คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Zombies Part A
เรื่องของสมาชิกในวงคนอื่นบ้างนะคะ ^^; (ภาคนี้ยังไม่มีฉากอย่างว่านะ)
Zombies Part A
Author:Guitarxross
Rating:NC-17 OVERALL R FOR THIS PART
WARNINGs:Swearing, Mention of Drug Use, Boy Sex, Smut, Mention of Violence and Gore
- - - - -
"ฉันคุยกับเควินเมื่อเช้าล่ะ" เจียพูดขึ้นขณะเดียวกันก็เหวี่ยงตัวข้ามโซฟาจากด้านหลัง มือถือกระป๋อง Spaghetti_OS มีด้ามจับช้อนยื่นออกมาจากปากดูแล้วประหลาดตาชอบกล
"อ้อ เหรอ" เขายังคงจ้องมองไปที่จอทีวี พยายามตั้งใจดูหนังไร้สาระเกี่ยวกับซอมบี้
"ใช่ เขาบอกฉันว่าเขาต้องเป็นทุกข์แค่ไหนตั้งแต่ที่เราเลิกกัน" เจียจุ่มช้อนเข้าไปในกระป๋อง และนั่งลงข้างๆเขาบนโซฟา
"นั่นแย่มากเลย" เขากำลังนึกสมเพชในความโง่เง่าของซอมบี้ พวกมันไม่แม้แต่จะน่ากลัวด้วยซ้ำ พวกมันเคลื่อนไหวเร็วๆไม่ได้ และก็ยังไม่ฉลาดอีกด้วย ทำไมล่ะ พวกมันก็แค่ร้องครวญครางและก็เดินสะเปะสะปะไปมา ชัวร์ พวกมันตายแล้ว แต่คุณก็แค่*เดินหนีไปไกลๆจากมัน จะมีปัญหาอะไรล่ะ อย่างน้อยหนังเรื่องนั้น...Resitdent Evil ยังทำให้มันดูค่อนข้างน่าขนลุกหน่อยด้วยฉากมืดๆและก็Malilyn Manson ทำเพลงน่าขนลุกประกอบ และคุณยังได้ดูสาวสุดฮอตในชุดขาดๆ กับปืนใหญ่ๆอีก และก็ไอ้ตัวน่าสยองที่มีลิ้นยาวๆ นั่นแหละ มันเจ๋ง และก็น่ากลัว
"ใช่ เขาชวนฉันไปดินเนอร์คืนนี้ เฮ้ย! แหวะ แมทนี่แกดูบ้าอะไรอยู่วะเนี่ย" เจียราไมอาห์ทำสีหน้าขยะแขยงขณะเดียวกันก็เคี้ยวอาหารที่อยู่ในปาก
"Night of The Living Dead ภาคที่หกล้านห้า" เขาพูดตัวเลขเกินจริงไปหน่อย แต่หนังทุกภาคของเรื่องนี้มันเหมือนกันหมดและมันก็อาจจะเป็นตัวเลขนั้นจริงก็ได้ หนังซอมบี้เรื่องนี้มีหลายภาคมากจนนับไม่ถ้วน และทุกภาคก็เหมือนกันหมด "งั้นนายตอบเขาว่ายังไง"
"ฉันบอกว่าจะขอลองคิดดูก่อน ฉันก็อยากไปนะ ไม่รู้สิ" เจียพูด และใข้ช้อนตักอาหารใส่ปาก เขาชำเลืองมองดูเจียและยักไหล่ ยังไงก็ช่าง
บนจอทีวีผู้หญิงคนหนึ่งกำลังทุบหัวซอมบี้ตัวอ้วนด้วยเหล็กเขี่ยไฟ หัวของมันยุบลงทุกครั้งที่เธอตีใส่ เหมือนกับว่ามันทำมาจากยางหรือของจำพวกพลาสติกถูกๆ น่าจะใช่แหละ
"อะไรที่นายไม่รู้ล่ะ" เขาถามในที่สุด ค่อนข้างสงสัยทีเดียว หัวใจของเขาเริ่มเต้นเร็วขึ้น แต่เขาปฏิเสธที่จะกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้
"ฉันหมายถึง... ฉันไม่รู้ นายแคร์รึเปล่า"
"ทำไมฉันต้องแคร์ล่ะ" เขาเริ่มนับ 1-10 ในใจ ผู้ชายผิวดำที่ควรจะต้องเป็นคนช่วยผู้หญิงที่กำลังกรีดร้องกำลังกระแทกซอมบี้ด้วยบานประตูครั้งแล้วครั้งเล่า นั่นทำให้เขาสงสัยว่าหมอนี่มีปัญหาอะไรรึเปล่า มันเหมือนกับว่าหมอนี่พยายามจะปิดประตูลงบนขาของซอมบี้ เขาไม่รู้รึไงว่าประตูจะปิดไม่สนิทหรอกถ้ามีขาขวางอยู่ระหว่างมันกับกรอบประตู "หมายความว่าไง ทำไมฉันจะต้องแคร์ล่ะ"
เจียหน้าแดง และก้มหน้าลงมองพื้น "ฉันไม่รู้ แค่... นายก็รู้... เราสองคนมีอะไรกันหลายครั้ง และฉันก็แค่อยากแน่ใจว่านาย
"ทำไมฉันต้องแคร์ เราก็แค่มีอะไรกัน นายไม่ได้ถูกฉันสวกปลอกคอหรืออะไรซักหน่อย นายเป็นผู้ใหญ่แล้ว ทำอย่างที่นายอยากเถอะ"
"ฉันรู้แมท ฉันแค่กำลังคิดว่าถ้ามันกวนใจนาย ฉันก็จะไม่ไป มันก็แค่- ช่างมันเถอะ"
เขาเลิกคิ้วขึ้นแต่ก็ยังไม่ละสายตาไปจากหน้าจอ "ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน นายอยากทำอะไรก็ทำ"
"นายไม่ได้ช่วยอะไรฉันเลยรู้มั้ย"
เขาฉีกยิ้ม "เออ ใช่ นายก็รู้ว่าฉันหมายความว่ายังไง ถ้านายต้องการเขากลับมาก็ไปดินเนอร์ซะ"
เจียราไมอาห์ทำสีหน้าขุ่นเคืองใจ เขามองเจียทางหางตา เจียกำลังเคี้ยวอาหารอย่างช้าๆ และถอนหายใจ "ฉันไม่รู้ว่าตัวเองต้องการอะไรอีกแล้ว นายต้องการอะไร"
"ดูหนังเรื่องนี้"
เจียราไมอาห์ตีหัวเขาทางด้านหลัง "ไอ้บ้า! ฉันพยายามจะแก้ปัญหานี้อยู่นะ"
เขาชกเจียเบาๆที่ท้องเป็นการโต้ตอบโดยพยายามทำให้มันเบาจนยังดูเหมือนว่าเขาหยอกมันเล่นอยู่ ถึงแม้ว่าความจริงแล้วเขาจะเริ่มรำคาญขึ้นมานิดหน่อยก็ตาม เขาไม่ต้องการจะพูดกับมันเกี่ยวกับเรื่องนี้ในตอนนี้ "ไม่มีอะไรที่จะต้องแก้ ก็แค่นายต้องการเขากลับมารึไม่ก็เท่านั้น"
"ฉันไม่ได้สับสนในเรื่องนั้น"
"อ้าว ตลกนี่ เพราะว่านายเพิ่งพูดเป็นนัยๆ ไปทางนั้นว่านายสับสน นี่มันเดาได้ง่ายมาก ดูนะ เดี๋ยวเด็กผู้หญิงคนนั้นก็จะกลายเป็นซอมบี้และก็ฆ่าพวกนั้นทั้งหมด เอ๊ะ แล้วนั่นเบ็นกำลังทำบ้าอะไรอยู่วะเนี่ย"
"คนไหนเบ็น"
"คนดำ"
"เขาตายแน่ๆ คนดำน่ะตายเสมอล่ะ พวกเด็กวัยรุ่นงี่เง่าก็เหมือนกัน คนเดียวที่รอดก็จะเป็นผู้หญิงที่เล่นเป็นตัวนำที่เปลี่ยนจากหวาดกลัวสุดขีดไปเป็นนักฆ่าสไตล์ป่าเถื่อนในตอนหลัง"
"และเหมือนกับว่าคนพวกนี้รู้เสมอเลยนะว่าจะยิงปืนให้ดีได้ยังไง เหมือนกับว่า... ไม่รู้สิ อย่างกับว่าพวกบ้านี่ไปเคยเรียนอะไรแบบนี้มาจากที่ไหนกันฟะ และที่ฉันไม่เข้าใจเลยก็คือทำไมเบ็นไม่อยากจะถูกล็อคอยู่ในห้องใต้ดิน ในเมื่อพวกเขาก็ถูกล็อคอยู่ในบ้านอยู่แล้ว"
เจียส่ายหัวเพื่อเป็นการบอกว่าหนังเรื่องนี้ก็ทำให้มันงงพอๆกันกับเขา "ฉันเคยดูหนังโป๊ที่มีพล็อตเรื่องที่ดีกว่านี้"
"ก็ว่างั้นแหละ"
"เออ แล้วตกลงฉันควรจะไปดินเนอร์กับเคฟดีมั้ย"
"ฉันเพิ่งจะบอกนายไปนะว่า ฉันไม่แคร์" น่ารักจริงๆ เจียย่อชื่อหมอนั่นเป็นเคฟ ไอ้บ้าเอ๊ย ก็ไม่ใช่ว่าเขาจะหึงหรืออะไร แมท โลวาโต้ ไม่มีทางหึงไอ้ห่วยแตกที่หลงเจียหัวปักหัวปำหรอก
"ถ้าเขากับฉันคืนดีกัน นายกับฉันก็จะมีอะไรกันไม่ได้อีกแล้วนะ"
สงสัยจริงๆเลยว่านี่เจียมันกำลังขู่เขาอยู่รึเปล่า เพราะว่ามันฟังดูเป็นอย่างนั้น "แล้วนี่คนพวกนี้ไปได้ทักษะด้านงานไม้มาจากไหนกัน..."
"แมท! ได้โปรดเถอะ..."
เขายักไหล่อีกครั้ง ยังคงแสดงอาการไม่ใส่ใจ "อืม เอาเป็นว่า... เควินเสนอความรักให้นาย ส่วนฉันเสนอเซ็กส์ มันจะยากอะไรล่ะ นายต้องการความรักอยู่แล้ว ก็เลือกความรักสิ นายต้องการอะไรจากฉันอีกล่ะทีนี้"
"นี่นายไม่รักฉันเหรอ"
ท้องไส้ของเขาเริ่มบิดมวน นี่มันฟังดูน้ำเน่าและไร้สาระพอๆกับหนังงี่เง่านี่เลย "ฉันไม่รู้ ในฐานะคนๆหนึ่งน่ะ แน่นอน แต่ฉันไม่รู้ว่าในฐานะ... ฐานะคนรักหรืออะไรก็ช่าง ฉันยอมรับว่าฉันเป็นไบ แต่ตอนนี้ฉันยังไม่พร้อมที่จะมีความสัมพันธ์ระยะยาวกับผู้ชาย" เขารู้สึกว่าตัวเองโง่เง่ามากที่พูดอะไรแบบนี้ และมันก็ไม่ทำให้เขาได้ประโยชน์อะไรขึ้นมาเลย มันทำให้เจียเสียใจ และทำให้เขารู้สึกโง่ที่พูดมันออกมา
เจียสูดหายใจเข้าลึกเหมือนกับกำลังพยายามจะระงับอารมณ์ "โอเค จบแค่นี้สินะ"
พระเจ้า เจียฟังดูเหมือนกับว่ามันกำลังจะบอกเลิกกับเขา เราไม่เคยออกเดทกันด้วยซ้ำ "หมายความว่าไงของนาย... ช่างเถอะ... เจอกันหลังจากนายกลับมาจากออกเดทแล้วกัน"
"แน่นอน แต่ไม่ใช่ไอ้นั่นของฉันแน่ๆที่นายจะเจอ และแน่นอนฉันก็จะไม่เห็นของนายด้วย"
ให้ตาย เจียพยายามทำให้เขารู้สึกผิด และนั่นมันทำให้เขาโมโห เขารู้เขาควรที่จะรู้สึกเห็นใจมันเพราะว่าเขาไม่ต้องการจะคบกับเพื่อนสนิท เพราะว่าเขาไม่ได้รักมันหัวปักหัวปำ เพราะว่าเขามันเป็นไอ้ปอดแหกและความสัมพันธ์ที่ยาวที่สุดของเขากับคนอื่นคือแค่ 2 เดือน และเจียไม่ใช่คนที่เขาจะเลิกคบและลืมได้ง่ายๆ ยังไงก็ช่าง
"ฉันไม่รู้ว่านายต้องการให้ฉันพูดอะไร นายต้องการให้ฉันหยุดนายไม่ให้ไปอย่างนั้นรึเปล่า ให้มัดนายเอาไว้หรืออะไรแบบนั้น" .......สารภาพรักกับนายด้วยปาฐกถายาวพอๆกับละครน้ำเน่าบทหนึ่ง แน่นอน มันเป็นสิ่งที่ทุกคนต้องการ
แต่เขาไม่ใช่คนแบบนั้น แมท โลวาโต้ ไม่ก้มหัวขอร้องใคร คุณจะอยู่หรือจะไปก็เท่านั้น มันอยู่ที่คุณที่จะได้ประโยชน์หรือเสียประโยชน์ เขาไม่เคยทำให้มันมีผลกระทบกับตัวเขา อย่างน้อยกันก็ไม่ควรจะเป็นอย่างนั้น เขาไม่ต้องการจะคิดถึงความรู้สึกของตัวเองว่ารู้สึกยังไงตอนนี้ ดังนั้นเขาก็จะไม่คิด เขาแค่จะดูซอมบี้พยายามบุกเข้าไปในบ้านด้วยการชนและทุบแผงกั้นครั้งแล้วครั้งเล่า ซอมบี้งี่เง่า ซอมบี้งี่เง่าที่น่าหัวเราะ เขาฉีกยิ้ม บณะที่เจียถอนหายใจ
"นั่นมันคงจะดี แต่เดาว่านายคงจะไม่ทำสินะ... *ยังไงก็ช่าง" เจียพูดขึ้นกับเขา แต่สิ่งที่เขาคิดกลับมีแต่ว่า 'เฮ้ *นั่นเป็นคำพูดของฉันนะ'
"ใช่ ยังไงก็ช่าง ฉันว่านายน่าจะโทรกลับไปหาเคฟวี่ได้แล้วนะ" เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน เขาไม่ตั้งใจแต่มันหลุดออกมาเอง เขาอยากจะตบปากตัวเองจริงๆ
"นี่แหละ! นี่คือเหตุผลที่ฉันต้องมาคุยกับนาย! ถ้ามันกวนใจนาย นายก็บอกฉันได้มั้ย" เจียกระแทกกระป๋อง Spaghetti_O's ลงกับโต๊ะเสียงดัง
"มันไม่ได้กวนใจฉัน เจีย ให้ตายเหอะวะ! ฉันไม่แคร์ถ้านายจะออกไปเดทและก็ออกไปสนุก"
"ฉันไม่ได้กำลังพูดถึงการออกไปเดทและก็ออกไปสนุก! ฉันกำลังพูดถึงการออกไปเดทและ..และก็มีเซ็กส์และก็มีความรักกับใครซักคน ให้ตายเถอะ" เจียตวาดและกระแทกตัวกับพนักพิงของโซฟา อีกครั้ง เขารู้ว่าเจียต้องการให้เขารู้สึกเห็นใจมันแต่เขาไม่
เขาไม่ได้รักมัน และก็ไม่รู้สึกเห็นใจมัน ทำไมมันไม่ยอมเข้าใจซักทีนะ
"ฉันไม่แคร์ แรนเจล(นามสกุลนะ^^;) ทำอย่างที่นายอยากเถอะ ขอบคุณสำหรับเซ็กส์ มันดีมาก นายต้องการอะไรเป็นลายลักษณ์อักษรสำหรับคำอนุญาตมั้ย เพราะว่านายจะได้มันแน่"
"ทำไมนายถึงทำอย่างนี้" เจียไม่ได้พูดเสียงดังหรือด้วยความโมโห หรืออะไร แค่ค่อนข้างนิ่มนวลและก็เจ็บปวด ยังไงก็ช่าง เขาไม่สมควรโดนแบบนี้
"ฉันไม่ได้ทำอะไร เจีย มันไม่มีอะไรที่จะต้อง—ฉันไม่แม้แต่จะรู้ว่าปัญหาของนายคืออะไร! ไปสิ! ไปสนุกซะ! นายต้องการให้ฉันช่วยโทรหาเขาด้วยรึเปล่า เพราะว่าฉันจะทำให้ถ้านายต้องการ เพราะว่าฉันเป็นเพื่อนของนาย และเพื่อนจะต้องช่วยเหลือกัน" เขาจ้องเขม็งไปที่ทีวี และกอดอก โวยวายเหมือนกับเด็กเล็กๆ นั่นแหละ เขาล่ะ เขาที่ทำตัวเป็นผู้ใหญ่สุดๆแล้ว
"ทำไมนายต้องโกรธด้วย...ดี ดีจริงๆ ฉันไม่ได้ทำอะไรเลยซักนิด แต่นายกลับโกรธฉัน ฉันพยายามจะคิดถึงความรู้สึกของนาย แต่นายกลับโกรธ ดี ทำได้ดีมาก โลวาโต้ ขอบใจนะ"
"ที่รัก ฉันไม่ได้โกรธ"
"หยุดทำให้ฉันสับสนได้แล้ว!" เจียราไมอาห์ตะเบ็งเสียงดังลั่น และเอามือทั้งสองข้างปิดหูเอาไว้ราวกับว่าไม่ต้องการที่จะได้ยินอะไรจากเขาอีกแล้ว
"แม่ง ให้ตายเถอะวะ... ฉันไม่ได้ทำอะไรเลยนะ! ฉันไม่ได้โกรธนาย ฉันไม่ได้อารมณ์เสีย ฉันไม่แคร์เว่านายจะทำอะไร ฉันไม่แคร์ว่านายจะไปนอนกับใคร!" เขาตะโกนกลับ
เจียเหวี่ยงแขนทั้งสองข้างขึ้นอย่างเหลืออด "ฉันทนต่อไปไม่ไหวแล้ว! พอ! พอกันที! นายมันบ้าแมท นายเสียสติไปแล้ว นายมันหลุดโลก... นายต้องการฉันรึเปล่า"
"นี่นายบ้าไปแล้วเหรอ! ฉันนี่นะ! นายบ้าไปแล้วแน่ๆ! ฉันต้องการนายมั้ย! ไม่! ฉันไม่ต้องการนายเจีย! นายไม่เข้าใจรึไง! ฉันแค่ต้องการดูหนังเรื่องนี้!"
"ดี! งั้นฉันก็จะออกไปหาเควินล่ะ!"
"ดี!" เขาตะคอกกลับเสียงดังขณะที่เจียลุกขึ้นยืน "ขอให้สนุกล่ะ!"
"แน่นอน!"
"และก็อย่าลืมกระป๋องSPAGHETTI_O'S เฮงซวยของนายด้วย!"
"หยุดตะโกนใส่ฉันซักที!" เจียหยุดยืนพลางหอบหายใจ หน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ กำกระป๋องไว้แน่นในมือข้างหนึ่ง และช้อนในมืออีกข้าง เจียแค่ยืนอยู่เฉยๆตรงนั้น ท่าทางหัวเสียสุดๆ ตาจ้องเขม็งมาที่เขาเหมือนกับว่าเขาเป็นกากเดนของจักรวาลหรืออะไรแบบนั้น ไม่ต้องสงสัยเลย—เขาคงเป็นจริงๆน่ะแหละ ยังไงก็ช่าง
"พระเจ้า นายดูดีจริงๆเวลานายโกรธและก็หัวเสีย" เขาพูดขึ้น เจียทำหน้าเหมือนกับว่าพร้อมทุกเมื่อที่จะเขวี้ยงกระป๋องในมือมาใส่หัวเขา "โอเค เจีย ฉันขอโทษ นายได้ยินมั้ย! ฉันก็ไม่รู้ว่าตัวเองต้องการอะไรเหมือนกัน! นายต้องการอะไรจากฉันกัน"
เจียเงียบไปซักพักจ้องมองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า "ฉันก็ไม่รู้ ฉันเบื่อที่จะต้องเดาใจนายเต็มทีแล้ว"
"ฉันก็เบื่อที่จะต้องถูกวิเคราะห์เหมือนกัน" เขาพูดเสียงเย็นมากกว่าที่เขาตั้งใจจะให้มันเป็น เจียส่ายหน้าไปมา
"ยังไงก็ช่าง แมท ยังไงก็ช่าง ฉันไม่ทนกับความไม่ชัดเจนของนายแล้ว ฉันจะโทรกลับไปหาเควินล่ะ" เจียเดินจากไป ปล่อยให้เขาฉุนเฉียวอยู่ตรงนี้คนเดียว
"นั่นมันคำขู่ใช่มั้ย เจียราไมอาห์ แรนเจล!! เพราะถ้ามันเป็น นายก็ไม่ทำให้ฉันรู้สึกกลัวขึ้นมาซักนิด!" เขาตะโกนไล่หลังเจียไป และหันหลังเพื่อจะเห็นเจียเดินหายไปในห้องครัว "ได้ยินมั้ย! ฉันไม่กลัวนายและก็ไอ้ตุ๊ดน่าเกลียดเศษสวะเฮงซวยขี้แพ้ที่กำลังจะกลับมาเป็นแฟนนายอีกครั้งซักนิด! เพราะว่าหมอนั่นมันห่วยแตก! และก็... และก็.. น่าเกลียด! และ... ไอ้ตุ๊ด! ได้ยินมั้ย เจีย! ฉันพูดคำนั้น คำที่นายเกลียดไง จำได้มั้ย!... เจีย? โธ่เว้ย!"
เขาหวังว่าอย่างน้อยเจียจะกลับมาเตะเขาหรืออะไรแบบนั้น เขาเกลียดเวลาที่เขาพูดยังไม่จบแล้วมีคนเดินออกไปก่อน และคำด่าเมื่อกี๊ก็เลยไม่นับเพราะว่าเจียไม่ได้ยินมัน
"มีเหตุผลอะไรเป็นพิเศษรึเปล่าที่นายพยายามยั่วโมโหเจียให้มันกลับเข้ามาตัดไอ้นั่นายทิ้งน่ะ" เจฟฟาถามขึ้นพร้อมกับเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นจากประตูหน้า ในมือหนีบบุหรี่เอาไว้ แปลกแฮะ วันนี้มันกลับมาบ้านได้ เพราะตั้งแต่ทัวร์คอนเสิร์ตจบลงแล้วพวกเขาทั้งวงกลับมาอยู่บ้านเขาแทบไม่ได้เห็นหน้ามันเลย
"อ๋อ ฉันแค่กำลังพยายามทำให้เจียกลับเข้ามาคุยกับฉันในนี้ให้รู้เรื่องก่อนน่ะ"
"อ้อ งั้นหรอ เรียกมันว่าไอ้ตุ๊ดเนี่ยคงจะได้ผลดีอยู่หรอกนะ"
"ฉันไม่ได้เรียกเจียว่าไอ้ตุ๊ด ฉันไม่มีทางเรียกมันอย่างนั้นแน่ ไม่ด้วยชื่อเสียงที่มีอยู่ของฉันเองเหมือนกันน่ะ" เขาถอนหายใจ จ้องมองอย่างเลื่อนลอยไปที่จอทีวีที่ขณะนี้มีสามีกำลังไล่ทุบตีภรรยาของเขาไปรอบๆ ใช่แล้ว ความรุนแรงในครอบครัว ปืน และซอมบี้ ในหนังเรื่องเดียว! ผู้ชายคนหนึ่งจะขออะไรไปได้มากกว่านี้อีกล่ะ! บางทีอาจจะเป็นผู้หญิงโป๊.......
"ใช่ พูดถึงเรื่องนั้น โทนี่กับฉันตกลงกันว่าถ้าพวกนายสองคนปลุกพวกเราให้ตื่นขึ้นกลางดึกเพราะทำเสียงดังอีกครั้งเดียวล่ะก็ มันกับฉันจะเริ่มมีอะไรกันและปลุกพวกนายให้ตื่นบ้าง"
"ให้ตาย อย่าทำให้นึกภาพสิวะ บ้าเอ๊ย นายกับลูกพี่ลูกน้องฉัน! ขนลุกฟ่ะ!"
"เฮ้ เราอาจจะถ่ายวีดีโอเก็บไว้และเอาไปขายก็ดีนะ พวกแฟนเพลงสาวๆคงจะยอมจ่ายเงินก้อนโต!"
"อย่างกับพวกนั้นจะมีเงินน่ะ..."
"เออ นั่นสิ" เจฟยกบุหรี่ขึ้นมาสูบ "แล้ว ว่าแต่พวกแกสองคนกัดกันเรื่องอะไรวะ"
"ก็เจียน่ะสิ มันทำตัวงี่เง่า!"
"ช่ายเลย เจียทำตัวงี่เง่าดังนั้นนายก็เลยมาตะโกนว่า ไอ้ตุ๊ด ไล่หลังมันสินะ"
"มันเข้ามาในนี้และก็เริ่มพูดอะไรเกี่ยวกับเควิน เหมือนกันว่ามันจะเอามาโยนใส่หน้าฉันเพื่อทำให้ฉันหึงน่ะ และจากนั้นมันก็พยายามทำให้ฉันรู้สึกผิด และก็เริ่มพูดเกี่ยวกับว่าฉันต้องการมัน"
"อ๋อ ช่าย ช่าย เจียมันโคตรหลงตัวเองเล้ย" เจฟฟาพูดอย่างประชดประชัน จนทำให้เขารู้สึกเหมือนกับถูกตบหน้าเข้าอย่างจัง "มันเป็นบ้าอะไร พระเจ้า งี่เง่าอะไรอย่างนี้! ไอ้ตุ๊ด! บ้าจริงๆ!"
"ไปอึ๊บลูกพี่ลูกน้องของฉันเลยไป เจฟฟา"
"อ๋อ ไม่ล่ะ โทนี่มันคงยังสลบไม่รู้เรื่องอยู่ในห้องเพราะเพิ่งจะพี้กัญชาเสร็จล่ะมั้ง... นายก็รู้ ตั้งแต่ที่มันทะเลาะกับเบนจามิน มันก็เอาแต่ทำแบบนั้นตลอด..."
ถึงตอนนี้เขาสังเกตเห็นว่าเจฟหลบสายตาของเขา "ว่าแต่ พูดถึงโทนี่ นายรู้รึเปล่าว่าทำไมมันกับเบ๊นจ์ถึงทะเลาะกัน"
"เอ่อ.. ช่างเถอะน่า ว่าแต่นายเถอะ ฉันไม่รู้ว่านายมีปัญหาอะไรกันนักกันหนากัน แมท ฉันว่านะกว่าจะถึงตอนที่นายยอมรับว่านายต้องการเจีย นายจะทำให้ตัวเองทุกข์ทรมานมากนะ"
"ไม่จริง! ฉันไม่ต้องการมัน! ฉันไม่ได้รักมันและฉันก็ไม่รู้สึกเห็นใจมันด้วย!"
"ทำไมนายถึงได้กลัวการผูกมัดขนาดนั้นล่ะ"
"ฉันเปล่า! ใครกลัวกัน ฉันไม่กลัวอะไรทั้งนั้น!"
เจฟได้แต่จ้องหน้าเขา และมันชัดเจนเลยที่ว่าเจฟมันสามารถมองทะลุไปถึงจิตใจของเขาได้ทะลุปรุโปร่ง ท่าทีไม่ใส่ใจของเขาไม่สามารถจะหลอกมันได้เลยเหมือนกับที่มันทำกับเจียราไมอาห์ได้สำเร็จ
"โอเค โอเค ฉันหลงรักมันอย่างถอนตัวไม่ขึ้น ฉันหวังว่าฉันจะได้ปืนซักกระบอกเพื่อจะได้เอาไปยิงหัวเควินให้กระจุย และฉันก็จะใช้เวลาทั้งคืนเมาหัวราน้ำและดูหนังโป๊เพื่ที่จะลืมมัน นายต้องการอย่างนี้ใช่มั้ย"
"อื้ม คงงั้นมั้ง...แต่ความจริงฉันไม่ได้ต้องการอะไรจากนายเลยนะ" เจฟยกบุหรี่ขึ้นมาสูบอีกครั้งและพ่นควันออกทางจมูก "ทำไมนายไม่บอกมือกีตาร์ของเราอย่างนั้นแทนล่ะ"
"เพราะว่านั่นจะทำให้เจียอยู่ในตำแหน่งที่มีอำนาจน่ะสิ"
"ฉันไม่เข้าใจ"
"ถ้าฉันบอกมันว่าฉันต้องการจะคบกับมัน มันก็จะนำหน้าฉันไปก้าวหนึ่ง เพราะถ้ามันเกิดมีอะไรผิดพลาดระหว่างเราขึ้น เจียก็จะพูดได้ว่าตัวมันเองไม่ต้องการจะคบกันฉัน ฉันต่างหากที่เป็นฝ่ายที่ต้องการ"
"มีแต่ฝ่ายที่ต้องทุกข์ทรมานนั่นแหละที่เล่นเกมน่าปวดหัวแบบนี้"
"ยังไงก็เถอะ ฉันยอมเป็นฝ่ายที่ทรมานมากกว่าเป็นฝ่ายแพ้"
"ฉันว่าการจัดลำดับความสำคัญของนายมันผินและก็มั่วไปหมดแล้ว"
"ฉันรู้น่า! และตอนนี้เจียก็ยังมาโกรธฉันอีก!"
"น่าสนใจดีนี่ บางทีฉันว่านายควรจะหยุดเล่นเกมกับมันซะที เพราะเจียมันคงจะเบื่อเต็มทนแล้วล่ะ และฉันก็เบื่อที่จะได้ยินมันด้วยเหมือนกัน นายยอมกลืนศักดิ์ศรีของนายซักครั้งนึงไม่ได้รึไงแมท"
"ไม่"
"ให้ตาย บางครั้ง นายนี่เหมือนเด็กเล็กๆเลยนะ แมทธิว"
"ใครแก่กว่า เจฟ ฉันหรือนาย ไม่ใช่นายแน่ เพราะฉะนั้นหุบปากไปซะ"
"เฮ้ อย่ามาว่าฉันสิ! ฉันไม่ได้ทำอะไรให้นายเลยนะ นายตังหากที่เป็นคนเดียวที่ทำตัวหลุดโลกที่นี่"
"เจียเป็นคนเดียวที่เข้ามาในนี้แล้วพยายามทำให้ฉันหึง—"
"ให้ตายเถอะวะ แมท ถ้านายเชื่ออย่างนั้นนะ... ออกมาจากโลกแคบๆของตัวเองได้แล้ว กลับมาสู่โลกแห่งความจริงซะ เจียมันกังวลและคิดถึงจิตใจของนายด้วยใจจริงนะ"
"ช่าย! ถ้ามันกังวลหรือคิดถึงฉันจริงๆได้ครึ่งหนึ่งอย่างที่นายพูดนะ มันคงไม่สนใจที่จะรับคำเชิญงี่เง่านั่นของเควินหรอก" เขานิ่วหน้าและพยายามตั้งใจดูหนังซึ่งขณะนี้พวกซอมบี้กำลังพยายามจะพังและบุกเข้าไปในบ้าน อันที่จริงมันเป็นแต่ฉากนี้ได้ซักพักแล้ว
"เฮ้อ นายนี่เหมือนกับผู้หญิงเลย เอาล่ะ ฉันเกลียดที่จะต้องเป็นคนบอกนายเรื่องนี้นะ...แต่เจียน่ะมันอ่านใจคนไม่ได้ และทุกๆอย่างที่ออกมาจากปากเสียๆของนายน่ะมันตรงกันข้ามกับสิ่งที่นายต้องการตลอด นายกับเกมบ้าๆของนาย นายทำไปเพื่ออะไรกันฮะ"
"ฉันไม่รู้" เขาพึมพำ และม้วนชายเสื้อเล่น
"เอาล่ะ ฉันยอมแพ้แล้ว!" เจฟลุกขึ้นเพื่อที่จะไป
"ไม่ เจฟ อย่าเพิ่งไป บอกก่อนสิวะว่าฉันควรจะทำยังไง!"
"นายต้องการให้ฉันไปบอกเจียว่านายรักมันและคำว่า 'รัก' น่ะมันน้ำเน่าและไร้สาระเกินกว่าที่นายจะยอมรับมันใช่มั้ย"
"อืม...ใช่ ใช่ นั่นคงจะดี ไม่ เดี๋ยวก่อน นั่นมันจะทำให้ฉันดูน่าสมเพชและก็โง่เง่านะ..."
"นายน่ะ โง่เง่า นั่นล่ะ ประเด็นล่ะ"
"ฉันไม่อยากดูโง่เง่า..." เขาโอดครวญ "ฉันอยากให้เจียยอมกลับมาที่นี่ด้วยตัวมันเอง
"นี่นายเป็นพวกมาโซ'สินะ มีความสุขทั้งๆที่ไม่มีความสุข เจียน่ะไม่กลับมาหานายที่นี่ด้วยตัวเองแน่ แมท เกลียดที่จะต้องบองกนายแบบนี้นะ ซักครั้งในชีวิตเถอะแมท ยอมรับซักทีว่านายต้องการใครซักคน"
"อืม... ฉันต้องการให้นายทำให้เจียมาอ้อนวอนฉัน"
"ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น นายก็รู้ โลวาโต้"
"ยังไงก็ช่าง ปล่อยมันไปเถอะ ฉันไม่แคร์อีกต่อไปแล้ว นี่มันงี่เง่า แค่ไปให้พ้น ฉันจะได้ดูหนังซอมบี้ของฉันซักที"
เจฟส่ายหัวแสดงอาการปลง "ได้ แมทตี้ ถ้านายต้องการอย่างนั้น แต่ฉันบอกนายไว้เลยนะ นายจะต้องเสียใจแน่เมื่อถึงวันพรุ่งนี้ เมื่อนายตื่นขึ้นมาแล้วเจอกับอาการเมาค้างแทนที่จะเป็นเจีย" เจฟเดินจากไป บณะที่เขาคิดกับตัวเองว่า'ฉันรู้'
- - - - -
ความคิดเห็น