คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : HEARTQUAKE ' 9 . Found you (rewrite)
STORY BY RAINBOWZ.JP
PAIRING : CHANYEOL X BAEKHYUN
TWITTER : @Bh_thecloud
09 REWRITE
“เลีย...”
“...”
"ผมเลียประธานปาร์! ไ้ยินไหมฮะ?!! …ผมเลียประธานปาร์มาที่สุเลย!!”
ปราารแห่หยาน้ำาพัทลายล้วยำพูแสนร้ายาที่ออมาาปาอัวเอ เลีย... เาพูำๆ นี้ออมาไ้ยัไ... ทั้ๆ ที่านยอลใีับเามานานั้นแท้ๆ...
าเรียวยาวที่ำลัะ้าวเ้าไปหาหยุะั้า ัวแ็ทื่อราวับถูสาป... เยไ้ยินำว่าเลียาบุลรอบ้ามามายที่เรลัวในอำนาประธานนัเรียนอเาแ่หัวใที่เยือแ็และเย็นาเินว่าะรู้สึรู้สาให้ับำพูเหล่านั้นที่มันออมาานลุ่มหนึ่ที่านยอลไม่เยนึหวาหวั่นและไม่ใส่ใเสีย้วย้ำ ใระิอย่าไร็่า...
ทว่าในวันนี้... ถ้อยำที่เาไม่เยหวาหวั่นลับออมาาบุลที่รอบรอหัวใอเา นที่เาเอาแ่นึถึอยู่ทุวัน... นที่อยู่ในสายาอเาลอเวลา...
“อย่า... อย่าเ้ามานะ...”
แบฮยอนเอ่ยผลัไสไล่ส่พร้อม้าวถอยหลัไปทีละ้าว เย็นาเสียนนที่้าวเินเ้ามาหาเ็บปวไปทั้หัวใ แบฮยอนเลือที่ะถอยออมา... ไม่อยาเผลอหัวใให้ถลำลึไปับวามรู้สึลึึ้มาเินว่านี้
"ที่ันไม่สู้ไม่ใ่เพราะว่าันลัว"
"..."
แบฮยอน้อมอนรหน้าที่้าวเินเ้ามาหาเาอย่าเื่อ้า แ่ละ้าว่าทิ่มแทหัวใอให้เลือที่ะถอยหนีและปิั้นวามรู้สึทุอย่า ไม่อยารับรู้... ไม่อยาไ้ยิน... ไม่อยาไ้รับวามใีานๆ นี้อีแล้ว... ไม่อยาหวั่นไหวอีแล้ว...
"ที่ันใี็ไม่ไ้หวัให้นาย้อมาเลียัน"
"..."
แบฮยอนพยายามสะลั้นหยาน้ำาไม่ให้รินไหลับถ้อยำที่ทำให้หัวใ้อระุวูบ ทว่าลับยาเสียเหลือเินเมื่อประสานเ้าับหน่วยาสีเ้มทีู่ัเพ้อยาม้อมอมาที่เา
"ไม่... ันไม่สู้ับนายหรอ"
านยอลเินมาหยุอยู่รหน้านัวเล็ที่สั่นสะท้านฝืนลั้นหยาน้ำาไว้สุำลั เอ่ย้วยน้ำเสียนุ่มนวลนนฟัไ้แ่ล้ำลืนเสียสะอื้นนัวโยน
"ทำไมล่ะ? ประธานเ่นัไม่ใ่หรือไ? ผมมัน็แ่เ็นัเรียนเอ็โพลาเน็ธรรมาที่ไม่ไ้เ่อะไรและไม่สมวรที่ะมายืนรหน้าประธานเลยันิ!!"
แบฮยอนะโนลั่น้วยหัวใที่อัแน่นเ็มไป้วยวามเ็บปว อย้ำสถานะและวามเป็นริให้เ็บ้ำมาึ้นไปอีนน้ำเสียแหบพร่า ้าวถอยหลัออมา้วยหยาน้ำาที่พรั่พรูไม่าสาย ...่อให้มีแฟนลับมามายมาื่นอบเามาแ่ไหน... เา็เป็นแ่เ็นัเรียนธรรมานหนึ่ที่รับมีโอาสให้้าวเ้ามาอยู่ในรั้วเอ็โพลาเน็
ไม่เหมาะสม... ไมู่่วรับประธานปาร์ผู้มีอำนาและเ่า
แบฮยอนแ่ไม่อยาหวั่นไหวให้ับนที่่าแ่าับแบฮยอนเสียเหลือเิน...
บุลผู้ที่แบฮยอนเอื้อมไม่ถึ...
"ที่ันไม่สู้...”
“...”
“เพราะันรู้ว่า่อให้สู้ับนายอีัี่รั้...”
“...”
“ัน็ไม่มีทานะ"
แบฮยอน้อมอนรหน้า้วยหัวใที่สั่นระรัว วามสสัยและวามสับสนผสมปนเปท่วมท้นในหัวใแ่็ไม่ล้าเอ่ยปาถามเพราะำว่าไม่เหมาะสมัร่อนหัวใึทำไ้เพียแ่ยืนนิ่และ้อมอ
"ันไม่สู้ับนายหรอแบฮยอน"
แม้หัวใะเ็บปวนอ่อนล้ามาแ่ไหน ทว่าใบหน้ามเ้มลับยิ้มเือาให้ับนรหน้า
"เพราะันไม่อยาให้นสำัอัน้อมาเ็บัวเพราะัน"
แบฮยอนแทบทรุัวอย่าหมแรให้ับำพูอานยอลที่ทำหัวใที่พอโและมิ่ลสู่วามเ็บปวอำว่าไม่เหมาะสมไปพร้อมๆ ัน
เหล่าแฟนบอยที่ไ้ยินำว่า ‘นสำั’ าปาอท่านประธานนัเรียนผู้น่าเราม ่า็เบิาว้าอย่าะลึ ในหน่วยาสีเ้มู่นั้นไม่ลัเล... ไม่หวาหวั่น... เ็มไป้วยวามัเน ทุนใแป้วึ้นมาทันทีเมื่อรู้ว่าวามรู้สึปลาบปลื้มที่มี่อรุ่นพี่ที่เารพมันเป็นไ้แ่เพียวามื่นม เพราะรู้ว่ามาว่านี้เป็นไปไม่ไ้อีแล้ว
ทว่านที่ไ้เป็นนสำัลับเบือนหน้าหนีอย่าปิั้นวามรู้สึทุอย่า นสำัอประธานนัเรียนปาร์านยอล... เาสมวรไ้รับำๆ นี้ริๆ เหรอ?
"ะโรธหรือะเลียัน็ไ้"
แบฮยอน่อยๆ หันลับไปมอประสานสายาเ้าับหน่วยาสีเ้มที่เือไปถ้อยำวิวอน้วยวามรู้สึที่อยู่ในส่วนลึ
"แ่อย่าหลบหน้าัน อย่าวิ่หนีัน"
"..."
"อย่าทำให้ัน้อรู้สึว่าห่านายออไป”
“...”
“ อย่าทำให้ัน้อรู้สึว่าว้านายไว้ไม่ถึ"
"ฮึ... ประธานปาร์..."
แบฮยอนไม่สามารถลั้นน้ำาไ้อี่อไปเมื่อสัมผัสไ้ถึฝ่ามือหนาที่เอื้อมมือปาเ็หยาน้ำาบนใบหน้าอัวเออย่าแผ่วเบาและอ่อนโยน
"็บอให้เรียานยอล อยาโนทำโทษรึไ?"
านยอลยิ้มน้อยๆ ให้ับใบหน้าบิเบี้ยวอนี้แยที่เปรอะเปื้อน้วยหยาน้ำาที่รินไหลทั่วใบหน้า่อน ทั้สายา ำพูและารระทำ... ละลายแร่อ้านอแบฮยอนไปนหมสิ้น นัวเล็ที่เยพยศฟาฟันทำร้ายานยอล้วยลำาบเมื่อรู่ ไม่สามารถฝืนทนอลั้นวามรู้สึอัวเอไ้อี่อไป ยิ่รู้ว่านรหน้าอ่อนโยนมาแ่ไหน วามรู้สึผิที่เอาแ่ใัวเอ็ถาโถมนร้อไห้ออมาเสียมามายราวับลูหมาัวน้อยที่สำนึผิ
“ฮึ... แบฮยอนอโทษ...”
อโทษ... ที่พูาร้ายา
อโทษ... ที่ไม่อาห้ามหัวใอัวเอไ้อีแล้ว
นัวเล็เอ่ยอโทษเสียสั่นและร้อไห้สะอึสะอื้นให้ับารระทำที่แสนี่เ่าอัวเอ าที่เยผลัไสไล่ส่และเอาแ่หลีหนีลับยอมให้านยอลปาเ็น้ำาอย่า่ายาย ำอโทษานัวเล็ะล้าหัวใที่เยบอบ้ำอานยอลให้สลายหายไปราวับไ้รับน้ำทิพย์ุ่ม่ำฟื้นฟูหัวใ หลเหลือเพียวามเอ็นูและทะนุถนอมนอไม่ไ้ที่ะเลื่อนฝ่ามือไปลูบเรือนผมนุ่มอย่าปลอบประโลม
“หนีหน้าันมาแบบนี้ เรียมโนลโทษไ้เลยแบฮยอน”
เอ่ย้วยรอยยิ้มน้อยๆ ให้ับนี้แยที่ร้อไห้สะอึสะอื้นปลปล่อยวามรู้สึออมาผ่านทาหยาน้ำา ร่าสูถอนหายใับวามื้อรั้นและวามล้าบ้าบิ่นอนัวเล็ที่ไม่รู้ว่ามาาไหน หัวใวน้อยอนๆ นี้ำลัรู้สึอย่าไร... านยอลอยารู้เหลือเิน
"เฮ้อ... รุ่นพี่แบฮยอนเป็นอประธานปาร์ไปะแล้ว"
"โธ่รุ่นพี่แบฮยอนอผม... เราเิมาเอัน้าไป"
"หมหวัแล้วเรา..."
านยอลวัสายาไปยัเหล่าแฟนลับอแบฮยอน่อนส่ายหน้าอย่าเอือมระอาเมื่อสบเ้าับสายาหลายสิบู่ที่มอมาที่เา้วยวามอิา
"พอๆๆๆ! อย่ามาฟุ้่านแถวนี้โว้ย!! รีบ้อมันไ้แล้ว อยาโนาบ้วทะลวไส้รึไวะ?" ื่อเทาทุบเ้าที่แผ่นหลั้ำถีบไล่เพื่อนทีละนให้เลิพร่ำเพ้อถึรุ่นพี่ในวใ้วยวามหมั่นไส้่อนไล่ให้ไป้อมาบ่อ ทว่าไม่ลืมียิ้มส่มาให้านยอลที่้อมอลับไป้วยวามไม่เ้าใ
แ่เมื่ออ่านรอยยิ้มและแววาู่นั้นอื่อเทาที่มันแปรเปลี่ยนเป็นวามหมายบาอย่า ็ทำให้านยอล้อส่ยิ้มลับไปอย่านึอบุ
ผมฝารุ่นพี่แบฮยอน้วยนะรับ...
.
.
.
"ไอ้แบ! หายหัวไปไหนมาวะ?!! ะโเรียนอีแล้วรึไ รู้มั้ยว่าแ... เฮ้ย!! ทำไมาบวมแบบนี้วะ?!! นี่แร้อไห้มาเหรอ?!!!"
ลู่ฮานระเ้ัวลุาเ้าอี้วิ่หน้าาื่นมาหาเพื่อนรััวเล็ทันทีที่ลับมายัห้อเรียนหลัาที่หายเสียไปนานนเือบะเ้าลาสเรียน่วบ่าย แ่เมื่อเาเห็นนัยน์าแ่ำและใบหน้าที่แ่านอแบฮยอนทำให้ลู่ฮานรีบลูบเรือนผมปลอบประโลมเพื่อน้วยวามใ อนหนีประธานปาร์ยัหน้าาีๆ อยู่เลยนี่หว่า ทำไมอนนี้สภาพอย่าับโนผีเ้ายัี้วะ??
"ฮึ... ลู่ฮาน..."
"ไม่เป็นไรนะแบ ไม่ร้อนะ... ไม่ร้อ..."
แบฮยอนที่ไ้รับอ้อมอแสนอบอุ่นที่ถาโถมาเพื่อนสนิทเพียนเียวอัวเอ น้ำาที่ลั้นเอาไว้็รินไหลออมาทันที ร้อไห้สะอึสะอื้นนัวโยนให้ับหัวใที่เ้นระหน่ำ้วยวามรู้สึที่เ่นัและไม่สามารถปิเสธหัวใอัวเอไ้อี่อไป
วามรู้สึที่ัเ็บไว้ทั้หมถูพรั่พรูนไม่เหลืออะไรให้ิ้าในใอีแล้ว...
แพ้ราบาบ...
หัวใอแบฮยอนถูโมยไปหมแล้ว...
แบฮยอนหลุมรัประธานปาร์านยอลเ้าะแล้ว...
........................................
บรรยาาศหนาวเย็นพร้อมับหิมะที่โปรยปรายลมาาผืนฟ้าสีหม่นใน่วเย็นฤูหนาว มีเพียเสียฝีเท้าสอู่ที่เหยียบย่ำลบนปุยนุ่มสีาวามพื้นถนน นัวเล็ับนัวให่หลบหิมะที่ร่วหล่นภายใ้ร่มสีน้ำเินเ้มันเียวัน วามเียบันถูแทนที่้วยเสียหัวใที่ัึ้อนแบฮยอน้อัริมฝีปา่อนวามประหม่าเมื่อรู้ว่าอยู่ใล้ิับร่าสูภายใ้ร่มันเียวันมาแ่ไหน แบฮยอนทำไ้เพียแ่พ่นลมหายในเิเป็นลุ่มวันหนาทึบับไล่วามเินอายที่่อัวึ้น
"หนาวเหรอ?"
"ปะ เปล่าฮะ ไม่หนาว"
เอ่ยอบะุเ็บ่อนอาารเินอายแทบไม่มิ ร่าสูที่เินเีย้าันทำให้นัวเล็ไ้แ่้มหน้าุ่อนใบหน้าที่แ่ำนเิเป็นวามเียบันเมื่อไม่มีใร่าพูอะไรึ้นมาอี
หลัาเิเหุาร์นั้น... านยอล็เอาแ่ยิ้มและไม่ถามอะไรเาอี อาเป็นเพราะเาเอาแ่ร้อไห้อยู่อย่านั้นแถมพูฟัไม่ไ้ศัพท์ สุท้ายานยอล็เลยพาเามาส่ที่ห้อเรียน พอเลิเรียน็มารอที่หน้าห้อเพื่อรอลับบ้านพร้อมันโยไม่สนใสายาเหล่านัเรียนเอ็โพลาเน็ที่มอมาอย่ารุ้มริ่ม
ลายเป็นหัว้อสนทนาไปในทันที เมื่อประธานปาร์ออัว่อหน้าเหล่าแฟนบอยอแบฮยอนผู้เป็นสัีพยานให้ับวามรู้สึอนทั้สอน แน่นอนว่าย่อมมีแฟนลับอประธานปาร์ที่่อ้านบ้าเล็น้อยแ่็ถูื่อเทาเป็นัวลาเื่อมวามเปราะร้าวเหล่านั้น้วยอำนาบาอย่าที่านยอลเอ็ไม่มั่นใว่ามาาไหน แ่็ยัมีเสียพูุบิบนินทาเรื่ออแบฮยอนนานยอลพูออมาโ้ๆ เลยว่า
'ใรที่นินทาแบฮยอน ันะลโทษให้หม'
เท่านั้นแหล่ะ... สาวๆ หนุ่มๆ ที่นั่ับลุ่มนินทา็สลายหายวับไปับา
แบฮยอนลายเป็นุสนในบารั้็ทำัวไม่ถูยามที่ถูับ้อาผู้นรอบ้า ไม่ว่าะเินไปทาไหน็มัะถูสายารุ้มริ่มส่มาล้อเลียนอยู่เสมอ แ่ลู่ฮานบอว่าสายาเหล่านั้นมาาวามอบใ นึนับถือานยอลเสียเหลือเินที่ยันิ่เียบ เยือเย็นและไม่หวั่นไหวให้ับำพูใๆ านรอบ้า
แบฮยอน่อยๆ เยหน้าเหล่สายามอไปยัร่าสูโปร่ที่้าวเินอยู่้าๆ แล้ว็้อรีบหลุบหลบสายาหนีแทบไม่ทันเมื่อพบว่าหน่วยาสีนิลนั้น้อมออยู่่อนแล้ว
"หึ..." หัวเราะเบาๆ ในลำออย่าอบใทำให้แบฮยอนหน้ายู่หันไปถามทันที
"หัวเราะอะไรฮะ?"
"อะไร?"
"เมื่อี้ประธานปาร์หัวเราะนี่ฮะ"
"บอให้เรียานยอล ...ื้อริๆ"
"็ผมเรียแ่ประธานปาร์ๆ มาเือบสามปี ะให้เรียานยอลมันยัไม่ินนี่ฮะ" ถึแม้ว่า่วนี้ะเรียว่าื่อว่าานยอลบ่อยึ้น็เถอะ แ่็เผลอหลุปาเรียนรหน้าว่าประธานปาร์ทุที เาพยายามแล้วริๆ นะ แู่่ๆ ็้อมาเรียานยอลแบบนี้... มันยัไม่ินนี่นา
"็เรียให้ินะสิ"
ำอบานัวสูทำให้แบฮยอนยู่หน้าอย่าัใ ยิ่สบเ้าับหน่วยาสีเ้มที่ายแววี้เล่นอย่าที่แบฮยอนไม่เยิว่าะไ้เห็น็ยิ่ทำให้แบฮยอนเิวามรู้สึหมั่นไส้ึ้นมานิๆ
"ประธานปาร์ยัไม่อบผมเลยนะว่าหัวเราะทำไม?"
"ันทำอะไรั้นเหรอ?" เอ่ยถามหน้าาเยเสียนแบฮยอนถลึามอ
"็... ประธาน... ฮึ่ย!!"
แบฮยอนสะบัหน้าหนีไปอีทาอย่าัใและหมั่นไส้ ประธานปาร์านยอลนพูน้อยนนั้นหายไปไหนันนะ ทำไมถึ่อล้อ่อเถียเาแบบนี้ล่ะ? หรือว่าแท้ริแล้วนิสัยวนๆ แบบนี้ือัวนที่แท้ริอเาใ่ไหมนะ? แบฮยอนบ่นอุบอิบไปลอทา ทำให้นที่ถู่นว่าอย่าไม่เป็นธรรมไ้แ่แอบยิ้มอยู่เียบๆ และยอมปล่อยให้อีฝ่ายว่าเาเสียให้พอ
เมื่อนัวเล็เริ่มปลีัวเินห่าออไปนหิมะร่วโปรยลบนลุ่มผมสีอ่อนทีละน้อย านยอลึว้าแนนัวเล็ให้ลับเ้ามาภายใ้ร่มันเียวัน ่อนเอื้อมมือไปปัเล็หิมะสีาวบนเรือนผมนุ่มลื่นอย่าอ่อนโยน
"แบฮยอน" เสียทุ้มนุ่มนวลเอ่ยเรียนนที่แอบบ่นอุบอิบอย่าัใอยู่เมื่อรู่หันลับมายันร่าสูทันที
"อะ อะไรเหรอฮะ?" ราวับหลลืมอารม์ุ่นมัวไปนหมสิ้น แบฮยอนระพริบาปริบๆ รออยให้นัวสูเอ่ยพูในะที่ฝ่ามือหนายัเลี่ยลุ่มผมอเาอย่าอ่อนโยน านยอลระบายยิ้มบาเบา
"บอันหน่อยไ้มั้ย? ว่าทำไมอนนั้นถึวิ่หนีัน"
"..."
ำถามที่ทำให้แบฮยอนหยุะั ในหน่วยาสีเ้มู่นั้นไม่ไ้าั้นเพื่อะเอาำอบแ่เพียแ่เอ่ยถามอย่านุ่มนวล้วยวามรู้สึสสัย
“นายเลียันเหรอ?”
นัยน์าลมใสอแบฮยอนสั่นระริเมื่อรู้ถึเหุผลอำอบที่เอ่อล้นอยู่ในหัวใ ประายแห่วามสสัยในหน่วยาสีนิลู่นั้นำลัทอมอมาอย่าอ้อนอำอบนแบฮยอนใอ่อนอย่าไม่อา้านทานไ้
"ผมแ่ไม่อยาทำให้านยอลลำบาใเวลาที่เอหน้าผม..."
ไม่้อลำบาใ... ที่เามีวามรู้สึแบบนี้เิึ้นับนที่่าแสนห่าไลาแบฮยอนเหลือเิน
“ทำไมถึิแบบนั้น?” านยอลเอ่ยถาม้วยวามเลือบแลใพร้อมับลูบลุ่มผมนุ่มลื่นอย่าอ่อนโยน ทำไมถึิว่าเาลำบาใ ทั้ๆ ที่วามริแล้วเาอยาเอหน้าเ้าัวทุวัน... หลบหน้าันแบบนั้นมันทรมานนะรู้ไหม?...
“็ผม... เินนี่ฮะ”
เอ่ยประโยท้ายเสียเบานแทบลืนหายไปับเสียใบไม้ที่ร่วหล่นเพียนิเียว ทว่าลับัเนสำหรับนที่ั้ใรอฟัำอบนอที่ะระบายยิ้มว้าออมาไม่ไ้
านยอลที่เ้าใเหุผล็ส่ายหน้าระอา เินแล้ว็ิเอเออเอ... ไม่ถามเาสัำว่าเารู้สึยัไ มันน่าับมาลโทษะเหลือเิน
"ันเยพูว่าลำบาใั้นเหรอ?"
านยอลเินเ้าไปใล้นัวเล็มาว่าเิมนร่าทั้สอแทบะแนบิ แบฮยอนเผลอ้าวถอย้วยวามใทว่าลับถูอ้อมแนแ็แรรั้เ้าที่เอวนเผลอสบสายาประสานเ้าับหน่วยาสีเ้มที่ทอมอลมาอย่าลึึ้ทำให้แบฮยอนเม้มริมฝีปาแน่น้วยเพราะำอบที่ไม่ล้าเอื้อนเอ่ยออไป
ไม่เย...
แบฮยอน้มหน้าล้วยวามรู้สึผิ
“รู้มั้ยว่าันอยาเอหน้านายทุวัน” หัวใวน้อยอแบฮยอนระุวูบทันที
“อยาุย... อยาอยู่ใล้ๆ...”
นมันแสออมาอย่าัเนว่าเาิยัไับแบฮยอน... แ่เ้าัว็ยัเมินเยเสียอย่านั้น...
“ไม่รู้ริๆ เหรอแบฮยอน?”
“...”
ผละาเอวบาแล้วเลื่อนฝ่ามือหนามาประอ้อนใบหน้าหวานให้เยึ้นประสานสายาแน่นิ่ แบฮยอนทำไ้เพียแ่้อมอหน่วยาสีเ้มที่อยู่รหน้าราวับ้อมน์สะ หัวใเ้นแรเสียนแทบะหลุออมานออเมื่อรู้ว่าระยะห่าระหว่าใบหน้านั้นอยู่ใล้ันเพียแ่อาาศั้น านยอลเอื้อนเอ่ย้วยเสียอ่อนเสียนหัวใอนฟัอ่อนยวบ
"ไม่รู้ริๆ เหรอว่าันรู้สึยัไ"
"..."
หน่วยาสีเ้มที่วูบไหวราวับำลัพร่ำบอวามรู้สึบาอย่าที่แบฮยอนไม่อยาิเ้า้าัวเอว่ามันือำๆ นั้น...
"ผม... ผมไม่รู้..."
นัวเล็หลุบหลบสายาเบือนหนี้วยหัวใที่สั่นระรัว แบฮยอนไม่ล้าิไปไลนานั้น... แม้ว่าเาะไม่ปิเสธหัวใอัวเอว่ารู้สึแบบเียวัน านยอลไม่ไ้ำลัรู้สึแบบนั้นับเาหรอใ่ไหม?
"ไม่รู้ริๆ เหรอ? ื้อั"
"็ใ่ไ! ผมมันื้อ ผม็แ่นธรรมา แถมยัี่เ่าอี แล้ว็ยั--"
านยอลหยุทุำพูไว้แ่นั้นเมื่อโน้มประทับริมฝีปาลบนลีบปาสีอ่อนอย่าแผ่วเบา ่อนผละออระิบเสียแผ่ว
“นั่นแหล่ะือ้อน่ารัอนาย”
แบฮยอนเบิาว้ายืนัวแ็ทื่อราวับหัวใหยุเ้นไปเสียื้อๆ เมื่อสัมผัสไ้ถึวามอบอุ่นและบาเบาที่ริมฝีปาเมื่อร่าสูโน้มประทับริมฝีปาลมาอีรั้ ราวับเวลานั้นหยุนิ่... ทุอย่าว่าเปล่าและพร่าเลือนหายไป แบฮยอนไม่สามารถมอเห็นอะไรไ้อีนอาใบหน้ามายที่อยู่ใล้พร้อมับลมหายใอุ่นร้อนที่รินรใบหน้าอเานึ้นสีแระเรื่อ
"แ่แบฮยอน็พอ..."
เอ่ยระิบเสียพร่าทว่ายัลอเลียทิ้สัมผัสที่แสนนุ่มนวลอยู่ไม่ห่านนรหน้าแทบอ่อนระทวย
"..."
"อแ่บยอน แบฮยอนเ็ื้อนนี้็พอแล้ว"
วามรู้สึลึึ้ท่วมท้นอัแน่นอยู่ในหัวในไม่อา้านทานไหว ร่มสีเ้มถูปล่อยให้ร่วหล่น่อนระับอ้อนแนแ็แรโอบอนัวเล็ให้แนบิ เน้นย้ำสัมผัสที่แสนนุ่มนวลให้ลึึ้มาว่าเิม ...่วิหัวใวน้อยอแบฮยอนไปนหมสิ้น
ไม่้อีพร้อม...
ไม่้อมีทุอย่า...
อแ่นรหน้านนี้็พอ...
“หลบหน้าัน แถมยัิไปเอแบบนี้ ้อโนลโทษ...” านยอลเอ่ยระิบเสียพร่าที่้าใบหูยามเลื่อนริมฝีปาแนบสนิทสูมวามหอมหวานาพวแ้มเนียนนุ่มที่แระเรื่อ
"าน... านยอล..."
เอ่ยราผะแผ่วอย่าไร้เรี่ยวแรน้อเาะเี่ยวเอวหนายึไว้อย่าไร้ที่พึ่เมื่อานยอลลโทษนัวเล็ที่แสนื้อรั้น้วยารแนบริมฝีปาประทับลบนลีบเนื้ออ่อนนุ่ม้วยวามหนัแน่น รั้แล้ว... รั้เล่า... อย้ำวามรู้สึที่มีให้ึมับผ่านลไปในหัวใ นสุท้าย... แบฮยอน้อโอนอ่อนให้ับสัมผัสที่แสนหวานและยอมำนนให้ับหัวใอนเอ
"านยอล..."
นัวเล็เอ่ยราเสียสั่นเรียื่อนรหน้า้ำไป้ำมาอย่าอ่อนระทวยนหัวใอานยอลวูบไหว เมื่อเห็นว่านัวเล็เริ่มหายใาห้ว็่อยๆ ผละออทว่ายัุมพิลอเลียอยู่ที่มุมปา รออยให้อีฝ่ายเอ่ยเอื้อนำพู
"ผม...อบานยอล..."
ราวับหลลืมทุสิ่ทุอย่าเพราะสัมผัสที่แสนอ่อนหวาน ่วิสิอันพร่าเลือนอแบฮยอนนเผลอเอื้อนเอ่ยวามรู้สึที่่อนเร้นอยู่ภายในใ ...แม้ว่าวามรู้สึที่่อัวะลึึ้มาว่าำว่าอบ แ่เพราะวามเินอายที่มีมาเินว่าะเอื้อนเอ่ยำว่ารั ทำให้แบฮยอนเาะุมเสื้อโ้อานยอลแน่น นึโทษัวเอที่ไม่ล้าหามาพอ...
"แ่ันรั..."
านยอลเอ่ยระิบเสียพร่าอบลับเมื่อรับรู้ถึวามรู้สึภายในใอแบฮยอน นัวเล็ที่ไ้ยินวามในใออีฝ่าย็เบิาว้าอย่าะลึ านยอลระบายยิ้ม่อนรั้ท้ายทอยแนบริมฝีปารอบรอวามนุ่มนวลาลีบเนื้อนุ่มุ่ม่ำอย่าลึึ้มาว่าเิม ไล้เลียริมฝีปาบาที่เผยออบโยอาาศหายใเ้าไปเ็บเี่ยววามหอมหวานนนัวเล็ในอ้อมแนแทบไร้เรี่ยวแร
“าน... านยอล... ผม...” แบฮยอนำลัะเอื้อนเอ่ยวามรู้สึที่แท้ริออมา ทว่าลับถูริมฝีปาหนาแนบสนิท่วิถ้อยำเหล่านั้นไป ฝ่ามือหนารั้ท้ายทอยและโอบระับรอบเอวแนบแน่น แบฮยอนทำไ้เพียแ่เาะเี่ยวเอวหนาโอนอ่อนให้อีฝ่ายมอบบทลโทษที่แสนหวาน้วยุมพิที่แสนลึึ้ามใปรารถนา ท่ามลาหิมะหนาวเย็นยาม่ำืนที่ถูแทนที่้วยวามอบอุ่น มิ่อยู่ในอ้อมอที่แ็แร่นลืมเลือนทุำพูที่อยู่ภายในใไปนหมสิ้น
แล้วสัวัน... านยอละเปลี่ยนำว่าอบอแบฮยอนให้เป็นำว่า 'รั'
ให้แบฮยอนเป็นฝ่ายพูำว่า รั ออมาเอ...
.........................................
"วิ่สอรอบสนามฟุบอล ปิบัิ!"
สิ้นำประาศิ แบฮยอนและเหล่านัเรียนที่มาสายอเ้าวันนี้็ออัววิ่ฝ่าลมหนาวนนายลุู่ สนามฟุบอลที่แสนว้าให่ไพศาลทำให้แบฮยอนถอนหายใเฮืออย่าเหนื่อยอ่อน
เป็นเพราะเมื่อืนเาพยายาม่มานอน แ่นอนเท่าไหร่็นอนไม่หลับน้อลุึ้นมานั่สบสิอารม์และหัวใที่สั่นไหวอัวเอ ทว่าใบหน้าหล่อเหลาและสัมผัสที่แสนอ่อนหวานาประธานนัเรียนที่เาหลรันหมหัวใลับเ่นัน้อเบิาโพล้วยหัวใที่เ้นระหน่ำเสียนแทบะหลุออมานออ ว่าะนอนหลับไ้็เือบีสอว่าๆ เพราะเหนื่อยล้าและอ่อนเพลียนร่าายทน่อไปไม่ไหว พอรุ่เ้า็ื่นสายมาโรเรียนไม่ทัน น้อถูทำโทษให้วิ่รอบสนามฟุบอลเหมือนอย่าอนนี้
และนที่ลโทษะเป็นใรไปไม่ไ้นอเสียา... ประธานนัเรียนปาร์านยอลอมโหนเิม
น่าแปลที่แบฮยอนไม่ไ้พร่ำบ่นในใเหมือนอนที่ถูลโทษให้วิ่รอบสนามบาสั่เ่นแ่่อน ทว่าใบหน้าหวานลับยิ้มเล็ยิ้มน้อย้วยหัวใที่เ้นไม่เป็นัหวะเสียอย่านั้นและรู้สึไ้ถึวามอุ่นร้อนที่แผ่่านทั่วใบหน้าเมื่อเหลือบมอไปยัประธานนัเรียนที่ยืนเ่นเป็นส่าำลัยืนุมเหล่านัเรียนผู้มาสายอยู่้านหน้าสนามฟุบอล
"รุ่นพี่แบฮยอนบอประธานปาร์ทีิว่าวิ่รอบเียว็พอแล้วม้า!!"
"ใ่ๆ! รอบเียว็พอละ ยัไม่ไ้ิน้าวเ้าเลยอ่ะ เป็นลมึ้นมาทำไวะ??"
"เออนั่นิ! เฮ้ย ไม่เอาๆๆ เปลี่ยนเป็นไม่วิ่เลยีว่า"
"เอออออ!! เห็น้วยๆๆ!"
แบฮยอนถูล้อมหน้าล้อมหลั้วยเหล่านัเรียนผู้มาสายที่พร่ำบ่นและอ้อนอแบฮยอน้วยน้ำเสียและสายาที่วิวอนราวับเาเป็นผู้มีอำนาในารลหย่อนโทษอย่าไอย่าั้น
"นะรับรุ่นพี่แบฮยอน... รุ่นพี่เป็นถึแฟนประธานปาร์ บอให้เาวิ่แ่รอบเียวไม่ไ้เหรอรับ??"
"นั่นสิะ หนูไม่อยาวิ่แล้วอ่า อุส่าห์เทผมมา ผมยุ่หมแล้วเนี่ย"
แบฮยอนทำไ้เพียแ่ส่ยิ้มแห้ๆ ลับไป้วยวามลำบาใ เาะไป้านานยอลไ้อย่าไร นาเามาสาย็ยั้อโนทำโทษอย่าไม่มี้อยเว้นใๆ ทั้สิ้น ...ถึแม้ว่าสถานะอเาับานยอลในอนนี้มันลึึ้และัเนมาว่าเิม็เถอะ
"เอ่อ... ือ"
"อยาวิ่เพิ่มอีรอบรึไ!!!"
"เฮือ!! ไม่รับ/ไม่่ะ"
เสียทุ้มทรพลัแผ้อัวานไปทั่วทั้สนามฟุบอลนเฮุนที่ยืนอยู่้าๆ สะุ้สุัวและรีบยมือปิรูหูแทบไม่ทัน ทุน่าวิ่ันหน้าั้ สลายัวออาแบฮยอนทันทีเมื่อพบว่าประธานนัเรียนสุโห้อเม็มาที่พวเา แบฮยอนถอนหายใส่ายหน้าระอาทว่า็อที่ะยิ้มออมาไม่ไ้สบเ้าับสายาุๆ ที่มาาบุลที่แสนุ้นเย
"ทำไมมาสาย?" ทันทีที่วิ่รอบสนามฟุบอลรบสอรอบ แบฮยอน็ถูประธานนัเรียนอมโหยิำถามใส่ทันที
"พอีเมื่อืนผมนอนไม่หลับ ็เลยื่นสายน่ะฮะ" แบฮยอนอบเสียอ่อน้วยวามเหนื่อยล้าพร้อมับส่ยิ้มแห้ๆ ไปให้ ิ้วหนามวันเป็นปม้อมอแบฮยอน้วยแววาุ่นเือเล็น้อยนแบฮยอน้อเอานิ้วไปิ้มรลาระหว่าิ้ว
"ผมอโทษ... ่อไปนี้ะไม่ื่นสายแล้วฮะ" แบฮยอนเอ่ย้วยรอยยิ้มว้าเป็นประาย านยอลถอนหายใหนัพร้อมส่ายหน้าอย่าระอา
ยอมรับว่าเา็ไม่ไ้อยาทำโทษแบฮยอนหรอนะ แ่็ือ นที่ทำผิ็้อถูลโทษ และานยอล็รู้ว่านัวเล็็เ้าใเป็นอย่าีไม่อย่านั้น็ไม่ยิ้มหน้าระรื่นอยู่แบบนี้ ทั้ๆ ที่ัวเอเพิ่โนลโทษให้ไปวิ่สอรอบสนามฟุมาแท้ๆ
"เหนื่อยมั้ย?"
เสียทุ้มเอ่ยถามเพ่พิาราใบหน้าหวานที่แระเรื่อาารออแรวิ่ในยามเ้าฤูหนาว็อที่ะเป็นห่วไม่ไ้ นเผลอยมือึ้นเลี่ยหยาเหื่อที่ื้นามไรผมนุ่มละมุนอย่าอ่อนโยน
านยอลรู้สึว่าอาาศหนาวเย็นที่มาพร้อมับสายลมหนาวที่พัผ่าน ็ไม่ไ้ให้วามรู้สึหนาวเหมือนอย่าเยเมื่อไ้เินเีย้าแบฮยอนที่ราวับเป็นพระอาทิย์วให่ อยหลอมละลายวามหนาวเย็นให้เป็นวามอบอุ่น้วยรอยยิ้มสใสอเ้าัว
"เหนื่อยสิฮะ! วิ่ั้สอรอบสนามฟุบอล แถมสนามฟุบอลโรเรียนเรา็ไม่ใ่เล็ๆ ประธานปาร์านยอลนี่โหั!!" เอ่ยพร่ำบ่นพร้อมับยิ้มหัวเราะร่าอย่าอารม์ีราวับไม่รู้สึถึวามเหนื่อยล้าอย่าที่เ้าัวบอเลยแม้แ่น้อย านยอลส่ายหน้าอย่าเอือมระอา่อนเาะโป๊ลลาศีรษะอนัวเล็้วยวามหมั่นไส้ทว่านัวเล็ลับหันมาหัวเราะร่วนอย่าอารม์ี
ุบ!
"โอ้ย!!"
ไม่ใ่ำปั้นหนัๆ าานยอลหาแ่เป็นวัถุบาอย่าที่ระทบลลาศีรษะนแบฮยอนร้อโอ้ยลูบหัวัวเอป้อยๆ านยอลหยิบลูลมๆ สีแสที่ลิ้ถไลลสู่พื้นเบื้อล่าึ้นมาพิารา... ลูแอปเปิ้ล
"สสัยผมะไ้เป็นไอน์สไน์อยุนี้แล้วละมั้? ฮ่าๆๆ" แบฮยอนหัวเราะร่า้อมอลูแอปเปิ้ลสีแสในมืออานยอลแ่ร่าสูโปร่ลับไม่ำามเาทั้ยัทำสีหน้าที่เร่เรียนิ้วหนามวันเป็นปม
"เป็นอะไรไปเหรอฮะานยอล?"
"..."
านยอลหมุนลูแอปเปิ้ลในมืออย่าเพ่พิารา่อนพบวัถุปลายแหลมเล็ๆ ปัเ้าที่ลูแอปเปิ้ล หน่วยามเ้ม้อเม็่อน่อยๆ ึวัถุที่น่าสสัยนั้นออมา มันมีลัษะเหมือนลูอนาเล็แ่ส่วนปลายแนบ้วยม้วนระาษแผ่นเล็สีาว านยอลรีบึมันและลี่ม้วนระาษออมา แบฮยอนะโหน้าเ้ามาู้วยวามสนใ ปราเป็น้อวามัวเล็ๆ ที่เียน้วยลายมือหวั
'มาสะสาเรื่อเ่าๆ ีว่า เอันที่สนามยิธนู - *S'
"อืม... แปลั ใรเียนเหรอฮะ? แล้วัวท้ายๆ นี่ืออะไรเหรอ?"
"ไอ้พวาวหา..."
านยอลบรามแน่น ยำระาษปาทิ้ลพื้น้วยอารม์ที่พุ่สูทันทีที่อ่านบ
“เิอะไรึ้นรึเปล่าฮะ?” แบฮยอนเอ่ยถามานยอลที่ทำหน้าเร่เรีย้วยวามเป็นห่ว
"พวาวหา พวเลาัสมันอยู่ที่นี่... อนนี้!”
"อะไรนะฮะ?!!"
แบฮยอนเบิาว้า้วยวามะลึ หน่วยาสีเ้มแปรเปลี่ยนเป็นแ็ร้าว้วยนัยน์าที่ลุเป็นไฟ วามอไปยัรอบ้าเพื่อหา้นออบุลที่ส่้อวามนี้แ่็ไม่พบใรนอาทาเินที่ปราศาผู้น สัลัษ์ลายอันทร์และัวเอสพิมพ์ให่ ...สัลัษ์ที่แ๊าวหาใ้ิ่อระหว่าัน ...มันมาถึถิ่นอเา มันอยู่ในโรเรียนอเา! เาพลาไปไ้อย่าไร
นึโทษไอ้รอประธานหน้าหล่อที่ไมุ่มโรเรียนให้ีๆ ปล่อยให้นนออย่าพวแ๊าวหาเ้ามาเินป้วนเปี้ยนในโรเรียนแบบนี้ ไอ้เฮุน... บานนี้เมื่อไหร่แายแน่!!!
แ่็ี... ในเมื่อมาถึถิ่นอเาแบบนี้่ายๆ แบบนี้
เอ็โพลาเน็ะไม่มีวันให้ปล่อยให้ศัรูไ้ลับไปอย่า่ายๆ เ่นัน!!!
“ันะไปหามัน นายึ้นห้อเรียนเถอะ” านยอลเอ่ย่อนหมุนัวเพื่อเินไปยัสนามยิธนูทันทีทว่าลับหยุะัเมื่อฝ่ามือเล็ว้าหมับเ้าที่้อมือแร่และยื้อไว้
“ให้ผมไป้วยนะฮะ”
แบฮยอนุม้อมือหนาไว้แน่น้วยแววาที่มุ่มั่นเเ่นวันแรที่เาไ้เห็นาแววาู่นี้ในยามที่่วยไว้เาาพวแ๊าวหา
“ไม่ไ้ ึ้นไปเรียนไ้แล้ว” านยอล่อยๆ แะฝ่ามืออนัวเล็อมื้อนั้นออทว่าเ้าัวลับุมแน่นึ้นว่าเิม
“าบแรผมว่า เหลืออีั้หนึ่ั่วโมว่าะเ้าาบสอ ให้ผมไป้วยนะฮะ นะ... ” แบฮยอนอออ้อน้วยแววาสีหม่นเสียนหัวใทีุ่รุ่น้วยอารม์เืออ่อนยวบ ู่อริอย่าเลาัสล้ามาเหยียบถึถิ่นอเา มัน้อมีแผนารอะไรบาอย่าแน่ๆ เาไม่อยาเสี่ยให้แบฮยอน้อมาเ็บัวเพราะเรื่อแบบนี้อี
“มันอันราย ถ้าบาเ็บึ้นมาะทำยัไ?” านยอลเอ่ยถาม้วยน้ำเสียอ่อน มันเป็นหน้าที่อเาที่ะ้อปป้อโรเรียนเหมือนอย่าพวรุ่นพี่ที่ำรำแหน่ประธานนัเรียนรุ่น่อนๆ ในอีไ้ทำไว้
แบฮยอน้อมอหน่วยาสีเ้มที่เือวามเป็นห่วายัออมาทาแววา มือเล็อบุมฝ่ามือหนาไว้แน่น้วยรอยยิ้ม
“ะยัไ็่า แ่ผมะไม่ปล่อยให้านยอล้อไป่อสู้เพียลำพัอีแล้ว”
านยอล้อมอนัวเล็แน่นิ่้วยหัวใที่ระุวูบ ใบหน้าหวานที่ประับ้วยรอยยิ้มว้าสใสและหน่วยาลมสวยที่แน่วแน่และไม่หวาหวั่นยัายัออมาไม่แปรเปลี่ยน ภาพวามทรำายย้อนลับมา...
‘อย่าไปยุ่ับพวแ๊าหาวอี’
‘็ผมเห็นประธานปาร์เหนื่อยนี่ฮะ ผม็แ่อยาะ่วย’
‘นไม่เ้าเรื่อ’
‘ไว้ราวหน้าพาผมไปนอีนะฮะ!’
“ให้แบฮยอนไป้วยเถอะนะ... นะ านยอล...”
แบฮยอนร้อออีรั้้วยแววาที่ายแววเป็นห่วไม่แพ้ัน านยอลแน่นิ่ไปอย่าั่ใ หน่วยาสีนิลวูบไหวอย่าลัเลทว่าเมื่อสบเ้าับหน่วยาสีอ่อนที่ทอมอมาอย่าอ้อนอ็้อถอนหายใอย่ายอมแพ้
“นไม่เ้าเรื่อ”
แบฮยอนียิ้มว้าออมาทันทีไม่่าไปาานยอลที่ยิ้มออมาทั้ริมฝีปาและแววา
เป็นอีรั้แล้วใ่ไหม... ที่แบฮยอนะเ้ามา่วยเา
……………………………..
TALK.
มันืออาารนหวาลัววามรั่ะ 5555
อนหน้าะบแล้วนะะ อาะแถมอนพิเศษให้ >_< ,,,
ส้มมีวามสุับารเียนฟิเรื่อนี้มาและพอรู้ว่ามีนที่อบฟิเรื่อนี้ ส้ม็มีวามสุมาๆ T^T
อบุทุนที่อมเมนท์ โหวให้ แร์ให้ แล้ว็ิามันมาลอเลย
อบุมาๆ ่ะ >____<
#ฟิประธานปาร์
STORY BY RAINBOWZ.JP
PAIRING : CHANYEOL X BAEKHYUN
TWITTER : @Bh_thecloud
ความคิดเห็น