[FIC] HUNHAN BAD GUY เลวแล้วทำไม(?)

ลำดับตอนที่ #6 : PROMISE

PROMISE











เซฮุนไม่ได้พาลู่หานไปโรงพยาบาลหรืออะไร ร่างสูงสั่งแม่บ้านจัดการเรื่องอาหารให้เรียบร้อยและซื้อยามาให้ลู่หาน เซฮุนบิดผ้าสะอาดกับน้ำก่อนจะนำมาเช็ดตัวให้กับร่างบางที่นอนหมดสติก่อนจะจัดการทำแผลที่คิ้วของลู่หานอย่างเบามือเพราะกลัวว่าร่างบางจะตื่นขึ้นมา เซฮุนมองสำรวจร่างกายของลู่หานที่มีรอยช้ำมากมายให้เห็น 


"อ่ะ!...เซฮุน"


"ตื่นแล้วก็ดี กูนึกว่าจะตาย"



เซฮุนที่กำลังเช็ดตัวให้กับลู่หานทำสีหน้าเรียบเฉยก่อนจะลุกไปหยิบถาดข้าวต้มที่มียาที่ถูกเตรียมมาให้เรียบร้อย เซฮุนนั่งลงที่เตียงนอนก่อนจะเขยิบไปหาร่างบาง ลู่หานเผลอเขยิบหนีเพราะอาการกลัวมือเล็กกำผ้าในมือเอาไว้แน่นเซฮุนที่เห็นพฤติกรรมของร่างบางตรงหน้าก็ลุกออกจากเตียงทันทีก่อนจะวางถาดข้าวไว้กับหัวเตียง


"กินข้าวแล้วก็กินยา กูยังไม่อยากให้มึงตายตอนนี้หรอกนะ"


"ซะ เซฮุน..คือ"



ลู่หานเอ่ยเรียกเซฮุนออกมาอย่างแผ่วเบาเพราะกลัวว่าร่างสูงจะโมโหอีก ลู่หานเอ่ยเรียกเซฮุนออกมาทันทีที่เซฮุนกำลังจะเดินออกจากห้องไป เซฮุนหันกลับมามองจนลู่หานต้องก้มหน้าอย่างเคยชิน ร่างบางส่งเสียงตกุกตะกักพูดไม่เป็นภาษายิ่งสร้างอารมณ์หงุดหงิดใจให้กับร่างสูงไม่น้อย 


"มีอะไร!"

"คะ..คือเรื่องฉันกับเจบีมันไม่มีอะไรจริงๆนะ"



ร่างบางพูดตะกุกตะกักก่อนจะก้มหน้ามองมือตัวเอง เซฮุนยิ้มเยาะออกมาก่อนจะเดินตรงมาหาร่างบางบนเตียงมือหน่าเชยคางมนให้เงยขึ้นสบตากับตัวเองก่อนที่ร่างสูงจะเหยียดยิ้มออกมา เซฮุนเลื่อนใบหน้าเข้ามาหาลู่หานช้าๆก่อนจะเอ่ยบางอย่างออกมา



"กูไม่ได้ถาม..หึ"




เซฮุนผละใบหน้าออกจากลู่หาน ร่างสูงหันหลังเดินออกจากห้องไปก่อนจะตามด้วยเสียงปิดประตูจนทำให้ลู่หานสะดุ้งด้วยความตกใจ มือเล็กแตะเบาๆที่หางคิ้วของตัวเอง ลู่หานนิ่งเงียบไม่พูดอะไรมือเล็กหยิบถาดข้าวมาตักกินตามที่ร่างสูงของอีกคนบอกเอาไว้ร่างบางก้มหน้าก้มตากินจนหมดก่อนจะกินยาตาม 



-




-




-






-

"เซฮุนอ่า ทำไมทำหน้าเครียดอย่างนั้นล่ะ" ร่างบางโอบกอดคนรักจากด้านหลังอย่างยิ้มแย้มก่อนจะมองหน้าของอีกคน

"พ่อจะให้ผมไปเรียนที่อื่นน่ะสิ ไม่ไปเด็ดขาดอ่ะ"  เซฮุนเบ้หน้าออกมาก่อนจะหันไปกอดเอวของลู่หานทำท่าอ้อนเต็มที

 "ไม่เอาน่าแค่ไปเรียนเองนะไม่มีอะไรเลวร้ายสักหน่อย"

"ผมก็ไม่เจอพี่น่ะสิ พ่อก็ไม่ให้ผมติดต่อกับพี่อีกฆ่าผมถึงเหอะ" เซฮุนบ่นออกมาจนทำให้ลู่หานยิ้มออกมามือเล็กตีเบาๆที่ไหล่กว้าง 

"เราก็ไปเรียนต่อที่นั่นด้วยกันไง" ลู่หานยักไหล่อย่างสบายใจ จนทำให้เซฮุนที่กอดเอวร่างบางอยู่ต้องเงยหน้ามอง 

"พี่พูดจริงนะ! ห้ามโกหก" เซฮุนยิ้มออกมาอย่างห้ามไม่ได้ก่อนจะอุ้มร่างบางขึ้นอย่างดีใจ "อื้มจริงสิ"

"ผมรักพี่ที่สุดเลย!" 

"รักเซฮุนเหมือนกัน~" ร่างบางเอ่ยออกมาเซฮุนวางร่างของลู่หานลงก่อนจะทำหน้าจริงจัง "สัญญาสิว่าพี่จะรักผมคนเดียวน่ะ" 

เซฮุนชูนิ้วก้อยตรงหน้าร่างบางจนลู่หานยิ้มออกมานิ้วเล็กเกี่ยวก้อยสัญญากับร่างสูงก่อนจะพยักหน้าออกมา 

"พี่สัญญาว่าพี่จะรักโอเซฮุนคนนี้คนเดียว"




 

กูเองก็เริ่มจะแยกไม่ออกเหมือนกันว่าอันไหนเรื่องจริงอันไหนเป็นเรื่องโกหกที่มึงแต่งมาหลอกกู.....

 

ติ๊ดดด~ ครืดด ครืดดด




เซฮุนก้มมองโทรศัพท์ที่สั่นอยู่ตรงหน้าก่อนจะนั่งมองมันสั่นอยู่อย่างนั้น หากแต่โทรศัพท์ที่กำลังสั่นเตือนอยู่นั้นไม่ใช่ของร่างสูงแต่มันเป็นของลู่หาน เซฮุนหยิบขึ้นมาดูก่อนจะเห็นชื่อของคนที่โทรมา เซฮุนหัวเราะกับตัวเองทันทีที่เห็นชื่อที่แสดงบนหน้าจอโทรศัพท์ของร่างบาง ร่างสูงกดรับทันทีที่อย่างไม่ลังเลใจ 


(ฮัลโหล ฮัลโหลเสี่ยวลู่ได้ยินไหม เสี่ยวลู่)


"ห่างกันแปบเดียวมันจะตายหรือไง"


เซฮุนหัวเราะเยาะออกมาหลังจากที่ได้ยินเสียงของปลายสายดูมีน้ำเสียงร้อนรนจนทำให้หมั่นไส้ ดูเหมือนปลายสายจะดูเงียบลงไปทันทีจนทำให้เซฮุนนึกแปลกใจเหมือนกัน


(นายพาเสี่ยวลู่ไปไหน? บอกฉันมา)


"ทำไมกูต้องบอกมึงเรื่องผัวๆเมียๆ คนนอกอย่างมึงมีสิทธิอะไร?"


(นะ นายหมายความว่าไง)



เซฮุนเหยียดยิ้มออกมาทันทีที่ตัวเองเป็นเหมือนผู้ถือไพ่เหนือกว่าเจบีเป็นไหนๆ น้ำเสียงของเจบีดูจะไม่ค่อยเข้าใจในความหมายที่เซฮุนสื่อยิ่งทำให้เจบีดูร้อนรนใจมากกว่าเดิม 


"หน้าตาก็ดีไม่น่าโง่นะมึง คนจะเป็นผัวเป็นเมียกันเค้าทำอะไรกันบ้างวะ?"


(ไม่จริงนายโกหก)


"หึ! บังเอิญว่ามันเป็นเรื่องจริงวะวันก่อนลู่หานยังครางให้กูฟังอยู่เลย"


ติ๊ด!

 

เซฮุนกดตัดสายทิ้งทันที ใบหน้าที่เหยียดยิ้มเมื่อครู่นิ่งลงทันทีมือหน่าหยิบโทรศัพท์ของลู่หานใส่กรเป๋ากางเกง เซฮุนบิดประตูเข้ามายังห้องนอนของตัวเองสอดส่องไปยังเตียงที่ร่างบางนอนแต่ตอนนี้ไม่มีร่างบาง เซฮุนเดินตรงไปยังห้องน้ำก่อนจะบิดลูกบิดประตูก่อนจะถอนหายใจออกมาเพราะมันถูกล็อคจากด้านในหมายความว่าลู่หานไม่ได้หนีไปไหน



แกร๊ก



"เอ่อ...ฉันกลับบ้านได้หรือยัง"

"แน่ใจหรอว่ากลับบ้าน? ไม่ได้ไปนอนค้างบ้านไอ้ฝรั่งนั่น"


เซฮุนยืนขว้างประตูห้องน้ำเพื่อไม่ให้ร่างบางหนีได้ ลู่หานมองหน้าเซฮุนด้วยความไม่พอเล็กน้อยก่อนจะเบือนหน้าหนีทำให้เซฮุนไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่มือหน่าถูกส่งมาบีบที่คางเล็กอีกครั้งให้หันมามองตัวเอง 


"ถอยฉันจะกลับบ้าน"


"กูไม่ให้กลับ"


ลู่หานพยายามดันเซฮุนออกให้พ้นทาง เซฮุนเองก็ไม่ยอมแพ้เช่นกันร่างสูงยืนขว้างประตูเอาไว้มือหน่าคว้าที่ข้อมือของร่างบางอีกครั้งข้อมือเล็กนั้นพยายามบิดให้พ้นจากการจับกุมของอีกคน 


"จะอยู่ให้นายด่าน่ะหรอ ปล่อยฉันเซฮุน!"

"ทำไมกูพูดอะไรผิดหรือมึงยอมรับไม่ได้ที่ตัวเองร่าน?"

"หยุดพูดแบบนี้สักทีเซฮุน ปล่อย บอกให้ปล่อย!" 


ลู่หานโวยออกมาเสียงดังข้อมือเล็กสะบัดออกแรงจนพ้นจากการจับกุมของเซฮุนพร้อมๆกับที่ร่างบางผลักเซฮุนออกให้พ้นจากประตูห้องน้ำ ร่างบางเร่งฝีเท้าเดินตรงไปยังประตูห้องเซฮุนกระชากที่ข้อมือบางอีกครั้งก่อนจะดันร่างบางติดกับกำแพงห้องอย่างง่ายดาย 


"หึ กูพูดแค่นี้ทำเป็นรับไม่ได้ หน้ามึงหน่าอยู่แล้วนี่แค่นี้ไม่กระทบหรอก"


เพี๊ยะ!!



มือเล็กฟาดลงที่แก้มของเซฮุนอย่างแรงลู่หานยืนตัวสั่นพร้อมๆกับที่น้ำตาไหลออกมา ร่างบางจ้องมองเซฮุนไม่หลบตาอย่างครั้งก่อนๆแววตาของร่างบางเต็มไปด้วยความผิดหวังในตัวเซฮุนอย่างมาก เซฮุนลูบที่แก้มของตัวเองก่อนจะหันมามองลู่หานอย่างคาดโทษ 


"หุบปากสักทีเซฮุน.."


"มึงนั้นแหละที่ต้องหุบปาก เลิกร่านสักทีสงสารพ่อกับแม่มึงบ้างมีลูกแรดใจแตกขนาดนี้ไม่หัวใจวายตายแล้วหรือไง!"



เพี๊ยะ!!



มือเล็กฟาดลงที่ใบหน้าของเซฮุนอีกครั้ง ร่างบางตั้งท่าจะตบที่หน้าของเซฮุนอีกครั้งแต่โดนร่างสูงคว้าข้อมือนั้นไว้ได้ก่อนมือเล็กพยายามบิดข้อมือของตัวเองที่ถูกเซฮุนบีบเอาไว้ เซฮุนกระชากตัวของลู่หานออกมาจากกำแพงก่อนจะเหวี่ยงร่างบางลงกับเตียงนอนขนาดกว้าง ลู่หานหันควับมามองหน้าเซฮุนอย่างหวาดระแวง 


"กูจะทำให้มึงหายร่านเอง"


"โอ้ย จะทำอะไรปล่อยเดี๋ยวนี้นะเซฮุน!"



เซฮุนหยิบโซ่ที่อยู่ในตู้เสื้อผ้าของตัวเองออกมาก่อนจะกระชากขาเล็กลงมา เซฮุนใช้โซ่พันที่ขาเล็กก่อนจะใส่กุญแจเอาไว้และจัดการล็อคโซ่กับขาเตียงลู่หานดีดดิ้นอย่างแรงแต่ก็ไม่เป็นผลเมื่อเซฮุนจัดการล็อคกุญแจจนเสร็จก่อนที่ร่างสูงจะผลักร่างบางนอนราบกับเตียงและขึ้นคร่อมร่างบางนั้นเอาไว้


"ดูท่าไอ้ฝรั่งนั่นมันจะหวงมึงเหลือเกินนะ  อ่อยมันท่าไหนล่ะ?"

"ออกไปนะเซฮุน"


ลู่หานพยายามดีดดิ้นให้พ้นจากเซฮุน แต่ผลจากการดิ้นของร่างบางทำให้ขาเล็กเกิดรอยถลอกและแดงไปหมดเพราะเกิดจากการเสียดสีของโซ่และผิวของร่างบางแต่ดูเหมือนเวลานี่ลู่หานจะไม่ได้สนใจรอยแดงที่เกิดขึ้นกับร่างกายของตัวเอง มือเล็กทุบตีร่างสูงหลายต่อหลายครั้งจนทำให้เซฮุนเริ่มโมโห 


"ชอบใช้ความรุนแรงก็ไม่บอกกู"


"อ้ะ ไม่! ปล่อย อื้อ"



เซฮุนทาบทับริมฝีปากกับร่างบางมือหน่าลูบคล้ำร่างกายของลู่หานอย่างหื่นกระหายใบหน้าหล่อสัมผัสกับคอขาวสอาดของลู่หาน ที่มีรอยความเป็นเจ้าของที่เซฮุนฝากเอาไว้สามสี่รอยที่เห็นชัดเจน ร่างบางเบื้องใต้ทุบตีอกกว้างหลายต่อหลายครั้งจนสุดท้ายลู่หานก็เคลิ้บเคลิ้มกับสัมผัสของเซฮุนอีกครั้งหลังจากโดนร่างสูงปลุกเล้าอารมณ์ของตัวเอง 









 

ถ้าสัญญาแล้วมึงทำไม่ได้มึงอย่าสัญญา



 

--------------------------------------------------------------

เห็นมีคนถามเข้ามาเพลงที่ประกอบฟิคชื่อเพลง JANUS ของบอยเฟรนนะคะ

ส่วนใครที่ยังไม่ได้อ่านเอ็นซีก็ไม่ต้องซีเพราะเอ็นซีของเราโดนแบนอีกแล้วตามระเบียบ-..-"

แก้ไขเสร็จเรียบร้อยแล้วคงจะได้อ่านกันและคงต้องรอปลดแบนกันอีกสักพัก

55555555+ ของคุณที่ติดตามนะเบเบ้ตอนนี้อาจจะสั้นไปหน่อยรับรองตอนหน้าจะจัดหนักมากกว่านี้แน่นอน