คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : CHAIN ' 1
CHAIN ‘ ภาระหัวใ
STORY BY RAINBOWZ.JP
PAIRING : CHANYEOL X BAEKHYUN
CHAPTER 1
ุบ!!
"โอ้ย!!!"
เพราะมัวแ่เิน้มหน้า้มาอ่านหนัสือในมือ 'บยอนแบฮยอน' ึไม่ทันไ้สัเเห็นผู้นที่เินสวนไปมา นระทั่เินไปนเ้าที่ใรนหนึ่อย่าันัวเอันเป็นฝ่ายล้มลไปเสียเอ แบฮยอนหน้าเบ้้วยวามเ็บที่สะโพทว่า็รีบยันัวลุึ้นเมื่อเห็นฝ่ายนั่ล้มพับลไปับพื้นไม่่าัน
"อโทษนะอินนา เ็บมั้ย? ันผิเอล่ะที่เินไม่ระวัเอ อโทษนะ ลุไหวมั้ย??"
แบฮยอนพยุเพื่อนสาวร่วมห้อรูปร่าผอมบาให้ลุึ้น่อนหยิบแว่นสายารอบสีาวสะอาที่เพื่อนสาวใส่อยู่เป็นประำึ้นมาสวมใส่ให้พร้อมอโทษอโพย
"มะ ไม่เป็นไร่ะ ันเินไประวัเอ่ะ อโทษ้วยนะะ"
ยู อินนายื่นหนัสือที่แบฮยอนเินมาให้พร้อมโน้มลำัวไม่รู้ี่รั้่อี่รั้ แบฮยอนถึับรู้สึผิทีอย่ามาเผลอไปนเพื่อนสาวที่แสนี้อายนนี้เ้า
"ันสิ้ออโทษ เี๋ยวัน่วยเ็บอให้นะ"
แบฮยอนรับหนัสือมาาอินนา่อน้มัวหยิบ้าวอที่หล่นระายบนพื้นอเพื่อนสาว ทว่าวามเ็บแปลบที่า้า้าย็ทำให้แบฮยอนะัเบ้หน้าเ็บทันที
"ะ ุแบฮยอน... เ็บาเหรอะ?! หรือ... หรือว่าเป็นเพราะันเินไปนุแบฮยอนเ้าเมื่อี้ ะ... ัน..."
แบฮยอนมอเพื่อนสาวที่มือไม้ลนลาน้วยวามใ วาสีอ่อนภายใ้รอบแว่นใสูื่นระหน้วยนัยน์าที่เบิว้า ผมเปียทั้สอ้าสะบัไปมายามที่เ้าหล่อนหัน้ายหันวาอย่าทำอะไรไม่ถู ใบหน้าที่แสนน่ารัอเพื่อนร่วมห้อ่าูวุ่นวายในแบฮยอนหลุำออมาอย่าอบใ
"ันไม่เป็นไร ูสิ หน้าเรียอีแล้วนะ" แบฮยอนิ้มลรลาหว่าิ้วที่ย่นเ้าหาันอเพื่อนสาวนอินนาถึับสะุ้สุัว
"หน้าา็ออะน่ารั อินนาอย่าทำหน้าเรียบ่อยๆ นัสิ เี๋ยว็แ่เร็วหรอรู้มั้ย?" แบฮยอนยื่น้าวอทั้หมให้อินนา้วยรอยยิ้ม แม้ะรู้สึเ็บนิๆ ที่า้า้ายแ่็เลือที่ะยิ้มไว้ีว่าเพราะไม่อยาทำให้เพื่อนสาวที่แสน่ารันนี้้อเป็นห่ว
"ะ ันอโทษ่ะ ันะเินีๆ ันะไมุ่่ม่ามอีแล้ว อโทษริๆ นะะ"
"พอๆ ไม่้ออโทษแล้ว อินนาไม่ผิ ันเินไมู่ทาเอนั่นแหล่ะ" เอ่ยยิ้มเพื่อไม่ให้เพื่อนสาวิมาแ่ทว่าใบหน้ายุ่เหยิอหิสาวลับเบะปาทำท่าะร้อไห้อยู่รอมร่อ
"ะ แ่ัน... ทำไมถึไุ้่ม่ามแบบนี้นะ" อินนาบเ้าที่ศีรษะอัวเอหลายทีอย่านึโทษัวเอ แบฮยอนใรีบรั้้อมืออินนาไว้ทันที
"พอแล้วอินนา ันไม่เป็นไรอะไรัหน่อย ทำไมถึไ้ิมาแบบนี้หล่ะ" แบฮยอนเอ่ย้วยรอยยิ้ม อินนาระพริบาปริบๆ ้อมออย่าไม่เ้าใ
"ะ แ่ว่า..."
"เป็นผู้หิุ่ม่าม็น่ารัีออ อย่าิมาเลยนะ"
แบฮยอนียิ้มว้าอย่าไม่นึถือสาอะไรในวามุ่ม่ามและวามโ๊ะสุั้วอเพื่อนร่วมห้อนนี้ ใบหน้าหวานสวยอเพื่อนสาวเริ่มแ่ำ้วยเพราะเินอายที่ไ้รับำมหรือเพราะเหุผลอื่นึ่แบฮยอนเอ็ไม่แน่ใทว่าอินนาลับเริ่มเบะปาล้ายะร้อไห้ แบยอนถึับเบิาโพลอย่าใ
"อินนา! อย่าร้อไห้นะ ไม่เอาๆ โธ่... ันบอว่าไม่เป็นไรแล้วไ ทำไมถึิมาแบบนี้ล่ะ??" เป็นแบฮยอนที่เป็นฝ่ายทำัวไม่ถูเมื่อทำให้เพื่อนสาวเริ่มะร้อไห้ออมา
"ะ ัน... อบุุแบฮยอนมานะะ ไม่เยมีใรมันแบบนี้มา่อนเลย..." อินนา้อมอแบฮยอนอย่าึ้ใ แม้ว่าหน่วยาลมโะอยู่้านหลัรอบแว่นใสทว่าไม่อาบบัอบาที่รื้น้วยหยาน้ำใสและแววาที่ประายระยิบระยับนั้นไ้เลย
"ไม่เป็นไรนะ ในสายาัน อินนาือเพื่อนผู้หิที่น่ารัมาๆ เลยนะรู้มั้ย? ุ่ม่ามแล้วไ? ใรรัแอินนา ันะามไปเะถึที่เลย"
แบฮยอนียิ้มอย่าโล่อเมื่อรู้ว่าอินนาที่แสนน่ารัไม่ไ้ร้อห่มร้อไห้ออมา่อนโลหัวเพื่อนสาวอย่าเอ็นู
"ะ อบุนะะ... ุแบฮยอนใีับันัเลย" อินนายิ้มอย่าื้นัน ้อมอเพื่อนร่วมห้อที่แสนใี้วยหน่วยาลมใสอย่าน่ารั แบฮยอนถึับหลุยิ้มออมา
"พอๆ ไม่้อมอันแบบนั้นเลยนะ ะลับบ้านแล้วไม่ใ่เหรอ? ลับีๆ นะ ัน้อไปห้อสมุแล้วล่ะ เอันพรุ่นี้นะ"
"่ะ... เอันพรุ่นี้่ะ"
แบฮยอนโบมือลาเพื่อนสาวน่าาน่ารันระทั่เธอเินลับหายไป เาึเินไปยัห้อสมุบ้า
"โอ้ย!!"
และทันทีที่้าวเินไ้เพียแ่้าวแร วามเ็บปวที่แสนุ้นเย็แล่นปราเ้าที่า้า้ายทันทีนใ้มือ้ำยันไว้ับำแพ รอนว่าวามเ็บนั้นะหายไปและ้าวใหม่อีรั้
อึ! ราวับวามเ็บนั้นเพิ่มมาึ้นเป็นทวีูนแบฮยอนแทบหยุหายใ ับา้า้ายอัวเอไว้แน่น่อนถอนหายใออมีอย่านึปล
เอาอีแล้ว... เ็บแบบนี้อีแล้ว ทำไมมันไม่หายาไปสัทีนะ...
แบฮยอนทิ้ัวนั่พิไปับำแพริมระเบียหน้าห้อเรียนและบีบนวเรียวา้า้ายอัวเออย่าเยิน่อนหยิบโทรศัพท์รัวพิมพ์้อวามส่ไปยัเพื่อนรัที่รออยู่ที่ห้อสมุอย่าเหนื่อยใ
'ยอู ันเ็บา มารับันที่หน้าห้อเรียนที...'
.………………
"นี่แไปทำล้มมาอีท่าไหน ทำไมถึาเี้ยแบบนี้อีแล้วล่ะ?"
โ ยอูมวิ้วเป็นปม นั่มอเพื่อนรััวน้อยที่นั่เหยียาไปพาไว้ับเ้าอี้อีัวและนวลึหน้าแ้้า้ายอัวเอ้วยสีหน้าที่ไม่ีเท่าไหร่นั
"ันเินไปนอินนาเ้าน่ะ สสัยะล้มท่าผิไปหน่อย เฮ้อ... ีวิ" แบฮยอนพร่ำบ่นพร้อมับนวาลายวามเ็บปวไปเรื่อยๆ อย่านึปล าที่เ็บาอยู่แล้ว ราวนี้เ็บเพิ่มเ้าไปอี
"แล้วานยอลรู้รึยัว่านายเ็บาแบบนี้มาเป็นเือนๆ แล้ว" ำถามที่ทำให้แบฮยอนถึับะั
"...ยัอ่ะ ันยัไม่ไ้บอ"
"อ้าว! แล้วทำไมแไม่บอานยอลไปวะ? ัน็นึว่าแบอานยอลไปแล้ว นี่ถ้าอาารมันแย่ึ้นมาะทำยัไ?? " ยอูเท้าส่ายเอวถามเพื่อนรัที่แสนื้อรั้นอย่าาั้น
"ันไม่อยาทำให้านยอลเป็นห่วนี่"
ำอบที่ทำให้ยอู้อส่ายหน้าระอา
"แล้วถ้าานยอลมารู้ทีหลัว่าอาารนายมันแย่ล ทีนี้ะทำยัไ? มันะไม่ยิ่เป็นห่วมาว่าเิมเหรอ?"
แบฮยอนถึับสะอึ อบไม่ถูไปในทันที
"ะ ันไม่รู้..."
ยอูเบ้ปาให้เ้าเพื่อนรััวเล็ที่นั่้มหน้า้มานวาอย่านหนทา นึไปถึปาร์านยอล เพื่อนัวสูในลุ่มอเาที่มัะัวิับแบฮยอนอยู่เสมอประหนึ่เป็นู่แฝเพราะบ้านิันและยัเป็นเพื่อนันมาั้แ่เ็ๆ ทั้หวทั้ห่วแบฮยอนเสียยิ่ว่าอะไร หาเ้าโย่นั่นรู้ว่าเพื่อนรัที่เยาหัเพราะัวเอเริ่มมีอาารที่แย่ล มันะไม่ลั่ายไปเลยเหรอ
"แล้วิะบอมันเมื่อไหร่?" ยอูถามพร้อม่วยนวาแบฮยอนอีแร
"ไม่รู้สิ... ินยาแล้ว็อยนวไปเรื่อยๆ เี๋ยว็หายเอนั่นแหล่ะ ไม่้อบอานยอลหรอ"
"แล้วถ้ามันไม่ีึ้นะทำยัไ? นี่แ็เ็บแบบนี้มาเป็นเือนๆ แล้วนะ แบฮยอน ันว่าแน่าะไอ้านยอลไว้ัหน่อยว่าอาารมันเริ่มแย่ล แน่าะให้านยอลพาไปหาหมอนะ" ยอูมวิ้ว้อมอเพื่อนอย่าำหนิที่ปล่อยให้อาารเ็บาลุลามมาเป็นเือนๆ และไม่ยอมไปรัษาให้เป็นเรื่อเป็นราว
"ยอูยา... แ่นี้ัน็เป็นภาระมาให้านยอลมามาพอแล้วล่ะ เาไม่วรที่ะ้อมาัวล้วยเรื่อนี้อีแล้ว"
แบฮยอนถอนหายใอย่าหนัอเมื่อนึถึใบหน้าหล่อเหลาอเพื่อนัวสูที่ป่านนี้ำลัฝึ้อมบาสอยู่ที่มรม แ่้อมบาสทุเย็นหลัเลิเรียน็เหนื่อยะแย่อยู่แล้ว ไหนะ้ออยปั่นัรยานพาเา้อนท้ายไปไหนมาไหนแล้วยั้ออยมารับรู้เรื่อที่เาเ็บาอี มีหวัไ้ลายเป็นเรื่อให่แน่ๆ
อีอย่า... แบฮยอนไม่อยาทำให้านยอล้อิมาอี้วยเรื่อาอเา ...อุบัิเหุในวัยเ็ที่ไม่สามารถลืมเลือนไปาหัวใอานยอลไ้ อุบัิเหุที่านยอลิว่าัวเอเป็นนทำให้เาาหั มันเป็นเป็นวามทรำที่เ็บปวอานยอล เาไม่อยาเรียืนมันบับมาอย้ำานยอลอี
ลับบ้านไปินยา ทนเ็บาไม่นานเี๋ยว็หาย... แบฮยอนทนไ้อยู่แล้วล่ะถ้ามันไม่ทำให้านยอล้อมาอยพะวเรื่ออเา
"แ่ถ้ามันมารู้ทีหลัว่าแเ็บาอี มันะเรียมาว่าเิมอีไม่รู้ั้ี่เท่า"
"ยอูห้ามบอานยอลเรื่อนี้นะ ถือว่าันอเถอะนะ" แบฮยอนอ้อนอ้วยสายาวิวอนนยอูเบะปา
"เออ! ันไม่บอ็ไ้ แ่ถ้ามันมารู้ทีหลั รู้ไว้เลยนะแบฮยอนว่ามันเป็นวามผิอแที่มอ้ามวามเป็นห่วอมัน ...ิผิะแล้วที่ันไปมีวามลับับไอ้านยอล อีไม่นานเท่านั้นแหล่ะ เี๋ยวมัน็้อรู้ ถึอนนั้นแเรียมรับมือับไอ้โย่ี้เป็นห่วนี่ไ้เลย"
ยอูบ่นยาวเหยียนแบฮยอนถึับพูอะไรไม่ออ ไ้แ่บู้ปานวาัวเอ่อไป ภายในใ็นึไปถึเพื่อนรััวสูที่เิบโมา้วยันั้แ่เ็ ถ้าหาานยอลรู้ว่าอาารที่าอเามันแย่ล านยอละทำยัไนะ?... ุะว่าเารึเปล่าที่ไม่ยอมบอเรื่อนี้
แบฮยอนแ่ไม่อยาให้านยอล้อเหนื่อยนเินไป... านยอล้ออยูแล อยี่ัรยานพาเาไปไหน่อไหนในทุๆ ที่ที่เาอยาะไป านยอลามใเาทุอย่าราวับว่า้อารใ้่วเวลาีวิอเาที่ไม่สามารถเินหรือวิ่นานๆ ั่ใที่นึเหมือนอย่านอื่นๆ
นบารั้มัน็ลายเป็นภาระ...
หรือแม้ระทั่ลายเป็นส่วนหนึ่อานยอลที่้ออยูแลเาอยู่เสมอนถึนาใหุ้พ่อทำสะพานเื่อมรริมระเบียระหว่าห้อนอนอานยอับห้อนอนอเาเพื่อที่ะไ้ามมาูแลเาไ้สะวึ้น
หายัไม่รวมุแม่ที่อยู่ใล้ิับแบฮยอน พี่อี้ิหรือพี่ายนเียวอรอบรัวที่ไปทำานอยู่ที่ีนและอยส่เิน่าเทอมมาให้หรือรวมเพื่อนๆ ในลุ่มอเาที่อยูแลเาอนอยู่ที่โรเรียน้วยัน านยอล็เป็นเพื่อนสนิทเพียนเียวที่เิบโมา้วยันั้แ่ยัเ็และูแลเามาเือบสิบว่าปี
มันือภาระ... แบฮยอนิว่ามันือภาระอย่าหนึ่อานยอล
อุบัิเหุที่ผูมัานยอลเอาไว้ับเามาั้แ่เ้าวบ...
ถึแม้านยอลอยบออยู่เสมอว่าเ็มใที่ะูแลเา แ่แบฮยอน็ไม่ไ้รู้สึีทุรั้เสมอไปเมื่อรู้ว่าัวเอเป็นภาระให้ับเพื่อนสนิทมานาไหน
เ็บาแ่นี้เอ... เาทนไ้ริๆ นะ
เาเอไ้ะรู้สึินาับวามเ็บนีู้บ้า... ินาับาร้อพึ่พาัวเอูสัรั้
เผื่อถ้าวันหนึ่... เาและานยอละไม่สามารถอยู่้วยันไ้
ถ้าวันนั้นมันมาถึ... อย่าน้อยเาะไ้เรียนรู้ารอยู่้วยเียวโยปราศาเพื่อนที่แสนีอย่าานยอล
เพื่อน... ที่อยูแลเาและทำให้หัวใอเาเ้นแรอยู่เสมอ
"รอนานมั้ย??"
เสียทุ้มเอ่ยัึ้นลาโ๊ะสนทนาทำเอาแบฮยอนและยอูสะุ้ใันทัู้่
"านยอล!!"
แบฮยอนเบิาโพละโนัลั่นนลืมไปว่าัวเออยู่ในห้อสมุ เหล่านัเรียนที่เป็นหนอนหนัสือและมาหมัวอยู่ในห้อสมุอโรเรียนหลัเลิเรียน่าหันมามอแบฮยอนันเป็นแถบ แบฮยอนยิ้มแหยๆ ่อนโน้มลำัวอโทษผู้นเหล่านั้น
"เ็บาเหรอแบฮยอน?"
แบฮยอนสะุ้หันวับมายัเพื่อนรััวสูนามว่าปาร์านยอลที่อยู่ในุ้อมบาสเหื่อโและหอบเหนื่อยเอ่ยถามแบฮยอนอย่าสสัย แบฮยอนถึับรีบยาที่พาไวับเ้าอี้ลทันที
"ปะ เปล่าๆ านยอล้อมบาสเสร็แล้วเหรอ? ลับบ้านเลยมั้ย?"
แบฮยอนแ่นยิ้ม้วยวามแนบเนียนลบเลื่อนอาารเ็บปวที่าเมื่อ้อลุาเ้าอี้และยืนึ้นเ็มวามสูเพื่อพิสูน์ให้านยอลที่ำลัมอมาอย่าสสัยไ้เห็นว่าเายัสบายีและไม่ไ้เ็บาอย่าที่านยอลถามเมื่อรู่ ยอูที่เห็นเพื่อนฝืนยืนนิ่นัวเร็็อที่ะสสารอยู่ไม่ไ้ึ้อแสร้ทำเป็นเปิหนัสือบนโ๊ะอ่านราวับไม่รู้เรื่อใๆ
"อืม แล้วยอูละ? ะลับพร้อมันเลยมั้ย?" านยอลเอ่ยถามเพื่อนรัอีนที่อยู่ในลุ่มเียวันนยอูสะุ้นิๆ
"เอ่อ ันลับพร้อมอินับเฮุนน่ะ พวนายลับันไป่อนเถอะ อบในะ" ยอูยิ้มนิๆ แม้ว่าะเป็นรอยยิ้มที่แสร้ทำเป็นไม่มีอะไรเิึ้นทว่าแบฮยอน็นึอบุยอูอยู่ในใที่ยัเรียบเยและไม่พูอะไรเี่ยวับเรื่ออเา
"ั้นันลับละ เอันพรุ่นี้" านยอลโบมือลายอู่อนลาอแบฮยอนออาห้อสมุโยที่แบฮยอนและยอูทอมอันและันอย่าสื่อวามนัย
อบุนะยอูยา...
ภาวนาให้านยอลมันรู้เร็วๆ ้วยเถอะ...
......................
หลัาใ้เวลาประมาสิบห้านาที านยอล็ปั่นัรยานลับมาถึที่บ้านอเาและแบฮยอนโยมีแบฮยอนนั่้อนท้ายอยู่้านหลัเ่นเย านยอลนำัรยานเ้ามาอไว้ภายในบ้านอเา่อนว้าระเป๋าเป้อแบอยอนที่อยู่ในะร้าัยานและย่อัวลนั่รหน้าแบฮยอน
"อ่ะ ึ้นมา"
แบฮยอนียิ้มเมื่อรู้ว่าานยอลำลัะทำอะไร
หมับ!
แบฮยอนึ้นไปี่บนหลัอานยอลอย่ารู้หน้าที่โยที่านยอล็เรียมรอรับร่าเล็ไว้อยู่่อนแล้วึยืนึ้นเ็มวามสูพร้อมระับร่านัวเล็ให้แน่นึ้น่อนเินไปส่แบฮยอนที่บ้าน
"อ้าว! ี่ม้าส่เมือันอีแล้วเหรอ๊ะ"
เป็นุแม่อแบฮยอนที่ส่ยิ้มทัทายทันทีที่านยอลย่อัวบิลูบิประูบ้านอแบฮยอนเพื่อเ้าไปในบ้านโยมีเ้าม้าัวน้อยทีุ่แม่แบฮยอนพูถึำลัี่อยู่บนหลั
"ไม่ใ่ม้าหรอรับุแม่ ี่หมาส่เมือะมาว่า โอ้ย!"
เ้าม้าัวน้อยบนหลัีป๊าบเ้าที่้นแนแร่ทันทีนเป็นรอยนิ้วมือแๆ านยอลร้อโอย่อน้อมอไปยัุแม่อแบฮยอนอย่าอวามเห็นใ
"ไปีานยอลทำไมแบฮยอน?! ูิ านยอลอแม่เ็บหมแล้ว ว่าแ่... านยอลนี่ล้ามึ้นเป็นมัเลยนะลู เมื่อไหร่แบฮยอนะมีล้ามแบบนี้บ้านะ ัว็เล็แถมยัผอมระร่อระแร่เหมือนนาสารอาหาร เทียบานยอลไม่ไ้เลยันิ"
แบฮยอนทำหน้าเบ้และ้อมอุแม่ที่ำลัลูบไล้ล้ามแนอานยอล้วยวามผิหวัปนน้อยใ หน่วยาลมสวย้อมอท่อนแนแร่อเพื่อนัวโ เป็นเพราะานยอลใส่เสื้อีฬาแนสั้นทำให้เห็นล้ามเนื้อท่อนแนที่เป็นมัแน่นูแ็แร ้ำยัเร็แนเสียนเห็นล้ามเนื้อัเนเนื่อาแบเาไว้บนหลั
"นี่แบฮยอนลูอแม่นะ! ทำไมแม่้อเอาแบฮยอนเปรียบเทียบับานยอลเรื่อยเลยอ่ะ?!" เ้าม้าัวน้อยอานยอลเริ่มโวยวายอย่าไม่เป็นธรรม้ำยัทุบีแผ่นหลัอานยอล้วยวามหมั่นไส้ แม่นะแม่! อะไรๆ ็มแ่านยอล มันหน้าาีเ้าหน่อยแม่็มมันลอเลย อย่าให้แบฮยอนมีล้ามบ้านะ ะแบานยอลเินวนรอบหมู่บ้านวันละสามรอบเลยอยู!
"โอ้ย! พอ!! ันเบื่อที่ะ้อเถียับแเ็มทีแล้ว แม่ฝาแบฮยอน้วยนะานยอล แม่้อไปมาร์หน้า่อนละ อี้ิอุส่าห์ส่มาให้าีน"
"รับุแม่ ผมอพาหมาึ้นไปส่ที่ห้อ่อนนะรับ โอ้ย!"
"านยอลว่าันเป็นหมาเหรอ?!! นี่แหน่ะๆ"
ร่าสูไ้แ่แบเ้าหมาน้อยอมพยศึ้นบันไเพื่อไปยัห้อนอนอเ้าัวพร้อมับร้อโอยรว้วยวามเ็บไปลอทาเมื่อแบฮยอนหยิามเนื้อัวอเา ุแม่แบฮยอนส่ายหน้าระอาให้ับภาพอเ็ๆ ทั้สอที่เป็นเพื่อนรัันมาแ่ยาวนานและยัทะเลาะิัันเหมือนเิมไม่มีเปลี่ยน
"โอ้ย!!"
แบฮยอนร้อลั่น้วยเ็บเมื่อานยอลทิ้ัวเาลบนเียทว่าา้ายอเามันลับพลาไปโนอบโ๊ะ้าเียเสียอย่านั้น
"แบฮยอน?!! อโทษนะ เป็นอะไรมารึเปล่า?! ันไม่ระวัเอ เ็บมามั้ย?"
านยอลเอ่ยถามรัวอย่าใ่อนุลีุอมาูแบฮยอนที่นัุ่มา้ายอัวเอ วามเ็บที่า้ายรั้่อนยัไม่ทันหายไปลับ้อเ็บ้ำใหม่อีรอบนราวนี้ลายเป็นเ็บนาไปแทบทั้าราวับว่าระูภายในแทบะแออเป็นเสี่ยๆ แบฮยอนัริมฝีปาแน่น ่มวามรู้สึไว้เมื่อเห็นใบหน้าหล่อเหลาอเพื่อนรัทีู่ื่นระหนและทำอะไรไม่ถู
"มะ ไม่เป็นไร"
ัฟันพูฝืนทนวามเ็บเอาไว้เพื่อไม่ให้านยอล้อใไปมาว่านี้แม้ว่าะ้อปั้นหน้ายิ้มัเ็บวามเ็บาไว้ภายในใ
"อโทษนะแบฮยอน เี๋ยวันนวาให้นะ"
"โอ้ย!!"
แ่เพียานยอลแะลบนท่อนา้าย แบฮยอน็ร้อลั่นทันที านยอลถึับหน้าเสียไปในเมื่อเห็นใบหน้าที่เหยเอย่าเ็บปวทรมานอแบฮยอน
"อโทษนะแบฮยอน... ันะทำยัไี??" านยอลเริ่มทำอะไรไม่ถูเมื่อแบฮยอนยัร้ออวรวอยู่อย่านั้น วามรู้สึผิเาะุมในหัวในอัแน่น ไ้แ่นั่มออย่าลนลานและไม่ล้าทำอะไร แบฮยอนสูลมหายใ่มสิให้อยู่เหนือวามเ็บปวที่เริ่มแผ่่านที่มาึ้นเรื่อยๆ
"หยิบยา... หยิบยามาให้ันทีานยอล"
แบฮยอนเอ่ยทำให้านยอลรีบเินไปที่ั้นวาอในห้อนอนอแบฮยอนทันที ่อนหยิบล่อสีาวนาลาเปิวานหายาแ้ปว่อนรีบส่ให้แบฮยอนอย่าร้อนรน
แบฮยอนรับมาพร้อมับเปิถุยาแ้ปวและเทมันออมาสอเม็่อนระเ้าปาและหยิบวน้ำที่อยู่หัวเียและบิให้เปิออ่อนรีบื่มน้ำลืนยาเ้าไป หลัานั้นมือเรียว็รีบถาาเึ้นอย่าร้อนรน้วยเพราะวามเ็บปวที่เริ่มา่อนบีบยานวลายเส้นและนวเล้นลึลบนท่อนาอัวเอึ่ในส่วนที่เ็บที่สุ็ือหน้าแ้
แม้ว่าวามเ็บะเิึ้นาภายในแ่แบฮยอน็ภาวนาว่าระูท่อนา้า้ายอเาที่ผ่านารผ่าัมาแล้วมันะไม่เป็นอะไรมา ารนว็เป็นเพียบรรเทาอาารปวภายนอเพียั่วราวึ่มัน็่วยให้หายเ็บไ้ในระับหนึ่แม้ว่าอาะ้อใ้เวลาในารนวอยู่สัหน่อย
"ให้ันนวให้นะ... นะแบฮยอน ให้ันทำนะ"
านยอลที่นั่มอแบฮยอนนวาัวเออยู่นาน็เริ่มทนูเพื่อนรัอัวเอ้อทนเ็บา่อไปไม่ไหว เลื่อนไปอบุมฝ่ามือน้อยๆ อแบฮยอนที่ำลันวาอัวเอให้หยุะั แบฮยอนถอนหายใเมื่อเห็นใบหน้าเว้าวอนและหน่วยาสีเ้มที่วูบไหวอานยอลที่รู้สึผิเสียเ็มประา่อนยินยอมให้เพื่อนรััวโที่ัวหลีบลไ้นวาอัวเอเพื่อใ้วามผิ้วยน้ำหนัมือที่ไม่แรและไม่เบานเินไป
"เ็บมั้ย? ันนวแรไปรึเปล่า?"
านยอลเอ่ยถาม้วยวามเป็นห่วและนวลึท่อนาอแบฮยอนอย่าทะนุถนอมและอ่อนโยนเ่นเย หน่วยาสีเ้มที่มอมานั้นเือ้วยวามรู้สึผิอย่ามามายนแบฮยอนถึับถอนหายใ นี่เาทำให้านยอล้อิมาอีแล้วใ่มั้ย?
"ไม่เลย นวอีแป๊บแล้ว็ินยาแ้ปว เี๋ยว็หายเ็บแล้วละ อย่าิมาเลยนะานยอล" แบฮยอนพูเสียอ่อนและไม่ไ้รู้สึโรธเือานยอลเลยสันิเพราะรู้ว่าานยอลไม่ไ้ั้ใที่ะให้มันเิึ้น
"อโทษนะ... เป็นเพราะันอีแล้ว"
เอ่ยอโทษเสียอ่อนอย่านที่รู้สึผิและไม่รู้ว่าวรใ้วามผินั้นอย่าไร านยอลรู้สึว่าราวับเาทำผิ้ำานมันเป็นนิสัยที่แ้ไม่หาย ผิ้ำานำอโทษ่าูไร้่าและไม่สามารถทแทนหรือะล้าวามผิที่นเอไ้ทำให้แบฮยอน้อเ็บเพราะเาอีรั้
ในภายหัวอานยอลอย้ำ้ำเิมวามผิอัวเอไปมานิใลสู่ภาพวามทรำเมื่อหวนนึไปยัอี... เพราะเาที่ไม่ระมัระวัและไมู่แลแบฮยอนให้ีพอ เามันแย่... ั้แ่เ็นโ็ยัทำให้แบฮยอน้อเ็บอี
"ไม่เอานะานยอล ไม่้อพูำอโทษแล้ว ันไม่เป็นไรแล้วริๆ นะ"
แบฮยอนรีบอบุมฝ่ามือหนาไว้ให้หยุะัและหยุยั้ภาพวามทรำสีหม่นที่แสนเ็บปวและไม่มีวันาหายไปในหัวใอานยอล หน่วยาสีเ้มอร่าสูนั้นนิ่เรียบและว่าเปล่าเสียนน่าใหาย แบฮยอนรีบว้าเพื่อนัวโเ้ามาอปลอบประโลม
"านยอลอา... านยอลเป็นเพื่อนที่ีที่สุอแบฮยอนนะ มันไม่ใ่วามผิอานยอลเลยนะ..."
านยอลสบเ้าับหน่วยาลมใสยาม้อนมอเา้วยแววาที่สั่นระริ อ้อมอาอ้อมแนเล็ทว่าโอบอหัวใที่บอบ้ำอานยอลพอโ้วยวามรู้สึอบอุ่น ใบหน้ามเ้ม้มล่ำ่อนะถูเลื่อนให้บลบนไหล่เล็พร้อมับฝ่ามือน้อยๆ ที่ลูบไปามเรือนผมอเาอย่าปลอบประโลม
"แบฮยอนไ้แ่อบุานยอลที่ยัไม่ทิ้แบฮยอนไปไหน ยัเป็นเพื่อนที่ีแล้ว็ูแลแบฮยอนอยู่เสมอ อย่าิมาเลยนะานยอล แบฮยอนหายเ็บแล้วละ"
ำพูปลอบโยนที่ึบาบเ้ามาในหัวใที่อ่อนไหวอานยอลทำให้ร่าสูเลื่อนอเอวเล็แน่น้วยวามรู้สึผิ ...ทุรั้ที่เาิว่ามันเป็นวามผิอัวเอนเอาแ่โทษัวเอ้ำไป้ำมาอยู่อย่านั้น แบฮยอน็ะปลอบประโลมเา้วยำพูที่แสนอ่อนโยนและอ้อมอที่แสนอบอุ่นอยู่เสมอ านยอลรู้สึว่าัวเอ่าอ่อนแอเสียเหลือเินเมื่อไ้รับอ้อมอเล็ๆ าแบฮยอนที่เ้ามาปลอบประโลมหัวใอานยอลให้รู้สึอบอุ่นไ้เสมอ เพื่อนัวน้อยอเาเ้มแ็ว่าใรๆ และไม่เยนึโทษเาเลยที่ทำให้ัวเอ้อมาเ็บาแบบนี้
"ไปอาบน้ำนอนเถอะานยอล วันนี้้อมบาสมาเหนื่อยๆ ไปนอนพัผ่อนีว่านะ"
แบฮยอนผละอ้อมอออ่อนส่ยิ้มไปให้ านยอลึันที่ะอยู่อยู่นวาให้่อแ่็ถูนัวเล็ันไหล่ให้ลับไปที่ห้อและนอนพัผ่อนเพราะอนนี้็สามทุ่มรึ่ว่าๆ แล้ว านยอลำใลุึ้นเินไปที่ประูห้อนอนรริมระเบีย่อนหันลับมามอแบฮยอน้วยแววาละห้อย
"ะไม่ให้ันนว่อริๆ เหรอ?"
"ันหายเ็บแล้วล่ะ อบในะานยอล ไปอาบน้ำนอนเถอะ"
"..."
แบฮยอนยิ้มำเมื่อเห็นนัวโยัทำาละห้อยและยัยืนนิ่อยู่ที่หน้าประูราวับอยาให้เารั้ไว้อย่าไอย่านั้น
"ไม่้อเป็นห่ว... แล้วเี๋ยวพรุ่นี้เ้าันะไปปลุ โอเมั้ย?"
"..."
านยอลยันิ่เียบ้อมอแบฮยอนอย่าอาลัยอาวอน
"ไม่้อมาทำหน้าละห้อยเลยนะ ลับห้อไปไ้แล้ว ฝันีนะานยอล"
สุท้าย็้อเอ่ยไล่ให้ลับไปที่ห้อ านยอลำใบิลูบิประูห้อนอน่อนหันลับมายัเพื่อนัวน้อยที่นั่อยู่บนเีย
"ฝันีนะแบฮยอน"
แบฮยอนียิ้มว้าส่ลับไปให้
"อื้อ! อย่านอนึละ ฝันีนะานยอล"
านยอลทอสายามอนวินาทีสุท้าย็ั่ใเลื่อนปิบานประูลอย่าแผ่วเบาและเิน้ามผ่านระเบียเ้าไปห้อนอนอัวเอที่อยู่อีฝั่ แบฮยอน็ถอนหายใออมาอย่าโล่อ
และทันทีเพื่อนัวโอแบฮยอนหายลับเ้าไปในห้อนอน รอยยิ้มว้าที่เยาบเลือบไว้บนใบหน้าหวาน็แปรเปลี่ยนเป็นบิเบี้ยวอย่าทรมานพร้อมับุมหน้าแ้้า้ายอัวเออย่าสั่นเทาเมื่อวามเ็บปวที่พยายามอลั้นเอาไว้ลอเวลาที่ไุ้ยับานยอลมันแล่นปรานไม่สามารถฝืนทนไ้อี่อไป
แบฮยอนว้าหมอนอิึ้นมาอแน่นพร้อมแนบใบหน้าลและปลปล่อยวามเ็บปวออมาผ่านทาน้ำเสียโอรวและสั่นเรือ
้อไม่เป็นไร เา้ออทนไว้ เา้อทนไ้อยู่แล้ว...
านยอละไ้ไม่้อิมา... านยอละไ้ไม่้อโทษัวเออี
...............................
เป็นเวลาห้าทุ่มว่าๆ แล้วแ่ไม่ว่าะ่มานอนให้หลับมาเท่าไหร่ านยอล็รู้สึว่าัวเอไม่มีทาที่ะหลับไ้่ายๆ ้วยเพราะนิสัยนนอนหลับยาึทำให้านยอลไ้แ่นอนระสับระส่ายอยู่บนเียและพยายามไล่ภาพวามทรำที่ยัรารึอยู่ในิในยาที่ะลบเลือนให้าหายไป
แบฮยอนหลับหรือยันะ... ยัเ็บาอยู่หรือเปล่า?
านยอลถอนหายใ้วยวามวิัวล้วยลัวเพื่อนรัะเ็บาน้อลุึ้นนั่บนเียและหันไปมอยัห้อนอนอแบฮยอนที่อยู่ฝั่ร้าม ภายในห้อนอนอแบฮยอนนั้นมืสนิท เป็นสัาบ่บอว่าเ้าอห้อะหลับเสียแล้ว ทว่าวามเป็นห่วที่รอบลุมในิใทำให้านยอลัสินใลุึ้นเปิประูห้อนอนและเินผ่านระเบียทาเื่อมไปยัห้อนอนอเพื่อนัวน้อยที่อยู่อีฝั่
มีเพียวามมืทึบนมอไม่เห็นอะไรเมื่อทอมอเ้าไปในห้ออเพื่อนัวน้อยทว่าานยอล็ยัเลือที่ะเลื่อนลูบิประูห้อนอนและเลื่อนประูเปิอออย่าแผ่วเบา่อนแฝายเ้าในให้วามมืทึบและเลื่อนประูปิอย่าไร้เสีย นระทั่ปรับสายาให้เ้าับวามมืมิและไ้เห็นร่าเล็ที่่อนอยู่ในอผ้าห่มหนาบนเียนุ่ม านยอลถอนหายใ่อนย่าายเลื่อนัวเ้าไปใล้ โน้มลำัวลทอมอเ้าอใบหน้าหวานที่โผล่พ้นให้ผ่านวามมืทึบ
"แบฮยอน..."
เอ่ยระิบเสียแผ่วอย่าลืมัวทว่าเ้าอื่อัวน้อย็ยัหลับสนิทอยู่ใ้อผ้าห่มไม่ยับเยื้อนและไม่รับรู้ถึารมาอเา านยอลียิ้มนิๆ เมื่อเห็นเพื่อนัวน้อยยันอนหลับสบายีและไม่ไ้แสสีหน้าเ็บปวให้เห็นอี ร่าสูเลื่อนัวนั่ล้าเียอย่าแผ่วเบาและ้อมอเพื่อนัวน้อยอย่าเียบเียบ
พลันเลื่อนสายาไปยัโ๊ะอบเียเ้าปัหาและ็ไ้เห็นถุยามามายที่วาไว้บนโ๊ะและมีล่อยาสีาววาแนบไว้้าๆ ัน านยอลเอื้อมหยิบถุยาเหล่านั้นและล่อยาึ้นมาเพ่มอผ่านวามมืทึบ ำนวนถุยาที่มามายทำให้านยอลถอนหายใ้วยวามรู้สึที่วูบไหว แบฮยอน้ออยทานยาแ้ปวและบำรุระูอยู่ลอเวลา แม้เ้าัวะทำัวอแและื้อไม่ินยาบ้าเป็นบารั้ทว่า็ยอมินยาามที่เาอแ่โยี านยอลถอนหายใอีรั้ ...แบฮยอน้อทนเ็บาแบบนี้นานเท่าไหร่แล้วนะ
ร่าสูเ็บยาทั้หมใส่ล่อและ้าวเินผ่านวามมืไปเ็บมันที่ั้นวาอ่อนลับมานั่ลที่้าเียและ้อมอเพื่อนัวน้อยอีรั้้วยวามรู้สึมามายที่อยู่ในอ แม้ว่าอนนี้ะึมาและเาวระนอนหลับพัผ่อนแ่เาไม่อยาลับไปนอนที่ห้ออัวเอเลย
านยอลัสินใเลื่อนัวไปอีฝั่อเียนอนและเอนายนอนลเีย้าแบฮยอนที่หลับยัหลับสนิท ในวามเียบัน านยอลนอนหันัวเ้าหาเพื่อนัวน้อยและ้อมอใบหน้าหวาน้าน้าอย่าไม่รู้สึเบื่อ านยอลียิ้ม... เพราะนี่ไม่ใ่รั้แรที่เาแอบเ้ามาในห้ออแบฮยอนอนที่เ้าัวำลัหลับสนิทและไม่รู้เรื่อราวใๆ และไม่รู้ว่าเามานอนแอบนอนอยู่้าๆ แบบนี้
านยอลแ่รู้สึว่าเาไม่อยาาไปไหนเลย... อยาอยู่้าๆ อยามอูเพื่อนัวน้อยอเาอยู่อย่านี้
เารู้สึผ่อนลายเพียแ่ไ้มอแบฮยอนยามหลับใหลเพราะเาไม่้อเ็บ่อนวามรู้สึใๆ ที่บารั้เาเอ็ยัไม่เ้าใว่ามันือวามรู้สึแบบไหน
วามรู้สึที่เาเฝ้าถามหาำอบาัวเออยู่เสมอ...
เพราะอะไร... ทำไมนที่นอนหลับยาแบบเาถึไ้นอนหลับสนิทไปอย่า่ายายเมื่อไ้ล้มัวลนอนเีย้าเพื่อนรััวน้อยอัวเอ
TO BE CONTINUE...
TALK.
ยัำฟิประธานปาร์ันไ้มั้ย 5555555
ราวนี้ฟิออแนวเพื่อนรัรัเพื่อน สไล์เพ้อฝันอส้ม่ะ
อบุทุนที่ิามนะะ ส้มะพยายามมาอัพบ่อยๆ ือารบ้านมันเยอะมา T^T
อบุทุำลัใ อบุมาๆ ่า
ฝาานแบเนไว้้วยนะะ มาุยันในทวิไ้นะ ^_____^
#านแบเน
STORY BY RAINBOWZ.JP
PAIRING : CHANYEOL X BAEKHYUN
TWITTER : @Bh_thecloud
ความคิดเห็น