ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : #Chapter 4
#Chapter 4
"ฮิคารุคุง~"
"ว่าไงยามะจัง มีอะไรรึเปล่า?" ฮิคารุหันหน้ามาหารุ่นน้อง
"คิดถึงจัง แล้วนี้หายดีแล้วใช่มั๊ยถึงมาโรงเรียนได้เนี้ย"
"เอ๊ะ?"�
"ก็ยาบุซังบอกว่านายไข้ขึ้นหนัก ไม่สบายหนิ"
"อ๋อ หายดีแล้วหละ" ฮิคารุจำต้องโกหกรุ่นน้องต่อ ทำไมไม่บอกเขาไปเลยหละยาบุ ว่านายตบฉันจนปากแตกหน่ะ
"งั้นก็ดีแล้ว วันนี้ไปเที่ยวกันนะ"
"คงไม่ได้หรอกยามะจัง ฮิคเพิ่งหายไข้เองนะ พี่อยากให้ฮิคพักอยู่บ้านมากกว่า" ยาบุเดินเข้ามากอดคอฮิคารุที่นั่งอยู่
"เชอะ ยาบุซังอ่ะ จะหวงพี่ฮิคไปไหน ผมไปก็ได้" ยามาดะบู้หน้าใส่ ก่อนจะเดินกลับห้องเรียนตัวเอง
"ก็ต้องหวงซิ ก็นายรู้ใจฉันทุกอย่างหนิ ว่าจะต้องทำอะไรยังไงฉันถึงจะชอบ ไม่ซิ เรียกว่าเสพติดร่างกายนายยังน้อยไปเลย"
"ปล่อยเถอะนี้โรงเรียน ไม่มีใครรู้ตัวตนที่แท้จริงของพวกเรานะ"
"ก็กล้าขอ ก็กล้าให้ แต่กลับไประวังโดนทำโทษนะที่รัก นายตายแน่ๆฮิคารุ จุ๊บ" ยาบุก้มลงหอมแก้มอีกฝ่าที่นั่งหน้าซีดอยู่ "กลัวหรอ? ไม่ต้องกลัวหรอก ฉันออกจะใจดีใช่มั๊ย"
"อ่ะ อือ นายใจดี"
"ยาบุ ปล่อยมือจากฮิคได้รึยัง?"
"หืม? ของฉัน จำเป็นต้องปล่อยหรออิโนะ" ยาบุยิ้มเยาะให้อีกฝ่าย
"จะตีกันฉันไม่ว่าหรอกนะ แต่ที่นี่โรงเรียน" ไดกิที่เดินตามเข้ามาทีหลังนั่งลงเก้าอี้โต๊ะหลังฮิคารุ
"นั้นซิ อ๋อ อิโนะ นายติดค่าตัวไดจังอยู่นะ อย่าลืมจ่ายแล้วกัน"
"เออ เดี๋ยวโอนเข้าไปให้ จ่ายช้าจ่ายเร็ว ไดจังก็ไม่ว่าหรอกใช่มั๊ย?" อิโนะหันไปถามอีกคนที่นั่งอยู่ข้างๆ
"ไม่ว่า แต่จะไม่ให้อีก"
"นายให้ฉันตลอดแหละ" อิโนะยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ไดกิที่นั่งหน้าตึง อย่างนี้มันหาว่าเขาง่ายชัดๆ!
"พวกนายพอเหอะ จะอะไรกันนักหนาเนี้ยทั้งสองคน"
"มันด่าว่าฉันง่ายนะฮิคารุ" ไดกิไม่ยอมอยู่เฉยๆแน่
"เฮ้อ นายก็ไม่ต้องยอมอิโนะมันก็จบ"
"งั้นนายเลิกยอมยาบุซิ นายทำได้มั๊ย?"
"ลามปามไดกิ เดี๋ยวจะตัดเงินค่าตัว" ไดกิไหวไหล่อย่างไม่แคร์
"มันก็เหมือนกันแหละฮิค นายไม่ได้รู้จักตัวตนที่แท้จริงของอิโนโอะ เคย์หรอก"
"ไดกิ!!!" เคย์ตะปบมือลงบนไหล่ของไดกิ "เรื่องบางเรื่องนายไม่จำเป็นต้องพูด"
"ไอ้ตีสองหน้า"
"ไดกิ พอได้แล้ว" น้ำเสียงเรียบนิ่งที่ยาบุพูดขึ้น ทำเอาไดกิต้องหยุดพูด แค่ฟังเสียงก็รู้แล้วว่ามันหงุหงิด "เดี๋ยวเลิกเรียนค่อยไปเคลียกันที่ร้าน"
"ทำไมมันมีเรื่องอะไรที่ฉันรู้ไม่ได้?"
"เรื่องที่นายไม่ควรรู้ และนายจะโดนทำโทษเพิ่มถ้านายไม่หุบปาก ไม่ใช่แค่นาย แต่ถ้าใครพูดเรื่องนี้อีก รับรองว่าคงไม่ได้เห็นหน้าฮิคอีกนาน!!"
ความเงียบครอบคลุมทั้งสี่คน ยาบุกำลังหงุดหงิดได้ที่ และคนที่จะซวยที่สุดคือฮิคารุ รวมถึงอิโนโอะกับไดกิรักฮิคารุเกินกว่าจะยอมให้มันเกิดขึ้นเพราะการกระทำของตัวเอง
"แยกย้ายไปเรียนกันได้แล้ว"
ปัง!!!!!!!!
"ไปอ๋อยอะไรอิโนะมันมาอีก! มันถึงหลงนายจนโงหัวไม่ขึ้น!?" ทันทีที่เดินเข้ามาในห้องยาบุก็กระชากแขนอีกคนเหวี่ยงไปที่โซฟา "ตอบฉันมาซิว่านายไปทำอะไรกับมันมา!? มันถึงหวงนายออกนอกหน้าแบบนี้!? หรือว่ามันเคยได้ตัวนายแล้ว!!!"
"....."
"เงียบทำไมเล่า!!!!"
"ไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้นแหละ กับเคย์ก็ไม่เคยด้วย"
"แล้วทำไมมันถึงได้หลงได้รักนายขนาดที่คนเป็นเจ้าของอย่างฉันยังแตะต้องไม่ได้?"
"แล้วเราจะรู้มั๊ย เราก็อยู่กับนายแทบจะตลอดเวลาอยู่แล้ว ทั้งกิน นอน เรียน เที่ยว" ฮิคารุพยายามตอบให้อีกคนใจเย็นลง
"รวมถึงตอนมีอะไรกันด้วยรึเปล่า?"
"อันนั้นก็แล้วแต่โคตะซังจะตัดสินใจ" ฮิคารุที่นั่งอยู่บนโซฟาส่งยิ้มให้คนที่ยืนอยู่
"วันนี้ตอบถูกใจ จะลืมเรื่องที่นายบอกให้ฉันปล่อยตอนอยู่ในห้องเรียนแล้วกัน ตอนนี้ นายก็ทำหน้าที่ได้แล้ว"
ฮิคารุทำหน้ามึนเมื่อจู่ๆยาบุก็ลุกขึ้นจากตัวเขาหลังจากปลดปล่อย ก็ปกติยาบุไม่มีทางผละออกก่อนเองนินา และยิ่งมึนหนักเมื่อเห็นอีกฝ่ายหยิบโทรศัพท์ที่อยู่ข้างตัวขึ้นและแสยะยิ้มอย่างพอใจ ก็เมื่อกี้อิโนะโทรมาแล้วยาบุก็โยนมือถือทิ้งไว้หนิ หรือว่ายาบุกดรับ?
"ได้ยินแล้วใช่มั๊ยอิโนะ ฉันไม่ได้บังคับฮิคเลยเห็นมั๊ย พวกเราพอใจที่จะมี เพราะฉะนั้น ของของฉันนายอย่าสะเออะมาเรียกร้อง" พอพูดจบยาบุก็ตัดสายไป
"โคตะซัง?" ฮิคารุทำหน้าอยากจะร้องไห้ขึ้นมา
"ทำไม? ห่วงมันหรอ!? ชู้นายรึไง?"
"ป่าวครับ แต่มันทำร้ายจิตใจกันเกินไปแล้วนะครับ นั้นก็เพื่อนสนิทคุณนะฮะ" ฮิคารุนอนส่ายหน้าเป็นพัลวัน
"ช่างมันซิ มันดันมายุ่งมากับของของฉันเอง" ยาบุเดินออกไปจากห้องแต่ก็ไม่วายหยิบโทรศัพท์ของฮิคารุไปด้วย เพราะรู้ว่าถ้าหากเข้าออกไปเมื่อไหร่ เดี๋ยวฮิคารุจะต้องโทรหาเคย์แน่ๆ
พอยาบุเดินออกไป ฮิคารุก็ได้แต่นอนน้ำตาไหลออกมา เขาไม่รู้เลยว่ายาบุเอาตัวเขาไปแกล้งอิโนะจังอย่างนั้น
"ขอโทษนะอิโนะจัง ฉันขอโทษ..."
"โธ่เว้ย!!!!!"
ปัง!!
"นายเป็นบ้าอะไร? ปาโทรศัพท์ทิ้งทำไม?" ไดกิถามออกมาอย่างงงๆ เห็นเมื่อกี้นั่งฟังโทรศัพท์อยู่ตั้งนาน แล้วไหงมันปาโทรศัพท์ทิ้งเฉย
"มานี่เลยไดกิ มาให้ฉันทำเดี๋ยวนี้!!!!"
"หงุดหงิดก็อย่ามาลงกับฉัน ไปหาคนอื่นที่ร้านแทนไปซิ คนจะดูทีวี" ไดกิหันกลับไปดูทีวีต่อ
"จะยอมดีๆหรือจะยอมแบบต้องเข้าโรงบาล?"
"เออๆ คิดค่าตัวเพิ่ม จ่ายมาด้วยแล้วกัน"
"ยอมตั้งแต่แรกก็จบ ไม่ต้องเล่นตัวให้มากหรอกไดกิ ถ้านายไม่อยากเจ็บอีก"
เคย์ถอดเสื้ออีกฝ่ายออก เผยให้เห็นผิวที่มีรอยช้ำเป็นจ้ำๆ
"ที่ใช้แส้ครั้งที่แล้ว แผลยังไม่หายอีกรึไง?"
"ถ้าหายเร็วก็ไม่ใช่คนแล้วไอ้บ้า"
"ช่างมัน มีรอยสีแดงตัดสีม่วงก็ไม่เลวนะไดกิ" เคย์ยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะจัดการกับคนตรงหน้า
"เคย์~"
"อรุณสวัสดิ์ฮิค"
"เมื่อวานขอโทษนะ คือเราไม่รู้ว่าโคตะทำแบบนั้น" ฮิคารุก้มหัวขอโทษอีกคน
"ทำไม ถ้ารู้นายจะได้กดวางแล้วทำกันต่อใช่มั๊ยหล่ะ?"
"ไม่ใช่อย่างนั้นนะ..."
"ก็คงงั้นแหละอิโนะ ถ้านายไม่โทรมาพวกเราคงมีความสุขมากกว่านี้ ใช่มั๊ยที่รัก" ยาบุเดินมาหอมแก้มอีกคน�
"อ่า..."
"ตอบเขาไปซิที่รัก ว่าเราสนุกกันมากขนาดไหน" ยาบุพูดย้ำอีกครั้งก่อนจะก้มลงกระซิบกับฮิคารุ "ถ้านายไม่พูด ฉันจะขังนายไว้ในห้องไม่ให้เห็นเดือนตะวัน"
"อื้อ เรามีความสุขกันมาก" ฮิคารุต้องจำใจตอบออกไปแบบนั้น
"ขอโทษแล้วกันที่ขัดจังหวะรักของพวกนาย!!" เคย์พูดออกมาแล้วเดินเข้าไปในโรงเรียน ไม่รออีกสองคนที่เหลือ
"อยากร้องไห้รึไงฮิคารุ อย่าบอกนะ ว่านายหลงรักอิโนะจังเข้าให้ซะแล้ว"
"ถ้าใช่แล้วยังไงยาบุ? อิโนะดีกว่านายเยอะแยะ ไม่โรคจิตอารมณ์แปรปรวนเหมือนนาย"
พอได้ยินอย่างนั้น ยาบุก็คว้าหมับเข้าที่ใบหน้า บีบคางจนฮิคารุต้องร้องออกมา "ถ้านายรู้จักตัวตนที่แท้จริง นายจะรู้เองว่าฉันหน่ะ ดีกว่าอิโนะหลายขุม ถ้าอยากรู้ ไดจังจะบอกนายเอง ใช่มั๊ยไดจัง?"
"ถ้านายสัญญาว่าอิโนะจะไม่มีทางทำร้ายฉันได้ ไม่ซิ ถ้านายสัญญาว่าจะไม่ขายฉันให้อิโนะอีก"
"เสียใจ ข้อนั้นคงทำไม่ได้ อิโนะผูกขาดตัวนายไปตั้งนานแล้ว นายก็รู้ ฝากฮิคด้วยนะ" ยาบุเดินเข้าโรงเรียนไปอีกคน ทิ้งฮิคารุกับไดกิยืนกันอยู่สองคน
"เรื่องอะไรหรอกไดจัง?"
"เรื่องบางเรื่องนายไม่จำต้องรู้หรอกนะ อีกอย่างถึงนายจะรักอิโนโอะ แต่ฉันไม่ยกให้หรอกนะ ฮิคารุจัง"�
"ไดจัง..."
"เพราะฉันรักและห่วงนายเกินกว่าจะให้นายไปอยู่กับโรคจิตพรรค์นั้น"
คนโรคจิตที่เป็นพวกซาดิสม์ขั้นรุนแรง
*****************
http://jumper-junior.blogspot.com/2012/02/real-life-is-not-beautiful-chapter-4.html
เวอร์ชั่นเต็มตามอ่านได้ในนี้นะคะ ^^
แต่ถ้าจะเม้นท์กลับมาเม้นท์ในนี้นะ แหะๆ
"ฮิคารุคุง~"
"ว่าไงยามะจัง มีอะไรรึเปล่า?" ฮิคารุหันหน้ามาหารุ่นน้อง
"คิดถึงจัง แล้วนี้หายดีแล้วใช่มั๊ยถึงมาโรงเรียนได้เนี้ย"
"เอ๊ะ?"�
"ก็ยาบุซังบอกว่านายไข้ขึ้นหนัก ไม่สบายหนิ"
"อ๋อ หายดีแล้วหละ" ฮิคารุจำต้องโกหกรุ่นน้องต่อ ทำไมไม่บอกเขาไปเลยหละยาบุ ว่านายตบฉันจนปากแตกหน่ะ
"งั้นก็ดีแล้ว วันนี้ไปเที่ยวกันนะ"
"คงไม่ได้หรอกยามะจัง ฮิคเพิ่งหายไข้เองนะ พี่อยากให้ฮิคพักอยู่บ้านมากกว่า" ยาบุเดินเข้ามากอดคอฮิคารุที่นั่งอยู่
"เชอะ ยาบุซังอ่ะ จะหวงพี่ฮิคไปไหน ผมไปก็ได้" ยามาดะบู้หน้าใส่ ก่อนจะเดินกลับห้องเรียนตัวเอง
"ก็ต้องหวงซิ ก็นายรู้ใจฉันทุกอย่างหนิ ว่าจะต้องทำอะไรยังไงฉันถึงจะชอบ ไม่ซิ เรียกว่าเสพติดร่างกายนายยังน้อยไปเลย"
"ปล่อยเถอะนี้โรงเรียน ไม่มีใครรู้ตัวตนที่แท้จริงของพวกเรานะ"
"ก็กล้าขอ ก็กล้าให้ แต่กลับไประวังโดนทำโทษนะที่รัก นายตายแน่ๆฮิคารุ จุ๊บ" ยาบุก้มลงหอมแก้มอีกฝ่าที่นั่งหน้าซีดอยู่ "กลัวหรอ? ไม่ต้องกลัวหรอก ฉันออกจะใจดีใช่มั๊ย"
"อ่ะ อือ นายใจดี"
"ยาบุ ปล่อยมือจากฮิคได้รึยัง?"
"หืม? ของฉัน จำเป็นต้องปล่อยหรออิโนะ" ยาบุยิ้มเยาะให้อีกฝ่าย
"จะตีกันฉันไม่ว่าหรอกนะ แต่ที่นี่โรงเรียน" ไดกิที่เดินตามเข้ามาทีหลังนั่งลงเก้าอี้โต๊ะหลังฮิคารุ
"นั้นซิ อ๋อ อิโนะ นายติดค่าตัวไดจังอยู่นะ อย่าลืมจ่ายแล้วกัน"
"เออ เดี๋ยวโอนเข้าไปให้ จ่ายช้าจ่ายเร็ว ไดจังก็ไม่ว่าหรอกใช่มั๊ย?" อิโนะหันไปถามอีกคนที่นั่งอยู่ข้างๆ
"ไม่ว่า แต่จะไม่ให้อีก"
"นายให้ฉันตลอดแหละ" อิโนะยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ไดกิที่นั่งหน้าตึง อย่างนี้มันหาว่าเขาง่ายชัดๆ!
"พวกนายพอเหอะ จะอะไรกันนักหนาเนี้ยทั้งสองคน"
"มันด่าว่าฉันง่ายนะฮิคารุ" ไดกิไม่ยอมอยู่เฉยๆแน่
"เฮ้อ นายก็ไม่ต้องยอมอิโนะมันก็จบ"
"งั้นนายเลิกยอมยาบุซิ นายทำได้มั๊ย?"
"ลามปามไดกิ เดี๋ยวจะตัดเงินค่าตัว" ไดกิไหวไหล่อย่างไม่แคร์
"มันก็เหมือนกันแหละฮิค นายไม่ได้รู้จักตัวตนที่แท้จริงของอิโนโอะ เคย์หรอก"
"ไดกิ!!!" เคย์ตะปบมือลงบนไหล่ของไดกิ "เรื่องบางเรื่องนายไม่จำเป็นต้องพูด"
"ไอ้ตีสองหน้า"
"ไดกิ พอได้แล้ว" น้ำเสียงเรียบนิ่งที่ยาบุพูดขึ้น ทำเอาไดกิต้องหยุดพูด แค่ฟังเสียงก็รู้แล้วว่ามันหงุหงิด "เดี๋ยวเลิกเรียนค่อยไปเคลียกันที่ร้าน"
"ทำไมมันมีเรื่องอะไรที่ฉันรู้ไม่ได้?"
"เรื่องที่นายไม่ควรรู้ และนายจะโดนทำโทษเพิ่มถ้านายไม่หุบปาก ไม่ใช่แค่นาย แต่ถ้าใครพูดเรื่องนี้อีก รับรองว่าคงไม่ได้เห็นหน้าฮิคอีกนาน!!"
ความเงียบครอบคลุมทั้งสี่คน ยาบุกำลังหงุดหงิดได้ที่ และคนที่จะซวยที่สุดคือฮิคารุ รวมถึงอิโนโอะกับไดกิรักฮิคารุเกินกว่าจะยอมให้มันเกิดขึ้นเพราะการกระทำของตัวเอง
"แยกย้ายไปเรียนกันได้แล้ว"
ปัง!!!!!!!!
"ไปอ๋อยอะไรอิโนะมันมาอีก! มันถึงหลงนายจนโงหัวไม่ขึ้น!?" ทันทีที่เดินเข้ามาในห้องยาบุก็กระชากแขนอีกคนเหวี่ยงไปที่โซฟา "ตอบฉันมาซิว่านายไปทำอะไรกับมันมา!? มันถึงหวงนายออกนอกหน้าแบบนี้!? หรือว่ามันเคยได้ตัวนายแล้ว!!!"
"....."
"เงียบทำไมเล่า!!!!"
"ไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้นแหละ กับเคย์ก็ไม่เคยด้วย"
"แล้วทำไมมันถึงได้หลงได้รักนายขนาดที่คนเป็นเจ้าของอย่างฉันยังแตะต้องไม่ได้?"
"แล้วเราจะรู้มั๊ย เราก็อยู่กับนายแทบจะตลอดเวลาอยู่แล้ว ทั้งกิน นอน เรียน เที่ยว" ฮิคารุพยายามตอบให้อีกคนใจเย็นลง
"รวมถึงตอนมีอะไรกันด้วยรึเปล่า?"
"อันนั้นก็แล้วแต่โคตะซังจะตัดสินใจ" ฮิคารุที่นั่งอยู่บนโซฟาส่งยิ้มให้คนที่ยืนอยู่
"วันนี้ตอบถูกใจ จะลืมเรื่องที่นายบอกให้ฉันปล่อยตอนอยู่ในห้องเรียนแล้วกัน ตอนนี้ นายก็ทำหน้าที่ได้แล้ว"
ฮิคารุทำหน้ามึนเมื่อจู่ๆยาบุก็ลุกขึ้นจากตัวเขาหลังจากปลดปล่อย ก็ปกติยาบุไม่มีทางผละออกก่อนเองนินา และยิ่งมึนหนักเมื่อเห็นอีกฝ่ายหยิบโทรศัพท์ที่อยู่ข้างตัวขึ้นและแสยะยิ้มอย่างพอใจ ก็เมื่อกี้อิโนะโทรมาแล้วยาบุก็โยนมือถือทิ้งไว้หนิ หรือว่ายาบุกดรับ?
"ได้ยินแล้วใช่มั๊ยอิโนะ ฉันไม่ได้บังคับฮิคเลยเห็นมั๊ย พวกเราพอใจที่จะมี เพราะฉะนั้น ของของฉันนายอย่าสะเออะมาเรียกร้อง" พอพูดจบยาบุก็ตัดสายไป
"โคตะซัง?" ฮิคารุทำหน้าอยากจะร้องไห้ขึ้นมา
"ทำไม? ห่วงมันหรอ!? ชู้นายรึไง?"
"ป่าวครับ แต่มันทำร้ายจิตใจกันเกินไปแล้วนะครับ นั้นก็เพื่อนสนิทคุณนะฮะ" ฮิคารุนอนส่ายหน้าเป็นพัลวัน
"ช่างมันซิ มันดันมายุ่งมากับของของฉันเอง" ยาบุเดินออกไปจากห้องแต่ก็ไม่วายหยิบโทรศัพท์ของฮิคารุไปด้วย เพราะรู้ว่าถ้าหากเข้าออกไปเมื่อไหร่ เดี๋ยวฮิคารุจะต้องโทรหาเคย์แน่ๆ
พอยาบุเดินออกไป ฮิคารุก็ได้แต่นอนน้ำตาไหลออกมา เขาไม่รู้เลยว่ายาบุเอาตัวเขาไปแกล้งอิโนะจังอย่างนั้น
"ขอโทษนะอิโนะจัง ฉันขอโทษ..."
"โธ่เว้ย!!!!!"
ปัง!!
"นายเป็นบ้าอะไร? ปาโทรศัพท์ทิ้งทำไม?" ไดกิถามออกมาอย่างงงๆ เห็นเมื่อกี้นั่งฟังโทรศัพท์อยู่ตั้งนาน แล้วไหงมันปาโทรศัพท์ทิ้งเฉย
"มานี่เลยไดกิ มาให้ฉันทำเดี๋ยวนี้!!!!"
"หงุดหงิดก็อย่ามาลงกับฉัน ไปหาคนอื่นที่ร้านแทนไปซิ คนจะดูทีวี" ไดกิหันกลับไปดูทีวีต่อ
"จะยอมดีๆหรือจะยอมแบบต้องเข้าโรงบาล?"
"เออๆ คิดค่าตัวเพิ่ม จ่ายมาด้วยแล้วกัน"
"ยอมตั้งแต่แรกก็จบ ไม่ต้องเล่นตัวให้มากหรอกไดกิ ถ้านายไม่อยากเจ็บอีก"
เคย์ถอดเสื้ออีกฝ่ายออก เผยให้เห็นผิวที่มีรอยช้ำเป็นจ้ำๆ
"ที่ใช้แส้ครั้งที่แล้ว แผลยังไม่หายอีกรึไง?"
"ถ้าหายเร็วก็ไม่ใช่คนแล้วไอ้บ้า"
"ช่างมัน มีรอยสีแดงตัดสีม่วงก็ไม่เลวนะไดกิ" เคย์ยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะจัดการกับคนตรงหน้า
"เคย์~"
"อรุณสวัสดิ์ฮิค"
"เมื่อวานขอโทษนะ คือเราไม่รู้ว่าโคตะทำแบบนั้น" ฮิคารุก้มหัวขอโทษอีกคน
"ทำไม ถ้ารู้นายจะได้กดวางแล้วทำกันต่อใช่มั๊ยหล่ะ?"
"ไม่ใช่อย่างนั้นนะ..."
"ก็คงงั้นแหละอิโนะ ถ้านายไม่โทรมาพวกเราคงมีความสุขมากกว่านี้ ใช่มั๊ยที่รัก" ยาบุเดินมาหอมแก้มอีกคน�
"อ่า..."
"ตอบเขาไปซิที่รัก ว่าเราสนุกกันมากขนาดไหน" ยาบุพูดย้ำอีกครั้งก่อนจะก้มลงกระซิบกับฮิคารุ "ถ้านายไม่พูด ฉันจะขังนายไว้ในห้องไม่ให้เห็นเดือนตะวัน"
"อื้อ เรามีความสุขกันมาก" ฮิคารุต้องจำใจตอบออกไปแบบนั้น
"ขอโทษแล้วกันที่ขัดจังหวะรักของพวกนาย!!" เคย์พูดออกมาแล้วเดินเข้าไปในโรงเรียน ไม่รออีกสองคนที่เหลือ
"อยากร้องไห้รึไงฮิคารุ อย่าบอกนะ ว่านายหลงรักอิโนะจังเข้าให้ซะแล้ว"
"ถ้าใช่แล้วยังไงยาบุ? อิโนะดีกว่านายเยอะแยะ ไม่โรคจิตอารมณ์แปรปรวนเหมือนนาย"
พอได้ยินอย่างนั้น ยาบุก็คว้าหมับเข้าที่ใบหน้า บีบคางจนฮิคารุต้องร้องออกมา "ถ้านายรู้จักตัวตนที่แท้จริง นายจะรู้เองว่าฉันหน่ะ ดีกว่าอิโนะหลายขุม ถ้าอยากรู้ ไดจังจะบอกนายเอง ใช่มั๊ยไดจัง?"
"ถ้านายสัญญาว่าอิโนะจะไม่มีทางทำร้ายฉันได้ ไม่ซิ ถ้านายสัญญาว่าจะไม่ขายฉันให้อิโนะอีก"
"เสียใจ ข้อนั้นคงทำไม่ได้ อิโนะผูกขาดตัวนายไปตั้งนานแล้ว นายก็รู้ ฝากฮิคด้วยนะ" ยาบุเดินเข้าโรงเรียนไปอีกคน ทิ้งฮิคารุกับไดกิยืนกันอยู่สองคน
"เรื่องอะไรหรอกไดจัง?"
"เรื่องบางเรื่องนายไม่จำต้องรู้หรอกนะ อีกอย่างถึงนายจะรักอิโนโอะ แต่ฉันไม่ยกให้หรอกนะ ฮิคารุจัง"�
"ไดจัง..."
"เพราะฉันรักและห่วงนายเกินกว่าจะให้นายไปอยู่กับโรคจิตพรรค์นั้น"
คนโรคจิตที่เป็นพวกซาดิสม์ขั้นรุนแรง
*****************
http://jumper-junior.blogspot.com/2012/02/real-life-is-not-beautiful-chapter-4.html
เวอร์ชั่นเต็มตามอ่านได้ในนี้นะคะ ^^
แต่ถ้าจะเม้นท์กลับมาเม้นท์ในนี้นะ แหะๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น