คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : #3 Amen
“นั้นใครหละไดจัง นอกใจชั้นไปหาคนใหม่ซะแล้วหรอ?” ผู้ชายที่ยิ้มสวยคนนี้คือใครกัน
“หุปปากไปเลยอิโนะจัง นี้ยาโอโตเมะ ฮิคารุ ส่วนไอ้ผู้ชายดีแต่หน้านั้นชื่อ..”
“อิโนโอะ เคย์ครับผมคนสวย”
“นั่งเหอะฮิคกี้ อย่าไปสนใจไอ้บ้านี้” ไดจังฉุดให้ผมนั่งลงตรงข้ามผมมีเก้าอี้ว่างอยู่ตัวนึง ใครเป็นคนต่อไปที่ผมจะรู้จักนะ
“อะไรเล่าไดจัง ว่าแต่นายอยู่ตึกไหนหรอ?”
“ตึกเอสหน่ะ” คำตอบของผมทำเอาทั้งโรงอาหารเงียบ ก่อนจะเกิดเสียงซุบซิบขึ้นมาอีกระลอก
“ไปก่อเรื่องไรมาหล่ะเนี้ยคนสวย”
“ถ้านายไม่หยุดเรียกผมว่าคนสวย ผมคงก่อคดีที่เข้ากับตึกคุณแน่ๆ” ผมยื่นหมัดไปตรงหน้าอิโนโอะอย่างเร็ว ภายใต้สถานการณ์ที่ทั้งโรงอาหารเงียบและอึ้ง
ไอ้นี้มันกล้าวะ
“ว๊าว ดุด้วยแหะ แสดงว่าไม่ได้ฆ่าคนมาซินะ ขอโทษนะงั้นนายกับชั้นมันคนละระดับกัน” อิโนโอะฉีกยิ้มสวยใส่ผม ที่ผมมองว่ายังไงมันก็สยองมากกว่าหน่ะแหละ
“อิโนะอย่าแกล้งฮิคกี้อย่างนั้นซิ ฮิคกี้อยู่ห้องเดียวกับสุดที่รักนายเลยนะ”
“ว่าไงนะ นายนอนห้องเดียวกับโคตะงั้นหรอ?”
ผมพยักหน้าตอบ หรือว่าไอ้หนุ่มหน้าสวยนี้จะเป็นแฟนกับโคตะกันแน่
“นายเป็นแฟนยาบุหรอ?”
“โอ๊ย แฟนเก่าๆ ชั้นยังนึกอยู่เลย หลงคบกับมันไปได้ไง ไดจังน่ารักกว่าเยอะ อิตานั้นมีดีอยู่คำเดียว เหลี่ยม!”
เห็นด้วยสุดๆ
“แต่จริงๆจะว่าไปแล้ว ชั้นเป็นแฟนเก่าโคจังตั้งแต่ก่อนเข้ามาในโรงเรียนนี้อีกนะ ตอนนี้ชั้นเปลี่ยนตำแหน่งแล้ว ไปรุกไดจังดีกว่าเยอะ ใช่มั๊ยจ๊ะเมียจ๋า” พูดจบอิโนะ(ขอใช้คำเดียวกับไดจังแล้วกัน) ก็ขยี้หัวไดจังจนหัวยุ่ง ซึ่งมองยังไงก็เหมือนกับเจ้านายเล่นกับน้องหมาอยู่ดี
“ทำเป็นพูดดีไปเหอะ ถ้าโคจังได้ยิน คงรู้สึกอยากโดดให้รถไฟชนเลยทีเดียว ประมาณว่า กูหลงผิดไปได้ไงวะ” พูดจบไดจังก็หัวเราะอย่างเอาเป็นเอาตาย จนผมเองก็รู้สึกขำไปด้วย
บรรยากาศในโรงอาหารก็กลับมาวุ่นวายเหมือนเดิม
“ตกลงนายไปก่อเรื่องไรมาหรอ”
“ไม่เคยมีคนสอนมารยาทหรอว่า ก่อนจะถามเรื่องส่วนตัวคนอื่น นายควรบอกเรื่องของตัวเองมาก่อน” ผมรู้สึกหน่ายกับมารยาทพวกคนในโรงเรียนนี้จริงๆ ตั้งแต่อยู่ในห้องมืดแล้วนะ
“โอเคๆ ชั้นไปฆ่าเจ้าของโฮสคลับที่เคยทำงานมาหน่ะซิ ให้เงินก็น้อย แถมยังใช้แรงงานอย่างกับทาส ก็เลยเสียบซะเลย” อิโนะพยักพเยิดไปทางไดจังประมาณว่าให้ไดจังเล่าเรื่องของตัวเอง
“ส่วนเราหน่ะหรอฆ่าแม่เลี้ยงหน่ะ เป็นเมียพ่อแท้ๆ แต่ดันจะมาเอาลูกเลี้ยงตัวเอง เลยเผลอจิ้มพุงป้าแกไปหน่ะ กะเอาให้เลิกยุ่ง แต่ใครจะรู้ว่าป้าแกเป็นโลหิตจาง เลยตาย กรรมของเราเลยเนี้ย” ไดจังเล่าพลางทำหน้าเซ็งๆ
เป็นผมก็คงเซ็งนั้นแหละ แค่ทำให้รู้สึก จะได้เลิกยุ่ง แต่ดันมาตายซะงั้น
แล้วทั้งสองคนก็หันมามองหน้าผมพร้อมกัน
“เราปล้นธนาคารมาหน่ะ แต่โดนจับได้เท่านั้นเอง” ผมยิ้มแหยๆให้พวกเค้าทั้งสองคน
“คดีนายถือว่าเบามากเลยนะ ไม่น่าถูกส่งมาอยู่ตึกพวกเราได้เลย”
“นั้นซิเนอะ ลองบอกอุจจี้ไม่ก็โคคิดูมั๊ยหล่ะ เผื่อได้ย้ายตึก” ไดจังพูดสนับสนุนความคิดของอิโนะแถมยังเสนอแนวทางช่วยเหลือผมอีก
เรื่องอะไรจะไป อยู่ตึกนี้สบายสุดแล้ว หรูไม่ไหวจะเคลีย สบายกว่าอยู่บ้านอีก อิอิ
“นายนั้นหน่ะ อยู่ตึกพวกเราแหละถูกแล้ว” เสียงนุ่มทุ้มนี้มัน
เป็นเสียงของไอ้เหลี่ยม
เมื่อผมหันไปดูข้างหลัง นั้นไงไอ้เหลี่ยมจริงๆด้วย
“ว่าไงฮันนี่ คิดถึงกันหรอ วันนี้ถึงได้มากินข้าวเร็วได้”
“ใครว่าหล่ะ เอาเหอะ” ยาบุนั่งลงที่ฝั่งตรงข้ามผม ก่อนจะฉีกยิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยน
“แล้วทำไมโคจังถึงบอกว่าฮิคกี้อยู่ถูกตึกแล้วหละ จริงๆแค่ปล้นธนาคารอยู่ตึกที่ซูบารุซังคุมดีกว่าอีกนะ” ไดจังทำหน้าบ๊องแบ๊วใส่โคจังอย่างไม่เกรงใจคนในโรงอาหารจำนวนไม่น้อยที่กำลังจะตายเพราะความน่ารัก
“ก็ธนาคารที่ยาโอโตเมะคุงไปปล้น มันใช่ธนาคารที่ไหน มันเป็นคลังหลวงต่างหาก แถมปล้นได้ด้วยนะ เสือกโง่มาโดนจับตอนเอาเงินไปใช้ ควายของจริง” ผมเข้าใจแล้วทำไมไดจังถึงบอกว่าไอ้นี้กวนประสาท
“ไร้มารยาท”
“นายว่าใครไอ้แหลม”
“ก็ว่านายไงหละ ไอ้เหลี่ยม” ผมตอบกลับทันควัน เรื่องอะไรจะให้ไอ้บ้านั้นมาว่าผมฝ่ายเดียวหละ
“เอาน่าพวกนายสองคน ก็อย่าเพิ่งทะเลาะกันเลย” ไดจังปรามขึ้นมา
“ใครว่าทะเลาะอย่างไอ้ แหลม/เหลี่ยม นี้แค่คุยด้วยก็เกินพอ” ผมกับไอ้หมอนั้นพูดขึ้นมาพร้อมกันเฉย
ผมได้แต่จิกทางสายตา
จะพูดพร้อมกับชั้นทำไมวะ?
“ไงพวกนาย มีเด็กใหม่สวยๆไม่แนะนำให้รู้จักบ้างหรอ”
ไอ้บ้านี้ใครวะ มาพูดอยู่ข้างหูผม
เมื่อผมหันขวับไปดูก็ต้องพบกลับ
คน ที่ผมไม่รู้จัก
“ไม่ใช่เรื่องของนายริว” อิโนะจังที่ดูไม่มีบทมานาน ได้ทีรีบชิงพูดก่อนเพื่อน
“ไม่ใช่เรื่องของชั้นยังไง ในเมื่อเด็กใหม่คนนี้ ชั้นจอง”
“ว่าไงนะ” ผมกับได้จังพูดออกมาพร้อมกันอย่างตกใจ ทำไมบังเอิญพูดพร้อมกันบ่อยจัง
“เฮ้ย!!” คนที่ชื่อริว ตะโกนขึ้นมา ทำให้โรงอาหารเงียบภายในพริบตา “เด็กใหม่คนนี้ชั้นจอง ใครแย่ง เตรียมตัวไว้ได้” พอพูดจบหมอนั่นทำท่าจะเดินออกไป แต่คนอย่างผมหรอจะยอม
ปังงงง!!!
โอ๊ย เจ็บมือ ไม่ได้ต้องรักษาฟอร์มไว้
“นายบอกว่าใครเป็นของนายกัน”
“ก็นายไงคนสวย” คนสวย คนสวยอีกแล้ว ทำไมมีแต่คนบอกว่าผมสวย ผมหล่อต่างหากเว้ยเห้ย
“เหอะ ชั้นยอมตายดีกว่าเป็นของนายด้วยซ้ำ คนอย่างนายมีดีอะไร ไร้มารยาท ชั้นต่ำ กักขฬะ”
“ว่าไงนะ” อยู่มือของไอ้หมอนั่นก็คว้าหมับเข้าที่คอของผมทันที
อ๊อก มาบีบคอกันอย่างนี้ก็เจ็บนะเว้ย
“ถ้านายไม่เป็นของชั้นก็อย่าหวังว่าใครจะได้ ตายไปซะเหอะ”
“อ่อก ไอ้โรคจิต” ขนาดจะตายผมยังปากดี
เพื่อนในโรงอาหารแต่ละคนก็ดูให้ความช่วยเหลือกันจริง ยืนกันนิ่งเชียว ก็เข้าใจนะว่าอึ้ง แต่ช่วยมีสติหน่อยดิวะ
ผมหันไปส่งสายตาจิกๆให้ยาบุ แล้วเหมือนนายนั้นจะรู้ตัว ชี้นิ้วเข้าตัวเองเป็นการยืนยัน
“อะไอ้บ้า นะนาย นั่นแหละ” พอพูดจบยาบุก็เดินไปพูดอะไรบางอย่างกับไอ้โรคจิตนั้น
สุดท้ายก็ปล่อยมือจนได้
“แฮ่กๆๆ อ๋อยยย เจ็บคอชะมัด ไอ้บ้า” พอมีอากาศหายใจผมก็เริ่มปากกล้าอีกครั้ง
“จำไว้นะ อย่าคิดว่าพวกนายมีคุณเรียวถือหางอยู่ แล้วจะเป็นใหญ่นะ” พูดจบริวก็เดินออกพร้อมกับพรรคพวกของมัน
ส่วนอาการของผมมีไดจังคอยดูแลอยู่
“นายติดหนี้ชีวิตชั้น เข้าใจมั๊ย” ผมตวัดสายตามองไอ้บ้านั้น หลังจากช่วยชีวิตผมไปแล้ว ผมขอกลับมาใช้สรรพนามเดิม
“ไม่เข้าใจ ไอ้เหลี่ยม”
“อย่ากวนโทสะให้มันมากนะ จำไว้อย่างนะ ชั้นจะไม่ยอมตามช่วยนายอีก ไอ้แหลมแถมเตี้ยด้วย” รู้สึกจะกระทบหลายคนนะ
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~
ตอนที่สาม ฮิคกี้น้อยเราโดนเพ่งเล็งจากชายโฉด ฮ่าๆๆๆ
ชายโฉด!!! ใครวะ เราก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ชื่อริวเป็นชื่อเดียวที่คิดออก
ไม่ใช่ริวทาโร่นะ ริวทาโร่หน่ะ โผล่มาแน่ แต่ไม่ใช่ตอนนี้ ฮ่าๆๆ ตอนไหนก็ไม่รู้
ความคิดเห็น