ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : #Chapter 2
#Chapter 2
"อรุณสวัสดิ์ครับคุณยาบุ"
"อือ หิว ทำไรให้กินหน่อย เร็วๆด้วย เดี๋ยวไปเรียนสาย อ๋อ อีกอย่างนะ หาผ้าพันคอมาพันซะ รอยเต็มคอไปหมด เห็นแล้วฉันจะอดใจไม่ไหว"
"เข้าใจแล้วครับคุณยาบุ"
ฮิคารุก้มหน้าทำอาหารต่อตามคำสั่ง น้ำตาก็พาลจะไหล ยิ่งมาอยู่ด้วย ยิ่งจิกยิ่งใช้กันไม่เกรงใจ เมื่อคืนกว่าจะทำรายงานเสร็จก็ผ่านไปแล้วค่อนคืน แถมยังต้องมาโดนทำอะไรบ้าๆอีก กว่าจะได้นอนก็จะตีสามอยู่แล้ว ไม่วายตอนเช้าก็ต้องตื่นมาทำอาหารเช้าให้อีก ทั้งๆที่ใจอยากจะนอนพักอยู่บนเตียงจะแย่ ทั้งเจ็บทั้งปวดทั้งเหนื่อยทั้งเพลีย
"ช้านะ เมื่อไหร่จะเสร็จ?"
"อ๊ะ ยาบุคุง เอ้ยยาบุซัง ขอโทษครับ"
"เรียกโคตะก็ได้ ไหนๆก็อยู่ด้วยกัน"
"ไม่ดีกว่าครับ ผมสบายใจที่จะเรียกแบบนี้"
"ฉันสั่งเรียกว่าโคตะ นายกล้าขัดหรอ!?" น้ำเสียงของยาบุดูแข็งกร้าวขึ้นมากจนฮิคารุหน้าซีด
"ครับ เข้าใจแล้วครับ ผมขอโทษคุณโคตะ"
"เข้าใจก็ดี ไป เลิกทำแล้วไปหยิบผ้าพันคอซะ จะไปแล้ว"
"แล้วอาหารพวกนี้หละครับ?"
"ดูบ้างรึเปล่าว่าไหม้อย่างนั้นใครจะไปกินลง ป่ะ เดี๋ยวบอกให้ไอ้เคย์ซื้อให้" ยาบุว่าพลางหยิบมือถือออกพิมพ์เมล์ส่งให้อิโนโอะ "เรียบร้อย นายจะยืนเอ๋ออะไรอีก?"
"เปล่าครับ เดี๋ยวผมหยิบข้าวกล่องแปบนึง"
ยาบุยืนรออีกฝ่ายอยู่ที่หน้าประตู แล้วก็ต้องคิ้วขมวดเมื่อเห็นขนาดถุงข้าวกล่อง
"เอ้า ลงไปก่อน เดี๋ยวจะเอารถไปจอด"
"ครับคุณยาบุ เอ๊ยโคตะซัง" ฮิคารุรีบเปลี่ยนคำพูดแทบไม่ทัน
"นาย กลัวฉันมากขนาดนั้นรึไง?"
"ครับ?" ฮิคารุเอียงคอถามอย่างสงสัย
"พวกเรารู้จักกันมาสิบปีแล้ว นานกว่าใครทั้งหมด ทำไมนายไม่เรียกเราแบบสนิท?"
"เอ่อคือ....."
"ตอบฉันมาซิ ทำไมเราถึงไม่สนิทกันเหมือนเมื่อก่อน?"
"ผมขอตัวก่อนนะครับ" ฮิคารุรีบเปิดประตูลงจากรถ เขาไม่อยากที่จะตอบคำถามนี้ สิ่งที่เขารับรู้หลังจากเป็นเพื่อนยาบุมานาน คือยาบุเป็นคนที่เวลาใจดีก็ดีใจหาย เวลาโหดเลวก็น่ากลัวจนไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ แม้แต่อิโนะจังก็ตาม และแน่นอนคนที่ต้องคอยรองรับอารมณ์ของก็คือตัวเขาเอง ที่สำคัญยาบุอารมณ์แปรปรวนง่ายยิ่งกว่าผู้หญิงเป็นพีเอ็มเอสซะอีก! ตอนนี้อารมณ์ดี อีกสามสิบวิอาจจะหงุดหงิดจนฆ่าคนตายเลยก็ได้
"ฮิคกี้~~~" ฮิคารุหันไปมองตามเสียงเรียก "นายทิ้งเราไว้กับไอ้โหดนั้นได้ไง ไอ้บ้านั้นมันมีกุญแจห้องนอนเราได้ไง!!!!"
"ใจเย็นๆซิไดจัง แล้วไอ้โหดของไดจังคือใครหละ?"
"ก็ไอ้บ้านั้นไง!!!!" ฮิคารุมองตามมือของไดกิ
"อ๋อ อิโนะนี้เอง โหดยังไงอ่ะ? เราว่าใจดีออก"
"เพราะต่อหน้าฮิคกับบนเตียงมันต่างกันหน่ะซิ!"
"ว่าไงฮิคารุจัง แล้วไดจังนายไม่เข้าโรงเรียนหรอ? วันนี้เวรนายไม่ใช่หรอ" ไดกิเบ้หน้าอย่างหมั่นไส้ ที่อยู่ต่อหน้าฮิคารุนะ เฟคไปสามโลกว่าเป็นคนดีอย่างนั้นอย่างนี้ แต่พออยู่แค่สองคนกับเขากับโหด โรคจิตและน่ากลัวสุดๆ
"เราไปก่อนแล้วกันฮิค เจอกันที่ห้องนะ"
"อื้อ" ฮิคารุส่งยิิ้มหวานให้เพื่อนสนิท ก็พวกเขาทั้งสามคนแล้วก็ยาบุอยู่ห้องเดียวกัน กลุ่มเดียวกันตลอด�
"นี้อาหารเช้าของฮิคกี้กับไอ้เหลี่ยม" เคย์ยื่นถุงสตาร์บัคที่ข้างในใส่แซนด์วิชที่เพื่อนสนิททั้งสองคนชอบ
"ขอบคุณนะเคย์ นายนี่น่ารักจริงๆ"
"น่ารักก็รักเยอะๆนะครับ อยากกินอะไรอีกมั๊ย? นม น้ำเปล่า น้ำผลไม้" เคย์มองอีกคนที่กำลังยืนกัดแซนด์วิชอยู่หน้าประตูโรงเรียน
"เลี้ยงเราบ่อยไปแล้วนะเคย์"
"เลี้ยงข้าวคนที่เรารักผิดหรอ?"
"พูดอย่างนี้อีกแล้วนะ" ฮิคารุยิ้มร่ากับคำพูดของอิโนโอะ
"เมื่อไหร่นายจะบอกยาบุว่าฉันรักนาย?"
"ไม่ต้องบอกฉันก็รู้อยู่แล้วหละ" เสียงยาบุดังขึ้นจนทั้งสองคนสะดุ้ง "นายอยากได้หรอเคย์ คนที่ฉันได้แล้วนับครั้งไม่ถ้วน"
"นั้นเพราะนายบังคับฮิค ถ้านายไม่บังคับฮิคก็ไม่ยอมหรอก!" เคย์ตอบอย่างมาดมั่นแต่ยาบุได้แต่ไหวไหล่
"ถามฮิคเอาเองแล้วกันว่าฉันบังคับ หรือมันสมยอม ไป ฮิค กลับบ้าน วันนี้ไม่ต้องเรียนกันแล้ว!"
"แต่ว่ารายงาน?"
"ฝากสุดที่รักนายไปส่งแล้วกัน ฉันจะไปรอที่รถ ถ้าไปช้าเกินสองนาที นายได้สลบคาเตียงแน่!"
ฮิคได้แต่ส่งยิ้มเจื่อนๆไปให้เคย์ ก่อนจะหยิบรายงานส่งให้ "ฝากด้วยนะ เราขอโทษด้วยแล้วกันที่ยาบุพูดอย่างนั้น"
"ไม่เป็นไรหรอกฮิค สำหรับนายไม่ว่าจะตอนไหนเมื่อไหร่ฉันก็รักนายอยู่ดี นายบริสุทธิ์สำหรับฉันเสมอ"
"ขอบคุณนะเคย์"
"อื้อ รีบไปเถอะ เดี๋ยวยาบุจะหงุดหงิดเอา แล้วคนที่ซวยจะเป็นนาย"
ฮิคารุโบกมือบ๊ายบายให้เคย์ก่อนจะรีบวิ่งออกไป
ทำไมต้องเป็นยาบุที่ได้ครอบครองรอยยิ้มที่สดใสของฮิคารุ�
ทำไมต้องเป็นยาบุที่มีฮิคารุคอยตามใจ
ทำไมต้องเป็นยาบุที่เป็นเจ้าของชีวิตฮิคารุ
ทำไมคนๆนั้นไม่ใช่เขา!
"โธ่เว้ย!!!!!!!!"
"เฮ้ย! เป็นอะไร!?"
"ไดจัง มาทำอะไร? เข้าโรงเรียนไปแล้วไม่ใช่หรอ?" เคย์มองมาอย่างตกใจ เมื่อจู่ๆคนตัวเล็กก็โผล่มาจ้องเขาตาแป๋ว
"ก็เห็นพวกนายไม่เข้าไปซักที อยู่คนเดียวมันเหงาเลยเดินมาหา"
"ไม่มีอารมณ์เรียนแล้วอ่ะ ไปร้านกันนะ"
"ทำไมต้องเป็นที่ร้าน?"
"เพราะฉันอยากจะกดนายจะแย่อยู่แล้ว เพราะงั้นไปกันเถอะ!!"�
"เดี๋ยวซี่ กระเป๋า!?"
"เดี๋ยวบอกยามะจังหลังเลิกเรียนให้เอาไปให้ที่ร้าน"
สุดท้ายเคย์ก็ลากไดกิออกไปจากหน้าโรงเรียนจนได้ ท่ามกลางสายตาของเด็กนักเรียนคนอื่น
"เกะกะยูโตะ!!!"�
"นายจะไปไหน?"
"จะไปไหนก็ช่าง แต่ไม่ต้องมาแตะตัวฉัน!!" ยามาดะว่าพลางกดโทรศัทพ์หาเพื่อนสนิท "ฮัลโหลชี่ นายโยนกระเป๋าของไดจังออกมานอกรั้วโรงเรียนให้หน่อย"
'นี้ยามะจังอยู่ไหน ทั้งนายทั้งยูโตะเลย ลืมว่าวันนี้มีสอบรึเปล่า?'
"ลุกไม่ไหว เพื่อจะมาถึงโรงเรียนเนี้ย"
'อื้อๆ เดี๋ยวโยนออกไปให้นะ นายกลับไปพักผ่อนเหอะ เหลืออีกไม่กี่คาบก็เลิกเรียนแล้ว'
"ขอบใจนะชี่จัง เก็บงานไว้ให้เราด้วยนะ"
ติ๊ดดดดดด
"ป่ะ กลับบ้านเรานะ"
"กลับบ้านบ้าอะไรยูโตะ! เราบอกแล้วใช่มั๊ยว่าห้ามทำแรง พอยอมทีไรก็เป็นอย่างนี้ทุกที" ยามาดะเดินตรงไปยังกำแพงหลังโรงเรียน รอให้เพื่อนสนิทโยนของที่ต้องการลงมาให้
"ยามะจัง!"
"โยนมาเลยชี่!"
"รับดีๆนะ" จิเนนโยนกระเป๋าลงมาให้คนที่รอรับอยู่เบื้องล่าง "ไนซ์แคช กลับบ้านพักผ่อนได้แล้วนาย ส่วนนายยูโตะ! อย่าทำร้ายยามะจังให้มากนักนะ อ๊ะ!!!! ครับๆ ขอโทษครับอาจารย์ เปล่าครับ ผมไม่ได้คุยกับใคร ผมพูดกับตัวเอง!"
สิ้นเสียงศีรษะของยูริก็หายลับไปจากหน้าต่าง ทิ้งให้ทั้งสองคนยืนมองตาปริบๆ
"ยูริติดเชื้อนายหรอ?"
"ไอ้เชื้อพูดกับตัวเองหรอ? ถ้างั้นนายคงเป็นหนักแล้วหละ ได้เชื้อมาจากฉันไปเยอะมากแล้วหนิ"
"ปากหรอยูโตะ!!"
"ก็ชิมอยู่ทุกวันไม่ใช่หรอ?"
"ไปไกลๆเลยนาคาจิม่า!"
ยามาดะรีบเดินหนียูโตะโดยมีคนตัวสูงเดินตามง้อ หรืออีกอย่างก็คือกวนประสาทเนี้ยแหละ
"สวัสดีครับ" ยามาดะยิ้มให้พนักงานในร้านที่กำลังถูพื้น เตรียมเปิดร้านกันอยู่ "ไดจังหล่ะครับ?"
"คุณเคย์พาเข้าห้องส่วนตัวไปแล้วหล่ะ ตั้งแต่เช้าจนยังไม่ออกมาเลย"
"อ๋อ ขอบใจนะยะซุยคุง" ยามาดะยิ้มหวานให้ ก่อนจะเดินเข้าไปข้างใน โดยมียูโตะเดินตามเข้าไปด้วย
"นายจะไปกวนเขาทำไม?"
"โหย ตั้งแต่เช้า ป่านนี้ก็คงเสร็จตั้งนานแล้ว!"
ก๊อกๆ�
"ไดจังฮะ ผมเอากระเป๋ามาให้"
แอ๊ดดด
"ไดจังนอนอยู่ ขอบคุณที่เอากระเป๋ามาให้" เคย์โผล่หน้ามาหยิบกระเป๋านักเรียกของคนที่นอนสลบอยู่ในห้อง ก่อนจะปิดประตูกลับเข้าไปในห้อง
"มองตาเยิ้มเลยนะ!"
"แน่ซิ หุ่นพี่เคย์สุดยอดไปเลยนะ" ยามาดะหันไปตอบยูโตะ
"ใช่ซิ หุ่นเราไม่เร้าใจเหมือนพี่เคย์หนิ!!"
"งอนหรอ? เราก็ได้แค่มองเท่านั้นแหละ เพราะพี่เขาชอบพี่ฮิคารุ" ยูโตะสะบัดหน้าหนีอย่างเคืองๆ
"หมายความว่าถ้าพี่เขาไม่ได้ชอบพี่ฮิคารุ นายจะจีบพี่เขาใช่มั๊ย!?"
"เรามีคนที่ชอบอยู่แล้วหละ แล้วจะบอกอะไรให้นะ เวลามีอะไรกับนายเรามีความสุขสนุกที่สุดแล้ว"
"จริงหรอ?"
"อือ ทีนี้เลิกงอนได้รึยัง?"
"เลิกแล้วๆ ป่ะ เข้าห้องนายกันเถอะ!" ยูโตะลากข้อมืออีกคนไปที่ห้องส่วนตัว
ทั้งสองคนโวยวายกันดังลั่น อีกฝ่ายจะลากเข้าห้อง แต่อีกฝ่ายไม่ยอม จนคนที่ยืนฟังทั้งสองคนเถียงกันต้องหัวเราะออกมา
"หัวเราะอะไรเคย์?"
"อ้าวตื่นแล้วหรอ? ฟังยูโตะกับยามาดะเถียงกันหน่ะซิ ฮาชะมัด"
"ไหนอ่ะ ฟังบ้าง" ไดกิเดินลอดแขนเคย์ที่เอาท้าวประตูไว้ แล้วเอาหูแนบประตู "ไม่เห็นได้ยินเลยเคย์"
อิโนโอะแทบสะอึกเมื่อใบหน้าละอ่อนเงยหน้ามาจ้องเขาตาแป๋ว�
"สงสัยเข้าห้องกันไปแล้วมั๊ง ว่าแต่นายเหอะ มองหน้าฉันอย่างนี้ ชักมีอารมณ์แล้วหละ"
"ไม่เอาแล้วเหนื่อย!"
"เอา ห้ามเถียง!!! เดี๋ยวซัดปากแตกเลย!!!!!"
***************
งงๆความสัมพันธ์ของสี่คนนี้รึเปล่า?
ยาบุเป็นเหมือนเจ้าของชีวิตของฮิคารุเพราะเป็นครอบครัวเป็นคนเลี้ยงดูฮิคตั้งแต่เด็กหลังจากแม่ขายมาให้
ฮิคารุเกรงใจยาบุ และทำตามที่ยากบุสั่งทุกอย่าง เพราะว่ากลัว
อิโนะจัง รักฮิคารุ แต่เป็นเลือกที่จะซื้อตัวไดกิแทนที่จะเป็นฮิค เพราะไม่อยากทำให้ฮิคต้องเจ็บ และกลัวยาบุจะต่อยที่ไปยุ่งกับของเล่นสุดหวง
ไดกิ ยอมอิโนะจังเพราะเป็นลูกค้ารายใหญ่ที่ยอมจ่ายแพงเพื่อตัวเขา ไม่รู้สึกอะไรกับเคย์ เห็นเคย์เป็นแค่ลูกค้าเท่านั้น
ทั้งสี่คนนี้อยู่กลุ่มเดียวกัน ในเรื่องก็ม.หกแหละนะ ส่วนยูโตะยามะจังเป็นรุ่นน้อง
เดี๋ยวไว้จะเอาแผนผังความสัมพันธ์แต่ละคนมาลงให้ ตอนนี้ไม่มีเวลาทำคะ แหะๆ
คอมเม้นท์ด้วยก็ดีนะคะ 55555+
"อรุณสวัสดิ์ครับคุณยาบุ"
"อือ หิว ทำไรให้กินหน่อย เร็วๆด้วย เดี๋ยวไปเรียนสาย อ๋อ อีกอย่างนะ หาผ้าพันคอมาพันซะ รอยเต็มคอไปหมด เห็นแล้วฉันจะอดใจไม่ไหว"
"เข้าใจแล้วครับคุณยาบุ"
ฮิคารุก้มหน้าทำอาหารต่อตามคำสั่ง น้ำตาก็พาลจะไหล ยิ่งมาอยู่ด้วย ยิ่งจิกยิ่งใช้กันไม่เกรงใจ เมื่อคืนกว่าจะทำรายงานเสร็จก็ผ่านไปแล้วค่อนคืน แถมยังต้องมาโดนทำอะไรบ้าๆอีก กว่าจะได้นอนก็จะตีสามอยู่แล้ว ไม่วายตอนเช้าก็ต้องตื่นมาทำอาหารเช้าให้อีก ทั้งๆที่ใจอยากจะนอนพักอยู่บนเตียงจะแย่ ทั้งเจ็บทั้งปวดทั้งเหนื่อยทั้งเพลีย
"ช้านะ เมื่อไหร่จะเสร็จ?"
"อ๊ะ ยาบุคุง เอ้ยยาบุซัง ขอโทษครับ"
"เรียกโคตะก็ได้ ไหนๆก็อยู่ด้วยกัน"
"ไม่ดีกว่าครับ ผมสบายใจที่จะเรียกแบบนี้"
"ฉันสั่งเรียกว่าโคตะ นายกล้าขัดหรอ!?" น้ำเสียงของยาบุดูแข็งกร้าวขึ้นมากจนฮิคารุหน้าซีด
"ครับ เข้าใจแล้วครับ ผมขอโทษคุณโคตะ"
"เข้าใจก็ดี ไป เลิกทำแล้วไปหยิบผ้าพันคอซะ จะไปแล้ว"
"แล้วอาหารพวกนี้หละครับ?"
"ดูบ้างรึเปล่าว่าไหม้อย่างนั้นใครจะไปกินลง ป่ะ เดี๋ยวบอกให้ไอ้เคย์ซื้อให้" ยาบุว่าพลางหยิบมือถือออกพิมพ์เมล์ส่งให้อิโนโอะ "เรียบร้อย นายจะยืนเอ๋ออะไรอีก?"
"เปล่าครับ เดี๋ยวผมหยิบข้าวกล่องแปบนึง"
ยาบุยืนรออีกฝ่ายอยู่ที่หน้าประตู แล้วก็ต้องคิ้วขมวดเมื่อเห็นขนาดถุงข้าวกล่อง
"เอ้า ลงไปก่อน เดี๋ยวจะเอารถไปจอด"
"ครับคุณยาบุ เอ๊ยโคตะซัง" ฮิคารุรีบเปลี่ยนคำพูดแทบไม่ทัน
"นาย กลัวฉันมากขนาดนั้นรึไง?"
"ครับ?" ฮิคารุเอียงคอถามอย่างสงสัย
"พวกเรารู้จักกันมาสิบปีแล้ว นานกว่าใครทั้งหมด ทำไมนายไม่เรียกเราแบบสนิท?"
"เอ่อคือ....."
"ตอบฉันมาซิ ทำไมเราถึงไม่สนิทกันเหมือนเมื่อก่อน?"
"ผมขอตัวก่อนนะครับ" ฮิคารุรีบเปิดประตูลงจากรถ เขาไม่อยากที่จะตอบคำถามนี้ สิ่งที่เขารับรู้หลังจากเป็นเพื่อนยาบุมานาน คือยาบุเป็นคนที่เวลาใจดีก็ดีใจหาย เวลาโหดเลวก็น่ากลัวจนไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ แม้แต่อิโนะจังก็ตาม และแน่นอนคนที่ต้องคอยรองรับอารมณ์ของก็คือตัวเขาเอง ที่สำคัญยาบุอารมณ์แปรปรวนง่ายยิ่งกว่าผู้หญิงเป็นพีเอ็มเอสซะอีก! ตอนนี้อารมณ์ดี อีกสามสิบวิอาจจะหงุดหงิดจนฆ่าคนตายเลยก็ได้
"ฮิคกี้~~~" ฮิคารุหันไปมองตามเสียงเรียก "นายทิ้งเราไว้กับไอ้โหดนั้นได้ไง ไอ้บ้านั้นมันมีกุญแจห้องนอนเราได้ไง!!!!"
"ใจเย็นๆซิไดจัง แล้วไอ้โหดของไดจังคือใครหละ?"
"ก็ไอ้บ้านั้นไง!!!!" ฮิคารุมองตามมือของไดกิ
"อ๋อ อิโนะนี้เอง โหดยังไงอ่ะ? เราว่าใจดีออก"
"เพราะต่อหน้าฮิคกับบนเตียงมันต่างกันหน่ะซิ!"
"ว่าไงฮิคารุจัง แล้วไดจังนายไม่เข้าโรงเรียนหรอ? วันนี้เวรนายไม่ใช่หรอ" ไดกิเบ้หน้าอย่างหมั่นไส้ ที่อยู่ต่อหน้าฮิคารุนะ เฟคไปสามโลกว่าเป็นคนดีอย่างนั้นอย่างนี้ แต่พออยู่แค่สองคนกับเขากับโหด โรคจิตและน่ากลัวสุดๆ
"เราไปก่อนแล้วกันฮิค เจอกันที่ห้องนะ"
"อื้อ" ฮิคารุส่งยิิ้มหวานให้เพื่อนสนิท ก็พวกเขาทั้งสามคนแล้วก็ยาบุอยู่ห้องเดียวกัน กลุ่มเดียวกันตลอด�
"นี้อาหารเช้าของฮิคกี้กับไอ้เหลี่ยม" เคย์ยื่นถุงสตาร์บัคที่ข้างในใส่แซนด์วิชที่เพื่อนสนิททั้งสองคนชอบ
"ขอบคุณนะเคย์ นายนี่น่ารักจริงๆ"
"น่ารักก็รักเยอะๆนะครับ อยากกินอะไรอีกมั๊ย? นม น้ำเปล่า น้ำผลไม้" เคย์มองอีกคนที่กำลังยืนกัดแซนด์วิชอยู่หน้าประตูโรงเรียน
"เลี้ยงเราบ่อยไปแล้วนะเคย์"
"เลี้ยงข้าวคนที่เรารักผิดหรอ?"
"พูดอย่างนี้อีกแล้วนะ" ฮิคารุยิ้มร่ากับคำพูดของอิโนโอะ
"เมื่อไหร่นายจะบอกยาบุว่าฉันรักนาย?"
"ไม่ต้องบอกฉันก็รู้อยู่แล้วหละ" เสียงยาบุดังขึ้นจนทั้งสองคนสะดุ้ง "นายอยากได้หรอเคย์ คนที่ฉันได้แล้วนับครั้งไม่ถ้วน"
"นั้นเพราะนายบังคับฮิค ถ้านายไม่บังคับฮิคก็ไม่ยอมหรอก!" เคย์ตอบอย่างมาดมั่นแต่ยาบุได้แต่ไหวไหล่
"ถามฮิคเอาเองแล้วกันว่าฉันบังคับ หรือมันสมยอม ไป ฮิค กลับบ้าน วันนี้ไม่ต้องเรียนกันแล้ว!"
"แต่ว่ารายงาน?"
"ฝากสุดที่รักนายไปส่งแล้วกัน ฉันจะไปรอที่รถ ถ้าไปช้าเกินสองนาที นายได้สลบคาเตียงแน่!"
ฮิคได้แต่ส่งยิ้มเจื่อนๆไปให้เคย์ ก่อนจะหยิบรายงานส่งให้ "ฝากด้วยนะ เราขอโทษด้วยแล้วกันที่ยาบุพูดอย่างนั้น"
"ไม่เป็นไรหรอกฮิค สำหรับนายไม่ว่าจะตอนไหนเมื่อไหร่ฉันก็รักนายอยู่ดี นายบริสุทธิ์สำหรับฉันเสมอ"
"ขอบคุณนะเคย์"
"อื้อ รีบไปเถอะ เดี๋ยวยาบุจะหงุดหงิดเอา แล้วคนที่ซวยจะเป็นนาย"
ฮิคารุโบกมือบ๊ายบายให้เคย์ก่อนจะรีบวิ่งออกไป
ทำไมต้องเป็นยาบุที่ได้ครอบครองรอยยิ้มที่สดใสของฮิคารุ�
ทำไมต้องเป็นยาบุที่มีฮิคารุคอยตามใจ
ทำไมต้องเป็นยาบุที่เป็นเจ้าของชีวิตฮิคารุ
ทำไมคนๆนั้นไม่ใช่เขา!
"โธ่เว้ย!!!!!!!!"
"เฮ้ย! เป็นอะไร!?"
"ไดจัง มาทำอะไร? เข้าโรงเรียนไปแล้วไม่ใช่หรอ?" เคย์มองมาอย่างตกใจ เมื่อจู่ๆคนตัวเล็กก็โผล่มาจ้องเขาตาแป๋ว
"ก็เห็นพวกนายไม่เข้าไปซักที อยู่คนเดียวมันเหงาเลยเดินมาหา"
"ไม่มีอารมณ์เรียนแล้วอ่ะ ไปร้านกันนะ"
"ทำไมต้องเป็นที่ร้าน?"
"เพราะฉันอยากจะกดนายจะแย่อยู่แล้ว เพราะงั้นไปกันเถอะ!!"�
"เดี๋ยวซี่ กระเป๋า!?"
"เดี๋ยวบอกยามะจังหลังเลิกเรียนให้เอาไปให้ที่ร้าน"
สุดท้ายเคย์ก็ลากไดกิออกไปจากหน้าโรงเรียนจนได้ ท่ามกลางสายตาของเด็กนักเรียนคนอื่น
"เกะกะยูโตะ!!!"�
"นายจะไปไหน?"
"จะไปไหนก็ช่าง แต่ไม่ต้องมาแตะตัวฉัน!!" ยามาดะว่าพลางกดโทรศัทพ์หาเพื่อนสนิท "ฮัลโหลชี่ นายโยนกระเป๋าของไดจังออกมานอกรั้วโรงเรียนให้หน่อย"
'นี้ยามะจังอยู่ไหน ทั้งนายทั้งยูโตะเลย ลืมว่าวันนี้มีสอบรึเปล่า?'
"ลุกไม่ไหว เพื่อจะมาถึงโรงเรียนเนี้ย"
'อื้อๆ เดี๋ยวโยนออกไปให้นะ นายกลับไปพักผ่อนเหอะ เหลืออีกไม่กี่คาบก็เลิกเรียนแล้ว'
"ขอบใจนะชี่จัง เก็บงานไว้ให้เราด้วยนะ"
ติ๊ดดดดดด
"ป่ะ กลับบ้านเรานะ"
"กลับบ้านบ้าอะไรยูโตะ! เราบอกแล้วใช่มั๊ยว่าห้ามทำแรง พอยอมทีไรก็เป็นอย่างนี้ทุกที" ยามาดะเดินตรงไปยังกำแพงหลังโรงเรียน รอให้เพื่อนสนิทโยนของที่ต้องการลงมาให้
"ยามะจัง!"
"โยนมาเลยชี่!"
"รับดีๆนะ" จิเนนโยนกระเป๋าลงมาให้คนที่รอรับอยู่เบื้องล่าง "ไนซ์แคช กลับบ้านพักผ่อนได้แล้วนาย ส่วนนายยูโตะ! อย่าทำร้ายยามะจังให้มากนักนะ อ๊ะ!!!! ครับๆ ขอโทษครับอาจารย์ เปล่าครับ ผมไม่ได้คุยกับใคร ผมพูดกับตัวเอง!"
สิ้นเสียงศีรษะของยูริก็หายลับไปจากหน้าต่าง ทิ้งให้ทั้งสองคนยืนมองตาปริบๆ
"ยูริติดเชื้อนายหรอ?"
"ไอ้เชื้อพูดกับตัวเองหรอ? ถ้างั้นนายคงเป็นหนักแล้วหละ ได้เชื้อมาจากฉันไปเยอะมากแล้วหนิ"
"ปากหรอยูโตะ!!"
"ก็ชิมอยู่ทุกวันไม่ใช่หรอ?"
"ไปไกลๆเลยนาคาจิม่า!"
ยามาดะรีบเดินหนียูโตะโดยมีคนตัวสูงเดินตามง้อ หรืออีกอย่างก็คือกวนประสาทเนี้ยแหละ
"สวัสดีครับ" ยามาดะยิ้มให้พนักงานในร้านที่กำลังถูพื้น เตรียมเปิดร้านกันอยู่ "ไดจังหล่ะครับ?"
"คุณเคย์พาเข้าห้องส่วนตัวไปแล้วหล่ะ ตั้งแต่เช้าจนยังไม่ออกมาเลย"
"อ๋อ ขอบใจนะยะซุยคุง" ยามาดะยิ้มหวานให้ ก่อนจะเดินเข้าไปข้างใน โดยมียูโตะเดินตามเข้าไปด้วย
"นายจะไปกวนเขาทำไม?"
"โหย ตั้งแต่เช้า ป่านนี้ก็คงเสร็จตั้งนานแล้ว!"
ก๊อกๆ�
"ไดจังฮะ ผมเอากระเป๋ามาให้"
แอ๊ดดด
"ไดจังนอนอยู่ ขอบคุณที่เอากระเป๋ามาให้" เคย์โผล่หน้ามาหยิบกระเป๋านักเรียกของคนที่นอนสลบอยู่ในห้อง ก่อนจะปิดประตูกลับเข้าไปในห้อง
"มองตาเยิ้มเลยนะ!"
"แน่ซิ หุ่นพี่เคย์สุดยอดไปเลยนะ" ยามาดะหันไปตอบยูโตะ
"ใช่ซิ หุ่นเราไม่เร้าใจเหมือนพี่เคย์หนิ!!"
"งอนหรอ? เราก็ได้แค่มองเท่านั้นแหละ เพราะพี่เขาชอบพี่ฮิคารุ" ยูโตะสะบัดหน้าหนีอย่างเคืองๆ
"หมายความว่าถ้าพี่เขาไม่ได้ชอบพี่ฮิคารุ นายจะจีบพี่เขาใช่มั๊ย!?"
"เรามีคนที่ชอบอยู่แล้วหละ แล้วจะบอกอะไรให้นะ เวลามีอะไรกับนายเรามีความสุขสนุกที่สุดแล้ว"
"จริงหรอ?"
"อือ ทีนี้เลิกงอนได้รึยัง?"
"เลิกแล้วๆ ป่ะ เข้าห้องนายกันเถอะ!" ยูโตะลากข้อมืออีกคนไปที่ห้องส่วนตัว
ทั้งสองคนโวยวายกันดังลั่น อีกฝ่ายจะลากเข้าห้อง แต่อีกฝ่ายไม่ยอม จนคนที่ยืนฟังทั้งสองคนเถียงกันต้องหัวเราะออกมา
"หัวเราะอะไรเคย์?"
"อ้าวตื่นแล้วหรอ? ฟังยูโตะกับยามาดะเถียงกันหน่ะซิ ฮาชะมัด"
"ไหนอ่ะ ฟังบ้าง" ไดกิเดินลอดแขนเคย์ที่เอาท้าวประตูไว้ แล้วเอาหูแนบประตู "ไม่เห็นได้ยินเลยเคย์"
อิโนโอะแทบสะอึกเมื่อใบหน้าละอ่อนเงยหน้ามาจ้องเขาตาแป๋ว�
"สงสัยเข้าห้องกันไปแล้วมั๊ง ว่าแต่นายเหอะ มองหน้าฉันอย่างนี้ ชักมีอารมณ์แล้วหละ"
"ไม่เอาแล้วเหนื่อย!"
"เอา ห้ามเถียง!!! เดี๋ยวซัดปากแตกเลย!!!!!"
***************
งงๆความสัมพันธ์ของสี่คนนี้รึเปล่า?
ยาบุเป็นเหมือนเจ้าของชีวิตของฮิคารุเพราะเป็นครอบครัวเป็นคนเลี้ยงดูฮิคตั้งแต่เด็กหลังจากแม่ขายมาให้
ฮิคารุเกรงใจยาบุ และทำตามที่ยากบุสั่งทุกอย่าง เพราะว่ากลัว
อิโนะจัง รักฮิคารุ แต่เป็นเลือกที่จะซื้อตัวไดกิแทนที่จะเป็นฮิค เพราะไม่อยากทำให้ฮิคต้องเจ็บ และกลัวยาบุจะต่อยที่ไปยุ่งกับของเล่นสุดหวง
ไดกิ ยอมอิโนะจังเพราะเป็นลูกค้ารายใหญ่ที่ยอมจ่ายแพงเพื่อตัวเขา ไม่รู้สึกอะไรกับเคย์ เห็นเคย์เป็นแค่ลูกค้าเท่านั้น
ทั้งสี่คนนี้อยู่กลุ่มเดียวกัน ในเรื่องก็ม.หกแหละนะ ส่วนยูโตะยามะจังเป็นรุ่นน้อง
เดี๋ยวไว้จะเอาแผนผังความสัมพันธ์แต่ละคนมาลงให้ ตอนนี้ไม่มีเวลาทำคะ แหะๆ
คอมเม้นท์ด้วยก็ดีนะคะ 55555+
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น