กว่าจะได้ชื่อว่าเป็น "เด็กนอก"

ลำดับตอนที่ #12 : ไดอารี่เด็กนอก: ตอน ออกเดินทางมุ่งสู่อเมริกา

     เช้าของวันเดินทางเหมือนจะทั้งตื่นเต้นที่จะได้ไปเรียนและทั้เศร้าที่ต้องจากบ้านและคนที่เรารักไป จำได้ว่าเที่ยวบินที่ไปเป็นเที่ยวบินเช้ามากซึ่งในขณะนั้นยังใช้สนามบินดอนเมืองอยู่ วินาทีที่เดินออกจากห้องนอนออกจากบ้านและในขณะที่รถเคลื่อนตัวออกไปอย่างช้าๆ เงาของบ้านที่ค่อยๆหายไป ทำให้หัวใจเริ่มสั่น น้ำตาเริ่มจะไหล ได้แต่บอกตัวเองว่าให้เข้มแข็งเอาไหว ทุกๆวินาทีที่รถขับผ่านที่ต่างๆเราพยายามมองออกไปให้เห็นทุกสิ่งทุกอย่างให้มากที่สุด เพราะตอนนั้นก็ยังไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนจะได้กลับมาที่ตรงนี้อีก ใช้เวลาประมาณชั่วโมงกว่าๆก็มาถึง คุณพ่อคุณแม่จัดการเช็คอินโหลดกระเป๋าขึ้นเครื่องให้อย่างเรียบร้อย  ตอนนั้นเหมือนคนใจลอยใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวสักเท่าไหร่ นั่งมองไปรอบๆสนามบินเห็นคนเดินไปมาเต็มไปหมด และในขณะที่หันไปมองรั่วเหล็กที่อยู่ใกล้ๆ ก็เห็นเพื่อนๆสามสี่คนในชุดนักเรียนกำลังโบกไม้โบกมืออยู่เท้ามันวิ่งออกไปก่อนที่ตัวจะรู้สึกซะอีกไม่คิดมาก่อนว่าจะมีคนส่งเพราะวันนั้นเป็นเช้าวันจันทร์ซึ่งก็มีเรียนตามปกติ เรากับเพื่อนเดินไปหาอะไรกินกัน นั่งคุยเรื่องนู้นเรื่องนี้ได้ประมาณครึ่งชั่วโมง และเวลาแห่งการลาจากก็มาถึง ทุกคนเดินมาส่งที่ประตูทางเข้า เรากอดเพื่อนๆคุณพ่อและคุณแม่ก่อนเดินเข้าไปอย่างช้าๆวินาทีสุดท้ายที่หันมามองพวกเขากำลังโบกมือและเห็นว่าเพื่อนๆบางคนกำลังร้องไห้ความเข้มแข็งที่เคยมีก็หมดไป เท้าสองข้างเดินเข้าไปต่อแถวรอตรวจคนออกนอกประเทศพร้อมน้ำตาที่เริ่มไหลไม่หยุด หลายคนหันมามองแต่เราก็ไม่ได้สนใจอะไร ไม่นานหลังจากนั้นร่างที่เหมือนคนไม่มีชีวิตชีวาก็เข้าไปนั่งอยู่ในเครื่องบินเป็นคนแรกๆเวลานั้นเรื่องโน่นเรื่องนี้มันผ่านเข้ามาในสมองเต็มไปหมดตัวอยู่ในเครื่องแต่ใจไปอยู่กับจดหมายที่ฝากไว้กับเพื่อนคนหนึ่ง ซึ่งเราเองฝากให้เพื่อนคนอื่นๆอ่านในวันนั้น ซองจดหมายสีน้ำตาลซองใหญ่ที่บรรจุซองจดหมายอีกประมาณ สิบกว่าฉบับ ฝากให้เพื่อนรักทุกๆคนได้อ่าน ความในใจที่ไม่เคยบอกกับเพื่อนแต่ละคน ความรู้สึกที่เก็บไว้ไม่เคยแสดงออก ถูกถ่ายทอดด้วยหัวใจลงในจดหมายแต่ละฉบับอย่างปราณีตบรรจงที่สุด ตัวเองได้แต่นั่งหวังว่าจดหมายจะเป็นสิ่งแทนใจว่าเพื่อนคนนี้จะไม่มีวันลืมเพื่อนเหล่านั้น จะเป็นเพื่อนที่อยู่ข้างๆเมื่อเขาต้องการเรา จะเป็นเพื่อนที่ปกป้องกันในวันที่มีอันตราย จะไม่ใช้เพื่อน กินแต่เป็นเพื่อนตาย จะเป็นอย่างนี้ ทุกนาที ทุกลมหายใจและตลอดไป