คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Night 08
08
ในห้องประชุมขนาดใหญ่ที่มีคนสี่ห้าคนนั่งอยู่บรรยากาศภายในไม่ได้เครียดเหมือนการประชุมทั่วไปกลับได้บรรยากาศที่เป็นกันเองมากกว่า บรรยากาศแบบนี้มันเกิดเพราะการวางตัวของคนหัวโต๊ะ มันเกิดเพราะ คิม จงแด
“ทางมหาลัยขอขอบคุณ คุณจงแดมากนะครับที่ให้ความอนุเคราะห์ทุนให้กับนักศึกาของเรา”
“ไม่เป็นอะไรครับ ผมในฐานะศิษย์เก่าก็ต้องช่วยเหลือรุ่นน้องเป็นธรรมดา”
น้ำเสียงทุ้มตอบกลับอย่างเป็นกันเองและถ่อมตัว จงแดยกยิ้มอย่าเป็นมิตรให้กับทุกคนในห้องประชุมและไม่ลืมที่จะหันไปยิ้มให้เด็กในทุนของเขา บยอน แบคฮยอน
“เชิญคุณจงแด คุยกับนักศึกษานะครับ พวกเราขอตัว”
พูดเสร็จก็โค้งลาก่อนในห้องจะเหลือเพียงแบคฮยอนและจงแด กิริยาที่เคยแสดงความสุขุมแล้วอ่อนโยนจางหายไปเหลือไว้เพียงสายตาที่วาวโรจน์อย่างมีเลศนัย ดวงตาคอมมองไปมาเพื่อให้แน่ใจว่ามีเพียงแค่เขาสองคนเท่านั้น
“หายไปไหนมาล่ะ แบคฮยอนของฉัน”
น้ำเสียงทุ้มนุ่มเอ่ยถามคนตรงหน้าโดยไม่ลืมเน้นย้ำคำที่แสดงความเป็นเจ้าของให้อีกคนรู้ แบคฮยอนไม่ได้ตอบอะไรเพียงยกยิ้มแล้วส่ายหน้าไปมาให้จงแดเกิดความอยากเอ็นดู
“ฉันจะลงโทษนายแบคฮยอน”
มือหนาเชยคางมนขึ้นมาก่อนจะประทับกลีบปากหยักบางลงฟันคมกัดลงบนริมฝีปากสวยแผ่วเบา ลิ้นร้อนแตะเลียชิมริมฝีปากของร่างเล็กที่กำลังเผยออก สอดเรียวลิ้นเกี่ยวตวัดให้แสบทรวงมัวเมาจนรู้สึกถึงบางอย่างที่ร้อนผ่าวขึ้นมา
“ฉันจะลงโทษนาย”
ฟันคมกัดลงที่ต้นคอขาวดูดดุนจนเป็นรอยแดง มือที่เคยอยู่นิ่งประคองเอวบางบีบสัมผัสเนื้อแน่นเต็มแรง มือเรียวของแบคฮยอนดันอกแกร่งให้ออกห่าง
“ผมว่าในห้องน้ำน่าจะสะดวกกว่านะครับ”
Cut #เสี่ยจงแด
ดวงตาคมแปลบมองสบกับดวงตากลมใสเหมือนกวางของคนตรงหนาวก่อนริมฝีปาหยักจะยกยิ้มให้อย่างเป็นกันเองแต่แฝงไปด้วยความสุขุมหน้าเกรงขาม
“จากประวัติของคุณเรายินดีมากที่ได้คุณมาทำงาน”
“ขอบคุณครับ”
จงแดยกยิ้มขึ้นอีกก่อนจะสั่งให้เลขาคนสนิทพาพนักงานใหม่ของเขาไปหยั่งโต๊ะทำงานตามที่เขาสั่งเอาไว้ ร่างสูงลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินไปเปิดประตูให้พนักงานใหม่และเลขาของเขาเพื่อเป็นคำสั่งให่เริ่มงานได้เลย
“ผมหวังว่าคุณจะทำงานได้ดีนะ คุณลู่หาน
ร่างสูงโปร่งในชุดสูทสีเข้มกำลังออกเดินด้วยความเร่งรีบ สองขายาวก้าวอย่างฉับไวเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา มือหนาผลักประตูกระจกของร้านอาหารชื่อดังแห่งหนึ่งเข้าไปข้างในก่อนจะพาตัวเองไปหยั่งโต๊ะประจำ
“ขอโทษที่มาช้าครับ คุณสั่งอะไรหรือยัง”
เซฮุนรู้ดีว่าสถานการณ์ตอนนี้มันอึดอัดขนาดไหนเขารู้ดีว่าเขาทำให้คนตรงหน้ารอนานแค่ไหนไม่ใช่แค่สิบหรือสิบห้านาทีแต่รวมๆแล้วก็หนึ่งชั่วโมงและมันไม่ใช่ครั้งแรก
“งั้นเราสั่งอาหารกันดีกว่า”
“เซฮุน...ฉันมีเรื่องจะบอก”
สายตาคมละจากเมนูอาหารมองหน้าหญิงสาวที่นั่งอยู่ตรงหน้าสายตาทั้งสองคู่ที่จ้องสบประสานกันแฝงความนัยบางอย่างที่มีต่อกันบางอย่างที่คิดว่าคล้ายกันหรืออาจไม่ใช่
“สั่งอาหารก่อนเถอะ คุณคงจะหิ..”
“เราเลิกกันเถอะ”
ไม่ทันที่จะพูดจบหรือแม้แต่เตรียมใจกลีบปากสีชมพูที่เขาเคยประทับออดอ้อนป้อนคำหวานบัดนี้มันกำลังเอ่ยปากจากลาเขาไปความรู้สึกทั้งหมดจมหายเหมือนโลกทั้งใบกำลังจะสลายแล้วสุดท้ายเธอก็เดินจากไป...
“คุณครับจะรับอะไรดีครับ”
“...”
“คุณครับ”
“ไปเอาเหล้ามา”
“ครับแล้วอาหาร”
“ไปเอาเหล้ามาเร็วๆ”
“ครับรอสักครู่ครับ”
สองแขนถูกทิ้งลงข้างตัวมาดหล่อสุขุมของเลขาหนุ่มจางหายไปเหลือไว้เพียงความอ่อนแอของผู้ชายคนหนึ่งเท่านั้น
“โบมี ผมขอโทษ”
ต่อจบพาร์ทแล้วเย้ หลังจากหายไปนาน เกือบไหลไปกับน้ำสงกรานต์ พักผ่อนกันเสร็จแล้วก็กลับเข้าสมรภูมิรบกันต่อ ฮ่า อย่าลืมคอมเม้นติชม เป็นกำลังใจให้หน่อยนะครับ หรือจะแท็กทวิต #เสี่ยจงแด รู้สึกไม่อัพนานคนหายไปไหนกันหมดก็ไม่รู้ ตอนหน้าเต็มอิ่มจุใจกับคู่...ไหนโปรดติดจามตอนต่อไปครับ
ความคิดเห็น