รวมเรื่องเอกของเช็กสเปียร์

ลำดับตอนที่ #2 : โรเมโอ และ จูเลียต

เรื่องนี้เป็นผมงานเก่าของผม ซึ่งผมเคยมีนามปากกาเก่ามาก่อน นั้นก็คือ Splinter cell แต่ก็ต้องเลิกแล้ว เพราะลืมพาสเวริด ก็เลยก็อปมาเลย เพื่อโชว์ฝีมือผลงานเก่าของผม

    นครวีโรนาแต่ครั้งก่อน มีตระกูลคหบดีมั่งคั่ง ขึ้นหน้าขึ้นตาอยู่สองตระกูลๆหนึ่งชื่อว่า



มองตาคิวและอีกตระกูลหนึ่งชื่อว่า คาปูเล็ต การที่ทั้งสองนี้มีฐานะความเป็นอยู่เท่าเทียมกันนี้เอง



จึงก่อให้เกิดความแข่งขันชิงดีชิงเด่นกันอยู่ในตัว เริ่มตั้งแต่ต้นตระกูลหลายชั่วอายุคนตลอดมาแล้ว



ความริษยาอาฆาตระหว่างสองตระกูลนี้มีมากจนถึงกับว่า ข้าทาสบริวารของทั้งสองฝ่ายไม่ว่าจะพบปะกันที่ไหน



เมื่อใด เป็นต้องริเข้าตรุมบอนกันจ้าละหวั่น จนฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งจะย่อยยับพ่ายแพ้ไป



เหตุการณ์รุนแรงเช่นนี้เกิดขึ้นเสมอๆ เป็นการรบกวนความสงบสุขของประชาราษฎรแห่งเมืองวีโรนาตลอดมา



   เย็นวันหนึ่ง ท่านลอร์ดคาปูเล็ตได้จัดให้มีงานเลี้ยงอาหารค่ำขึ้นที่เคหาสน์ของท่าน



ได้เชิญแขกเหรื่อทั้งขุนนางผู้มีเกียรติ สุภาพบุรุษและสุภาพสตรี พ่อค้าคหบดีทั่วเมืองวีโรนาร่วมในงานเลี้ยงครั้งนี้



เว้นแต่แห่งเดียวที่มิได้รับเชิญพรรคพวกและบริวารแห่งตระกูลมองตาคิว ซึ่งเป็นศัตรูต่อกันเท่านั้น



และในงานนี้สาวรอสะลินด์คู่รักของโรเมโอก็ได้เชิญเข้าร่วมด้วย



   โรเมโอ บุตรชายของท่านลอร์ดมองตาคิว เมื่อทราบว่ารอสะลินด์คู่รักของเขาไปในงานนี้ด้วย



ก็คิดที่จะไปพบปะรอสะลินด์ในงานนี้ด้วย แต่แน่หละถ้าเขาขึ้นไปปรากฏตัวให้พวกคาปูเล็ตเห็นในงานนี้ ก็หมายถึงว่า



เขาจะต้องถูกกรุ้มรุมทำร้าย ความอยากเห็นคู่รักรอสะลินด์มีมากเท่าๆกับอันตรายที่เขาจะได้รับ



ทำให้โรเมโอกระอักกระอ่วนใจยิ่งนัก ยังตรองไม่ตกว่าจะหาวิธีอย่างใดดี ก็พอดีพบกับเพื่อนคู่หูคนหนึ่งชื่อเบ็นโวเลียว



หลังจากได้ปรึกษากับเพื่อนผู้นี้ดูแล้ว ก็ได้รับคำแนะนำให้โรเมโอสวมหน้ากากปลอมตัวเข้าไปเพื่อไม่ให้ใครรู้ตัว

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



"เอาอย่างงั้นหรือ?"                        โรเมโอถาม



"จะมีใครรู้ โรเมโอเชื่อกันเถิด"          เบ็นโวเลียวยืนยัน



"กันรู้ดีกว่าเพื่อนน่ะ อยากชมโฉมรอสะลินด์อยู่ทุกวันคืน คืนนี้เราจะได้ไปชมโฉมบรรดาพวกสาวๆสวยๆ

มาจากทุกทิศทุกทาง หัวบ้านท้ายบ้านมาประกวดกัน ใครจะสวยกว่าใครรอสะลินด์สวยแน่รึ

อาจมีหญิงสวยกว่ารอสะลินด์อีกมากมาย"



"เออ กันก็ว่ารอสะลินด์น่ะสวยเป็นที่ถูกอกถูกใจยิ่งแล้ว แต่บางทีอาจมีหญิงอื่นสวยกว่านี้

อีกเรายังทราบไม่ได้ เพราะเรายังไม่ได้เห็นทั่วทุกๆคน"    โรเมโอตอบ



"เอาหละ!ถ้าเช่นนั้น คืนนี้เราเที่ยวชมโฉมหญิงให้ทั่วถึง แล้วลงความเห็นกันแล้วว่า

หญิงคนใดในเมืองวีโรนาสวยสุด"          เบ็นโวเลียวพูดขึ้น



โรเมโอตอบว่า"แม้จะมีหญิงสวยกว่ารอสะลินด์ก็ตาม แต่กันก็จะลืมรอสะลินด์เสียมิได้

ความงามของรอสะลินด์ เป็นความงามที่ถูกอกถูกใจเสียจริงๆ"

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



    โรเมโอใฝฝันอยู่ก็แต่รอสะลินด์ จนไม่เป็นอันกินอันนอน บางครั้งเขาได้ปลีกตัวจากเพื่อนฝูงสังคม



และใช้เวลาเหล่านั้นครุ่นคิดถึงรอสะลินด์ แต่ความรู้สึกของรอสะลินด์ซึ่งมีต่อโรเมโอนั้น เต็มไปด้วยความเย้ยหยันและดูหมิ่น



ไม่เคยทึ่งแสดงออกให้โรเมโอมีหวังในความรักของเขาแม้แต่น้อย



    เบ็นโวเลียวรู้ใจโรเมโอกำลังครั่งใคร้ถึงรอสะลินด์เพียงใด ปรารถนาจะปลุกปลอบโรเมโอให้คลายความเศร้าหมอง



จึงชวนโรเมโอไปเที่ยวงานคฤหาสน์คาปูเล็ตในคืนนั้น พร้อมด้วยเพื่อนคู่หูอีกคนหนึ่งชื่อ เมอคิวติโอ



ทั้งสามสห่ยได้สวมหน้ากากแปลงร่างเข้าไปอย่างสง่าผ่าเผย หาได้มีใครรู้ว่าเขาเป็นใคร



ลอร์ดตาปูเล็ตเจ้าภาพเห็นสามสหายไปถึง ก็ออกมาต้อนรับด้วยอาการยิ้มย่องผ่องใส

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



ทักทายขึ้นก่อนว่า"คืนนี้เราจะมีการฟ้อนรำกันอย่างไม่อั้น ท่านสุภาพสตรีเท้าคล่องๆเหล่านี้ก็รับจะเต้นจนสุดฝีมือ

เชิญซิครับเลือกคู่เต้นตามสบาย คืนนี้เป็นคืนสนุก เชิญหาความรื่นเริงตามใจชอบ"

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



ทั้งสามกล่าวขอบคุณเจ้าของบ้านแล้ว ก็แยกกันจับคู่เต้นรำ และขณะที่โรเมโอกำลังเดินหาคู่เต้นอยู่นั้นเอง



ก็เหลือบเห็นจูเลียตเข้า ความงามแช่มช้อยของจูเลียตทำให้โรเมโอถึงกับตะลึงลาน และเสียวปลาบในใจ



เขาได้สำนึก ณ บัดนั้นเองว่า ตั้งแต่เกิดมาเพิ่งได้พบเห็นสตรีที่สวยสดงดงามถูกอกถูกใจในคืนนี้เอง



มันช่างเป็นความงามที่ไม่มีตรงไหนสักนิดหนึ่งที่จะตำหนิได้ คิ้วคางปากคอถันสมส่วนไหล่ไม่ลักลั่น



จะพิศตรงไหนงามตรงนั้นไปทุกส่วน ฝ่ายจูเลียตเมื่อสบตากับโรเมโอก็ดูเหมือนมีความรู้สึกเช่นเดียวกัน



แต่พยายามซ่อนความรู้สึก มิได้แสดงกิริยาอันใดออกมาให้เป็นพิรุธํได้เลย



ศรรักสลักใจหมุ่มสาวคู่นี้แต่บัดนั้นเป็นต้นไป



สำหรับโรเมโอนั้นเขารู้สึกว่า ราตรีนั้นมีค่ายิ่งสำหรับเขา เป็นบุญตาและบุญตัวที่ได้มาพบเพชรน้ำหนึ่งแห่งนครวีโรนา



ซึ่งเขาไม่เคยนึกมาก่อนเลยว่า สาวงามจะซ่อนอยู่ในแสงสลัวแห่งราตรีนี้



โรเมโออยากจะทราบชื่อสตรีคนนี้ยิ่งนัก แต่ไม่รู้ว่าจะถามใคร ก็พอดีคนใช้คนหนึ่งเดินผ่านมาโรเมโอจึงถามขึ้นว่า

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



"นี้!แก ผู้หญิงคนนั้นชื่ออะไรน่ะ"



"ทำไมครับ คุณชอบเขาหรือ?"                      คนใช้ผู้นั้นตอบ



"มาในงานอย่างนี้ ก็รู้จักชื่อกันไว้บ้างซีเพื่อน"   โรเมโอตอบ



"เอ!เขาชื่อ-ชื่ออะไร-ผมไม่ทราบครับ"            ตอบแล้วเจ้าคนใช้ก็รีบเดินจากไป-ทิ้งพิศวง งง งวยให้แก่โรเมโอต่อไป

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



โรเมโอมิได้เอาใจใส่ต่อใจใส่ต่อใครๆทั้งสิ้น เขามักแต่จ้องดูความงามและความเคลื่อนไหวของสาวที่ถูกอกถูกใจผู้นั้นคนเดียว



ขณะนั้นแม่สาวน้อยได้ไปจับคู่เต้นกับแขกอื่นๆ โรเมโอจับตามองอยู่มิเว้นว่าง



อาการย้ายเยื้อนเคลื่อนองค์อันอ้อนแอ้นอ่อนระทวยตามจังหวะเพลง ซึ่งครึกครื้นประโคมอยู่ขณะนั้น



ส่งให้แม่สาวสวยเพิ่มความงามเป็นเสน่ห์ดึงดูดใจโรเมโอแทบจะทนนั่งอยู่ไม่ได้



แม้ว่าหล่อนจะต้องอยู่ในขณะร่ายรำกับคู่เต้นขณะนั้นก็ตาม แต่หล่อนไม่วายชายตาประสบกับโรเมโออยู่เนืองนิจ



เหมือนหนึ่งจะเป็นความหมายให้เข้าใจว่า ตาต่อตาเข้าใจกันแล้ว

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



"สวยเหลือเกิน แม่คุณเถิด จะพิศตรงไหนก็งามตรงนั้น"      โรเมโอพึมพำออกมาดังๆ คล้ายกับจะลืมตัว



"สวรรค์เป็นพยานด้วย หล่อนงามถูกอกถูกใจอะไรเช่นนี้ ชาตินี้ไม่ขออะไรจากพระเจ้าอีกเลยนอกจาก--นอกจาก--



ขอให้ได้ผู้หญิงคนนี้ไว้เป็นคู่ครอง"

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



ขณะที่โรเมโอกำลังรำพึงรำพันอย่างเพ้อคลั่งอยู่คนเดียวนั้น ก็พอดีไทบอลด์หลานชายของลอร์ดคาปูเล็ตเดินผ่านมา



ได้ยินเสียงจำได้ว่า เป็นเสียงของโรเมโออย่างแน่ชัด ไทบอลด์รู้สึกเดือดดาลเป็นที่สุด



ที่เห็นโรเมโอสวมหน้ากากเข้ามาสำราญในงานรื่นเริงภายในบ้านของตน



ตระกูลมองตาคิวซึ่งไทบอลด์คิดทำลายล้างอยู่ตลอดเวลา เมื่อเห็นโอกาสที่จะฆ่าโรเมโอในคืนนั้น



ไทบอลด์จึงรีบฉวยโอกาสทันที



    แต่พอท่านลอร์ดคาปูเล็ตทราบเรื่องเข้า จึงได้เข้าห้ามปรามทันขัดขวางไว้



เพราะไม่อยากให้เกิดเอะอะเกรียวกราวเกรงจะทำลายความสุขสำราญของแขกหรือที่เชิญมาในคืนนี้ และอีกประการหนึ่ง



โรเมโอนั้นเล่าว่าก็มาร่วมงานรื่นเริงในฐานะสุภาพบุรุษ ในนครวีโรนาก็ควรสรรเสริญเยินยอ



คุณงามความดีของเขาให้ได้ยินมาตลอด



ความกระเฮือนกระหือรือของไทบอลด์ได้ถูกระงับไว้ ไทบอลด์ถึงกับกัดฟันกรอด และสาบานว่าจะต้องแก้แค้นเจ้ามองตาคิว



ให้ได้ในฐานที่ทะลึ่งเข้ามาถึงบ้าน โดยไม่รับอนุญาต

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



"ไว้คิดบัญชีกันวันหลังเถิดไอ้ถ่อยมองตาคิว กูต้องฟาดหน้ามึงแน่ ใครไปเชิญมึงมา ดันทะลึ่งเข้ามาได้



ถ้ามันจะหิวน้ำข้าวกระมัง"   ไทบอลด์สาบานอย่างเอาเป็นเอาตาย



------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



โรเมโอนั้นไม่พะวงสิ่งใดทั้งนั้น นอกจากต้องการใกล้ชิดกับแม่สาวงามที่ติดอกติดใจเมื่อแรกเห็น



เขาพยายามทุกอย่างที่จะเล็ดลอดพาตัวเข้าไปหาโอกาสจับมือหล่อนเต้นรำให้ได้



พอได้ทีก็ชวนเพื่อนเข้าไปในวงเต้นระบำ เดินเฉียดเข้าไปจนถึงตัวจูเลียต แล้วก็ขอจับมือเต้นรำ



พอฉวยมือได้แล้วเขาก็จูงให้หล่อนเดินลัดเลาะผ่านสุมทุมพุ่มไม้และเงามือห่างไกลจากชุมชน



แล้วชวนให้จูเลียตสนทนากับเขา



    ด้วยความรักร้อนแรงอยู่ในใจ ไม่อาจหักห้ามด้วยวิธีใด จึงจูบมือหล่อนอย่างหนักหน่วง นึกเหมือนกันว่าหล่อนอาจโกรษ

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



"เธอ--เธอ โกรษผมหรือเปล่าที่ผมทำละลาบละล่วง"   โรเมโอถาม



"ผมขอโทษด้วย--หัวใจของผมถูกฉุดกระชากอย่างแรง จึงได้กระทำลงเช่นนี้ คุณโกรษ?"



"มิได้ค่ะ ดิฉันไม่เคยโกรษใครง่ายๆเลย"   หล่อนตอบ



"ขอโทษ--ผมต้องขอทราบนามคุณไว้ด้วย นามคุณ...กรุณาบอกด้วย?"   โรเมโอถาม



"จูเลียตค่ะ"   พร้อมกับเหลือบตาขึ้นสบหน้าเขา รู้สึกว่าขณะที่ตาต่อตาสบกันนั้นเอง ความหมายที่ทะลุเข้าไปถึงหัวใจ



"คุณล่ะค่ะ บอกนามด้วย"



"ผมชื่อ--โรเมโอ"  เขาตอบอย่างได้ยินขัด



"อ้อ โรเมโอ เคยได้ยินเขานิยมยกย่องกันนักมิใช่หรือคะ ว่าคุณน่ะกล้าหาญชาญชัย"   จูเลียตถามขึ้น



------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



ขณะที่หมุ่มสาวกำลังดูดดื่มด้วยภาษารักนั้นเอง สาวใช้ก็ตามจูเลียตบอกว่า



ท่านหญิงมารดาให้ต้องการพบจูเลียตจึงจำต้องจากไป พอจูเลียตเดินพ้นไปแล้ว โรเมโอจึงปราดเข้าไปถามสาวใช้ผู้นั้นว่า



จูเลียตเป็นลูกเต้าเหล่าใคร นางสาวใช้บอกว่าเป็นธิดาของท่านลอร์ดคาปูเล็ต



------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



"จรึงรึเธอ--จูเลียตเป็นลูกสาวคนเดียวของท่านลอร์ดคาปูเล็ต"  โรเมโอถามย้ำเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง



"โธ่ ดิฉันจะโกหกคุณทำไม ไม่เชื่อรองถามใครๆดูก็ได้"   นางสาวใช้ตอบแล้วก็จากไป



    โรเมโอได้ยินคำบอกของนางสาวใช้แล้ว รู้สึกแทบจะหมดหวังขึ้นมาทันที ราวกับว่าความหวังที่ไว้เต็มอก



ได้ถล่มทลายไปหมดแล้ว จูเลียตเป็นธิดาของท่านลอร์ดคาปูเล็ต แม้จะแสนงาม แต่ความงามทั้งนี้ก็เหมือนกับแสงจันทร์



ที่ฉายให้กระต่ายหลงระเริง สุดเอื้อมเสียแล้วที่เขาจะสอยถึง ในเมื่อหล่อนเป็นลูกศัตรูประจำตระกูลตลอดมา



    จูเลียตก็เช่นเดียวกัน เมื่อหล่อนทราบว่าโรเมโอชายที่หล่อนมั่นหมายไว้อย่างถูกใจยิ่ง



เป็นบุตรของมองตาคิวศัตรูคู่แข่งขันกันมา หล่อนพะว้าพะวงเป็นที่สุด ความรักที่เริ่มผุดผ่องขึ้นในดวงใจนั้น



กลับกลายเป็นความร้าวสลายเสียแล้ว



                                                         "...โอ้ว่าอนิจจาความรัก

                                              ชั่วดีประจักษ์หรือไฉน

                                              มีแต่จะไหลเชี่ยวเป็นเกลียวไป

                                              ไม่มีวันได้เหลียวลับกลับมา"



เพลงรำพันเหล่านี้จูเลียตได้ร้องขึ้นขณะที่โรเมโอกำลังเดินออกประตูไป โรเมโอเป็นคนกลับคนสุดท้ายที่จากคฤหาสน์นั้น



ดูเหมือนโรเมโอคนเดียวเท่านั้นที่ต้องจากไปด้วยความอาลัยอาวรณ์ที่สุด