[ทำมือ+E-book] Doctor Please อย่าอ่อยมาก...เดี๋ยวยอม

ตอนที่ 9 : [รีอัพ] หมอต้าคนอ่อย : Chapter 7

7

                “กลับบ้านพร้อมกันค่ะ” เป็นอีกครั้งที่คำพูดของหมอต้าทำเอาฉันยืนนิ่ง ฉันไม่เข้าใจเจตนารมณ์ของเขาเลยต้องถามออกไปเพราะเป็นคนที่ไม่ชอบอะไรค้างคา สงสัยอะไรก็ถาม

               “ไม่เข้าใจค่ะ”

               “ไม่เข้าใจตรงไหนคะ?” ตรงที่พูดว่าจะกลับบ้านพร้อมกันนั่นแหละค่ะทำไมหมอต้องเข้าใจอะไรยากแบบนี้ด้วยคะคุณหมอสุดหล่อ

               “บ้านเราอยู่ทางเดียวกันเหรอคะ?” เขาคงไม่บ้าเหมือนกับพวกพระเอกซีรีส์ที่ขับรถตามนางเอกไปส่งบ้านเพราะเป็นห่วงที่ฉันกำลังติดอยู่หรอกนะ

               “นี่มัน...” เขาเหล่ตาไปมองนาฬิกาดิจิตอลที่วางอยู่บนโต๊ะทำงาน “จะทุ่มหนึ่งแล้ว”

               “…” ฉันเงียบ รอฟังเขาพูดต่อ

               “กลับบ้านคนเดียวตอนกลางคืนมันอันตราย...เดี๋ยวหมอขับตามไปส่ง”

               อืม...เขาคงบ้าจริงๆ

               “ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ ลี่กลับได้” ถ้าเขาตามไปส่งฉันเขาก็ต้องรู้น่ะสิว่าฉันพักอยู่ที่ไหน

               “เดี๋ยวหมอไป...”

            จ๊อก...จ๊อก...

            ก่อนที่หมอต้าจะพูดจบเสียงอันน่าอายก็ดังเล็ดลอดออกมา ฉันหน้าแดงอย่างเขินอาย หลังจากข้าวเที่ยงสิ่งที่ผ่านเข้าท้องฉันคือโกโก้ปั่นเท่านั้นและมันไม่ตลกเลยนะที่มาท้องร้องต่อหน้าผู้ชายน่ะ ยิ่งเป็นผู้ชายหล่อเหลาอย่างหมอต้าด้วยแล้ว

               “ฟะ ฟ้าร้องดังจังเลยนะคะ” ฉันถูๆไถๆไปทั้งที่รู้ว่าเขาไม่มีทางเชื่อแน่ๆ เสียงออกจะชัดเจนขนาดนั้น

            จ๊อก...จ๊อก...

               โอเค นี่คือจะแกล้งกันใช่มั้ย?

               ให้ฉันไปยืนกลางถนนแล้วเอาโทรโข่งมาจ่อกับพุงยังไม่อายขนาดนี้เลยให้ตาย

               “หึ” หมอต้าหลุดหัวเราะออกมาทำเอาฉันส่งยิ้มแหย่ๆไปให้อย่างเขินอาย ไม่เป็นกุลสตรีเลยนังลี่ “งั้นไปหาอะไรทานก่อนแล้วค่อยกลับกันนะคะ”

               “…ค่ะ” น่าอาย น่าอายที่สุด

               หลังจากที่ฉันออกมารอหมอต้าที่หน้าห้องเขาก็เดินออกมาพร้อมกับถุงยา เขายื่นมันมาให้ฉันซึ่งก็รับมาไว้งงๆ “นี่ยาค่ะ ส่วนเรื่องค่ารักษาหมอจัดการให้แล้วนะคะ”

               “อะ เอ๋...ไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวลี่จ่ายเอง” ฉันรีบปฏิเสธ “ลี่เกรงใจน่ะค่ะ”

               “ไม่ต้องเกรงใจหรอกค่ะ มากกว่านี้หมอก็ทำให้ลี่ได้”

               โอ๊ย! มีความป๋า มีความเปย์ไปอีก

               ทำไมอิมเมจความเป็นพ่อของลูกมันถึงได้รุนแรงกันขนาดนี้ งื้อออ

               ถ้าฉันจับหมอต้าปล้ำนี่จะว่ากันทีหลังไม่ได้นะ

            หมับ

            “อ๊ะ” แขนข้างขวาของฉันถูกหมอต้าคว้าไปจับแล้วดึงฉันไปให้เดินตามเขาไป จากที่เดินข้างหลังพอร่างสูงชะลอฝีเท้าลงก็กลายเป็นว่าเดินข้างๆ จากจูงมือก็กลายเป็นจับมือกันเดิน

               อ่า...สกินชิพแบบนี้ชักจะไม่ดีแล้วสิ

               ตึกตัก...ตึกตัก ไม่ดีต่อหัวใจฉันสุดๆ

               “สั่งเลยค่ะ หมอเลี้ยงเอง เอาคืนที่ลี่เลี้ยงหมอเมื่อวันนั้นไงคะ” หมอต้าพูดขณะนั่งลงบนเก้าอี้ที่โต๊ะเล็กๆโต๊ะหนึ่ง ตอนนี้เราทั้งคู่อยู่ที่ร้านชายสี่บะหมี่เกี๊ยวข้างทาง คือมันก็ไม่ได้แย่อะไรนะฉันชอบซะอีกอร่อยจะตาย เวลาดึกๆดื่นๆพอฉันหิวฉันจะขับรถหาชายสี่กินนี่แหละ ไม่ได้ดูจนเลยนะดูเป็นกันเองมากกว่านั่งร้านอาหารหรูๆสักอีก

               “ลี่อยากกินเล็กแห้งอาหมอต้าสั่งให้หน่อย” ฉันส่งสายตาอ้อนวอน คืออยากรู้ไงว่าเขาจะแบบมีน้ำใจไปสั่งให้มั้ย ไม่อ่ะ...ความจริงคือขี้เกียจ

               “ชอบกินเล็กแห้งเหรอคะ?” หมอต้าหรี่ตามองฉัน

               “ใช่ค่ะ”

               “หึ ตลกดีนะคะ”

               “ทำไมเหรอคะ?” ชอบกินเล็กแห้งนี่มันตลกตรงไหนล่ะเนี้ย?

            “ก็เราสองคนชอบเหมือนกันเลย” หมอต้าทิ้งระเบิดไว้ก่อนจะหมุนตัวไปที่รถเข็นแล้วสั่งก๋วยเตี๋ยวส่วนฉันก็นั่งเอ๋ออยู่ที่เดิม

               ทำไมต้องชอบพูดอะไรให้ชวนจิ้นด้วย

               เดี๋ยวแม่ก็ดักทุบหัวแล้วลากเข้าห้องซะแหละ

               “เรียบร้อยค่ะ” หมอต้าพูดก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้ตัวเดิม เขาเท้าค้างกับโต๊ะ มองหน้าฉันนิ่งจนฉันเริ่มประหม่า

               งื้อ...อย่ามองแบบนั้นมันน่ารัก

               “มะ มีอะไรรึเปล่าคะ?” เพราะรอมานานแล้วหมอต้าก็ไม่เลิกมองสักทีฉันจึงเอ่อยปากถาม

               “แค่อยากรู้น่ะค่ะ…”

               “…”

               “กินอะไรเข้าไปทำไมสวยจัง?”

              เฮือกกก ดาเมจรุนแรงมาก!

           “แหม่ หมอต้าเล่นชมลี่แบบนี้ก็เขินแย่สิคะ” ฉันจีบปากจีบคอทำเป็นเขินหลอกๆใส่เขาทั้งๆที่ในใจแทบระเบิด ไม่คาดคิดมาก่อนว่าจะมีคนหล่อระดับอปป้ามาชมว่าฉันสวย

               โอ! เอ็ม! จี!

               “งั้นลี่คงจะต้องเขินบ่อยๆแล้วล่ะค่ะ” หมอต้าพูดยิ้มๆละนั่นมันสร้างความงงงวยให้ฉันไม่น้อยเลย บทสนทนาของเราก็หยุดไปเมื่อมีชามก๋วยเตี๋ยวสองชามมาวางไว้บนโต๊ะโดยอาแป๊ะหน้าตาค่อนข้างใจดี

               “กินๆๆกินให้อาหลอย ไม่อาหลอยอั๊วฟาดกะไม๊หน้าสาม”

               …มั้ง

               “พ่อค้าโหดจังเลยนะคะ” ฉันกระซิบกระซาบกับหมอต้า

            “นั้นสิคะ” หมอต้าใช้มือป้องปากพูดเบาๆกับฉัน

               “คิกๆ” แล้วเราทั้งคู่ก็หัวเราะออกมาประสานเสียงกัน

               “ขอบคุณนะคะที่อุตส่าห์ขับรถตามมาส่ง” ฉันคำนับหมอต้าเล็กน้อย หลังจากที่เรากินชายสี่ของอาแป๊ะหน้าใจดีแต่การพูดจาโหดเหี้ยมนั้นเสร็จเรียบร้อยแล้วฉันก็ขับมาที่หอโดยมีหมอต้าขับบิ๊กไบค์ตามมาไม่ห่างและตอนนี้ฉันยืนอยู่ที่หน้าหอ ส่วนหมอต้านั่งใช้ขายันพื้นบนรถของตัวเอง

               “ลี่พักอยู่ที่นี่เหรอคะ?” ร่างสูงชะโงกหน้ามองไปที่หอพักด้านหลังฉัน

               “ใช่ค่ะ ทำไมเหรอคะ?” ฉันเอียงคอเหมือนเคย คือเวลามันงงจะติดนิสัยเอียงคอถามไปแล้วไง

               “ใกล้ดีค่ะ” หลังจากที่ร่างสูงเงียบไปพักหนึ่งเขาก็ตอบซึ่งฉันก็ไม่เข้าใจอีกตามเคย

               ใกล้ไรวะ?

               “ใกล้อะไรคะ?” และเพราะสงสัยจึงหลุดปากถามไป

            “ใกล้ใจค่ะ” พูดด้วยน้ำเสียงปกติและท่าทางยิ้มๆ

               มีใครเคยบอกมั้ยคะว่าอย่ามาอ่อยผู้หญิงด้วยน่าตาน่ารักๆและคำพูดชวนจิ้นแบบนี้ซ้ำๆกันหลายรอบ?

               มันจะใจอ่อน

            ฟุบ

               “ขึ้นห้องไปได้แล้วค่ะ” มือของหมอต้าวางลงบนศีรษะฉันแล้วลูบไปมา ความอบอุ่นแล่นผ่านจากเส้นผมทะลุเข้ามาใน...

            ตึกตัก...ตึกตัก

               หัวใจ...

               “มะ หมอก็ขับกลับดีๆนะคะ” ฉันพยายามควบคุมเสียงของตัวเองไม่ให้สั่นแต่ก็ปรากฏว่ามันไม่ได้ผลเลย

               “รอลี่ขึ้นห้องก่อนค่ะ” หมอต้าลดมือลงแล้วบอกเสียงเรียบ

               “หมอกลับก่อนเถอะค่ะ หอลี่อยู่ข้างหลังนี่เอง” ฉันก็อยากเห็นเขาจนลับตานะจะให้ฉันขึ้นไปก่อนได้ไง

               “ไม่ค่ะ” เขาพูดเสียงแข็ง “ลี่ขึ้นห้องไปเร็ว”

               “แต่ว่า...”

               “ไม่มีแต่ค่ะ พอเห็นว่าลี่ขึ้นไปแล้วหมอจะรีบกลับค่ะ” หมอต้าขัดขึ้นมาก่อนฉันจะคัดค้าน สายตาดุๆนั้นตวัดมองฉันอย่างบังคับจนต้องจำใจพยักหน้า

               “งั้นถ้าถึงบ้านแล้วโทรมาบอกลี่นะคะ” ไม่รู้อะไรดลใจให้ฉันพูดออกไปแบบนั้น อาจจะเป็นเพราะว่าฉันเกิดเป็นห่วงเขาขึ้นมา ตอนนี้ก็ดึกแล้วแถมเขายังขับรถมอเตอร์ไซค์อีก ฉันเห็นว่ามุมปากของหมอต้ายกยิ้มพอใจจึงนึกขึ้นได้

               มันเหมือนว่าฉันกำลังอ่อยเขาเลยนิ!

               “ค่ะ” นั่นคือคำตอบที่ฉันได้ยินก่อนจะรีบหมุนตัววิ่งเข้าไปในหอพัก พอหันกลับมาก็เห็นว่าหมอต้ายังคงมองมาอยู่ไม่ได้ขับไปไหนฉันจึงเดินเข้าไปกดลิฟต์ ระหว่างที่ลิฟต์กำลังปิดฉันก็เห็นว่าหมอต้าขยับปากช้าๆ

            ‘ฝันดีนะคะ’

               งานนี้มีฟินจิกหมอน

               ทำไมยังไม่มาอีก?

               ฉันยืนทำหน้ามุ่ยอยู่หน้าร้านเช่าชุดแฟนตาซีร้านหนึ่ง ทั้งๆที่นัดยัยแองเจลไว้แล้วแต่นี่เลิกมาจะครึ่งชั่วโมงยังไม่เจอแม้แต่เงาหัว

               ตั้งแต่มีผัวนี่ไม่สนเพื่อนเลยยัยบ้านี่!

               เมื่อรอไม่ไหวจึงหยิบโทรศัพท์มากดโทรหายัยเพื่อนตัวดี

               [ฮัลโหล] รอไม่นานปลายสายก็รับแถมยังทำเสียงหวานซะด้วย ใจเย็นๆนะ นี่ฉันไม่ใช่พ็อตเตอร์โว้ย

               “ไม่ต้องมาทำเสียงหวาน นี่เพื่อนไม่ใช่ผัว” ฉันจึงแดกดันมันไปทีหนึ่ง คืออากาศประเทศไทยก็ร้อนแบบร้อนฉิบหายไง ยิ่งร้อนก็ยิ่งหงุดหงิด ยิ่งหงุดหงิดก็ยิ่งพาล คุยไปสักพักจึงวางสายและเดินไปที่ร้านขายน้ำใกล้ๆ

               “ถ้าอยากมากก็ห้ามกินไปก่อนสิคะ ทนไม่กินไปแป๊บเดียวดีกว่าพอแย่ก็จะไม่ได้กินเลยดีกว่านะคะ หัดอดทนให้ได้มากกว่านี้หน่อย ไม่ใช่เด็กๆแล้วนะคะ”

               ทันทีที่ฉันจะอ้าปากสั่งน้ำปั่นมาดื่มให้ดับกระหายทั้งเสียงและคำพูดของหมอต้าที่เคยบอกกับฉันก็แล่นเข้ามาในโสตประสาทเหมือนกับรอจังหวะมานานและนั่นมันทำให้ฉันหมุนออกมาจากร้านน้ำพร้อมกลับที่เดิมไม่สนใจสายตางงๆแกมดุของแม่ค้าเลยแม้แต่น้อย

               โอเคค่ะคุณหมอสุดหล่อ ลี่น้อยจะไม่แตะน้ำแข็งจนกว่าจะหายค่ะ

            “อย่าทำหน้ามุ่ยแบบนั้นดิ เดี๋ยวไม่สวยน๊า” รอสักพักจึงได้ยินเสียงยัยแองเจลดังมาแต่ไกล เธอว่าพลางเอาหน้ามาถูๆไถๆที่แขนของฉันอย่างออดอ้อนฉันลอบยิ้มก่อนจะเอามือมาดันหน้ายัยเพื่อนผิดนัดออกแล้วตอบกลับไป

               “พอเลยๆ ฉันสวยอยู่แล้วยะ” สวยจนหมอต้าหลงใหลด้วยไม่อยากจะโม้

               “ แต่น้อยกว่าฉันนะ” พอได้ยินคำพูดของยัยแองเจลฉันก็ตีเข้าไปที่แขนเธอหนึ่งครั้ง ก่อนที่ฉันจะลากแองเจลเข้าไปในร้านเช่าชุดแฟนตาซีเพราะเริ่มทนอากาศข้างนอกไม่ไหว

               ฉันบอกจุดประสงค์แก่พนักงาน เธอพยักหน้ารับรู้ก่อนจะนำทางพวกเราไปยังโซนที่มีชุดประหลาดๆแต่สวยงามอยู่ ด้วยความที่ชุดมันเยอะมากฉันกับแองเจลเลยแยกกันเลือก จับๆวางๆพักหนึ่งก็ไม่เจอชุดที่ถูกใจสักที

               คือมันเป็นงานกระชับความสัมพันธ์กับคณะวิศวะที่ขึ้นชื่อเรื่องหนุ่มหล่อเชียวนะ...ฉันต้องสวย

               เอ๊ะ…

               ฉันหยิบชุดเมดสีแดงเลือดหมูที่แขวนโชว์อยู่หน้าบริเวณชุดเมดอื่นๆขึ้นมาดู มันเป็นชุดเมดที่ดูน่ารักแต่ด้วยความยาวที่ไม่เลยเข่าบวกกับท่อนบนเป็นชุดเปิดไหล่เลยทำให้ดูเซ็กซี่เพิ่มเข้าไปอีก ฉันเตะตาต้องใจชุดนี่ตั้งแต่แรกเห็น ไม่รอช้าจึงรีบเดินไปที่แคชเชียร์เพื่อชำระเงินทันที เขาว่าอยากได้ต้องเอาเลยไม่งั้นจะลังเล

               “อ้าว ได้แล้วเหรอ?” ฉันหันไปมองชุดโลลิต้าสีดำของเพื่อนแล้วร้องทัก ชุดของเธอสวยมาก ไม่เสียแรงที่เป็นคนค่อนข้างแฟชั่นจัด

               เมื่อเคลียร์ทุกอย่างเสร็จแล้วก็พบว่านี่มันเพิ่งจะบ่ายโมงเลยลากยัยแองเจลไปกินข้าวในห้างใกล้ๆ อีกอย่างคือฉันจะไปตากแอร์ด้วย อากาศข้างนอกมันร้อน

               กินข้าวเสร็จแล้วฉันกับแองเจลก็ยังคงเดินเล่นในห้างตากแอร์ฟรีเนื่องด้วยเวลาเหลือเยอะ ไม่รู้จะไปที่ไหน ให้ไปนอนเล่นอยู่ในห้องก็ไม่ใช่สไตล์

               อิชน็อทแรลลี่สไตล์! ไม่ใช่เพราะเปลืองค่าไฟหรอก

               เดินมาเรื่อยๆก็เห็นร้านไอติมเจ้าประจำ ฉันจึงรีบชี้ไปที่ร้านนั้นทันที “กินไอติมมั้ย?” ฉันไม่ได้อยากจะกินไอติมหรอกเพราะสัญญากับตัวเองไว้แล้วว่าจะไม่แตะน้ำแข็งทุกประการจนกว่าจะหายแต่เหตุผลมันมีอยู่อย่างเดียว...

               สิ่งที่ทำให้ร้านนี้กลายเป็นร้านประจำของฉันได้ก็คือคนขายหล่อมาก!

               ดูจมูกที่เป็นสันตอบรับกับทุกอย่างนั่นสิ ไหนจะดวงตาแสนสวยและริมฝีปากชมพูนั้นอีก หน้าก็หวานอย่างกับผู้หญิง โอ๊ย! อกอิลี่จะแตก

               “เฮ้ยแกเป็นอะไรหน้าแดงเชียว” ฉันหันไปถามยัยแองเจลอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นว่าหน้ามันเริ่มแดง “นี่อย่าบอกนะว่าแกชอบพ่อค้าสุดหล่อของฉัน”

               ไม่ได้นะเธอมีพ็อตเตอร์แล้ว แย่งอาหารตาฉันไปคนเดียวก็พอนะยัยเพื่อนบ้า

               “อ้าว แองเจล” หลังจากที่ฉันกับยัยเพื่อนตัวดีเถียงกันอยู่พักใหญ่ก็มีเสียงทุ้มของใครคนหนึ่งดังขึ้นมา ฉันกับแองเจลหันไปมองพร้อมกับก็พบว่าเป็น ‘พรอซ’ หนุ่มหล่ออันดับสองรองจากห้าเทพ

               ไม่ยุติธรรมอะ ทำไมยัยแองเจลที่ไม่ค่อยสนใจใครถึงได้มีแต่หนุ่มหล่อมาล้อมรอบผิดกับฉันที่วันๆเอาแต่กรี๊ดผู้ชายแต่ไม่เห็นมีเลยสักคน

               จะว่าไม่มีก็ไม่ได้...หมอต้าไง

               ...คนเดียวก็เกินพอ

“ผมพรอซครับ ยินดีที่ได้รู้จัก” หลังจากที่คุยกับแองเจลเสร็จพรอซก็หันมาแนะนำตัวกับฉัน คือฉันน่ะรู้จักเขาอยู่แล้วเพราะเขาหล่อ แต่แกล้งทำเป็นไม่รู้จักดีกว่า

               “ฉันแรลลี่นะ เพื่อนแองเจลมัน ยินดีที่ได้รู้จัก” พูดเสร็จก็ส่งยิ้มแพรวพราวไปให้

               “อ้อ...พี่ยัยเรวี่ ” พรอซพึมพำ ทำให้ฉันเอียงคองงแล้วถามออกไป

               “รู้จักน้องของฉันด้วยเหรอ?” เรวี่คือน้องแท้ๆของฉันเอง เธอเรียนที่เดียวกับฉัน ก่อนหน้านี้เธอเรียนอยู่อีกมหา’ลัยหนึ่งเราทั้งคู่เลยอยู่คนละหอกันแต่พอผ่านไปปีนึงก็ซิ่วมาอยู่มหา’ลัยที่ฉันเรียนทำให้เธอกลายเป็นเฟรชชี่อีกครั้ง แต่เราก็คุยกันตลอดไม่เห็นยัยวี่บอกเลยว่ารู้จักหนุ่มหล่ออย่างพรอซ

               “รู้จักสิ ก็เรวี่...”

            Rrrr Rrrr

            ก่อนที่พรอซจะคลายปมที่ฉันสงสัยเสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าฉันก็ดังขึ้นก่อน นึกสาปแช่งปลายสายอยู่ในใจที่ขัดจังหวะแต่พอหยิบออกมาดูชื่อก็พบว่าเป็นหมอต้า ฉันจึงผละออกไปรับโทรศัพท์

               สาปแช่งว่าที่สามีไปซะแล้ว...

               “สวัสดีค่ะ”

               [ลี่อยู่ไหนคะ?] ทันทีที่ฉันกรอกเสียงลงไปปลายสายก็ถามกลับมา

               “ลี่อยู่ห้างค่ะ หมอมีอะไรรึเปล่าคะ?” ฉันตอบไปตามความจริง

               […] แต่ปลายสายกลับเงียบไป

               “หมอยังอยู่มั้ยคะ?” ด้วยความที่เงียบไปนานฉันจึงถามกลับไปเพราะคิดว่าเขาคงวางสายไปแล้วแต่ไม่นานหมอต้าก็ตอบกลับมา

            [แค่คิดถึงน่ะค่ะ]

               “…” เหวอแดกค่ะจุดๆนี้

               [หกโมงมาเจอกันหน่อยมั้ยคะ?] เมื่อเห็นว่าฉันเงียบไปเขาจึงถามกลับมาอีก ฉันลังเลอยู่แป๊บหนึ่งก่อนจะตอบไป

               “ได้ค่ะ”

               หลังจากที่หมอต้าบอกสถานที่นัดพบเรียบร้อยแล้วฉันก็เดินเล่นในห้างกับแองเจลและเพื่อนใหม่อย่างพรอซจนเวลาล่วงเลยมาห้าโมง ฉันจึงรีบลาเพื่อน

               “แก ฉันไปก่อนนะพอดีมีธุระ” เมื่อเห็นว่าแองเจลพยักหน้ารับฉันจึงมุ่งหน้าไปที่ลานจอดรถ

               ธุระที่ว่าคือไปหาผู้ชายค่ะ

[อัพครบ]

100% : วันนี้เล่นกิจกรรมแจกหนังสือวันสุดท้ายแล้วนะคะ แล้วก็เหลือเวลาอีกสองอาทิตย์จะปิดพรีน๊าา

ใครยังไม่มีหมอต้าไว้ในอ้อมกอดก็มาสอยไปเร็ววว

แล้วก็ตอนนี้คุณหมอไปเป็นแมวอยู่น๊า55555555 สนุกมากกก ไปตำาาา

ชื่อเรื่อง meow,the secret boy / welcome

64% : นี่ขนาดตัวไม่มายังคิดถึงเขาเลยนะเนี้ย555555

หนังสือเปิดพรีอยุ่นะคะ กิจกรรมแจกหนังสือก็เหลืออีกสามวันแล้วน๊าา

"ฝันดีนะคะ..."

29% :  ตอนนี้ในเพจมีกิจกรรมแจกนิยายอยู่นะคะ อย่าลืมไปเล่นกันด้วยน๊าาาา

"หมอก็...ไม่ได้สวยเท่าไหร่หรอก อิอิ..."

ตอนนี้เรื่องหลักของไรท์จะเป็นเรื่องนี้นะคะ ยังไงก็ฝากด้วยเด้อออ เป็นแนวฟีลกู๊ดไร้สาระเช่นเดิมค่ะ5555555

หอเก่าฉันมีโรคจิตทำให้ต้องย้ายที่อยู่ใหม่

แต่โชตชะตากลับเล่นตลกเมื่อฉันมาเจอเข้ากับ

ตาลุงหน้าหล่อข้างห้องที่ทำตัวหนักกว่าโรคจิตเนี้ยสิ!

"นี่ลุง แก่แล้วก็อย่ามาวุ่ยวายกับหนูดิ"

 "เห็นแก่แบบนี้แต่เอวยังใช้ได้ดีอยู่นะ ลองปะ?"

พูดงี้หมายความว่าไงวะลุง!?

คลิก

1 เมนต์ = 1กำลังใจน๊า

พูดคุยกันได้ที่

 Facebook : Black Paradises คลิก

Twitter : @black_paradises #หมอต้าคนอ่อย