คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : #2
#2
“ไดจังไหนบอกจะไปหาพี่ฮิคกับพี่ยาบุ?”
“ไม่เอาอ่ะ นอนกอดหมูดีกว่า ตัวนิ่มๆ อุ่นๆ นอนกอดแล้วหลับฝันดี”
“ว่าเราเป็นหมูอีกแล้วนะ ใช่ซิ เรามันอ้วน ตัวกลม หน้าบาน ถ้างั้นก็ไม่ต้องมายุ่งกันเลย” ยามาดะมองหน้าอีกคนบึ้งๆ พยายามขืนตัวออกจากอ้อมกอด
“อย่าดิ้นซิ นอนเฉยๆ เป็นแบบนี้ก็น่ารักดีออก ทำไมงอนหรอ?”
“มันน่างอนมั๊ย? ดูพูดถึงเราแต่ละอย่าง ไม่เคยมีจะชมอ่ะ เอาแต่ว่าๆๆๆๆๆๆ”
“ว่าเพราะรักหรอก ไม่เคยได้ยินหรอ?” ไดกิจับแก้มอีกคนยืดออกเบาๆ
“ไม่ สโลแกนบ้านไหน? ที่แน่ๆไม่ใช่บ้านยามาดะ”
“บ้านอาริโอกะไง ไหนๆก็จะแต่งเข้าบ้านอยู่แล้ว ทำความคุ้นเคยไว้หน่อยซิ”
“ขำเหอะ ปล่อยได้แล้ว จะไปอาบน้ำ”
“ไม่ปล่อยหรอก ยังไม่ได้หอมแก้มนายเลย”
“อ๊ะ ปล่อยน้ะๆๆๆ อี๋~ น้ำลายกรังเลยอ่ะ อย่าเอามันมาโดนหน้าเรานะ อ๊ากกกกกก”
“อ๊า หอมชื่นใจ ไม่ต้องอาบน้ำแล้ว ให้เรานอนกอดอยู่อย่างนี้เนี้ยแหละ”
“ถ้าอย่างนั้นก็ให้ลุกไปล้างหน้าแปรงฟันได้ม๊ายยยยย เรากลัวหน้าเราสิวขึ้น!” ไดกิหลุดขำออกมากับคำพูดของอีกคน
“นายนี่นะ เพราะน่ารักแบบนี้ไงถึงอยากจะแกล้ง รีบอาบน้ำแล้วลงไปกินข้าวนะ เดี๋ยวพาออกไปเดท”
“เหอะ เบี้ยวนัดเพื่อนตลอดอ่ะผู้ชายคนนี้ ซักวันพี่ฮิคคงได้ฆ่าเราตาย เพราะเวลานัดกับไดกิทีไร ไดกิไม่เคยไปตามนัดเลย”
“ก็อยู่กับยามะจังมันมีความสุขมากกว่านี่นา”
“ถ้าเราบอกฮิคารุซังนะ นายตายแน่ๆ เห็นเราดีกว่าเพื่อนสนิทเนี้ย”
“ไหนไดจังอ่ะ? นัดกันไว้ไม่ใช่หรอ?”
“เดี๋ยวขอโทรหาแปบนึง”
ฮิคารุขอตัวออกไปโทรศัพท์หาไดกินอกร้านอาหาร นี้มันเลยเวลานัดมาตั้งนานแล้ว ทำไมถึงยังไม่โผล่หัวมาก็ไม่รู้ พอได้ยินคำตอบจากอีกฝ่าย คิ้วเรียวก็ขมวดเข้าหากัน ผิดนัดพวกเขาได้ตลอดซิ!
“หน้ายุ่งขนาดนี้ ไดกิไม่มาแล้วหละซิ”
“บอกจะไปเดทยามะจัง ดูมันดิ เป็นแฟนกันหรอก็ไม่ใช่ ทำตัวแม่งยิ่งกว่าแฟนอีกอ่ะ หมั่นไส้เว้ย! พี่ฮะ สั่งอาหารด้วย” ฮิคารุหันไปบอกพนักงานในร้านที่เดินผ่านมาพอดี
“หมั่นไส้อะไร? สามีนั่งอยู่ตรงนี้ทั้งคน ผมขอเซตแฮมเบิร์กเนื้อที่นึงนะฮะ”
“กูไม่ได้เป็นเมียมึง ไอ้บ้า! ไม่มีเพื่อนอยู่ ไม่ต้องสร้างกระแส อืม...เอาข้าวห่อไข่แกงกระหรี่ฮะ”
“รอซักครู่นะครับ” ฮิคารุส่งยิ้มให้กับพนักงานจนพนักงานคนนั้นถึงกับยิ้มกลับมาให้แล้วเดินกลับไปอย่างเพ้อๆ
“โกรธนะ...”
“เรื่องของนาย ก็พนักงานคนนั้นออกจะหล่อเน๊อะ มีโอกาสก็ต้องคว้าไว้ซิ” ฮิคารุยักคิ้วยั่วอีกคน จนยาบุนั่งหน้านิ่ง ถึงเพื่อนรักเพื่อนสนิทเขาจะไม่ได้สวย ไม่ได้น่ารักแบบโดดเด่น แต่เพราะรอยยิ้มที่จริงใจกับความเฟรนด์ลี่ มันไม่ยากเลยที่จะทำให้ใครต่อใครมาตกหลุมรักฮิคารุ ใช่ ไม่ยากเลย แม้แต่เขาเองก็ตาม
“นี้ โกรธกันจริงๆดิ?”
“นายหน่ะ เอาแต่ยั่วคนนั้นคนนี้ แล้วทุกครั้งที่นายทำ มันก็มีปัญหาตามมา กลับเป็นคนพวกนั้นกลับตามนายแจ นายต้องการงั้นจริงๆหรอ?”
“ก็เห็นทุกครั้งนายก็จัดการให้เราได้” ฮิคารุส่งยิ้มหวานให้ยาบุ เพราะเขาแค่อยากลองใจอีกคนนึงก็เท่านั้น เห็นยาบุเป็นแบบนี้ แต่จริงๆแล้วทั้งขี้หวงขี้หึงเลย
“นายก็งี้ตลอด พี่...พี่ชอบไอ้หมอนี่ป่ะ?” ยาบุถามพนักงานคนเดิมที่ยกอาหารมาเสิร์ฟ ส่วนฮิคารุได้แต่มองเหตุการณ์ตรงหน้ายิ้มๆ
“เอ่อคือ...” ไม่ทันที่พนักงานจะตอบอะไร ยาบุก็แทรกขึ้นมาอีกรอบ
“คนนี้เมียผม หวังว่าพี่คงไม่คิดจะฟันเมียคนอื่นใช่มั๊ย?” พูดพร้อมกับส่งสายตาอำมหิตไปให้จนพนักงานสะดุ้งเฮือก รีบเสิร์ฟอาหารแล้วขอตัวแทบไม่ทัน
“โหดไปนะ พี่เขากลัวหมดแล้ว”
“ต้องการแบบนี้ไม่ใช่รึไง? ชอบทำให้เราหึงได้ตลอด”
“ก็รู้ตัวหนิว่าเราทำอะไร ยังเล่นตามเกมเราอีกนะ”
ยาบุยิ้มตาหยีให้ฮิคารุบ้าง ก่อนจะลงมือจัดการกับอาหารตรงหน้า สลับกับแกล้งฮิคารุ แต่ดูเหมือนจะกลายเป็นยาบุซะมากกว่าที่ถูกแกล้งให้คิ้วกระตุก ก็ฮิคารุเล่นโปรยยิ้มสวยๆไปรอบร้านแบบนั้นแถมผู้ชายคนอื่นๆในร้านก็ดูท่าจะเพ้อ เดินมาขอเบอร์กันต่อหน้าต่อตาเขา ความอดทนเขาก็มีขีดจำกัดนะ
ตึง!!!
“ใครคิดจะฟันฮิคารุ มึงเก็บความคิดของมึงไปเลย คนนี้เขามีผัวอยู่แล้วเว้ย!!!!”
อ่า ชัดเจนมากยาบุ
“ร้านนี้ใช่มั๊ย?” ทาคาคิขับรถมาจอดหน้าร้านหนังสือขนาดใหญ่ที่อยู่เยื้องๆกับซอยบ้านเขาเล็กน้อย
“อื้อ ร้านนี้แหละ ขอบคุณที่มาส่ง” ยูริเปิดประตูลงไปยืน แล้วเตรียมหันกลับมาแว้ดด้วยความเคยชินเพราะส่วนใหญ่อีกฝ่ายจะต้องยื้อเขาไว้ด้วยกัน แต่ครั้งนี้กลับเงียบสนิท พอประตูรถถูกปิดลง เจ้าของรถก็ขับเลี้ยวเข้าไปในซอยบ้านตัวเอง ยูริได้แต่งงเต๊ก รุ่นพี่ไม่สบาย หรือว่าเขาไปทำตัวน่ารังเกียจอะไรไว้รึเปล่า?
โถ่เว้ย! ไม่น่าไปเล่นตัวมากเลย
สงสัยโดนเมินจนได้
จริงๆยูริก็ไม่ได้นึกรังเกียจอะไรยูยะหรอกนะ ที่จริงแอบรู้สึกดีด้วยซ้ำ แต่ใครมันจะกล้าบอกไปตั้งแต่ครั้งแรกที่เขาเข้ามาขอเป็นแฟนหละ ก็เลยเผลอเล่นตัวมากเกินไปหน่อยแน่ๆ
“อ้าวหนูยูริ เมื่อกี้ใช้ยูยะคุงมาส่งรึเปล่า?” คุณป้าเจ้าของร้านหนังสือที่นั่งมองอยู่ถามออกมา
“ใช่ครับ”
“รู้จักกันด้วยหรอเรา?”
“ก็เป็นรุ่นพี่ที่โรงเรียน แล้วก็เป็นพี่ชายของเพื่อนสนิทผมหน่ะฮะ” ยูริตอบไปอย่างไม่คิดอะไร
“งั้นป้าฝากเอาหนังสือที่บ้านนั้นสั่งไว้ไปให้หน่อยได้มั๊ย? ไม่เยอะหรอกจ๊ะ แค่นิตยสารสองสามเล่ม เดี๋ยวป้าลดราคาหนังสือให้เป็นพิเศษเลย”
“อ่าครับ”
ยูริเดินเลือกหนังสืออยู่ในร้าน พอได้หนังสือที่ถูกใจก็เดินเอาไปจ่ายเงิน พร้อมกับรับนิตยสารสองเล่มมาไว้ในมือ ก่อนจะเดินหิ้วถุงหนังสือข้ามถนนไปยังซอยที่เห็นรถของทาคาคิเลี้ยวเข้าไป เดินไปตามทางกว้างแล้วหยุดลงที่หน้าบ้านสไตล์ยุโรปหลังนึง
ออดดดดดด ออดดดดดดดด
“ซักครู่นะครับ” เสียงยูยะฟังดูสะลึมสะลือจนยูริแอบขำ
“ยูริ?”
“คุณป้าที่ร้านหนังสือฝากให้เอานิตยสารที่สั่งไว้มาให้” ยูริยื่นถุงหนังสือไปตรงหน้าคนที่ยืนหน้าง่วงอยู่ตรงประตูบ้าน
“ขอบใจ ไม่มีอะไรแล้วใช่มั๊ย?”
“พี่อยู่บ้านคนเดียวรึเปล่า?”
“อื้อ เคย์โตะไปบ้านริว พ่อแม่ไปทำงาน” แม้จะงงว่าคนตัวเล็กจะถามทำไมแต่ก็ตอบออกไป
“ผมง่วง ขอนอนที่บ้านรุ่นพี่ก่อนได้มั๊ย เดี๋ยวตื่นแล้วกลับ”
“ห๊ะ?”
“ก็กลัวนั่งรถแล้วหลับเพลินไปลงส่วนไหนของโตเกียวก็ไม่รู้”
“เดี๋ยวพี่ขับไปส่งก็ได้ รอแปบ เดี๋ยวไปหยิบกุญแจก่อน”
“ไม่ต้อง!” เสียงหวานดังแทบจะตะโกนจนยูยะมองงงๆ “คือๆ พี่ก็ง่วงๆไรงี้ เดี๋ยวจะพากันตายซะเปล่าๆ เดี๋ยวผมตื่นแล้วผมกลับเองดีกว่า”
“เอางั้นหรอ? ก็ได้ เขามาก่อนซิ”
“รบกวนด้วยนะครับ”
“ยูริขึ้นไปนอนที่ห้องเคย์โตะก็ได้นะ”
“คือผม...” ยูริช้อนสายตาขึ้นมองอีกคน “ผมนอนกับพี่ได้มั๊ย เวลานอนที่บ้านคนอื่น นอนคนเดียวแล้วนอนไม่หลับ”
“ยูริไม่สบายรึเปล่า?” ยูยะถามคนตัวเล็กงงๆ ทำไมวันนี้ยูริแปลกๆไป
“เปล่านี่ฮะ ห้องนอนพี่อยู่ไหนอ่ะ ผมง่วงแล้ว ไปนอนกันเถอะ” ยูริยิ้มให้ยูยะที่ยังคงงงกับท่าทีของตัวเอง ก่อนจะเดินนำขึ้นไปชั้นบน พอเปิดประตูเข้าไปในห้องร่างสูง ยูริก็กระโดดขึ้นเตียงนอนไม่สนใจเสียงถอนหายใจของยูยะ แล้วก็ต้องแอบยิ้มกริ่มเมื่อรู้สึกได้ถึงน้ำหนักที่กดยวบลงบนเตียง
“เฮ้ย! ริวจัง ริวจัง~!”
“มีอะไรอ่ะเคท?” ริวทาโร่ที่กำลังนั่งเล่นเกมอยู่รีบลุกมาหา
“ก็ยูริหน่ะซิ”
“พี่เขาทำไมเล่า?”
“ยูริอยู่ที่บ้านฉัน เมื่อกี้ยูยังเมล์มาบอกว่ายูริง่วง เลยมาขอนอนที่บ้านก่อนแล้วค่อยกลับ”
“ห๊ะ!!!! พี่ยูริเนี้ยนะ?” ริวทาโร่ถามออกมาอย่างไม่อยากจะเชื่อ ก็ยูริออกจะไม่ชอบขี้หน้ายูยะ แล้วไหงไปนอนที่บ้านเขาเฉยเลยหละ
“ยูยังฝันไปรึเปล่าวะ?”
ทั้งเคย์โตะกับริวทาโร่ได้แต่นั่งมึนงง เกิดอะไรขึ้นกับยูริ ทำไมจู่ๆ ยูริถึงไปนอนอยู่ที่บ้านของทาคาคิ ทั้งๆที่เจ้าตัวออกจะประกาศขนาดนั้นว่าไม่ชอบหน้าทาคาคิขนาดไหน
“หรือว่ายูริแค่แกล้งไม่ชอบยูยะ?”
“จริงซิ จะว่าไปพี่ผมเป็นพวกซึนเดเระนี่นา ตอนนั้นเคย์โตะก็เคยโดนหนิ?”
“นั้นซินะ สงสัยยูริเองก็คงชอบยูยะอยู่เหมือนกันแน่ๆ”
“ให้ตายซิพี่ชายผม เพราะงี้แหละนะ ถึงไม่มีแฟนซักที”
“ใครจะเหมือนริวจังหละครับ มีแฟนตลอดไม่เคยว่างเลย” เคย์โตะแกล้งพูดเสียงงอนๆ
“ถึงจะมีแฟนมากี่คน แต่คนนี้ก็สำคัญที่สุดรู้มั๊ย ห้ามน้อยใจเรานะ”
ฟอดดดดด!!!!
เคย์โตะหอมลงบนแก้มนุ่มทั้งสองข้างสลับไปมา
“ไม่ได้น้อยใจ แต่แค่อยากรู้ว่าริวจังรักเราขนาดไหนก็เท่านั้นเอง”
*********
ตอบเพื่อนโซล - -" อยากเห็นหน้าแฟนชั้นเขาไปดูในบล็อคชั้นไป๊ เพราะงั้น เราเป็นเพื่อนธรรมดากันแหละดีแล้ว - -" ปล.ไอ้คนในบล็อคมันก็ไม่ใช่แฟนชั้นอยู่ดี งุงิ
ความคิดเห็น