คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : #5
#5
“รัก ฉันรักนาย รักมานานแล้ว และก็จะรักตลอดไปด้วย”
“ไม่ผ่าน!!!”
“ห๊ะ ทำไมวะ? กูบิ๊วเต็มที่แล้วนะ”
“หน้ามึงแบ๊วเกินไปวะไดกิ บทพระเอกเรื่องนี้ ไม่ผ่านเว้ย”
“อ้าว แล้วมึงจะให้ใครเป็นพระเอก?” ไดกิถามเพื่อนชายที่มันยึดตำแหน่งผู้กำกับของการแสดงไปแล้วเรียบร้อย
“กูว่ายามาดะดีป่ะวะ? แมนกว่ามึงอีก”
“พ่อง! อย่าเอาจุดด้อยกูมาเล่นไอ้เหลี่ยม ถ้าเอายามาดะเป็นพระเอก งั้นฮิคารุต้องเป็นนางเอก เอาดิ มีบทจูบด้วยเรื่องนี้ หึหึ ฮิคได้เสียจูบให้ยามาดะแน่ๆ”
“พวกนายจะทำให้ชมรมล่มกันรึไง? คิดกันแต่ละเรื่อง ชมรมล่มงวดนี้ฉันไม่ช่วยคุยกับอาจารย์ให้แล้วนะ อีกอย่างสงสารน้องๆ รีบๆสรุปบทเหอะ จะได้ปล่อยน้องกลับบ้าน” อิโนโอะปิดหนังสือนั่งมองเพื่อนๆที่มีศักดิ์เป็นถึงหัวหน้าชมรม แต่ดูพวกมันจะไม่สำนึกซักนิด
“งั้นมึงจะเอาไงหละครับคุณประธานนักเรียน ก็ช่วยบอกมาดิ”
“มึง ไอ้ยะ เป็นพระเอก ให้แฟนมึงเป็นนางเอก ไม่งั้นถ้าเอายามะจังมาจูบกับฮิค มีหวัง นองเลือดแน่ๆ แค่วันนี้หัวไอ้ยะก็เกือบจะแตกอยู่แล้ว”
“ก็แม่งเล่นอะไรไม่รู้เรื่อง มาจูบปากคนที่กู...”
“คนที่ทำไมหรอยาบุ?” ฮิคารุยิ้มกริ่ม ท่ามกลางสายตาทุกคนที่มองไปที่ยาบุด้วยความอยากรู้
“ไม่พูดแล้ว สรุปเอางั้นใช่มั๊ย ยูยะเป็นพระเอก ยูรินางเอก ส่วนกูผู้กำกับ ไดกิคุมซาวด์ หลักๆแค่นี้แหละ ที่เหลือไปแบ่งกันเอง พรุ่งนี้พี่ต้องการทราบชื่อนะว่าใครจะทำฝ่ายไหน ส่วนเรื่องบท คัดตัวพรุ่งนี้ตอนเช้าก่อนเข้าเรียน เอ้า แยกย้าย”
“เดี๋ยวดิเฮ้ยยาบุ แล้วกูอ่ะ” ยาบุมองหน้าคนที่ท้วง
“มึงอ่ะหรอ หน้าที่สำคัญที่สุด พีอาร์!”
“พ่อมึงดิไอ้เหลี่ยม กูไม่ทำหน้าที่นี้เว้ย งานพีอาร์แม่งหนักบรรลัย แถมยังต้องแบกหน้าไปหาคนนั้นคนนี้อีก ไม่เอาอ่ะ ให้ไอ้คนมนุษย์สัมพันธ์ดี เครือข่ายทั่วโรงเรียนแบบไอ้เคย์ทำเหมือนเดิมดิวะ”
“ไอ้ฮิค กูทำเอง มึงอ่ะหุบปากไปเลย หนวกหู ส่วนมึงไปช่วยกูทำงานสภาด้วย แลกกัน เก็ทป่ะ”
“ให้กูไปนั่งพิมพ์งานให้มึงยังง่ายกว่าทำพีอาร์เลย”
“โน้วววว~ ใครบอกพิมพ์งาน? กูให้มึงเป็นเหรัญญิกโรงเรียน”
“เหี้ย! พวกมึงแกล้งกูอ่ะ กูงอนนะ” ทุกคนได้แต่หัวเราะร่วนกับท่าทางฮิคารุเมื่อรู้ว่าจะต้องเจองานอะไร
“โอเคๆ เลิกเล่นแล้วๆ นายหน่ะไปช่วยยาบุคุมการแสดงเหอะ ตอนนี้โรงเรียนยังไม่มีงานใหญ่อะไร เรื่องพีอาร์ฉันจัดการเอง”
“ขอบใจนะอิโนะจัง รักนายที่สุดเลย” ฮิคารุกระโดดกอดอิโนโอะแน่น
“ปล่อยได้แล้วฮิคารุ ไปกลับห้อง เดี๋ยวลูกน้อยเรารอ”
“อ๊ะ แวะซูเปอร์ด้วย ของกินหมดแล้ว อาหารบลิสก็หมด” ฮิคารุผละออกจากตัวอิโนโอะรีบเดินไปหายาบุทันที
“กลับก่อนนะเพื่อน เดี๋ยวลูกรักตายซะก่อน เจอกันพรุ่งนี้นะ” ยาบุคว้ามือฮิคารุลากออกจากห้องทันที ขืนปล่อยให้อยู่ต่อ คงเม้าท์กันอีกนาน
“งั้นก็แยกย้ายกลับกันเหอะเนอะ น้องๆก็อย่าลืมเรื่องรายชื่อด้วยนะ ว่าใครจะทำตำแหน่งไหน ถ้าทำไม่เป็นไม่ต้องห่วง เดี๋ยวพวกพี่ๆเฮดแต่ละแผนกจะช่วยสอนงานเอง” อิโนโอะพูดปิดสรุปการประชุมให้แทนท่านประธานที่ลากท่านรองประธานกลับบ้านไปเป็นทีเรียบร้อยแล้ว
“ยูริจ๋า กลับบ้านกันนะ เดี๋ยวเค้าไปส่งตัวเอง”
“มีแฟนแล้วลืมน้องนะเฮีย น้องนั่งอยู่หัวโด่ข้างๆเนี้ย” เคย์โตะบ่นอุบ
“ไปด้วยกันทั้งหมดเนี้ยแหละ ริวจังด้วยนะ ยังไงพี่ก็ขับรถไปส่งยูริที่บ้านอยู่แล้ว”
“ขอบคุณมากนะครับพี่ยูยะ” ริวทาโร่ก้มหัวขอบคุณอีกคน
“งั้นก็กลับกันเหอะ เค้าง่วงนอนแล้วอ่ะยูยัง”
“งั้นก็ไป เล็ทซึโก้ว”
หลังจากพวกทาคาคิยกกลุ่มกันออกไป คนอื่นๆในชมรมการแสดงก็เริ่มทยอยของตัวกลับบ้านกลับช่องบ้าง เนื่องจากเป็นเวลาเย็นพอสมควร ไม่เว้นแม้แต่อาริโอกะกับยามาดะ ที่เดินทะเลาะง๊องแง๊งกันออกไป โดยเถียงกันแค่เรื่องข้าวเย็นเท่านั้นเอง
“แล้วรุ่นพี่ยังไม่กลับหรอครับ?”
“อ้าว ยูโตะ นายมาสมัครเข้าชมรมนี้หรอ?”
“ฮะ พวกยามะจังชวนมา ก็เลยตามมา แล้วพี่ทำไมไม่กลับอีกครับ?”
“พี่อยากอ่านหนังสือหน่ะ ก็เลยจะอยู่ต่อ กลับไปบ้านก็ไม่ได้อ่านอยู่ดี” เคย์ชูหนังสือเล่มที่อ่านค้างไว้ให้อีกคนดูประกอบ
“แล้วลุงภารโรงลุงยามไม่ว่าหรอฮะ กลับบ้านดึกๆอ่ะ”
“ชินกันแล้วหละมั๊ง อีกอย่างพี่มีกุญแจอยู่แล้ว ก่อนกลับพี่ก็ล็อคห้อง ก็จบ เผลอๆช่วยเดินตรวจตึกให้ด้วยซ้ำบางที”
“แล้วทำไมพี่ไม่กลับไปอ่านที่บ้านหละครับ?”
“ถามเยอะจริงนะเรา” เคย์ส่งยิ้มไปให้ จนยูโตะได้แต่ยิ้มแห้งๆ
“ก็แค่อยากรู้เฉยๆ”
“เรื่องบางเรื่อง ไม่ต้องยุ่งมากก็ดีนะยูโตะ เพราะมันเป็นเรื่องส่วนตัวของพี่ ขอตัวก่อนหละ” อิโนโอะเก็บหนังสือใส่กระเป๋าแล้วรีบเดินออกไปจากห้องทันที ปล่อยยูโตะให้ยิ้มค้างอยู่อย่างนั้น
แล้วก็จะรู้ว่าซักวัน ไอ้เรื่องส่วนตัวของพี่ จะมาเป็นเรื่องส่วนตัวของ เรา รึเปล่า
“เรื่องมาก! ก็เราจะทำกุ้งทอด นายไม่อยากกินก็ไม่ต้องกิน”
“ก็เราอยากกินคัตสึด้งอ่ะ นะๆ ยามะจัง ไหนๆวันนี้แม่นายก็กลับดึกแล้ว กินข้าวข้างนอกกันเถอะนะ”
“มันเปลืองเงิน เข้าใจป่ะ? ใช้เงินประหยัดๆบ้างซิ ที่บ้านก็ของกินเต็มตู้เย็นอยู่แล้ว หรือนายไม่อยากกินของที่เราทำกัน” ยามาดะหยุดเดินหันมาจ้องขวับ
“ไม่ใช่งั้นนะ อยากกินซิ แต่ๆ เราก็อยากกินข้าวข้างนอกกับยามะจังเหมือนกัน”
“จะกินไม่กิน? ไม่กินก็กลับไปอยู่บ้านตัวเองไป”
“มันไกลงะ ไม่อยากกลับ”
“ไกลบ้าอะไรวะ เดินไม่กี่ก้าวก็ถึงแล้ว อย่ามาขี้ตู่นะ”
“โถ่ บูตะอ่ะ กินที่นายทำก็ได้”
“ถ้าไม่อยากกิน ก็ไม่ต้องกิน เราบังคับยัดเยียดนายให้กินหรอ?”
“ถ้าไม่กินหน่ะซิ งอนแน่ๆ” ไดกิบ่นออกมาเบาๆ แต่ไม่วายยามาดะก็ยังได้ยินอยู่ดี
“เออ ไม่ต้องกินมันแล้ว กลับบ้านตัวเองไปเลยด้วย บ้านนี้ไม่ต้อนรับ” พูดจบก็เปิดประตูบ้านตัวเองเดินเข้าไป แล้วปิดใส่หน้าคนที่กำลังจะเดินตามเข้าไปพอดี
“ยามะจังอ่า เค้าขอโทษ~~ ยกโทษให้เค้านะ ทำอาหารให้เค้ากินเถอะ พลีส~”
“ไม่เว้ย!!!” เสียงตะโกนตอบกลับมาจากข้างในบ้านทำเอาไดกิเดินคอตกกลับบ้านตัวเองไป
“ยาบุ เลิกเล่นเกมบ้าๆนี้ได้มั๊ย?”
“ทำไมอ่ะ? หรือนายกลัวแพ้เรา”
“ก็...อื้ม เราอยากพูดนะ แต่เราไม่อยาก...” พูดเองก็หน้าแดงเอง เจ้าตัวรีบลุกขึ้นจากโซฟาไปยังกรงกระต่ายตรงมุมห้องทันที
“อ้าว พูดให้เขิน แล้วทำไมไปนั่งเล่นกับบลิสเฉยเลยอ่ะ?” ยาบุตามมานั่งลงข้างๆ แล้วแย่งเจ้ากระต่ายน้อยมาอุ้มซะเอง
“ก็มัน...”
“บลิสดูแม่ซิครับ แม่มาทำให้พ่อเขิน แล้วก็มานั่งเล่นกับบลิสเฉยเลย อย่างนี้ใช้ได้ที่ไหนกันเนอะ ใช่ครับคุณพ่อ คุณแม่อย่าปล่อยให้คุณพ่อเขินอย่างนั้นซิครับ พูดอะไรไว้แล้วต้องรับผิดชอบด้วยซิครับ” ยาบุแกล้งดัดเสียงเป็นบลิสที่ตอนนี้ถูกยื่นไปอยู่ตรงหน้าฮิคารุ
จุ๊บ
ฮิคารุจุ๊บเบาๆที่ตัวกระต่ายน้อย
“ก็คุณแม่ไม่อยากออนท็อปนี้นา แค่มีเซ็กซ์ธรรมดายังไม่กล้าเลย” ฮิคารุก้มหน้าจมกับหน้าอก
“เอ้า ใครเขาให้จุ๊บลูกเล่า เขาให้จุ๊บพ่อ ไหนๆ เงยหน้าขึ้นมาซิครับ” ยาบุจับใบหน้าอีกคนเชิดขึ้นมา
“ไม่แกล้งซิบุจจี้ เราจริงจังอยู่นะ”
“เรื่องเกมยกเลิกไปแล้วกันเนอะ เรารักฮิคารุนะ รักมาก หึงมาก หวงมาก ห้ามไปให้คนอื่นจุ๊บปากแบบวันนี้แล้วนะ ห้ามเด็ดขาด”
“อื้อ สัญญา จะให้นาย จูบ คนเดียว เรารักยาบุนะ รักบลิสด้วย”
ความคิดเห็น