รอสะลินด์ของมันอยู่แทบใจจะขาด\"
\"เออ ! หัวอกคนหนุ่ม รักผู้หญิงแล้วลืมเพื่อนยังงี้เสมอ\" เมอคิวติโอพึมพำกับเบ็นโวเลียว
\"เราบ้างเขาบ้างก็เหมือนกันแหละวะ\"
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
สองสหายเที่ยวตามหาตะโกนร้องร้องเรียกจนสุดเสียงก็แล้ว แต่โรเมโอไม่ปรากฎตัวให้เห็น
ทั้งสองสหายจึงตกลงใจว่า โรเมโอกำลังคลั่งสวาทปล่อยให้เพลินไปเลยก็แล้วกัน ทั้งสองสหายจึงกลับบ้าน
ปีนกำแพงเข้าไปได้ โรเมโอก็หลบเข้าไปอยู่ในสวนของท่านลอร์ดคาปูเล็ตอาศัยความมืดแห่งราตรีนั้น
เป็นฉากกำบังค่อยๆแฝงกายเข้าไปยังห้องนอนของจูเลียต แล้วปีนขึ้นไปบังเงาอยู่ข้างบนหน้าต่างของห้องนอน
ของจูเลียตก็เช่นเดียวกัน เมื่อกลับมาถึงห้องนอนแล้ว หล่อนพะว้าพะวงมาก อาวรณ์อยู่แต่ใบหน้าของโรมีโอ
ไม่เป็นอันหลับนอนยืนเกาะขอบหน้าต่าง ดวงตาเลื่อนลอยเหม่อจ้องแต่แสงสลัวแห่งราตรีนั้น
ล้มตัวลงนอนก็นอนไม่หลับ จูเลียตกำลังพลุกพล่าน ใบหน้าของโรเมโอลอยเด่นให้เห็นถนัด
สักครู่แว่วได้ยินเสียงฝีเท้าเบาๆผ่านเข้ามากระทบหู
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
\"จูเลียตจ๋า ! งามอะไรเช่นนี้เห็นเพียงแวบเดียวเท่านั้น หัวใจของฉันถูกฉุดกระชากอย่างรุนแรง
จูเลียตช่างปราศจากไฝฝ้าราคี ไม่มีรอยตำหนิสักนิดเดียว ไฉนจะได้ไว้เป็นคู่ชีวิต\"
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จูเลียตได้ยินเสียงพึมพำขาดกระท่อนกระแท่น จึงเดินออกมามองดูก็เห็นโรเมโอเกาะบานหน้าต่างก็รู้สึกทันทีว่า
โรเมโอมาด้วยความรักอย่างแท้จริง
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ความรักระคนกับความสงสารต่อโรเมโอ ขณะนั้นจูเลียตจึงบอกเขาว่า
\"โรเมโอคะ ดิฉันเสียดายเหลือเกินที่คุณกำเนิดมาในตระกูลของมองตาคิว
เธอจะถอนตัวจากตระกูลนั้นได้ไหม เพื่อเธอจะได้เป็นของดิฉันเท่านั้น\"
\"โธ่ จูเลียตจ๋า\" โรเมโอรำพัน
\"ขอสารภาพต่อเธอด้วยความสัตย์จริงว่า ฉันตื้นตันใจเหลือเกินที่ได้มาพบเธอ แต่ความบาดหมางของตระกูลกีดกั้น
มิให้ฉฉันมีหวังดั่งใจปรารถนาสำหรับความรู้สึกของฉันแล้ว ไม่เคยคิดริษยาอาฆาตตระกูลของเธอเลย--ให้ตายเถอะจูเลียต\"
จูเลียตตอบว่า\"ดิฉันเชื่อความสุจริตของคุณค่ะ แต่นามของเธอนั้นเท่านั้นที่เป็นอริต่อตระกูลดิฉัน
แต่ตัวเธอนั้นก็ยังคงเป็นตัวของเธออยู่ เป็นคนดีที่ใครๆในวีโรนาสรรเสริญยกย่องอยู่ค่ะ ดิฉันได้ยิน แม้เธอจะเปลี่ยนชื่อเสียใหม่
ก็คิดว่าชื่อเสียงเกียรติคุณยังเป็นของเธออยู่เหมือนน้ำหอมที่หอมหวล-อวล-อบอยู่แม้จะเปลี่ยนชื่อของมันไปอย่างไร
แต่มันยังคงความหอมอยู่ได้ ดิฉันเห็นว่ามีสิ่งใดเสียหายสำหรับคุณหรือไงคะ\"
\"ผมยินดีมากที่ได้รับฟังคำแนะนำจากเธอวันนี้\" โรเมโอตอบ
\"ฉันยินดีกระทำตามคำแนะนำของเธอด้วยรู้สึกในความหวังดีของเธอมาก แต่จะเปลี่ยนเป็นอะไรดีก็ไม่รู้\"
\"แล้วแต่ใจชอบซิคะ\" จูเลียตตอบ
\"เปลี่ยนเป็นอย่างนี้--ดีไหม?\" โรเมโอตอบแก่หล่อน
\"จูเลียต--ฉันจะเปลี่ยนชื่อจากโรเมโอว่าชื่อ รัก ให้เธอเรียกฉันว่า รัก ก็แล้วกันนะ\"
จูเลียตแสดงอาการเอียงอายตามประสาคนสาว หายตัวเข้าไปชั่วครู่ พอกลับออกมาถามว่า
\"เธอขึ้นมาได้อย่างไรคะกำแพงก็สูง ทั้งตระกูลของเธอและดิฉันก็ไม่สมควรกัน เธอต้องฝ่าอันตรายมากทีเดียว\"
โรเมโอตอบด้วยเสียงละห้อย\"จูเลียตจ๋า ความรักหนา อย่าว่าแต่กำแพงกั้นชั้นเดียวรอบบ้านของเธอเลย
ภูเขากั้นอีกเจ็ดชั้น ฉันจะเข้ามาให้ได้\"
\"มิได้คะ โรเมโอ ดิฉันนั้นน่ะเป็นห่วงเกรงว่าใครๆ จะเห็นเข้าอาจฆ่าเธอตาย แล้วดิฉันจะนั่งร้องไห้อยู่คนเดียว\" จูเลียตพูด
\"ฉันไม่เคยหวาดหว้นต่ออันตรายเหล่านั้นเลย แต่คิดอยู่ข้อเดียวว่า ถ้าเธอรักฉันอย่างฉันที่รักเธออย่างนี้แล้ว
ไม่มีสิ่งใดกีดขวางฉันได้ ฉันขอสารภาพต่อเธอว่า ชาตินี้ฉันจะยอมตายก็เพราะขาดเธอเท่านั้น\"
\"จริงหรือคะ\" จูเลียตวอนถาม
\"จะหวานแต่ปากกระมังคะ\"
\"โธ่ ! จูเลียตจ๊ะ ขอเทพยดาฟ้าดินเป็นพยานด้วย ฉันจะรักจูเลียตจนวันตาย รักจูเลียตคนเดียวเท่านั้น\"
โรเมโอยืนยันด้วยความมั่นคง
\"ขอบพระคุณในความไมตรีของคุณนะคะ ดึกแล้วค่ะ ดิฉันต้องลาเธอละ\"
\"รีบร้อนเหลือเกิน จูเลียตจ๋า คุยกันอีกสักหน่อยไม่ได้หรือ\" โรเมโอวิงวอน
\"วันหน้าเถอะค่ะ คุณขา\" จูเลียตตอบแก่เขา
\"ผู้หลักผู้ใหญ่มาเห็นเข้าจะไม่ดี เธอรีบกลับไปเสียก่อนเถอะค่ะ\"
พอจูเลียตพูดขาดคำ นางสาวใช้เที่ยวร้องเรียกหา จูเลียตจึงจำใจต้องเขาไป
\"ราตรีสวัสดิ์ค่ะ โรเมโอ\"
\"ลาก่อนคืนนี้จูเลียต\" โรเมโอกล่าวอย่างละห้อย
\"เธอจะไม่กลับมาหาฉันอีกหรือจ๊ะ จูเลียต\"
ความจริงจูเลียตยังไม่อยากจะจากเขาไป พอเดินไปได้หน่อยจึงหันมาบอกแก่โรเมโอว่า
\"คอยอยู่สักครู่ก่อน ประเดี๋ยวจะมาหาเธออีก คอยด้วยนะคะ\"
จูเลียตเดินเข้าไปในห้องสักครู่ก็กลับออกมาพบกับโรเมโออีก
\"เธอมีอะไรจะพูดก็พูดเสีย ดึกแล้วนะ โรเมโอ\"
\"จูเลียต ! จ๊ะ\" โรเมโอกล่าวขึ้น
\"ไม่มีอะไรอีกที่ฉันปรารถนาในโลกนี้ นอกจากจูเลียตคนเดียวเท่านั้น
ฉันต้องการจะแต่งงานกับเธอ จะรับปากได้ไหมจ๊ะ จูเลียต\"
\"อะไร ช่างรวดเร็วนักล่ะคะ\" จูเลียตพูดขึ้น
\"รอไปก่อนไม่ได้หรือคะ\"
\"ความรักทำให้ฉันใจร้อน\" โรเมโอบอกความจริงใจ
\"ฉันรักจูเลียตมากเพียงใดก็อยากจะได้มาเป็นสิทธิของตัวเร็วๆ จูเลียตรับคำฉันด้วยนะ ว่าเธอจะแต่งงานกับฉัน\"
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จูเลียตก็รักโรเมโอเท่าๆกับโรเมโอรักหล่อน และเมื่อหัวใจตรงกันเช่นนั้น หล่อนจึงตกลงรับคำว่าจะ
แต่งงานกับเขาในวันรุ่งขึ้น ให้โรเมโอจัดสถานที่และกำหนดเวลาทำการวิวาห์ไว้ให้พร้อม
ได้เวลากำหนดหล่อนจะไปตามนัด
ขณะที่จูเลียตรับปากกับโรเมโอเรียบร้อยแล้ว ก็ได้ยินเสียงคนใช้ร้องเรียกหาอีก หล่อนจึงต้องจำใจพรากจากเขาไป
ด้วยความอาลัยที่สุด ก่อนจะลับกายไป หันมากำชับโรเมโออีกครั้งว่า
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
\"พรุ้งนี้นะคะ โรเมโออย่าลืม เก้านาฬิกาจะให้คนไปติดต่อ\"
\"ไม่ลืมเวลากำหนด ฉันจะคอยอยู่\" โรเมโอรับรองอย่างแข็งแรง
แล้วหนุ่มสาวก็จากกันไปด้วยความเศร้าและเสียดาย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น