ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : #Chapter 5
#Chapter 5
"ยามะจัง~ ตื่นได้แล้วน้า บ่ายแล้ว!"
"เออ รู้แล้วว่าบ่าย นายทำฉันอดไปเรียนอีกแล้ว!!!"
"แต่ก็สนุกไม่ใช่หรอ?"�
"สนุกกับผี นายอ่ะดิสนุกคนเดียว!" ยามะแทบจะลุกขึ้นมาเขวี้ยงหมอนใส่อีกคน "กลับบ้านนายไปเลย"
"ไม่กลับ จ้างให้ตายก็ไม่กลับ อีกอย่างค่าเช่าห้อง ฉันเป็นคนออกเพราะงั้นนี้เป็นห้องฉัน"
"กลับไปนะ! นายอยู่แล้วฉันจะไม่ได้ไปเรียนเอา"
"ก็ตกลงไว้ว่าอาทิตย์ละแค่สามครั้ง แลกกับฉันมาอยู่กับนาย ตอนนี้จะเอาอะไรอีก?" ยูโตะฉุดคนที่นอนอยู่บนเตียงให้มานั่งคุยดีๆ แต่ยามาดะกลับลุกขึ้นไปใส่เสื้อผ้าหน้าตาเฉย
"เดีึ๋ยวยามาดะ คุยกันให้รู้เรื่อง!!"�
"ก็นายจะเอาไง!? จะอยู่ก็อยู่ไป เราก็ไม่ได้ว่าแล้วไง"
"นี้ เราเป็นคนรักกันตั้งนานแล้วนะ ทำไมนายถึงยังเป็นอย่างนี้อีก เราไม่บอกเรื่องที่เราคบกันให้คนอื่นฟังตามที่นายขอก็โอเคแล้วนะ แต่อยู่ด้วยกันสองคน ขอมีโมเม้นต์สวีทกันเหมือนคู่อื่นไม่ได้รึไง? หรือนายไม่รักเราแล้วยามาดะ เรายอมทนเพื่อนายมามากมาย แต่นายทำไมนับวันยิ่งเอาแต่ใจขึ้นเรื่อยๆ"
"ยูโตะ...ฉันไม่ได้...คือนาย เราขอโทษ"
"ฉันรักนายจริงๆนะยามาดะ" ยูโตะก้มลงกอดอีกคน
"อื้อ รักนายเหมือนกัน ขอโทษนะ" ยามาดะยกมือกอดตอบคนตัวสูง "หิวยัง เดี๋ยวไปทำไรให้กิน"
"หิวมาก ใช้แรงกับนายไปซะเยอะ"
"ปากหรอ?"
"ชิมอยู่ทุกวัน ก็ไม่รู้หรอบูตะจัง อยากกินอีกมั๊ย?" ยูโตะทำท่าจะก้มลงจูบยามาดะ แต่อีกฝ่ายก็เอามือมากันไว้ทัน
"งั้นกินซูชิ นายโทรสั่งด้วย จะไปอาบน้ำ"
"คร้าบแม่ทูนหัว แล้วเมื่อไหร่เราจะบอกคนอื่นว่าคบกันได้ซักที? เห็นคนมากจีบนายที่โรงเรียนแล้วมันหงุดหงิดอยากจูบโชว์"
"เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้นแหละยูโตะคุง จุ๊บ" ยามาดะเขย่งเท้าจูบปลายคางอีกคน ก่อนจะผละตัวไปอาบน้ำ
"แล้วมันเมื่อไหร่หละวะเนี้ย! ยามาดะ!!! อย่าให้ถึงคราวฉันมีคนมาจีบบ้างแล้วกัน!"
"ก็ลองมีดูซิ จะตามเผาบ้านเลย!!!!!"
"นายไปไหน?"
"พอดีไดจังให้ไปช่วยทำรายงานอ่ะ มีอะไรหรอยาบุ? แล้วของนายกับอิโนะทำเสร็จรึยัง?" ฮิคารุหันมาถามอีกฝ่ายอย่างเป็นห่วง
"เสร็จแล้ว ถ้าสุดที่รักนายเอามันไปเข้าเล่มนะ"
"เคย์ไม่ใช่สุดที่รักของเรานะ เข้าใจอะไรใหม่ด้วย เรามีคนที่ชอบอยู่แล้วอย่ามาพูดอะไรสั่วๆนะ"
"ยังมีคนอื่นอีกหรอ นอกจากฉันกับเคย์"
"อยากจะเข้าใจยังไงก็เข้าใจไปเหอะ เราไปก่อนนะ อาจจะกลับดึก" ฮิคารุรีบเดินออกไปจากห้อง ขืนอยู่ต่อก็โดนตบปากแตกอีกหน่ะซิ
ทำไมพวกเขาสี่คนถึงต่างกันสุดขั้วอย่างนี้นะ!!
"ฮิคารุคุง เข้ามาก่อนๆ" ไดกิชวนอีกคนเข้ามาในห้อง
"ขอบใจนะ แล้วเคย์อยู่รึเปล่าหรอ?"
"เอ่อ รายนั้นนอนอยู่ในห้อง" ไดกิไม่ค่อยจะกล้าพูดถึงเคย์ซักเท่าไหร่ ยิ่งดูแล้วฮิคอาจจะชอบเคย์อยู่ก็เป็นได้
"ทำหน้างั้นไมอ่ะ?"
"ก็นายชอบเคย์ไม่ใช่หรอ เราเลยไม่อยากจะ..."
"อ๋อ โหย เรื่องนั้นลืมไปได้เลย เราไม่ได้ชอบเคย์ซักหน่อย คนที่ชอบหน่ะเรามีอยู่แล้ว" ไดกิดูโล่งอกขึ้น แต่ความอยากรู้ก็ยังมีมากกว่า
"ใครงะ?"
"ไม่บอกหรอก ความลับหน่ะ" ฮิคารุนั่งลงบนโซฟาที่ตั้งอยู่กลางห้อง ตั้งแต่เขาย้ายออกไปก็ยังไม่มีอะไรเปลี่ยนเลยแหะ
"ใจร้ายจังนะ เอ้านี้ ช่วยดูรายงานตรงนี้ให้หน่อย" ไดกินั่งลงตรงพื้นใกล้ๆ ก่อนจะส่งแลปทอปมาให้อีกฝ่าย
"ก็ถ้าบอกนายไป ได้รู้กันทั้งร้านแน่ ไม่พอโดนล้ออีกต่างหาก" ฮิคารุหยิบแลปทอปขึ้นมานั่งอ่าน "ตรงนี้เนื้อหาน้อยไปนะ"
"เพิ่มไรลงไปดี ไม่รู้จะแถอะไรแล้ว"
"ก็แถว่า...."
"ไดจัง ของเล่นกองเต็มห้อง ตื่นแล้วทำไมไม่เก็บ" เคย์เดินมาจากไหนไม่รู้ทรุดลงนั่งข้างๆไดกิ แล้วก็ต้องตกใจเมื่อเห็นคนที่นั่งอยู่ "ฮิคารุ!"
"เคย์"�
"ขอยืมตัวไดจังแปบนึงนะ"�
"อื้ม เดี๋ยวเราแก้รายงานให้นายเลยแล้วกัน" ฮิคารุยิ้มหวานให้คนทั้งคู่ ก่อนจะก้มดูหน้าจอต่อ
"ไม่บอกกันเลยนะว่าฮิคจะมา"�
"จะเอาเวลาที่ไหนบอกนาย? ตัณหาจัดจนไม่มีเวลาไปคิดอย่างอื่นไม่ใช่หรอ?" ไดกินั่งลงบนเตียงในห้องนอนที่ปิดสนิท
"ปากหรอที่พูด น่าหาอะไรมายัดให้พูดไม่ได้เนอะ เอาอะไรดีหละ ของเล่นหรือของจริง!?" เคย์บีบเข้าที่ใบหน้าน่ารักจนอีกคนเบ้หน้า
"จะทำร้ายร่างกายฉัน ก็ทำตอนที่ฮิคไม่อยู่ดีกว่ามั๊ย? อยากให้ฮิคเห็นธาตุแท้และความเลวของนายหรอ ถ้าอยากไม่ต้องทำรอยเพิ่มหรอก แค่ฉันถอดเสื้อให้ฮิคดู ฮิคก็คงเกลียดนายไปสามโลกแล้ว" ไดกิยิ้มเยาะอย่างผู้ชนะ แต่ทว่า
ตุบ!!
"อ่อก" ไดกิจุกจนต้องงอตัวลง ดูมัน ต่อยเข้ามาได้!!!
"จำไว้นะไดกิ ฉันรู้ว่านายรักเพื่อนของนายคนนี้มากขนาดไหน ถ้านายเอาเรื่องพวกนี้ไปบอกฮิคารุ ฉันจับฮิคขึงพืดแน่ แล้วอย่าคิดว่าฉันไม่กล้า" อิโนโอะแสยะยิ้มก่อนจะเดินออกไปจากห้อง
"ไดจังหละ?"
"รายนั้นเข้าห้องน้ำเดี๋ยวออกมา"
ปัง!!
ปุ!
เสียงประตูถูกปิดลง ตามเสียงหมอนที่ไดกิเขวี้ยงตาม
"หมั่นไส้เว้ย!!! อย่าให้ถึงทีเราบ้างนะ จะเอาคืนให้เต็มที่เลยอิโนโอะ เคย์ จำเอาไว้ให้ดี ฉันไม่ปล่อยให้คนดีๆบอบบางอย่างฮิคารุต้องมาเจอกับคนเลวๆชั้นต่ำอย่างนายหรอก!!!!!"
"งั้นเรากลับก่อนนะ ยาบุจิกหลายรอบแล้ว" ฮิคารุโบกมือลาทั้งสองคนก่อนจะรีบกลับคอนโด
ทันทีที่ประตูปิดลงเคย์ก็คว้าหมับเข้าที่แขนของคนตัวเล็ก
"ได้เวลาทำการบ้านประจำวันแล้วมั๊ง รายงานก็เสร็จแล้วหนิ"
"ไอ้กิเลสหนา ได้ไปกี่ครั้งแล้ว เคยรู้จักคำว่าพอมั๊ย!?" ไดกิสะบัดแขนแล้วเดินหนีอีกฝ่าย
"แล้วไม่ใช่ไอ้คนกิเลสหนาคนนี้หรอที่ทำให้นายครางเสียงลั่นทุกครั้ง ตอบมาซิว่ามันไม่ใช่ ฉันจะได้เอานายไปขายคนอื่นต่อ ฉันก็ไม่อยากเก็บไว้หรอกนะ ถ้านายไม่ต้องการ" คำพูดที่ทำให้ไดกิสะดุดกึก "แต่ฉันก็ไม่แน่ใจหรอกนะ ว่านายจะไปเจอพวกโรคจิตยิ่งกว่าฉันรึเปล่า อย่างที่นายเคยเจอไงไดกิ"
"นายไม่กล้าหรอก"
"แน่ใจหรอ? จะให้ลองมั๊ย ระวังเจอพวกชอบรุมโทรมขึงพืดเวียนเทียนเหมือนเดิมหละ ครั้งนั้นทำนายเจ็บไม่มีวันลืมเลยไม่ใช่รึไง!?"�
เพี๊ยะ!!!!!
"หุบปากเคย์ ฉันสั่งให้หุบปาก!!!!!" ไดกิตบเข้าที่ใบหน้าอีกคนอย่างจังจนหน้าหัน ในที่แรกเคย์คิดจะหันมาตบกลับด้วยซ้ำ แต่พอเห็นน้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตาคู่สวยแล้วเขากลับไม่กล้าทำ
"นายรู้ว่าฉันเคยเจออะไรมา นายยังกล้าเอามันมาพูดเล่นอีกหรอ! นายมันไม่ใช่คนแล้วอิโนะ!" ไดกิร้องไห้สะอึกสะอื้น จนอิโนโอะต้องดึงตัวอีกคนเข้ามากอดปลอบ
"ขอโทษนะไดจัง ขอโทษเราไม่ได้ตั้งใจ"
"เราเกลียดนายเคย์ เกลียดนาย" ไดกินั่งร้องไห้ฟูมฟายอยู่ในอ้อมกอดอีกคน
"ไม่เอาไม่เกลียดนะครับ ขอโทษ หยุดร้องนะ ลืมๆมันไปเหอะนะ ตอนนี้นายอยู่กับฉัน ไม่มีใครอื่น ไม่ต้องกลัว"
"ไม่เอานะ นายห้ามขายฉันไปเด็ดขาด นายสัญญากับคุณท่านไว้แล้ว" พอไดกิหยุดร้องไห้ ก็เริ่มตัวสั่นขึ้นมาแทน "เราไม่อยากเจออะไรแบบนั้นอีกแล้ว มันทรมานมากนะเคย์"
"เข้าใจแล้วๆ ไม่ขายไง ใจเย็นๆนะไดกิ ไม่ต้องกลัว โอเคมั๊ย"
"เคย์ เราเกลียดตัวเอง เคย์ลบรอยพวกนั้นออกไปที" ไดกิส่งสายตาอ้อนวอนมาให้อีกคน
"ก็ไดจังบอกว่าเราทำแรงไง วันนี้เราไม่ทำดีกว่า เดี๋ยวไดจังจะเจ็บไปมากกว่านี้" เคย์ลูบหัวอีกคนอย่างอ่อนโยน
"ได้โปรด ลบรอยพวกนั้นออกไปจากตัวเราที"
"เข้าใจแล้วๆ อย่างเกร็งก็พอนะไดจัง ที่รักเรารักนายที่สุดแล้วคนดี" เคย์ค่อยกดร่างอีกคนลงกับพื้น ก่อนจะทำการลบรอยทั้งหมดออกไปจากร่างกายของไดกิ
ทั้งๆที่ผ่านไปตั้งนานแล้ว เมื่อไหร่นายจะลืมซักทีไดกิ
เมื่อไหร่นายจะลืมวันที่เลวร้ายนั้น
เมื่อไหร่นายจะลืมวันที่ทำให้ฉันเป็นเจ้าของนายเต็มตัว
ทุกครั้งที่นายเป็นอย่างนี้ ฉันเป็นห่วงมากรู้มั๊ย
********
ตอนแรกว่าจะแต่งให้ตอนนี้เคย์เลว แต่ไหงตอนนี้เคย์เป็นคนดีก็ไม่รู้ -.-"
"ยามะจัง~ ตื่นได้แล้วน้า บ่ายแล้ว!"
"เออ รู้แล้วว่าบ่าย นายทำฉันอดไปเรียนอีกแล้ว!!!"
"แต่ก็สนุกไม่ใช่หรอ?"�
"สนุกกับผี นายอ่ะดิสนุกคนเดียว!" ยามะแทบจะลุกขึ้นมาเขวี้ยงหมอนใส่อีกคน "กลับบ้านนายไปเลย"
"ไม่กลับ จ้างให้ตายก็ไม่กลับ อีกอย่างค่าเช่าห้อง ฉันเป็นคนออกเพราะงั้นนี้เป็นห้องฉัน"
"กลับไปนะ! นายอยู่แล้วฉันจะไม่ได้ไปเรียนเอา"
"ก็ตกลงไว้ว่าอาทิตย์ละแค่สามครั้ง แลกกับฉันมาอยู่กับนาย ตอนนี้จะเอาอะไรอีก?" ยูโตะฉุดคนที่นอนอยู่บนเตียงให้มานั่งคุยดีๆ แต่ยามาดะกลับลุกขึ้นไปใส่เสื้อผ้าหน้าตาเฉย
"เดีึ๋ยวยามาดะ คุยกันให้รู้เรื่อง!!"�
"ก็นายจะเอาไง!? จะอยู่ก็อยู่ไป เราก็ไม่ได้ว่าแล้วไง"
"นี้ เราเป็นคนรักกันตั้งนานแล้วนะ ทำไมนายถึงยังเป็นอย่างนี้อีก เราไม่บอกเรื่องที่เราคบกันให้คนอื่นฟังตามที่นายขอก็โอเคแล้วนะ แต่อยู่ด้วยกันสองคน ขอมีโมเม้นต์สวีทกันเหมือนคู่อื่นไม่ได้รึไง? หรือนายไม่รักเราแล้วยามาดะ เรายอมทนเพื่อนายมามากมาย แต่นายทำไมนับวันยิ่งเอาแต่ใจขึ้นเรื่อยๆ"
"ยูโตะ...ฉันไม่ได้...คือนาย เราขอโทษ"
"ฉันรักนายจริงๆนะยามาดะ" ยูโตะก้มลงกอดอีกคน
"อื้อ รักนายเหมือนกัน ขอโทษนะ" ยามาดะยกมือกอดตอบคนตัวสูง "หิวยัง เดี๋ยวไปทำไรให้กิน"
"หิวมาก ใช้แรงกับนายไปซะเยอะ"
"ปากหรอ?"
"ชิมอยู่ทุกวัน ก็ไม่รู้หรอบูตะจัง อยากกินอีกมั๊ย?" ยูโตะทำท่าจะก้มลงจูบยามาดะ แต่อีกฝ่ายก็เอามือมากันไว้ทัน
"งั้นกินซูชิ นายโทรสั่งด้วย จะไปอาบน้ำ"
"คร้าบแม่ทูนหัว แล้วเมื่อไหร่เราจะบอกคนอื่นว่าคบกันได้ซักที? เห็นคนมากจีบนายที่โรงเรียนแล้วมันหงุดหงิดอยากจูบโชว์"
"เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้นแหละยูโตะคุง จุ๊บ" ยามาดะเขย่งเท้าจูบปลายคางอีกคน ก่อนจะผละตัวไปอาบน้ำ
"แล้วมันเมื่อไหร่หละวะเนี้ย! ยามาดะ!!! อย่าให้ถึงคราวฉันมีคนมาจีบบ้างแล้วกัน!"
"ก็ลองมีดูซิ จะตามเผาบ้านเลย!!!!!"
"นายไปไหน?"
"พอดีไดจังให้ไปช่วยทำรายงานอ่ะ มีอะไรหรอยาบุ? แล้วของนายกับอิโนะทำเสร็จรึยัง?" ฮิคารุหันมาถามอีกฝ่ายอย่างเป็นห่วง
"เสร็จแล้ว ถ้าสุดที่รักนายเอามันไปเข้าเล่มนะ"
"เคย์ไม่ใช่สุดที่รักของเรานะ เข้าใจอะไรใหม่ด้วย เรามีคนที่ชอบอยู่แล้วอย่ามาพูดอะไรสั่วๆนะ"
"ยังมีคนอื่นอีกหรอ นอกจากฉันกับเคย์"
"อยากจะเข้าใจยังไงก็เข้าใจไปเหอะ เราไปก่อนนะ อาจจะกลับดึก" ฮิคารุรีบเดินออกไปจากห้อง ขืนอยู่ต่อก็โดนตบปากแตกอีกหน่ะซิ
ทำไมพวกเขาสี่คนถึงต่างกันสุดขั้วอย่างนี้นะ!!
"ฮิคารุคุง เข้ามาก่อนๆ" ไดกิชวนอีกคนเข้ามาในห้อง
"ขอบใจนะ แล้วเคย์อยู่รึเปล่าหรอ?"
"เอ่อ รายนั้นนอนอยู่ในห้อง" ไดกิไม่ค่อยจะกล้าพูดถึงเคย์ซักเท่าไหร่ ยิ่งดูแล้วฮิคอาจจะชอบเคย์อยู่ก็เป็นได้
"ทำหน้างั้นไมอ่ะ?"
"ก็นายชอบเคย์ไม่ใช่หรอ เราเลยไม่อยากจะ..."
"อ๋อ โหย เรื่องนั้นลืมไปได้เลย เราไม่ได้ชอบเคย์ซักหน่อย คนที่ชอบหน่ะเรามีอยู่แล้ว" ไดกิดูโล่งอกขึ้น แต่ความอยากรู้ก็ยังมีมากกว่า
"ใครงะ?"
"ไม่บอกหรอก ความลับหน่ะ" ฮิคารุนั่งลงบนโซฟาที่ตั้งอยู่กลางห้อง ตั้งแต่เขาย้ายออกไปก็ยังไม่มีอะไรเปลี่ยนเลยแหะ
"ใจร้ายจังนะ เอ้านี้ ช่วยดูรายงานตรงนี้ให้หน่อย" ไดกินั่งลงตรงพื้นใกล้ๆ ก่อนจะส่งแลปทอปมาให้อีกฝ่าย
"ก็ถ้าบอกนายไป ได้รู้กันทั้งร้านแน่ ไม่พอโดนล้ออีกต่างหาก" ฮิคารุหยิบแลปทอปขึ้นมานั่งอ่าน "ตรงนี้เนื้อหาน้อยไปนะ"
"เพิ่มไรลงไปดี ไม่รู้จะแถอะไรแล้ว"
"ก็แถว่า...."
"ไดจัง ของเล่นกองเต็มห้อง ตื่นแล้วทำไมไม่เก็บ" เคย์เดินมาจากไหนไม่รู้ทรุดลงนั่งข้างๆไดกิ แล้วก็ต้องตกใจเมื่อเห็นคนที่นั่งอยู่ "ฮิคารุ!"
"เคย์"�
"ขอยืมตัวไดจังแปบนึงนะ"�
"อื้ม เดี๋ยวเราแก้รายงานให้นายเลยแล้วกัน" ฮิคารุยิ้มหวานให้คนทั้งคู่ ก่อนจะก้มดูหน้าจอต่อ
"ไม่บอกกันเลยนะว่าฮิคจะมา"�
"จะเอาเวลาที่ไหนบอกนาย? ตัณหาจัดจนไม่มีเวลาไปคิดอย่างอื่นไม่ใช่หรอ?" ไดกินั่งลงบนเตียงในห้องนอนที่ปิดสนิท
"ปากหรอที่พูด น่าหาอะไรมายัดให้พูดไม่ได้เนอะ เอาอะไรดีหละ ของเล่นหรือของจริง!?" เคย์บีบเข้าที่ใบหน้าน่ารักจนอีกคนเบ้หน้า
"จะทำร้ายร่างกายฉัน ก็ทำตอนที่ฮิคไม่อยู่ดีกว่ามั๊ย? อยากให้ฮิคเห็นธาตุแท้และความเลวของนายหรอ ถ้าอยากไม่ต้องทำรอยเพิ่มหรอก แค่ฉันถอดเสื้อให้ฮิคดู ฮิคก็คงเกลียดนายไปสามโลกแล้ว" ไดกิยิ้มเยาะอย่างผู้ชนะ แต่ทว่า
ตุบ!!
"อ่อก" ไดกิจุกจนต้องงอตัวลง ดูมัน ต่อยเข้ามาได้!!!
"จำไว้นะไดกิ ฉันรู้ว่านายรักเพื่อนของนายคนนี้มากขนาดไหน ถ้านายเอาเรื่องพวกนี้ไปบอกฮิคารุ ฉันจับฮิคขึงพืดแน่ แล้วอย่าคิดว่าฉันไม่กล้า" อิโนโอะแสยะยิ้มก่อนจะเดินออกไปจากห้อง
"ไดจังหละ?"
"รายนั้นเข้าห้องน้ำเดี๋ยวออกมา"
ปัง!!
ปุ!
เสียงประตูถูกปิดลง ตามเสียงหมอนที่ไดกิเขวี้ยงตาม
"หมั่นไส้เว้ย!!! อย่าให้ถึงทีเราบ้างนะ จะเอาคืนให้เต็มที่เลยอิโนโอะ เคย์ จำเอาไว้ให้ดี ฉันไม่ปล่อยให้คนดีๆบอบบางอย่างฮิคารุต้องมาเจอกับคนเลวๆชั้นต่ำอย่างนายหรอก!!!!!"
"งั้นเรากลับก่อนนะ ยาบุจิกหลายรอบแล้ว" ฮิคารุโบกมือลาทั้งสองคนก่อนจะรีบกลับคอนโด
ทันทีที่ประตูปิดลงเคย์ก็คว้าหมับเข้าที่แขนของคนตัวเล็ก
"ได้เวลาทำการบ้านประจำวันแล้วมั๊ง รายงานก็เสร็จแล้วหนิ"
"ไอ้กิเลสหนา ได้ไปกี่ครั้งแล้ว เคยรู้จักคำว่าพอมั๊ย!?" ไดกิสะบัดแขนแล้วเดินหนีอีกฝ่าย
"แล้วไม่ใช่ไอ้คนกิเลสหนาคนนี้หรอที่ทำให้นายครางเสียงลั่นทุกครั้ง ตอบมาซิว่ามันไม่ใช่ ฉันจะได้เอานายไปขายคนอื่นต่อ ฉันก็ไม่อยากเก็บไว้หรอกนะ ถ้านายไม่ต้องการ" คำพูดที่ทำให้ไดกิสะดุดกึก "แต่ฉันก็ไม่แน่ใจหรอกนะ ว่านายจะไปเจอพวกโรคจิตยิ่งกว่าฉันรึเปล่า อย่างที่นายเคยเจอไงไดกิ"
"นายไม่กล้าหรอก"
"แน่ใจหรอ? จะให้ลองมั๊ย ระวังเจอพวกชอบรุมโทรมขึงพืดเวียนเทียนเหมือนเดิมหละ ครั้งนั้นทำนายเจ็บไม่มีวันลืมเลยไม่ใช่รึไง!?"�
เพี๊ยะ!!!!!
"หุบปากเคย์ ฉันสั่งให้หุบปาก!!!!!" ไดกิตบเข้าที่ใบหน้าอีกคนอย่างจังจนหน้าหัน ในที่แรกเคย์คิดจะหันมาตบกลับด้วยซ้ำ แต่พอเห็นน้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตาคู่สวยแล้วเขากลับไม่กล้าทำ
"นายรู้ว่าฉันเคยเจออะไรมา นายยังกล้าเอามันมาพูดเล่นอีกหรอ! นายมันไม่ใช่คนแล้วอิโนะ!" ไดกิร้องไห้สะอึกสะอื้น จนอิโนโอะต้องดึงตัวอีกคนเข้ามากอดปลอบ
"ขอโทษนะไดจัง ขอโทษเราไม่ได้ตั้งใจ"
"เราเกลียดนายเคย์ เกลียดนาย" ไดกินั่งร้องไห้ฟูมฟายอยู่ในอ้อมกอดอีกคน
"ไม่เอาไม่เกลียดนะครับ ขอโทษ หยุดร้องนะ ลืมๆมันไปเหอะนะ ตอนนี้นายอยู่กับฉัน ไม่มีใครอื่น ไม่ต้องกลัว"
"ไม่เอานะ นายห้ามขายฉันไปเด็ดขาด นายสัญญากับคุณท่านไว้แล้ว" พอไดกิหยุดร้องไห้ ก็เริ่มตัวสั่นขึ้นมาแทน "เราไม่อยากเจออะไรแบบนั้นอีกแล้ว มันทรมานมากนะเคย์"
"เข้าใจแล้วๆ ไม่ขายไง ใจเย็นๆนะไดกิ ไม่ต้องกลัว โอเคมั๊ย"
"เคย์ เราเกลียดตัวเอง เคย์ลบรอยพวกนั้นออกไปที" ไดกิส่งสายตาอ้อนวอนมาให้อีกคน
"ก็ไดจังบอกว่าเราทำแรงไง วันนี้เราไม่ทำดีกว่า เดี๋ยวไดจังจะเจ็บไปมากกว่านี้" เคย์ลูบหัวอีกคนอย่างอ่อนโยน
"ได้โปรด ลบรอยพวกนั้นออกไปจากตัวเราที"
"เข้าใจแล้วๆ อย่างเกร็งก็พอนะไดจัง ที่รักเรารักนายที่สุดแล้วคนดี" เคย์ค่อยกดร่างอีกคนลงกับพื้น ก่อนจะทำการลบรอยทั้งหมดออกไปจากร่างกายของไดกิ
ทั้งๆที่ผ่านไปตั้งนานแล้ว เมื่อไหร่นายจะลืมซักทีไดกิ
เมื่อไหร่นายจะลืมวันที่เลวร้ายนั้น
เมื่อไหร่นายจะลืมวันที่ทำให้ฉันเป็นเจ้าของนายเต็มตัว
ทุกครั้งที่นายเป็นอย่างนี้ ฉันเป็นห่วงมากรู้มั๊ย
********
ตอนแรกว่าจะแต่งให้ตอนนี้เคย์เลว แต่ไหงตอนนี้เคย์เป็นคนดีก็ไม่รู้ -.-"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น