คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : #Chapter 22 (แก้ไข 17/09/2014)
“ไดกิไปไหนยามะจัง ไดกิไปไหน?”
“โอ๊ยพี่ ใจเย็นๆดิ ผมก็ติดต่อไม่ได้เหมือนกันแหละ”
“แล้วทำไมมีนายเข้ามาทำงานคนเดียวเนี้ย”
“เอ้า ก็ไดจังไปไหนไม่รู้ ผมติดต่อไม่ได้ ส่วนพี่ฮิคอยู่โรงบาลแล้วยาบุซังอยู่เฝ้า วันนี้ก็เลยพี่ผมมาคนเดียวไง แต่คนอื่นๆพี่ก็รู้จักดีไม่ใช่หรอ?” ยามาดะมองรุ่นพี่อย่างงงๆ อะไรของรุ่นพี่เขาวะ มาถึงก็โวยวายๆตามหาแฟนตัวเอง
“แล้วทำไมนายติดต่อไม่ได้วะ ปกติถ้ามีเรื่องอะไรไดจังจะมาหานายคนแรกไม่ใช่หรอ?”
“เอ้า พี่เป็นแฟนกับไดจังนะ แล้วผมจะไปรู้มั๊ยเนี้ยว่าไดจังไปไหน?”
“ก็...ก็...ก็พี่ทะเลาะกับไดจัง แล้วไดจังบอกเลิกอ่ะ!”
“พี่ผูกขาดตัวไดจังไว้ไม่ใช่รึไง เพราะงั้นยังไงเดี๋ยวไดจังก็ต้องกลับมา เขาไม่ทิ้งงานหรอกหน่า” ยามาดะพูดปลอบอีกคนกลายๆ
“ไดจังลาออกแล้ว นายไม่รู้หรอ?”
“ห๊ะ ตั้งแต่เมื่อไหร่อ่า?”
“อะไรวะ ขนาดนายก็ไม่รู้ ไม่ไหวแล้วนะ ไดกิเป็นอะไรเนี้ย เออ นายคิดว่าไดกิจะไปหาใครอีกป่ะ?”
“ผมก็ไม่รู้ซิครับ เอ หรือว่าไปหายูริจัง เห็นพักนี้สนิทกับยูริจัง”
“พี่ขอที่อยู่บ้านยูริหน่อย” อิโนโอะบอกแกมบังคับ ถ้าไม่ให้เขาจะลากตัวยามาดะไปด้วยเนี้ยแหละ ไม่ต้องให้อยู่ทำงานแล้ว
“อ่าครับๆ เดี๋ยวผมวาดแผนที่ให้ เฮ้ย ยะซุยขอกระดาษปากกาหน่อยเร็ว กูจะโดนฆ่าแล้ว!!!”
“เอ๋? ไดกิเนี้ยนะบอกเลิกอิโนะ? เป็นไปได้หรอ?”
“เป็นไปแล้วหละ นี้แล้วนายอยากกินอะไรอีกเปล่า อิ่มป่ะตอนเย็น ข้าวนิดเดียวเอง” ยาบุถามอีกคนที่นั่งเล่นอยู่บนเตียง
“ไม่อ่ะ อิ่มแล้ว โคตะต่างหาก ไม่กินอะไรอีกรึไง ดึกแล้วนะไม่ปวดท้องหรอ?”
“รอคนป้อนอยู่ต่างหาก เรารึอุตส่าห์ป้อนข้าวเย็นให้แล้ว แต่ดันไม่มีคนป้อนกลับ”
“อย่าทำหน้างอนเลยฮะ ไม่น่ารักอ่ะ แล้วไหนหละข้าว เอามาดิ เดี๋ยวป้อนให้” ฮิคารุส่ายหน้าเอือมกับท่าทีออดอ้อนของอีกคน ถ้าตอนโคตะเด็กๆมันก็น่ารักดีอยู่หรอก แต่ตอนนี้หน้าเหลี่ยมๆโหดๆเข้มๆ มันไม่ไหวอ่ะ
“ล้อเล่น เรากินมาแล้ว ไปกินกับไอ้เคย์มาหน่ะแหละ ขอกอดหน่อยซิ ได้มั๊ย?”
“คุณจะทำอะไรอะไรก็ทำเหอะ เป็นตัวของคุณเองนั้นแหละ ไม่เห็นต้องมาเปลี่ยนอะไรเลย” ฮิคารุลุกขึ้นจากเตียงไปนั่งเบียดให้อีกคนกอดแทน
“ขอแค่เวลา ให้เรามั่นใจ มั่นใจมากขึ้นกว่านี้ เราขอแค่นี้ฮิคารุ อย่าเพิ่งหนีเราไป”
“นานแค่ไหนก็รอ ก็เรารอมาตลอดอยู่แล้ว รอนานกว่านี้ก็ไม่เป็นไรเนอะ” ฮิคารุซุกตัวลงกับอ้อมกอดอุ่น ไม่ว่าจะเป็นอ้อมกอดของใครคนไหน เขาก็ไม่เคยรู้สึกอบอุ่นเท่านี้มาก่อน
“ขอบคุณฮิค ขอบคุณ”
“จูบเราหน่อยได้มั๊ย เราอยากให้นายจูบ ตั้งแต่ตอนนั้นนายก็ไม่แตะต้องเราอีกเลย ทำไมหละโคตะ?”
“เรากลัวทำนายเจ็บอีก เรากลัว เราไม่อยากเห็นนายเจ็บอีก ทุกครั้งที่นายเจ็บ เราก็เจ็บตาม”
“โคตะ...กลัวอะไร กลัวอะไรครับ?” ฮิคารุเลื่อนตัวขึ้นไปนั่งบนตัก จงใจเบียดสะโพกลงไปให้แนบชิด
“อย่ายั่วฉันฮิคารุ นายก็รู้ว่าความอดทนฉันต่ำนะ”
“ใครบอกให้ทนหละ? ถ้ากลัวเราเจ็บ ก็ทำแบบหวานๆอ่อนโยนได้มั๊ย เราอยากให้โคตะแตะเรา จับเราเหมือนที่เคยเป็น นะ โคตะ หรือต้องให้เราเริ่มก่อนกัน?”
“ถ้าเจ็บก็บอก ถ้าแรงไปก็บอกเรา เราจะทำให้ครั้งแรกของการเริ่มต้นใหม่ หวานซึ้งจนนายไม่มีวันลืมเลย”
***
ความคิดเห็น