ภูตแห่งคำทำนาย

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่3 เสียงเพลงจากสองภูต

 ....ท้องฟ้าฉาบไปด้วยหลากสีตรงข้ามหากแต่มองแล้วกลมกลืนสวยงามยิ่งนัก 
ดวงตะวันดวงกลมฉายสีแดงอมส้ม ............

เงาจากต้นไม้บอกเวลายามเย็น 

ลมพัดผ่านเย็นสบาย   สองภูตอาวุโสบนหลังยูนิคอนเดินทางออกมาจากป่าต้องห้าม

.....เมื่อผ่านแนวน้ำตกบริเวณทะเลสาบ......

ละอองน้ำกระจายสร้างแนวโค้งสีรุ้ง    ธารน้ำใสแลเห็นสิ่งมีชีวิตแปลกตา เปล่งแสงหลากสีแข่งกันราว
อัญมณีแห่งท้องน้ำ

" ทิวทัศน์ช่างสวยงามเสียจริง "   นัยน์ตารัตติกาลสะท้อนทัศนียภาพเบื้องหน้า  สีหน้าคลายความเมื่อยล้า

" เห็นไหมเล่า มัวร์ริติน ข้าบอกกับท่านแล้วมาถึงป่าต้องห้ามทั้งทีหากไม่ชมทิวทัศน์ก็เป็นการมาไม่ถึงที่นี่ "

ใบหน้าขาวซีดฉายรอยยิ้มมุมปาก   นัยน์ตาสีเทาฉายแววพึงพอใจ
ที่สหายตนยอมนั่งบนหลังยูนิคอนมาชมทิวทัศน์เป็นการผ่อนคลายก่อนกลับ
เพราะสหายผู้นี้มักมีสีหน้าเคร่งขรึมตลอดเวลา

อาจเป็นเพราะหน้าที่   ตำแหน่งภูตอาวุโสสูงสุดแห่งป่าภูตดำ 

" จริงของท่านหากข้าใช้เวทย์เคลื่อนย้ายเพื่อกลับไปให้ถึงแดนป่าภูตดำตามที่ใจข้าปราถนาแล้ว  คงยากยิ่งจักมีเวลาดังเช่นวันนี้ "    ภูตมัวร์ริตินหันมาเอ่ยความกับสหายกายสีซีด    

นัยน์ตาสีเทาเหลือบแลเห็นเหล่าเงือกต่างแหวกว่ายมาริมฝั่งใกล้จุดที่บุคคลทั้งสองสนทนา

เงือกสาวสวย ใบหน้าขาวหมดจด  เส้มผมยาวน้ำตาลเข้มเปียกน้ำลู่ลงมาปกปิดท่อนกายส่วนบน นัยน์ตาสีแดงใสพราว  ริมฝีปากแดงระเรื่อ        ว่ายน้ำมาอยู่หน้าเหล่ากลุ่มเงือก

" โอ้ท่านภูตอาวุโสทั้งสองพวกข้าได้ยินมาจากภูตพฤกษาว่าเสียงดนตรีที่พวกท่านบรรเลงนั้นจับใจนัก  หากไม่เป็นการรบกวนพวกท่านจนเกินไปนัก  พวกข้าอยากได้ยินสักครั้ง "  นัยน์ตาสีแดงใส  หลายคู่จ้องมองไปยังบุคคลทั้งสอง

นัยน์ตาสีเทาแลสบมายังสหายข้างกาย  ฝ่ามือสีซืดตบไหล่เบาๆหนึ่งครั้ง   

" สหายข้านานแล้วนะที่เราไม่ได้บรรเลงเพลงร่วมกัน "    

ว่าจบแล้วฝ่ามือสีซีดทั้งสองข้างหงายขึ้น  




พลันปรากฏเครื่องดนตรีคู่ใจขึ้น    พิณแก้วใสบริสุทธิ์ประดับด้วยพู่สีเงินห้อยระย้า

นัยน์ตาสีรัตติกาลแลสบสหายก่อนถอนหายใจ   ไม่ว่าเมื่อใดสหายตนนี้ก็ยังอารมณ์ดีรอยยิ้มปรากฏตลอดเวลา แม้ว่าเจ้าตัวเป็นถึงภูตอาวุโสแห่งป่าภูตขาว ภาระหน้าที่ที่หนักอึ้ง  หรือนิสัยเช่นนี้อาจสืบมาตั้งแต่บรรพบุรุษแล้ว

คิ้วสีขาวเลิกขึ้นแทนคำถาม 

นัยน์ตาสีแดงใสหลายคู่ส่งตรงไปยังบุรุษผมดำ

ภูตดำถอนหายใจอีกครั้งก่อนแบฝ่ามือสีเหลืองซีดขึ้น  เครื่องดนตรีประจำกายปรากฏในมือ 

เครื่องดนตรีสีดำเรียวยาวราวสามคืบสีดำมันขลับประดับด้วยพู่สีน้ำตาลเข้มแลดูลึกลับเหมือนผู้เป็นเจ้าของ

" โอ้ ขลุ่ยราตรี  ไม่ได้เห็นเสียหลายร้อยปียังคงงดงามไม่เปลี่ยน "  

รอยยิ้มมุมปากปรากฏบนใบหน้าสีซีดด้วยความยินดียิ่ง    พร้อมกับเอนพิณแก้วคู่ใจแนบอก   

นิ้วมือทั้งสองข้างเริ่มพรมไล่เสียงบนสายเส้นใส    เสียงทุ้มกังวาน น่าฟังยิ่งนัก

เสียงแหลมสายหนึ่งสอดประสานเข้าด้วยกัน

ขลุ่ยราตรีแนบชิดริมฝีปากตัวด้ามวางในแนวขนานพื้นไปด้านขวา นิ้วมือสีออกเหลืองทั้งสองไล่บังคับเสียงช่องลม  ปลายพู่น้ำตาลดิ่งลงพื้น 

สองเสียงประสานท่วงทำนองไพเราะราวมนต์สะกด

เหล่าเงือกต่างหลับตาพริ้มตั้งใจฟังเสียงเพลงเป็นทิวแถว

เสียงเพลงล่องลอยออกไป

ต้นไม้ต่างผลิบาน   ออกดอกออกผล           เหล่าสัตว์ต่างๆหยุดความเคลื่อนไหวเพื่อตั้งใจฟัง

ท่วงทำนองเพลงค่อยๆช้าลงจนเสียงเพลงได้หยุดลง    เหล่าเงือกต่างปรบมือแสดงความชื่นชมในความไพเราะ

เครื่องดนตรีทั้งสองเมื่อเสร็จสิ้นจากการทำหน้าที่แล้วก็หายไปจากมือ    รอการทำหน้าที่ในครั้งต่อไป

"เอาละเห็นทีพวกข้าต้องไปแล้ว ยังมีภาระกิจที่ข้าต้องไปจัดการต่อ" ภูตมัวร์ริตินกล่าวเมื่อเห็นว่าท้องฟ้าบ่งเวลาใกล้ค่ำ

" ขอบคุณท่านทั้งสองที่บรรเลงเพลงให้พวกข้าฟัง  หากมีอะไรให้ช่วยเหลือพวกข้ายินดี "     เงือกสาวตนเดิมเอ่ย

" เมื่อนั้นพวกข้าจักมาพบกับพวกเจ้าที่นี่แน่นอน "     นัยน์ตาสีเทาแลสบเหล่าเงือกอย่างอารมณ์ดี   

เมื่อภูตอาวุโสทั้งสองขยับกายขึ้นนั่งบนหลังยูนิคอนแล้ว  เหล่าเงือกต่างโบกมือลา


ยูนิคอนสวยสง่าได้กางปีกพาภูตบนหลังตนเหินไปบนฟากฟ้า เพื่อกลับไปยังป่าภูต

.................................................................................................................

100%  แล้วนะจ้ะ   ^.^        (เหมือนอัพน้อยไปไหมเนี่ย) 

จริงแล้วตอนแรกน่าจะ50% นะเนี่ยหุๆๆดันกะไม่ถูกซะนี่



อย่าลืมเม้นด้วยนะจ้ะจะได้เป็นข้อปรับปรุงแก้ไข

เริ่มมีเสียงติงว่าเดินเรื่องเร็วไป  กลับไปอ่านอีกทีชักเห็นด้วยแฮะ ^ ^"
ว่างๆสฟิงค์จะเข้าไปแก้ไขนะคะ

รักคนอ่านจังเลย ( ^__________^)


สฟิงค์