คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : #Chapter 21
“ในที่สุดทั้งสองคนก็ดีกันซิเนอะ”
“นั้นซิ ดีใจจัง อย่างน้อยฮิคารุก็ได้มีความสุขซักที ทำเอาเราเป็นห่วงอยู่ตลอดเวลาเลย” อิโนโอะยิ้มออกมาจนไดกิชักหมั่นไส้ปนน้อยใจ รู้มั๊ยเคย์รอยยิ้มที่นายยิ้มออกมา มันดูอ่อนโยนจนแม้แต่ฉันยังไม่เคยได้รับเลย
“ใช่ดิ”
ติ๊งงงง!!!
พอประตูลิฟท์เปิดออกไดกิก็ก้าวฉับออกไปทันที
“เดี๋ยวซิไดกิ เป็นอะไร” อิโนโอะรีบเดินตามออกมาคว้าแขนอีกคนเอาไว้ งอนอะไรเขาอีกเนี้ย
“เป็นห่วงฮิคารุก็ไปหาฮิคารุไป เราจะกลับบ้าน”
“นี้ เป็นอะไรเนี้ย คุยกันให้รู้เรื่องซิ พวกเรายังเป็นแฟนกันอยู่นะ ทำไมนายไม่บอกเราว่าเป็นอะไร” อิโนโอะถามอย่างเป็นกังวล แต่ไดกิกลับสะบัดมืออีกคนทิ้ง
“นายรู้ตัวมั๊ยเคย์ว่าตัวเองยังไม่ลืมฮิคารุ นายรู้ตัวรึเปล่าว่านายยังรักยังเป็นห่วงฮิคารุอยู่”
“เฮ้ย เอาอะไรมาพูดไดจัง”
“ก็นายอยากรู้ไม่ใช่หรอว่าเราเป็นอะไร? เราบอกแล้วนี้ไง นายนะยังรักฮิคารุอยู่ แล้วมาหลอกเราทำไม!!!”
เพี๊ยะ!!!!!!
“ปากหรอที่พูด เราพยายามพิสูจน์กับนายว่าเราไม่ได้รักฮิคารุแล้วเรารักนาย ที่เราทำไปทุกอย่างทำไมนายถึงไม่รู้สึกบ้าง?”
“คนที่รักกันเขาตบหน้ากันแบบนี้เองซินะอิโนโอะ เคย์ ฉันเข้าใจชัดเจนเลยหละ” ไดกิพูดเสียงเย็นก่อนจะรีบหันหลังเดินออกไปจากโรงพยาบาล
“หยุดเลยไดกิ นายเป็นคนของฉัน ฉันผูกขาดตัวนายไว้แล้ว นายต้องทำตามที่ฉันสั่ง!” อิโนโอะแผดเสียงลั่นราวกับต้องการให้อีกคนหยุดลง แต่ไดกิหันกลับมาตวาดกลับ
“ฉันลาออกจากที่นั่นแล้ว เพราะงั้นนายไม่ใช่เจ้าของฉันอีกต่อไป เราเลิกกันเถอะอิโนโอะ”
“ไดกิ!!! ไดกิ!!!!!” อิโนโอะวิ่งตามอีกคนออกไป แต่ช้ากว่าไดกิที่โบกแท็กซี่คันที่ผ่านแล้วกระโดดขึ้นไปนั่งทันที
“ฮัลโหลยาบุ พ่อนายอนุญาติให้ไดกิลาออกหรอวะ!?” เมื่อไม่สามารถตามอีกคนไปได้ ก็ควักโทรศัพท์ขึ้นมาหาเพื่อนรัก
‘อื้อ’
“ไดกิขอลาออกตั้งแต่เมื่อไหร่” สองขารีบวิ่งออกไปที่ถนนใหญ่ แต่ดันไม่มีรถแท็กซี่ที่ว่างผ่านมาซักคัน!
‘นานแล้ววะ ก่อนที่พวกนายจะเป็นแฟนกันอีก หงุดหงิดอย่างนี้ทะเลาะกับไดกิมาหละซิ?’
“เออ ดันนึกว่าเรายังรักฮิคารุไปชิบ โอ๊ยพยายามทำอยู่ทุกวัน ไม่ได้รู้สึกตัวบ้างเลยรึไงวะ”
‘ก็คงเพราะตอนนั้น นายเป็นคนที่คอยย้ำให้ไดกิรู้ถึงสถานะของตัวเองหละมั๊ง ว่าไม่ใช่คนที่นายรัก พอจู่ๆนายมาบอกว่ารัก เขาก็เลยไม่เชื่อง่ายๆ แล้วคงมีอะไรซักอย่างที่นายพูดหรือทำ ที่ทำให้ไดกิเลิกเชื่อว่านายรักไดกิมั๊ง’
“ก็เมื่อกี้เราแค่พูดว่าดีใจที่ในที่สุดฮิคก็มีความสุข แล้วก็...”
‘มีมากกว่านั้นแน่ๆ’
“เราเผลอตบหน้าไดกิไป โอ๊ย เหี้ย มันจะไม่มีแท็กซี่ผ่านมาซักคันเลยใช่มั๊ยวะ”
‘เลียนแบบเรารึไง? ไปตบหน้าเขาเนี้ย อย่าลืมซิสถานะมันต่างกัน’
“เออๆ เฮ้ย แค่นี้ก่อนแล้วกัน มีแท็กซี่มาแล้ว เดี๋ยวกูโทรหาไดกิก่อน”
‘เออ ขอให้ง้อได้แล้วกัน’
“ขอบใจวะ” อิโนโอะกดตัดสายโทรศัพท์ โบกแท็กซี่แล้วรีบกระโดดขึ้นไปทันทีราวกับกลัวว่าจะมีคนแย่ง ในมือก็พยายามต่อสายหาไดกิ แต่อีกฝ่ายกลับปิดเครื่อง เอาวะ อย่างน้อยเริ่มจากที่ๆคุ้นเคยก่อนแล้วกัน
“ไปคอนโด...ด่วนเลยครับ ผมจ่ายเพิ่มให้สามเท่าเลย!!!”
“แม่งรักฮิคารุอยู่แล้วมาหลอกทำไมวะ ยังมีหน้ามาตบอีกนะ” ไดกิที่กลับมาถึงก่อน รีบหยิบกระเป๋าเสื้อมาออกมาแล้วจัดการโยนข้าวของของตัวเองลงในกระเป๋า เสื้อผ้าก็จับยัดๆลงไปอย่างรีบเร่ง กลัวว่าอีกฝ่ายจะกลับมาก่อนที่เขาจะเก็บของเสร็จ
พอเก็บของเสร็จก็รีบแบกกระเป๋าลงมาข้างล่างที่แท็กซี่รออยู่ ก่อนจะยัดของลงไปในท้ายรถ แล้วรีบสั่งให้คนขับขับไปยังจุดหมายอีกที่ทันที
ดีนะที่ของๆเขาไม่มีอะไรมาก แถมดีที่โรงเรียนมีล็อคเกอร์ให้ไว้เก็บหนังสือเรียน ไม่งั้นเขาได้แบกหนังสือเรียนหลังหักแน่ หวังว่าอิโนโอะจะไม่รู้ว่าเขาหนีไปอยู่ที่ไหนนะ
เขายอมรับตามตรงว่าตอนที่อิโนโอะยิ้มตอนพูดถึงฮิคารุเขาแค่น้อยใจธรรมดา แต่พอมัน...ตบหน้าเขาเนี้ยซิ ก็ไม่ต้องคบมันต่อไปแล้วหละ!!!!
ใครที่ไหนมันตบหน้าแฟนตัวเองวะ!!!! แต่ขอยกเว้นยาบุมันหน่อย
“ถึงแล้วครับ เดี๋ยวผมช่วยขนของลงนะครับ” คนขับรถหันมาบอก ก่อนจะลงไปช่วยขนกระเป๋าสัมภาระของไดกิลงจากรถ
“นี้ครับ ไม่ต้องทอนนะฮะ ขอบคุณมากครับ” ไดกิโค้งตัวให้คนขับรถ แล้วเดินไปกดกริ่งที่หน้าประตูบ้าน เพียงไม่นานเจ้าของบ้านก็เปิดประตูออกมารับ
“ไดจัง...ขนกระเป๋ามาเยอะแยะมีอะไรหรอฮะ?”
“ยูริจัง พี่ขออยู่ด้วยซักวันสองวันก่อนได้มั๊ย? พี่เพิ่งเลิกกับเคย์มา”
“ห๊ะ อ๋อ ครับๆ ได้ครับ เดี๋ยวผมช่วยขนเข้าบ้านนะ”
“ไม่เป็นหรอก เดี๋ยวพี่ขนเองดีกว่า แต่ว่าพี่มาอยู่ด้วยนี้ไม่รบกวนนะ” ไดกิถามย้ำอีกครั้งเพื่อความชัวร์
“ไม่รบกวนหรอกฮะ ถ้าพี่อยู่ร่วมกับอีกคนได้” พูดจบยูริก็ก้มหน้างุด
“ยูริจัง ใครมาอ่ะ? อ้าว ไดกิ”
“ยูยะ!!!!” ไดกิดูท่าจะตกใจไม่น้อยเมื่อเห็นคนที่เพิ่งพรากบริสุทธิ์ของน้องชายเขาไป อยู่ในบ้านเดียวกัน
“คือ ยูยะขอมาอยู่เป็นเพื่อนผมจนกว่าครอบครัวผมจะกลับหน่ะครับ”
“พี่พลาดอะไรไปป่ะเนี้ย?” ไดกิมองหน้าทั้งสองคนสลับไปมาอย่างสงสัย
“ยูริจังไปคุยกับไดกิก็ได้ เดี๋ยวเราขนกระเป๋าเข้าบ้านเอง”
“ขอบคุณนะยูยัง ไปหาที่คุยกันเถอะนะไดจัง” ยูริจังยิ้มหวานให้อีกคนแล้วรีบลากไดกิที่จ้องยูยะด้วยสายตาแอบอาฆาตออกไปให้เร็วที่สุด
“ยูริคืนดีกับมันตั้งแต่เมื่อไหร่?”
“เอ่อ...เมื่อเช้าฮะ”
“เฮ้อ ถ้ามันทำให้เราเจ็บอีก ก็ไม่ต้องไปยอมกลับมาคบกับมันรอบที่สามแล้วนะ ฮึ่ยๆ”
“ไดจังอ่ะ ก็ผมรักเขานี่ฮะ ก็เลย...” ยูริก้มหน้าลงหงอยๆ เมื่อคนที่เขานับถือเป็นพี่ชายดูท่าจะโกรธขึ้นมา
“เฮ้อ พี่ก็ไม่ได้โกรธนี่นา แค่อยากจะบอกว่า ชีวิตหน่ะมันเป็นของเรา เราเป็นคนใช้ชีวิต ถ้าใครมาทำให้เราเจ็บ เราก็ไม่จำเป็นต้องทน ต่อให้เขาเป็นคนที่เรารัก ถ้าแม้คำว่าลืมหรือคำว่าเลิกรักมันจะยาก แต่มันก็ใช่ว่าจะทำไม่ได้”
“ไดจัง...ไม่เอาซิฮะ พี่ชายของผมเหมาะกับรอยยิ้มมากว่าน้ำตา” ยูริเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตาคู่สวย
“เขายังลืมฮิคารุไม่ได้...เขายังเป็นห่วง ยัง...รักฮิคารุอยู่”
“พี่เลยเลิกกับอิโนะซัง?”
“อื้อ”
“บางทีอาจเป็นพี่ที่คิดไปเองคนเดียวก็ได้นะ”
“ไม่รู้ซิยูริ แต่จากที่พี่รู้สึก พี่รู้สึกว่าพี่ไม่ได้คิดไปคนเดียว”
“ไดจัง...” ยูริกอดปลอบอีกคนที่อยู่ข้างๆ “บางที การที่เลือกทางเดินแบบไดจังอาจจะถูกก็ได้ เลือกแบบผมก็รั้งแต่จะทำให้ตัวเองเจ็บเปล่า”
“ไม่หรอก ถ้าเขาจริงใจกับเราจริงๆ อย่างคู่ฮิคารุไงก็เพิ่งกลับมาเริ่มต้นใหม่ ชนิดที่ว่าต่างจากฝ่าเท้าเป็นหน้ามือเลย”
“อิจฉาเขาซินะครับ”
“ไม่อ่ะ พี่ไม่อิจฉาเพื่อนตัวเองหรอกนะ เขามีความสุขเราก็ต้องดีใจซิ ใช่มั๊ย” ไดกิพูดไปก็เอามือจับที่หัวใจ
“ไดจัง...”
“แต่ทำไมพี่ถึงเจ็บปวดขนาดนี้ พี่เจ็บที่ฮิคได้ความรักจากคนที่พี่รัก ทำไมหละ ทำไมกัน ทั้งๆที่พี่ควรจะดีใจที่มีคนรักเพื่อนสนิทของพี่ แต่ทำไมต้องเป็นเขา”
“บางทีผมว่าความรู้สึกของเรา เราก็ต้องบอกให้เขารับรู้นะครับ ไม่งั้นเขาคงไม่มีทางรู้ว่าเรารู้สึกยังไง ผมว่ามันยิ่งทำให้แย่ลงนะ”
“ยูริจัง พี่ไม่รู้ว่ายิ่งบอกไปมันรั้งแต่จะทำให้แย่ลงรึเปล่า พี่คงโดนด่าว่างี่เง่าต่างหาก”
“ไม่หรอกฮะพี่ชาย” จิเน็นกอดปลอบอีกคน
“พี่ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว พี่เหนื่อย เหนื่อยเหลือเกิน”
“ถ้าเหนื่อยก็พักนะครับ กลับบ้านนอนพักผ่อน ตื่นมาเราค่อยคิดใหม่ว่าทำยังไง ไม่ต้องห่วงนะฮะ ผมอยู่ข้างพี่เสมอ”
“ขอบคุณนะจิเน็น ขอบคุณจริงๆ”
********
คงไม่มีใครดักฆ่าพลอยใช่มั๊ย? - -"
มันก็ต้องมีปัญหากันบ้างเป็นรสชาติของชีวิต -..-
ขอโทษนะฮะที่หายไปหลายวัน พอดีไปเล่นสงกรานต์แล้วเดี้ยงไปทั้งตัว แหะๆ
ขอบคุณที่เม้นท์นะฮะ แล้วก็ขอบคุณที่อ่าน
ความคิดเห็น