คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : เด็กชายใบหม่อน
ายหนุ่มนั่มอเ็ายอย่าเหม่อลอย ภาพมินรายัายัเนในแววาอเา หาว่าเธอยัอยู่ที่นี่รนี้ เาเอะมีวามสุไม่น้อย ที่ไ้เห็นรอบรัวอยู่พร้อมหน้าพร้อมาัน รอยยิ้มแสนหวานและำพูปลอบประโลมยามที่เามีปัหาหนัอึ้ทำให้หัวใแ็แร่ึ้นมาทันที หาแ่อนนี้มันลับ้านาเสียนไม่สามารถมีผู้ใเยียวยาไ้อี
มือหนาว้าถุอาหารและเสื้อผ้าสอสามุิมือารถ่อนส่ให้เมที่ออมารอรับเาอยู่่อนแล้ว ร่าสูให่เินรไปยัห้ออเาเพื่อูวามเรียบร้อย เพียแ้มประูน้อยๆสอส่อร่าบาที่นอนนิ่บนเียึวาใ
“เธอแรเยอะมาเลยรับ ผมเลย้อมัเธอไว้” เมรายาน แ่ายหนุ่มไม่ไ้อบอะไร พาัวเอเินเ้าไปใล้หิสาว เสียเลื่อนไหวาฝีเท้าหนัๆทำให้แพรวาเปิเปลือา
“ฤทธิ์มานัหรือ ทำไมไม่ลอใ้มารยาหิยั่วลูน้อันูล่ะ เผื่อเาะยอมใอ่อน”
มาถึ็โยนระเบิ้อนโใส่ อย่าให้เธอเป็นอิสระไ้เียว เพราะหน้าโหๆนี่ลายไป้วยรเล็บอเธอ!
“ันเลือปิบัิเพาะับบานเท่านั้น” หิสาวประเสียห้วน เิปลายามนึ้นเล็น้อย
“หรอ… นึว่าไม่เลือะอี” ามมออย่าูแลน “ถ้าัน่ายให้เธอสัล้าน เธอะยอมยั่วันไหม”
“นอย่านายะมีเินเยอะนานั้นเียวหรอ” แพรวาทำเสียึ้นมูอย่าูแลนเาบ้า
เายิ้มมุมปา เน้นทุประโย
“ไ้าารปล้น…่า…แล้ว็่มืนไ” เสียทุ้ม่ำอเาทำเธอนลุเรียวทั้ัว ใบหน้าหวานื่นระหนอย่าเห็นไ้ั
เมินทร์หันหน้าไปทาอื่นพลาผิวปาอย่าสบายใ ผู้หิอย่าเธอ ถูเาหลอไ้ไม่ยา แม้มารยาหิะร้อยเล่มเวียน แ่ฝีปาบุรุษ็ูน่าเื่อมิน้อยโยเพาะยามมเท็ เาเหลือบมอเธอทาหาา
“นาย…นายอย่า…อย่าทำอะไรันเลยนะ ันเป็นใร นาย็น่าะพอรู้ ถ้าันเป็นอะไรไป นายอาะเือร้อนนะ” แพรวาะุะั ทว่ามันไม่่วยทำให้เมินทร์นึรออะไรเลย
“ันะยอม…” เธอหยุไปรู่หนึ่ ในสมอำลัทำานหนั ออิเนที่ไหลเวียนในร่าายเริ่มน้อยลไปทุทีเพราะลมหายใเริ่มิั รับรอไ้ว่าสิ่ที่เธอำลัะบอเานั้นไม่มีวันเป็นริแน่ แ่เธอ้อฝืนพูเพื่อเอาัวรอในอนนี้่อน พยายามรวบรวมวามบ้าบิ่นโพล่ออมา
“ยอมบับนาย็ไ้ แ่นาย้อทำีับันนะ”
ำพูที่เา้อารหลุาปานาเอสาวนไ้ เมินทร์หันมามอหน้าเธอรๆ แทนที่เาะีใแ่รอยยิ้มนั่นลับแฝไป้วยบาสิ่
“ไม่อยาแ่บแล้ว อยาไ้เป็นเมีย” เายื่น้อเสนอใหม่ที่ทำเอานฟัหน้าีเผือ
“ฝันไ้เถอะ ไอ้โริ!”
“ถ้ายัอยามีีวิอยู่่ออย่าสบ็ทำามที่ันบอ”
“นาย็ีแู่่ ่าันเลยสิ ันไม่ลัวหรอ”
เมินทร์อบสนอสิ่ที่แพรวา้อารทันที มือหนาุแนเรียวเล็อย่าแรนร่าบาปะทะอว้า แววาไหววูบเล็น้อยที่เธอบัับให้ลับมาแน่วแน่ไ้ัเิม
“เธอเป็นรอันเยอะนะแพรวา อย่าบัอามาท้าทาย ถ้ามีรั้่อไป เธอะไม่เหลืออะไรลับไปให้ผู้ายนนั้นอีแน่” เาทิ้ท้าย่อนลุเินออไปาห้อ
เมมอามผู้เป็นเ้านายที่เินไปยัรถ
“นายไม่้าที่นี่หรอรับ”
“ันมีาน้อสะสาอีเยอะ ไม่่อยมีเวลาเ้ามา ถ้ามีเรื่ออะไรสำั็โทรบอันแล้วัน” เมินทร์บอ่อนับรถออไป
อ่าน่อ...
 |
|
ความคิดเห็น