คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : #6
#6
“ยามะจัง~ งอนเราหรอ ยังไม่หายโกรธเราอีกหรอ?” ไดกิรีบพุ่งเข้ามาหาอีกคนทันทีที่ถึงคาบพักกลางวัน
เมื่อเช้าก็ไม่ยอมรอเขาเดินมาเรียนด้วยกัน ปล่อยให้เขารอเก้อจนเกือบไปสาย ดีนะคุณแม่ของเรียวสุเกะออกมาเห็นพอดีเลยบอกเขาว่ายามะจังไปเรียนตั้งแต่เช้าแล้ว ทำเอาตัวเขาเกือบจะเข้าเรียนสาย ไม่มีเวลาแวะไปหาที่ห้องเพื่อคุยปรับความเข้าใจ
“ยามะจัง...เราขอโทษนะ”
“อ่ะ เอาไป” ยามาดะยื่นกล่องเบนโตะมาตรงหน้า
“อะไรอ่ะ?”
“อยากกินไม่ใช่หรอ? ทำมาให้แล้วไง คัตสึด้ง หน่ะ” พอได้ยินอย่างนั้นไดกิก็รีบเปิดข้าวกล่องดูทันที ข้างในเป็นคัตสึด้งที่เมื่อวานเขาบ่นอยากจะกินนักหนา
“รู้มั๊ยว่ามันทำยาก คราวหลังกินอะไรที่มันทำง่ายๆหน่อยนะ”
“อื้อ ขอบใจนะ ขอบคุณนะยามะจัง รักนายที่สุดเลย”
“งั้นเราไปกินข้าวก่อนนะ...”
“เอ่อ ยามะจัง วันนี้มะจังไปกินข้าวกับรุ่นพี่ได้มั๊ยอ่ะ? คือๆ เราบอกยูยังว่าวันนี้เราจะไปกินด้วยอ่ะ”
“เราก็เหมือนกัน นัดริวริวไว้แล้ว”
“แล้วยูโตะหละ? ไปกินด้วยกันมั๊ย?” ยามาดะหันมาถามเพื่อนใหม่อีกคน
“เอ่อ คือ...เราไม่ค่อยสนิทกับรุ่นพี่ เดี๋ยวเรานั่งกินที่ห้องก็ได้”
“ไม่สนิทแล้วไงเล่า ก็ต้องไปทำความสนิทไง ป่ะ ไปกันได้แล้วยามะจัง พวกนั้นมันรอรากงอกแล้วมั๊ง แล้วยูยะนัดยูริจังไปกินที่ไหนหรอ?” ไดกิคว้าแขนรุ่นน้องสองคนเอาไว้แน่น ไม่ลืมเกี่ยวถุงกล่องเบนโตะที่ยามาดะทำมาให้ไว้ในมือ
“ดาดฟ้าครับ งั้นไปก่อนนะ”
“กินให้อร่อยน้า~ นายด้วยเคย์โตะ ให้กินข้าว อย่าทำอะไรน้องริวสุดที่รักของฉันนะ”
“ของผมเหอะพี่! พี่หน่ะมั่ว!!” พูดจบเคย์โตะก็เดินตามยูริออกไปอีกคน
“งั้นพวกเราก็ไปกันเหอะเนอะ เดี๋ยวไอ้คุณคนที่เหลือจะรอนานจนกินกันเองไปก่อน” ไดกิพูดติดตลก
“ถ้าเป็นงั้นจริง...ผมสงสารพี่เคย์ คิดสภาพพี่เคย์ต้องนั่งทนดูพี่ยาบุกับพี่ฮิคารุจีบกันแล้ว...”
“เออวะ งั้นรีบไปกันเหอะ”
“เราจะไปกินกันที่ไหนหรอครับ?”
“อ๋อ จริงๆซินายยังไม่รู้ซินะ พวกเรายึดห้องประธานนักเรียนไว้เป็นที่กินข้าว เป็นที่นั่งเล่นหน่ะ”
“งั้นพี่เคย์ก็อยู่ด้วยหรอครับ?” ไดกิมองอีกคนอย่างสงสัยทำไมพูดถึงเคย์ซะเสียงหวาน
“ผมชอบพี่เคย์ครับ อยากจีบพี่เคย์”
“หือ? เอาตรงๆดื้อๆเลยงั้นดิ เสียใจไอ้หนู เคย์ไม่สนแกหรอกนะ”
“ก็ไม่แน่นี้ครับ...”
“มากันช้าจัง สองคนนั้นให้มาตามอ่ะ” เคย์เดินหน้ามุ่ยเข้ามาหาทั้งสามคนที่เดินทอดน่องอยู่ตรงทางเดิน
“สองคนนั้นให้มาตาม หรือนายเลี่ยนในความหวานของสองคนนั้น?”
“ไม่ใช่ทั้งสองอย่าง เบื่อจะเป็นกรรมการห้ามเหลี่ยมกับเหม่งไม่ให้ตีกันตาย อ้าวยูโตะมากินด้วยหรอ?”
“ทะเลาะกันอีกแล้วดิ? งั้นรีบไปกันเหอะ ก่อนห้องของนายจะกลายสภาพเป็นสมรภูมิรบสมัยสงครามโลก”
ไดกิเดินลากอิโนโอะนำลิ่วไปยังห้องประธานนักเรียน ปล่อยยามาดะกับยูโตะเดินรั้งท้าย พอทั้งสองคนเดินมาถึงห้องประธานนักเรียน สภาพห้องที่ควรจะเรียบร้อยก็ได้กลายสภาพเรียบร้อย กองเอกสารปลิวว่อน โคมโฟตรงโต๊ะทำงานอยู่ในมือของฮิคารุ ส่วนยาบุก็ได้แต่ยกเก้าอี้มากั้นอีกคนเอาไว้ โดยมีไดกิยืนกุมขมับข้างอิโนโอะที่หน้าเรียบสนิทเป็นที่เรียบร้อย
“ถ้าพวกมึงว่าง ก็กลับไปตีกันที่คอนโดพวกมึง ห้องทำงานกูเละหมดแล้ว เห็นมั๊ยว่าพวกมึงทำอะไร? เอกสารที่มึงโยนหน้ายาบุเมื่อกี้ กูต้องใช้ประชุมวันนี้ตอนเย็นกับอาจารย์ ส่วนมึงไอ้ยาบุ เก้าอี้ตัวนั้นท่านผู้อำนวยการเป็นคนสั่งทำขึ้นพิเศษให้ประธานนักเรียนโรงเรียนนี้ใช้ซึ่งมันมีชิ้นเดียวในโลก ถ้ามันพัง มึงจะรับผิดชอบยังไง? ทั้งสองตัวเลย ตีกันเป็นเด็กๆไปได้”
อิโนโอะร่ายออกมาเสียงเรียบสนิท ไม่บ่งบอกถึงอารมณ์ใดๆทั้งสิ้น ยาบุกับฮิคารุได้แต่กลืนน้ำลายเอื๊อก อิโนะจังเวลาพูดเสียงแบบนี้น่ากลัวที่สุดแล้วหละ
“หาเรื่องตายกันชัดๆ พวกนายเนี้ย” ไดกิส่ายหน้าเอือมๆ
“เก็บของให้เรียบร้อยทั้งสองคน เก็บไม่เสร็จพวกนายไม่ต้องกินข้าว”
“อิโนะจัง เค้าขอโทษ” ฮิคารุรีบเขามาขอโทษอีกคน
“ไม่ต้องมาทำเนียน ไปเก็บเดี๋ยวนี้ เก็บให้เรียบร้อย เรียงหน้าให้เหมือนเดิมด้วย!”
“แล้วเราจะไปกินข้าวที่ไหนกันอ่ะ?”
“พวกนายไปที่อื่นก็ได้ เดี๋ยวเราขอเฝ้าไอ้สองตัวนี้เก็บของ” อิโนโอะปรายตามองสองคนที่ยืนจ๋อยสนิท
“งั้นผมขออยู่เป็นเพื่อนพี่เคย์นะฮะ”
“ไม่เป็นไรหรอกเคย์ เดี๋ยวอยู่ด้วยกันเนี้ยแหละ”
“เอางั้นหรอ?” เคย์หันไปถามไดกิอีกครั้ง
“ใช่ ไปเอาโต๊ะสนามมากางแล้วนั่งกินแทนก็ได้ ปล่อยไอ้สองคนนั้นมันเก็บของไป”
“ก็ได้ งั้นเดี๋ยวเราไปเอาโต๊ะมาก่อนแล้วกันเก็บไว้ในห้องเก็บของข้างในงะ”
“ผมไปช่วยนะครับพี่เคย์”
ยูโตะเดินตามอิโนโอะไปทันทีที่อีกฝ่ายอนุญาติ สี่คนที่เหลือได้แต่ถอนหายใจเฮือก จะสงสารก็แต่ยูโตะนั้นแหละ เพราะทุกคนที่จีบเคย์ สุดท้ายก็มานั่งน้ำตาตกในเพราะเคย์ไม่สนใจเลยซักนิด แถมเกิดรำคาญขึ้นมาเมื่อไหร่ มีด่ากันไม่เกรงใจ
“ไดจัง เราว่าไปดูสองคนนั้นกันเถอะ กลัวเคย์มันจะเอาโต๊ะฟาดหัวรุ่นน้องตายซะก่อน”
“ไม่ต้องเนียนพี่ฮิคารุ ถ้าพี่เก็บไม่เสร็จ ผมว่าคนที่พี่เคย์จะเอาโต๊ะฟาดคือพี่กับพี่ยาบุนั้นแหละ”
“ยามะจังอ่า...เพราะนายคนเดียวเลยยาบุ เล่นอะไรบ้าๆก็ไม่รู้” พอเห็นว่าเถียงอะไรยามาดะไม่ได้ ก็หันไปพาลใส่คนข้างๆแทน
“ก็แฟนไม่ยอมให้จูบอ่ะ”
“แล้วใครที่ไหนจะยอมให้จูบเล่า มันโรงเรียนนะ!”
“แล้วมีใครเห็นเล่า”
“ก็เคย์ไง ไม่เกรงใจเพื่อนเลยรึไง”
“ทำไมต้องเกรงใจ มันชินแล้ว”
“แล้วทำไมต้องจูบที่โรงเรียน แค่เมื่อวานยังไม่พอรึไง จูบจนปากจะเปื่อยอยู่แล้วนะ”
“ถ้าปากเปื่อย จะทำอย่างอื่นกับร่างกายนายแทน”
“ไอ้บ้า! ไดจังกับยามะจังก็อยู่นะ!”
“ดีใจจังที่พวกมึงยังไม่ลืมว่ามีอีกสองคนยืนหัวโด่อยู่ตรงนี้”
“ไดจังอ่ะ...”
“ปล่อยกูเดี๋ยวนี้ยูโตะ!!!!!”
“พี่เคย์ผมขอโทษ โอ๊ย!”
“ไม่มีใครกล้าทำกับฉันแบบนี้มาก่อน และมันเป็นมารยาทของคนที่เพิ่งรู้จักกัน ออกไปจากห้องทำงานกูเดี๋ยวนี้เลย! ก่อนที่กูจะต่อยมึงอีกรอบ” เคย์กระชากคอเสื้อยูโตะแล้วเหวี่ยงอีกคนติดกำแพงทำท่าจะต่อยอีกรอบ
“เฮ้ยใจเย็นๆเว้ยเคย์ ใจเย็นๆ” ยาบุคว้าแขนอีกคนเอาไว้ทันอย่างพอดิบพอดี
“มีคนมาจูบเมียมึง มึงจะใจเย็นมั๊ยสัส”
“อย่าบอกนะว่ายูโตะมัน...”
“คิดว่าจะมีกี่เรื่องที่ทำให้กูปรี๊ดแตกได้ขนาดนี้”
“ยามะจัง พายูโตะกลับห้องไปก่อนป่ะ ก่อนที่ยูโตะจะตายคาตีนอิโนะมัน”
“ครับพี่ยาบุ” ยามาดะลากตัวยูโตะออกไปตามที่รุ่นพี่บอก ไม่ใช่ไม่กล้าขัดคำสั่ง แต่เขาเองก็กลัวว่าเพื่อนของเขาจะตายก่อนซะมากกว่า
พอทั้งสองคนเดินออกไป ทั้งสามคนก็เข้ามายืนล้อมอิโนะ
“เอาหล่ะอิโนะ เล่ามาให้หมดเลย”
“อื้อ แต่ก่อนอื่น นายสองคน เก็บของให้เรียบร้อยไปพร้อมกับตอนที่ฉันเล่า”
.
.
“พี่เคย์ครับ”
“มีอะไรยูโตะ”
“ผมชอบพี่เคย์นะ”
“รู้แล้วหละ แต่พี่ไม่ชอบยูโตะ เพราะงั้นเลิกจีบพี่นะ โอเคมั๊ย?”
“คงไม่ได้หรอกครับ” จู่ๆยูโตะก็ดึงตัวเขาเข้าไปกอดเอาไว้
“ก็พี่น่ารักขนาดนี้ สวย แถมยังเก่งอีก เป็นใครก็ต้องยอมไม่ได้ใช่มั๊ยหละครับ?”
“ปล่อยพี่เดี๋ยวนี้นะ”
“แล้วถ้าผมไม่ปล่อยหละครับ ปากพี่นี่น่าจูบจังเลยนะครับ”
“นาคาจิม่า...อึก อือ!”
“ทั้งนุ่มทั้งหวานเลย อย่างนี้ใครจะเลิกจีบได้ลงหละครับ”
“ปล่อยเดี๋ยวนี้เลยนะนาคาจิม่า”
“เรียกผมว่ายูโตะซิครับ ผมไม่ชอบให้คนที่ผมชอบมาเรียกแบบห่างเหินแบบนี้ ถ้าไม่ฟังกัน ก็คงจะจูบอีกซักรอบ คราวนี้ก็ดีพคิสไปเลย ดีมั๊ยครับ?” เคย์ได้แต่ขมวดคิ้วจนเป็นปม เขาไม่น่ามาเสียทีให้ไอ้เด็กบ้านี้เลยให้ตาย ทั้งๆที่ยูยะก็เตือนเขาแล้ว สงสัยคงต้องใช้กำลังซักหน่อยแล้ว
“เรียกชื่อผมซิครับ...”
ผลั๊วะ!!!!!
หมัดเน้นๆถูกประเคนเข้าไปที่ใบหน้าหล่ออย่างจังจนยูโตะหน้าหงายเผลอคลายอ้อมกอดตัวเอง
.
.
.
“นายไปจูบพี่เคย์? อาจหาญซะจริง ไม่กลัวตายบ้างเลยรึไง”
“ก็พี่เขาไม่เห็นจะน่ากลัวเลยซักนิด”
“เพราะนายยังไม่เห็นตอนพี่เขาโมโหจนเลือดขึ้นหน้าต่างหากเล่า”
“แล้วที่เขาต่อยเรานี้ยังไม่เลือดขึ้นหน้าอีกรึไง ปกติเห็นอารมณ์ดีจะตาย”
“นี้แหละนะ เพราะคิดอะไรตื้นๆเลยโดนต่อยมาแบบนี้ไง จะบอกอะไรให้นะ โรงเรียนนี้ไม่มีเรื่องทะเลาะวิวาทกันในโรงเรียนก็เพราะพี่เคย์ ขืนใครโง่มีเรื่องขึ้นมา พี่เคย์ซัดไม่เลี้ยง แถมตัดคะแนนความประพฤติจนแทบติดลบเลย นายหน่ะ ดูถูกความสามารถของพี่เขามากเกินไป ดูบอบบางอย่างนั้น แต่พี่เคย์อ่ะเป็นแชมป์คาราเต้เยาวชนมาหลายปีซ้อนเลยนะ แถมที่บ้านพี่เขาก็เป็นโรงฝึกไอกิโด้ที่มีชื่อเสียงอีกต่างหาก หยุดหาเรื่องตายให้ตัวเอง แล้วใช้ชีวิตอยู่ในโรงเรียนนี้อย่างสงบสุขเถอะนะ”
“ไม่รับปากนะยามะจัง ขอบใจที่หวังดีเตือนเรา แต่ถ้านายเคยได้ชิมรสชาติของพี่เคย์แล้ว นายจะไม่มีวันยอมปล่อยให้พี่เขาหลุดมือไปแน่ๆ เราเชื่ออย่างนั้น”
ความคิดเห็น