คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Night 07
07
“น่ารักมากค่ะ”
มือหนายื่นไปลูบหัวลูกสาวตัวน้อยที่ยืนตาแป๋วใส่เขาอยู่อย่างนั้น แล้วเอ่ยชมความน่ารักของลูกสาวที่วันนี้ใส่ชุดที่เขาซื้อให้ เสื้อสีขาวปักลายนางฟ้าตัวเล็กน่ารักพร้อมกระโปงสีชมพูสดใสยิ่งทำให้เด็กน้อยที่น่ารักอยู่แล้วน่ารักขึ้นอีก ดวงตาคู่กลมโตจ้องมองคุณพ่อที่กำลังผูกเนกไทอยู่อย่างไม่กระพริบก่อนจะโดนอุ้มออกไปจากตัวเพนเฮ้าส์
“ป่าป๊า เราจะไปไหนกันคะ”
จงแดไม่ได้ตอบอะไรลูกสาวตัวน้อยเพียงแค่คาดเข็มนิรภัยให้แล้วออกตัวรถไปตามถนนในเส้นทางเมืองหลวงเท่านั้นเพียงไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็ถึงหน้าตึกสูงขนาดใหญ่ดูหรูหรา จงแดจอดรถในโซนที่ถูกกันไว้เพื่อเขาเท่านั้นก่อนจะอุ้มลูกสาวขึ้นลิฟต์ไปชั้นบนสุดของตึก
“นั่งเล่นตรงนี้นะคะ อยากได้อะไรบอกพี่แทยงนะ”
จัดการให้ลูกสาวตัวน้อยนั่งเล่นรอในห้องทำงาน คิม จงแดนั่งลงที่โต๊ะทำงานจัดการกับเอกสารมากมายที่รอให้เขาพิจารณาเพื่ออนุมัติ งานทั้งหมดของเขามันก็ไม่ได้มากแค่อ่านแล้วก็สั่งให้ลูกน้องเอาไปแก้แค่นั้น
“ขออนุญาตครับ คุณจงแดเอกสารจากบริษัทที่จีนครับ”
รับแฟ้มมาเปิดดูแล้วไล่อ่านทีละหน้าแฟ้มเอกสารข้อมูลของพนักงานจากจีนที่จะย้ายมาทำงานกับบริษัทของเขาถูกปิดลงแล้ววางไว้หมิ่นเหม่นขอบโต๊ะก่อนจะส่งสัญญาณให้เลขาคนสนิทกลับไปทำงาน
“แทยง บอกคนให้จัดการโต๊ะให้พนักงานที่จะย้ายมาด้วยล่ะ”เอ่ยปากสั่งลูกน้องอีกคนที่นั่งอยู่ข้างลูกสาวเขาในฐานะพี่เลี้ยงจำเป็นแล้วกลับไปสนใจกองเอกสารที่เหลืออยู่ไม่กี่อันต่อ
“ซองอึนไหนมานี่สิลูก”
ร่างอวบของเด็กสาวในชุดนักเรียนอนุบาลเดินไปหยุดอยู่หน้าหญิงสูงวัยผู้มีศักดิ์เป็นย่าก่อนจะหมุนไปมาเพื่ออวดชุดสวย หญิงสูงวัยยกยิ้มใจดีให้หลานสาวก่อนปากจิ้มลิ้มน่ารักจะกดลงบนแก้มที่เริ่มหย่อนยานตามกาลเวลา
จงแดมองแม่ของเขาที่เล่นกับหลานสาวที่โดนจับแต่งตัวน่ารักทั้งวัน หลังจากเขากลับจากบริษัทก็พาลูกสาวแวะรับเสื้อสำหรับใส่ไปโรงเรียนและซื้อขนมอีกสองสามอย่าง แล้วรีบกลับไปบ้านใหญ่เพราะนายใหญ่ของบ้านผู้มีศักดิ์เป็นพ่อของเขาบ่นคิดถึงหลานสาวให้แม่ของเขาฟังจนต้องโทรมาบอกให้เขาพาหลานกลับบ้าน
“ซองอึนน่ารัก ไม่เหมือนเฮียสักนิด”
เสียงบ่นของคิม จงอินน้องชายร่วมสายเลือดของจงแดเรียกสายตาดุได้ไม่ยากนัก เขายิ่งรู้สึกสนุกเข้าไปอีกเมื่อจงแดดูจะมีอารมณ์เมื่อเขากวนประสาท
“เดือนหน้าฉันคงต้องฝากยัยหนูไว้กับคยองซูแล้วล่ะ”จงอินเลิกคิ้วมองพี่ชายอย่างไม่เข้าใจว่าทำไมพี่ชายของเขาต้องฝากลูกตัวเองไว้กับเพื่อนสนิทของเขา
“ฉันต้องไปต่างจังหวัดบ่อยน่ะ ไม่มีใครอยู่กับยัยหนูแหง”
น้ำเสียงทุ้มตอบกลับความสงสัยบนใบหน้าของน้องชายที่ทำหน้างงเพราะว่าจงอินหนีงานไปเที่ยวเป็นเดือนเลยไม่รู้ว่าเขากำลังขยายตลาดภายในประเทศให้กว้างขึ้น เลยต้องบินไปติดต่องานบ่อยกว่าทุกครั้ง
“อาทิตย์หน้าหนูต้องไปโรงเรียนแล้วนะตื่นเต้นมัยเอ่ย”
จงแดถามลูกสาวที่นอนอยู่บนเตียงเตรียมตัวเข้านอนจูบลงบนกลุ่มผมนุ่มนิ่มและหน้าผากเล็กน่ารักแล้วไม่ลืมที่จะบอกฝันดีลูกสาวตัวน้อย จงแดนั่งรออยู่ข้างเตียงลูกรอให้เจ้าตัวเล็กเคลิ้มหลับก่อนจะลุกขึ้นปิดไฟแล้วเดินออกจากห้องไปให้เบาที่สุด
บุหรี่มวนยาวถูกคาบไว้ในปาก จงแดในสภาพเปลือยท่อนบนกำลังยืนพิงกับขอบระเบียงในห้องนอนของตัวเอง ดื่มด่ำกับบรรยากาศเงียบสงัดมีเพียงแต่แสงไฟจากบรรดาตึกต่างส่องไปมาไม่ขาดสาย
“คุณรู้มัย ลูกของเราโตขึ้นเยอะเลยนะ”
มือหนาจี้บุหรี่ลงบนที่เขี่ยบุหรี่ก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาเป็นควัน ปล่อยให้กระแสลมเอื่อยเฉื่อยพัดพาจิตใจตนเองไปให้ล่องลอยในอากาศ
“คิดถึง ผมคิดถึงคุณ”
TBC.
ขอโทษที่ทำให้รอนานนะครับ (ใครรอแก) มันตันจริงๆอ่ะ แหะๆ แต่หลังจากนี้จะมาอัพต่อแล้วนะครับรอกันหน่อยนะเรื่องนี้น่าจะมีไม่เกิน 18ตอน ถ้ารอกันอยู่ก็ขอโทษด้วยจริงๆนะ ช่วยคอมเม้นติชมหน่อยนะครับไม่ได้แตะเรื่องนี้นานแล้วรู้สึกเนื้อหาอาจเพี้ยนไปบ้างนะแต่จะพยายามรักษาสมดุลความดราม่านะครับ ขอบคุณทุกคนนะครับ
ความคิดเห็น