คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ★ (special) Valentine's Day ♥
♜ FanFiction Sherlock BBC.
Author : ♚ OKUMA HOLMES.
Title : Valentine's Day ♥
Pairing : Sherlock Holmes & John Watson
*Alert ! : YAOI WARNING
“เชอร์ล็อค บอกกี่ทีแล้วว่าห้ามเอาหัวคนมาแช่ตู้เย็น!” เสียงจอห์นโวยลั่นมาจากห้องครัว
“เคยบอกด้วยเหรอ ไม่ยักได้ยิน?” เชอร์ล็อคยักไหล่อย่างขอไปที ตาก็มองออกไปนอกหน้าต่าง
“เฮ้อ..โอเค” คุณหมอร่างเล็กถอนหายใจแล้วเดินออกจากห้องไป
“นายจะไปไหน?” รีบหันมามองฉับพลัน
“อยู่กับนายแล้วฉันประสาทเสีย ขอตัวไปสูดอากาศหน่อย” จอห์นกอดแจ๊กเก็ตไว้ในแขนแล้วทำหน้ามุ่ยใส่เชอร์ล็อค
“ไปด้วยซิ!” ร่างสูงดูกระตือรืนร้นขึ้นมาแล้ว รีบเดินตามลงบันไดมา
“ให้ตายสิ เชอร์ล็อค นายไม่ได้ฟังฉันเลยงั้นเหรอ เมื่อกี้ฉันว่าไง?”
“นั่นสิ เมื่อกี้นายพูดว่าอะไรเหรอ?”
“ให้ตายเถอะ..” จอห์นตบหน้าผากตัวเองเสียฉาดใหญ่ แล้วเดินอาด ๆ ไปตามทางเท้า แต่มีหรือที่
เชอร์ล็อคจะตามไม่ทัน
“จอห์น ~ นายคิดยังไงกับวันวาเลนไทน์?”
“ไม่รู้สิ วันแห่งความรัก.. แสดงความรักต่อกัน ก็ดูสวยงามดี”
“แล้วนายละเชอร์ล็อค?”
“ไร้สาระและแหวะมาก”
“ทำไมงั้นละ?”
“ทำไมเหรอ? ก็รสชาติของช็อคโกแลตเวลากินเข้าไปเยอะ ๆ แลวมันแหวะนี่ แล้วทำไมต้องเอามาให้ในวันวาเลนไทน์กันเยอะด้วย”
“นี่กำลังจะอวดฉันรึเปล่าว่า วันวาเลนไทน์ชอบได้ช็อคโกแลตเยอะ”
“เปล่านะ!” เชอร์ล็อคยกปกเสื้อโค้ทให้ตั้งขึ้น
“นายนี่มัน..” จอห์นบ่นเงียบ ๆ อยู่คนเดียว เสียงมือถือของเชอร์ล็อคก็แผดเสียงขึ้นมา
“ว่าไง เลสเตรด?”
“โอเค เดี๋ยวไป” เชอร์ล็อคหันไปโบกรถแท็กซี่
“นายจะไปไหน? มีคดีเข้ามาน่ะ นายไม่ต้องไปหรอก ไปเดินเล่นซะ” โดดขึ้นรถแท็กซี่ไป ปล่อยให้คุณหมอยืนทำหน้าแปลกอยู่ข้างถนนคนเดียว
“งั้นไปซุปเปอร์มาเก็ตดีกว่า”
ช่วงหัวค่ำที่ถนนเบเกอร์ ห้อง 221B
เชอร์ล็อคเดินเข้ามาในห้องเห็นจอห์นกำลังยัดหม้อยัดชามเยอะแยะเข้าไปในเครื่องล้านจาน
“จานอะไรเยอะแยะเชียว มีแขกมาเหรอ?”
“ใช่ ~ เพื่อนที่เป็นทหารเก่ามาเยี่ยมน่ะ”
“เหรอ?” เชอร์ล็อคหลิวตาอย่างพิจารณาก่อนยิ้มออกมาเล็กน้อย แล้วเดินไปคว้า ไวโอลินมาสีเล่นแบบไม่เป็นเพลง เพราะเค้าคิดขึ้นเดี๋ยวนั้น
“คดีเป็นไงบ้างเชอร์ล็อค?” จอห์นนั่งลงตรงโซฟาที่ตั้งอยู่ตรงข้าม วางถาดชาลงตรงโต๊ะเล็ก
“น่าเบื่อ ก็แค่การทำให้เหมือนว่าบ้านถูกปล้นเพื่อจะเอาเงินประกันอะไรทำนองนั้น”
“อืม..” คุณหมอหยิบหนังสือที่อยู่ด้านในโซฟาที่นั่งอยู่มาหมายจะอ่านแต่มือของเชอร์ล็อคที่ยื่นมาทำเอาชะงัก
“เห็นตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว มีอะไรติดอยู่ตรงจมูกนายแน่ะ” นิ้วยาวของเชอร์ล็อคปาดตรงจมูกของจอห์น ก่อนเอาไปเลียชิมดู
“อ่า~..ช็อคโกแลตนี่นา”
“ก็เมื่อกี้เพื่อนฉันมันเอาช็อคโกแลตที่เมียมันทำให้น่ะ ไม่เห็นต้องทำตาเป็นประกายเลยนะ เชอร์ล็อค”
“อืม ๆ.. โอเค” ร่างสูงเอนหลังบนโซฟา แล้วแหงนมองเพดานห้องอย่างเหม่อลอย
“แล้ววาเลนไทน์นี่นายไปไหนรึเปล่า?” เชอร์ล็อคถามด้วยเสียงทุ้มแปลก ๆ
“ไม่นิ..ปีนี้ฉันจะอยู่ฉลองกับนายเอง!”
“เสียใจด้วย แต่ฉันมีนะ” เชอร์ล็อคพูดทั้ง ๆ ที่ยังแหงนหน้ามองเพดานอยู่
“จริงเหรอ?”
“อืม..”
“ไปกับใครเหรอ?”
“ไม่บอกนายหรอกกกกกก” ลากเสียงยียวน
“โอเค ๆ ไม่ถามมากละ” จอห์นยักไหล่อย่างขอไปที ก่อนซ่อนใบหน้าไว้ด้านหลังหนังสืออยู่พักใหญ่ พอเอาหน้าออกมาจากหนังสือก็เห็นเชอร์ล็อคง่วนอยู่ที่คอมพิวเตอร์โดยหันหลัง ให้เค้าอยู่
พักสายตาหน่อยแล้วกัน……. คิดพลางหนังสือลงบนตัก แล้วปิดตาลง
“อืม…” เสียงของจอห์นครางเบา ๆ เชอร์ล็อคหันมามองด้านหลัง พบว่าคุณหมอร่างเล็กกำลังขยับยุกยิกเหมือนไม่ค่อยสบายตัว เขาจึงผละออกจากคอมพิวเตอร์ ก่อนหยิบหมอนเดินไปที่โซฟาของจอห์น ค่อย ๆ ใช้หมอนสอดเข้าไปใต้ศรีษะ หยิบผ้าห่มจากเก้าอี้ของเขามาห่มให้จอห์นเบา แล้วเดินกลับไปนั่งที่คอมพิวเตอร์เช่นเดิม…
เช้าตรู่ ถนนเบเกอร์ ห้อง 221B
จอห์น วัตสันยืดตัวบิดขี้เกียจ มองผ้าห่มอย่างสงสัย เมื่อตาปรับสู่สภาพปกติได้ก็เห็นว่าเชอร์ล็อคยังคงนั่งอยู่ที่เดิม
“ให้ตายสิ เชอร์ล็อค..นี่นายไม่ได้นอนเลยหรอ?”
“ฉันไม่ง่วงนิ”
“นายต้องหัดพักผ่อนบ้างนะ..”
“อืมมมมม”
“แล้วทำอะไรน่ะ เห็นทำตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว” จอห์นเดินมาดูใกล้ ๆ ที่เชอร์ล็อคก็กดปิดคอมพิวเตอร์เสียก่อน
“มีลับลมคมในนะนายน่ะ เช็คสภาพอากาศจะพาสาวไปเดทวาเลนไทน์ละซี”
“ไม่ใช่ ดูของต่างหาก”
“ดูของ?”
“ใช่”
“ของอะไรเหรอ?”
“ไม่บอก”
“ชิ..ไม่บอกก็ไม่บอก ไปอาบน้ำก่อนนะ…”
“อืมมมม”
หลังจากอาบน้ำเสร็จ พอจอห์นกลับลงมาที่ห้องข้างล่างก็ไม่พบเชอร์ล็อคแล้ว เจอแต่โน้ตวางทิ้งที่โต๊ะใจความว่า
“ไปคดีกับเลสเตรดถ้าอยากตามมาให้ไปที่…”
“ไม่ไปดีกว่า…”
จอห์นเดินเตร่อยู่ในแมนชั่นไปมา หาอะไรทำไปเรื่อย อ่านหนังสือจบไปหลายเล่มจนเกือยจะเที่ยงคืนแล้ว เชอร์ล็อคก็ยังไม่กลับมา จอห์นทิ้งพิซซ่าถาดเบ้อเริ่มไว้ที่โต๊ะอาหาร แล้วไปหยิบกล่องสีน้ำตาลเข้มออกมาจากตู้ที่อยู่เหนือเครื่องล้างจาน
“เอามากินเองก็ได้~..” บ่นเสียงเบาแล้วเดินไปที่โซฟา จุดเตาพิงแล้วนั่งลงกับพื้น
“ทำอะไรน่ะ จอห์น?” เสียงทุ้มน่าหลงใหลดังมาจากด้านหลัง คุณหมอรีบยัดกล่องที่ถือมาเข้าไปใต้โซฟาตอนที่เชอร์ล็อคเดินเข้ามาแตะไหล่ เบา ๆ
“เป็นอะไรรึเปล่า?”
“ไม่นิ แค่จุดเตาผิงเฉย ๆ แล้วคดีเป็นไงบ้าง?”
“ก็..น่าสนใจ”
“เหรอ? เล่าให้ฟังหน่อยซิ!”
“ไม่อะ ขี้เกียจ”
“แต่ฉันเป็นคนเขียนบล็อกนายนะ งั้นนายเขียนตอนนี้เองสิ ฉันจะได้อ่านด้วย”
“ไว้มีเวลาค่อยทำละกัน”
“โอเค”
“เฮย ๆ ตอนนี้วาเลนไทน์แล้วนะ จอห์น..”
“บอกฉันทำไม?” จอห์นมองเชอร์ล็อคที่นั่งลงบนพื้นข้าง ๆ แล้วยื่นหน้ามาซะใกล้
“ไม่สนใจเป็นคนแรกของวันนี้ที่จะให้ช็อกโกแลตฉันหน่อยเหรอ?”
“ช็อคโกแลตอะไรของนาย..”
“โอเค..เมื่อวานนี้ ตอนที่ฉันกลับมา นายกำลังล้างจานกองใหญ่ แล้วบอกว่ามีแขกมาที่ห้อง แต่รอยเท้าบนพื้นในห้องมีแต่นายกับมิสซิสฮัตสันเอง แถมร่องรอยการนั่งที่โซฟาของคนที่เป็นแขกควรจะนั่งก็ไม่มี แถมนายยังทิ้งร่องรอยการทำอะไรบางอย่างที่เกี่ยวกับช็อคโกแลตไว้ที่ตัวมาก มาย ตัวของนายมีแต่คราบช็อกโกแลตติดอยู่ ไม่ว่าจะที่ซอกเล็บ หรือที่จมูกของนาย แถมถึงแม้นายจะใส่เสื้อสีขาวแต่ก็มีคราบของไวท์ช็อกโกแลตติดอยู่ที่เสื้อ ซึ่งนายอาจจะไม่เห็น แล้ว…”
“โอเค ๆ พอแล้ว ฉันยอมแล้ว”
คุณหมอร่างเล็กทำหน้ามุ่ยแล้วหยิบกล่องที่อยู่ใต้เก้าอี้มายื่นให้เชอร์ล็อค โฮล์มที่ยิ้มอย่างพอใจอยู่ตรงหน้า
“ก็แค่เนี้ยะ” เชอร์ล็อค ค่อย ๆ เปิดกล่องแล้วหยิบช็อกโกแลตออกมาดู
“นี่นายทำเป็นรูปบุหรี่เหรอเนี่ย?”
“อืม~” จอห์นยิ้มอย่างพอใจเมื่อเห็นตาของเชอร์ล็อคเป็นประกายอย่างเห็นได้ชัด
“แต่มันไม่ได้มีกลิ่นนิโคตินให้นายเสพเข้าไปหรอกนะ”
“รู้แล้วหน่า!..” ว่าพลางกัดช็อคโกแลตเข้าไปคำเล็ก ๆ
“ไม่หวานใช่มั้ย?”
“อืม..รสชาติกำลังดี ไม่ได้ชิมเหรอ?”
“ก็นายกลับมาพอดีจะเอาเวลาไหนไปชิมเล่า”
“อะ..งั้นชิมซะ” จอห์นผงะเล็กน้อยเมื่อใบหน้าของเชอร์ล็อคยื่นเข้ามาซะใกล้ ใกล้เสียจนเขารู้สึกได้ถึงรสชาติเข้ม ๆ ของช็อกโกแลตและหวานน้อย ๆ ของไวท์ช็อคโกแลตที่แทรกอยู่
“อือ..เชอร์ล็อค! เล่นบ้าอะไรของนายเนี่ย!” ว่าพลางผลักอกของคนตรงหน้าเสียแรง
“เปล่านิ”
“เอานี่ไป…อุตสาห์ออกไปซื้อให้เชียวนะ” เชอร์ล็อคยื่นห่อกระดาษให้
จอห์นแกดูอย่างสงสัย ข้างในเป็น เสื้อไหมพรมที่มีเจ้าเหมียวมากมายจ้องมองมาที่เขาอยู่เต็มเสื้อไปหมด
เครดิตรูป : http://www.etsy.com/listing/83606951/the-official-watson-and-sherlock-crazy
“สวยดีแหะ!”
“แน่นอน ฉันเป็นคนเลือกนิ”
“ขอบคุณนะเชอร์ล็อค…”
“งั้นมาป้อนช็อคโกแลตฉันนี่มา”
“โอเค..”
“ด้วยปากนะ…”
“เชอร์ล็อค !!!” คุณหมอร่างเล็กโวยวายลั่นแก้มแดงถึงหู ส่วนก็เชอร์ล็อคก็หัวเราะ ในลำคออย่างยียวน
The end. ♥
ความคิดเห็น