Real life is not 'that' beautiful..[BuHik//KeiDai//NakaYama]

ลำดับตอนที่ #8 : #Chapter 7

#Chapter 7


"ยามะ ไดกิอยู่ไหน?" เคย์เดินมาถามอีกคน

"ไม่อยู่ที่ห้องหรอครับ?"�

"ทั้งห้องที่นี่ทั้งคอนโดพี่คอนโดยาบุ ไม่อยู่ซักที่ นายพอมีไอเดียบ้างมั๊ย?"

"พี่ทะเลาะกับไดจังหรอครับ?" ยามาดะถามหยั่งเชิง เขาไม่อยากจะทำให้พี่ชายสุดที่รักของเขาเดือดร้อนหรอกนะ

"เปล่าหนิ พี่แค่หาไดจังไม่เจอ พี่เป็นห่วง" เคย์ปรับน้ำเสียงลดให้ดูเป็นปกติ แล้วส่งยิ้มให้รุ่นน้อง

"พี่นั่งคุยกับยูโตะแปบนึงแล้วกัน เดี๋ยวขอโทรหาไดจังก่อน"

"อื้อ ขอบใจมากน้องรัก" เคย์มองตามยามาดะที่เดินหายเข้าไปหลังร้าน

"ห้ามมองครับพี่ แค่นี้ยามะจังก็หลงหุ่นพี่จะตายอยู่แล้ว"

"หวงหรอ? แต่ก็ช่วยไม่ได้หละนะ หุ่นมันน่าหลงก็งี้แหละ" เคย์ยิ้มยั่วยูโตะ เขารู้อยู่แล้วว่ายูโตะหน่ะรักยามาดะถึงมากแค่ไหน ขนาดอยู่โรงเรียนยังตามติดยิ่งกว่าเงา พอเห็นใคนมาจีบ ก็แทบจะถลาเข้าไปต่อยอยู่แล้ว

"หยุดเลยครับรุ่นพี่ ผมไม่ยกยามะจังให้หรอก พี่หน่ะมีไดจังอยู่แล้ว รักไดจังให้มากๆเถอะ ระวังจะเสียไดจังไป"

"ไดจังก็แค่ของเล่นระบายอารมณ์ พี่รักฮิคารุคนเดียว"�

"แสดงว่าพี่เตรียมตัวเตรียมใจพร้อมจะสู้วางมวยกับรุ่นพี่ยาบุใช่มั๊ยครับ"

"พี่ไม่ชอบใช้กำลัง พี่เคารพการตัดสินใจของฮิคารุ ถ้าฮิคารุไม่ยอม พี่ก็ไม่ทำเรื่องอะไรหรอกน้า" เคย์เหลือบไปมองยามาดะที่กำลังเดินเข้ามา "แต่กับยามะจังก็ไม่แน่นะ"

"รุ่นพี่!!!!"

"พี่เคย์ ไดจังเปิดห้องนอนอยู่ที่โรงแรม...ครับ"

"แล้วได้บอกรึเปล่าว่าพี่ถามหา?"

"เปล่าครับ บอกแค่ว่าผมไปหาที่ห้องแล้วไม่อยู่"

"ขอบคุณมากน้องรัก" เคย์ก้มลงจูบหน้าผากและแก้มนุ่มของอีกฝ่าย ก่อนจะส่งยิ้มยั่วยุให้ยูโตะที่นั่งตาลุกเป็นไฟ แล้วเดินออกจากร้านไปอย่างอารมณ์ดี

"พี่เคย์...." พอได้ยินยามาดะเพ้อออกมา ยูโตะก็ยิ่งอารมณ์ขึ้น

"ใช่ซิ เราไม่ได้ใจดีเหมือนพี่เคย์ ไม่อ่อนโยนเท่า หุ่นก็สู้ไม่ได้"

"งอนหรอ?"

"ใช่! นายเป็นคนรักเรานะ ทำไมไปเพ้อผู้ชายคนอื่น"

"ก็แค่เพ้อตามอารมณ์อยากเพ้อ แต่ให้ทำจริงๆ ก็เลือกทำกับนายคนเดียวนั้นแหละ"

"พูดงี้ค่อยหายงอนหน่อย ว่าแต่นายไปคุยกับรุ่นพี่เรื่องที่จะลาออกจากร้านรึยัง?"

"ยังเลยหละ กลัวลาออกแล้วนายไม่เลี้ยง ต้องกลับมาทำงานอีก"

"ใครบอกจะไม่เลี้ยงครับ? ต่อให้แต่งงานกันตอนนี้ผมยังทำได้เลย" ยูโตะดึงอีกคนเข้ามาทั้งกอดทั้งหอม

"แค่ความรักของเด็กๆ เดี๋ยวนายก็ลืม เดี๋ยวก็เลิกเห่อ เลิกรัก"

"งั้นผมจะไปสาบานต่อหน้าพ่อรุ่นพี่กับรุ่นพี่เลยว่าถ้าวันไหนผมทิ้งยามะจัง ให้ส่งคนมากระทืบให้ตายเลยดีมั๊ย?"

"อื้อ อย่าลืมแล้วกัน" ยามาดะจูบปลายคางอีกคน ก่อนจะซุกหน้าเข้ากับอกอุ่น

"เข้าห้องกันเถอะนะ คนมองนายเต็มร้านเลย เราหวง"

"อื้อ อยากรักกับยูโตะจะแย่อยู่แล้ว"





ก๊อกๆ�

'รูมเซอร์วิสครับ'

"เอ๋ ผมไม่ได้สั่งนะครับ" ไดกิสวมเสื้อคลุมเดินมาเปิดประตู "อิโนะจัง!!!!"

"คุณไม่ได้สั่งของพวกนี้หรอครับ?" อิโนะโยนกระเป๋าใส่ไดกิเต็มๆ ก่อนจะลากแขนอีกคนเข้ามาในห้อง เหวี่ยงให้นั่งลงบนเตียง

"เจ็บนะ!"

"เออ ทำให้เจ็บ ทำให้จำ! เปิดของในกระเป๋าซิ คืนนี้จะใช้อันไหนดี ฉันเปิดโอกาสให้นายเลือกแล้ว" ไดกิเปิดกระเป๋าตามคำพูดอีกคน

"ไอ้โรคจิต!!! นายเอาของพวกนี้มาทำไม!?"

"เอาชิ้นไหนดีหละไดจัง? ถ้านายไม่เลือกฉันเลือกเองอย่ามาว่ากันทีหลังแล้วกัน" ไดกินั่งหน้าซีด เขาว่าอิโนะไม่มีทางรู้แล้วนะ หรือว่าโทรศัพท์เมื่อกี้

"ยามะจัง..."

"ไม่ต้องโกรธน้องหรอก น้องเขาไม่รู้ว่าเรามีเรื่องกันอยู่ อีกอย่างนายเลือกช้า ฉันเลือกของได้แล้ว มาให้ฉันทำโทษดีกว่าไดจัง"

"ไม่เอานะอิโนะ!! ไม่!!!!"

.
.
.
.
.

"รู้สึกดีมั๊ยคุณเมียที่น่ารัก?" อิโนะกอดอีกฝ่าย แล้วถามออกมา

"อื้อ หมดแรงเลย"�

"ตอนนี้นายยอมรับแล้วนะว่าฉันเป็นผัวนาย อย่าให้ยาบุมันกอดนายได้อีกนะ ยิ่งนอนกอดยิ่งไม่ได้เลย"

"หวงหรอ?"

"มาก! นายเป็นของฉันคนเดียวไดกิ"

"เข้าใจแล้ว" ไดกิส่งยิ้มหวานไปให้อิโนะอย่างที่อิโนะไม่เคยเห็นมาก่อน

"ยิ้มแบบนี้ก็เหมือนกัน ห้ามยิ้มให้คนอื่น มันน่ารักเกินไป เดี๋ยวคนอื่นหลง"

"ครับผม" ไดกิพูด ก่อนจะผล็อยหลับเพราะความเหนื่อยไปในอ้อมกอดของอีกคน

อิโนโอะมองดูคนน่ารักที่หลับตาพริ้มอยู่ไนอ้อมกอดของเขาแล้วก็ต้องยิ้มออกมา

"นายเป็นของฉันนะไดกิ เป็นของฉันคนเดียวคนน่ารัก" อิโนะจูบที่หน้าผากอีกคน ก่อนจะหลับตามอีกฝ่ายไป





"อิ่มยัง?"

"อื้อ อร่อยมากเลย"

"แน่นอน คนอย่างยาบุทำซะอย่าง" ยาบุยกจานไปเก็บในครัว

"อ๊ะ เดี๋ยวเราล้างเอง ตอบแทนอาหารอร่อยที่นายทำให้กิน ขอบคุณมากนะ เพิ่งเคยกินครั้งแรกเลย" ฮิคารุพับแขนเสื้อขึ้นล้างจานล้างกระทะที่อยู่ในซิงค์น้ำ โดยมียาบุยืนมองอยู่ข้างๆ

"นี้ นายมีคนรักอยู่แล้วหรอ?"

โครม!

"เอ้า มือลื่นเฉยเลยนะ เดี๋ยวจานแตกขึ้นมา จะทำโทษตามจำนวนเศษจานเลย!"

"ขอโทษ" ฮิคารุพยายามรวบรวมสมาธิเพื่อล้างจานต่อโดยไม่ให้แตก

"สรุปนายมีคนที่รักแล้วหรอ?"

"คุณเอามาจากไหนกันครับ?"

"ไดกิ แล้วนายเองก็เคยพูดกับฉันว่านายมีคนที่รักอยู่แล้ว"

ไดกินะไดกิ! พูดเรื่องความลับกับนายทีไร เรื่องถึงหูยาบุตลอด!!

"ก็มีแล้วหละครับ"�

"งั้นหรอ?"

"มีอะไรรึเปล่าครับ?" ฮิคารุคว่ำจานใบสุดท้าย ก่อนจะหันมายืนมองยาบุ

"คิดจะหนีไปจากฉันรึเปล่า? เคยคิดบ้างมั๊ย?"

"เอ่อ คือ....."

"ตอบมาตามตรง งวดนี้สัญญาจะไม่โกรธ"

"สัญญาทุกครั้งก็ผิดสัญญาทุกครั้ง" ฮิคารุพึมพำกับตัวเอง

"ว่าไงนะ!?"

"อ๋อเปล่าครับๆ"

"งั้นก็ตอบมา"

"คุณต้องไม่โกรธนะครับ" ฮิคารุถามย้ำอีกครั้ง พอยาบุพยักหน้าก็ยอมบอกออกมา "คิดจะหนีจากคุณไม่ต่ำกว่ายี่สิบ คิดจะฆ่าตัวตายจะได้ไม่ต้องทนคุณอีกไม่ต่ำกว่าห้าครับ"

"ฉันมันโหด น่ากลัวขนาดนั้นเลยหรอ?" ฮิคารุทำตาปริบๆ งวดนี้คุณยาบุไม่โกรธจริงๆแหะ

"ก็ครับ"

"ถ้างั้นวันนี้เราอ่อนโยนกับนาย นายอย่าหนีเราไปนะ" ยาบุยิ้มอ่อนโยนให้อีกคนที่ยืนงงเต็ก "ห้ามหนีเราไปเด็ดขาดเลยนะ เพราะนายเป็นของเราฮิคารุ เป็นของของเรา ห้ามใครมาแตะต้องแม้แต่เพื่อนรักอย่างอิโนโอะ เคย์"

"ครับ โคตะซัง"

ยาบุจูบปิดปากฮิคารุอย่างอ่อนโยน ก่อนจะพาไปที่เตียงนอน เกมส์รักวันนี้ต่างออกไปจากทุกครั้ง ทั้งอ่อนโยนแต่ก็แฝงความร้อนแรงเอาไว้ ไม่มีเหมือนทุกครั้งที่มีแต่อารมณ์โกรธ อารมณ์หงุดหงิดของอีกฝ่าย และเขาต้องเป็นฝ่ายที่เจ็บตัวตลอด แต่เหมือนวันนี้เขาจะได้รับความรักจากอีกฝ่ายยังไงก็ไม่รู้

"ฉันเป็นเจ้าของชีวิตนายฮิคารุ คนอื่นไม่มีสิทธิ์ และนายก็ไม่มีสิทธิ์ไปหาคนอื่น จำเอาไว้ด้วยนะ"

"ครับคุณโคตะ"

ฮิคารุยิ้มหวานหยดจนคนมองใจเต้น

"ห้ามยิ้มหวานแบบนี้ให้คนอื่นนอกจากฉันคนเดียวเข้าใจมั๊ย?"

"รอยยิ้มนี้มีไว้ให้คุณคนเดียวอยู่แล้วครับ"

ฉันว่าฉันคงไม่ได้เสพติดร่างกายนายอย่างเดียวซะแล้วหละฮิคารุ แต่ฉันเสพติดความหวานของนาย เสพติดทุกอย่างที่เป็นตัวนาย นายเป็นคนแรกที่ทำให้ฉันใจเต้นได้ขนาดนี้จริงๆ ยาโอโตเมะ ฮิคารุ



***************
เอิ่ม.....เวอร์ชั่นเต็ม http://jumper-junior.blogspot.com/2012/02/real-life-chapter-7.html

แง่มๆ แรงไปมั๊ย? -.,-
อิบุเริ่มเป็นคนดี มารอลุ้นดีกว่าว่าฮิครักใคร หุหุ