คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ★ Come on Sherlock !,don’t act like a child..
♜ FanFiction Sherlock BBC.
Author : ♚ OKUMA HOLMES.
Title : Come on Sherlock !,don’t act like a child…
Pairing : Sherlock Holmes & John Watson
*Alert ! : YAOI WARNING
เช้าสดใสที่ถนนเบเกอร์
จอห์นกำลังจัดการเก็บการกองกระดาษและหนังสือพิมพ์รก ๆ ที่เกลื่อนอยู่ตามพื้นห้องเพราะ เมื่อคืนเชอร์ล็อคพยายามตามหาบุหรี่ที่จอห์นซ่อนไว้ให้เจอ ความจริงแล้วมันวางอยู่ในแก้วที่ตั้งอยู่ข้าง ๆ คุณหมอ แต่เชอร์ล็อคไม่ทันสังเกตนับว่าเป็นหนึ่งชัยชนะเล็ก ๆ ของจอห์น วัตสันคนนี้เลยก็ว่าได้
“จอห์นจ้ะ ยิ้มแป้นอะไรอยู่คนเดียวเนี่ย” มิสซิสฮัตสันเดินถือจานคุ้กกี้กับถ้วยชามาวางตรงโต๊ะใกล้ ๆ
“ไม่มีอะไรครับ” หันไปหยิบคุ้กกี้มาชิม
“แล้วเชอร์ล็อคละจ้ะ?”
“นอนอยู่ครับ”
“แปลกจัง ปกติเชอร์ล็อคไม่ตื่นสายขนาดนี้นี่นา”
คงจะงอนอยู่.. จอห์นคิดอยู่มนหัวไม่ได้พูดออกมา แต่เผลออมยิ้มจนมิสซิสฮัดสันสงสัย
“เดี๋ยวผมจะลองไปดู ไม่รู้เอาฉมวกแทงคอฆ่าตัวตายไปรึยัง?”
“ตายจริง เชอร์ล็อคไปทำอะไรมาเหรอจ้ะ?”
“มีเรื่องนิดหน่อยครับ ขอตัวนะครับ”
จอห์นปลีกตัวไปที่ห้องของเชอร์ล็อค เคาะอยู่พักนึงแต่ไม่มีเสียงตอบเลยเปิดเข้าไป เจอเชอร์ล็อคนั่งหน้าบูดอยู่บนเตียงมีผ้าห่มพันรอบตัว
“นี่นายเปลือยนอนอีกแล้วเหรอ?”
“เรื่องของฉัน” ตอบห้วน ๆ แอบเหลือบมองคุณหมอที่ยืนยิ้มอยู่
“ไม่เอาหน่าเชอร์ล็อค อย่าทำตัวเป็นเด็ก ๆ จะได้มั้ย?”
“เรื่องของฉัน”
“โอเค..” จอห์นตอบแล้วทำท่าจะเดินออกจากห้อง
“จะไปไหน!” เชอร์ล็อคหันไปถามอย่างรวดเร็ว
“ไม่รู้สิ ไปเดินเล่นมั้ง?”
“งั้นเชิญ!” เชอร์ล็อคทิ้งตัวลงนอนบนเตียงเสียแรง จอห์นยิ้มน้อย ๆ ก่อนเดินออกจากห้องไป แวะไปดื่มชาที่วางอยู่บนโต๊ะ แล้วตัดสินใจออกไปเดิเล่นอย่างที่พูดไว้ พอปิดประตูเสร็จหันมาก็เจอรถราคาแพงสีดำจอดเทียบอยู่ มีผู้ชายตัสใหญ่ลงมาเปิดประตูให้
“โอ้..ให้ตายเถอะ ไมครอฟต์” บ่นเบาๆ แล้วขึ้นรถไป
รถแล่นไปเรื่อย ๆ โดยที่จอห์นไม่ได้สังเกตเลยว่าสถานที่มันดูน่ากลัวขึ้นเรื่อย ๆ พอรถจอดจอห์นก็ถูกระชากออกมาจากรถ เสียแรง
“โอ๊ย!! ไม่เห็นต้องทำแรงขนาดนี้เลยนิ!” คุณหมอบ่น พอมองไปรอบ ๆ ก็ไม่คุ้นหน้าคุ้นตาใครซักคน
“อย่าบอกนะ ว่าที่นี่ไม่มีคนชื่อไมครอฟต์” ถามอย่างตื่นตระหนก
“เสียใจด้วยที่ต้องบอกว่าไม่มี แกโดนหลอกแล้ว!”
“พวกแกต้องการอะไร?” คุณหมอมองรอบ ๆ อย่างหวั่น ๆ
“ชีวิตเพื่อนของแก เชอร์ล็อค โฮล์ม มันทำให้งานเราเสีย ทำองค์กรเราล่มสลาย และทำหัวหน้าเราโดนจับขังคุก 20 ปี มันสมควรที่จะได้รับการแก้แค้นจากพวกเรา”
“ทำไมไม่บุกเข้าไปในอพาร์ทเมนท์เลยเล่า! มาจับฉันทำไม!!”
“เร็วเข้าจับมันมัดไว้เร็ว!” คุณหมอร่างเล็กพยายามวิ่งหนีแต่ก็ถูกจับไว้ได้ทัน พร้อมกับถูกมัดไว้เสียแน่น จอห์นนอนตะแคงอยู่กับพื้น แขนไขว้ไปด้านหลัง
“เอาละ..บอกเบอร์โทร เชอร์ล็อค โฮล์มมาซะ ไม่งั้นแกเจ็บแน่”
“ไม่!”
“บอกมา!!”
ผัวะ !! เท้าของมันเหวี่ยงมาโดนหน้าจอห์นเสียเต็มเหนี่ยว
“อึก.. ฉันไม่มีทางบอกพวกแก”
“เฮ้ย แกไปหาเบอร์เชอร์ล็อค โฮล์มมาให้ได้ภายในห้านาที ส่วนฉันจะพยายามเค้นจากปากเจ้านี่เอง”
“ครับ”
ครืด ๆ เชอร์ล็อคหันไปมองหน้าจอมือถือที่ปรากฏเบอร์ไม่คุ้นตาขึ้นมา แต่ก็กดรับอย่างสนใจ
[อึก...เชอร์...ล็อค..] เสียงครางหอบส่งมาตามสาย
“จอห์น?”
[ฮา ๆ ได้ยินไม่ผิดหรอก เพราะ มันคือเพื่อนแกไงละ! แกรีบมาที่นี่เลยนะ ก่อนที่มันจะตายเสียก่อน!]
“แกทำอะไรจอห์น!?”
[รีบมาซะซิ ที่โกดัง xxxx แถบ xxxx]
[เชอร์ล็อค อย่ามานะ!! มันจะฆ่านาย!! โอ้ย!! / เอาอะไรอุดปากมันหน่อยซิ๊!!]
“แกห้ามทำอะไรจอห์นนะ!! ฉันกำลังไป!”
[ไม่รู้เหมือนกัน แต่ก็ไม่แน่นะ คุณหมอจอห์นวัตสันเนี่ย ดูท่าทางจะขายให้พวกเกย์ต่างชาติได้อยู่นะ]
“หุบปากโง่ ๆ ของแกซะถ้าไม่อยากตาย!” เชอร์ล็อคกดวางแล้วรีบคว้าผ้าพันคอ วิ่งออกจากห้องเช่าไป
จอห์นรู้สึกมึนและอยากหลับมาก แต่ก็จะคอยดูว่าเชอร์ล็อคจะมาจริงหรือเปล่า แต่คนอารมณ์ร้อนแบบนั้นต้องมาแน่นอน..เค้ามั่นใจ แต่ตอนนี้ชักเริ่มไม่ไหวแล้ว...อย่าเป็นอะไรไปนะเชอร์ล็อค
“อืม...” จอห์นปรือตามองแสงสีขาวที่ส่องตาเค้าอยู่ กระพริบตาจนเข้าที่แล้วก็เลยสังเกตว่าตนอยู่ที่โรงพยาบาลนั่นเอง รู้สึกหนัก ๆ ที่ตักก็เลยก็เลยเหลือบลงไปมอง
“เชอร์ล็อค....” จอห์นลุกขึ้นมา ก่อนโน้มหัวลงมาชิดกับหัวของเชอร์ล็อคที่นอนฟุ่บอยู่ที่ตักของเขา
เครดิตรูปภาพ : http://reapersun.tumblr.com/
“หืม?..” เชอร์ล็อคตื่นจนได้ จอห์เลยกลับมานั่งตัวตรงเหมือนเดิม
“นายพาฉันออกมาจากที่นั้นได้ไง?”
“พอดีว่าฉันมีมันสมองที่ฉลาดน่ะนะ”
“โอเคๆ.. แล้วพวกนั้นเป็นไงบ้าง?”
“เลสเตรดพาเข้าคุกไปเรียบร้อย อีกเรื่องนึง เรื่องที่ทำให้ฉันอยากจะตะคอกใส่หน้านายจริง ๆ”
“อะไรเหรอ?”
“โง่รึเปล่าฮะ!!!!!! ทะเล่อทะล่าขึ้นรถไปเรื่อย โดนหลอกตั้งกี่ครั้งแล้ว!!” เชอร์ล็อคตะคอกเสียงดังจนคุณหมอผงะ
“ก็..ก็..คิดว่าเป็นไมครอฟต์นี่นา”
“ไปกับไมครอฟต์ตั้งกี่รอบแล้ว ไม่จำรึไงว่าคนขับรถกับผู้ชายที่มารับเป็นยังไง?”
“ก็..คิดว่าไมครอฟต์เปลี่ยนนิ” บ่นอุบอิบ มองเชอร์ล็อคที่ทำท่าหัวเสียอย่างรุนแรง
“ต่อไปนี้ห้ามไปอยู่ในที่ ๆ ฉันมองไม่เห็นอีกนะ”
“หืม?” จอห์นหันไปมอง เชอร์ล็อคด้วยใบหน้าระเรืออย่างเห็นได้ชัด
“ได้ยินไม่ผิดหรอก นายเป็นของฉัน ทุก ๆ อย่างนายเป็นของฉัน ไม่ว่าใครหน้าไหนก็ห้ามแตะต้อง!”
“เชอร์ล็อค! อย่ามาทำตัวเป็นเด็ก ๆ หน่า!!”
“ใครทำตัวเป็นเด็ก! นี่มันคือสิ่งที่ผู้ใหญ่เค้าทำกัน!” เชอร์ล็อคลุกขึ้นยืนตบอกดังป้าบ!
“พอที ฉันจะนอนแล้ว..โอ้ย!” คุณหมอร่างเล็กร้องออกมาเบา ๆ เมื่อรู้สึกเจ็บแผลที่หน้าผากขึ้นมา
“เป็นอะไร?” เชอร์ล็อคชะงัก รีบถลาเข้ามาดู
“เจ็บแผลนิดหน่อยน่ะ”
“ตรงไหน?”
“ตรงนี้” จอห์นชี้ไปที่มุมหน้าผากขวา
“ไหนดูหน่อย” เชอร์ล็อคยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ๆ ก่อนจะจูบไปที่แผลของจอห์นเบา ๆ
“เชอร์ล็อค!!” คุณหมอหน้าขึ้นสี
“อีกไม่นานมันก็จะหายเจ็บเอง...” แสยะยิ้มอย่างถูกใจ
“มีตรงไหนเจ็บอีกรึเปล่า?”
“พอเลย เชอร์ล็อค! ฉันไม่บอกนายหรอก! เดี๋ยวจะโดนทำอะไรบ้า ๆ ฉันก็เจ็บทั้งตัวนั่นแหละ!”
“ทั้งตัวเลยเหรอ?”
“เออ!!”
“โอเค..” เชอร์ล็อคไล่จุ๊บตั้งแต่ต้นคอลงมาที่แขน แถมท่าทางจะไม่หยุดง่าย ๆ จนกว่าจะทั้วทั้งตัว
“เชอร์ล็อคคคค!!”
“ก็เจ็บทั้งตัวเลยไม่ใช่เหรอ??”
“อย่าทำตัวเป็นเด็กหน่า!! ปล่อยฉันนะ!! แล้วนั้นจะทำอะไร หยุดยุ่งกับเชือกเสื้อคนไข้นะ!”
The end. ♥
♚ OKUMA HOLMES. Talk’s
แฮ่ม ๆ.. ประเดิมบล็อกใหม่ด้วย Fiction Sherlock Holmes BBC ถึงแม้ซีรี่ย์ซีซั่น 3 จะยังไม่ได้ดูอีกนานแต่เราก็จิ้นได้ตลอด เสพได้ทุกวิธี โอเย้...
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะค่ะ
ความคิดเห็น