[FIC] HUNHAN BAD GUY เลวแล้วทำไม(?)

ลำดับตอนที่ #2 : Welcome

WELCOME






"เชี่ยฮุน!!"�


"เสียงดังหาแป๊ะมึงหรือไง?"



ผู้ชายร่างสูงผมสีบลอนด์ทองสว่างช่วงท้ายทอยของผมเป็นสีดำสนิท หันมามองเพื่อนอย่างหงุดหงิดก่อนจะดึงสายหูฟังออกจากหูของตัวเอง ก่อนจะหันมาสนใจเพื่อนของตนสองคนอีกคนตัวสูงผิวเข้มดูแข็งแรงส่วนอีกคนดูบอบบางอย่างกับผู้หญิงผิวขาวอมชมพู ทั้งสองคนอ้อมมานั่งลงตรงข้ามกับเพื่อนก่อนจะพยักหน้าให้กันอย่างเป็นการส่งสัญญาณ



"มีนักเรียนเข้ามาใหม่อยู่ปีสามวะมึง"

"แล้วเกี่ยวอะไรกับกู?"

"อย่างน่ารักอ่ะมึง"

เพื่อนทั้งสองของเซฮุนมองหน้ากันก่อนจะทำหน้าเพ้อออกมา เซฮุนนั่งมองเพื่อนทั้งสองคนสลับกันไปมาอย่างไม่เข้าใจ เพื่อนทั้งสองทำเหมือนกับพวกวัยรุ่นที่พึ่งตกหลุมรักครั้งแรกยังไงอย่างง้นไม่มีผิด

"คนย้ายมาใหม่ชื่อลู่หาน เห็นเค้าบอกอย่างกับนางฟ้า~"


เสี่ยว ลู่หาน?


"ใครวะ กูไม่เห็นจะรู้จักเค้าเป็นญาติกับอาโออิหรือไงพวกมึงถึงตื่นเต้นกันจัง"

"สัส...ถ้าเป็นงั้นจริงกูจะไม่บอกมึงเลยเก็บไว้แดกเองฮ่าๆๆ"


เพื่อนทั้งสองคนหัวเราะชอบใจเมื่อเห็นเซฮุนทำหน้าจะโวยขึ้นมาเล็กน้อย เซฮุนกลับมาอยู่ที่เกาหลีได้เป็นปีกว่ากลับมาถึงเกาหลีร่างสูงก็ดำเนินการสมัครเรียนต่อทันทีอย่างไม่รีรอ ใช่ว่าเพื่อนทั้งสองของเค้าจะไม่รู้ว่าเซฮุนไปพบเจออะไรมาแต่เมื่อเพื่อนไม่สบายใจก็ไม่มีความจำเป็นอะไรที่พวกเค้าจะขุดขึ้นมาพูดตอกย้ำเพื่อน�


ทั้งคู่รู้เรื่องที่เซฮุนโดนแฟนหลอกตอนไปอยู่อเมริกาแต่ทั้งสองคนก็ไม่เคยเห็นหน้าตาของแฟนเซฮุนสักครั้ง ได้ยินแค่ชื่อผ่านๆเลยไม่ได้สนใจอะไรกับเด็กที่ย้ายมาใหม่วันนี้ เซฮุนหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองขึ้นมาก่อนจะกดเปิดรูปภาพของใครบ้างคนขึ้นมารูปของคนที่เค้าไม่เคยลืม



'ทำไมกูจะจำมึงไม่ได้ จำได้ดีทีเดียวเลยล่ะและก็ไม่มีวันลืม สุดท้ายมึงกับกูก็โคจรมาเจอกันอีกครั้งจนได้สินะ
ไหนๆมึงก็กลับมาให้กูจัดการถึงที่กูก็น่าจะมีของขวัญแสดงความตอนรับสักหน่อย...หึ!'




"เชี่ยฮุนเดี๋ยวพวกกูไปรอนะอย่าเสือกสายล่ะมึง"


เพื่อนทั้งสองของเซฮุนสั่งก่อนจะเดินขึ้นตึกเรียนไป เซฮุนหยิบข้าวของใส่กระเป๋าจนเรียบร้อยร่างสูงที่กำลังจะเดินเข้าไปยังตึกเรียนของตัวเอง ก็ต้องอารมณ์เสียขึ้นมาทันทีที่จู่ๆก็โดนใครชนเข้าให้ เซฮุนปัดตามเสื้อของตัวเองก่อนจะมองไปยังคนที่เดินมาชนเค้าลงไปนั่งกองอยู่กับพื้นสมุดกระจัดกระจายไปหมด

"ตาบอดหรือไง ตอนเดินไม่มองทางหรือไงวะ?"

"ขะขอโทษครับ...ซ..เซฮุน..."


คนที่นั่งกองอยู่กับพื้นเงยหน้าขึ้นมาขอโทษแต่ก็ต้องชะงักทันทีที่เห็นหน้าของเซฮุน ร่างที่นั่งกองอยู่กับพื้นยิ้มกว้างออกมาทันทีเซฮุนขมวดคิ้วจนมันแทบจะติดกัน ร่างเล็กที่นั่งกองอยู่กับพื้นลุกขึ้นยืนทันทีก่อนจะพุงเข้ามาจับที่แขนของเซฮุน�

"เซฮุน เซฮุนจริงๆใช่ไหม"

"มึงเป็นใคร?"


ทันทีที่ประโยคคำถามนี้หลุดออกมาจากปากของเซฮุน คนตรงหน้าก็หุบยิ้มลงทันทีอย่างไม่เข้าใจคำถามของเซฮุน เซฮุนสะบัดแขนของตัวเองออกจากการจับกุมของคนแปลกหน้าที่กำลังทำท่าทางเหมือนรู้จักเค้า�


"เซฮุนอา ลู่หานไงเซฮุนเป็นอะไรไป"�

"มึงบ้าหรือไง กูไม่รู้จักมึงปล่อยกู!"


เซฮุนขึ้นเสียงใส่คนตรงหน้าที่จับแขนของเค้าเอาไว้แน่น ร่างบางที่เอ่ยแทนตัวว่าลู่หานดูหน้าเสียไปทันทีที่โดนตะคอกใส่ทำให้นักศึกษาที่เดินผ่านไปผ่านมาก็ต่างให้ความสนใจทั้งคู่ เซฮุนใช่ว่าจะแคร์ที่มีคนมองแต่เค้ากับรำคาญร่างบางตรงหน้าที่จับแขนของเค้าไม่ปล่อย เซฮุนผลักร่างบางนั่นลงไปกับพื้นอีกครั้งอย่างแรงจนแขนของร่างบางถลอกเล็กน้อย

"เซฮุนอา..."

"ชื่อนี้กูให้แค่คนที่กูรักเท่านั้นเรียก...มึงไม่มีสิทธิ!"

เซฮุนพูดออกมาเสียงดุ ร่างบางของคนที่นั่งอยู่กับพื้นน้ำตาเอ่อล้นออกมาอย่างห้ามไม่ได้ ลู่หานยกมือขึ้นปาดน้ำตาของตัวเองทำท่าจะลุกขึ้นไปคุยกับเซฮุนอีกครั้งแต่ร่างสูงกับมองอย่างคาดโทษ เซฮุนเหยียบสมุดของลู่หานจนบางเล่มฉีกขาดร่างสูงยิ้มเยาะให้กับร่างบางที่มองการกระทำของตัวเองก่อนจะเดินจากไป�



"ฮรึก..เซฮุนอา"


หึ....ยินดีต้อนรับนะ เสี่ยว ลู่หาน�










-





-







"แบคมึงกินข้าวหรือแดกขี้ เสียงดังชิบหาย"

"กินอย่างนี้มันได้ฟิวส์กว่า มึงจะทำไมๆ"


จงอิและแบคฮยอนนั่งทะเลาะกันเพราะแบคฮยอนเล่นกินบะหมี่เสียงดังจ๊วบจ๊าบอยู่ข้างๆทำให้จงอินหมั่นไส้ขึ้นมา เซฮุนมองเพื่อนสองคนทะเลาะกันอย่างไม่เดือดร้อนก่อนจะนั่งก้มหน้าก้มตากินข้าวของตัวเอง�

"เชี่ยฮุนๆ คนนี้ไงมึงที่กูบอกว่าเค้าย้ายมาใหม่อ่ะ"


จงอินหันมาสะกิดเซฮุนก่อนจะชี้ไปยังร่างบางที่ถือถาดอาหารไว้ในมือ ร่างเล็กเหมือนจะมองหาที่นั่งแต่ดูเหมือนมันจะเต็มร่างเล็กนั้นเดินวนไปวนมาหลายรอบทำได้แค่เพียงยืนรอที่ว่างจากโต๊ะอื่นๆ�

"กูว่าชวนเค้ามานั่งด้วยดีไหมวะ"

"อยากเป็นคนดีหรืออยากเสร่อจีบเค้าห๊ะมึง~"

แบคฮยอนเอ่ยแซวจงอินขึ้นมา จงอินหันมาขอความคิดเห็นจากเซฮุนแต่เพื่อนหน้านิ่งก็ทำเพียงแค่ยักไหล่ออกมา จงอินยักไหล่กลับให้เพื่อนทั้งสองก่อนจะเดินไปหาร่างบางที่ยังคงยืนมองหาโต๊ะนั่งอยู่ จงอินเข้าไปคุยกับร่างบางนั้นอย่างเป็นมิตรก่อนจะเดินนำร่างบางมายังที่โต๊ะของตัวเอง ร่างบางที่สังเกตุเห็นเซฮุนก็ก้มหน้าลงทันที


"พี่ชื่ออะไรหรอ ผมแบคฮยอนนะส่วนไอ้คนที่เสนอหน้าไปชวนพี่อ่ะชื่อจงอิน"

"ทำดีกูก็โดนตลอดอ่ะ ส่วนไอ้คนตัดขาดโลกภายนอกนี่ชื่อเซฮุน"

"พี่ชื่อลู่หาน ขอบคุณมากเลยนะที่ชวนมานั่งด้วย"


ลู่หานยิ้มให้จงอินและแบคฮยอนที่ยิ้มให้กับเค้าเช่นกัน ยกเว้นอยู่คนเดียวที่ไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมามองลู่หานเลยเลือกที่จะไม่เซ่าซี้ร่างสูงให้มากความ จึงก้มหน้าก้มตากินข้าวพูดคุยกับแบคฮยอนและจงอินอย่างถูกคอ เซฮุนกินเสร็จเป็นคนแรกร่างสูงยกถาดข้าวของตัวเองมาเก็บทำให้ลู่หานลุกตามมาด้วย�

"สองคนนี้มันอะไรกันวะ นึกจะลุกแม่งก็ลุกไปซะดื้อๆ"

"เค้ากลัวสีผิวมึงติดอ่ะจงอิน ฮ่าๆๆๆ"

แบคฮยอนพูดล้อเลียนจงอินอย่างสนุก ทำให้เพื่อนสนิทสองคนเริ่มแกล้งกันอย่างเด็กๆไม่อายสายตาใคร ทางด้านเซฮุนที่กำลังเดินเอาถาดมาเก็บก็ต้องหยุดเดินและหันไปมองข้างหลังที่มีร่างบางเดินตามมา เซฮุนยกยิ้มขึ้นมาก่อนจะเดินตรงไปยังร่างบาง


"ชอบกูหรือไง?"

"ว..ว่าไงนะ"

"หูหนวกหรือไงกูถามว่าชอบกูหรือไง"


เซฮุนเปลี่ยนเป็นเสียงแข็งอีกครั้งเมื่อลู่หานทวนคำถามอีกรอบ ร่างบางส่ายหัวออกมาทันทีก้มหน้ามองพื้นอย่างไม่กล้าสู้สายตาของเซฮุน ร่างสูงหัวเราะในลำคอก่อนจะโน้มหน้าลงมาจนปลายจมูกของทั้งคู่แทบจะชนกันทำให้ลู่หานถอยหนีอย่างตกใจเล็กน้อย


"หึ! คิดว่ากูจะเอามึงหรือไงไม่ต้องเสือกมาอ่อย!"

เซฮุนหยิบถ้วยบะหมี่ของตัวเองขึ้นมาก่อนจะราดเศษของกินในถ้วยใส่ร่างบางตั้งแต่หัวลงมา ทำให้ร่างบางเปื้อนไปหมดลู่หานน้ำตาเอ่อล้นออกมาอีกครั้งที่สองของวันนี้ เซฮุนยกยิ้มมุมปากอย่างเลือดเย็นใส่ร่างบาง�


"กูกินเหลือพอดี เท่ทิ้งตรงนี้ก็ดีกูจะได้ไม่ต้องเดินไกล"


เซฮุนจับมือของลู่หานขึ้นมาก่อนจะยัดถ้วยบะหมี่ของตัวเองใส่มือของร่างบาง เซฮุนเดินกระแทกไหล่ของลู่หานจนร่างบางเซไปอีกทาง เซฮุนหันมายิ้มเยาะให้กับลู่หานเล็กน้อยก่อนจะเดินไปจากโรงอาหารไม่แม้แต่จะหันกลับมามองสภาพของร่างบางว่าเปอะเปื้อนแค่ไหน ลู่หานเดินเอาถ้วยของเซฮุนมาเก็บร่างบางร้องไห้ออกมาอย่างห้ามไม่ได้


"พี่ลู่หาน! ทำไมเปื้อนแบบนี้ล่ะใครทำอะไร"


แบคฮยอนวิ่งเข้ามาดูลู่หานที่ร้องไห้จนตัวสั่นเทาไปหมด แบคฮยอนดูตกใจเล็กน้อยพอๆกับจงอินที่เดินตามมาด้านหลังที่เห็นลู่หานก็ถึงกับอึ้งออกมา แบคฮยอนพาลู่หานกลับมานั่งที่โต๊ะก่อนจะหยิบผ้าขึ้นมาเช็ดตามใบหน้าของลู่หานอย่างเบามือ "ทีนี้พี่จะบอกพวกเราได้หรือยังว่าใครทำอะไรพี่มา?"


"เปล่าหรอกพี่ไม่ระวังเองเลยทำมันหกใส่ตัวเองน่ะ"


จงอินส่ายหัวออกมาทันทีดูก็รู้ว่าลู่หานกำลังโกหก แบคฮยอนเองก็คิดแบบเดียวกับจงอินแต่ไม่อยากจะถามต่อบางทีลู่หานก็คงจะยังไม่อยากบอกจริงๆ แบคฮยอนหยิบเสื้อนักเรียนของตัวเองมาให้ลู่หานก่อนจะพาไปเปลี่ยน







ทำไมเซฮุนถึงได้ทำแบบนี้กับเค้า เพราะอะไรลู่หานคิดทบทวนกับตัวเองหลายต่อหลายครั้ง
พอนึกถึงสายตาของเซฮุนที่จ้องมองเค้ามันต่างออกไป สายตาดูเย็นชาแข็งกระด้างจนน่ากลัว
และไหนจะคำพูดต่างๆนาๆพวกนั้นของเซฮุนอีก.....เซฮุนเปลี่ยนไปเยอะมากจริงๆ






































-----------------------------------------------------------------
ฉากแรกมาแล้ว เป็นไงกันบ้าง?�
เซฮุนดูโหดไปหรือเปล่า-..-"



































B B