ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : #Chapter 3
#Chapter 3
"อุ่นไรให้กินอ่ะฮิค?"
"อ๋อ ข้าวกล่องอ่ะ ที่จะเอาไปกินที่โรงเรียนไง"�
"ของเหลือเนี้ยนะ!!!!" ยาบุมองไปยังกล่องข้าวที่ฮิคารุทำไว้ตั้งแต่เช้า
"เหลือตรงไหนครับ พวกเรายังไม่ได้กินเลยนะครับจะเหลือได้ยังไง?"
"ฉันบอกว่าเหลือก็เหลือซิ!! คิดจะเถียงกันหรอ!?" เสียงของยาบุบ่งบอกถึงอารมณ์ที่คุกกรุ่นได้เป็นอย่างดี แต่ฮิคารุก็ยังยอมเสี่ยงเอาน้ำเย็นเข้าลูบ ก็คนมันเสียดายของงะ!
"ผมไม่ได้จะเถียงนะครับ แต่ว่ามันไม่ใช่ของเหลือจริงๆ"
แคร้งงงงง
"คุณยาบุ!!! คุณปัดข้าวกล่องทิ้งทำไม!!?" ยิ่งได้ยินอย่างนั้นยาบุยิ่งอารมณ์เดือดขึ้น
"ฉันบอกแล้วใช่มั๊ยว่าให้เรียกฉันว่าโคตะ!!!!" ฝ่ามือที่บีบคางฮิคารุอย่างแรง ทำเอาคนโดนน้ำตาค่อยๆไหลรินออกมา
"ผมเจ็บนะ ปล่อย!" ยาบุปล่อยมือออกจากหน้าร่างบาง ก่อนจะ...
เพี๊ยะ!!!!!!
"ต้องให้ฉันสั่งสอนอีกกี่รอบ ว่า นาย ไม่ มี สิทธิ์ ขัดคำพูดฉัน หรือแม้แต่เรียกร้องอะไรจากฉัน!!!!"
เพี๊ยะ!!!!!!�
ฝ่ามือตบเข้าที่ใบหน้าฮิคารุอีกรอบจนปากแตก
"จำรสชาดของเลือดที่ออกมาจากการกระทำของนายเอาไว้ให้ดี ยาโอโตเมะ ฮิคารุ!!"
ยาบุเดินออกไปจากคอนโดของตัวเอง ปล่อยให้ฮิคารุนั่งทนทรมานกับบาดแผลที่ตนสร้างขึ้น
"ซี๊ดดดดด" ฮิคารุนั่งพักให้หายมึนหัว ก่อนจะค่อยๆพยุงตัวเองขึ้นมา เดินไปส่องกระจก
ทั้งรอยนิ้วและรอยบวมของแผลบ่งบอกได้อย่างดีว่าคนทำไม่คิดจะยั้งแรงกันซักนิด
ผมผิดตรงไหน ก็ของมันไม่ได้เหลือจริงๆนินา
"ว่าไงยาบุ"
"สวัสดียาบุคุง~" สองเสียงดังประสานพร้อมกัน
"แล้วฮิคกี้ไม่มากับนายหรอ?"
"เออ ไม่มาด้วย เมื่อกี้หงุดหงิดนิดหน่อย" ยาบุพูดเสียงนิ่งๆตอบกลับมา
"นายทำอะไรฮิครึเปล่า?"�
"ตบหน้าไปทีสองที" พอได้ยินอย่างนั้นเคย์ก็รีบวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว "มันรีบอะไรขนาดนั้น"
"เขาก็คงห่วงของเขาหน่ะแหละ ว่าแต่นายเหอะมาเผยธาตุแท้ในร้านจะดีแน่หรอ?"
"นั้นซิเนอะไดจัง" ยาบุส่งยิ้มตาหยีไปให้ไดกิที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม "แล้วนายไม่หวงเคย์บ้างหรอ"
"หวงแล้วได้อะไร ก็เคย์มันรักฮิคารุ หวงไปก็เท่านั้นแหละ"
"รู้หน่า ใจจริงก็ไม่อยากให้เคย์มีอะไรกับคนอื่นใช่ป่ะ" ไดกิยิ้มหวานแทนคำตอบ ก่อนจะขอตัวไปทำงานในร้านต่อ ขืนกวนประสาทไอ้ยาบุมากๆ มันคงไปบอกให้พ่อมันหักเงินเดือนเขาแหง๋ๆ
ออดดดด ออดดดดดด
"ซักครู่นะครับ"
แอ๊ดดดดด
"อ้าว อิโนะจัง มาไมอ่ะ?"
"นายปากแตกเลยหรอฮิค ยาบุมันทำแรงขนาดนั้น!?"
"นิดหน่อยเองเคย์ เข้ามาก่อนซิ" ฮิคารุชวนอีกฝ่ายเข้ามานั่งในห้อง
"ทำแผลอยู่หละซิ" อิโนโอะมองไปยังกองสำลีกองพลาสเตอร์ปิดแผลและขวดยาที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ
"อื้อ แต่แปะเท่าไหร่ก็ไม่ตรงซักที ดึงออกจนแผลช้ำแล้วเนี้ย!"
"มานี่มา เดี๋ยวเราทำให้เองนะ"
อิโนะดึงให้ฮิคารุนั่งลงข้างๆตัวเอง แล้วจึงลงมือทำแผลให้อีกฝ่ายอย่างเบามือ
"เสร็จเรียบร้อย ต้องเป่าเพี้ยงให้หายเจ็บด้วยป่ะ?"
"บ้าหรอ นั้นมันเด็กสามขวบแล้ว" ฮิคารุยิ้มหวานให้อีกฝ่าย
"ก็นายสามขวบไม่ใช่หรอ?"
"สิบแปดแล้วเหอะ!" ฮิคารุค้อนขวับ เรื่องอะไรมาหาว่าคนอื่นเป็นเด็ก เอ๊ะหรือว่าเราหน้าเด็กกัน...
"ป่าว เราหมายถึง'สมอง'หน่ะ สามขวบ" เคย์รีบลุกหนีไปนั่งห่างจากฮิคารุ ระหว่างที่รอให้อีกฝ่ายแปลคำพูดเมื่อกี้
"นี้นาย!! นายหลอกด่าเราหรอ?"
"ใครบอกหลอก ด่าเต็มๆเลยต่างหาก" อิโนะยิ้มทะเล้นส่งกลับมาให้พร้อมคำตอบ
"โป้งนายแล้ว!" ฮิคารีสะบัดหน้าพรืดไปอีกทาง
"โอ๋ๆ ไม่เอาซิครับคนดี ไม่งอนผมนะ"
"ไม่ได้งอนหรอก นายนี้มันขี้กังวลสุดๆไปเลย"
"ก็เพราะว่าเป็นนายไง เราถึงต้องห่วง ต้องกังวล"
"นายดูแลเราได้ดีสุดๆเลยนะ เปลืองเงินพ่อแม่นายแย่"
"ไม่เป็นไรหรอก พ่อแม่เราไม่แคร์อยู่แล้ว ทำงานจนไม่มีเวลาใช้เงินแล้วนั้น มีคนมาช่วยใช้ก็ไม่เห็นเป็นไร แต่ก็เหอะนะฮิคกี้ ทำไมนายไม่ขัดยาบุบ้าง? พอมันหงุดหงิดโวยวายนายก็ตามใจมันตลอด"
"แล้วนายเห็นมั๊ยทุกครั้งที่เราไม่ทำตามที่ยาบุพูด เราก็ต้องเจ็บตัวทุกครั้ง"
"เราว่านายไปอยู่กับเราที่บ้านไม่ก็กลับไปอยู่กับไดจังเถอะ ขืนอยู่กับไอ้บ้านั้นต่อไป นายต้องเข้าโรงพยาบาลเพราะโดนมันกระทืบแน่ๆ"
"คงไม่ได้หรอกอิโนะจัง เราไม่อยากจะขัดใจยาบุเท่าไหร่ อีกอย่างคุณท่านก็มีบุญคุณกับเรามากด้วย เราคงไม่มีทางเลือกนอกจากจะอยู่กับยาบุไปเรื่อยๆจนกว่ายาบุจะเบื่อแล้วก็ไล่เราออกจากบ้านเอง"
********
เป็นไงบ้างอ่า กลัวมันจะแปลกๆแหะ
"อุ่นไรให้กินอ่ะฮิค?"
"อ๋อ ข้าวกล่องอ่ะ ที่จะเอาไปกินที่โรงเรียนไง"�
"ของเหลือเนี้ยนะ!!!!" ยาบุมองไปยังกล่องข้าวที่ฮิคารุทำไว้ตั้งแต่เช้า
"เหลือตรงไหนครับ พวกเรายังไม่ได้กินเลยนะครับจะเหลือได้ยังไง?"
"ฉันบอกว่าเหลือก็เหลือซิ!! คิดจะเถียงกันหรอ!?" เสียงของยาบุบ่งบอกถึงอารมณ์ที่คุกกรุ่นได้เป็นอย่างดี แต่ฮิคารุก็ยังยอมเสี่ยงเอาน้ำเย็นเข้าลูบ ก็คนมันเสียดายของงะ!
"ผมไม่ได้จะเถียงนะครับ แต่ว่ามันไม่ใช่ของเหลือจริงๆ"
แคร้งงงงง
"คุณยาบุ!!! คุณปัดข้าวกล่องทิ้งทำไม!!?" ยิ่งได้ยินอย่างนั้นยาบุยิ่งอารมณ์เดือดขึ้น
"ฉันบอกแล้วใช่มั๊ยว่าให้เรียกฉันว่าโคตะ!!!!" ฝ่ามือที่บีบคางฮิคารุอย่างแรง ทำเอาคนโดนน้ำตาค่อยๆไหลรินออกมา
"ผมเจ็บนะ ปล่อย!" ยาบุปล่อยมือออกจากหน้าร่างบาง ก่อนจะ...
เพี๊ยะ!!!!!!
"ต้องให้ฉันสั่งสอนอีกกี่รอบ ว่า นาย ไม่ มี สิทธิ์ ขัดคำพูดฉัน หรือแม้แต่เรียกร้องอะไรจากฉัน!!!!"
เพี๊ยะ!!!!!!�
ฝ่ามือตบเข้าที่ใบหน้าฮิคารุอีกรอบจนปากแตก
"จำรสชาดของเลือดที่ออกมาจากการกระทำของนายเอาไว้ให้ดี ยาโอโตเมะ ฮิคารุ!!"
ยาบุเดินออกไปจากคอนโดของตัวเอง ปล่อยให้ฮิคารุนั่งทนทรมานกับบาดแผลที่ตนสร้างขึ้น
"ซี๊ดดดดด" ฮิคารุนั่งพักให้หายมึนหัว ก่อนจะค่อยๆพยุงตัวเองขึ้นมา เดินไปส่องกระจก
ทั้งรอยนิ้วและรอยบวมของแผลบ่งบอกได้อย่างดีว่าคนทำไม่คิดจะยั้งแรงกันซักนิด
ผมผิดตรงไหน ก็ของมันไม่ได้เหลือจริงๆนินา
"ว่าไงยาบุ"
"สวัสดียาบุคุง~" สองเสียงดังประสานพร้อมกัน
"แล้วฮิคกี้ไม่มากับนายหรอ?"
"เออ ไม่มาด้วย เมื่อกี้หงุดหงิดนิดหน่อย" ยาบุพูดเสียงนิ่งๆตอบกลับมา
"นายทำอะไรฮิครึเปล่า?"�
"ตบหน้าไปทีสองที" พอได้ยินอย่างนั้นเคย์ก็รีบวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว "มันรีบอะไรขนาดนั้น"
"เขาก็คงห่วงของเขาหน่ะแหละ ว่าแต่นายเหอะมาเผยธาตุแท้ในร้านจะดีแน่หรอ?"
"นั้นซิเนอะไดจัง" ยาบุส่งยิ้มตาหยีไปให้ไดกิที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม "แล้วนายไม่หวงเคย์บ้างหรอ"
"หวงแล้วได้อะไร ก็เคย์มันรักฮิคารุ หวงไปก็เท่านั้นแหละ"
"รู้หน่า ใจจริงก็ไม่อยากให้เคย์มีอะไรกับคนอื่นใช่ป่ะ" ไดกิยิ้มหวานแทนคำตอบ ก่อนจะขอตัวไปทำงานในร้านต่อ ขืนกวนประสาทไอ้ยาบุมากๆ มันคงไปบอกให้พ่อมันหักเงินเดือนเขาแหง๋ๆ
ออดดดด ออดดดดดด
"ซักครู่นะครับ"
แอ๊ดดดดด
"อ้าว อิโนะจัง มาไมอ่ะ?"
"นายปากแตกเลยหรอฮิค ยาบุมันทำแรงขนาดนั้น!?"
"นิดหน่อยเองเคย์ เข้ามาก่อนซิ" ฮิคารุชวนอีกฝ่ายเข้ามานั่งในห้อง
"ทำแผลอยู่หละซิ" อิโนโอะมองไปยังกองสำลีกองพลาสเตอร์ปิดแผลและขวดยาที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ
"อื้อ แต่แปะเท่าไหร่ก็ไม่ตรงซักที ดึงออกจนแผลช้ำแล้วเนี้ย!"
"มานี่มา เดี๋ยวเราทำให้เองนะ"
อิโนะดึงให้ฮิคารุนั่งลงข้างๆตัวเอง แล้วจึงลงมือทำแผลให้อีกฝ่ายอย่างเบามือ
"เสร็จเรียบร้อย ต้องเป่าเพี้ยงให้หายเจ็บด้วยป่ะ?"
"บ้าหรอ นั้นมันเด็กสามขวบแล้ว" ฮิคารุยิ้มหวานให้อีกฝ่าย
"ก็นายสามขวบไม่ใช่หรอ?"
"สิบแปดแล้วเหอะ!" ฮิคารุค้อนขวับ เรื่องอะไรมาหาว่าคนอื่นเป็นเด็ก เอ๊ะหรือว่าเราหน้าเด็กกัน...
"ป่าว เราหมายถึง'สมอง'หน่ะ สามขวบ" เคย์รีบลุกหนีไปนั่งห่างจากฮิคารุ ระหว่างที่รอให้อีกฝ่ายแปลคำพูดเมื่อกี้
"นี้นาย!! นายหลอกด่าเราหรอ?"
"ใครบอกหลอก ด่าเต็มๆเลยต่างหาก" อิโนะยิ้มทะเล้นส่งกลับมาให้พร้อมคำตอบ
"โป้งนายแล้ว!" ฮิคารีสะบัดหน้าพรืดไปอีกทาง
"โอ๋ๆ ไม่เอาซิครับคนดี ไม่งอนผมนะ"
"ไม่ได้งอนหรอก นายนี้มันขี้กังวลสุดๆไปเลย"
"ก็เพราะว่าเป็นนายไง เราถึงต้องห่วง ต้องกังวล"
"นายดูแลเราได้ดีสุดๆเลยนะ เปลืองเงินพ่อแม่นายแย่"
"ไม่เป็นไรหรอก พ่อแม่เราไม่แคร์อยู่แล้ว ทำงานจนไม่มีเวลาใช้เงินแล้วนั้น มีคนมาช่วยใช้ก็ไม่เห็นเป็นไร แต่ก็เหอะนะฮิคกี้ ทำไมนายไม่ขัดยาบุบ้าง? พอมันหงุดหงิดโวยวายนายก็ตามใจมันตลอด"
"แล้วนายเห็นมั๊ยทุกครั้งที่เราไม่ทำตามที่ยาบุพูด เราก็ต้องเจ็บตัวทุกครั้ง"
"เราว่านายไปอยู่กับเราที่บ้านไม่ก็กลับไปอยู่กับไดจังเถอะ ขืนอยู่กับไอ้บ้านั้นต่อไป นายต้องเข้าโรงพยาบาลเพราะโดนมันกระทืบแน่ๆ"
"คงไม่ได้หรอกอิโนะจัง เราไม่อยากจะขัดใจยาบุเท่าไหร่ อีกอย่างคุณท่านก็มีบุญคุณกับเรามากด้วย เราคงไม่มีทางเลือกนอกจากจะอยู่กับยาบุไปเรื่อยๆจนกว่ายาบุจะเบื่อแล้วก็ไล่เราออกจากบ้านเอง"
********
เป็นไงบ้างอ่า กลัวมันจะแปลกๆแหะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น