คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Behind The Scenes
Behind The Scenes :: FumaKen
ทุกคนต่างบอกว่าเราสองคนสนิทกัน
เป็นเพื่อนรักที่เข้าใจกันและกัน
แต่ใครจะรู้ว่าความจริงแล้ว ทุกอย่างมันตรงกันข้าม
"วันนี้นายร้องท่อนนี้พลาดอีกแล้วนะ"
"มัวแต่ว่าฉัน นายเองก็เต้นผิดเหมือนกัน" เคนโตะหันมาจิกอีกคน ทำเป็นจับผิดคนอื่น ตัวเองก็ไม่ต่างกันเลย!!
"นี้นาคาจิม่าจะเถียงให้ได้อะไร"
"ทำไมฟูมะ คิดว่าตัวเองร้องเพลงเก่งประเสริฐนักหนางั้นซิ"
"ที่นายหละ คิดว่าตัวเองเต้นเก่งซะเต็มประดา ทั้งท่าทางเซล์ฟจัดอะไรนั้น ไม่คิดว่าคนอื่นเขารำคาญรึไง"
"ว่าไงนะไอ้ปากปลาบู่ พูดงี้มาต่อยกันเลยดีกว่า" เคนโตะตาวาวโรจน์แต่ฟูมะกำลังยิ้มเยาะอีกคน ยั่วแค่นี้ก็โมโหซะเลือดขึ้นหน้าแล้ว
โชริ โซและมาริอุส ต่างถอนหายใจกับภาพที่ต้องเจอในชีวิตประจำวัน ใครว่าเคนโตะฟูมะซี้กัน พวกเขาสามคนเห็นทะเลาะกันทุกวัน ตีกันทุกวัน เถียงกันทุกวัน แต่มันก็ไม่ได้เป็นภาพที่ออกสาธารณะซักหน่อยนี่เนอะ มีแค่คนในวงแบบพวกเขากับโฮคุโตะและยูโกะเท่านั้นแหละที่รู้ ว่าความจริงแล้วฟูมะกับเคนโตะเป็นคู่กัดกัน จิกกัดกันตลอดเวลา แต่พออยู่หน้าคนอื่น อยู่หน้ากล้องนี้เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ สนิทซี้กันเล่นกันคุยกันเหมือนเป็นเพื่อนรักกันมาแต่ชาติปางก่อน
วันนี้พวกเขามาเล่นคอนเสิร์ตที่โอซาก้า แล้วยังเหลือคอนเสิร์ตวันพรุ่งนี้ให้เล่นอีก พวกเขาเลยต้องค้างกันที่นี่
"ดึกแล้วทำไมไม่นอนอีก?" เคนโตะที่เป็นพี่ใหญ่เดินเข้ามาถามจากทางเชื่อมระหว่างห้อง
"อ่านหนังสืออยู่ ถึงจะสอบติดมหาลัยแล้วแต่ก็ต้องเรียนให้จบม.ปลาย" ฟูมะเงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือเรียนอังกฤษแล้วก็ก้มหน้าอ่านต่อตามเดิม
"โชริหลับไปนานแล้วหรอ?"
"อือ ตั้งแต่สี่ทุ่ม" ฟูมะเหลือบมองพี่ใหญ่นั่งลงข้างๆโชริ มือเรียวที่ใช้ดีดเปียโนบ่อยๆกำลังลูบหัวเด็กน้อยราวกับจะบอกให้ฝันดี
"อื้อ~ เคนจัง" โชริลืมตาขึ้นมามองอีกคน
"โทษทีทำให้ตื่นหรอ?" เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยถามเด็กน้อยอย่างอ่อนโยน โชริส่ายหน้าไม่เป็นไร ก่อนจะดึงเคนโตะให้ลงมานอนด้วยกัน
"นอนด้วยกันนะฮะคืนนี้"
"แล้วโซกับมาริอุสหละ น้องนอนกันอยู่สองคนในห้องนู้นนะ" แม้ปากจะถามแต่เคนโตะกลับดึงร่างเด็กน้อยมาเตรียมกล่อมให้หลับซะแล้ว
"สองคนนั้นหลับลึกจะตายไป เคนจังนอนกับผมนะ"
"แล้วพี่หละโชริ จะให้พี่นอนไหน?" เพราะเห็นว่าอีกห้องคนเยอะกว่า เขากับโชริเลยเลือกเตียงเดี่ยวมาแทน แล้วถ้าเคนโตะมานอนด้วย เขาจะไปนอนไหน?
"ก็นอนด้วยกันให้หมด นะครับ" เคนโตะสบตากับฟูมะให้เห็นด้วยกับน้องไปก่อน พอฟูมะตอบตกลงเคนโตะก็บอกให้คนที่นอนข้างๆหลับได้แล้ว
"ร้องเพลงกล่อมด้วยซิฮะ" เคนโตะยิ้มให้เด็กน้อยแล้วเริ่มร้องเพลงกล่อมเบาๆ
เสียงหวานใสถูกขับร้องออกมาอย่างไพเราะแม้ว่าคนร้องจะง่วงมากแค่ไหนก็ตาม เพลงของวงพวกเขาเองถูกเปลี่ยนให้เป็นเพลงบัลลาดร้องให้ฟังสบาย ค่อยๆกล่อมเด็กน้อยและคนที่กำลังอ่านหนังสืออยู่ให้หลับลงได้ง่ายๆ เคนโตะร้องเพลงไปเรื่อยๆจนโชริขยับพลิกตัวปล่อยมือออกจากตัวของเขา เขาถึงค่อยๆลุกขึ้นมาอีกฝั่งของเตียง ที่ตอนนี้มีเด็กม.ปลายกำลังหลับคาหนังสือเรียน ริมฝีปากยกยิ้มกับภาพตรงหน้า มือเรียวหยิบหนังสือที่อีกคนถือไว้ค่อยๆดึงออกมาวางไว้ข้างหัวเตียง ห่มผ้าให้ทั้งสองคน ก่อนจะจัดการปิดไฟ แล้วเดินกลับมายังห้องตัวเอง
ถึงตาที่เขาจะต้องอ่านหนังสือบ้างแล้ว
"เอ๊ะ ก็เก็บหนังสือไว้ในกระเป๋า แล้วมันจะหายไปไหนวะ?" เคนโตะหยิบกระเป๋าสะพายมาค้น แต่หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ "หรือว่าจะลืมไว้ที่ห้องแต่งตัวกัน..."
"นาคาจิม่า หานี่อยู่หรอ?" เสียงดังขึ้นข้างหลังทำเอาเขาสะดุ้งเฮือก
"ฟูมะ!..."
"ชู่~!!! เดี๋ยวน้องก็ตื่นหรอก" ฟูมะรีบพุ่งเข้ามาปิดปากร่างบางก่อนจะส่งเสียงดังไปมากกว่านี้ พอร่างบางเงียบลงก็ค่อยคลาบมือออก
"นายเอาหนังสือฉันไปตั้งแต่เมื่อไหร่?"
"เห็นลืมทิ้งไว้ที่ห้องแต่งตัว เลยเก็บมาให้ ขอบคุณซักคำก็ไม่มี"
"ขอบใจ" เคนโตะพูดสั้นๆแล้วดึงหนังสือในมืออีกคนมาเปิดอ่าน
"นอนเห๊อะ ดึกแล้ว พรุ่งนี้ค่อยอ่าน" ฟูมะพยายามดึงอีกคนให้ไปนอนจนเคนโตะชักหงุดหงิด มันจะอะไรกันนักหนา!!!
"ไม่กวนประสาทฉันมันจะตายรึไงฟูมะ?"
"จะหาเรื่องทะเลาะกันใช่ป่ะ?"
"ใครจะอยากทะเลาะกับเป็ดอย่างนายกัน"
"กล้าเรียกฉันว่าเป็ดหรอไอ้ปากปลาบู่!"
"มานี่เลยมา!" ฟูมะจัดการลากอีกคนออกมาจากห้องโดยไม่ลืมหยิบคีย์การ์ดติดมือมาด้วย กดลิฟต์ลงมาชั้นล่างลากจนกระทั่งออกมานอกตัวโรงแรมท่ามกลางความตกใจของพนักงาน
"ทีนี่จะเสียงดังก็เชิญ"
"นะ นะ นาย จะบ้า รึไง!?"
"อะไรอีกเล่า!!" ฟูมะชักหงุดหงิดขึ้นมาบ้าง
"มันหนะ หนาวนะไอ้บ้า!!!" เคนโตะพูดเสียงสั่น ปากเขาจะแข็งอยู่แล้ว ลากออกมาใส่แต่ชุดวอร์มที่ใช้นอน มันจะช่วยกันความหนาวได้ที่ไหนเล่า!? "เฮ้ย!!!"
"อุ่นยัง?" ฟูมะกระซิบถามคนที่เขาดึงมากอด
"ทำบ้าอะไร!? ปล่อยนะ!"
"ทำไมเราต้องทะเลาะกันตลอดหละเคนโตะ?" เสียงของฟูมะอ่อนลงจนเคนโตะหยุดดิ้น รวมถึงอาการมึนงงในสรรพนามที่อีกคนใช้เรียกเขา
"เจออากาศหนาวจนเพี้ยนรึไงนาย?"
"อะไรวะ คนจะทำซึ้ง ดันขัดอารมณ์ซะหมด"
"ซึ้งบ้าอะไร? ปล่อย!" เคนโตะดิ้น พยายามขืนตัวออกจากอ้อมกอดที่รัดแน่นของฟูมะ แต่ก็ไม่ได้ผล
"อยู่เฉยๆเป็นป่ะวะ เดี๋ยวปั๊ดจับปล้ำซะเลยหนิ" แม้ฟูมะจะพูดขู่อย่างนั้น แต่เคนโตะก็ไม่กลัวกลับยิ่งดิ้นมากขึ้นไปอีก
"ปล่อยกูนะเว้ย!!!"
"กูไม่ปล่อย!"
"ไม่ปล่อยกูจะฟ้องผู้จัดการ!!!"
"เอาซิ ฟ้องเลย แต่ขอโทษนะ ตรงนี้คงไม่มีใครให้นายฟ้อง แค่คนเดินผ่านยังไม่มีเลย นายจะฟ้องใครกันหละ"
"ก็...ก็..." เคนโตะอึกอักหันซ้ายหันขวา ไม่มีใครผ่านไปผ่านมาจริงๆด้วยแฮะ
"หยุดดิ้น แล้วฉันจะปล่อย แต่ถ้าเดินหนี คืนนี้ก็ไม่ต้องนอน" ฟูมะบอกอีกครั้ง ในที่สุดเคนโตะก็ยอมหยุดดิ้นยืนนิ่งเฉยๆ
"ปล่อยซิ หยุดแล้ว" หน้าหวานเบ้ปากอย่างไม่ชอบใจ ที่จะต้องมายืนนิ่งๆให้รุ่นน้องในวงกอดซะแนบแน่นขนาดนี้ ฟูมะแอบยกยิ้มกับท่าทางเหมือนเด็กแล้วก็ยอมปล่อยอ้อมแขนแต่โดยดี
"นายจะคุยอะไรหละ? รีบๆคุยได้แล้ว หนาว"
"ก็ไม่มีอะไรหรอก แค่จะบอกว่า ไล่คนอื่นให้ไปนอนแต่ตัวเองกลับไม่ยอมพักผ่อนเนี้ยนะ แล้วจะเอาแรงที่ไหนไปเล่นคอนพรุ่งนี้ ก็แค่จะบอกให้นายนอนได้แล้ว"
"จะบอกแค่นี้ ต้องลากออกมานอกโรงแรมเลยรึไงวะ?"
"เอ้า ก็นายอยากเสียงดังทำไม ถ้าเกิดพวกนั้นตื่นขึ้นมาได้ปวดหัวกันยกใหญ่"
"นายมันประสาท แค่นี้ใช่ป่ะ งั้นเข้าข้างในกันได้แล้ว จะแข็งอยู่แล้ว!" เคนโตะเดินนำหน้าอีกคนเข้าโรงแรม
“รีบเดินไปหนะ คีย์การ์ดห้อง...มีรึไง?”
“นายก็เอามาให้ฉันซิ”
“ยื่นมือมาซิ”
เคนโตะยื่นมือมาตามที่ฟูมะบอก แต่ก็ต้องตกใจแทนที่ฟูมะจะส่งคีย์การ์ดมาให้ กลับจับมือเขาไว้แทน เคนโตะมองหน้าอีกฝ่ายงงๆ จะเอาคีย์การ์ดแล้วมาจับมือทำไมกันวะ
“อากาศหนาว จับมือไว้จะได้อุ่น อุ่นทั้งกายอุ่นทั้งใจ”
“ปัญญาอ่อน”
แม้ปากจะพูดออกมาแบบนั้น แต่ก็ยอมให้อีกคนจับมือไว้แน่น เดินเข้าไปในโรงแรมด้วยกัน พร้อมกับใบหน้าที่เขินอายของทั้งคู่
เบื้องหลังว่าพวกเรากัดกันทะเลาะกันตลอดเวลาแล้ว
เบื้องหลังยิ่งกว่านั้น เวลาที่แม้แต่สมาชิกในวงหรือเพื่อนสนิทไม่เห็น
มันมีบางอย่างที่ซับซ้อนมากกว่าที่ทุกคนจะคาดคิดซะอีก
ความคิดเห็น