ตอนที่ 1 : [รีอัพ] หมอต้าคนอ่อย : บทนำ
บทนำ
Tar Talk
“อย่าลืมทานยาตามที่หมอสั่งนะครับ”
“หมอสนใจไปป้อนมั้ยคะ?”
กึก
ผมหยุดกรอกเอกสารคนไข้ในคอมพิวเตอร์แล้วหันมายิ้มให้กับผู้หญิงวัยเลยเลขสี่ที่นั่งส่งยิ้มหวานเยิ้มมาให้ผมถึงแม้ว่าเธอจะไม่เห็นรอยยิ้มของผมเพราะถูกแมสบังไว้อยู่แต่ก็ดูเหมือนจะเคลิ้มไม่น้อย
ผมเป็นหมอหู ตา คอ จมูกที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่งที่เพิ่งเข้ามาได้ไม่นาน ไม่ได้ว่าผมอวยตัวเองนะแต่ผมเป็นผู้ชายที่หล่อเอาการเลยแหละ ทำให้โดนคนไข้หยอกล้อเป็นประจำจนผมเริ่มชิน บางรายนี่แทบจะงับหัวผมด้วยซ้ำ ไม่นานผู้หญิงตรงหน้าผมก็ลุกเดินออกจากห้องเพื่อให้คิวต่อไปเข้ามาผมจึงหันไปสนใจคอมพิวเตอร์ของตัวเองต่อ
“คุณเรลาณี พิพัฒน์วงศ์สุบรรณ เชิญเข้าห้องตรวจค่ะ” เสียงคุ้นเคยของพยาบาลที่ยืนอยู่หน้าห้องตรวจดังแว่วเข้ามาด้านใน ตามมาด้วยเสียงเปิดประตูบ่งบอกถึงว่ามีคนไข้รายต่อไปเข้ามา
“เป็นอะไรมาครับ?” ทันทีที่รู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายนั่งลงบนเก้าอี้ผมก็เอ่ยปากถามตามฉบับปกติทั้งๆที่สายตายังคงจดจ่ออยู่ที่จอคอม มือก็พิมพ์เอกสารต่อไป ก็นะเวลาแต่ละวินาทีมันสำคัญมากเลยนี่หวา
“เจ็บคอค่ะ” เสียงใสของผู้หญิงดังกลับมา มันทำให้มือของผมหยุดชะงัก
หวาน...เสียงหวานมากๆ
“เจ็บแบบไหนครับ?” หากแต่ผมก็ดึงสติกลับมาแล้วพิมพ์กรอกรายชื่อคนไข้ไปต่อเนื่องจากว่าอีกไม่กี่คนก็จะเสร็จแล้ว ผมไม่ได้หันไปมองผู้มาใหม่ถึงแม้เสียงใสๆหวานๆของเธอจะทำให้ผมอยากหันไปมองก็ตามเถอะ
“ก็เวลากลืนน้ำลายมันก็เจ็บเหมือนมีมีดมาบาดอะค่ะ” เธออธิบายอาการต่อ
“เป็นมานานยังครับ?” ในที่สุดผมก็ทนต่อมความอยากเห็นหน้าเธอของตัวเองไม่ไหว จึงตัดสินใจผละออกจากหน้าจอคอมทั้งๆที่ยังเหลืออีกแค่นิดเดียวพลางหันเก้าอี้ไปมองผู้หญิงเสียงหวานตรงหน้าก็ทำเอาผมนิ่ง
สวย...สวยมาก
ผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงข้ามผมเป็นผู้หญิงที่สวยเอามากๆ ใบหน้าขาวสวยที่แฝงไปด้วยความเซ็กซี่เล็กๆทำเอาหัวใจผมกระตุก ความดึงดูดที่ไม่เคยรับรู้ได้จากผู้หญิงคนไหนทำเอาผมจ้องหน้าเธอนิ่ง
“น่าจะประมาณสามวันที่ผ่านมามั้งคะ”
“…” อา...ดูสายตาที่ติดจะไร้เดียงสานั่นสิ
“เอ่อ คุณหมอคะ”
“…” บางทีก็เหมือนจะไม่อ่อนต่อโลกแต่บางทีก็ดูใสซื่อ ทำไมน่าฟัดจังวะ?
“คุณหมอคะ!” เสียงตะโกนของคนตรงหน้าทำเอาผมหลุดจากภวังค์ มองหน้าตาที่ตื่นตระหนกของเธอแล้วก็อดจะยิ้มออกมาไม่ได้ คงจะคิดว่าที่ผมเงียบไปเพราะตัวเองเป็นโรคร้ายแรงสินะ
“อ่า...ขอโทษครับ” ผมก้มหัวกล่าวขอโทษก่อนจะใช้มือเลื่อนแมสลงช้าๆ ผู้หญิงส่วนมากพอเห็นหน้าผมพวกเธอจะหวีดร้องไม่ก็ตะลึงไปผิดกับผู้หญิงตรงหน้าเพราะแววตาของเธอตรงหน้าดูจะชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะกลับมาเป็นปกติ นั่นมันทำให้เธอไม่เหมือนใคร
มันทำให้ผมอยากจะขย้ำเธอ
“ไม่เป็นไรค่ะ” คนตรงหน้ายิ้มออกมาเล็กน้อยแต่มันกลับทำให้ผมหน้าแดงจนต้องเบือนหน้าหนี คนบ้าอะไรยิ้มน่ารักชะมัด
“หมอชื่อ ‘ต้า’ นะครับ” ผมหันกลับมาและแนะนำตัวเอง ถ้าไม่ติดว่าเธอดูประหม่าพอสมควรผมคงจะบอกเบอร์โทร วันเกิด ที่อยู่และสถานะไปแล้ว
ผมโสด...
และก็อยากได้ผู้หญิงตรงหน้านี่ด้วย
“อะ...เอ่อ ชะ...ชื่อ ‘แรลลี่’ ค่ะ” แรลลี่ตอบเสียงอ้อมแอ้มพลางก้มหน้างุด เห็นแบบนั้นผมก็ยกยิ้มจนตาเป็นสระอิ สิ่งที่เธอทำมันดูน่ารัก ไม่ฝืนธรรมชาติเหมือนที่ผู้หญิงคนอื่นๆเขาทำกัน
“งั้นหมอขอตรวจหน่อย” พูดจบผมก็หยิบแท่งสแตนเลสบางๆแบนๆมาไว้ในมือ แรลลี่อ้าปากอย่างรู้งาน ผมจึงสอดแท่งนั้นเข้าไปสำรวจทั่วปากเธอจนดูเหมือนเธอจะรู้สึกคลื่นไส้และเคอะเขินเล็กน้อยเพราะตอนนี้หน้าเราห่างกันไม่ถึงคืบ ไม่ใช่แค่เธอหรอกที่เขิน ผมก็แม่งโคตรเขิน ตอนนี้รับรู้ได้ถึงลมหายใจของร่างบางตรงหน้ามันก็ทำให้หน้าเริ่มขึ้นสีแดงระเรื่อขึ้นมาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“…” เมื่อตรวจเสร็จผมก็กลับไปนั่งที่เดิม จดรายการยาลงบนแผ่นกระดาษเล็กและจ้องหน้าเธอ พอเห็นหน้าที่เริ่มวิตกกังวลของแรลลี่มันก็ทำเอาผมอยากจะแกล้งเธอขึ้นมา ผมเลยเลือกที่จะเงียบ
“มะ หมออย่าเงียบสิคะ” แรลลี่พูดเสียงสั่น “ละ...ลี่เป็นอะไรเหรอคะ?”
สรรพนามที่เปลี่ยนไปของเธอทำเอาผมใจสั่น ความรู้สึกบางอย่างมันพรั่งพรูขึ้นมาจนผมทนไม่ไหว ไม่อยากจะเก็บอีกต่อไปจนในที่สุดผมก็พูดขึ้นมา
“สงสัยความรักของผมคงจะเข้าคอน่ะครับ”
ผมจะทำในสิ่งที่ผมนั่นที่ไม่เคยทำกับใคร
ผมจะอ่อยเธอ!
“อึก!” แรลลี่ดูเหมือนจะสำลักอากาศหลังจากที่ผมพูดประโยคนั้นท่าทางไปต่อไม่ถูกของเธอมันทำเอาผมระบายยิ้มออกมาอย่างที่ใครๆก็ล้วนบอกว่าน่ารัก
ผู้หญิงตรงหน้าเริ่มหน้าแดง
“หมอนี่มีอารมณ์ขันจังเลยนะคะ” เธอพูดไปขำไปเพื่อกลบเกลื่อนทำไมผมจะไม่รู้ แต่เมื่อผมคิดว่าจะอ่อย ผมก็ต้องอ่อยให้ถึงที่สุด
“อารมณ์รักก็มีนะครับ”
จะอ่อยจนกว่าจะได้แหละวะ!
“แค่ต่อมทอนซิลอักเสบ เดี๋ยวหมอจะให้ยาไปนะครับแล้วจะให้มาดูอาการเป็นระยะๆ” หลังจากที่ต่างคนต่างเงียบมานานผมก็เป็นคนพูดขึ้นเพื่อคลายบรรยากาศอันน่าอึดอัดนี่ ถ้าเป็นคนอื่นคงจะเสนอตัวให้ผมแล้ว การที่เธอนั่งนิ่งเงียบแบบนี้มันยิ่งดึงดูดผม ไม่รู้สิอาจจะเป็นเพราะผมไม่เคยเจอผู้หญิงแบบนี้
“ค่ะ” แรลลี่พยักหน้ารับ ผมเห็นดังนั้นเลยก้มลงเขียนรายการยาใส่กระดาษต่อ พอเขียนเสร็จก็เงยหน้ามามองหน้าเธอแล้วยิ้ม
“ถ้ายาไม่พอก็มาเอาที่ห้องหมอได้นะครับ”
อ่อยต่อไปอย่าหยุดเว้ยไอ้ต้า!
“มะ หมอหมายถึงถ้ายาหมดให้มาที่เอายาห้องนี้ใช่มั้ยคะ?” แรลลี่ชี้ไปที่พื้นห้องเพื่อประกอบคำพูดที่เปล่งออกมา เป็นอีกครั้งที่ท่าทางเก้ๆกังของเธอทำให้ผมยิ้ม เท้าคางกับโต๊ะพลางมองเธอด้วยสายตาเจ้าเล่ห์
“หมายถึงที่ห้องนอนหมอน่ะครับ”
“…!!!” ดูเธออึ้งจนเหมือนวิญญาณหลุดออกจากร่างไปแล้วแฮะ
เราทั้งคู่ต่างคนต่างกลับมาเงียบอีกครั้ง บรรยากาศในห้องเงียบสงบได้ยินพียงแค่เสียงเครื่องปรับอากาศที่ทำงานไปมาเท่านั้น
“มาตามนัดด้วยนะครับ” ในที่สุดผมก็เป็นคนที่ทนความเงียบไม่ไหวและส่งกระดาษนัดวันของโรงพยาบาลให้แรลลี่เธอรับมันไว้ก่อนจะมองวันเวลาที่นัดแล้วต้องขมวดคิ้ว จะไม่ให้ขมวดได้ยังไงในเมื่อวันที่นัดมันติดๆกัน ผมเห็นท่าทางงงๆของเธอก็เลยรีบพูด “ความจริงนัดไม่กี่ครั้งหรอกครับ แต่ที่เหลือก็เพราะนัดมาให้เห็นหน้า”
“…”
“ให้หายคิดถึง”
ปากพูดไปแบบนั้นแต่ความจริงผมก็นัดเธอเหมือนคนอื่นๆนั่นแหละ เป็นหมอไม่ใช่ว่าจะนัดมั่วซั่วได้หรอกนะ อาการของเธอไม่ได้แย่มากมายแต่ก็ไม่ได้ถือกับไม่แย่ ต้องคอยดูอาการ แต่ให้เธอคิดแบบนั้นแหละดีแล้ว
ไม่นานแรลลี่ก็ลุกขึ้นยืนและขอตัวกลับ ผมตอบรับเธอยิ้มๆทั้งที่ในใจกลับไม่อยากให้เธอไปแต่ข้างนอกก็ยังมีคนไข้คนอื่นอยู่อีกมาก ผมไม่มีเวลามาอ่อยเธอนานมากนัก แต่ก่อนที่เธอจะเดินออกจากห้องไปผมก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ บางอย่างที่สำคัญมากๆและจะเป็นตัวช่วยผมในหลายๆเรื่อง
“แรลลี่ครับ”
“คะ?” แรลลี่หันมาเลิกคิ้วใส่ผมเล็กน้อย
โอ๊ยไอ้ท่าทางแบบนั้นมันน่ารักชะมัด!
ผมกระตุกยิ้มมุมปากก่อนจะเท้าคางลงกับโต๊ะพร้อมกับเปิดปากถามออกไปว่า
“ใช้เบอร์เดียวกับที่กรอกไว้ในประวัติใช่มั้ยครับ?”
Tar End Talk
[อัพครบ]
ไหนมีใครคิดถึงหมอขี้อ่อยคนนี้บ้างมั้ยค่าาา5555555555
ไรท์ตัดสินใจแล้วนะคะว่าจะรีปรินท์เรื่องนี้โดยไรท์จะซ่อนตอนและรีอัพแต่ละตอนจนกว่าจะพิมพ์เล่มน๊าา คิดไว้ว่าน่าจะเปิดให้พรีช่วงเดือนเมษานะคะจะได้ไม่ชนกับงานหนังสือเนอะะ ส่วนปกคือตั้งใจไว้แล้วแหละว่าจะเปลี่ยน เกี่ยวกับเนื้อหาคือแค่จัดหน้าใหม่ แก้คำผิด(ที่แสนจะเยอะ!)กับเกลาสำนวนนะคะไม่ได้ต่างอะไรจากเดิมเท่าไหร่ ยังไงฝากหมอต้าไว้ในอ้อมอกอ้อมใจของทุกคนอีกรอบน๊าาาาา ยังไงพูดคุยกันได้เพจได้เลยนะค้าบบบบ
ตอนนี้เรื่องหลักของไรท์จะเป็น2เรื่องนี้นะคะ ยังไงก็ฝากด้วยเด้อออ เป็นแนวฟีลกู๊ดไร้สาระเช่นเดิมค่ะ5555555
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
55555555
ถึงคุณหมอค่าา
โอ๊ยยย!!! ผู้ชายแบบหมอหาได้ที่ไหนคะ? บอกพระพายที พระพายอยากได้แบบนี้ค่ะ!!
หมอหรือแรดคะ อ่อยขนาดนี้55555