คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : #4
#4
“ครับอาจารย์ เรียกผมมามีอะไรหรอครับ?”
“มาพอดีเลยอิโนะคุง พอดีเดี๋ยวอาจารย์ทุกคนต้องไปประชุมด่วน ฝากพาน้องเขาไปที่ห้องหน่อยนะ อ๋อ แล้วก็ฝากบอกน้องห้องอื่นด้วยว่าวันนี้คาบเช้าไม่มีเรียน”
“ได้ครับ” อิโนโอะโค้งหัวให้อาจารย์ที่หยิบข้าวของแล้วเดินออกไปประชุม พออาจารย์ออกไปจากห้องแล้วถึงหันมาที่คนข้างๆ
“พี่ชื่ออิโนโอะ เคย์นะ เป็นประธานนักเรียน อยู่ปีสามห้องดี”
“เอ๋? ห้องดี!?”
“งงอ่าดิ จริงๆก็ต้องอยู่ห้องเอหน่ะแหละ แต่อยากอยู่กับเพื่อนเลยใช้อภิสิทธิ์และเส้นสายนิดหน่อย เอ้าแล้วนี้ชื่ออะไร อยู่ห้องไหนยังไง?”
“ชื่อนาคาจิม่า ยูโตะครับ อยู่ปีสองห้อง เอ่อ...ห้อง...ห้อง...”
“สองเอ” อิโนโอะตอบแทนให้เสร็จสรรพ
“เอ๋ รุ่นพี่รู้ได้ไง?”
“ก็ถ้าเข้ามาเรียนกลางคันแบบนี้ได้ แสดงว่าต้องเก่งจริงระดับห้องเอ ไม่งั้นเข้ามาเรียนแบบนี้ไม่ได้หรอกนะ ป่ะ เดี๋ยวพี่พาไปที่ห้องนะ”
“ครับ”
ยูโตะเดินตามอิโนโอะไปยังห้องเรียน ระหว่างทางก็แวะห้องอื่นๆบอกข่าวตามที่ได้รับจากอารย์ แล้วก็แนะนำให้ยูโตะรู้ถึงกฏเกณฑ์คร่าวๆในโรงเรียนด้วย ก่อนจะจูงมือยูโตะเข้าไปในห้องเรียนห้องหนึ่ง
“นั่งที่ได้แล้ว” เสียงนุ่มพูดขึ้นเรียบๆ
“อาจารย์ไปไหนหรอครับพี่เคย์”
“มีประชุมด่วน คลาสเช้าไม่มีเรียนนะ แล้วพี่มีเรื่องจะบอก มีเพื่อนใหม่ย้ายเข้ามาอยู่ด้วยนะ” พูดจบทุกคนก็หันมามองคนที่ยืนอยู่ข้างๆที่ยังเอาแต่ก้มหน้าเงียบ
“อายอะไรเล่า ไอ้พวกนี้ไม่เห็นน่าจะต้องอายมันเลย”
“เอ่อคือ...มือรุ่นพี่...” ยูโตะพูดเสียงเบาๆ
“อ๋อ โทษที แล้วไม่บอกเล่า ทีนี่ก็แนะนำตัวได้แล้วเนอะ” เคย์ส่งยิ้มให้กำลังใจอีกคน
“ผมชื่อนาคาจิม่า ยูโตะ ฮะ เพิ่งย้ายมาที่โตเกียวเพราะครอบครัวย้ายมาทำงานที่นี่ ยังไงก็ฝากตัวด้วยนะฮะ มีอะไรก็แนะนำผมได้นะครับ”
“มีที่ไหนว่างพอแทรกโต๊ะได้บ้างมั๊ย? จะได้ให้ยูโตะไปนั่งตรงนั้น”
“พี่เคย์ ข้างผมมีครับ ให้นาคาจิม่ามานั่งตรงนี้ก็ได้”
“ขอบใจนะเคย์โตะ งั้นเดี๋ยวพี่ไปช่วยยกโต๊ะนะ” เคย์บอกรุ่นน้องอย่างใจดี
“ไม่เป็นไรหรอกครับพี่เคย์ เดี๋ยวพวกผมช่วยมันเอง”
“เอางั้นก็ได้ งั้นพี่กลับห้องก่อนนะ ยังไม่ได้บอกห้องปีสามเลยว่าคลาสเช้าไม่เรียน ส่วนยูโตะ อันนี้เบอร์กับเมล์พี่นะ มีอะไรยังไงก็เมล์หรือโทรมาปรึกษาพี่ได้ พี่ไม่กัดนะ ยิ่งเราเข้ามากลางเทอมแบบนี้ ถ้ามีปัญหาเรื่องเรียนเรื่องเพื่อนอะไรยังไงให้บอกพี่เลย เดี๋ยวพี่ช่วยเอง งั้นพี่ไปก่อนนะ พวกนายก็ดูแลเพื่อนใหม่ดีๆโดยเฉพาะนายเคย์โตะกับยามาดะ แกล้งพอเป็นพิธีพอ อย่าบ้าพลังนะพวกแก ยูริ พี่ฝากยูโตะด้วยนะ พี่ไปก่อนแล้วกัน”
“ขอบคุณครับรุ่นพี่อิโนโอะ”
“เรียกพี่เคย์หรืออิโนะจังก็ได้ พี่ไม่ถือ ไว้เจอกันตอนเที่ยงนะ”
“ครับพี่เคย์” ยูโตะยืนรอให้อีกคนออกไป ถึงจะหันกลับมามองคนที่อยู่ในห้อง
“มองซะเคลิ้มเชียวนะครับ พี่เขาไม่ได้อยู่ให้นายสอยง่ายๆหรอก”
“ทำไม เขามีแฟนอยู่แล้วหรอ?”
“เปล่า แต่ระดับพี่เขาอ่ะนางฟ้าของโรงเรียน ถึงจะดูเหมือนเข้าถึงง่ายนะ แต่ตัวจริงไม่ใช่งั้นหรอก ถ้าไม่ใช่กับคนที่สนิทจริงๆอย่าหวังจะได้รู้จักตัวตนพี่เขาง่ายๆเลย อีกอย่างนะคู่แข่งนายมีอีกเพียบเกือบครึ่งโรงเรียน ถ้าคิดว่าสู้ไหวก็ลองดูแล้วกัน”
“ก็น่าลองดูดีออกไม่ใช่หรอ? ของที่ได้มาง่ายหน่ะ เบื่อแล้วหละ ถึงจะถึงใจแต่มันเบื่อเร็ว อยากลองของที่ยากๆบ้าง ดูซิว่าจะถึงใจขนาดไหน”
ยูรินั่งมองอีกคนที่พูดกับตัวเอง แต่เขาดันได้ยินซะอย่างนั้น มือสวยกดพิมพ์อีเมล์ส่งไปหาคนรักทันที ยังไงเรื่องนี้ก็ต้องบอกให้เพื่อนพี่เคย์รู้
“ไอ้เคย์~ มึงมีคนมาจีบอีกแล้วหรอวะ?” ยูยะรีบแซวเพื่อนตัวเองหลังจากเจ้าตัวประกาศหน้าห้องอย่างชัดเจนว่าไม่มีเรียนในช่วงเช้า
“ใคร?”
“ก็เด็กใหม่ที่เข้ามาเรียนห้องเดียวกับน้องยูริสุดที่รักกูอ่ะดิ”
“อ๋อ ยูโตะอ่ะนะ ก็ไม่เห็นดูเหมือนจะจีบเราหนิ” เคย์พูดพลางหยิบหนังสือขึ้นมานั่งอ่าน
ฉับ!!!
“ทำอะไรไอ้ยะ? ปิดหนังสือกูทำไม”
“คลาสเช้าไม่มีเรียน มึงก็พักบ้างดิวะ! มึงตอบกูมาให้เคลียก่อน ไอ้น้องยูโตะนั้นเป็นใคร แล้วไหงมาจีบมึงได้”
“กูไม่รู้ เข้าใจป่ะ ถ้าอยากรู้มึงก็ไม่ถามน้องเขาเองดิวะ กูแค่พาเขาไปที่ห้องเฉยๆ แล้วเด็กนั้นไม่เห็นเหมือนจะจีบกูเลยซักนิด มึงจะเสือกอะไรวะ คนตามจีบกูแม่งมีเยอะแยะ กูไม่เห็นมึงจะสนใจ”
“ก็นี้ไงที่ทำให้กูต้องสนใจ” ยูยะเปิดอีเมล์ส่งไปให้อิโนโอะอ่าน
“มีเด็กใหม่เพิ่งเข้ามาแหละ เขาจ้องจะฟันพี่เคย์อยู่...ฟันกู? เอาดาบมาฟันกูหรอวะ?” เคย์ถามอย่างไม่เข้าใจ
“อย่าแกล้งโง่ดิ เอาไอ้นั่นอ่ะมาแทงด่านมึง โอ๊ย! กูเตือนมึง อธิบายให้มึงเข้าใจ มาตบหัวกูไม”
“น้องเขาไม่ใช่คนแบบนั้น เท่าที่กูคุยก็นิสัยดีออก อีกอย่างนะมึงคิดว่ากูจะโง่ยอมเสียเวอร์จิ้นให้มันรึไง กูก็ไมได้ง่ายนะ”
“แล้วมึงรู้จักกับน้องเขาขนาดไหนอ่ะ? มั่นใจได้ไงว่าน้องเป็นคนดี เพิ่งรู้จักกันแค่แปบเดียว มึงดูออกแล้วหรอใครคนดี ใครไม่ดี? คนเราดูกันแต่แปบๆไม่ได้หรอก ปากอาจจะพูดหวาน แต่ข้างในวางแผนชั่วไว้รึเปล่าก็ไม่รู้ แล้วก็นะถ้ามึงง่ายมึงคงท้องไปแล้วหละ คนอยากเป็นผัวมึงเยอะแยะ”
“ให้กูตบอีกครั้งม่ะ? รู้ว่ากูไม่ชอบให้มาพูดแบบนี้ใส่กู ยังจะพูดอีกนะ”
“กูขอโทษ ก็แค่อยากบอกมึงให้ระวังตัวไว้เฉยๆ” ยูยะหน้าซีดลง ปากพาจนจริงๆเลยเขา รู้อยู่ว่าถ้าอิโนโอะหงุดหงิดขึ้นมา เรื่องมันยิ่งใหญ่โอเวอร์จนแทบจะตายกันไปข้าง เขายังจะไปยั่วโมโหมันอีก
“เออ กูเข้าใจถึงความหวังดีของมึง แต่กูไม่โง่ ขอตัวก่อนแล้วกัน กูจะไปทำงาน”
ทาคาคินั่งกลืนน้ำลายเอื๊อก รีบพยักหน้าอนุญาติทันที เพราะดูจากสีหน้าแล้ว หากเขายังพูดต่อ จากแค่ตบหัวเมื่อกี้ มันจะกลายมาเป็นเตะก้านคอเขาแทนหน่ะซิ
“ไปกวนไอ้เคย์มันอีก เดี๋ยวก็ตายไม่รู้ตัว”
“โถ่ ไดจัง! นั่งอยู่ด้วยกันแท้ๆ ทำไมไม่ช่วยกันเลย”
“ช่วยบ้าไรวะ ช่วยไปก็โดนเคย์โกรธใส่อีกคนอ่าดิ ไม่โง่ทำแบบนั้นหรอก แต่ก็เอาเถอะเดี๋ยวอิโนะจังก็หายโกรธ นายอย่าไปซีเรียสเลย ยิ่งไปพูดถึงมันอีก เรื่องมีแต่จะไปกันใหญ่”
“อื้อ เข้าใจแล้ว เฮ้อ~”
อะไรกันนักหนาวะไอ้พวกนี้ เห็นเขาเป็นคนโง่ดักดานรึไงถึงได้กลัวว่าเขาจะไปตกหลุมพรางคนอื่น อีกอย่างยูโตะไม่เห็นเหมือนที่ไอ้ยูยะพูดเลย ก็ดูเป็นเด็กดีออก มันน่ากลัวตรงไหนวะ
เคย์เดินไปตามทางเดินที่มีเด็กออกมาเดินบ้างประปราย เพราะถึงแม้จะไม่มีคลาสเรียนในตอนเช้า แต่ถ้าคนที่ชมรมไม่ได้เรียกไป ก็ต้องนั่งอยู่ในห้อง ไม่ได้รับอนุญาติให้ออกมาวิ่งเล่นตรงทางเดิน ก่อนจะหยุดลงที่ม้านั่งตัวหนึ่ง
“หน้ายู่เชียว เป็นอะไรรึเปล่าครับ”
“อ้าว ยูโตะ ตกใจหมดเลย มาไงเนี้ย?”
“พอดีผมออกมาเดินสำรวจโรงเรียนหน่ะครับ ว่าแต่รุ่นพี่เถอะทำไมถึงออกมาคนเดียว?”
“พี่ออกไปเดินตรวจตึกด้วยแหละ แล้วก็อยากคิดอะไรเรื่อยเปื่อย”
“งั้นหรอครับ มีเรื่องอะไรรึเปล่า บอกผมได้นะ ถึงเราจะเพิ่งรู้จักกัน แต่รับรองผมจะเป็นที่ปรึกษาที่ดี”
“นายนี้ดูยังไงก็ไม่น่าจะเป็นคนไม่ดีเนอะ”
“ครับ?”
“ไม่มีอะไรหรอก นายกลับเข้าห้องเรียนเถอะ พวกเคย์โตะไม่ได้บอกนายหรอว่าถึงจะไม่มีเรียนแต่ก็ห้ามออกมาอยู่ดี”
“บอกครับ แต่ว่าผมอยากออกมาเดินดูโรงเรียนนี่นา ตอนนี้ก็คงเป็นช่วงที่ดีที่สุดเพราะคนไม่วุ่นวาย”
“งั้นนายสนใจไกด์ซักคนมั๊ย? พี่ชักขี้เกียจไปทำงานแล้วหละซิ”
“ถ้ายังไงรบกวนด้วยนะครับพี่เคย์คนสวย”
ความคิดเห็น