คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : #3
#3
“ยามะจัง”
“ครับผมชี่จัง อรุณสวัสดิ์นะ ทำไมวันนี้มาเรียนเร็วได้ละ”
“พอดียูยังขับรถไปรับหน่ะ” ยามาดะเลิกคิ้วถามคนตัวเล็กน่ารักอย่างงงๆ
“เราคบกับยูยะแล้วนะ”
“ห๊า?” ไม่ใช่แค่เสียงยามาดะคนเดียว แต่กลับมีเสียงเคย์โตะร่วมด้วย
“ไม่น่าหละ พอถามว่ายูยะคุยโทรศัพท์กับใคร มันถึงไม่ยอมบอก”
“ได้ไงตั้งแต่เมื่อไหร่ เล่ามาซะ แบบละเอียดเลย” ยามาดะลากเก้าอี้มาข้างๆตัวเองให้จิเน็นนั่ง ส่วนเคย์โตะนั่งลงบนโต๊ะเรียน
“ก็เรื่องมันมีอยู่ว่า...”
“ยูริครับ เย็นแล้วนะ กลับบ้านเถอะ เดี๋ยวพี่ไปส่ง แล้วเดี๋ยวจะไปรับเคย์โตะด้วย”
“แต่ผมยังไม่อยากกลับนี่นา” ยูรินั่งมองอีกคนตาแป๋วอยู่บนเตียง
“กลับได้แล้วยูริ อย่าให้พี่ต้องบังคับ” ทาคาคิพูดออกมาเสียงเข้ม จนยูริได้แต่นั่งทำตาปริบๆ ยูยะเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ
“จะกลับหรือยังไง? จะต้องให้พี่ดุมั๊ย?”
“พี่เปลี่ยนไปนะ...” ยูยะมองหน้ายูริแบบไม่เข้าใจ “พี่เกลียดผม เบื่อคนเอาแต่ใจแบบผมแล้วใช่มั๊ย?”
“ยูริไม่ใช่หรอที่รำคาญพี่ พี่ก็เลยจะเลิกยุ่งกับยูริ พี่ไม่อยากทำให้ยูริลำบากใจ”
“แต่ผมอยากให้พี่เป็นแบบเดิม พี่ทำตัวอย่างนี้แล้วมันแปลกๆ ผมไม่ชอบ มันเหมือนพี่ไม่รักผมอีกแล้ว”
“พี่รักเรานะ แต่พี่แค่ไม่อยากทำให้เรารำคาญ...”
“แต่ผมอยากให้ยูยะรักผม ตามผมเหมือนเดิมนี่นา ยูยะทำแบบนี้หัวใจผมมันเจ็บนะ”
“ยูริ...” ยูยะครางเสียงแผ่ว
“เป็นแฟนกับผมนะ แล้วอย่าทำแบบนี้กับผมอีก”
“แรดวะ ไปขอผู้ชายเป็นแฟนก่อน”
“แล้วเราไม่ใช่ผู้ชายรึไงเล่า!” ยูริโวยวายออกมา
“เอาใหม่ แรดวะ ไปขอเมะเป็นแฟนก่อน” เคย์โตะพูดใหม่อีกรอบ ไม่สนใจสายตาที่แทบจะฆ่าคนได้ของยูริ
“ทีตอนแรกบอกรำคาญอย่างนั้นอย่างนี้นะ ตอนนี้ไปเป็นแฟนกันเฉย”
“ก็มัน...” ยูริเริ่มหน้าแดงขึ้นมา “...จริงๆ เราชอบยูยะมาตั้งนานแล้วหละ”
“มึงแม่งซึนเดเระจริงๆ ให้ตายซิ” ยูริเบ้ปากให้เคย์โตะ พูดแต่ละอย่างช่างสร้างสรรค์จริงๆ
“เดี๋ยวจะแช่งให้ริวทาโร่เป็นพวกเดเระซึนบ้าง!”
“ฮิคกี้” ยูยะกระโดดกอดฮิคารุทันทีที่เดินมาถึงห้องเรียน
“ปล่อยเมียกู!”
ยาบุลุกขึ้นมาจับตัวทาคาคิแยกออกจากฮิคารุแทบจะทันที แต่ดูเหมือนจะไม่ง่ายอย่างนั้น ในเมื่อทาคาคิกอดฮิคารุไว้แน่นหนึบยิ่งกว่าทากาวตาช้างแปะไว้ แถมฮิคารุก็ใจดียืนนิ่งๆเอ๋อๆให้กอด โดยไม่รู้ว่าโดนกอดเพราะอะไร
ฟอด!
“มึงแม่งน่ารักที่สุดเลย”
ฟอด!!
“ขอบคุณนะเว้ยเพื่อน”
จุ๊บ!!!
“ไอ้เหี้ย!!!!!!! ไอ้ยูยะ มึง!!!!!!! หอมแก้มกูพอทน แต่มาจุ๊บปากฮิคารุ กูยอมไม่ได้เว้ย!”
“นายเป็นอะไรเนี้ยยูยะ? ทำอย่างนี้กูขนลุก” ฮิคารุพูดปนขำ แม้จะเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กๆ แต่อย่างนี้ก็ไส่ไหวนะ
“กูได้เป็นแฟนน้องยูริแล้ว เพราะมึงเลยนะ”
“เพราะกู? ยังไงวะ?”
“เกิดอะไรขึ้นเนี้ย? ขั้วแม่เหล็กกลับด้านหรอ ทาคาคิถึงมายืนกอดฮิคารุแบบนี้”
“กูดีใจอ่ะเคย์ เพราะฮิคารุบอกให้กูเมินน้องเขา แม่งได้ผลจริงจัง ไม่ถึงวันได้เป็นเมีย เอ้ย เป็นแฟนเลย”
“เออๆ โอเค กูรู้ว่ามึงซาบซึ้งในพระคุณของกู แต่ปล่อยกูก่อนได้มั๊ย” ฮิคารุพูดออกมาแต่ยูยะกลับส่ายหน้า ฮิคารุเลยต้องถามว่ามีอะไรอีก
“ก็ถ้ากูปล่อยมึง ยาบุฆ่ากูแน่ กูเลยไม่กล้าปล่อย”
“โคตะ ห้ามทำอะไรยูยะนะ สัญญาก่อน ไม่งั้นยูยะก็ไม่ยอมปล่อยเรา”
“เออๆ กูสัญญา ปล่อยเมียกูได้แล้ว” ยาบุพูดอย่างหงุดหงิด
“ขอบคุณจริงๆนะฮิค แล้วอีกอย่าง ปากนายนุ่มมาก~~” ยูยะหันมายักคิ้วให้โคตะ
“สัส!” สะบัดนิ้วกลางแจกเพื่อนไปอีกดอก แต่คนโดนได้แต่หัวเราะร่วน ก็เพราะเขารู้ว่าระหว่างสองคนนี้มากสุดก็แค่หอมแก้ม ให้จูบปากหน่ะไม่เคยหรอก
“ครึกครื้นดีนะพวกนาย”
“อรุณสวัสดิ์ไดจัง”
“อรุณสวัสดิ์ฮิคารุ”
ไดกิวางกระเป๋าลงบนโต๊ะ แล้วหันไปมองกลุ่มคนสี่คน แล้วจู่ๆ ยาบุก็ลากฮิคารุออกไปจากห้องเรียน แล้วอิโนโอะก็ขอตัวไปยังห้องสภานักเรียน คงเหลือแต่ทาคาคิที่นั่งเพ้ออยู่กับโทรศัพท์ไม่สนเพื่อนที่ยืนหัวโด่ ไดกิเลยชะโงกหน้าเข้าไปดู
“รักยูยังเหมือนกัน เป็นแฟนกันแล้วดิ?”
“อื้อ” ยูยะตอบออกมาเขินๆ
“ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ? เห็นตอนวันศุกร์ยังโทรมาถามอยู่เลยว่าทำไงดี”
“ก็ทำตามที่ฮิคบอกอ่ะ ได้ผลจริง”
“เหอะ หมั่นไส้วะ แต่ก็ดีใจด้วยนะ”
“ขอบใจไดจัง นายเองก็รีบๆของยามะจังเป็นแฟนได้แล้ว อย่าทำตัวเหมือนไอ้คู่บุฮิค เล่นเกมอะไรบ้าๆก็ไม่รู้”
“เกมไรวะ?”
“ก็ที่ถ้าใครบอกรักก่อนแพ้ไง มันเลยยังไม่เป็นแฟนกันซักที เล่นอะไรบ้าๆกันก็ไม่รู้”
“แล้วนายรู้ป่ะว่าคนชนะได้อะไร?”
“ถ้าฮิคแพ้ ฮิคต้องออนท็อปยาบุ แต่ถ้ายาบุแพ้ ยาบุต้องยอมทำตามที่ฮิคสั่งทุกอย่างอาทิตย์นึง ประมาณว่าเป็นทาสอ่ะ”
“มึงนี้สุดยอดเลย” ไดกิเอ่ยชมเพื่อน
“เก่งใช่ม่ะ”
“เปล่า เสือกเรื่องชาวบ้านได้สุดยอด แถมเอามาเล่าได้แบบไม่แคร์ด้วยนะ”
“ด่ากูหรอเตี้ย”
“เปล่าไม่ได้มึงนะ กูแค่บอกว่ามึง เสือก เรื่องชาวบ้านเก่งเท่านั้นเอง”
“ทำไมไปยืนนิ่งให้ทาคาคิกอดแบบนั้น?” ยาบุบีบแขนฮิคารุไว้แน่น
“เจ็บนะโคตะ จะบีบทำไมเนี้ย ปล่อยเลย!” ฮิคารุดุใส่อีกคน เรื่องอะไรมาบีบแขนเขาแบบนี้
“หึงนะรู้มั๊ย หวงด้วย”
“ก็รู้ไง แต่มันตกใจอยู่ดีๆมันก็มาทำแบบนั้นอ่ะ”
“ให้เราจุ๊บคืนเลย”
“บ้าไปแล้วนายหน่ะ ใครจะให้จุ๊บคืน”
“ทำไมเล่า ทียูยะมันจุ๊บได้นะ ทำไมเราทำไม่ได้”
“ก็มันไม่เหมือนกัน ยูยะมันแค่เพื่อนแต่กับนายมัน...อ๊ะ ชั้นพูดไม่ได้นี่หว่า” ฮิคารุส่งยิ้มยั่วอีกคน
“พูดมาเลย กับฉันมันทำไม”
“เรื่องอะไรครับ”
“ก็กับฉันมันทำไม” ยาบุยิ้มที่มุมปาก
“เรื่องอะไรจะบอกหละครับ บอกผมก็แพ้ซิ ควาย ไปเรียนแล้ว นายก็รีบๆไปเรียนเลย”
“เดี๋ยวเหอะ รอให้นายแพ้ก่อนเถอะ จะเอาคืนให้หน่ำใจเลยฮิคกะ!”
ความคิดเห็น