[FIC] HUNHAN BAD GUY เลวแล้วทำไม(?)

ลำดับตอนที่ #5 : BE GRUDGE

BE GRUDGE







แสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามายังในห้องสีขาวขนาดกว้าง ในขณะที่ร่างของใครอีกคนกำลังหลับอย่างสบายหลังจากผ่านกิจกรรมที่โหดร้ายของเมื่อคืน ยังมีร่างของอีกคนที่ลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยอาการปวดหนึบไปทั่วร่างกายรอยเขียวช้ำมากมายปรากฏชัดเจน ลู่หานลืมตาตื่นขึ้นมาก่อนจะหันกลับไปมองเซฮุนที่ยังคงหลับอยู่ร่างบางใช้ผ้าห่มปกปิดร่างกายของตัวเองก่อนจะพยุงตัวเองมายังห้องน้ำ



"อ้ะ!"



ลู่หานรีบปิดปากของตัวเองทันทีเพียงแค่ก้าวขาเดินก็แทบจะทรุดตัวลงไปอยู่กับพื้น รู้สึกปวดหนึบที่ช่องทางร่างบางเดินกระเผลกๆ มือเล็กนั่นจับที่ขอบเตียงเพื่อเป็นเครื่องยึดไม่ให้ตัวเองล้มลงไปขาเรียวนั่นสั่นเทาเล็กน้อย เซฮุนที่ได้ยินเสียงตะกุกตะกักก็ลืมตาตื่นขึ้นมาก่อนจะมองหาร่างบางข้างกาย เซฮุนเห็นลู่หานเดินขากระเผลกอยู่แถวปลายเตียงมือเล็กนั้นกำผ้าห่มที่คลุมตัวเอาไว้แน่นส่วนมืออีกข้างก็จับที่ขอบเตียงเอาไว้ 



"ซะ! เซฮุน"

"อะไร?"


ลู่หานร้องเสียงหลงออกมาทันทีที่ร่างกายของตัวเองลอยขึ้นจากพื้นก่อนจะหันมามองเซฮุนที่เป็นคนอุ้มร่างของตัวเองมือเล็กเผลอเกาะไหล่ของเซฮุนเอาไว้แน่น เซฮุนอุ้มลู่หานเข้ามายังห้องน้ำก่อนจะวางร่างบางลงลู่หานถอยตัวหนีเซฮุนทันที่จนร่างสูงขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ ร่างบางยังกลัวเซฮุนอยู่ดวงตาคู่สวยก้มหลบสายตาของอีกคนทันทีที่ถูกจ้อง



"กลัวกูขนาดนั้นเลยหรือไง?"



ลู่หานไม่ตอบอะไรออกไปมือเล็กกำผ้าห่มที่คลุมร่างกายของตัวเองเอาไว้แน่น เซฮุนที่นึกสนุกอย่างจะแกล้งร่างบางตรงหน้าขึ้นมา ร่างสูงเดินไล่ต้อนร่างบางจนติดกับผนังห้องน้ำจนทำให้ถอยหนีไม่ได้อีกแล้ว ลู่หานยิ่งก้มหน้าต่ำลงทันทีเซฮุนใช้แขนทั้งสองข้างเป็นที่กักขังลู่หานเอาไว้ก่อนที่ใบหน้าหล่อจะก้มลงมาคลอเคลียที่ซอกคอของร่างบางก่อนจะมาหยุดที่ใบหูของร่างบาง


"กู...ไม่ทำอะไรเมียกูหรอกน่าไม่ต้องกลัว"



เซฮุนกระซิบที่ข้างหูของลู่หานก่อนที่ร่างสูงจะยกยิ้มอย่างเยาะเย้ยร่างบาง ลู่หานเบือนหน้าหนีร่างสูงตรงหน้ามือเล็กที่กำผ้าห่มสั่นเทาออกมาดวงตาคู่สวยมีน้ำตาเอ่อล้นออกมาอย่างห้ามไม่ได้ เซฮุนผละออกจากลู่หานก่อนจะเดินออกจากห้องน้ำไม่วายปิดประตูเสียงดังใส่ร่างบาง ทันทีที่ร่างสูงตรงหน้าเดินหายไปลู่หานก็ทรุดตัวลงกับพื้นห้องน้ำทันทีร่างบางปล่อยโฮออกมา 



เซฮุนที่ปิดประตูเสียงดังเมื่อครู่ทำทีท่าไม่สนใจ แต่ร่างสูงกำลังยืนพิงประตูห้องน้ำได้ยินเสียงร้องไห้ของร่างบางด้านในอย่างชัดเจนเซฮุนแสยะยิ้มออกมา แต่เพียงชั่วแวบนึงร่างสูงกับรู้สึกจี๊ดแปลกๆที่ได้ยินเสียงร้องไห้ของลู่หาน เซฮุนละทิ้งความคิดเมื่อครู่ก่อนจะเดินมานั่งยังที่นอนขนาดกว้างที่เมื่อคืนเค้าทำกิจกรรมอย่างว่ากับร่างบางไป ดวงตาคมสังเกตุเห็นรอยสีแดงที่เปื้อนอยู่บนที่นอนร่างสูงขมวดคิ้วขึ้นมาทันที 


"เลือด? ครั้งแรกคงไม่ใช่แน่นอน..."


เซฮุนดึงผ้าปูที่นอนที่มีคาบเลือดและคาบน้ำรักมากมายที่ติดอยู่ออกก่อนจะโยนมันทิ้งข้างเตียง  ลู่หานจัดการอาบน้ำช้ำระล้างกายจนเสร็จร่างบางใส่เสื้อเชิ้ตของเซฮุนแทนของตัวเองก่อนจะสวมเสื้อนักเรียนทับ เสื้อเชิ้ตของเซฮุนดูยาวมากสำหรับลู่หานจึงทำให้มันดูแปลกๆไปบ้างแต่มันก็ช่วยปกปิดรอยช้ำที่แขนได้เป็นอย่างดี


"เดี๋ยวกูไปส่ง"

"มะ ไม่เป็นไร"


ลู่หานสะดุ้งขึ้นมาทันทีที่เซฮุนเดินมาจับที่ต้นแขนของตัวเองทำให้ร่างบางเผลอสะบัดมันออก ทำให้เซฮุนพ่นลมหายใจออกมาทำให้ลู่หานก้มหน้าหลบสายตาคนตรงหน้า เซฮุนยกยิ้มขึ้นมาก่อนจะสวมกอดร่างกายของลู่หานจากด้านหลังคางของร่างสูงเกยลงที่ไหล่ของร่างบางทำให้ลมหายใจของเซฮุนกระทบกับต้นคอของลู่หานจนร่างบางขนลุกขึ้นมา 



"ไหนๆเราก็เป็นผัวเป็นเมียกันแล้ว ผัวที่ดีก็ควรจะไปส่งเมียสิ"

"อ่ะ เซฮุนอย่า"



ลู่หานยกมือขึ้นดันอกของเซฮุนทันทีที่ร่างสูงก้มลงมาขบเม้มที่ต้นคอของตัวเอง ร่างบางพยายามดิ้นหนีจนร่างสูงต้องพลิกให้ร่างบางหันหน้ามาเผชิญ เซฮุนรวบเอวของลู่หานเอาไว้แน่นก่อนจะเชยคางร่างตรงหน้าทาบทับริมฝีปากลงกับริมฝีปากสีชมพูอ่อนของร่างบางลิ้นร้อนถูกส่งเข้าไปเกี่ยวพันกับลิ้นเล็กของร่างบางได้อย่างง่ายดายก่อนจะตักตวงความหวานอย่างไม่ลดละ 



"อือ..อ..อื้อ"



เมื่อเห็นว่าร่างบางจะหมดอากาศหายใจร่างสูงจึงผละออก ก่อนจะใช้นิ้วโป้งเช็ดที่มุมปากของร่างบางที่มีน้ำใสๆเปื้อนอยู่ร่างสูงเผลอเลียริมฝีปากของตัวเอง ลู่หานใบหน้าขึ้นสีขึ้นมาก่อนจะผละตัวออกจากเซฮุนทันที ร่างสูงจัดการกับเสื้อผ้าของตัวเองก่อนจะเดินนำร่างบางมายังรถคันหรูของตัวเองเซฮุนเปิดประตูรถก่อนจะเข้าไปนั่งตามด้วยลู่หานที่นั่งอีกฝั่งกับคนขับ










รถคันหรูขับเข้ามายังมหาลัยด้วยความเร็ว ก่อนจะขับไปจอดยังลานจอดรถของมหาลัย เซฮุนหันมามองที่ต้นคอของลู่หานที่มีรอยความเป็นเจ้าของที่ตัวเองฝากเอาไว้ก่อนจะยกยิ้มอย่างพอใจ ร่างบางเดินกระเผลกมาตามทางพยายามเดินให้เป็นปกติที่สุด เซฮุนเดินมากอดเอวของลู่หานก่อนจะกระซิบลงที่ข้างหู 


"เดินดีๆเดี๋ยวคนเค้าก็รู้ว่ามึงโดนเอามา หึ"


เซฮุนยกยิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนจะเดินจากไป ลู่หานมองตามแผ่นหลังของร่างสูงมือเล็กยกขึ้นปากน้ำตาที่หางตาของตัวเองก่อนจะกัดฟันและพยายามพยุงตัวเองเดินเข้าห้องเรียนให้ไวที่สุด






-


-







"ไอ่ห่า!! ผิดนัดพวกกู"



เซฮุนเบี่ยงตัวหลบแทบจะทันทีที่ก้าวเท้าเข้ามายังในห้องเรียน เพื่อนทั้งสองก็พร้อมใจกันปาสมุดหนังสือมาทางเค้าโดยไม่ต้องนัดหมาย เซฮุนที่หลบได้ทันก่อนจะยักคิ้วไปให้เพื่อนทั้งสอง ก่อนจะเดินมานั่งยังที่ของตัวเองโดยที่ทั้งจงอินและแบคฮยอนก็หันหลังหนีพร้อมทั้งทำท่าทางงอนเป็นเด็กๆใส่ 



"พวกมึงคิดว่าตัวเองสามขวบกันหรือไงเด็กมันทำอ่ะน่ารัก"

"พวกกูทำก็น่ารักกว่า!"


จงอินและแบคฮยอนหันมาตะโกนใส่หน้าเซฮุนเพราะรู้ว่าเพื่อนตัวเองกำลังจะพูดอะไรออกมา เซฮุนยิ้มออกมาที่เพื่อนทั้งสองมาเค้าด้วยวายตาค้อนปนน้อยอกน้อยใจที่เค้าผิดนัดไม่ยอมไปเที่ยวด้วยเมื่อคืน เซฮุนล็อคคอเพื่อนทั้งสองเข้าหาตัวเองก่อนจะยิ้มออกมา 


"งอนกูหรอคร้าบคุณเพื่อนทั้งสอง~"

"เออกูงอนมึง! เชี่ยแม่งโทรไปก็ไม่รับ"



จงอินโวยขึ้นมาก่อนจะหยิบโทรศัพท์ของตัวเองออกมาโชว์ให้ดูว่าโทรหาเจ้าตัวจริงๆมากกว่ายี่สิบสาย ซึ่งแบคฮยอนก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วย จงอินเอนตัวลงกับเก้าอี้ "เดี๋ยวกูเลี้ยงคืนล่ะกัน" แบคฮยอนและจงอินรอบยิ้มทันทีก่อนจะยักคิ้วใส่กันแบคฮยอนเท้าคางมองหน้าเซฮุนพร้อมกับชี้ไปยังลานจอดรถที่มีรถของตัวเองจอดอยู่


"ที่พวกกูอยากได้มากกว่าเลี้ยงเหล้าคือ..มึงกับพี่ลู่หานทำไมมาพร้อมกัน?เอาความจริง"


แบคฮยอนเน้นเสียงตรงเอาความจริง พร้อมกับจงอินที่เขยิบเก้าอี้เข้ามาใกล้อย่างอยากรู้พร้อมกับทำสายตาจับผิดส่งมายังเซฮุนอีกครั้ง เซฮุนหัวเราะเล็กน้อยเพราะเพื่อนตัวเองดันรู้ทันเค้าเสมอว่าเค้าไปทำอะไรมาแต่สองคนนี้ไม่รู้เรื่องที่เซฮุนเคยคบกับลู่หานจนกระทั่งวันนั้น...



"มึงฟีทเจอริ่งกับพี่เค้าแล้วหรอวะ?-.,-"



จงอินดีดนิ้วออกมาเสียงดังพร้อมกับทำท่าทางเคลิ้บเคลิ้มใส่เซฮุน จนเซฮุนต้องส่ายหน้าออกมาต่างกับแบคฮยอนที่จ้องมองเค้าอย่างเอาจริงเอาจังอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน จนจงอินที่กำลังล้อเลียนเซฮุนอยู่ถึงกับนิ่งก่อนจะยกมือขึ้นปิดปากของตัวเองทำตาปริบๆมองหน้าแบคฮยอนแทน 


"ว่าไงมึงทำอะไรพี่เค้า"

"กูก็แค่บังเอิญไปเจอเห็นเดินอยู่ข้างทางเลยให้ติดรถมาด้วย"

"หร๊า~ ทำตัวเป็นคนดีถุย คิดว่ากูจะเชื่อหรือไง โทษคร้าบๆเชิญคุณบยอนแบคฮยอนต่อเลยค่าบบ"



จงอินเล่นเสียงขึ้นมาอีกครั้งก่อนจะโดนสายตาคาดโทษของแบคฮยอนจิกเข้าให้ "มึงจะทำอะไรพี่เค้ากูไม่ว่า แต่กูขอเตือนมึงนะเซฮุนอย่าล้อเล่นกับความรู้สึกคนอื่นมึงทำอะไรไว้ก็ควรรับผิดชอบพี่ลู่หานเค้าเป็นคนดีเค้าไม่เหมือนกับคนอื่นๆที่มึงไปมั่วด้วย" แบคฮยอนพูดออกมาทำให้เซฮุนนิ่งเงียบไปชั่วขณะก่อนจะยกยิ้มออกมา 


คนดีงั้นหรอ ไม่เหมือนคนอื่นๆมึงไม่เจออย่างกูมึงก็พูดได้สิแบคอยอน



"เออน่า"

"เออน่าตลอดอ่ะมึงกูอุสาเตือนวุ้ยเซ็งเสียเวลากรีดเบ้าตากู"



แบคฮยอนเบ้ปากออกมาสีหน้าที่ตรึงเคลียดเมื่อครู่เปลี่ยนไปร่างเล็กสะบัดหน้าหนีก่อนจะหยิบอายเลนเนอร์ที่พกติดตัวออกมา จงอินและเซฮุนพร้อมใจกันถีบเก้าอี้ของแบคฮยอนก่อนที่เจ้าตัวจะเบี่ยงตัวหลบได้ทัน 

"ไม่ได้แดกกูหรอก แบร่~"

"สาธุ ให้อายเลนเนอร์เข้าเบ้าตามึงสักวัน"

"ปากดีไอ่ดำแดกกลูต้าไปมึง เดินข้างๆกูนึกว่าถ่านห่าตกใจเห็นแต่ตากับฟัน"


แบคฮยอนและจงอินเริ่มประชันกันอีกครั้ง เสียงดังโวยวายไปหมดเซฮุนพยายามห้ามทั้งคู่แต่เหมือนทั้งคู่จะจิกกัดกันจนเป็นนิสัย เห็นจงอินและแบคอยอนจิกกัดกันทุกวันใช่ว่าจะไม่รักกันทั้งสามคนโตมาด้วยกันแทบจะเหมือนพี่น้องพ่อแม่ท้องเดียวกันแต่ต่างกันแค่บุคคลิกภายนอกเท่านั้น



-



-



-





-




"ลู่หานเจ็บขาหรอ" 

"นิดหน่อยน่ะ"


ลู่หานหันไปยิ้มให้กับซิ่วหมินและเฉินที่เดินออกมาพร้อมกัน มือเล็กหอบสมุดมากมายเอาไว้ในมือก่อนจะก้าวขาเดินช้าๆ แต่ร่างบางก็ต้องหยุดชะงักเมื่อมีใครบางคนมายืนดักอยู่ตรงหน้า ลู่หานมองหน้าคนตรงหน้าก่อนจะพบกับรอยยิ้มแสนเป็นมิตรที่ถูกส่งมาให้ร่างสูงเดินตรงมายังลู่หานก่อนจะดึงสมุดที่อยู่ในมือของลู่หานไปถือ



"เจบีไม่ต้องหรอกฉันถือเองได้นะ"

"ไม่เอาน่าลู่ ก็เห็นอยู่ว่าแค่เดินยังไม่ไหวให้ฉันช่วยถือเถอะน่า"



เจบีโค้งทักทายซิ่วหมินและเฉินก่อนจะยิ้มออกมา เจบียืนแขนให้ลู่หานก่อนจะพยักหน้าใส่ร่างบาง ลู่หานมองอย่างไม่เข้าใจร่างบางเลิกคิ้วอย่างสงสัย จนเจบีเบ้ปากอย่างขัดใจก่อนจะจับที่มือของลู่หานมาจับที่แขนของตัวเองเพื่อเป็นทีี่พยุง 


"เดี๋ยวฉันพยุงนายเอง"

"แหมๆเจบีทำคะแนนจริงๆเลยนะ งั้นก็ดีฝากส่งลู่หานด้วยนะบายๆ"

"อะอ้าวซิ่วหมินเดี๋ยวสิ"



ซิ่วหมินลากเฉินหนีทันทีก่อนจะปล่อยให้ลู่หานอยู่กับเจบีแค่สองคน แต่หารู้ไม่ว่ามีสายตาของใครอีกคนกำลังยืนจ้องมองด้วยอารมณ์หงุดหงิดมากมายเท่าไหร่ที่เห็นรอยยิ้มของร่างบางยิ้มอย่างมีความสุขให้กับอีกคน ลู่หานค่อยๆก้าวขาเดินโดยมีเจบีค่อยพยุงอยู่ด้วยเช่นกันลู่หานหันมายิ้มให้กับเจบีที่ค่อยช่วยอยู่ใกล้ๆ


"ไปทำอะไรมาถึงได้เป็นอย่างนี้?"

"เอ่อ คือฉันเดินไม่ระวังน่ะเลยล้ม"



เจบีพยักหน้าออกมาก่อนจะพยุงลู่หานมานั่งยังม้าหินอ่อนหน้าตึกมหาลัย โดยมีเจ้าตัวนั่งตรงข้ามกับลู่หาน "นายกลับบ้านยังไงล่ะเสี่ยวลู่" เจบีเอ่ยถามออกมาใบหน้าดูคาดหวังเล็กน้อยเจบีอยากจะขับรถไปส่งลู่หานจึงได้แกล้งเอ่ยถามออกไป "อ่าฉันคะ..อ่ะ!"
 


"กูไปส่ง"


ร่างบางร้องออกมาทันทีที่โดนกระชากที่แขน แต่พอหันไปก็พบกับเซฮุนที่ทำสีหน้าเรียบเฉยส่งมาให้ร่างสูงบีบที่ข้อมือเล็กนั่นอย่างแรงเพียงเท่านั้นลู่หานก็รับรู้อารมณ์ของเซฮุนได้เป็อย่างดีว่าร่างสูงตรงหน้ากำลังหงุดหงิดมากแค่ไหน เซฮุนออกแรงกระชากให้ลู่หานลุกขึ้นเจบีมองหน้าเซฮุนอย่างไม่พอใจก่อนจะมองหน้าลู่หาน ร่างบางส่ายหน้าออกมาแทนคำว่าไม่เป็นไร "กลับ!"


"เดี๋ยวสิเสี่ยวลู่!"


"กูขอเตือนมึงถ้ายังเสือกมายุ่งกับเมียกู มึงตายคาตีนกูแน่!!"



เจบีที่กำลังวิ่งตามลู่หาน ทำให้เซฮุนรู้สึกโมโหขึ้นมาร่างสูงกระชากคอเสื้อของเจบีจนเสื้อยับก่อนจะพูดขู่ออกมาเจบีดูตกใจเล็กน้อย ลู่หานกระตุกแขนของเซฮุนเป็นการห้ามปรามร่างสูงปล่อยมือจากคอเสื้อของเจบีก่อนจะชี้หน้าคาดโทษ เซฮุนบีบข้อมือของลู่หานเอาไว้แน่นก่อนจะกระชากร่างบางให้เดินตามโดยไม่ได้สนใจว่าร่างกายของลู่หานปวดร้าวขนาดไหน


"ซะ เซฮุนฉันเจ็บ ปล่อยก่อน"

"ทำไมจะไปอ่อยไอ้หน้าฝรั่งนั้นหรือไง!ห๊ะ!"



เซฮุนเหวี่ยงร่างของลู่หานกระแทกกับรถคันหรูของตัวเองทันทีด้วยอารมณ์โมโห ร่างบางที่ถูกเหวี่ยงเข้ากับรถเหมือนกับตุ๊กตายังไงอย่างงั้นร่างบางทรุดลงกับพื้นที่คิ้วของลู่หานมีเลือดไหลออกมามือเล็กนั่นแตะลงที่หางคิ้วของตัวเองก่อนจะเช็ดเลือดออกเพื่อไม่ให้ร่างสูงเห็น เซฮุนดึงลู่หานที่นั่งก้มหน้าอยู่ขึ้นมาก่อนจะผลักร่างบางเข้าไปในรถ 



เซฮุนปิดประตูรถกระแทกใส่ร่างบางอย่างแรง ก่อนที่ตัวเองจะเดินวนเข้ามานั่งยังที่นั่งคนขับโดยไม่ได้สังเกตุที่ใบหน้าของลู่หาน ร่างบางดูเบลอๆมองภาพของเซฮุนไม่ชัดใจก่อนที่ดวงตานั้นจะค่อยๆปิดลงช้าๆ เซฮุนหันมามองร่างบางที่ฟุบลงกับเบาะที่นั่งมือหน่าบีบที่คางของลู่หานก่อนจะเห็นเลือดที่ไหลออกมาจากหางคิ้วของร่างบาง 


"ชิส์! ลู่หานตื่นกูบอกให้ตื่นไง"


เซฮุนตบที่หน้าของลู่หานเพื่อเรียกสติมือหน่าเขย่าที่ไหล่เล็กนั้นหลายที เซฮุนผลักร่างบางลงกับเบาะก่อนจะเหยียบคันเร่งรถคันหรูของตัวเองอย่างเร็วอย่างไม่กลัวว่ามันจะเฉียวช้นกับคันอื่น 





















มาต่อแล้วจ้าหายไปนาน-..-" ซอรี่ๆตอนนี้น้องฮุนก็ยังโหดอีกแล้ว
เพิ่มตัวละครก็คือเจบีไม่ใช่จัสตินะเจบีเจอาร์น่ะ มีกิ๊ฟฮุนฮานมาฝาก
ขอกำลังใจจากคอมเม้นหน่อย~