[FIC] HUNHAN BAD GUY เลวแล้วทำไม(?)

ลำดับตอนที่ #7 : HELP

HELP








"โอ้ย ชิส์"


ลู่หานพยายามแกะโซ่ที่พันธนาการที่ขาของตัวเองให้ออก แต่มันก็ไม่เป็นผลกลับทำให้ขาเล็กนั้นเป็นแผลถลอกแดงเถืิอกไปหมดร่างบางกำมือทุบที่ขาของตัวเองอย่างหัวเสียลู่หานดีดดิ้นอยู่บนเตียงนอนเหมือนคนเสียสติ จนทำให้เซฮุนที่เดินออกมาจากห้องน้ำต้องยืนดูพฤติกรรมของลู่หานอย่างเงียบๆก่อนจะแค่นหัวเราะออกมา



"หึ ทุบให้เลืือดออกมันก็ไม่หลุดให้หรอกน่า"

"หุบปาก!!"



ลู่หานตะเบ่งเสียงใส่หน้าเซฮุนจนทำให้ร่างสูงชะงักเล็กน้อย มือหน่ากระชากที่ข้อมือเล็กอย่างแรงก่อนจะออกแรงบีบที่ข้อมือเล็กนั้นอย่างแรงจนทำให้ร่างบางเบ้หน้าออกมา ลู่หานพยายามแกะมือของเซฮุนออกแต่กลับทำให้เซฮุนออกแรงบีบที่ข้อมือนั้นมากกว่าเดิม 



ติ๊ดดด ติ๊ดดด~



ทั้งคู่ล่ะสงครามประสาทตากันก่อนจะหันไปสนใจเสียงโทรศัพท์ที่ดังขัดขึ้นมา เซฮุนผลักลู่หานออกก่อนจะเดินตรงมาหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่หัวเตียง ร่างสูงมองชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอก่อนจะหันไปทำสายตาดุใส่ลู่หานเพื่อห้ามไม่ให้ร่างบางส่งเสียงโวยวายออกมา มือหน่ากดรับโทรศัพท์ของตัวเองทันที



"ว่าไงมึง"

(มึงอยู่ไหนวะ ทำไมไม่มาเรียนเป็นอะไรหรือเปล่า?)


"กูอยู่บ้านสบายดี ถ้าพวกมึงไม่มีอะ.."


"ช่วยด้วย! ช่วยด้วยชะ! อื้อ!"


(เสียงใครวะมึง)!

"เสียงทีวีพอดีกูดูหนังอยู่"




เซฮุนใช้มือของตัวเองปิดปากของลู่หานทันทีที่ร่างบางโวยวายออกมาเสียงดัง ร่างบางดีดดิ้นอีกครั้งเมื่อเซฮุนใช้มือเพียงข้างเดียวปิดปากของตัวเองมือหน่านั้นบีบที่กามของลู่หานอย่างแรงเมื่อร่างบางดีดไม่ยอมหยุด เซฮุนจ้องมองลู่หานด้วยอารมณ์โมโหอย่างมากมายมือหน่ากดตัดสายไปก่อนจะหันมากระชากที่ไหล่บางอย่างแรงจนตัวโยน



"โอ้ย!เซฮุนฉันเจ็บ ปล่อย!"

"อยากให้คนมาช่วยมึงนักใช่ไมห๊ะ!"



เซฮุนบีบที่ไหล่บางนั้นอย่างแรงพร้อมกับเขย่าอย่างแรง ลู่หานพยายามผลักเซฮุนออกให้พ้นตอนนี้เซฮุนเหมือนจะโมโหมากจริงๆจนทำให้ลู่หานกลัวจนตัวสั่นออกมา ทันทีที่ลู่หานผลักเซฮุนออกจากตัวเองได้สำเร็จร่างบางคลานไปหยิบแจกันที่วางอยู่บนหัวเตียงมาถือไว้ในมือก่อนจะยกมันขึ้นขู่ทันทีที่เซฮุนทำท่าจะกระโจนเข้ามาหาตัวเองอีกครั้ง 



"อยะอย่าเข้ามาฉันฟาดจริงๆ"

"หึ มึงกล้าทำหรือไง? "

"บอว่าอย่าเข้ามาไง!"


ลู่หานยกแจกันขึ้นเหนือหัวทันทีที่เซฮุนเขยิบเข้ามาใกล้ตัวเอง แววตาของร่างสูงไม่ได้ดูมีท่าทีกลัวเลยสักนิดว่าลู่หานจะฟาดแจกันลงมาที่หัวของตัวเอง เซฮุนยังคงเขยิบเข้าใกล้ร่างบางทีล่ะนิดจนทำให้ลู่หานต้องเป็นฝ่ายที่ถอยหนีเสียเองมือเล็กนั้นสั่นระริกจนทำให้เซฮุนใช้จังหวะที่ลู่หานกำลังวอกแวกเข้าไปประชิดตัวก่อนจะคว้าแจกันออกจากมือของร่างบาง 


"ปล่อยฉันนะ ออกไปให้พ้น!!"

"อยู่เฉยๆ!!"


เซฮุนรวบเอวบางนั้นเอาไว้แน่นตะคอกใส่หน้าร่างบางหวังจะให้หยุดดิ้นแต่ไม่ใช่เลยลู่หานทุบตีเซฮุนไม่ยอมหยุด โซ่ที่ขาของลู่หานที่มันตึงทำให้ขาของลู่หานมีรอยแผลเพิ่มขึ้นมากกว่าเดิม ร่างบางดิ้นได้สักพักก็หยุดนิ่งลงก่อนจะฟุบหน้าลงกับแผ่นอกกว้าของเซฮุน ร่างสูงสัมผัสได้ถึงน้ำที่เริ่มเปียกที่เสื้อของตัวเอง ร่างบางตัวสั่นเทาออกมาลู่หานกำลังร้องไห้มือเล็กที่ทุบตีเซฮุนอยู่กลายเป็นว่ามือเล็กนั้นกำที่เสื้อของเซฮุนเอาไว้แน่น



"ทำไม...ฮรึก..ทำแบบนี้ทำไมทำแบบนี้ทำไมเซฮุน!"



ลู่หานกำเสื้อของเซฮุนแน่นใบหน้าของลู่หานยังแนบอยู่กับอกกว้าง น้ำตาลิ้นไหลออกมาร่างบางสะอื้นออกมาอย่างหนักจนเซฮุนทำอะไรไม่ถูกร่างสูงได้แต่นิ่งเงียบไม่ตอบคำถามที่ร่างบางถามออกมาเซฮุนเบือนหน้าไปทางอื่นเพราะไม่อยากจะเห็นร่างบางร้องไห้อย่างนี้ เซฮุนดันลู่หานออกจากตัวก่อนจะลุกขึ้นยืนข้างๆเตียง มือเล็กของลู่หานเอื้อมมือมาจับที่มือของเซฮุนทำให้เซฮุนต้องหันไปมอง


"ปล่อย"

"ทำไมถึงเป็นแบบนี้..เคยบอกไม่ใช่หรอว่ามีอะไรจะบอกกัน.."



เซฮุนชะงักขึ้นมาทันทีที่ลู่หานเอ่ยออกมา ร่างสูงอยากจะเดินไปให้พ้นจากลู่หานเหลือเกินแต่ทำไมเหมือนขามันโดนตรึงอยู่กับทีเซฮุนเงยหน้าขึ้นมองเพดานอย่างห้ามไม่ได้เหมือนหัวใจตัวเองโดนกรีดที่ล่ะนิดๆอย่างทรมาน ลู่หานน้ำตาไหลอาบแก้มมือเล็กนั้นเลื่อนมากุมที่มือของเซฮุนอย่างช้าๆมืออีกครั้งลูบที่หลังมือของเซฮุนไปมาเหมือนปลอบโยน 


"เราสัญญากันแล้วนะเซฮุนว่าจะไม่ปิดบังกัน"


สัญญา?



"กูบอกให้ปล่อย!"



เซฮุนสะบัดมือของลู่หานออกอย่างแรง จนทำให้ลู่หานร้องไห้หนักกว่าเดิมลู่หานจ้องมองเซฮุนด้วยดวงตาว่างเปล่าอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนเป็นแววตาที่ยากจะเดาว่าตอนนี้ร่างบางตรงหน้ากำลังคิดกำลังรู้สึกอะไรออกมา เซฮุนเบือนหน้าหนีลู่หานอีกครั้งก่อนจะสาวเท้าเดินออกไปให้พ้นจากห้องๆนี้ให้ไว้ที่สุด เซฮุนปิดประตูลงทันทีที่กล่าวพ้นจากห้อง ร่างสูงพุงเข้าต่อยกำแพงอย่างแรงเพื่อระบายอารมณ์ของตัวเอง



"โธ่เว้ย!! ทำไมวะทำไม ทำไมกูต้องสงสารมึง!!"



เซฮุนต่อยเข้าที่กำแพงหลายต่อหลายรอบโดยไม่ได้นึกถึงความเจ็บปวดที่แล่นผ่านเข้ามาตามมือของตัวเอง มือหน่านั่นต่อยมัดสุดท้ายค้างไว้กับกำแพงพร้อมกับที่มีเลือดไหลออกมาจากมือของเซฮุน ในหัวของเซฮุนมีภาพของลู่หานฉายวนซ้ำไปซ้ำมาจนทำให้รู้สึกหงุดหงิดหัวใจขึ้นมายิ่งเห็นน้ำเสียงปลอบโยนของลู่หานยิ่งทำให้เซฮุนไม่ชอบใจ


-





-







-








"คุณหนูคะ คุณแบคฮยอนกับคุณจงอินมาหาค่ะ"

"ครับ ป้ามีอะไรก็ไปทำเถอะครับ"



เซฮุนพยักหน้าให้กับแม่บ้าน ก่อนจะเห็นเพื่อนรักทั้งสองของตัวเองเดินเข้ามายังห้องรับแขก แบคฮยอนนั่งลงฝั่งตรงข้ามกับเซฮุนและจงอินที่นั่งลงข้างๆกับเซฮุน เซฮุนมองหน้าเพื่อนทั้งสองด้วยใบหน้าเรียบเฉยก่อนจะเลิกคิ้วอย่างสงสัย 


"โถ่ววเมียกูไม่สบายป่ะเนี่ยไหนๆผัวขอดูหน่อย"

"อะไรของมึงจงอิน"


เซฮุนโวยออกมาอย่างตกใจที่จู่ๆจงอินก็กระโจนเข้ามาเอาหน้าผากของตัวเองแนบกับหน้าผากของจงอินเพื่อวัดระดับความร้อนในตัวของเซฮุน ทำให้แบคฮยอนที่นั่งอยู่ข้างๆอดหัวเราะกับท่าทางกวนประสาทของจงอินไม่ได้เช่นกัน เซฮุนผลักหัวจงอินออกให้พ้นก่อนจะทำท่าทางขนลุกใส่จงอิน


"เดี๋ยวนี้เมียรังเกียจผัวหรอ แบคฮยอนอา~ดูเซฮุนสิ"

"พอเลยมึงกูจะอ้วก เออเห็นไม่ไปเรียนกูนึกว่ามึงไปเมาที่ไหนซะอีก"

"กูเคยเมาไปทั่วแบบนั้นซะที่ไหน"


แบคฮยอนและจงอินยักไหล่ใส่เซฮุนอย่างกวนประสาท ทั้งสามนั่งคุยกันอยู่สักพักจนทำให้แบคฮยอนเห็นความผิดปกติที่มือของเซฮุนที่มีเลือดสีแดงไหลออกมาทำให้แบคฮยอนผลักจงอินออกให้พ้นทางก่อนจะดึงมือของเซฮุนมาดู เซฮุนที่เห็นแผลที่มือของตัวเองก็ยิ้มให้กับเพื่อนของตัวเองอย่างไม่รู้สึกเดือดร้อนอะไร


"ยิ้มหาห่าอะไร มือมึงเป็นแผลบานซะขนาดนี้ไปโดนอะไรมา"

"เท่าที่ดูไม่น้ำร้อนลวกก็แผลไฟไหม้"

 "จงอินมึงไม่พูดก็ไม่มีใครว่ามึงเป็นใบ้หรอกนะ"

-0- <<<<<<<<<< หน้าจงอิน



จงอินกลืนน้ำลายลงคอทันทีที่ก่อนจะก้มหน้าก้มตามองมือตัวเองอย่างรู้สึกผิด เซฮุนแค่นขำท่าทางล้อเลียนของจงอินเล็กน้อยก่อนจะดึงมือตัวเองออกจากแบคฮยอนเพราะเพื่อนตัวเล็กเริ่มจะโวยวายอีกรอบ แบคฮยอนเป็นคนชอบทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ยิ่งเรื่องเพื่อนแล้วแบคฮยอนยิ่งเดือดร้อนแทนเป็นที่สุดเพราะความเป็นห่วง



"มึงรออยู่นี้เลย เดี๋ยวกูไปเอายามาล้างแผลให้"

"โห่ววเตี้ยมึงทำแผลเป็นหรออ"



ร่างเล็กวิ่งพรวดพลาดออกมาจากห้องรับแขกจนลืมถามว่าของที่จะหานั้นอยู่ที่ไหน แบคฮยอนเดินหากล่องประถมพยาบาลจนทั่วจนนึกขึ้นได้ว่าเซฮุนน่าจะเก็บมันเอาไว้ในห้องนอน แบคฮยอนเดินขึ้นมายังชั้นสองของบ้านก่อนจะค่อยๆเดินตรงมายังห้องของเซฮุน 


แกร๊ก แกร๊กกก 



ร่างเล็กสะดุ้งพรวดขึ้นมาทันทีที่ได้ยินเสียงผิดปกติดังขึ้นมาจากทางที่ตัวเองกำลังจะเดินไป แบคฮยอนรู้สึกกลัวเล็กน้อยก่อนจะหันมองซ้ายมองขวาค่อยๆก้าวขาเดินไปเรื่องๆจนมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องนอนของเซฮุน แบคฮยอนสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะเอื้อมมือไปจับที่ลูกบิดประตู 


แกร๊กก แกร๊กก!



"กะ กลางวันอย่างนี้ผีไม่หลอกหรอกน่าแบคฮยอน"



แบคฮยอนพูดปลอบใจตัวเองร่างเล็กสูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนจะสร้างความมั่นใจให้ตัวเอง มือเล็กบิดลูกบิดประตูช้าๆก่อนจะค่อยๆดันประตูให้เปิดออกช้า ร่างเล็กค่อยๆชะโงกหน้าเข้ามาในห้องก่อนจะหยุดชะงักกับภาพตรงหน้าที่กำลังพบเห็น แบคฮยอนเปิดประตูออกจนกว้างเผยให้เห็นร่างบอบบางของรุ่นพี่ที่มหาลัยกำลังนั่งกอดเข่าที่ขาเล็กมีโซ่ล่ามเอาไว้เหมือนสัตว์เลี้ยง 



"บะ แบคฮยอน...."

"พี่ลู่หาน พี่มาอยู่ที่นี้ได้ยังไง"


แบคฮยอนแอบชะโงกหน้าออกไปดูหน้าห้องเพื่อดูว่าไม่มีคนมา ก่อนจะเดินเข้ามาในห้องและล็อคประตูห้องทันทีลู่หานรู้สึกอุ่นใจขึ้นมาทันทีที่เห็นแบคฮยอน ร่างเล็กของแบคฮยอนเดินตรงมายังลู่หานก่อนจะมองสำรวจร่างกายของรุ่นพี่ร่างกายบอบบางตรงหน้า แบคฮยอนเอื้อมมือไปสัมผัสที่โซ่ที่พันธนาการกับขาของลู่หานเอาไว้ก่อนจะมองหากุญแจมาไข้มันออก

"เซฮุนมันทำอะไรพี่บางพี่บอกผมสิ"

"มะไม่มีอะไรหรอก"


ลู่หานฝืนยิ้มออกมาให้กับแบคฮยอน แบคฮยอนรู้ดีว่ามันไม่ใช่รอยยิ้มที่สุขใจเท่าไหร่นักแต่พอเห็นร่องร้อยมากมายที่เกิดตามตัวของลู่หานก็ทำให้อดสงสารไม่ได้รอยฟกช้ำถลอกมากมายเต็มตัวไปหมดไม่รู้ด้วยซ้ำว่าลู่หานได้กินข้าวบ้างหรือเปล่า แบคฮยอนหากุญแจจนพบก่อนจะไข้มันออกจากขาเล็กของลู่หาน แบคฮยอนเข้าไปพยุงลู่หานให้ลุกจากเตียงอย่างช้าๆ


"ผมจะพาพี่ไปจากที่นี้เอง"

"ขอบคุณมากนะแบคฮยอน..."



ลู่หานยิ้มบางๆให้กับแบคฮยอนก่อนที่ร่างบางจะค่อยๆก้าวเท้าอย่างช้าๆเพราะรู้สึกเจ็บแปลบไปทั่วร่างกายและขาที่มีรอยถลอกและช้ำ แบคฮยอนโอบเอวของลู่หานเอาไว้ก่อนจะจับมือของลู่หานมาพาดที่บ่าของตัวเอง แบคฮยอนพยุงลู่หานมาจนถึงประตูมือเล็กบิดประตูออกแต่ทันทีที่แบคฮยอนเปิดประตูออกก็เหมือนจะส่งลู่หานไปตายยังไงอย่างงั้น


"เซฮุน!!"

"แบคมึงจะทำอะไร"



ทั้งแบคฮยอนและลู่หานเอ่ยเรียกชื่อของเซฮุนออกมาอย่างตกใจทันทีที่เห็นใบหน้าเรียบเฉยของอีกฝ่าย เซฮุนมองหน้าแบคฮยอนและลู่หานสลับกันอย่างไม่เชื่อสายตา จงอินที่ยืนอยู่ด้านหลังเห็นสภาพร่างกายของลู่หานก็ถึงกับนิ่งขึ้นมาทันที แบคฮยอนส่งสายตาขอความช่วยเหลือไปทางจงอินซึ่งก็ทำให้จงอินรู้หน้าที่เป็นอย่างดี



"ส่งลู่หานมาให้กูแบคฮยอน"

"ไม่มึงทำอะไรพี่เค้า มึงไม่เห็นสภาพพี่เค้าหรือไงเซฮุน!!"

"กูบอกให้ส่งลู่หานมา!!"



เซฮุนตั้งท่าจะเข้ามากระชากลู่หานออกจากแบคฮยอน แต่โดนจงอินที่ยืนอยู่ทางด้านหลังซึ่งไวกว่าเข้ามาล็อคแขนทั้งสองข้างของเพื่อนตัวเองไว้ เซฮุนดิ้นพล่านอย่างบ้าคลั่งทันทีที่จงอินเข้ามาล็อคตัวเอง ลู่หานมองภาพตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่ยากจะบอกใจนึงอยากจะเข้าไปปลอบให้เซฮุนใจเย็นแต่อีกใจก็กลัวว่าเซฮุนจะโกรธโมโหหงุดหงิดและทำร้ายตัวเองอีกครั้ง แบคฮยอนไม่ต้องรอให้จงอินเอ่ยปากออกคำสั่งร่างเล็กพยุงลู่หานเดินออกไปจากห้องทันที


"แบค!! กูบอกให้มึงหยุดมึงจะพาลู่หานไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น!! แบคฮยอน!!"

"เซฮุนมึงใจเย็นๆดิวะ มึงฟังกู กูบอกให้มึงใจเย็นๆ!"

"ไม่!! มึงอย่าเสือกกูบอกให้ปล่อยกู กูจะไปตามลู่หานกลับมา!!"


เซฮุนพยายามสะบัดแขนของตัวเองที่โดนจงอินล็อคเอาไว้ ในความคิดของจงอินตอนนี้เซฮุนไม่ต่างอะไรกับหมาบ้าเลยด้วยซ้ำถ้ายิ่งหงุดหงิดตามไปด้วยยิ่งจะแย่ จงอินมองไปยังรถของแบคฮยอนที่ถูกเคลืื่อนตัวออกไปจากบ้านของเซฮุนหลังจากนั้นจงอินก็ปล่อยเซฮุนให้เป็นอิสระ ร่างสูงตั้งท่าจะวิ่งตามรถทันที 




ตุบ!!



จงอินกระชากคอเสื้อของเซฮุนก่อนจะออกแรงเหวี่ยงเพื่อนของตัวเองไปกองกับพื้นและตามด้วยมัดหนักๆของจงอินที่กระแทกเข้าที่ปากของเซฮุนเพื่อเรียกสติ เซฮุนยกมือขึ้นปาดเลือดที่ไหลออกมาจากมุมของตัวเองร่างสูงดูเหมือนจะนิ่งลง จงอินนั่งย่องๆลงตรงหน้าเพื่อนตัวเองก่อนจะเอื้อมมือไปแตะบ่าของเซฮุนเพื่อเรียกสติอีกครั้ง



"กูไม่รู้ว่าระหว่างมึงกับพี่ลู่หานมันคืออะไร แต่กูอยากให้มึงใจเย็นๆก่อนแบคฮยอนมันไม่พาพี่ลู่หานไปไหนหรอก"



จงอินตบที่บ่าของเพื่อนอีกครั้งก่อนจะลุกขึ้นยืน และเดินจากไปจากเซฮุนทิ้งให้เพื่อนตัวเองได้คิดอะไรเงียบๆคนเดียวสักนิดมันคงดี เซฮุนกำมัดแน่นก่อนจะทุบลงกับพื้นอย่างหัวใจเซฮุนพ่นลมหายใจออกมาอย่างหงุดหงิดหัวใจ ไม่รู้ว่าแบคฮยอนจะพาลู่หานไปที่ไหนตอนนี้ตัวเค้าเองอยากจะตามไปและพาลู่หานกลับมาซะมากกว่า 




ไม่มีใครช่วยมึงได้หรอก มึงหนีกูไม่พ้นแน่นอน....ลู่หาน

















































โบนัส +NC
ใครที่ยังไม่ได้อ่านเอ็นซีเดี๋ยวยังไงจะเอามาแปให้นะคะพอดี
เอาลิ้งมาลงแล้วโดนแบนรอบที่สามแล้ว;_; เดี๋ยวยังไงจะแจ้งลิ้งให้อีกทีนะคะ
คู่หูดูโอ้เพื่อนรักเพื่อนกััด(?) จงอินและแบคฮยอน