ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ยินดีน่ะ รักแรกพบ
เป็นครั้งแรกที่ ความรู้สึก ความรับรู้ ความคิด ไม่สามารถสั่งการใดๆ ให้ปรัช ทำตามที่ต้องการได้ ทั่วทั้งร่างกายแข็งไปหมด เหตุเพียงเพราะ เธอผู้นั้น ที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกลนัก ร่างกายก็เป็นดั่งหิน
ท่านผู้อ่านคง งง กันใช่ไหม ที่อยู่ดีๆ ก็มาถึงจุดนี้ เอาเป็นว่า ผมจะเล่าเรื่องก่อนหน้านี้ให้ฟังล่ะกัน คือว่า พระเอกของเรา มีนามกรว่า ปรัช เรียนในสถาบันทรงเกียรติ ชายล้วน แถวโบ๊เบ๊ (ไม่ขอบอกชื่อล่ะกัน เผื่อบางคนจะมีอคติ) รูปร่างหน้าตาเฮียแกก็ไม่หล่อ ออกจะแย่ด้วยซ้ำ ปรัชเป็นเด็กกิจกรรม ไปค่ายเรื่อยๆ ผลการเรียนก็ยังอยู่ในเกณฑ์ดี และจากการทำกิจกรรมนี้เอง จึงได้รู้จักเพื่อนต่างรร.มากมาย รวมทั้ง เธอผู้นั้น แม้เหตุการณ์จะผ่านมานานแล้วก็ตาม แต่ความรู้สึกยังคงติดตรึงอยู่ใน ร่างกาย ท่านผู้อ่าน ลองไปสัมผัส เหตุการณ์เมื่อครั้งนั้น พร้อมๆกับ ปรัชได้เลย
ติ๊ก...ติ๊ก... ตึก...ตึก...ติ๊ก...ติ๊ก... เสียงเวลาที่ผ่านไป จังหวะการเต้นของหัวใจ ก็เริ่มดังขึ้น ดังขึ้น เรื่อยๆ แต่ร่างกายยังไม่มีการสั่งการ
" เฮ้ย ไอ้ปรัช มาร่วมกลุ่มได้แล้ว มัวแต่เหม่อไรอยู่ เร็วๆ โว้ย! เดี๋ยวก็ทิ้งไว้ที่นี้หรอก อยากไปไหมอ่ะ ค่ายอ่ะ อุตส่าห์โดดเรียนทั้งที เอาให้คุ้มหน่อยสิเฟร้ย "
สมองเริ่มสั่งการแล้ว แต่ปากยังคงปิดสนิทอยู่ ได้แต่เดินมานั่งข้าง ไอ้โฟร์ท ซี้ของมัน รอเวลาให้ผ่านไป เกือบ 5 นาทีที่ผ่านไปอย่างสิ้นเปล่า เมื่อลืมตาขึ้นก็เจอเธอคนนั้น กำลังยิ้มร่าเริงในกลุ่มของเธอ ใจของปรัชเริ่มหวั่นไหวอีกแล้ว เมื่อมองไปด้านข้างก็พบนาฬิกา จึงได้รู้ว่า ความรู้สึกนั้น เป็นเพียงแค่อุปาทาน เนื่องจากเวลาตั้งแต่เจอเธอ เพิ่งผ่านไปนิดเดียว ความจริงแล้ว ปรัช แค่รู้สึกชอบเธอเท่านั้น ไม่ได้เวอร์ขนาดนี้หรอก ท่านผู้อ่าน แต่อย่าเพิ่งผิดหวังนะ ความจริงแล้ว จะมีใครที่ไหนบ้างล่ะ ที่เจอครั้งแรกยิ่งกว่าถูกศรปักอก ถูกไฟฟ้าช็อต ไม่ใช่ละครน้ำเน่าสักหน่อย จริงไหม
ท่านผู้อ่าน คงไม่อยากรู้รายละเอียดตอนอยู่ในค่ายมากนัก ผมขอผ่านช่วงนั้นไปเลยล่ะกัน เอาเป็นว่า ช่วงเวลาอยู่ที่ค่าย ปรัชรู้ชื่อเธอแล้ว ชื่อเธอคือ ฮิล และปรัชก็พยายามเต็มที่แล้วที่จะทำตัวสนิทกะเธอ แต่ด้วยนิสัยไม่กล้า ทำให้ไม่สามารถแสดงออกไรได้มากนอกจากเพื่อน แถมฮิลยังไม่มีทั้งมือถือ ไม่เล่นเอ็ม ทำให้หลังกลับจากค่าย ไม่ได้ติดต่อกัน อีกทั้งยังเจองานต่างๆมากมาย ปรัชจึงได้แต่เฝ้าคิดถึง และถามทุกข์-สุข จากเพื่อนรร.เดียวกะฮิลเวลาล่วงเลยผ่านไป ทางค่ายนัดมีตติ้ง พร้อมหน้ากันอีกครั้ง นี่คงเป็นอีกโอกาสนึง ที่ปรัชจะได้เจอฮิลอีกครั้ง
" เฮ้ย ไอ้โฟร์ท แกจะไปพรุ่งนี้ไหม ได้ข่าวว่า ซี ก็ไปน่ะเมิง "
" ไม่อ่ะ ติดเรียน แกไปกะ ไอ้นิด ไอ้เก่ง ละกัน ส่วนเรื่องซี ไม่ต้องพูดเลยน่ะเมิง ขอเก็บเป็นเรื่องของกรูเอง คนเดียวดีกว่า "
" เออ จำไว้ล่ะกัน ทีเวลาเรื่องกรู ก็ทำให้ได้แบบที่เมิงต้องการบ้างน่ะ ไม่ต้องมายุ่งกะเรื่อง กรูให้มากนักน่ะ ไม่ว่าใครก็ตาม "
" ว่าแต่พวกแกรู้สถานที่ๆนัดยัง "
" ไม่อ่ะ รู้แต่นัดที่ BTS สนามเป้า แต่จะไปไหนต่อ ไม่รู้ แต่ยังไงก็ช่าง แค่ได้เจอ ฮิล กรูก็สุขใจแล้ว "
" เนี่ยน่ะ ไม่ให้ยุ่งๆ เล่นพูดชื่อเธอทุกเวลา ทุกพริบตาเพ้อถึงเธอ ตอนนอนก็ละเมอ นี่น่ะเหรอเพื่อนของตู "
" ช่างกรูเถอะน่ะ ไอ้เสี่ยว จะมายุ่งทำไมฟร่ะ คนรักน่ะเข้าใจไหม เรื่องราวจากใจถึงใจ ไสหัวไปอย่ามายุ่ง "
ท่านผู้อ่าน อย่าเพิ่งอ้วกไปก่อนน่ะ ไอ้แก็งค์กลุ่มเนี้ย ติดนิสัยปล่อยมุขเน่า เนื่องจากไม่มีใครให้ใช้ ไม่มีสาวไหนให้ปล่อย เลยต้องมาใส่กันเอง ตามประสาชายหนุ่มหน้าตาไม่ดี ไม่มีใครจะเอา ตัวก็ดำเช่นถูกเผา นี้พวกเค้าไม่รู้หรือไง (อุ้ย ติดมาจากพวกนั้นแล้ว ท่านผู้อ่านระวังน่ะ เดี๋ยวจะหาว่านักเขียนหล่อๆแบบนี้ไม่เตือน ฮิฮิ)
วันเวลาหมุนเวียนไปเรื่อยๆ นาฬิกาก็รู้สึกจะหมุนไม่ทันใจ ยกเว้น นาฬิกาของ ปรัช เนื่องจากเฮียแก พังเล่น ปรับให้เดินเร็วขึ้น (ทำไปเพื่อ?) แต่จะยังไงก็ช่าง เวลาของคนปกติก็มาถึงวันนัดแล้ว ปรัชตื่นนอนด้วยนาฬิกา fossil ที่ดัดแปลงเอง ส่วนนาฬิกาทั่วไปนั้น เจอลูกเตะไอ้มดแดง พังเป็นแถบ หลังจากตื่นแล้วก็รีบอาบน้ำอย่างละเอียดที่สุด แบบที่ไม่เคยมีครั้งไหนจะเทียบเท่า ทำให้เสียเวลานาน จากนั้นก็แต่งตัวชุดใหม่ที่เพิ่งไปถอยมา อาหารเช้าก็ไม่รู้ว่าคืออะไร เนื่องจาก สูบลงกระเพาะเร็วมากจนไม่รู้รส
" ได้เวลาแล้วมั้ง ก้าวเท้าไหนก่อนดีหว่า โยนเหรียญดูล่ะกัน หัว-เท้าขวา ก้อย-เท้าซ้าย เอาล่ะ " ว่าแล้วก็โยนเหรียญ กริ้ง
" อืม ออกหัว งั้นก็ต้องเท้าขวาสิน่ะ อ่ะ นาฬิกาตายหรือไงเนี่ย ตอนนี้เวลาเพิ่งจะ 7.30 เองนิน่า ไหนลองดูอีกเรือนดิ ... " นาฬิกาที่ว่าตายนั้น ชี้ไปที่ 8.00
" เฮ้ย! ไม่ได้ตายนี่หว่า สายแล้วกรูๆๆๆๆ รถเมล์มาแล้ว ไปล่ะคร้าบป๊าม๊า "
ท่านผู้อ่านคง งง กันใช่ไหม ที่อยู่ดีๆ ก็มาถึงจุดนี้ เอาเป็นว่า ผมจะเล่าเรื่องก่อนหน้านี้ให้ฟังล่ะกัน คือว่า พระเอกของเรา มีนามกรว่า ปรัช เรียนในสถาบันทรงเกียรติ ชายล้วน แถวโบ๊เบ๊ (ไม่ขอบอกชื่อล่ะกัน เผื่อบางคนจะมีอคติ) รูปร่างหน้าตาเฮียแกก็ไม่หล่อ ออกจะแย่ด้วยซ้ำ ปรัชเป็นเด็กกิจกรรม ไปค่ายเรื่อยๆ ผลการเรียนก็ยังอยู่ในเกณฑ์ดี และจากการทำกิจกรรมนี้เอง จึงได้รู้จักเพื่อนต่างรร.มากมาย รวมทั้ง เธอผู้นั้น แม้เหตุการณ์จะผ่านมานานแล้วก็ตาม แต่ความรู้สึกยังคงติดตรึงอยู่ใน ร่างกาย ท่านผู้อ่าน ลองไปสัมผัส เหตุการณ์เมื่อครั้งนั้น พร้อมๆกับ ปรัชได้เลย
ติ๊ก...ติ๊ก... ตึก...ตึก...ติ๊ก...ติ๊ก... เสียงเวลาที่ผ่านไป จังหวะการเต้นของหัวใจ ก็เริ่มดังขึ้น ดังขึ้น เรื่อยๆ แต่ร่างกายยังไม่มีการสั่งการ
" เฮ้ย ไอ้ปรัช มาร่วมกลุ่มได้แล้ว มัวแต่เหม่อไรอยู่ เร็วๆ โว้ย! เดี๋ยวก็ทิ้งไว้ที่นี้หรอก อยากไปไหมอ่ะ ค่ายอ่ะ อุตส่าห์โดดเรียนทั้งที เอาให้คุ้มหน่อยสิเฟร้ย "
สมองเริ่มสั่งการแล้ว แต่ปากยังคงปิดสนิทอยู่ ได้แต่เดินมานั่งข้าง ไอ้โฟร์ท ซี้ของมัน รอเวลาให้ผ่านไป เกือบ 5 นาทีที่ผ่านไปอย่างสิ้นเปล่า เมื่อลืมตาขึ้นก็เจอเธอคนนั้น กำลังยิ้มร่าเริงในกลุ่มของเธอ ใจของปรัชเริ่มหวั่นไหวอีกแล้ว เมื่อมองไปด้านข้างก็พบนาฬิกา จึงได้รู้ว่า ความรู้สึกนั้น เป็นเพียงแค่อุปาทาน เนื่องจากเวลาตั้งแต่เจอเธอ เพิ่งผ่านไปนิดเดียว ความจริงแล้ว ปรัช แค่รู้สึกชอบเธอเท่านั้น ไม่ได้เวอร์ขนาดนี้หรอก ท่านผู้อ่าน แต่อย่าเพิ่งผิดหวังนะ ความจริงแล้ว จะมีใครที่ไหนบ้างล่ะ ที่เจอครั้งแรกยิ่งกว่าถูกศรปักอก ถูกไฟฟ้าช็อต ไม่ใช่ละครน้ำเน่าสักหน่อย จริงไหม
ท่านผู้อ่าน คงไม่อยากรู้รายละเอียดตอนอยู่ในค่ายมากนัก ผมขอผ่านช่วงนั้นไปเลยล่ะกัน เอาเป็นว่า ช่วงเวลาอยู่ที่ค่าย ปรัชรู้ชื่อเธอแล้ว ชื่อเธอคือ ฮิล และปรัชก็พยายามเต็มที่แล้วที่จะทำตัวสนิทกะเธอ แต่ด้วยนิสัยไม่กล้า ทำให้ไม่สามารถแสดงออกไรได้มากนอกจากเพื่อน แถมฮิลยังไม่มีทั้งมือถือ ไม่เล่นเอ็ม ทำให้หลังกลับจากค่าย ไม่ได้ติดต่อกัน อีกทั้งยังเจองานต่างๆมากมาย ปรัชจึงได้แต่เฝ้าคิดถึง และถามทุกข์-สุข จากเพื่อนรร.เดียวกะฮิลเวลาล่วงเลยผ่านไป ทางค่ายนัดมีตติ้ง พร้อมหน้ากันอีกครั้ง นี่คงเป็นอีกโอกาสนึง ที่ปรัชจะได้เจอฮิลอีกครั้ง
" เฮ้ย ไอ้โฟร์ท แกจะไปพรุ่งนี้ไหม ได้ข่าวว่า ซี ก็ไปน่ะเมิง "
" ไม่อ่ะ ติดเรียน แกไปกะ ไอ้นิด ไอ้เก่ง ละกัน ส่วนเรื่องซี ไม่ต้องพูดเลยน่ะเมิง ขอเก็บเป็นเรื่องของกรูเอง คนเดียวดีกว่า "
" เออ จำไว้ล่ะกัน ทีเวลาเรื่องกรู ก็ทำให้ได้แบบที่เมิงต้องการบ้างน่ะ ไม่ต้องมายุ่งกะเรื่อง กรูให้มากนักน่ะ ไม่ว่าใครก็ตาม "
" ว่าแต่พวกแกรู้สถานที่ๆนัดยัง "
" ไม่อ่ะ รู้แต่นัดที่ BTS สนามเป้า แต่จะไปไหนต่อ ไม่รู้ แต่ยังไงก็ช่าง แค่ได้เจอ ฮิล กรูก็สุขใจแล้ว "
" เนี่ยน่ะ ไม่ให้ยุ่งๆ เล่นพูดชื่อเธอทุกเวลา ทุกพริบตาเพ้อถึงเธอ ตอนนอนก็ละเมอ นี่น่ะเหรอเพื่อนของตู "
" ช่างกรูเถอะน่ะ ไอ้เสี่ยว จะมายุ่งทำไมฟร่ะ คนรักน่ะเข้าใจไหม เรื่องราวจากใจถึงใจ ไสหัวไปอย่ามายุ่ง "
ท่านผู้อ่าน อย่าเพิ่งอ้วกไปก่อนน่ะ ไอ้แก็งค์กลุ่มเนี้ย ติดนิสัยปล่อยมุขเน่า เนื่องจากไม่มีใครให้ใช้ ไม่มีสาวไหนให้ปล่อย เลยต้องมาใส่กันเอง ตามประสาชายหนุ่มหน้าตาไม่ดี ไม่มีใครจะเอา ตัวก็ดำเช่นถูกเผา นี้พวกเค้าไม่รู้หรือไง (อุ้ย ติดมาจากพวกนั้นแล้ว ท่านผู้อ่านระวังน่ะ เดี๋ยวจะหาว่านักเขียนหล่อๆแบบนี้ไม่เตือน ฮิฮิ)
วันเวลาหมุนเวียนไปเรื่อยๆ นาฬิกาก็รู้สึกจะหมุนไม่ทันใจ ยกเว้น นาฬิกาของ ปรัช เนื่องจากเฮียแก พังเล่น ปรับให้เดินเร็วขึ้น (ทำไปเพื่อ?) แต่จะยังไงก็ช่าง เวลาของคนปกติก็มาถึงวันนัดแล้ว ปรัชตื่นนอนด้วยนาฬิกา fossil ที่ดัดแปลงเอง ส่วนนาฬิกาทั่วไปนั้น เจอลูกเตะไอ้มดแดง พังเป็นแถบ หลังจากตื่นแล้วก็รีบอาบน้ำอย่างละเอียดที่สุด แบบที่ไม่เคยมีครั้งไหนจะเทียบเท่า ทำให้เสียเวลานาน จากนั้นก็แต่งตัวชุดใหม่ที่เพิ่งไปถอยมา อาหารเช้าก็ไม่รู้ว่าคืออะไร เนื่องจาก สูบลงกระเพาะเร็วมากจนไม่รู้รส
" ได้เวลาแล้วมั้ง ก้าวเท้าไหนก่อนดีหว่า โยนเหรียญดูล่ะกัน หัว-เท้าขวา ก้อย-เท้าซ้าย เอาล่ะ " ว่าแล้วก็โยนเหรียญ กริ้ง
" อืม ออกหัว งั้นก็ต้องเท้าขวาสิน่ะ อ่ะ นาฬิกาตายหรือไงเนี่ย ตอนนี้เวลาเพิ่งจะ 7.30 เองนิน่า ไหนลองดูอีกเรือนดิ ... " นาฬิกาที่ว่าตายนั้น ชี้ไปที่ 8.00
" เฮ้ย! ไม่ได้ตายนี่หว่า สายแล้วกรูๆๆๆๆ รถเมล์มาแล้ว ไปล่ะคร้าบป๊าม๊า "
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น