คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ★ Sherlock ,for me, don't be ... dead.
♜ FanFiction Sherlock BBC.
Author : ♚ OKUMA HOLMES.
Title : Sherlock ,for me, don't be ... dead.
Pairing : Sherlock Holmes & John Watson
*Alert ! : YAOI WARNING
เชอร์ล็อค โฮล์ม ใคร ๆ ก็ต้องรู้จักเขาแน่นอน เพราะ บุรุษผู้นี้สร้างชื่อเสียงมากมายให้กับกรมตำรวจสก็อตแลนด์ยาร์ตเป็นอย่างมาก ไม่ว่าจะห่างไกลแค่ไหน ชื่อของ เชอร์ล็อค โฮล์มผู้นี้ก็เป็นที่รู้จัก…
และการที่เขาถูกใส่ร้ายว่าเป็นพวกลวงโลก สร้างภาพ อวดฉลาดนั้น ทำให้ผมเจ็บปวดไม่น้อย ผมรู้ว่าเขาก็รู้สึกเศร้าและเดียวดายแค่ไหน แต่ที่ผมทำได้ก็แค่เชื่อในตัวเขาเท่านั้นเอง ไม่มีทางที่ผมจะช่วยอะไรเค้าได้เลย ผมเป็นแค่คุณหมอไร้ประโยชน์…
เชอร์ล็อคทำหน้าเครียดตลอดเวลา ไม่พูดคุยหรือแกล้งหยอกล้อเหมือนทุกทีแล้ว ตอนนี้ทุกคนพรากความเชื่อไปจากเชอร์ล็อค แต่ยังพรากเอาความสุขของเขาไปด้วย
“จอห์น..”
ผมสะดุ้ง หันไปมองเสียงทุ้มที่เรียกผมอยู่ข้าง ๆ เลยละมือจากการพิมพ์บันทึกมาสนใจเชอร์ล็อคที่อยู่ในชุดนอนและเสื้อคลุมสี น้ำเงินตัวโปรดของเขา
“ว่าไง?”
ผมยกขาขึ้นมานั่งขัดสมาธิบนโซฟาตัวยาว เชอร์ล็อคนั่งลงข้าง ๆ ก่อนงายหลังลงมาในอ้อมแขนของผมอย่างจงใจ
“ทำอะไรเนี่ย..”
“กอดฉันหน่อยสิ แน่น ๆ เลยนะ” ขอร้องแกมบังคับ ทำยังไงได้ผมก็ต้องกอดสิ…
“เป็นอะไรรึเปล่าเชอร์ล็อค?”
“ก็แค่…หนาวนิดหน่อย” เชอร์ล็อคเอานิ้วมือของผมไปจับเล่น ถึงจากตรงนี้ผมจะมองไม่เห็นหน้าของเค้า แต่ผมก็รับรู้ได้เลยว่า เค้ากำลังเศร้า
“นี่..ถ้าฉันหายไป นายจะทำยังไง?” เชอร์ล็อคเอ่ยขึ้นมาด้วยซุ่มเสียงแปลกจากปกติ
“นายจะหายไปไหนได้?” ผมเอาหัวไปผาดไว้ตรงไหล่ของเค้า
“นายจะเสียใจรึเปล่า?”
“แน่นอนสิเชอร์ล็อค! คนสำคัญของฉันหายไปทั้งที!!” ผมพูดอย่างโมโห ทำไมถึงพูดจาแปลก ๆ
“จริงเหรอ?” ใบหน้าหล่อเหล่าหันมาทางผม ก่อนจะมอบจุมพิตอุ่น ๆ ให้ที่ริมฝีปาก
“อืม…”
ผมพอใจและมีความสุขที่จะอยู่ที่อพาร์ทเมนต์แห่งนี้ต่อไป โดยมีเชอร์ล็อคอยู่ข้าง ๆ ตลอดไป.. แต่ไม่เคยคิดมาก่อนว่าซักวันหนึ่งผม จะสูญเสียเค้าไป…
ผมรู้สึกว่าตัวเองแข็งทื่อ หมดเรี่ยวแรง และอ่อนแอลงอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ของคนที่ผมรัก และคุ้นเคยกำลังดิ่งลงมาจากตึก ร่างของเขากระแทกลงกับพื้น กว่าผมจะเดินไปถึงตัวเขาได้ก็ใช้เวลาเสียมากมาย ผมรู้สึกว่าตัวเองหมดแรงเมื่อจับชีพจรของเชอร์ล็อค แต่ชีพจรนั้นแผ่วเหลือเกิน..แถมแทบไม่รู้สึกอะไรเลย
ผมรู้สึกตัวอีกทีก็พบว่าตัวเองนอนอยู่ในห้องฉุกเฉิน พยาบาลบอกให้นอนพักอีกซักหน่อย เพราะ ผมดูซีดเซียวและดูเหมือนจะล่มไปได้ทุกเมื่อ
ผมพยายามถามว่า เชอร์ล็อค โฮล์มเป็นอย่างไรบ้าง แต่หล่อนก็ไม่ทราบ พอดีกับที่ไมครอฟต์เดินหน้าเครียดเข้ามาในห้อง เขามาหยุดอยู่ข้างเตียง ลากเก้าอี้มานั่ง ผมหน้าผมอยู่เนิ่นนาน ก่อนจะเอ่ยคำร้ายกาจที่ผมไม่อยากจะรับรู้ออกมา
“เชอร์ล็อคตายแล้ว…”
ผมไม่รู้เลยว่าน้ำตามันไหลออกมามากแค่ไหน ไมครอฟต์ยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ผม แล้วทำท่าอยากจะปลอบแต่คงทำไม่เป็น จวบเวลาเหมาะที่มิสซิสฮัตสันพุ่งเข้ามาในห้องฉุกเฉิน..เธอก็โผเข้ามากอดผม ไว้แน่น เราทั้งคู่ร้องไห้กันอยู่นาน จนผมสามารถกลับบ้านได้ ใจนึงผมก็อยากไปขอดูเชอร์ล็อคที่ห้องเก็บศพ อยากจะสัมผัสเค้าจูบลาเค้า แต่ผมหวาดกลัวเกินไป ในใจผมยังเรียกร้องเหลือเกินว่า เชอร์ล็อคยังไม่ตาย
ให้ตายสิ ! คนอย่างเชอร์ล็อค โฮล์มเนี่ยนะจะตาย? ผมไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น ผมกลับไปที่ห้องก็เจอข้าวของของเชอร์ล็อคที่วางกระจัดกระจาย โน้ตบุ๊คของเค้ายังเปิดทิ้งไว้ บลูเบอร์รี่ชีสพายที่ผมทำไว้ และเชอร์ล็อคสัญญาว่าจะกลับมากินกับชา แต่เค้าก็ไม่กลับมา…
ผมไม่ได้ทิ้งของของเชอร์ล็อคเลย ได้แต่เก็บให้เรียบร้อยและคอยทำความสะอาด ผมเดินเข้าไปในห้องนอนของเค้า เตียงยังยุ่งเหยิ่งราวกับเชอร์ล็อคพึ่งลุกออกจากเตียงไป ผมนั่งลงบนเตียงลูบรอยบุ๋มที่ทิ้งไว้บนเตียงของเชอร์ล็อคอย่างโหยหา สตราดิวาเธียส ไวโอลินคู่ใจของเชอร์ล็อควางอยู่ที่โต๊ะข้างเตียง จำได้ว่าเมื่อเช้าเค้าเดินดีดมันเล่นไปมาอย่างสนุกสนาน ผมยังบ่นเลยว่าเลิกเล่นเป็นเด็ก ๆ ได้มั้ยอยู่เลย…
ผมถูกมิสซิส ฮัตสันเรียกให้ไปที่สุสานหลังจากที่เชอร์ล็อคจากไปได้สามวัน เธอดูเศร้าและตาบวม เธอเองก็ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกันว่า เชอร์ล็อคผู้เก่งกาจคนนั้นจะจากไปอย่างไม่หวนกลับ เธอเดินก้มหน้าไปขึ้นแท็กซี่ ส่วนผมก็จัดทรงผมเล็กน้อยก่อนขึ้นแท็กซี่ไปด้วย
ที่งานศพของเชอร์ล็อค ออกจะเงียบเหงาเสียเล็กน้อย เพราะเชิญเฉพาะคนที่รู้จักและไม่เชิญสื่อมวลชนเลย ผมมองไมครอฟต์ที่ดูซูบไปอย่างเห็นได้ชัด
หลังจากที่งานศพของเชอร์ล็อคเสร็จสิ้น ทุกคนต่างก็แยกย้ายกันกลับไป มีเพียงผมที่ยังยืนอยู่ที่หน้าหลุมศพของเชอร์ล็อค จ้องมองมันอยู่นาน
ผม..ผม ยืนร้องไห้เงียบ ๆ อยู่ตรงนั้น มือก็จับป้ายจารึกของเค้าเสียแน่น ผมพูดจาตัดพ้อเค้าเสียยกใหญ่ เรื่องของรก ๆ ที่ห้อง ชิ้นส่วนมนุษย์ที่เค้าซ่อนไว้ในตู้เย็น และ..จดหมายที่เขียนทิ้งไว้ที่โต๊ะที่ผมเจอโดยบังเอิญ ใจความว่า
“สวัสดี จอห์น วัตสันคนสำคัญของฉัน ถ้านายได้อ่านจดหมายเล่มนี้ แสดงว่า ฉันไม่ได้อยู่บนโลกนี่อีกแล้ว ฉันขอโทษที่ทิ้งนายไป ขอโทษจริง ๆ ที่ไม่ได้กลับมากินพายด์ที่อย่างที่สัญญาไว้ และขอโทษที่ต้องปล่อยนายไว้คนเดียว ค่าเช่าห้องที่ฉันจ่ายให้มิสซิส ฮัตสันเมื่อวานนี้ เป็นเงินจำนวนมาก และหมายความว่า นายสามารถอยู่ที่นี่ได้ไปตลอดชีวิตเลย อยู่ที่นี่รอฉันได้มั้ย? สัญญากับฉันด้วยว่าจะเลิกร้องไห้เสียที ฉันรู้สึกแย่นะที่ต้องเห็นนายร้องไห้ เพราะ ฉันไม่สามารถเช็ดน้ำตาให้นายได้ ขอร้องอย่าร้องไห้เลยนะ.. รักมาก จาก เชอร์ล็อค โฮล์ม”
คนบ้า..มาห้ามให้ผมร้องได้อย่างไรกัน? ไม่รู้รึไงว่ายิ่งบอกว่าไม่ต้องร้องมันก็ยิ่งอยากร้องน่ะ! เกลียด ๆ เกลียดนายที่สุด เชอร์ล็อค โฮล์ม!
ผมเก็บจดหมายฉบับนั้นไว้เป็นอย่างดี เชอร์ล็อคแฝงอะไรบางอย่างไว้ในจดหมาย ราวกับว่าเค้าจะกลับมาในไม่ช้า ซึ่งผมได้แต่เฝ้าคอยเขาอยู่ที่ห้องเช่าแห่งนี้ ผมจะคอยจุดเตาพิงรอเขาไว้เสมอ กลัวว่าซักวันนึงว่าถ้าเขากลับมา เขาจะเดินมาชนข้าวชนของจนบาดเจ็บ..
บันทึกนี่ผมบันทึกเก็บความเศร้าสร้อยของผมไว้.. ในวันที่เราไม่ได้อยู่ข้างกันเมื่อแต่ก่อน คนสำคัญที่สุดของฉัน ขอแค่เพียงปฏิหารย์เท่านั้น แค่เพียงสิ่งอัศจรรย์ที่จะเกิดขึ้นกับผม..เชอร์ล็อค สำหรับฉัน แค่อย่าตายนะ…
จอห์น วัตสัน
เดือน xx วัน xx ปี xxxx
จอห์นถอนหายใจเสียแรง หลังจากเซิฟบันทึกเรียบร้อย เขาก็ลุกมานั่งที่โซฟาหน้าเตาพิงอย่างเช่นทุกวัน ด้วยความเหนื่อยล้า เค้าจึงเผลอหลับไป โดยที่ลืมจุดไฟที่เตาพิงทั้ง ๆ ที่ทำจนเป็นกิจวัตร แต่พอเขียนบันทึกเสร็จ เขาก็รู้สึกสบายใจขึ้นมา เลยนั่งหลับไปเสียยาว..
เคร้งงงงงง ~ เสียงอะไรบางอย่างกลิ้งไปมาอยู่กับพื้นอย่างกับถูกคนที่ไม่รู้ที่รู้ททาง เดินเข้ามา คุณหมอสะดุ้งเล็กน้อย มือคว้าโคมไฟก่อนกดเปิด
เขาเห็นเพียงเงาไว ๆ ตรงประตู แต่ใจรู้สึกลิงโลดพิกล เพราะคิดว่านั้นคงจะเป็น เชอร์ล็อค โฮล์ม
“เชอร์…” ลุกขึ้นยืนเอ่ยไม่ทันจบ ก็ปรากฏร่างของคนที่คุ้นเคย คนที่แสนสำคัญ คนที่เค้ารักมากสุดหัวใจ คนที่เค้าเฝ้าร้องไห้มาเป็นเดือน ๆ กลับมายืนยิ้มเอามือไขว้หลังไว้
“เชอร์…ล็อค..” เขาแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง สิ่งแรกที่ทำก็คือลองสัมผัสที่ผิวของเชอร์ล็อค ดูเป็นอย่างแรก
“นาย..ตัวอุ่นมาก.. นาย..นาย..”
น้ำตาพรั่งพรูออกมาไม่ขาดสาย ผมแทบพูดออกมาไม่เป็นคำ มือซ้ายทุบไปที่อกของเชอร์ล็อคอย่างโมโห เชอร์ล็อคไม่พูดอะไร ได้แต่มองคนตรงหน้าด้วยสายตารักใคร่
“ขอโทษนะ..” เชอร์ล็อคก้มลงมากระซิบที่ข้างหูเบา ๆ
“นายมันใจร้าย! ไอ้คนใจร้าย! ไอ้คนเห็นแก่ตัว! ไอ้คน…” ก่อนที่คำด่าว่าต่าง ๆ นานา จะถูกพ่นออกมาต่อ เชอร์ล็อคก็ใช้ริมฝีปากหยุดมันไว้..จูบเนิ่นนานแต่หนักหน่วงที่เชอร์ล็อคชอบ ทำ อ้อยอิ่งอยู่ตรงริมฝีปากของร่างเล็กทำเอาคุณหมอหมดเรี่ยวแรง
“เชอร์ล็อค..คิดถึงนายเหลือเกิน คิดถึงมาก..”
“เหมือนกัน” จูบซับน้ำตาแผ่วเบาก่อนดึงมือจอห์นขึ้นไปที่ชั้นสอง ไปที่ห้องนอนของเขา..
เสียงหวานก้องกังวานของสตราดิวาเธียส บรรเลงขึ้นในเช้าตรู่ที่อากาศแสนจะอบอุ่นในลอนดอน เชอร์ล็อคนั่งอยู่ปลายเท้าของจอห์น บรรเลงเพลงเพื่อปลุกให้คนสำคัญของเขาตื่นขึ้นมา เพื่อมาจูบต้อนรับตอนเช้าให้แก่เขา….
The end. ♥
♚ OKUMA HOLMES. Talk’s
แฮ่…รู้สึกว่าตัวเองดาร์กมาก แอบสปอยด์คนที่อาจจะยังดูซีซั่นสองไม่จบ
แต่คงไม่มีหรอกเนอะ.. -/ โดนโบก
สุดท้ายแค่ขอแค่ทุกคน Belive in Sherlock Holmes เพียงเท่านั้นเอง.
วุ้ย ๆ… ลาละค่ะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะค่ะ -/ กราบงาม ๆ
ความคิดเห็น