คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Zombies Part B
Zombies Part B
Author:Guitarxross
Rating:NC-17 OVERALL R FOR THIS PART
POV: Matt
WARNINGs:Swearing, Mention of Drug and Alcohol Use, Sexual Reference , Mention of Violence and Gore, Fluff
- - - - -
หนังเกือบจะจบแล้วเมื่อเสียงออดที่ประตูดังขึ้น และไม่ต้องบอกก็รู้ว่าไอ้เฮงซวยสวะเควินมหาราชอยู่ข้างนอกประตูนั่น หนึ่งชั่วโมง มันใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงที่จะมาถึงบ้านของพวกเขา สงสัยมันคงจะรีบดิ่งมาเลยสินะ เพื่อจะได้กลับมาคบกับเจียอีกครั้ง น่าสะอิดสะเอียนชิบ
แต่สิ่งที่น่าเศร้าจริงๆก็คือการที่คุณสามารถจะทำหนังให้ยาวถึง 1 ชั่วโมงครึ่งได้โดยสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดในเรื่องมีแค่ซอมบี้ทุบและพยายามจะบุกเข้ามาในบ้าน พล็อตเรื่องมันเกือบจะแย่พอๆกับหนังห่วยแตกเรื่อง Panic Room หรือเรื่อง Phone Booth นั่นเลย มันชื่อว่า Phone Booth หรือเปล่านะ... ยังไงก็ช่าง เขาแค่กำลังบอกว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะทำให้หนังแนวระทึกขวัญน่าตื่นเต้นในเมื่อทั้งหมดที่เกิดขึ้นในหนังมีแค่ผู้ชายคนหนึ่งติดอยู่ในตู้โทรศัพท์เป็นเวลา 2 ชั่วโมง นั่งดูโทนี่ดูดฝุ่นจากพรมในห้องอาหารยังดูน่าตื่นเต้นกว่าซะอีก
“ใครก็ได้ ไปดูหน่อยสิวะว่าใครมา!” เจฟตะโกนลงมาจากชั้นบนของบ้านขณะที่ออดประตูหน้าดังขึ้นเป็นครั้งที่ 2 บางทีมันน่าจะพูดว่า “แมท ไปดูสิวะว่าใครมา” มากกว่านะ
แต่ยังไงก็ตาม เขาก็ลุกขึ้นยืนและมุ่งหน้าไปที่ประตูหน้า เขากระชากประตูเปิดออก และใช่แล้ว เควินยืนอยู่ที่เฉลียงหน้าบ้านในมือถือช่อดอกไม้
“หวัดดี แมท ฉันมารับเจียน่ะ” เควินพูดขึ้น ส่วนเขาต้องพยายามห้ามใจตัวเองอย่างหนักไม่ให้ต่อยหน้าเควินซักหมัด
“เยี่ยมไปเลย เจียอยู่ข้างบนน่ะ ว่าแต่นายรู้ใช่มั้ยว่าเจียน่ะเป็นโรคแพ้เกสรดอกไม้ขั้นรุนแรง”
เควินขมวดคิ้วเล็กน้อยและมองไปที่ช่อดอกไม้ในมืออย่างบื้อๆ “จริงเหรอ”
“จริง...มัน... อื้ม ...เอ่อ มันทำให้เจียไอและก็จาม และก็มีผื่นคันขึ้นตรงส่วนนั้นน่ะ ซึ่งทำให้มัน...อื้ม นายก็รู้ ไม่แข็งตัวน่ะ”
เควินยังคงขมวดคิ้วและทำหน้าตาโง่เง่าอยู่ประมาณหนึ่งนาทีเห็นจะได้—แต่ช่างเถอะ จริงๆแล้ว หมอนี่ก็ดูโง่อยู่ตลอดเวลาอยู่แล้ว เอาเป็นว่าโง่กว่าปกติแล้วกัน แต่จากนั้นเควินก็ส่งยิ้มมาให้เขา “อ้า! ตลกมากแมทตี้! นายเกือบทำให้ฉันหลงกลแน่ะ!”
.....ได้โปรดเถอะ พระเจ้า ให้ผมฆ่าหมอนี่ทีเถอะ ฆาตกรรมเพียงครั้งเดียวเท่านั้น ผมขอแค่นั้นแหละ ครั้งเดียว มีคนเป็นล้านล้านคน จะไม่มีใครคิดถึงหมอนี่หรอก
เควินขยับตัวไปมาอีกซักพักก่อนจะพูดขึ้นใหม่ “เอ่อ... ว่าแต่ ฉันเข้าไปได้มั้ย”
“ไม่”
---เงียบ---
“ฮ่า ฮ่า นายนี่ตลกจริงๆเลยแมท” เควินเอียงตัวผ่านเขาเข้าไปข้างใน จับและเขย่ามือกับเขาไปด้วย บ้าเอ๊ย! นั่นมันมือข้างที่เขาใช้ช่วยตัวเอง! นั่นหมายความว่าถ้าเขาเกิดช่วยตัวเองขึ้นมาอีก เควินก็จะจับไอ้นั่นเขาโดยอ้อม
เขาเดินตามเควินซึ่งกำลังมุ่งหน้าไปที่ห้องครัวและนั่นลงตรงโต๊ะอาหาร จริงๆแล้ว เมื่อมาลองคิดดู เขายังมีเซ็กส์โดยอ้อมกับมันด้วย เพราะว่าเขามีอะไรกับเจียราไมอาห์ นี่มันสกปรกสิ้นดี เขาชักรู้สึกอยากจะอาบน้ำขึ้นมาแล้วสิ.....
“ว่าแต่คนอื่นๆไปไหนกันหมดเหรอ” เควินถามเขาพร้อมกับเคาะนิ้วเป็นจังหวะไปบนพื้นโต๊ะ
“โทนี่สลบไปได้ซัก 2 ชั่วโมงแล้วล่ะ ส่วนเจฟอยู่ข้างบนกำลังช่วยเจียปรับสายรัดถุงน่องของเขาอยู่น่ะ” เขานั่งลงตรงข้ามกับเควิน
“สายรัดถุงน่อง.....โอ้! โอ้! มุกอีกแล้วสินะ ยอดมากแมท! นายนี่ตลกเสมอเลยนะเนี่ย!”
“ไม่ใช่ จริงๆนะ เจียน่ะความจริงแล้วเป็นผู้หญิง” เขาพูดหน้าตาย
“ฮ่า ฮ่า แน่นอน แต่ฉันคิดว่าฉันคบกับเจียมานานจนรู้ดีกว่านั้นนะ” เควินหัวเราะและหลิ่วตาให้เขา “ไม่ต้องพูดถึงว่าฉันรู้อะไรเกี่ยวกับร่างกายของเจียมากกว่านาย”
อย่าเชื่อเรื่องนั้นนักเลยเคฟวี่
เขาจ้องมองไปที่เควินพยายามจะหาข้อเสียของมัน อืม...ตาของหมอนี่ค่อนข้างโตและก็เป็นสีฟ้า แต่ไม่ได้มีสีฟ้าน้ำทะเลเหมือนของเขากับโทนี่ แต่เป็นสีฟ้าอมเทา เรียวปากค่อนข้างโค้งและฟันของหมอนี่ก็โคตรจะเพอร์เฟ็คท์เลย
โอเค ดี หมอนี่ สูง หล่อ และก็เพอร์เฟ็คท์ เพอร์เฟ็คท์ตั้งแต่หัวจรดเท้า ไม่มีอะไรเลยที่เขาจะทำได้นอกจากรู้สึกเกลียดหมอนี่ให้มากขึ้นและก็ภาวนาว่าเขาจะดูดีอย่างนี้เหมือนกันเหมือนกับที่เขาคิดมาตลอดว่าตัวเองดูดีเพื่อจุดประสงค์ในการแข่งขัน นอกจากนี้หมอนี่ยังสะอาดหมดจด มันดูไม่เหมือนคนประเภทที่เจียจะคบค้าสมาคมด้วย อย่าว่าแต่เดทเลย แต่ยกเว้นความจริงที่ว่าเจียน่ะเป็นเพื่อนกับทุกคน และไม่มีทางที่จะมีใครมองข้ามคนอย่างไอ้หมอนี่ไปได้แน่นอน--หมอนี่น่ะดูดีจนเกินไป
“เออ นี่ เจียราไมอาห์เล่าให้ฉันฟังว่านายขอร้องเขาให้กับมาคบกับนายใหม่อย่างนั้นใช่มั้ย” เขาหวังว่านี่จะทำให้เควินรู้สึกขายหน้า แต่เควินกลับแค่ยิ้มอย่างเป็นธรรมชาติให้กับเขา
“อื้อ” เควินตอบ
“เราต้องออกไปทัวร์คอนเสิร์ตอีกครั้งในเดือนหน้า ดังนั้นฉันว่าต่อให้อะไรอะไรไปได้ดีระหว่างนายสองคนในคืนนี้ พวกนายก็จะไม่ได้เจอกันไปอีก 2 เดือนนะ”
“อ๋อ แค่ได้เจียกลับมา ฉันก็ดีใจแล้วล่ะ” รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของเควินอีกครั้ง รอยยิ้มงี่เง่านั่น “ฉันดีใจมากเลยนะเมื่อเจียให้คำตอบว่าจะกลับมาคบกับฉันใหม่ แค่อีก 2 เดือน ฉันรอได้น่า”
ให้ตาย เขาอยากจะอาเจียนจริงๆ “งั้น... นายสองคนก็กลับมาคบกัน...อีกครั้ง..แล้วสินะ”
“อื้อ”
“อ้อ” เขาเริ่มรู้สึกโหวงๆชอบกลอย่างไม่มีเหตุผล”ยินดีด้วย”
“ขอบใจนะ แมท นายเป็นคนดีจริงๆ”
ถ้าเพียงแต่ว่ามันรู้ว่าเขากำลังคิดวางแผนหาวิธีที่จะฆ่ามันแล้วรับโทษในสถานเบาที่สุดอยู่ล่ะก็นะ มันคงไม่พูดอย่างนั้นแน่... อย่างน้อยก็ต้องหลีกเลี่ยงเก้าอี้ไฟฟ้าล่ะ “เอ่อ...งั้น...ตกลงทำไมเจียเลิกกับนายในตอนแรกล่ะ”
เควินทำสีหน้าลำบากใจและกัดริมฝีปาก ดี เขาอยากให้มันรู้สึกไม่สบายใจ “เอ่อ...เจียน่ะ.. บอกว่า เราสองคนควรลองคบกับคนใหม่ๆดูบ้างน่ะ และก็ ..เอ่อ นาย
ตอนนี้เขาเริ่มรู้สึกคลื่นไส้อีกแล้ว “งั้นเหรอ งั้นนายก็คิดว่าเจียกลับมารักนายเหมือนเดิมแล้วสินะ”
“อื้อ และฉันก็รักเขา นายสบายดีรึเปล่าแมท นายดูซีดจัง”
เขาคือคนอื่นที่ว่า เราเริ่มมีอะไรกันลับหลังเจ้าทึ่มที่กำลังนั่งอยู่ตรงหน้าเขานี่ และจากนั้นเจียก็....ทิ้งหมอนี่ไปเมื่อ 3 เดือนก่อน เขารู้สึกว่าแขนทั้งสองข้างชาไปหมด เขาสูดหายใจเข้าเต็มปอดก่อนที่จะพูดขึ้น
“แล้วนายคิดว่าเกิดอะไรขึ้นกับคนอื่นที่ว่านั่นล่ะ” ใช่แล้ว เขาต้องการที่จะพูดแทงใจดำหมอนี่ให้มากขึ้นไปอีก เจียต้องการคนอื่นไม่ใช่นาย นายเพอร์เฟ็คท์แต่เจียไม่ต้องการนาย และถ้าตัวเขาบอกความจริงกับเจียว่าเขาต้องการเจีย นายก็จะไม่ได้แม้แต่มานั่งอยู่ที่นี่ตอนนี้รู้ไว้ด้วยโรมีโอ ฮะ ฮ่า ฮ่า
เควินหัวเราะ ให้ตายสิ เขาเบื่อความเป็นธรรมชาติของหมอนี่จัง “อาจจะเป็นพวกคู่นอนชั่วครั้งชั่วคราวเท่านั้นล่ะมั้ง เจียเป็นร็อคสตาร์นี่ จะทำไงได้ล่ะ”
“งั้นนายก็คิดว่าเป็นแค่คู่นอนไร้สาระสินะ” เขาพูดและเขาพูดมันอย่างเยือกเย็นและมันมากพอที่จะทำให้รอยยิ้มแบบดาราหนังงี่เง่าของหมอนี่จางหายไปได้
“อื้ม...นายก็รู้ ถ้ามันจบเร็วขนาดนั้น ก็น่าจะใช่น่ะแหละ”
จบเร็วขนาดนั้นเรอะ เฮ้ เพื่อน ความสัมพันธ์ของเขากับเจียราไมอาห์น่ะนานกว่าที่นายคิดไว้เยอะ มันแค่ไม่ใช่สิ่งที่เราจะยกขึ้นมาพูดกันก็เท่านั้น เพราะว่า แมท โลวาโต้น่ะเป็นไอ้ปอดแหก
“เอ่อ พวกนายโอเคกันมั้ย” เจียเดินเข้ามาในห้องครัว ดูน่ารักซะจนเขาอยากจะให้เจียกลับมาเป็นของเขามากกว่าอยากจะชกหน้าเควินซะอีก เขาไม่เคยต้านทานตัวเตี้ยๆน่ากอด กับผิวเนียนๆ และก็ดวงหน้าที่ค่อนข้างจะหวานนี่ได้เลย เขาจ้องมองไปที่เจียพยายามส่งสายตาวิงวอนไปให้ แต่เจียหันไปมองที่อื่น...ที่เควิน จากนั้นก็ยิ้มกว้าง
เขาทนมันไม่ได้ อยากอื่นน่ะ อาจจะ แต่ไม่ใช่แบบนี้ แววตารักใคร่ของเจียเมื่อมองไปที่ไอ้ปัญญาอ่อนนี่ทำให้เขาอยากจะอาเจียน เควินลุกขึ้นยืน เดินตรงไปที่เจีย เอนตัวเข้าไปใกล้เพื่อจูบ และซ่อนช่อดอกไม้นั่นไว้ข้างหลัง เขาอยากจะหายตัวได้จริงๆ
เขารีบลุกขึ้นยืนเร็วเท่าที่เขาจะทำได้ ทำให้เก้าอี้ที่เขานั่งอยู่ล้มลงและหล่นกระแทกกับพื้นห้อง เจียหันกลับมามองเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น ทำให้ริมฝีปากของเควินพลาดเป้าไปสัมผัสกับแก้มของเจียแทน เขาเริ่มรู้สึกถึงน้ำตาที่รื้นขึ้นมาคลออยู่ในเบ้าขณะที่เอื้อมไปหยิบโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงด้านหลัง
“ระบบสั่น!” เขาร้องขึ้นเสียงดังเหมือนกับว่ามันเป็นคำตอบที่ตัดสินผู้ชนะในรายการเกมโชว์ ยื่นโทรศัพท์ไปข้างหน้าเพื่อให้ทั้งสองคนนั่นเห็นได้ชัดเจน “ระบบสั่นน่ะ... มันทำให้ฉันสะดุ้ง ใช่ล่ะ ฉันต้องไปรับสายนี่ก่อน!.... ในห้องข้างๆน่ะนะ!” เขากดปุ่มรับสายไปส่งๆ เพราะแน่นอนไอ้โทรศัพท์บ้านี่ดังจริงๆซะเมื่อไหร่กันล่ะ “ฮัลโหล” เขาพูดด้วยเสียงสูงแปร่งๆที่ฟังไม่เหมือนตัวเขาเองเลยขณะที่รีบวิ่งไปที่ห้องอื่น
เขานั่งลงบนโซฟาในห้องนั่งเล่นที่มืดมิด จ้องมองไปที่จอทีวีซึ่งป็นหน้าจอซ่าๆ เพราะว่าเครื่องเล่นวีดีโอเพิ่งเล่นเทปหนังจบไป เขานั่งกอดเข่าอยู่บนเบาะ เขวี้ยงโทรศัพท์มือถือไปตกลงกับพื้นห้อง และเริ่มกัดเล็บนิ้วหัวแม่มือของตนเอง
เขาต้องไม่ร้องไห้ การร้องไห้น่ะสำหรับคนอ่อนแอ แมท โลวาโต้ไม่ร้องไห้และก็ไม่ตกหลุมรักใคร ความรักน่ะไร้สาระ เขาจะไม่หัวปั่นไปกับมัน มันไม่ใช่อะไรนอกจากเกมงี่เง่า เขาฝืนกลั้นน้ำตาเอาไว้ ครั้งล่าสุดที่เขาร้องไห้เนี่ยตอนไหนกันนะ บางทีคงเป็นตอนที่ปู่ของเขาเสียเมื่อประมาณ 2 ปีก่อนล่ะมั้ง เขาต้องไม่ร้องไห้เพราะเรื่องนี้ ไม่มีทางเฟ้ย เจียราไมอาห์ไม่คู่ควรกับมัน
แน่นอน เจียราไมอาห์คู่ควรกับมัน เจียคู่ควรเกือบจะทุกอย่าง แต่ยังไงความรักก็ยังไร้สาระและเขาก็เกลียดที่จะต้องรู้สึกแบบนี้
เขาได้ยินคนทั้งสองพูดกันอยู่ในห้องครัว
“เขาเป็นอะไรรึเปล่า ฉันไม่คิดว่าเขาจะชอบฉันนักหรอก” เควินเอ่ยขึ้น อะไรเป็นเงื่อนงำแรกที่ทำให้แกรู้สึกตัวล่ะไอ้ปัญญาอ่อนเฮงซวย
“เขา แค่... อื้ม ไม่รู้สิ มีวันที่ไม่ค่อยดีนักมั้ง”
“มีวันที่ไม่ดีเหรอ เกิดอะไรขึ้นน่ะ กัญชาของเขาหมดรึไง”
นั่นแหละ พอกันที อะไรหนักๆคมๆอยู่ที่ไหน เขาจะฆ่ามัน ความอดทนเขาหมดแค่นี้ล่ะ เขาจะฆ่ามัน
“แมทไม่สูบกัญชา เควิน! อย่าพูดถึงเขาแบบนั้น นายไม่รู้จักเขาดีขนาดนั้น!”
“โอเค ที่รัก โอเค! ฉันไม่ต้องการจะมาทะเลาะกับนาย! ฉันต้องคิดถึงนายมามากพอแล้ว”
“ฉัน...”
พูดไปสิเจียราไมอาห์ บอกเขาว่า’นายคิดถึงเขาแค่ไหน บอกเขาว่านายมานอนบนเตียงฉันทุกคืน บอกเขาว่านายมีอะไรกับฉัน ร้องครางชื่อฉันเสียงดังทุกคืน เพราะว่านายคิดถึงเขาเหลือเกิน บอกเขาว่านายเลิกกับเขาเพื่อมาอยู่กับฉัน เพราะว่านาย
“ฉันไม่รู้นะ เคฟ บางทีตอนนี้อาจจะไม่ใช่เวลาที่ดีนัก”
“นายหมายความว่ายังไง”
“เอางี้นะ เราออกไปพูดกันข้างนอกเรื่องนี้จะดีกว่า-มันแค่...มันแค่”
“บอกฉันมาก่อนว่าแมทเป็นอะไร นายกับเขาคงไม่...หรอกนะ” บางทีเควินอาจจะไม่โง่นักก็ได้....
เขายิ้มเยาะผ่านม่านน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุด เขาใช้มือปาดน้ำตา ทำเสียงสะอื้นอย่างน่าสมเพช
“ไม่! ไม่ ไม่ใช่แน่นอน! เขาแค่...เอ่อ เขาเป็นเพื่อนฉันน่ะและเขาก็ เอ่อ...เป็นห่วง”
ลมหายใจของเขาหยุดชะงักและเขาก็รู้สึกคลื่นไส้ยิ่งกว่าเดิม เขาได้ยินพวกนั้นจูบกันอย่างดูดดื่ม เขาต้องใช้ความพยายามอย่างหนักที่จะไม่อาเจียนออกมา เขาพยายามที่จะหยุดร้องไห้ พยายามที่จะไม่เกลียดตัวเอง นี่มันห่วยแตก ห่วยแตกที่สุด
เขาได้ยินพวกนั้นเดินออกไปข้างนอก มีเสียงปิดประตูหน้าตามหลัง เขามีกุญแจรถอยู่ในกระเป๋ากางเกงแต่เขาไม่แน่ใจว่าเขาอยากจะขึ้นรถและขับออกไปจากที่นี่เลย หรือว่าขึ้นรถและขับชนรถของเควินก่อนแล้วค่อยขับออกไป
เจียกับเควินอยู่ข้างนอกคุยอะไรกันอยู่ประมาณ 10 นาทีเห็นจะได้ ตามที่นาฬิกาของเครื่องเล่น VCR เรืองแสงบอกไว้ ก่อนที่จะกลับมาข้างในพร้อมกัน เขาได้ยินเจียบอกเควินให้กลับออกไปอีกและให้รออยู่ข้างนอก ก่อนที่เจียจะเดินเข้ามาที่ห้องนั่งเล่นเพียงคนเดียว เขานี่มันน่าสมเพชจริงๆ เขายังตัดสินใจไม่ได้เลยด้วยซ้ำว่าจะฆ่าใครระหว่างเควินหรือตัวเขาเอง
ตัวเลือกยากๆทั้งนั้น
“แมท นายคิดว่านายกำลังทำบ้าอะไรอยู่ห๊ะ” เจียราไมอาห์ยืนอยู่ตรงหน้าเขาเหมือนกับก่อนหน้านี้ หน้าแดงก่ำด้วยความโกรธและหัวเสีย
“ฉันก็กำลังนั่งอยู่ไง” เขาเอาแต่จ้องมองรอยสักที่แขนของตัวเองปฏิเสธที่จะเงยหน้าขึ้นไปมองเจีย
“นายบอกไว้เองนี่ว่านี่คือสิ่งที่นายอยากให้ฉันทำ แมท! แต่นายกลับมาสติแตกอย่างงั้นในห้องครัว”
“ทำไมล่ะ อย่างน้อยฉันก็ไม่ได้โกหกเขาเหมือนใครบางคนก็แล้วกัน”
“จะให้ฉันพูดอะไรล่ะ บอกเควินว่านายเกิดเป็นคู่นอนที่ขี้หึงขึ้นมารึไง นั่นคงจะไปได้ดีอยู่หรอก!”
“เควินน่ะเป็นไอ้งั่ง ฉันหวังว่าไอ้นั่นของมันคงจะติดเชื้อและหลุดร่วงลงมา”
“ดี ดีมาก นั่นเป็นอะไรที่ฟังเป็นผู้ใหญ่มากที่นายจะพูดเกี่ยวกับแฟนของฉัน”
“อือ ใช่ ฉันไม่แคร์ ยังไงเควินก็เป็นไอ้งั่งอยู่ดี”
“ทำไม... ทำไมนายถึงเกลียดเขานัก เขาไม่เคยทำอะไรให้พวกเราเลยนะ”
“ไม่ เขาทำ”
“อะไรล่ะ”
เขายังนึกไม่ออกว่าอะไร แต่เขาต้องนึกอะไรบางอย่างออกแน่ถ้าเขาพยายามนานมากพอ “เขาเกิดมาบนโลกนี้น่ะสิ”
“แมท! ให้ตายสิวะ! รู้จักโตซักที”
“นายไม่มีความสุขเมื่อคบกับเขา จำได้มั้ย เขาทำให้นายพอใจไม่ได้ นั่นเป็นสาเหตุที่เราเริ่มมีอะไรกัน”
“อย่างกับนายรู้หรือสนใจจะทำให้ฉันมีความสุขน่ะแมท นายต้องการจะพูดอะไรกันแน่ ฉันเซ็งเต็มทนกับการทำตัวเป็นเด็กๆของนายแล้ว โตซักทีเหอะ” เจียหันหลังกลับเพื่อจะเดินจากไป
“เจีย อย่าเพิ่ง! รอเดี๋ยวได้มั้ย..นะ ได้โปรด” เขาขอร้อง ใช่แล้ว เขาขอร้อง เจียหยุดเดินและหันมาหาเขา เขาสูดหายใจเข้าลึกๆและลุกขึ้นยืน เดินเข้าไปโอบกอดเจีย เขาคาดว่าเจียจะต้องขยับตัวหนีแต่เจียกลับยืนอยู่เฉยๆ “ฉันขอโทษ” เขากอดเจียแน่นขึ้น ทาบแก้มที่เปื้อนไปด้วยหยดน้ำตาของตัวเองกลับแก้มของเจีย
“แมท ฉันไม่คิดว่าฉันจะทนมันต่อไปได้อีกแล้ว ฉันเชื่อใจนายไม่ได้ ฉันเชื่อใจนายไม่ได้เลย นายบอกว่านายขอโทษแต่ฉันว่าเราสองคนก็รู้อยู่แก่ใจว่านี่มันจะไม่ทำให้อะไรเปลี่ยน”
เขาจูบเจียอย่างแผ่วเบาที่ริมฝีปาก ร่างกายของเขาเริ่มสั่นสะท้านอย่างควบคุมไม่ได้ เขารู้สึกเข่าอ่อนและเหมือนกับจะเป็นลม แขนทั้งสองข้างของเจียซึ่งควรจะตกลงอยู่ข้างลำตัว เพราะว่าเจียไม่ควรจะสนับสนุนหรือปฏิเสธเรื่องนี้กลับโอบอยู่รอบเอวของเขาเพื่อพยุงเขาไว้
“ฉันรู้” เขาพึมพำ เอาคางของตนเกยบนไหล่ของเจียราไมอาห์ และขยับตัวไปมาในอ้อมกอด “มันไม่เคยเปลี่ยน แต่ฉันอยากให้มันเปลี่ยนนะ แตฉันทำมันไม่ได้ มันทำให้ฉันกลัวเพราะว่าฉันรักนายมากจนถ้านายไม่เต็มใจที่จะช่วยฉัน—เพราะว่าฉันต้องการความช่วยเหลือของนายจริงๆ... ฉันก็คงจะตาย”
“แมท...โธ่! แมท นายไม่ได้ต้องการฉันหรอก นายไม่เคยต้องการฉัน”
“ไม่! ฉันต้องการนายสิ!” เขาหายใจหอบเพราะว่าเริ่มมีอาการหายใจลำบากแบบที่เขามักจะเป็นเมื่อเขาร้องไห้ เขาพยายามที่จะหยุดมันแต่ก็ทำไม่สำเร็จ เขาสูญเสียท่าทีใจเย็น และอวดดีไปอย่างสิ้นเชิง ท่าทีที่เขามันจะแสดงออกมาเพื่อปกปิดตัวตนอยู่เสมอ มีอะดรีนาลีนอยู่ในเลือดของเขามากเกินไปจนทำให้เขาไม่สามารถแสดงท่าทีไม่ใส่ใจหรือเล่นเกมกับเจียได้
ตอนนี้มีแค่ตัวเขา ยืนอยู่ตรงนี้ พยายามที่จะไม่ปล่อยโฮออกมาอีก และก็ล้มเหลวอย่างไม่เป็นท่าเพราะเขาไม่ควรที่จะต้องเสียน้ำตาให้กับเรื่องอะไรที่ไร้สาระอย่างเจียราไมอาห์อาจจะรักคนอื่น เขาแค่หยุดมันไม่ได้จริงๆ หยดน้ำตาของเขาค่อยๆไหลอาบมาตามใบหน้าอย่างเงียบๆ
“แมท นายไม่เคยต้องการฉัน *จำได้มั้ย” เจียสั่นหัว มีสีหน้าขึงขังแต่ในเวลาเดียวกันก็แฝงแววเจ็บปวดเอาไว้ด้วย “นี่อาจจะแค่นายเกิดความรู้สึกเป็นเจ้าเข้าเจ้าของหรืออะไรบ้าๆพวกนั้นน่ะแหละ ยังไงนายก็ยังอยากจะสามารถมีเซ็กส์กับฉันได้อีกอยู่ดี”
เขาผละตัวออกจากเจียทันที เพราะเขาไม่อยากจะเชื่อว่าเจียจะคิดว่าเขาเห็นแก่ตัวได้ขนาดนั้น “เจีย นายเป็นเพื่อนรักฉันนะ นายคิดอะไรอย่างนั้นเกี่ยวกับตัวฉันได้ยังไงกัน” เขาพูด และผละจากเจียได้จริงๆ ไม่กี่นาทีเท่านั้น เพราะดูเหมือนว่าเขาไม่สามารถที่จะรักษาระยะห่างที่ในสายตาของเขาดูแล้วช่างห่างไกลเหลือเกินไว้ได้ เขาโผกลับเข้าหาเจียอีกครั้ง ปล่อยให้เจียโยกร่างของพวกเขาไปมาเพื่อปลอบประโลมเขา
“ก็เพราะว่าฉันเป็นเพื่อนรักนายยังไงล่ะ แล้วฉันก็รู้จักนายดี”
หัวสมองของเขาทำงานอย่างรวดเร็วพยายามที่จะคิดหาคำพูดที่จะรั้งเจียไว้ให้อยู่กับเขานานขึ้นที่นี่ “กอดฉัน” เขาพูดขึ้นในที่สุด ขณะที่เจียกำลังจะผละออกจากเขาพอดี “กอดฉันไว้ เจีย กอดกัน... ฉันไม่เคยทำอะไรแบบนี้กับคู่นอนนะ ไม่เคย ขอร้องล่ะ”
เจียยิ้มที่มุมปาก รอยยิ้มนั่นออกจะดูอวดดีนิดๆ จนเขารู้สึกขุ่นเคืองใจเล็กน้อย เจียชนะแล้ว เจียได้ตัวเขา ไม่ต้องสงสัยเลย เขาหมดท่าแล้วและเจียก็เป็นฝ่ายที่ได้กุมอำนาจทั้งหมด เขาขยับตัวและตั้งตารอคำตอบของเจียเพราะไม่ว่ามันจะเป็นอะไร มันมีโอกาสที่จะทำให้หัวใจของเขาแตกเป็นเสี่ยงๆ
“ฉันไม่เคยคิดว่าฉันเป็นแค่คู่นอน แต่นายดันพูดว่านายไม่ได้รักฉัน และถ้าฉันต้องการความรัก ฉันก็ควรจะกลับไปหาเควินซะ ฉันไม่รู้ว่านายต้องการให้ฉันพูดอะไรอีก ฉันเคยคิดนะว่ามันมีอะไรที่มากกว่านั้นระหว่างเรา แมท ฉันเคยที่จะคิดมัน และที่ฉันมาหานายก่อนหน้านี้ก็เพราะว่าฉันคิดว่ามันมีอะไรมากกว่านั้นจริงๆ แต่นายกลับ...นายทำให้ฉันเข้าใจว่าที่ฉันคิดมาตลอดนั้นน่ะมันผิด โอเคมั้ย! นั่นเป็นสิ่งที่นายต้องการ....ให้ฉันไป แล้วตอนนี้นายจะมาเอาอะไรกับฉันอีกกันล่ะ”
มันไม่โอเคเลย นี่มันไม่โอเคและเขาก็ไม่โอเค
“...คือว่า.. ฉันโกหกน่ะ”
“ฉันรู้แล้ว นั่นแหละประเด็น แมท มันคือประเด็นล่ะแต่นายไม่เคยทำความเข้าใจกับมัน”
“ฉันทำแล้วตอนนี้”
“นั่นมันไม่...แมท นั่นยังไม่ดีพอ! มันยังไม่ดีพอ!”
ความพยายามที่ดีที่สุดของเขาไม่ดีพอสำหรับเจีย
“ดี นายจะได้มันทั้งหมด! นายรู้ว่านายจะได้! นายจะได้มันเสมอน่ะแหละ! ฉันไม่น่ายอมนายเลย นายต้องการมันเป็นลายลักษณ์อักษร”
“ฉันต้องการมันเป็นคำพูดแมท! คำพูดจากปากของนาย! ฟังนะ ฉันจะไม่ทนแก้ปัญหานี้กับนาย! ฉันทำไม่ได้! ...ฉันพยายามที่จะไปให้พ้นจากเรื่องนี้ แต่ตอนนี้นายกลับไม่ต้องการจะปล่อยมันไป เพียงเพราะว่าฉันสามารถทนมันได้แต่นายทนมันไม่ได้!”
“เออ ดี!” พอกันที เขาโกรธจริงๆแล้ว อันที่จะมันยิ่งกว่าโกรธซะอีกที่เขารู้สึกอยู่ตอนนี้ แต่เขาก็ยังคงกอดเจียไว้ ทีบ้ามากๆก็คือเรื่องที่ตอนนี้เจียมันกอดเขาแน่นจนทำให้เขาแทบหายใจไม่ออก “นายอยากเป็นฝ่ายที่เหนือกว่าด้วยสินะ ก็ได้เจีย นายต้องการอย่างนั้นใช่มั้ย ได้ นายเป็นคนคุมแล้ว กุมอำนาจไปเลย นายเอานั่นไปด้วยก็ได้ เอาไปให้หมดเลย เพื่อนรัก นายได้มันแล้ว”
“ฉันไม่ต้องการมันอีกแล้ว”
“งั้นก็ปล่อยฉันไปซะ!”
“นายต้องการอย่างนั้นใช่มั้ย!” เจียตะคอกถาม เขารีบจิกนิ้วเข้าไปในหลังของเจียมากพอที่จะทำให้รู้สึกเจ็บได้ หัวใจของเจียเต้นอย่างรุนแรงจนเขาสามารถรู้สึกถึงจังหวะทุกจังหวะของมันได้ผ่านหน้าอกของเขาที่ทาบทับอยู่ เขาไม่ต้องการให้เจียปล่อยเขา เขาต้องการให้เจียพูดว่าจะไม่ปล่อยเขาไป นั่นคือสิ่งที่เขาต้องการ “แมท ให้ตายเถอะ นายต้องการให้ฉันปล่อยนายไปรึเปล่า”
เขาพยายามจะอ้าปากพูดแต่ขากรรไกรของเขาดูเหมือนจะไม่สามารถขยับเขยื้อนได้ขึ้นมาอย่างกะทันหัน เขาคิดว่าเขาพูดไม่ออก
“แมท!” แรงรัดรอบตัวเขาเริ่มจะคลายตัวลง และนั่นทำให้เขารู้สึกใจหาย
“นี่มันบ้ามากเจีย ปัญญาอ่อนที่สุด นายจะให้ทุกๆอย่างมันขึ้นอยู่กับการกระทำในตอนนี้ นายเสียสติไปแล้ว นี่มันโคตรเห็นแก่ตัวเลย!” เขาตะเบ็งเสียงและพ่นลมออกทางจมูกอย่างแรงในเชิงดูถูก
“มันไม่เห็นแก่ตัวสำหรับฉัน ฉันแค่ต้องการอะไรที่เป็นตัวเป็นตนจากนายเพื่อให้แน่ใจ ทำไมนายไม่เคยให้มันกับฉันห๊ะ เกือบทุกครั้งที่เราอยู่ห่างเพียงแค่ไม่กี่ก้าวที่จะได้คบกัน แต่นายก็จะทำมันพังด้วยการพูดอะไรโง่เง่าออกมาทุกที!”
“ไม่จริง! นั่นมันไม่จริงเลย!”
“นั่นไงล่ะ อีกแล้ว! แมท อีกแล้ว นายทำมันพังอีกแล้ว!” เจียพยายามดึงตัวเองออกจากเขา แต่เขาไม่ยอมปล่อย และเจียไม่แม้แต่จะสามารถขยับมือขึ้นมาเพื่อผลักเขาออกไปได้เพราะแขนทั้งสองข้างถูกล็อคไว้ด้วยข้อศอกของตัวเองที่เกี่ยวอยู่ “แมท! อย่าบังคับฉันให้ต้องgตะผ่าหมากนายนะ! เพราะว่า ฉันจะทำแน่! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้!”
ขาข้างหนึ่งของเจียยกขึ้นเพื่อยืนยันเป้าหมายและเพื่อย้ำว่าเอาจริงแน่ แต่ในตอนที่เจียยังทรงตัวได้ไม่ดีนัก เขาก็ถือโอกาสโถมน้ำหนักของตนเองทั้งหมดไปข้างหน้า เจียสะดุดและหงายหลังในทันที เข่าของเจียจึงกระแทกกับส่วนนั้นของเขาเต็มๆ ซึ่งให้ความรู้สึกอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่รู้สึกดีแน่นอน คุณไม่มีทางเข้าใจหรอก ทางด้านจิตใจแล้วมันทำให้เขาชะงัก แต่ทางด้านร่างกาย เขายังคงโถมตัวทับเจียอยู่ เจียหงายหลังล้มลงกระแทกกับพื้นด้วยเสียงอันดังโดยมีเขานอนทับอยู่ด้านบน
เขารู้สึกปวดตุบๆที่ตรงส่วนนั้นจนสติเริ่มพร่าเลือน แต่เขาก็ยังยึดตัวเจียไว้แน่นโดยสัญชาตญาณ เจียดูไม่พอใจนัก จ้องหน้าเขาเขม็ง และหอบหายใจอย่างหนัก
“นี่นายบ้าไปแล้วเรอะ!” เจียตะโกนใส่เขา ส่วนตัวเขากำลังโน้มใบหน้าของตนไปข้างหน้าให้ริมฝีปากของเขาอยู่ตรงกับของเจียพอดี
“เปล่า ฉันแค่รู้สึกไม่มั่นคงน่ะ ทุกๆอย่างที่ฉันรู้สึกหรือต้องการที่จะทำ ฉันต้องรอให้นายทำมันก่อน เพราะฉันกลัวว่านายจะรู้สึกไม่เหมือนกันกับฉัน” เขาหายใจกระทบกับริมฝีปากของเจีย เจียเลียริมฝีปากของตนเอง ก่อนที่ลิ้นของพวกเขาจะสัมผัสกันอย่างลืมตัว
เจียมองเข้าไปในดวงตาของเขาพยายามที่จะอ่านอะไรบางอย่างจากสายตานั้น “นายต้องการให้ฉันปล่อยนายไปมั้ย” เจียพึมพำเบาๆ หน้าแดงก่ำด้วยความเขินอาย เพราะว่ามันคงจะฟังดูน้ำเน่าน่าดู ในเมื่อความจริงแล้วตัวมันถูกยึดไว้บนพรม และก็ไม่ได้กอดเขาไว้หรืออะไรแบบนั้น
เขาสูดหายใจเข้าเพื่อสงบสติ “ไม่” เขาปล่อยให้คำพูดนั้นหลุดออกมาจากปากในที่สุด จากนั้นจึงโน้มตัวลงจรดริมฝีปากของตนกับเจีย
ลิ้นของพวกเขาเริ่มเกี่ยวกระหวัดรัดกัน เจียยกแขนทั้งสองโอบรอบตัวเขา และแยกขาทั้งสองออกเพื่อให้เขานอนอยู่ระหว่างตัวมัน เขายังคงรู้สึกปวดอยู่ที่ตรงส่วนนั้น แต่ความเจ็บปวดค่อยๆจางลงไปจนกลายเป็นความเจ็บปวดที่พอทนรับได้ และทำให้รู้สึกดีอย่างประหลาด เขาใช้มือข้างหนึ่งสอดเข้าไปรองด้านหลังของหัวเจียและเริ่มขยุ้มผมสีดำขลับทำให้ทรงผมที่ใช้เจลจัดทรงไว้ของเจียยุ่งเหยิง
และเมื่อเขานึกขึ้นมาได้ถึงสาเหตุที่ทำไมเจียถึงใช้เจลนั่นเพื่อทำให้ทรงผมของตัวเองดูดี เขาก็ลืมตาขึ้นและชำเลืองมองไปที่ทางเข้าของห้องนั่งเล่น เจียยังคงสอดปลายลิ้นเข้ามารุกล้ำช่องปากของเขาอยู่เลยไม่ได้ใส่ใจ
เควินยืนอยู่ที่ทางเข้า
สิ่งแรกที่เขาคิดคือมันอาจจะเป็นเพียงภาพลวงตาหรืออะไรแบบนั้น ส่วนความคิดที่สองที่แล่นเข้ามาในหัวคือ ‘เยี่ยมไปเลย นี่จะทำให้เจียโกรธและก็อารมณ์เสียจนไม่อยากจะมีเซ็กส์กับเขา’ เจียปล่อยศีรษะให้นอนทับอยู่บนฝ่ามือของเขาที่รองรับอยู่เมื่อตระหนักได้ว่าเขาไม่ได้จูบตอบกลับมาเหมือนในตอนแรก
“อ่ะ- บ้าเอ๊ย” เจียพูดขึ้นเมื่อเอี้ยวคอไปมองที่ตรงทางเข้าของห้องนั่งเล่น และเห็นแฟนของมันยืนอยู่ตรงนั้น แฟนนายแบบปัญญาอ่อนของมัน
“เอ่อ...นี่ไม่ใช่อย่างที่นายคิดนะ” เขาเอ่ยขึ้น ยังคงนอนคร่อมอยู่บนตัวเจีย “ฉันแค่กำลังให้คำแนะนำสำหรับใช้ในคืนนี้น่ะ ใช่มั้ย เพื่อน ฝึกฝนไว้ก่อนไง นายจะไม่ได้...อื้ม...ปล่อยออกมาก่อนเวลาน่ะ”
“เจีย...” เควินพูดด้วยน้ำเสียงที่ทั้งหวาดหวั่นและเศร้าโศก เขาเกลียดอะไรแบบนี้ เขาเกลียดการรู้สึกผิด การรู้สึกผิดน่ะมันคือการคดโกงดีๆนี่เอง
“ฉัน...เอ่อ...ฉันกับแมทน่ะ...เรา เอ่อ....เรามีอะไรกัน” เจียพูดประโยคช่วงสุดท้ายออกมาได้ชัดเจน “เรามีอะไรกันแล้วฉันก็เลยเลิกกับนายเพราะเรื่องนี้แหละ และตอนแรกฉันก็กำลังจะ—แต่แมทเค้าตัดสินใจ—เราแค่....นั่นแหละ...เรา”
“เรารักกัน...” เขาพยายามช่วยเจียแต่ก็ไม่ใช่ว่ามันจะช่วยให้สถานการณ์มันดีขึ้นหรอก
“ขอบคุณพระเจ้าที่ในที่สุดก็มีบางคนยอมรับเรื่องนั้นซักที เฮ้ หลบหน่อยเด๊ะ เควิน ขอผ่านหน่อย” โทนี่เดินแทรกตัวผ่านเควินเข้ามา สวมใส่เพียงแค่กางเกงบ็อกเซอร์สีแดงตัวเดียวและยังดูสะลืมสะลืออยู่นิดหน่อย จากนั้นก็เดินข้ามเขากับเจียไปหยิบรีโมททีวีขึ้นจากโต๊ะ “ฉันกำลังคิดอยู่เมื่อกี๊ว่าพวกนายคงจะกัดกันไปตลอดชีวิตบัดซบที่เหลือของพวกนายซะแล้ว...แมท ทำไมแกไม่กรอไอ้เทปสัปปะรังเคนี่กลับวะ ฉันจำได้ว่าบอกแกไปแล้วนะว่าฉันจะดูไอ้หนังซอมบี้ห่านี่ด้วย”
เควินยังคงยืนนิ่งอยู่ตรงทางเข้า ดวงตาเริ่มคลอไปด้วยน้ำตา โทนี่กดปุ่มรีโมทเพื่อสั่งให้เครื่องเล่นกรอเทปกลับไป ทำให้ทั้งห้องมีแค่เสียงของเครื่องเล่นวีดีโอที่กำลังทำงานอยู่เท่านั้น
“เจียราไมอาห์ ทำไมถึงทำอย่างนี้กับฉัน” เควินพูดด้วยเสียงเบาราวกับกระซิบ และมันฟังดูทั้งน่าเศร้าและน่าสมเพชจนเขาเกือบจะเลิกเกลียดหมอนี่เข้าไส้ไปซักหนึ่งวินาทีได้
“ฉันว่าเจียราไมอาห์คงหมดรักนายแล้วน่ะสิ ไอ้หนู เพราะฉะนั้นทำตัวเองให้มีค่าและก็มีประโยชน์ซะหน่อยด้วยการไปเอาเบียร์จากห้องครัวมาให้ฉันซะ” โทนี่พูดขึ้น ขณะเดียวกันเจียดันตัวเขาเบาๆเพื่อเป็นสัญญาณบอกให้เขาลุกขึ้นจากตัวมันได้แล้ว
เขาลุกขึ้น ขยับตัวจากเจียแล้วนั่งลงกับพื้นห้อง ส่วนเจียลุกขึ้นยืน เขาเงยหน้าขึ้นมองเจียที่มีสีหน้าแน่วแน่กับอะไรบางอย่าง
“เควิน ฉันไม่ได้ตั้งใจ...มันไม่น่าจะลงเอยแบบนี้...”
โทนี่กับเขาสบตากัน เขาหน้าแดงก่ำแต่โทนี่ดูจะไม่สนใจเลยซักนิดว่าตนเองได้บุกรุกเข้ามาในการสนทนาที่ทั้งน่าอายและเป็นเรื่องส่วนตัวมากๆ
“โธ่ ไม่เอาน่า ใครก็ได้ เอาเบียร์มาให้ฉันหน่อย ฉันคอแห้งจะตายอยู่แล้ว!” โทนี่ร้องขอ จ้องมองมาที่เขา นั่นคือสิ่งที่ทุกคนในบ้านนี้ทำกัน—พวกนี้จะพูดคำว่า ‘ใครก็ได้’ แต่จริงๆแล้วมันหมายถึง ‘แมท’
“เออ เออ ก็ได้วะ โทนี่ ฉันไปเอาให้ก็ได้!” เขาโวยวาย และลุกขึ้นยืน มุ่งหน้าไปที่ห้องครัว แต่ถึงยังไงเขาก็ไม่อยากจะอยู่ในห้องนั่งเล่นกับเจียและเควินตอนนี้อยู่แล้ว และถึงแม้ว่าเขาจะไม่ชอบหน้าเควินนัก แต่เขาก็พูดอะไรมากไม่ได้ ในเมื่อเขาเป็นสาเหตุที่ทำให้เควินกำลังจะอกหัก
เขาเปิดตู้เย็น ได้ยินเสียงเควินกับเจียคุยกัน ก่อนที่ประตูหน้าจะเปิดออกและคนทั้งสองพากันออกไปข้างนอก เขาคว้าเบียร์มา 2 กระป๋องจากช่องเก็บ แล้วจึงปิดประตูตู้เย็น มุ่งหน้ากลับมาที่ห้องนั่งเล่นซึ่งยังคงมืดมิด หนังซอมบี้ไร้สาระเรื่องเดิมที่เขาดูเมื่อก่อนหน้านี้กลับมาฉายอยู่บนจอทีวีอีกครั้ง
“พวกนั้นไปไหนกันน่ะ” เขาถามโทนี่ และโยนกระป๋องเบียร์อันหนึ่งส่งให้
“ออกไปคุยกันข้างนอกน่ะ บางคนกำลังจะถูกทิ้ง ฮ่า ฮ่า” โทนี่ฉีกยิ้มขณะที่กำลังเปิดกระป๋องเบียร์
“แล้วนายได้ความสุขจากเรื่องนี้นี่นะ” เขานั่งลงข้างๆกับโทนี่
“ก็เออสิวะ ฉันไม่เคยชอบขี้หน้าเควินมันเล้ย”
“นายแค่ไม่ชอบให้มีคนที่ดูดีกว่าตัวนายมาอยู่ใกล้ๆเท่านั้นแหละ”
“นายก็ไม่ชอบหมอนั่นเหมือนกันแหละน่า ...นี่ งั้นตกลงนายกับเจียก็จะได้แต่งงานมีลูกกันซะทีสินะ”
“ไม่รู้สิ เจียอาจจะกำลังสารภาพความรักที่ไม่มีวันเสื่อมคลายกับเควินอยู่ข้างนอกนั่นก็ได้ ใครจะรู้”
“อย่าเชื่อเรื่องนั้นนักเลย” เจียเอ่ยขึ้นขณะที่ปิดประตูหน้าลงและเดินกลับเข้ามาในห้องนั่งเล่นพร้อมกับสีหน้าบูดบึ้ง โทนี่จ้องมองเขาอย่างขำๆ แสงสีน้ำเงินจากทีวีทำให้รูปร่างและผิวของมันดูซีดเซียว “เขาไม่กลับมาแล้วล่ะ”
เขาไล่ปลายลิ้นไปตามฟันหน้าของตน “หมอนั่นคงไม่มีความสุขนักกับเรื่องนี้งั้นสินะ”
เจียยักไหล่ขณะเดียวกันก็นั่งลงระหว่างเขากับโทนี่บนโซฟา “ไม่เชิงนักหรอก”
“ช่าย แต่ฉันว่าตอนนี้นายกับแมทก็จะเป็น แ-ฟ-น กันแล้วสินะ!” โทนี่ล้อเลียน เขาหน้าแดงขึ้นมาเล็กน้อย จ้องมองไปที่จอทีวี และนั่งคิดว่านี่เขาเอาตัวเองมาเจอกับอะไรเนี่ย
เจียขยับไปขยับมาซักพักหนึ่งและคว้ามือของเขา “มันยังไม่เรียบร้อยดีนักหรอก โทนี่ อย่าเพิ่งคิดแบบนั้น” เจียบอกลูกพี่ลูกน้องของเขา หัวใจเขาเริ่มเต้นแรงขึ้นอีกครั้ง เจียมันหมายความว่ายังไงที่ว่ามันยังไม่เรียบร้อยดีนัก เราคบกันแล้ว ใช่มั้ย นั่นไม่ใช่จุดประสงค์ของเรื่องทั้งหมดนี่รึไง พระเจ้า อย่าบอกนะว่าเขาเพิ่งจะผ่านปัญหาทั้งหมดนี่เพื่อมาเจอกับ--
เจียสังเกตสีหน้าของเขาเหมือนกับว่ามันสามารถอ่านความคิดเขาได้ เขาไม่ค่อยแน่ใจนักแต่เขาคิดว่าเจียพูดอะไรแบบนั้นออกมาเพื่อให้โทนี่พ้นไปจากเรื่องของพวกเขา เขายิ้มอย่างอ่อนแรง เจียยังคงเอาแต่จ้องมอง เขาไม่รู้ว่าเขาอยากจะพูดอะไรในตอนนี้แต่เขารู้สึกเหมือนกับว่าเขาไม่ควรจะพูดอะไรเลย
“ขึ้นห้องนอนกันมั้ย” เขาถามขึ้นในที่สุด เพราะอย่างน้อยที่นั่นก็เป็นส่วนตัว
เจียแค่พยักหน้าเป็นคำตอบ
- - - - -
ขอบคุณที่ช่วยเมนท์กันนะ! เหลือแค่ part c แล้วสำหรับ zombies ^0^
ความคิดเห็น