ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : #Chapter 8
#Chapter 8
"ไปเที่ยวกันนะ ฮิคารุจัง"
"มะรืนนี้สอบไม่ใช่หรอไดจัง ยังจะไปเที่ยวอีก" ฮิคารุเอ่ยเตือนสติเพื่อนซี้ตัวเอง
"ก็อ่านวันพรุ่งนี้ไง ยังเหลือเวลาอีกตั้งเยอะ"
"เราไม่ใช่ไดจังนินา แค่อ่านผ่านๆก็สอบได้แล้ว" ฮิคารุหยิกแก้มอีกฝ่ายอย่างหมั่นเขี้ยว
"ฮิคารุจังต่างหากเล่าที่เก่ง จะเอาให้ได้เกรดเอพลัสรึไง?"
"ไม่รู้หละ สอบเสร็จค่อยไป เข้าใจมั๊ยไอ้เตี้ย!"
"ใจร้ายจัง มันต้องคลายเครียดก่อนสอบ เข้าใจรึเปล่า" ไดกินั่งลงบนตักอีกคนแล้วเริ่มอ้อน�
"ไดจัง~"
"ไดจัง ไม่อ้อนฮิคารุซิ เราต้องให้ฮิคติวให้นะ ไว้สอบเสร็จอนุญาติให้พาฮิคไปเที่ยวคืนนึง"
"แต่ว่ายาบุ..."�
"ไม่มีแต่ ตอนนี้ขอตัวฮิคารุกลับบ้านก่อนแล้วกันนะ" ยาบุอุ้มไดจังออกจากตัวฮิคารุ ก่อนจะเดินไปถือกระเป๋าให้อีกฝ่าย
"แปลกจริงๆ"
"อะไรแปลกหรอไดกิ?" ฮิคารุถามอย่างสงสัย
"หืม? ก็ยาบุดูใจดีขึ้นนะ ดีแล้วหละ ฮิคจะได้เลิกเจ็บซักที" ไดกิย้ิมให้กับทั้งคู่
"ความจริงคืออะไรนายรู้ดีที่สุดอยู่แล้วไดกิ แล้วเคยบอกแล้วใช่มั๊ย เรื่องบางไม่จำเป็นต้องพูด กลับบ้านกันเถอะฮิค"
"ไปก่อนนะไดจัง ไว้เจอกันวันสอบ"
"ใจร้ายมาก นี้พวกนายจะหยุดวันพรุ่งนี้หรอ!? เดี๋ยวซิยาบุ ฮิคารุ!!" ยาบุได้แต่จูงมือพาฮิคารุเดินออกจากอาคารเรียนอย่างรวดเร็ว ขืนอยู่ต่อ เขาคงเผลอตบไดกิแน่ๆ พูดแล้วไม่ฟัง
"อยากไปเที่ยว ทำไมไม่ชวนฉันไปหละ?" ไดกิหันกลับมาหาเสียงที่อยู่ข้างหลัง
"ขืนไปกับนาย คงได้แต่นอนอยู่บนเตียงทั้งวัน ไม่เอาหรอก ไว้สอบเสร็จค่อยชวนฮิคไปอีกทีก็ได้"
"แล้วไม่ดีรึไง มีผัวขยันทำการบ้านขนาดนี้" อิโนโอะก้มลงกระซิบที่ริมหู จนไดกิได้แต่กัดฟันกรอด
"ฉันนึกว่านายลืมว่ามีเมียไปแล้วซะอีก เห็นจีบฮิคารุเช้าม่อฮิคารุเย็น พอยาบุไม่อยู่ จะลวนลามฮิคท่าเดียว"
"แต่ตอนนี้อยากลวนลามคุณภรรยาแหะ วันนี้ขี้บ่นจัง" อิโนโอะจะหอมแก้มไดกิ แต่อีกฝ่ายก็ปัดออก
"ที่นี่โรงเรียน หัดมีมารยาทบ้างนะ"
"แหม๋ เรื่องแค่นี้ ไม่เห็นต้องแคร์เลย อีกอย่างนี้มันเลิกเรียนตั้งนานแล้ว ไม่มีใครอยู่บนตึกแล้วหละ ไม่อยากเปลี่ยนบรรยากาศบ้างหรอ?" อิโนโอะ เอื้อมมือมาปลดเสื้อสูทอีกฝ่ายออก
"ไม่เอาอิโนะ เดี๋ยวคนอื่นมาเห็น"
"จะกลัวใครมาเห็นหละครับที่รัก มาม่ะ แค่นอนลงประตูก็บังไม่มีใครเห็นแล้วหละครับ"
"เคย์~ อย่าแรงนะ"
"ถ้ากลัวเสียงดัง ก็จูบผมไว้แล้วกันนะ"
"อื้อ~"
"ไม่กลับบ้านหรอครับ?"
"อยากกินพาเฟ่ต์ ทำไมหรอ?"
"ป่าวหรอกครับ ปกติโคตะซังไม่ชอบกินพวกของหวานหนิ"
"อยากกิน หรือว่านายไม่อยากอ่ะ?" ยาบุเดินนำอีกคนเข้ามาในร้านพาเฟ่ต์
"อยากซิครับ ร้านโปรดผมเลยนะร้านนี้"
"รับอะไรดีครับ อ้าวฮิคารุคุง"
"ทาคากิคุง สวัสดีครับ ผมเอาแบบเดิมนะฮะ"
"ได้เลย เดี๋ยวแถมท็อปปิ้งให้เยอะๆ แล้วของเพื่อนฮิคารุหละ?"
"เอาช็อคโกลาเต้พาเฟ่ต์" ยาบุพูดเสียงเข้มจนฮิคารุอยากจะขำออกมา
"ได้ครับ งั้นรอแปบนะฮิค" ทาคากิส่งยิ้มปิดท้ายประโยคก่อนจะเดินไปทำหน้าที่ของตนเองต่อ
"ใคร?"
"พนักงานที่ร้านฮะ ชื่อทาคากิ ยูยะ"
"สนิทกันขนาดนั้น?"
"ก็ร้านนี้ร้านประจำผมนี้ฮะ โคตะซังไม่เห็นต้องเสียงเข้มขนาดนั้นเลย ไม่ใช่ชู้ผมแน่นอน"
"ถึงนายไม่ได้คิดอะไรกับมัน แต่มันคิดกับนายแค่นี้นายก็มีโทษแล้วฮิคารุ!" ยาบุบีบเข้าไปที่หน้าอีกคน
"ผมทำอะไรผิดอ่ะ?"
"นายโปรยเสน่ห์ใส่มันนะซิ เข้าใจมั๊ยที่รัก" ยาบุจูบเข้าที่ปากจู๋ของอีกฝ่ายเร็วๆ จนคนในร้านไม่ทันสังเกต แต่ก็มีอีกคนที่เห็นพอดี
"พาเฟ่ต์ได้แล้วครับ" ทาคากิวางถ้วยพาเฟ่ต์ลงตรงหน้าทั้งคู่ "เป็นแฟนกันหรอฮิค?"
"เปล่าหรอกครับ ผมกับโคตะซังไม่ได้เป็นอะไรหรอก"
"งั้นหรอครับ" ทาคากิหันไปมองอีกฝ่ายที่ยังคงนั่งนิ่งไม่พูดไม่จา เลยถือโอกาสพูดต่อ "เดี๋ยวเลิกงานแล้วผมโทรไปหานะ มีเรื่องจะคุยด้วย"
"อ้าว รุ่นพี่มากินพาเฟ่ต์หรอครับ? ยูยัง ไม่ไปทำงาน?"
"ไปแล้วครับยูริจัง เดี๋ยวผมโทรหานะฮิคารุคุง ทานให้อร่อยครับ" ทาคากิขอตัวทุกคนกลับไปทำงาน
"ยูริจังก็มากินพาเฟ่ต์เหมือนกันหรอ?" ยาบุยิ้มให้รุ่นน้องอย่างอารมณ์ดี แต่แค่ฮิคารุเหลือบตามองก็รู้แล้วว่าข้างในอยากจะฆ่าเขาแค่ไหน
"ป่าวครับ นี้ร้านของคุณแม่ผม"
"ดีจังเลย พี่เองก็อยากมีร้านพาเฟ่ต์หรือเบเกอรี่บ้างจัง" ฮิคารุเอ่ยบอกรุ่นน้อง "พี่ชอบบรรยากาศร้านแบบนี้มากเลย มันทำให้ชีวิตพี่สดใส เวลาที่พี่ไม่สบายใจพี่ชอบเข้าร้านแบบนี้ที่สุด"
"รุ่นพี่อยากมาทำงานที่ร้านนี้มั๊ยหละฮะ เดี๋ยวผมบอกแม่ให้"
"ไม่จำเป็นหรอก ใช่มั๊ยยาโอโตเมะ" ยาบุส่งสายตาดุๆมาให้ เหมือนบังคับเขากลายๆ
"ไม่เป็นไรหรอกยูริ พี่ไม่อยากรบกวน"
"รบกวนอะไรกันครับ เอางี้ถ้ารุ่นพี่อยากมาทำเมื่อไหร่ก็บอกผมแล้วกัน ผมอยากให้คนที่รักในพาเฟ่ต์จริงๆมาทำงานที่ร้าน"
"พี่ว่าพวกพี่ขอตัวก่อนดีกว่า ไปได้แล้วฮิค!" ยาบุวางเงินลงบนโตะก่อนจะฉุดอีกคนออกจากร้าน
"อะไรของรุ่นพี่เขาวะ!?" ยูริหยิบเงินแล้วเดินกลับมาที่แคชเชียร์
"รู้จักหรอยูริจัง?"
"ไม่ต้องคิดจะจีบเลยยูยัง พี่ฮิคเขามีเจ้าของแล้ว"
"หือ? น่ารักอย่างนี้ ถึงมีเจ้าของก็ต้องแย่งใช่มั๊ย"
"เดี๋ยวไล่ออกจากร้านเลย!" ยูริสะบัดหน้าหนีอย่างงอนๆ "เมื่อไหร่จะเลิกเจ้าชู้ซักที เราเบื่อแล้วนะ!"
"เจ้าชู้ยังไงในใจพี่ก็มียูริคนเดียวหน่ะแหละ ก็ยูริจังไม่ยอมให้กดซักที พี่เป็นผู้ชายแข็งแรงก็ต้องหาความสุขใส่ตัวซิครับ"
"งั้นก็ไปหานอกร้านฮะ ในร้านผมไม่อนุญาติ ยิ่งพี่ฮิค ผมยิ่งไม่ให้ ถ้าผมรู้นะว่าพี่ยังม่อพี่ฮิค ผมจะทำให้พี่เข็ดไปจนวันตายเลย!!"
"ไม่ได้เป็นอะไรกัน?"
"ครับ? ว่าไงนะครับ?" ฮิคารุหันมาถามอีกคนที่นั่งอยู่บนโซฟาข้างๆ
"พวกเราไม่ได้เป็นอะไรกัน?"
"เอ่อ ก็ พวกเราไม่ได้เป็นแฟนกันหนิครับ ผมก็ตอบไปตามตรง"
"ที่ทำอยู่ตลอดเนี้ยมันยิ่งกว่าแฟนแล้วนะ! ทำไมไม่บอกมันไปว่ามีเจ้าของเป็นตัวเป็นตนแล้วเขาก็นั่งอยู่"
"เอ่อ โคตะซังหงุดหงิดอะไรอีกฮะ? ผมตามคุณไม่ทันแล้ว" ฮิคารุเริ่มกลัวคนข้างๆขึ้นมา
"เฮ้อ เลิกทำหน้ากลัวฉันเหอะ ช่างมัน"
"นี้ถ้าคุณหงุดหงิดเรื่องทาคากิคุง คุณไม่ต้องห่วงเลย ผมไม่ได้คิดอะไรกับเขาทั้งนั้น"
"แล้วเรื่องที่จะไปทำงานกับยูริ รู้นะว่าอยากไป ทำไมฉันเลี้ยงไม่ดีพอรึไง!?"
"ผมแค่บอกว่าผมชอบร้านแบบนี้ อยากเปิดร้านแบบนี้เท่านั้นเอง ผมบอกหรอกว่าผมจะไปทำงานกับยูริจัง อ๊ะ!"
"ห้ามไปเด็ดขาด ห้ามหนีฉันไปหาคนอื่น ทั้งอิโนะ ไอ้ทาคากิ หรือแม้แต่ไปทำงานกับยูริจัง เข้าใจมั๊ย" ยาบุรวบตัวฮิคารุเข้ามา "สัญญาซิ"
"ครับๆผมสัญญา ผมไม่หนีคุณไปไหนหรอกนะ คุณได้ผมไปหมดทั้งตัวแล้วหนิ ผมจะหนีไปหาใครได้" ฮิคารุหอมแก้มอีกฝ่าย ทำเอาอารมณ์เดือดๆของยาบุเมื่อกี้เย็นลงฉับพลัน
"ได้แต่ตัวหรอ หัวใจไม่ได้รึไง?"
"เอ๋?"
"เป็นแฟนกันฮิค พวกเราจะได้มีสถานะกันซักที"
"ครับ?" ฮิคารุผละตัวออกมามองยาบุตาปริบๆ
"เป็นแฟนกันฮิคารุ ไม่ยอมก็จะบังคับให้ยอม"
"แสดงว่าผมไม่มีทางเลือก?"
ยาบุพยักหน้ารับคำ "ใช่!"
"งั้นคงยังจะถามผมทำไมครับ? แค่คุณบอกให้ผมทำอะไรเป็นอะไร ผมก็เป็นให้คุณหมดนั้นแหละ"
"ดีมาก! แล้วหยุดยิ้มเลย เดี๋ยวอารมณ์ขึ้น ยิ้มหวานๆแบบนี้ มันยั่วใจฉันชัดๆ"
"เอ้า! ผมดีใจให้ผมทำหน้าเศร้าหรอกฮะ?"
"นายดีใจใช่มั๊ยที่เป็นแฟนฉัน"
"ผมยิ้มขนาดนี้ คงไม่ดีใจเลยนะครับ" ยาบุกดจูบลงบนรอยยิ้มนั้น ก่อนจะค่อยๆเลื่อนอีกฝ่ายให้นอนลงบนนโซฟา
"ปากกล้าขึ้นเลยนะ ไหนต้องทำโทษซะแล้ว!"
"เดี๋ยวซิครับ ไหนคืนนี้จะบอกให้ผมติวให้ยังไง!?"
"ติวเพศศึกษาไปก่อนแล้วกันเนอะ ฮิคารุจัง"
"เดี๋ยวซิครับ มันยังไม่มืดเลยนะ อ๊าาา อย่ากัดผมซิ อ๊ะ เดี๋ยว...."
ครืดดดดดด ครืดดดดดด
"ใครโทรมาปลุกเนี้ย! โคตะปล่อยก่อน"
"อื้อ จะไปไหน?"
"มีคนโทรเข้ามาครับ ขอผมรับโทรศัพท์แปบนึง" ฮิคารุแกะมืออีกคนออกจากเอว ก่อนจะลุกขึ้นไปหยิบโทรศัพท์
"ครับ ยาโอโตเมะฮะ"
'ผมยูยะนะ'
"อ๋อ ทาคากิซัง มีอะไรหรอฮะ?"
'ผมแค่อยากโทรมาคุย ไม่มีอะไรหรอกครับ หรือว่าโทรมาไม่ได้กัน อยู่กับแฟน?'
"ใช่ ฮิคารุอยู่กับแฟน นายโทรมากวนได้จังหวะมาก มีอะไร?"
"โคตะ? ตื่นแล้วหรอครับ?"
'ไหนฮิคารุบอกว่าคุณไม่ใชแฟนไง'
"ฉันกับฮิคารุเป็นมากกว่าแฟนไง นายถามไม่ตรงคำตอบเอง"
'ก็ดีซิครับ อย่างนี้ค่อยสนุกแก่การแย่งหน่อย ฝากบอกฮิคารุด้วยนะครับ ว่าผมกำลังจะจีบเขา'
"ไปตายเหอะ ไอ้สารเลว!"
ติ๊ด
"หว่านเสน่ห์ใส่มันจริงๆด้วยซินะ!?"
"ครับ?" ฮิคารุทำหน้างงใส่
"มันฝากบอกนายว่ามันจะจีบนาย? เหอะ เสน่ห์แรงจริงๆ"
"แรงซิครับ ถ้าไม่แรงคุณจะเป็นแฟนผมหรอ?" ฮิคารุดึงอีกคนให้นั่งลงบนโซฟา ก่อนจะทิ้งกายลงบนตักอีกฝ่าย
"อ้อน? ติดเชื้อไดจังมารึไง?"
"กับคนที่ผมอยากอ้อนผมก็จะอ้อน ผิดหรอครับ?" ฮิคารุโอบคออีกคนเอาไว้ ก่อนจะโน้มตัวลงไปใกล้ๆ "ผมมีความลับจะบอกแหละ"
"ยังมีความลับที่เราไม่รู้อีกหรอ?"
"มีซิครับ" ฮิคารุก้มตัวลงมากระซิบที่ข้างหู "ผมรักคุณนะ"
"หือ? จริงดิ?"
"ถ้าไม่จริงผมจะยอมคุณขนาดนี้หรอ?" ฮิคารุนั่งยิ้มหวานให้อีกคน "รักมาตั้งแต่เด็กแล้วมั๊ง?"
"ถ้าจะนานขนาดนั้นนะ"
"เพราะงั้นลืมเรื่องชู้ไปได้เลย เข้าใจมั๊ยครับ"
"เข้าใจแล้ว ไอ้เด็กขี้อ้อน อ้อนเก่งกว่าไดจังอีกนะ" ยาบุเอื้อมมือมาขยี้หัวอีกคน "อย่าไปอ้อนคนอื่นอย่างนี้นะ ไม่งั้นเขาหลงนายชัวร์"
"แล้วคุณหลงผมรึเปล่า? รักผมบ้างมั๊ยนะ?"
"รักหรอ? เรื่องนั้นสำคัญกับนายรึไง?"
"เปล่าหรอกครับ แค่ผมรักคุณก็พอแล้วเนอะ" ฮิคารุฝืนยิ้มแล้วพูดไปตามคำพูดอีกคน
"มาต่อกันดีกว่า เห็นนายอ้อนแล้วอดใจไม่ไหว ร่างกายนายมันทำให้ฉันหลงสุดๆเลย"
"ครับ อยากทำอะไรก็ทำเหอะฮะ"
ต่อให้ภายนอกเขายังยิ้มยั่วได้ แต่ภายในเขาอยากจะร้องไห้ออกมาดังๆ
เจ็บเหลือเกิน เจ็บยิ่งตอนโดนตบหลายเท่า
ถ้าความรักที่เขาให้ไป จะไร้ค่าขนาดนี้
คนตรงหน้าเขาแค่ลุ่มหลงในร่างกายเขาเท่านั้น ถ้าหากวันไหนยาบุไม่สนใจในร่างกายเขาแล้ว เขาจะทำยังไง ในเมื่อทุกอย่างในชีวิต ทั้งร่างกายและจิตใจเขาทำเพื่อยาบุมาตลอด
ถ้าถึงวันนั้นมันจะเป็นยังไงนะ...
************
หายไปนานมาก แหะๆ
เริ่มสงสารฮิค -_-" แต่งเองสงสารเอง
"ไปเที่ยวกันนะ ฮิคารุจัง"
"มะรืนนี้สอบไม่ใช่หรอไดจัง ยังจะไปเที่ยวอีก" ฮิคารุเอ่ยเตือนสติเพื่อนซี้ตัวเอง
"ก็อ่านวันพรุ่งนี้ไง ยังเหลือเวลาอีกตั้งเยอะ"
"เราไม่ใช่ไดจังนินา แค่อ่านผ่านๆก็สอบได้แล้ว" ฮิคารุหยิกแก้มอีกฝ่ายอย่างหมั่นเขี้ยว
"ฮิคารุจังต่างหากเล่าที่เก่ง จะเอาให้ได้เกรดเอพลัสรึไง?"
"ไม่รู้หละ สอบเสร็จค่อยไป เข้าใจมั๊ยไอ้เตี้ย!"
"ใจร้ายจัง มันต้องคลายเครียดก่อนสอบ เข้าใจรึเปล่า" ไดกินั่งลงบนตักอีกคนแล้วเริ่มอ้อน�
"ไดจัง~"
"ไดจัง ไม่อ้อนฮิคารุซิ เราต้องให้ฮิคติวให้นะ ไว้สอบเสร็จอนุญาติให้พาฮิคไปเที่ยวคืนนึง"
"แต่ว่ายาบุ..."�
"ไม่มีแต่ ตอนนี้ขอตัวฮิคารุกลับบ้านก่อนแล้วกันนะ" ยาบุอุ้มไดจังออกจากตัวฮิคารุ ก่อนจะเดินไปถือกระเป๋าให้อีกฝ่าย
"แปลกจริงๆ"
"อะไรแปลกหรอไดกิ?" ฮิคารุถามอย่างสงสัย
"หืม? ก็ยาบุดูใจดีขึ้นนะ ดีแล้วหละ ฮิคจะได้เลิกเจ็บซักที" ไดกิย้ิมให้กับทั้งคู่
"ความจริงคืออะไรนายรู้ดีที่สุดอยู่แล้วไดกิ แล้วเคยบอกแล้วใช่มั๊ย เรื่องบางไม่จำเป็นต้องพูด กลับบ้านกันเถอะฮิค"
"ไปก่อนนะไดจัง ไว้เจอกันวันสอบ"
"ใจร้ายมาก นี้พวกนายจะหยุดวันพรุ่งนี้หรอ!? เดี๋ยวซิยาบุ ฮิคารุ!!" ยาบุได้แต่จูงมือพาฮิคารุเดินออกจากอาคารเรียนอย่างรวดเร็ว ขืนอยู่ต่อ เขาคงเผลอตบไดกิแน่ๆ พูดแล้วไม่ฟัง
"อยากไปเที่ยว ทำไมไม่ชวนฉันไปหละ?" ไดกิหันกลับมาหาเสียงที่อยู่ข้างหลัง
"ขืนไปกับนาย คงได้แต่นอนอยู่บนเตียงทั้งวัน ไม่เอาหรอก ไว้สอบเสร็จค่อยชวนฮิคไปอีกทีก็ได้"
"แล้วไม่ดีรึไง มีผัวขยันทำการบ้านขนาดนี้" อิโนโอะก้มลงกระซิบที่ริมหู จนไดกิได้แต่กัดฟันกรอด
"ฉันนึกว่านายลืมว่ามีเมียไปแล้วซะอีก เห็นจีบฮิคารุเช้าม่อฮิคารุเย็น พอยาบุไม่อยู่ จะลวนลามฮิคท่าเดียว"
"แต่ตอนนี้อยากลวนลามคุณภรรยาแหะ วันนี้ขี้บ่นจัง" อิโนโอะจะหอมแก้มไดกิ แต่อีกฝ่ายก็ปัดออก
"ที่นี่โรงเรียน หัดมีมารยาทบ้างนะ"
"แหม๋ เรื่องแค่นี้ ไม่เห็นต้องแคร์เลย อีกอย่างนี้มันเลิกเรียนตั้งนานแล้ว ไม่มีใครอยู่บนตึกแล้วหละ ไม่อยากเปลี่ยนบรรยากาศบ้างหรอ?" อิโนโอะ เอื้อมมือมาปลดเสื้อสูทอีกฝ่ายออก
"ไม่เอาอิโนะ เดี๋ยวคนอื่นมาเห็น"
"จะกลัวใครมาเห็นหละครับที่รัก มาม่ะ แค่นอนลงประตูก็บังไม่มีใครเห็นแล้วหละครับ"
"เคย์~ อย่าแรงนะ"
"ถ้ากลัวเสียงดัง ก็จูบผมไว้แล้วกันนะ"
"อื้อ~"
"ไม่กลับบ้านหรอครับ?"
"อยากกินพาเฟ่ต์ ทำไมหรอ?"
"ป่าวหรอกครับ ปกติโคตะซังไม่ชอบกินพวกของหวานหนิ"
"อยากกิน หรือว่านายไม่อยากอ่ะ?" ยาบุเดินนำอีกคนเข้ามาในร้านพาเฟ่ต์
"อยากซิครับ ร้านโปรดผมเลยนะร้านนี้"
"รับอะไรดีครับ อ้าวฮิคารุคุง"
"ทาคากิคุง สวัสดีครับ ผมเอาแบบเดิมนะฮะ"
"ได้เลย เดี๋ยวแถมท็อปปิ้งให้เยอะๆ แล้วของเพื่อนฮิคารุหละ?"
"เอาช็อคโกลาเต้พาเฟ่ต์" ยาบุพูดเสียงเข้มจนฮิคารุอยากจะขำออกมา
"ได้ครับ งั้นรอแปบนะฮิค" ทาคากิส่งยิ้มปิดท้ายประโยคก่อนจะเดินไปทำหน้าที่ของตนเองต่อ
"ใคร?"
"พนักงานที่ร้านฮะ ชื่อทาคากิ ยูยะ"
"สนิทกันขนาดนั้น?"
"ก็ร้านนี้ร้านประจำผมนี้ฮะ โคตะซังไม่เห็นต้องเสียงเข้มขนาดนั้นเลย ไม่ใช่ชู้ผมแน่นอน"
"ถึงนายไม่ได้คิดอะไรกับมัน แต่มันคิดกับนายแค่นี้นายก็มีโทษแล้วฮิคารุ!" ยาบุบีบเข้าไปที่หน้าอีกคน
"ผมทำอะไรผิดอ่ะ?"
"นายโปรยเสน่ห์ใส่มันนะซิ เข้าใจมั๊ยที่รัก" ยาบุจูบเข้าที่ปากจู๋ของอีกฝ่ายเร็วๆ จนคนในร้านไม่ทันสังเกต แต่ก็มีอีกคนที่เห็นพอดี
"พาเฟ่ต์ได้แล้วครับ" ทาคากิวางถ้วยพาเฟ่ต์ลงตรงหน้าทั้งคู่ "เป็นแฟนกันหรอฮิค?"
"เปล่าหรอกครับ ผมกับโคตะซังไม่ได้เป็นอะไรหรอก"
"งั้นหรอครับ" ทาคากิหันไปมองอีกฝ่ายที่ยังคงนั่งนิ่งไม่พูดไม่จา เลยถือโอกาสพูดต่อ "เดี๋ยวเลิกงานแล้วผมโทรไปหานะ มีเรื่องจะคุยด้วย"
"อ้าว รุ่นพี่มากินพาเฟ่ต์หรอครับ? ยูยัง ไม่ไปทำงาน?"
"ไปแล้วครับยูริจัง เดี๋ยวผมโทรหานะฮิคารุคุง ทานให้อร่อยครับ" ทาคากิขอตัวทุกคนกลับไปทำงาน
"ยูริจังก็มากินพาเฟ่ต์เหมือนกันหรอ?" ยาบุยิ้มให้รุ่นน้องอย่างอารมณ์ดี แต่แค่ฮิคารุเหลือบตามองก็รู้แล้วว่าข้างในอยากจะฆ่าเขาแค่ไหน
"ป่าวครับ นี้ร้านของคุณแม่ผม"
"ดีจังเลย พี่เองก็อยากมีร้านพาเฟ่ต์หรือเบเกอรี่บ้างจัง" ฮิคารุเอ่ยบอกรุ่นน้อง "พี่ชอบบรรยากาศร้านแบบนี้มากเลย มันทำให้ชีวิตพี่สดใส เวลาที่พี่ไม่สบายใจพี่ชอบเข้าร้านแบบนี้ที่สุด"
"รุ่นพี่อยากมาทำงานที่ร้านนี้มั๊ยหละฮะ เดี๋ยวผมบอกแม่ให้"
"ไม่จำเป็นหรอก ใช่มั๊ยยาโอโตเมะ" ยาบุส่งสายตาดุๆมาให้ เหมือนบังคับเขากลายๆ
"ไม่เป็นไรหรอกยูริ พี่ไม่อยากรบกวน"
"รบกวนอะไรกันครับ เอางี้ถ้ารุ่นพี่อยากมาทำเมื่อไหร่ก็บอกผมแล้วกัน ผมอยากให้คนที่รักในพาเฟ่ต์จริงๆมาทำงานที่ร้าน"
"พี่ว่าพวกพี่ขอตัวก่อนดีกว่า ไปได้แล้วฮิค!" ยาบุวางเงินลงบนโตะก่อนจะฉุดอีกคนออกจากร้าน
"อะไรของรุ่นพี่เขาวะ!?" ยูริหยิบเงินแล้วเดินกลับมาที่แคชเชียร์
"รู้จักหรอยูริจัง?"
"ไม่ต้องคิดจะจีบเลยยูยัง พี่ฮิคเขามีเจ้าของแล้ว"
"หือ? น่ารักอย่างนี้ ถึงมีเจ้าของก็ต้องแย่งใช่มั๊ย"
"เดี๋ยวไล่ออกจากร้านเลย!" ยูริสะบัดหน้าหนีอย่างงอนๆ "เมื่อไหร่จะเลิกเจ้าชู้ซักที เราเบื่อแล้วนะ!"
"เจ้าชู้ยังไงในใจพี่ก็มียูริคนเดียวหน่ะแหละ ก็ยูริจังไม่ยอมให้กดซักที พี่เป็นผู้ชายแข็งแรงก็ต้องหาความสุขใส่ตัวซิครับ"
"งั้นก็ไปหานอกร้านฮะ ในร้านผมไม่อนุญาติ ยิ่งพี่ฮิค ผมยิ่งไม่ให้ ถ้าผมรู้นะว่าพี่ยังม่อพี่ฮิค ผมจะทำให้พี่เข็ดไปจนวันตายเลย!!"
"ไม่ได้เป็นอะไรกัน?"
"ครับ? ว่าไงนะครับ?" ฮิคารุหันมาถามอีกคนที่นั่งอยู่บนโซฟาข้างๆ
"พวกเราไม่ได้เป็นอะไรกัน?"
"เอ่อ ก็ พวกเราไม่ได้เป็นแฟนกันหนิครับ ผมก็ตอบไปตามตรง"
"ที่ทำอยู่ตลอดเนี้ยมันยิ่งกว่าแฟนแล้วนะ! ทำไมไม่บอกมันไปว่ามีเจ้าของเป็นตัวเป็นตนแล้วเขาก็นั่งอยู่"
"เอ่อ โคตะซังหงุดหงิดอะไรอีกฮะ? ผมตามคุณไม่ทันแล้ว" ฮิคารุเริ่มกลัวคนข้างๆขึ้นมา
"เฮ้อ เลิกทำหน้ากลัวฉันเหอะ ช่างมัน"
"นี้ถ้าคุณหงุดหงิดเรื่องทาคากิคุง คุณไม่ต้องห่วงเลย ผมไม่ได้คิดอะไรกับเขาทั้งนั้น"
"แล้วเรื่องที่จะไปทำงานกับยูริ รู้นะว่าอยากไป ทำไมฉันเลี้ยงไม่ดีพอรึไง!?"
"ผมแค่บอกว่าผมชอบร้านแบบนี้ อยากเปิดร้านแบบนี้เท่านั้นเอง ผมบอกหรอกว่าผมจะไปทำงานกับยูริจัง อ๊ะ!"
"ห้ามไปเด็ดขาด ห้ามหนีฉันไปหาคนอื่น ทั้งอิโนะ ไอ้ทาคากิ หรือแม้แต่ไปทำงานกับยูริจัง เข้าใจมั๊ย" ยาบุรวบตัวฮิคารุเข้ามา "สัญญาซิ"
"ครับๆผมสัญญา ผมไม่หนีคุณไปไหนหรอกนะ คุณได้ผมไปหมดทั้งตัวแล้วหนิ ผมจะหนีไปหาใครได้" ฮิคารุหอมแก้มอีกฝ่าย ทำเอาอารมณ์เดือดๆของยาบุเมื่อกี้เย็นลงฉับพลัน
"ได้แต่ตัวหรอ หัวใจไม่ได้รึไง?"
"เอ๋?"
"เป็นแฟนกันฮิค พวกเราจะได้มีสถานะกันซักที"
"ครับ?" ฮิคารุผละตัวออกมามองยาบุตาปริบๆ
"เป็นแฟนกันฮิคารุ ไม่ยอมก็จะบังคับให้ยอม"
"แสดงว่าผมไม่มีทางเลือก?"
ยาบุพยักหน้ารับคำ "ใช่!"
"งั้นคงยังจะถามผมทำไมครับ? แค่คุณบอกให้ผมทำอะไรเป็นอะไร ผมก็เป็นให้คุณหมดนั้นแหละ"
"ดีมาก! แล้วหยุดยิ้มเลย เดี๋ยวอารมณ์ขึ้น ยิ้มหวานๆแบบนี้ มันยั่วใจฉันชัดๆ"
"เอ้า! ผมดีใจให้ผมทำหน้าเศร้าหรอกฮะ?"
"นายดีใจใช่มั๊ยที่เป็นแฟนฉัน"
"ผมยิ้มขนาดนี้ คงไม่ดีใจเลยนะครับ" ยาบุกดจูบลงบนรอยยิ้มนั้น ก่อนจะค่อยๆเลื่อนอีกฝ่ายให้นอนลงบนนโซฟา
"ปากกล้าขึ้นเลยนะ ไหนต้องทำโทษซะแล้ว!"
"เดี๋ยวซิครับ ไหนคืนนี้จะบอกให้ผมติวให้ยังไง!?"
"ติวเพศศึกษาไปก่อนแล้วกันเนอะ ฮิคารุจัง"
"เดี๋ยวซิครับ มันยังไม่มืดเลยนะ อ๊าาา อย่ากัดผมซิ อ๊ะ เดี๋ยว...."
ครืดดดดดด ครืดดดดดด
"ใครโทรมาปลุกเนี้ย! โคตะปล่อยก่อน"
"อื้อ จะไปไหน?"
"มีคนโทรเข้ามาครับ ขอผมรับโทรศัพท์แปบนึง" ฮิคารุแกะมืออีกคนออกจากเอว ก่อนจะลุกขึ้นไปหยิบโทรศัพท์
"ครับ ยาโอโตเมะฮะ"
'ผมยูยะนะ'
"อ๋อ ทาคากิซัง มีอะไรหรอฮะ?"
'ผมแค่อยากโทรมาคุย ไม่มีอะไรหรอกครับ หรือว่าโทรมาไม่ได้กัน อยู่กับแฟน?'
"ใช่ ฮิคารุอยู่กับแฟน นายโทรมากวนได้จังหวะมาก มีอะไร?"
"โคตะ? ตื่นแล้วหรอครับ?"
'ไหนฮิคารุบอกว่าคุณไม่ใชแฟนไง'
"ฉันกับฮิคารุเป็นมากกว่าแฟนไง นายถามไม่ตรงคำตอบเอง"
'ก็ดีซิครับ อย่างนี้ค่อยสนุกแก่การแย่งหน่อย ฝากบอกฮิคารุด้วยนะครับ ว่าผมกำลังจะจีบเขา'
"ไปตายเหอะ ไอ้สารเลว!"
ติ๊ด
"หว่านเสน่ห์ใส่มันจริงๆด้วยซินะ!?"
"ครับ?" ฮิคารุทำหน้างงใส่
"มันฝากบอกนายว่ามันจะจีบนาย? เหอะ เสน่ห์แรงจริงๆ"
"แรงซิครับ ถ้าไม่แรงคุณจะเป็นแฟนผมหรอ?" ฮิคารุดึงอีกคนให้นั่งลงบนโซฟา ก่อนจะทิ้งกายลงบนตักอีกฝ่าย
"อ้อน? ติดเชื้อไดจังมารึไง?"
"กับคนที่ผมอยากอ้อนผมก็จะอ้อน ผิดหรอครับ?" ฮิคารุโอบคออีกคนเอาไว้ ก่อนจะโน้มตัวลงไปใกล้ๆ "ผมมีความลับจะบอกแหละ"
"ยังมีความลับที่เราไม่รู้อีกหรอ?"
"มีซิครับ" ฮิคารุก้มตัวลงมากระซิบที่ข้างหู "ผมรักคุณนะ"
"หือ? จริงดิ?"
"ถ้าไม่จริงผมจะยอมคุณขนาดนี้หรอ?" ฮิคารุนั่งยิ้มหวานให้อีกคน "รักมาตั้งแต่เด็กแล้วมั๊ง?"
"ถ้าจะนานขนาดนั้นนะ"
"เพราะงั้นลืมเรื่องชู้ไปได้เลย เข้าใจมั๊ยครับ"
"เข้าใจแล้ว ไอ้เด็กขี้อ้อน อ้อนเก่งกว่าไดจังอีกนะ" ยาบุเอื้อมมือมาขยี้หัวอีกคน "อย่าไปอ้อนคนอื่นอย่างนี้นะ ไม่งั้นเขาหลงนายชัวร์"
"แล้วคุณหลงผมรึเปล่า? รักผมบ้างมั๊ยนะ?"
"รักหรอ? เรื่องนั้นสำคัญกับนายรึไง?"
"เปล่าหรอกครับ แค่ผมรักคุณก็พอแล้วเนอะ" ฮิคารุฝืนยิ้มแล้วพูดไปตามคำพูดอีกคน
"มาต่อกันดีกว่า เห็นนายอ้อนแล้วอดใจไม่ไหว ร่างกายนายมันทำให้ฉันหลงสุดๆเลย"
"ครับ อยากทำอะไรก็ทำเหอะฮะ"
ต่อให้ภายนอกเขายังยิ้มยั่วได้ แต่ภายในเขาอยากจะร้องไห้ออกมาดังๆ
เจ็บเหลือเกิน เจ็บยิ่งตอนโดนตบหลายเท่า
ถ้าความรักที่เขาให้ไป จะไร้ค่าขนาดนี้
คนตรงหน้าเขาแค่ลุ่มหลงในร่างกายเขาเท่านั้น ถ้าหากวันไหนยาบุไม่สนใจในร่างกายเขาแล้ว เขาจะทำยังไง ในเมื่อทุกอย่างในชีวิต ทั้งร่างกายและจิตใจเขาทำเพื่อยาบุมาตลอด
ถ้าถึงวันนั้นมันจะเป็นยังไงนะ...
************
หายไปนานมาก แหะๆ
เริ่มสงสารฮิค -_-" แต่งเองสงสารเอง
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น